دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! اى داراى پادشاهى ابدى جاويدان،

(2) و سلطنتى كه به ذات خود تواناست بدون هيچ لشكر و ياورانى

(3) و داراى عزتى است پاينده با گذشت روزگاران و سال‌هاى گذشته و سپرى شدن زمانها و روزها،

(4) سلطنتت چنان استوار است كه براى او مرزى به اول بودن نيست، و نه انتهايى به آخر بودن؛

(5) و پادشاهيت چنان بلند پايه است كه همه چيز پيش از رسيدن به انتهاى آن فرومانده،

(6) و دورترين توصيف وصف كنندگان به پائين‌ترين مرتبه از بلندى كه به خود اختصاص داده‌اى نمى‌رسد،

(7) اوصاف وصف تو گمراه شده، و صفتها پيش از (رسيدن به) تو از هم گسيخته ، و و در بزرگيت انديشه‌هاى دقيق و باريك سرگردانند

(8) تو اين چنينى، خدايى كه در اولى بودن خود اولى، و تو بر آنى هميشه‌اى جاويدان،

(9) و منم بنده‌اى كه كردارش سبك، و آرزويش بزرگ است، وسايل پيوندها از دستم بيرون رفته مگر آنچه رحمتت آن را پيوند داده، و رشته‌هاى آرزوها از من گسسته مگر آنچه از گذشت كه به آن چنگ زده‌ام،

(10) فرمانبرى از تو در نزدم اندك است كه آن را به حساب آورم، و نافرمانى از تو بر دوشم بسيار است كه (بتوانم) آن را حمل نمايم و هرگز گذشت از بنده‌ات بر تو سخت نيست، اگر چه بد كرده باشد، پس از من درگذر.

(11) خدايا! دانش تو بر كردارهاى نهائى آگاه است، و در نزد آگاهيت هر پوشيده‌اى آشكار است، و كارهاى باريك از نظرت پنهان نيست، و رازهاى نهان از تو مخفى نمى‌ماند،

(12) و همانا دشمنت بر من چيره گشته، دشمنى كه براى گمراهيم از تو فرصت خواسته، و تو فرصتش دادى، و براى گمراه ساختن من از تو مهلت خواسته و تو مهلتش دادى،

(13) پس مرا به زمين كوبيد در حالى كه از گناهان كوچك هلاك كننده به سوى تو گريختم، و از كارهاى بزرگ نابود كننده، تا چون به نافرمانيت نزديك شدم، و به بدى تلاشم سزاوار خشم تو گشتم، روى (يا عنان) فريب خود را از من بازگردانيد، و با سخن كفر خود با من رو به رو شد، و به بيزارى از من بها خواست، و به من پشت كرده و رفت، و مرا در صحراى گناه در برابر خشم تو تنها گذاشت، و به صحن انتقام تو رانده شده درآورد،

(14) در حالى كه نه شفاعت كننده‌اى است كه مرا در پيشگاهت شفاعت كند، و نه نگهبانى كه در برابرت امانم دهد، و نه دژى كه مرا از تو جلوگيرى كند، و نه پناهگاهى كه از تو به آن پناه برم،

(15) پس اين است جايگاه پناهنده به تو، و محل اقرار كننده براى توست، پس نبايد فضل تو از من تنگى كند، و نبايد بخششت از من كوتاهى نمايد، و من نبايد زيانمندترين، بندگان توبه كار تو، و نوميدترين واردهاى اميدوار به تو باشم، مرا بيامرز، زيرا تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا! تو مرا فرمان دادى و انجام ندادم، و مرا بر حذر نمودى و من انجام دادم، و انديشه‌هاى بد، گناه را براى من آراست، پس كوتاهى كردم،

(17) روزى را براى روزه‌ام گواه نمى‌گيرم، و نه از شبى به خاطر شب زنده داريم پناه مى‌جويم، و نه مستحبى مرا به خاطر زنده نگه داشتن آن مى‌ستايد، جز واجبات تو كه هر كس آن را واگذارد هلاك گشته،

(18) و من (آن) نيستم كه به سبب شرافت مستحبى به تو توسل جويم با بسيارى آنچه غفلت روزيدم از شرائط واجبات تو، و به سوى حرام‌هايت از مواضع مقررات تو گذشته و آنها را دريدم، و گناهان بزرگى كه آنان را بجا آوردم، كه سلامت داشتن تو مرا از رسوائيهايش پوشش است.

(19) و اين جايگاه كسى است كه براى خود از تو خجل است، و بر خود خشمگين و از تو خشنود است، پس با جانى فروتن و گردنى افكنده و پشتى گرانبار از گناهان با تو روبرو شده، در حالى كه ميان اميد به تو و ترس از تو ايستاده،

(20) و تو شايسته‌تر كسى هستى كه به او اميد ورزد، و سزاوارتر كسى كه از تو بترسد و پرهيز نمايد پس اى پروردگارم! آنچه را اميدوار به من عطا كن، و از آنچه بيمناكم امانم بده، و جائزه رحمت خود را به من احسان كن، زيرا تو بزرگوارترين كسى هستى كه از او درخواست شده.

(21) خدايا! و چون مرا به گذشت خود پوشاندى، و مرا به فضل خود در سراى نيستى (دنيا) فرو پوشاندى در حضور نظائر، پس مرا از رسوائيهاى سراى هستى (آخرت) پناه ده نزد جايگاه‌هاى حاضرين از فرشتگان مقرب، و فرستادگان (پيغمبران) گرامى، و گشته شدگان راه خدا و شايستگان، از همسايه‌اى كه بديهاى خود را از او پنهان مى‌كردم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم مى‌كردم،

(22) پروردگارا! در پرده‌پوشى از عيبهايم به آن اعتماد ننمودم، و اى پروردگارم! در آمرزش خود به تو اعتماد نمودم، و تو شايسته‌تر كسى هستى كه به او اعتماد شود، و بخشنده‌تر كسى كه به او روى آورده شود، و مهربانتر كسى كه از او مهربانى خواسته شود، پس به من رحم فرما.

(23) خدايا! تو مرا (به صورت) آبى پست از پشتى كه استخوانهايش درهم فشرده، راههايش بسيار تنگ است سرازير نمودى به رحمى باريك كه آن را به پرده‌ها پوشيده‌اى، در حالى كه مرا از حالتى به حالت ديگر مى‌گرداندى، تا اين كه مرا به شكل كامل رساندى، و اعضاء را در پيكرم مستقر نمودى، چنانكه در كتاب خود ترسيم نمودى: (نخست) منى، سپس خون بسته شده، آنگاه پاره گوشتى، سپس استخوان، سپس استخوانها را به گوشت پوشاندى، و آنگاه مرا بدان گونه كه خواستى به خلقى ديگر آفريدى،

(24) تا وقتى كه به روزى تو نياز پيدات كردم، و از فريادرسى احسان تو بى‌نياز نبودم، برايم از زيادى خوردنى و آشاميدنى كه براى كنيزت جارى ساختى خوراك قرار دادى، آن كنيزى كه مرا در اندورنش جاى دادى، و در قرارگاه رحم او به امانتم سپردى،

(25) و اگر اى پروردگار من! مرا در آن حالتها به تدبير خويشم وا مى‌گذاشتى، يا به نيرويم ناچار مى‌ساختى، همانا تدبير از من كناره، و نيرو از من دور بود،

(26) پس به فضل خويش چون شخص نيكوكار و مهربان به من غذا دادى، آن همه لطف را از روى احسان درباره‌ى من بجاى آوردى تا بدين پايه كه هستم، از نيكى تو محروم نمى‌گردم، و خوبى احسانت به من كندى نمى‌كند، با اين حال اعتمادم (به تو) استوار نمى‌گردد، تا به آنچه نزدت برايم سودمندتر است بپردازم،

(27) همانا شيطان مهارم را در بدبينى و سستى باور در اختيار گرفته، از اين رو من از بد همسايگى او با من، و پيروى نفسم از وى گله مى‌كنم، و از سلطه‌ى او از تو حفاظت مى‌طلبم، و در برگرداندن نيرنگ او از من به درگاه تو زارى مى‌كنم،

(28) و از تو درخواست مى‌كنم كه راه (به دست آوردن) روزيم را آسان نمايى، پس تو را بر آغازت به نعمتهاى بزرگ ستايش است، و بر دل انداختن تو شكر بر نيكى كردن و نعمت دادن را، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و روزيم را بر من آسان گردان و اين كه مرا به اندازه‌اى كه براى من مقرر كرده‌اى قانع سازى، و به سهم خودم خشنودم كنى در آنچه كه براى من جدا كرده‌اى، و اين كه آنچه از تن و عمرم رفته در راه فرمانبريت قرار دهى، زيرا تو بهترين روزى دهندگانى،

(29) خدايا! به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به آن بر كسى كه تو را نافرمانى كرده سخت گرفته‌اى، و به آن كسى كه از خشنوديت روى گردانده وعده‌ى عذاب داده‌اى، و از آتشى كه نورش تاريك، و ملايمش دردناك، و دورش نزديك است، و از آتشى كه بعضى بعض ديگر را مى‌خورد و پاره‌اى بر پاره‌ى ديگر حمله‌ور مى‌شود،

(30) و از آتشى كه استخوان را خاكستر وا مى‌گذارد، و ساكنين خود را آب جوش مى‌نوشاند، و از آتشى كه بر آن كه به سويش زارى مى‌كند دلسوزى، و بر كسى كه از او مهربانى بخواهد رحم نمى‌كند، و قادر نيست بر سبك كردن از كسى كه برايش فروتنى كند و در برابرش تسليم شود، ديدار مى‌كند كه ساكنين خود را با گرمترين آنچه نزدش از كيفر دردناك و بدبختى سخت است،

(31) و پناه مى‌برم به تو از عقرب‌هاى آن كه دهان گشوده‌اند، و از مارهاى آن كه نيششان در فريادند، و از آشاميدنيش كه پاره مى‌كند روده‌ها و قلب‌هاى ساكنين خود را، و دلهايشان را بر مى‌كند و از تو هدايت مى‌طلبم آنچه كه (مرا) از آتش دور سازد، و از آن پس راند،

(32) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و مرا به فراوانى رحمت خود از آتش پناه ده، و به نيكويى گذشت خويش از لغزشهايم درگذر، و مرا اى بهترين پناه دهندگاه خوار مساز،

(33) خدايا! تو (بندگان را) از سختى نگه مى‌دارى، و نيكى مى‌بخشى، و آنچه بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيزى توانايى،

(34) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، هنگامى كه نيكان ياد شوند، و بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست تا زمانى كه شب و روز آمد و شدند، درودى كه امتدادش بريده نگردد، و شماره‌اش به شمار نيايد، درودى كه فضا را پر كند، و زمين و آسمان را لبريز سازد،

(35) خدا بر او درود فرستد تا خشنود گردد، و خداى بر او و خاندانش درود فرست پس از خشنودى، درودى كه مرزى براى آن نيست، و نه پايانى، اى مهربانترين مهربانان.