دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) اى پروردگارى كه پادشاهى و سلطنت فقط به تو برازنده‌ى توست اى توانائى كه حكومت تو ابدى و ازلى است‌

(2) و سلطنت تو بر ممكنات جهان هميشگى و تو از نيروى لشگر بى‌نيازى‌

(3) اى مقتدرى كه توانائى تو پاينده و مرور زمان به فرمان تو است و روزگار آفريده تو به امر تو و روز و شب و هفته و ماه و سال زمان و مكان از شخصيت تو دور است‌

(4) عزت سلطنت تو حدى ندارد اول و آخرى بر آن نيست و ابتدا و انتهائى براى فرمان تو نيست.

(5) علو و اعتلاء پادشاهى تو چنان است كه هر موجودى قبل از نيل به آن درجه ساقط مى‌شود و پيش از بلوغ به آن مكان دستخوش مرگ و حيات مى‌گردد.

(6) علو مقام تو به حدى است كه هيچ موجودى به ادنى مرتبه آن هم نتواند رسيد و هيچ وصافى هم نمى‌تواند وصف آن رتبه و درجه را بنمايد

(7) تمام صفات در درياى قدرت تو ناپيدا و كليه‌ى مدح و نعمتها در قبال مدح تو ناچيز و ناپيدا.

(8) تو اولى در اوليت خود كه هيچ ممكنى بر تو سبقت ندارد و در معبوديت خود براى هميشه ثابتى و زوال‌پذير نيستى. تغيير در تو راه ندارد. آنچه تغيير نپذيرد توئى آنكه نمرده است و نميرد توئى نظامى. الخ‌

(9) پروردگارا منم بنده‌ى ضعيف كه اعمال كوتاه من با آمال بلند من بسيار است خدايا اسباب و وسايل وصول به حضرت تو در دست من كم است مگر آنكه رحمت تو افزون سازد آمال ننگين و سياه من اميد مرا قطع كرده مگر عفو تو دست آويزى باشد كه براى اميد به سوى تو در آن آويزم‌

(10) خدايا طاعت من كم است و فرمان تو بسيار است اما اقرار دارم به معصيت نافرمانى خود و سزاوار خشم هستم ولى هرگز عفو و گذشت تو از بنده‌ات دريغ نباشد من بد كردم اما تو ببخش و عفو فرما.

(11) پروردگارا علم تو كه محيط به همه‌ى ممكنات است مطلع از اعمال ناشايست من است براى تو چيزى مخفى و پوشيده نيست هيچ دقيقه‌اى از زمان و هيچ امكنه‌اى از مكان و هيچ موجودى از ممكنات غائب از نظر تو نيست‌

(12) خدايا دشمن بر من غالب شد و شيطان بر من مستولى گرديد همان شيطان كه از تو زينهار و مهلت خواست تا مرا گمراه كند و تو آن را مهلت دادى تا روز قيامت بر اضلال من،

(13) خدايا شيطان مرا در معصيت تو انداخت در حالى كه من از او مى‌گريختم و به سوى تو مى‌شتافتم و از گناهان صغيره و كبيره مهلكه حذر مى‌كردم اما ناگهان مرا در ارتكاب معصيت انداخت تا مستوجب خشم تو شدم چون بد كردم شيطان مرا به تله انداخت و از مكر خود به من آموخت و كلمه كفر و انكار خود را در من القاء كرد و آنگاه روى برگردانيد و رفت با اين حال مرا در غضب تو انداخت و آواره در صحراى خشم و عقوبت راند

(14) نه شفيعى كه شفاعت گناه من كند و نه ملجائى كه پناهگاه من باشد و از عقاب ايمنم سازد،

(15) خدايا اين مقام كسى است كه به تو پناه آورد و جاى كسى است كه اعتراف گناه خود كرده پس در اين مقام فضل و كرم تو نبايد از من دريغ گردد و عفو تو از من دور شود خدايا مرا محرومترين بندگان از سعادت خود قرار مده و از نااميدترين اميدواران به درگاه خود به شمار نياور. خدايا مرا بيامرز كه بزرگتر آمرزنده هستى‌

(16) پروردگارا تو امر كردى مرا به طاعت و نهى فرمودى از معصيت اما انديشه‌هاى ناپاك نقطه‌هاى سياه در نامه‌ى اعمال من بوجود آورد و از وسوسه‌ى شيطان تفريط كردم و از حد فرمان تجاوز نمودم‌

(17) خدايا از روزها نمى‌توانم گواهى بياورم به روزه و شبها به تهجد و شب بيدارى جز اينكه به سوى تو روى آورم و ثنا و حمد تو گويم سنت تو و فرايض تو را هر كه ضايع گذارد روى نجات ندارد

(18) خدايا تنها به نافله نمى‌توانم متوسل به تو شوم كه طاعتى زايد از واجب گذارده‌ام و از اداء واجبات درگذشته‌ام و از مرز و حدود شرايع تو قدم فراتر گذاشته و به حرام‌ها پيوسته و مرتكب خلافها شده‌ام. خدايا عافيت تو پرده به آن رسوائيها پوشيد و اگر نمى‌خواستى و مدارا نمى‌كردى به عقوبت مى‌گرفتى.

(19) خدايا اين مقامى كه من در آن هستم مقامى است كه شرمنده از كردار خود و در خشم از رفتار خود و باز چشم اميد به سوى تو دوخته با خضوع و خشوع و قلبى رقيق و پشتى سنگين از گناه در آستان تو ايستاده و در حال ترديد بين شوق و خوف و ميان بيم و اميد است.

(20) خدايا اين بنده شرمسار كه با دلى پر از اميد به سوى تو روى آورده و مستحق آمرزش است و تو اولى‌ترين كسى هستى كه از گنهكاران درگذرى خدايا از گناه من درگذر و خطاياى مرا بپوشان و مرا ببخش كه تو كريم‌ترين آمرزنده‌اى و بهترين اجابت كننده‌ى اجابت كنندگان.

(21) بار خدايا چون پوشانيدى گناه مرا و عفو فرمودى از فضل خود در اين دنيا در حضور اقران پس پناه ده مرا كه در آخرت نيز رسوا و مفتضح نگردم پناه ده كه در نشات آخرت در حضور مقربين درگاه و فرشتگان مقرب و پيغمبران مكرم و شهيدان و صالحان شرمنده و منفعل نباشم خدايا همان طور كه در اين دنيا نصايح اعمال و معاصى مرا از همسايگان و اقران پوشانيدى كه شرمنده نباشم در آخرت نيز بپوشان. كه منفعل نگردم.

(22) خدايا من از اقران و معاصران و همرديفان گناهان خود را مى‌پوشانيدم و به آنها اعتماد نداشتم. اما به سوى تو روى آوردم وثوق و اعتماد داشتم كه تو پروردگارى و تو مرا مى‌آمرزى و تو سزاورترين كسى هستى كه بايد به تو وثوق داشت و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه مى‌آمرزى و مى‌بخشائى.

(23) پروردگارا تو وجود مرا از آب بى‌مقدار و پستى ريختى و از پشت استخوانهاى پدر به رحم مادر رساندى و آنجا در زهدان پوشيدى و هر دم حال به حال گردانيدى تا به جائى خلقت كامل و صورت تكميل شد و اعضاء و جوارح استوار گشت خدايا در كتاب خود وصف كردى كه آدمى در اول خلقت نطفه منى بود و بعد از آن خون بسته سرخ شد پس از آن مضغه گشت سپس استخوان بندى يافت و پس از آن كه از حيث صورت كامل شد موجود ديگرى گشت و روحى در آن دميدى‌

(24) تا آن كه محتاج رزق تو شدم و نيازمند فضل تو گشتم كه احسان تو فرياد رس مضطران است خدايا از مطعومات و مشروبات خود قوتى بخشيدى و براى مادر من نظر حفاظت و عنايتى مبذول داشتى كه مرا در رحم خود مى‌پروراند

(25) اگر مرا وامى‌گذاشتى مرا قوت و قدرتى نبود كه خود را حفظ كنم و نگاهدارم‌

(26) پس غذا دادى و پروراندى و به احسان و فضل خود مورد مهر و عطوفت قرار دادى اين احسان و عواطف از روى تفضل و كرم تو بود نه از روى استحقاق من، هيچ وقت تا بوده‌ام از خير و احسان تو محروم نشده‌ام و همواره روزى‌خوار تو و پرورده‌ى نعمت تو بوده‌ام با اين همه مقدمات روزى تو امر مسلم است كه نبايد غم آن خورم بلكه بايد اطاعت فرمان تو كنم و عبادت و شكر تو بنمايم.

(27) خدايا به تو پناه مى‌برم از چنگ شيطان كه مرا مغلوب كرده و به تو استغاثه مى‌كنم و از وساوس او

(28) كه روزى مرا آسان گردانى شكر تو را اى پروردگار كه نعمت خود را بى‌سابقه به من ارزانى داشتى. رحمت كن بر محمد و آل محمد (ص). قانع كن مرا به آنچه تقدير كرده‌اى. خدايا مرا راضى ساز به آنچه نصيب و قسمت فرموده‌اى. خدايا آنچه از عمر من مى‌گذرد، چنان كن كه در راه عبادت و رضاى تو بگذرد نه در طلب معيشت و روزى زيرا تو بهترين روزى دهنده.

(29) خدايا پناه به تو مى‌برم از آتش كه شديد و سخت است بر گناهكاران كه وعده دادى هر كسى از رضاى تو اعراض كند مستوجب آن آتش شود همان آتش كه روشنائى آن ظلمت است و آسان (اندك) آن در نهايت دردناك و دور آن نزديك است آن آتشى كه برخى، برخى را مى‌خورند و بعضى ديگر حمله مى‌كنند

(30) آن آتشى كه استخوانها را خاكستر كند و آب دهد اهل خود را از آب جوشان كه چون بخورند امعاء ايشان از هم فرو ريزد آن آتشى كه چيزى بر كسى باقى نگذارد و هر كسى زارى نمايد رحم بر آن نكند كه چشم مهربان ندارد. خدايا كسى نيست كه قادر بر تخفيف عذاب باشد جز تو، كسى نيست كه براى او خضوع و خشيت نمايند به آن تسليم شوند جز تو، آن آتشى است كه ساكنين خود را در سختترين شرايط عقوبت دردناك و وبال هولناك دور مى‌گرداند.

(31) خدايا پناه مى‌برم به تو از عقارب آتش كه دهنها گشوده‌اند و مارهاى آن كه نيش مى‌زنند و شربتى كه اهل آتش مى‌خورند و روده‌ها را پاره پاره مى‌كنند و دل را از جاى برمى‌كنند. خدايا از تو درخواست مى‌كنم كه راهى فرمائى كه آتش را دور دارد

(32) خدايا رحمت فرست بر محمد و آل محمد (ص)، و مرا از آتش در پناه گير و به فضل و رحمت خود از لغزشها و گناهان من درگذر و مرا عفو كن، خدايا خوار مگردان ما را

(33) كه تو بر هر چيز دانا و توانائى.

(34) خداوندا رحمت فرست بر محمد و آل محمد (ص)، در هر روز و شب امتداد آن به نهايت نرسد و عدد آن در شمار نيايد صلواتى و رحمتى كه هوا و زمين و فضا و آسمان‌ها را پر كند

(35) رحمت خدا بر او و آل او تا آنگاه كه خشنود شود. رحمت بر او و آل او رحمتى كه حد و حصر ندارد اى بخشاينده‌ى مهربان. ز خاك آفريدت خداوند پاك پس اى بنده افتادگى كن چو خاك حريص و جهانسوز و سركش مباش ز خاك آفريدندت آتش مباش چو گردون كشيد آتش هولناك به بيچارگى تن بينداخت خاك چو آن سرفرازى نمود اين كمى از آن ديو گردند از اين آدمى شرمنده از آنيم كه هنگام مكافات اندر خود عفو تو نكرديم گناهى اى كريم و اى رحيم و اى عطوف ما گدايانيم در بابت وقوف گر برانى ما گدايان را ز در ور بسوزى جانمان را از شرر رو نگردانيم از تو هيچ سو چونكه ما را نيست پيشت آبرو اى محيط رحمتت بى‌انتها رحم كن بر حال اين خيل گدا گر نبخشى اى خدا تقصير ما واى بر ما واى بر تدبير ما رحم فرما اى خداى مهربان مذنبيم و عاجزيم و ناتوان لطف تو هر دم مرا مغرور كرد امر (ادعونى) مرا مامور كرد زين سبب بردم به جان فرمان تو تا چه باشد اى خدا احسان تو