دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! اى صاحب و دارنده‌ى پادشاهى ابدى و جاويدان.

(2) و اى دارنده‌ى سلطنتى كه بدون لشكريان و دستياران.

(3) با عزت پايدار در گذشت روزگاران و مرور زمان‌ها و سپرى شدن ايام و سال‌ها همچنان باقى و پابرجاست.

(4) سلطنت تو چنان عزيز و بلندمرتبه است كه نه آن را آغازى متصور است و نه پايانى دارد.

(5) و پادشاهى تو آن چنان علو و تعالى كه هيچ چيز آن را درنيابد.

(6) و توصيف توصيف كنندگانش به هر اندازه رفعت گيرد به كمترين مرتبه‌ى رفعتى كه براى خويش انتخاب كرده‌اى، نرسد.

(7) اوصاف درباره‌ى تو سرگشته‌اند و رشته‌ى نعمت‌ها در پيشگاه تو از هم گسيخته. و در وصف كبريايى تو تصورات دقيق و باريك مبهوت مانده‌اند.

(8) آرى تو اينگونه بوده‌اى اى خدا! در آغاز بى آغازت و اينگونه خواهى بود كه همواره پايدار و بى‌زوال.

(9) و من بنده‌ى ضعيفى هستم در كار و عمل، ولى با آرزوى بسيار. اسباب پيوند به قرب تو، از كفم در رفته، جز آنچه كه رحمت تو مايه‌ى اتصال گردد و رشته‌هاى اميد من، از هم گسيخته، مگر رشته‌ى عفو تو كه بدان در آويخته‌ام.

(10) طاعتى كه بتوان آن را به حساب آورد اندك است و معصيتى كه بدان اعتراف كنم بسيار. و هرگز عفو و گذشت تو از عبد و بنده‌ات، اگر چه بد كرده، بر تو دشوار نيست، پس مرا عفو كن.

(11) خدايا! علم تو بر كارهاى پنهانى من احاطه دارد و هر راز و پوشيده‌اى در برابر آگاهى تو مكشوف و آشكار است و دقايق و ظرايف امور از تو پنهان نمى‌ماند و رازهاى نهان از تو مخفى نمى‌باشد.

(12) و دشمن تو بر من چيره گشته همان كه براى فريب دادن من از تو فرصت خواسته و تو نيز به او فرصت داده‌اى و براى گمراه كردن من تا روز قيامت از تو مهلت گرفته و تو نيز به او مهلت داده‌اى.

(13) پس مرا به زمين زده در حالى كه از گناهان كوچك تباهى آور و معصيت‌هاى بزرگ هلاكت بار خويش به سوى تو گريخته‌ام. تا آنجا كه چون آلوده‌ى معصيت تو شدم و به سبب سعى و تلاش زشتم مستوجب قهر و غضب تو گشتم، در آن حال چهره‌ى حيله‌گرى و فريبكاريش را از من بگردانيد و با سخن كفرآميز خويش مرا استقبال كرد و از من بيزارى جست و به من پشت كرده و به راه افتاد و مرا در برهوت تنهايى، در معرض غضب تو قرار داد و در آستان نقمت و عذاب تو رها كرد.

(14) نه شفيعى وجود دارد كه مرا در نزد تو شفاعت كند و نه پناه دهنده‌اى كه در برابر تو مرا امان دهد و نه هيچ دژ و حصار محكمى كه مرا از عذاب تو مانع گردد و نه پناهگاهى كه از تو بدان پناه ببرم.

(15) پس اينك اين مقام و جايگاه من است، جايگاه كسى كه به تو پناه آورده و محل كسى است كه براى توبه گناهانش اعتراف مى‌كند، پس مباد كه احسان و فضل تو بر من تنگ، و عفو و گذشت تو از من دريغ گردد و شامل حالم نشود، و من محروم‌ترين بندگان توبه كننده‌ى تو و مأيوس‌ترين آرزومندان نزد تو باشم، و مرا بيامرز چرا كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا! تو مرا امر كردى و من ترك كردم، و نهى فرمودى و من انجام دادم، و بدانديشى، گناه را در نظرم زيبا جلوه داد، پس تقصير نمودم و كوتاهى كردم.

(17) روزه‌ى هيچ روزى را براى روزه‌دارى خويش به گواه نمى‌گيرم و نه به تهجد و بيدارى شب (براى عبادت) پناه گيرم و نه سنتى را برپا داشته و زنده كرده‌ام تا مرا بدان ثنا و مدح نمايى، مگر انجام دادن فرائض و واجبات تو كه هر كس آن‌ها را ضايع و تباه نمايد هلاك گردد.

(18) و قصد ندارم تا به فضيلت نافله به تو متوسل شوم در حالى كه بسيارى از وظايف و شروط واجبات تو را در بوته غفلت سپرده‌ام و از حدود و مقررات تو تجاوز كرده‌ام تا آن حد كه حريم محرمات تو را شكسته و گناهان كبيره‌اى را انجام داده‌ام، گناهانى كه در پرده‌ى عافيت خويش مستور داشته‌اى تا رسوا نگردم.

(19) و اين مقام و جايگاه كسى است كه براى خويش از تو شرمسار است و بر خود غضبناك و از تو راضى و خشنود است. پس با تو رويارو شده با دلى خاشع و شكسته و گردنى خاضع و فروافكنده و پشتى سنگين از خطاها. در ميان بيم و اميد به تو متوقف شده.

(20) و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اميد ورزيده و شايسته‌ترين كسى هستى كه از او ترسيده و پرهيز كرده است. پس اى پروردگارم! آنچه را بدان اميد بسته‌ام به من عطا فرما و از آنچه مى‌ترسم ايمنى بخش و از رحمت خود بهره‌اى نصيب من گردان، زيرا تو بزرگوارترين كسى هستى كه از او درخواست مى‌شود.

(21) خدايا! تو كه در حضور هم رديفان و همانندهاى من، در سراى دنيا فانى مرا با عفو خويش پوشاندى و در درياى فضل خويش فرو بردى پس در سراى بقا نيز مرا از رسوايى‌هاى قيامت در حضور گواهان از ملائكه مقرب و رسولان مكرم و شهدا و صالحان پناه ده، از همسايه‌اى كه سيئات و بدى‌هايم را از او مخفى مى‌داشتم و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خويش از او شرم مى‌كردم.

(22) به پرده‌پوشى ايشان اطمينان نداشتم- اى پروردگار من!- و تنها به تو در آمرزش گناهانم اعتماد ورزيده‌ام و تو سزاوارترين كسى هستى كه به او اعتماد شود و بخشنده‌ترين كسى هستى كه به او رغبت شود و مهربان‌ترين كسى هستى كه رحمت و مهرش خواسته شود. پس بر من رحم كن.

(23) خدايا! تو مرا به صورت (قطره‌ى) آبى پست از پشتى از ميان استخوان‌هاى درهم فشرده و راه‌هاى تنگ و باريك در تنگناى رحم سرازير كردى و در ميان پرده‌هايى مستور ساختى، سپس از حالتى به حالتى ديگر مرا منتقل نمودى، تا آنجا كه مرا به صورت تمام و كمال رساندى و جوارح و اعضا برايم ايجاد كردى، همانگونه كه در كتاب خويش توصيف نمودى: نطفه، سپس خون بسته شده، سپس پاره گوشتى، سپس استخوان، سپس استخوان‌ها را به گوشت پوشانيدن، سپس آن چنان كه خود خواسته بودى به خلقت و آفرينشى ديگر مرا درآوردى.

(24) تا آن وقتى به رزق و روزى تو محتاج گشتم و از مدد و يارى احسان تو بى‌نياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيزت (مادرم) كه مرا در جوف و باطن او نهاده بودى و در رحم او به وديعت سپرده بودى، برايم قوت و غذا قرار دادى.

(25) و اگر مرا- اى پروردگارم!- در چنين حالاتى كه بر من مى‌گذرد به تدبير خويش وامى‌نهادى و يا ناچار مى‌كردى كه به قوت و نيروى خويش توسل جويم، تدبير از من رخت برمى‌بست و قوت از من دور مى‌گشت.

(26) پس در سايه‌ى فضل و احسان خويش به من غذا دادى، همچون غذا دادن شخص نيكوكار و مهربان. و اين همه را از روى لطف تا اين زمان كه بدين حد از رشد رسيده‌ام، انجام داده‌اى. از نيكى تو محروم نگشته‌ام و رفتار نيك تو با من كند نمى‌گردد، ولى با اين حال اعتمادم به تو محكم نشده تا كوشش خود را در آنچه نرد تو براى من پرسودتر است متمركز سازم.

(27) شيطان زمام و مهار مرا در سوءظن و ضعف يقين در دست گرفته، پس من از سوء مجاورت و بدرفتارى او با من و پيروى نفسم از او به درگاه تو شكايت دارم و از چيرگى او بر من به دامن تو چنگ مى‌زنم و به درگاه تو زارى مى‌كنم، تا كيد و حيله‌گرى او را از من برگردانى.

(28) و از تو مى‌خواهم كه راه رزق و روزى مرا سهل و آسان گردانى. پس حمد مخصوص توست، به خاطر نعمت‌هاى بزرگ و بسيارى كه در ابتدا به من عطا فرمودى و به خاطر شكر و سپاسگزارى بر احسان و نعمت بخشى است كه بر من الهام فرمودى. پس بر محمد و آل او درود فرست و رزق و روزيم را بر من آسان گردان و مرا به آن مقدار و اندازه‌اى كه برايم مقدر كرده‌اى قانع كن و به سهمى كه براى من تقسيم كرده‌اى راضى ساز و آنچه از جسم و عمر من گذشته و كاسته گشته است در راه طاعت و فرمان بردارى از خودت قرار ده كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خدايا! من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به وسيله‌ى آن بر معصيت كاران سخت گرفتى و هر كه را از رضا و خشنودى تو روى گرداند به وسيله‌ى آن تهديد فرمودى و از آتشى كه نورش تاريكى و آسانش دردناك و دورش نزديك مى‌باشد. و از آتشى كه بخشى از آن، بخش ديگر را مى‌خورد و قسمتى از آن بر قسمتى ديگر مى‌تازد.

(30) و از آن آتشى كه استخوان را (مى‌سوزاند و) و مى‌پوساند و پودر مى‌كند و اهل خود را از آب جوشان مى‌نوشاند و از آن آتشى كه براى زارى كن خويش چيزى باقى نمى‌گذارد و به كسى كه از او درخواست عطوفت كند رحم نمى‌آورد و نمى‌تواند از عذاب كسى كه براى او خشوع مى‌كند و در مقابلش تسليم گشته است، بكاهد؛ با ساكنان خود با سوزنده‌ترين آتش و دردناك‌ترين عذاب و شديدترين بلاها ملاقات مى‌كند.

(31) و پناه مى‌برم بر تو از عقرب‌هايى كه دهان گشوده‌اند و مارهايى كه با نيش‌هاى خويش مى‌زنند و آشاميدنى‌هايى كه امعاء و اندرون ساكنان خويش را پاره پاره مى‌كند و قلوب و دل‌هاى آن‌ها را برمى‌كند. و از تو هدايت و راهنمايى درخواست مى‌كنم براى انجام دادن امورى كه مرا از آتش دور سازد و از آن عذاب پس براند.

(32) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا به فضل و رحمت خويش از آن آتش پناه ده و به گذشت و عفو زيباى خويش از لغزش‌هايم بگذر و خذلان و خوارى را نصيب من مگردان، اى بهترين پناه دهندگان.

(33) خدايا! تو بندگانت را از ناخوشايند و زشتى نگاه مى‌دارى و حسنه و خوبى را عطا مى‌فرمايى و هر چه بخواهى مى‌كنى و تو بر هر چير قادر و توانايى.

(34) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست هرگاه كه ياد خيرى از نيكوكاران به ميان آيد، و بر محمد و آل او درود فرست تا زمانى كه شب و روز در رفت و آمدند، آن چنان درودى كه هرگز قطع نگردد و عدد آن به شماره در نيايد، آن چنان درودى كه فضا را آكنده سازد و زمين و آسمان را پر كند.

(35) درود خدا بر او تا آن راضى گردد، و درود خدا بر او و آلش پس از راضى شدن، آن چنان درودى كه حد و پايانى نداشته باشد، اى مهربانترين مهربانان.