دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اى صاحب پادشاهى‌اى كه تا هميشه پاينده است،

(2) و سلطنتى كه بى‌سپاهيان و پشتيبان‌ها توانمند است،

(3) و شكوه و عزتى كه با گذشت روزگاران و سرآمدن سال‌ها و سپرى گشتن زمان‌ها و روزها پايدار مى‌ماند.

(4) سلطنتت چنان چيرگى دارد كه آغاز و انجام آن را حدى نيست،

(5) و پادشاهى‌ات را بلندايى است كه همه‌ى چيزها پيش از رسيدن به اوج آن تباه شوند.

(6) والاترين وصف وصف‌كنندگان، براى پايين‌ترين مرتبه‌ى آن رفعت و بلندا كه براى خود برگزيده‌اى، نارساست.

(7) در مسير معرفت تو، صفت‌ها به گمراهى روند، و نعت‌ها (پيش از بيان آنچه سزاوار توست) از هم گسيخته شوند، و خيال‌هاى دقيق و ظريف در پيشگاه عظمتت به حيرت افتند.

(8) آرى، تو آن خدايى كه پيش از هر چيز بوده‌اى و همواره خواهى بود؛ پاينده‌اى و از ميان نخواهى رفت.

(9) من آن بنده‌ى كم‌كار و پر آرزويم كه وسيله‌اى در دست ندارم، جز آنچه رحمت تو فراهم آورده، و رشته‌هاى اميدم از هم گسيخته، جز رشته‌ى اميد بخشش تو كه خود بدان آويخته‌ام.

(10) طاعت من كم‌شمار است و بار معصيت تو بر دوش من بسيار. بخشايش در حق بنده‌ات، اگر چه بد كرده باشد، بر تو دشوار نيست. پس مرا ببخشاى.

(11) خدايا، علم تو بر كارهاى پنهان احاطه دارد، و هر امر پنهانى در برابر آگاهى تو آشكار است، و پيچيدگى‌ها و ريزه‌كارى‌ها بر تو پوشيده نيست، و رازهاى نهانى از تو مخفى نمى‌ماند.

(12) دشمن تو- كه از تو مهلت خواسته بود تا مرا به گمراهى فراخواند و تو او را مهلت دادى، و براى گمراه كردن من از تو فرصت طلبيده بود و تو فرصتش دادى- اينك بر من دست يافته است.

(13) آن دم كه از گناهان كوچك هلاك كننده و گناهان بزرگ فسادانگيز به سوى تو مى گريختم، مرا به زمين افكند، و چون خود را به معصيت آلودم و به كردار بد سزاوار خشم تو گشتم، لجام نيرنگ خود را از من برگرفت و با سخن كفرش با من روبه‌رو گرديد و از من بيزارى جست و بر من پشت كرد و برفت و مرا در بيابان گمراهى در برابر خشم تو تنها رها گردانيد و بر آستان عقوبتت به حالتى درافكند.

(14) كه نه شفيعى نزد تو از من شفاعت مى‌كند، و نه پناه‌دهنده‌اى مرا در برابر تو ايمنى مى‌بخشد، و نه قلعه‌اى مرا از چشم تو پوشيده مى‌دارد، و نه پناهگاهى هست كه بدان پناه برم.

(15) اينجا كه من ايستاده‌ام، جايگاه كسى است كه به تو پناه آورده و در برابرت لب به اعتراف گشوده است. پس مبادا گسترده‌ى فضل تو بر من تنگ آيد، و جامه‌ى عفو تو بر من كوتاه نمايد، و من نوميدترين بندگانت باشم كه به سوى تو بازگشته‌اند، و بى‌نصيب‌ترين كسانى كه با دل پر اميد به درگاه تو روى آورده‌اند.مرا بيامرز كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا، تو مرا فرمان دادى و من فرمان نبردم، و مرا نهى كردى و من نهى تو را مرتكب شدم. انديشه‌ى بد، خطا را در چشم من بياراست و من بدان دست زدم.

(17) هيچ روزى را روزه نبوده‌ام تا آن را گواه خود گيرم، و هيچ شبى را به شب‌بيدارى صبح نكرده‌ام تا آن را پناه خود سازم، و هيچ مستحبى را بر پاى نداشته‌ام تا به سبب آن در خور ستايش باشم. تنها به واجبات تو پرداخته‌ام، كه تضييع آنها مايه‌ى نابود است.

(18) هرگز نتوانم با فضيلت يك كار مستحب، خود را به تو نزديك كنم، چرا كه بسيارى از واجبات تو را ناديده انگاشته‌ام، و از امر و نهى تو پا را فراتر گذاشته‌ام و حرمت‌هايى را شكسته و گناهان بزرگى را مرتكب شده‌ام كه تو مرا از رسوايى‌هاى آنها به سلامت داشتى، و آن گناهان پوشيده ماند.

(19) اينجا كه من ايستاده‌ام، جايگاه كسى است كه خود را براى تو از گناه برحذر داشته و بر خود خشمگين و از تو خشنود است. با دلى شكسته و نزار، و گردنى كج و پشتى خميده از بار سنگين گناه، با تو روبه‌رو گرديده، در حالى كه ميان شوق به تو و بيم از تو بر جا ايستاده است،

(20) و تو سزاوارتر كسى هستى كه بايد به او اميد بندد و از او بترسد و بپرهيزد. پس اى پروردگار من، چيزى را كه از تو اميد آن دارم، به من ارزانى كن، و از آنچه مى‌ترسم، پناهم ده، و از رحمت خود صله‌اى به من عنايت كن، كه تو كريم‌ترين كسى هستى كه از او نياز مى‌خواهند.

(21) خدايا، همچنان كه در اين جهان گذرا، پيش چشم ديگر مردمان، با عفو خود بر گناهان من پرده افكندى و زندگى‌ام را از فضل و بخشش خود بياكندى، در آن جهان ماندگار نيز مرا در جايى كه گواهان مى‌ايستند و در محضر فرشتگان مقرب و رسولان بزرگ و بزرگوارت، و شهيدان و صالحان، از رسوايى پيش همسايه‌اى كه گناهان خود را از او پنهان مى‌كردم و خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او حيا مى‌ورزيدم، در پناه آور.

(22) پروردگارا! باور نداشتم كه ايشان راز مرا پوشيده دارند، اما اى پروردگار من، مطمئن بودم كه تو مرا مى‌آمرزى. تو سزاوارتر كسى هستى كه مردم به او اعتماد مى‌كنند، و بخشنده‌ترين كسى كه به او روى مى‌آورند، و مهربان‌ترين كسى كه از او رحم و مهربانى مى‌خواهند. پس بر من رحمت آور.

(23) خدايا تو بودى كه مرا به صورت آبى پست و بى‌ارزش از ميان استخوان‌هاى به هم فشرده‌ى پشت پدر و از گذرگاههاى باريك، در تنگناى رحمى كه آن را با پرده‌هايى پوشيده داشته‌اى، سرازير كردى، و مرا از حالتى به حالت ديگر درآوردى، تا آن كه صورت مرا به كمال پرداختى و در پيكر من اعضا و جوارحى قرار دادى؛ همچنان كه در كتاب خود آورده‌اى: نطفه‌اى بود، سپس خون لخته‌اى، سپس گوشت پوشانيدى، و پس از آن، بدان گونه كه خواست تو بود، آن را آفرينشى ديگر بخشيدى.

(24) تا چون نيازمند روزى تو شدم واز دستگيرى بخشش تو بى‌نياز نبودم، از زيادتى خوردنى و آشاميدنى كنيزت (مادرم)- كه مرا در اندرونش قرار دادى و در نهاد رحمش به امانت گذاشتى- قوت مرا مقرر داشتى.

(25) اى پروردگار من، اگر در اين حالات مرا به چاره‌جويى خودم رها مى‌كردى و به نيروى خويشم ناگزير مى‌ساختى، هم تدبيرم از من كناره مى‌گرفت و هم نيرويم از من به دور مى‌ماند؛

(26) اما تو همچون احسان كننده‌اى مهربان و با لطف، به فضل خود مرا غذا دادى، و از احسان، اين كار را تا اكنون در حق من انجام داده‌اى. پيوسته از احسان تو برخوردارم و نيكى كردن تو با من سستى نمى‌گيرد. با اين همه، يقين من به روزى دادن تو چنان استوار نيست كه با فراغ دل به كارى پردازم كه پيش تو براى من سودمندتر است.

(27) عنان اختيارم در دست شيطان است و او مرا به وادى بدگمانى و ضعيف يقين مى كشاند، و من گله گزارم از اين كه شيطان براى من همنشينى بد است و نفسم از او پيروى مى‌كند. پناه مى‌برم به تو از چيره گشتن شيطان بر خود، و به درگاه تو زارى مى‌كنم كه مكر او را از من بگردانى،

(28) و از تو مى‌خواهم كه راه روزى جستن مرا آسان كنى. ستايش براى توست كه در آغاز به ما نعمت‌هاى بزرگ بخشيدى، و به ما الهام كردى كه تو را بر احسان كردن و نعمت دادنت سپاس گوييم. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و روزى‌ام را به آسانى به من برسان، و مرا به آنچه قسمتم كرده‌اى راضى گردان، و به آن مقدار كه برايم مقرر نموده‌اى خشنود كن، و آنچه را از جسم و عمر من كاسته مى‌شود، در راه طاعت خود قرار ده، كه تو بهترين روزى‌دهندگانى.

(29) خدايا، پناه مى‌برم به تو از آتشى كه با آن بر هر كس تو را اطاعت نكند، سخت گرفته‌اى، و هر كس را كه به خشنودى تو محل نگذارد، بيم داده‌اى؛ آتشى كه روشنايى آن تاريكى، ملايم آن دردناك، و دور آن بس نزديك است؛ آتشى كه شعله‌هايش يكديگر را مى‌بلعند و درهم مى‌پيچند؛

(30) آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند و ساكنان خود را آب جوش مى‌نوشاند؛ آتشى كه بر حال آن كسى كه به زارى درافتاده نمى‌نگرد، و بر كسى كه از او مهر و لطف مى‌جويد، رحم نمى‌كند، و هرگز نمى‌تواند از عذاب كسى كه در برابرش فروتن گشته و تسليم او گرديده، چيزى بكاهد، بلكه با سوزنده‌ترين عذاب دردناك خود، و بدترين بيچارگى، به پيشواز ساكنان خود مى‌آيد.

(31) پناه مى‌برم به تو از كژدم‌هاى دهان گشوده‌ى آن، و مارهاى آن كه پر صدا دندان بر دندان مى‌سايند، و نوشيدنى آن كه دل و روده‌ى ساكنانش را پاره پاره مى كند و قلب‌هايشان را از جاى بر مى‌كند. از تو مى‌خواهم كه راهى پيش پايم نهى كه مرا از آن آتش دور و واپس دارد.

(32) خدايا، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به زيادى رحمت خود مرا از آتش دوزخ در پناه آر، و به عفو نيكوى خود از درافتادن به ورطه‌ى گناه در امان دار و خوار مساز، اى بهترين پناه‌دهندگان.

(33) خدايا، تو بندگانت را از بدبختى و سختى نگاه مى‌دارى، و به آنان خير و نيكى عطا مى‌كنى، و هر چه مى‌خواهى انجام مى‌دهى، كه تو بر هر كار توانايى.

(34) خدايا، درود فرست بر محمد و خاندانش آنگاه كه نيكان به نيكى ياد شوند، و درود فرست بر محمد و خاندانش تا آن زمان كه روز و شب از پى هم آيند و روند؛ درودى كه رشته‌ى آن از هم نگسلد و در شمار نيايد؛ درودى كه هوا را بياكند و زمين و آسمان را سرشار كند.

(35) خداى تعالى بر او درود فرستد چندان كه خرسند شود؛ و پس از آن بر او و بر خاندانش درود فرستد؛ درودى بيكران و بى‌پايان، اى مهربانترين مهربانان.