دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، اى صاحب حكومت ابدى جاويدان.

(2) و سلطنت بلا منازع بدون لشكريان و ياران.

(3) و عزت پايدار در گذر روزگاران، و سال‌هاى سپران، و زمان‌ها و روزهاى گذران.

(4) سلطنت برخوردار از عزتى است كه نه آغازش را حدى است، و نه آخرتش را پايانى.

(5) و پادشاهيت چندان بلند پايه است كه همه چيز پيش از رسيدن به نهايت آن فروافتد.

(6) و دورترين وصف واصفان به نزديك‌ترين درجه مقام و مرتبتى كه ويژه خود ساخته‌اى نمى‌رسد.

(7) توصيف‌ها در وصف تو گمراه و سرگردان، و تعريف‌ها پيش از بيان حقيقتت از هم گسلان، و ذهن‌هاى دقيق در بزرگى تو حيران است.

(8) چنين است كه تو خدايى هستى كه در اول بودنت اولى، و در اين ويژگى دائم و بى زوالى.

(9) و من بنده‌اى هستم ناتوان در عمل، و بزرگ در آرزو، رشته پيوندها از دستم بيرون شده جز رشته‌اى كه با رحمت تو پيوند خورده، و دستاويز آرزوها از من بريده مگر دستاويز عفو تو كه بدان چنگ زده‌ام.

(10) طاعتى كه به حساب آورم در نزدم اندك است، و گناهى كه بدان گرفتار آيم بر دوشم فراوان است، و گذشت از بنده‌ات گرچه بدى كرده باشد بر تو دشوار نيست، پس از من درگذر.

(11) خدايا، علم تو بر اعمال نهان اشراف دارد، و هر پوشيده‌اى در برابر آگاهى تو آشكار است، و امور ريز و باريك از تو پوشيده نيست، و رازهاى نهان از نظر غايب نباشد.

(12) و همانا بر من چيره شده آن دشمنت (شيطان) كه براى بيراهه بردنم از تو فرصت خواست و فرصتش دادى، و براى گمراهى كردنم تا روز جزا از تو مهلت خواست و مهلتش عطا كردى.

(13) پس با اينكه از گناهان كوچك بد فرجام، و گناهان بزرگ هلاكت بار، به درگاهت مى‌گريختم مرا به گناه درانداخت، و همين كه به نافرمانيت پرداختم، و با كردار بدم سزاوار خشم تو گشتم، لگام مكر و فريبش را از من برگردانيد، و با سخن انكارگونه‌اش (كه بيهوده فريب مرا خوردى) با من روبه‌رو گرديد، و از من بيزارى جست، و در حالى كه به من پشت كرده بود روى برتافت، پس مرا تنها و بى‌كس به بيابان خشم تو كشاند، و مطرود و رانده شده به آستان انتقام تو درآورد.

(14) نه شفيعى دارم كه برايم به درگاه تو شفاعت كند، و نه پناه دهنده‌اى كه برايم از تو امان خواهد، و نه دژى كه مرا از تو نهان دارد، و نه پناهگاهى كه از تو بدان جا پناه مى‌برم.

(15) پس اين جايگاه كسى است كه به تو پناه آورده، و محل كسى است كه در پيشگاهت اعتراف كرده، پس مبادا دايره فضل تو بر من تنگ آيد، و دست عفو تو به من نرسد، و مبادا من تهيدست‌ترين بندگان توبه‌كار تو، و نوميدترين ميهمانان و زائران آرزومند تو باشم، و مرا بيامرز، كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا، مرا فرمان دادى من ترك فرمان كردم، و مرا بازداشتى من مرتكب آن شدم، و انديشه نادرست گناه را در نظرم آراست و (در انجام فرمانت) كوتاهى نمودم.

(17) نه مى‌توانم روزه‌دارى روزى را شاهد آورم، و نه شب زنده‌دارى شبى را پناه خود گيرم، و نه عمل مستحبى به خاطر آن كه آن را احيا كرده باشم مرا مى‌ستايد، مگر واجباتت كه هر كه به آنها بى اعتنا باشد به هلاكت مى‌رسد.

(18) و من هيچ گاه با فضيلت نافله‌اى به درگاهت متوسل نشده‌ام، در حالى كه از بسيارى از آداب و شرايط واجبات تو غفلت ورزيده، و از مقامات حدود تو تجاوز كرده، پرده حرام‌هاى تو را دريده‌ام، و گناهان بزرگى مرتكب شده‌ام كه مصون داشتنت مرا از رسوايى‌هاى آنها پرده‌اى بر روى آنها گرديده است.

(19) و اين جايگاه كسى است كه در پيشگاه تو از خودش شرمنده، و بر خود خشمگين و از تو خشنود است، از اين جهت با روحى فروتن و گردنى فروافتاده و پشتى سنگين از بار گناهان با تو روبه‌رو شده، در حالى كه بر سر دو راهى اميد به تو و هراس از تو ايستاده است.

(20) و تويى شايسته‌ترين كسى كه اين بنده به او اميد داشته، و سزاوارترين كسى كه از او مى‌ترسد و مى‌پرهيزد، پس اى پروردگار، آنچه اميد دارم به من عطا كن، و از آنچه مى‌ترسم امانم ده، و از رحمت خويش سهمى به من ببخش، كه تو گرامى‌ترين و بخشنده‌ترين كسى هستى كه از او درخواست مى‌شود.

(21) خدايا، اكنون كه در سراى فانى و در حضور همتايانم- چه همسايه‌اى كه گناهانم را از او نهان مى‌داشتم و چه خويشاوندى كه در كارهاى مخفيانه از او شرم مى‌كردم- مرا به عفو خود پوشاندى، و غرق در فضل خود نمودى، پس، از رسوايى‌هاى سراى باقى نيز در حضور شاهدان از فرشتگان مقرب و پيامبران مكرم و شهيدان و صالحان پناهم ده.

(22) زيرا- اى پروردگار من- در آمرزش خود اطمينان دارم، و تو شايسته‌ترين فرد مورد اطمينان، و بخشنده‌ترين فرد مورد رغبت، و مهربان‌ترين كسى هستى كه از او مهر و رحمت طلبند، پس بر من ترحم كن.

(23) خدايا، و تويى كه مرا در هنگامى كه نطفه‌اى پست و ناچيز بودم، از صلبى با استخوان‌هاى درهم تنيده و راه‌هاى تنگ به تنگناى رحمى كه آن را با پرده‌هايى پوشانيده‌اى منتقل كرده، از حالى به حالى درمى‌آورى تا آن كه صورتم را كامل ساختى، و در پيكرم اعضا و جوارح قرار دادى، چنان كه در كتاب خود وصف فرموده‌اى نخست به صورت نطفه و سپس علقه (خون بسته شده زالو مانند) سپس مضعفه (پاره گوشت) سپس استخوان آفريدى، سپس استخون‌ها را گوشت پوشاندى، آن گاه مرا آفرينشى ديگر دادى آن گونه كه خود خواستى (از روح خود در من دميدى).

(24) تا آن گاه كه به روزيت محتاج شدم، و از يارى فضل و احسانت بى نياز نبودم، از زيادى طعام و شرابى كه براى كنيزت (مادرم) همواره مقرر فرمودى برايم غذايى قرار دادى، همان مادرى كه مرا در اندرونش جاى دادى، و در قرارگاه رحم او به وديعت نهادى.

(25) و اگر- اى پروردگار من- مرا در آن حالات به توان خودم وامى‌گذاشتى، يا به نيروى خودم دچار مى‌ساختى، قطعا توان از من جدا، و نيرو از من دور بود.

(26) اما مرا از روى احسان مانند يك نيكوكار مهربان غذا دادى، و اين كار را از باب كرم تا كنون در حق من انجام مى‌دهى، هيچ گاه از نيكى تو خالى نيستم، و هرگز خوش رفتارى تو درباره من به تأخير نمى‌افتد، و با اين همه اطمينان من به تو استوار نمى‌شود تا خود را براى آنچه نزد تو برايم پر بهره‌تر است يكدله سازم.

(27) همانا شيطان مهار مرا در بددلى و ضعف يقين به دست گرفته، از اين رو از بد همسايگى او با من و پيروى نفسم از او به تو شكوه مى‌آورم، و از تو مى‌خواهم كه مرا از تسلط او نگاه دارى، و به درگاهت ناله مى‌كنم كه مكر و نيرنگ او را از من بازگردانى.

(28) و از تو درخواست مى‌كنم كه راهى به سوى روزيم هموار سازى. پس سپاس و ستايش تو را كه نخست نعمت‌هاى بزرگ عطا كردى، و به دنبال آن شكر بر احسان و انعام را به دلم الهام نمودى. پس بر محمد و آل او درود فرست، و روزيم را بر من آسان ساز، و نيز از تو مى‌خواهم كه مرا به آنچه برايم مقدر فرموده‌اى قانع سازى، و به سهم خودم در آنچه برايم قسمت كرده‌اى خشنود گردانى، و آنچه از جسم و عمرم سپرى شده آن را در راه طاعت خويش محسوب دارى، كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خدايا، به تو پناه مى‌آورم از آتشى كه به وسيله آن بر هر كه تو را نافرمانى كرده سخت گرفته‌اى، و هر كه از راه خشنوديت روى برتافته تهديد به آن نموده‌اى، و از آتشى كه نورش تاريكى، و آسانش دردناك، و دورش نزديك است، و از آتشى كه شعله‌هايش يكديگر را مى‌بلعد، و پاره‌اى بر پاره ديگر حمله مى‌برد.

(30) و از آتشى كه استخوان‌ها را خاكستر مى‌كند، و آب جوشان به كام اهلش مى‌ريزد، و از آتشى كه بر زارى كنندگانش رحم نمى‌آورد، و به مهرجويانش مهر نمى‌ورزد، و نمى‌تواند بر كسانى كه در برابرش فروتنى مى‌كنند و تسليم او مى‌گردند سبك گردد، بلكه با ساكنانش با سوزان‌ترين كيفر دردناك و عذاب سختى كه در اختيار دارد روبه‌رو مى‌گردد.

(31) و پناه مى‌آورم به تو از عقرب‌هاى آن كه دهان گشوده‌اند، و از مارهايش كه با دندان‌هاى خود براى ايجاد ترس و وحشت زنگ مى‌زنند، و از آشاميدنى‌اش كه دل و روده ساكنانش را پاره پاره مى‌كند، و دل‌هاشان را از جا مى‌كند، و از تو راهنمايى مى‌طلبم به آنچه از آن آتش دور مى‌سازد، و عقب مى‌افكند.

(32) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و به رحمت بيش از حد خود مرا از آن پناه ده، و به گذشت نيكوى خود لغزش‌هايم را ناديده گير، و مرا خوار و رسوا مساز اى بهترين پناه دهندگان.

(33) خدايا، تو از ناخوشايندى‌ها نگاه مى‌دارى، و چيز خوب و خواستنى عطا مى‌كنى، و هر چه بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيز توانايى.

(34) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست آن گاه كه از نيكان ياد شود، و بر محمد و آل او درود فرست تا شب و روز در گردش است، درودى كه پشتوانه‌اش قطع نشود و تعدادش به شمار نيايد، درودى كه فضا را پر كند و زمين و آسمان را فراگيرد.

(35) درود خدا بر او تا آنجا كه خشنود شود، و هم درود خدا بر او و آل او پس از خشنودى، درودى كه حد و نهايتى نداشته باشد، اى مهربان‌ترين مهربانان.