دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خدايا، اى صاحب سلطنت جاويد و ابدى.

(2) و اى سلطان مقتدر بدون لشگر و پشتيبان.

(3) و اى عزيزى كه در گذر روزگار و گذشت سالها و سپرى شدن ازمان و ايام همچنان باقى و پايدارى.

(4) سلطنت تو برخوردار از چنان عزتى است كه نه ابتداى آن حدى دارد و نه منتهاى آن معلوم است.

(5) و مقام پادشاهى تو چنان عالى است كه همه چيز پيش از وصل به آن مقام، عاجز و ناتوان مى‌شود.

(6) و نهايت توصيف وصف‌كنندگان، به پايين‌ترين درجه‌ى مقام و مرتبت اختصاصى تو نمى‌رسد.

(7) اوصاف در تو گم شده‌اند و صفتها در نزد تو درهم ريخته‌اند و اذهان ظريف در بزرگى تو حيران‌اند

(8) و اين چنين است كه تو خدائى هستى كه در اول بودن، اولى و در اين ويژگى، دائم و جاويدى و هرگز زوال نمى‌پذيرى‌

(9) و من بنده‌اى هستم كه در عمل ضعيفم و اما امل و آرزويم بزرگ است، اسباب وصول به سعادت از دست من خارج شده مگر آنچه رحمت تو به دست من رسانيده است. و رشته‌هاى آرزوها از من گسيخته شده مگر آنچه من بدان چنگ انداخته‌ام كه همان عفو و بخشش توست‌

(10) آنچه از طاعت كه بتوانم آن را به حساب آورم، در نزد من اندك است و آنچه كه بدان باز مى‌گردم يعنى معصيت و نافرمانى تو، زياد است و بر تو سخت و دشوار نيست كه بنده‌ات را- گرچه بد كرده باشد- ببخشى، پس اينك از من درگذر

(11) خداوندا علم تو بر اعمال پنهان ما اشراف دارد و در نزد آگاهى تو، هر پنهانى، آشكار است، و جزئيات امور هرگز بر تو مخفى نيست و مخفيات سريره‌ها هرگز براى تو مغفول نيست.

(12) و بر من غالب آمده دشمن تو (شيطان) كه براى گمراه نمودنم از تو مهلت خواست و تو به او مهلت دادى، و تا روز قيامت براى اضلال من فرصت طلبيد و تو به او فرصت دادى.

(13) و او- در حالى كه من از گناهان كوچك هلاكت‌آور و از اعمال بزرگ پستى آور به سوى تو مى‌گريختم- مرا مغلوب نمود. همينكه به معصيت تو نزديك شدم و در اثر كردار بد خود، مستوجب خشم تو گشتم، عنان مكر و فريبش را از من گردانيد و با سخن كفرآميز با من روبرو شد و از من تبرى جست و به من پشت نمود و روى برتافت و سپس مرا در بيابان ضلالت براى خشم تو تنها گذاشت و بى‌كس و يكه، مرا به ديار نقمتت فرستاد.

(14) در حالى كه نه شفيعى هست كه براى من در نزد تو شفاعت نمايد و نه هشدار دهنده‌اى كه مرا در نزد تو ايمن گرداند و نه حصار محكمى كه حاجب بين من و تو باشد و نه پناهى در كار است كه از خشم تو به او رو كنم.

(15) اين است مقام كسى كه به تو پناه آورده و جايگاه كسى كه در برابر تو اعتراف مى‌كند. پس نبايد فضل تو از من دريغ آيد و عفو تو شامل حال من نگردد، و من محرومترين بندگان تائب تو و مايوس‌ترين آرزومندان نزد تو باشم، و مرا ببخش، كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا تو مرا امر كردى و من آن را ترك كردم، و نهى كردى و من مرتكب آن شدم. و فكر نادرست، خطا را براى من جلوه داد و من كوتاهى و تقصير كردم.

(17) و من هيچ روزى را بر روزه گيريم، گواه نمى‌گيرم و هيچ شبى را پناه شب زنده‌دارى خود سراغ ندارم و هيچ سنت مستحبى مرا تحسين نمى‌كند كه آن را احياء كرده باشم، مگر واجبات تو كه هر كس آنها را زير پا گذارد، هلاك مى‌شود.

(18) و من هرگز با فضيلت نافله به تو متوسل نمى‌شوم، در حاليكه غفلت من درباره‌ى واجبات تو زياد است و من از حدود تو تجاوز كرده، محرماتى را مرتكب شده‌ام و گناهان كبيره‌اى را انجام داده‌ام كه مصون داشتن من از رسواييهاى آنها توسط تو، براى من پوششى است.

(19) و اين مقام كسى است كه از خودش در نزد تو شرمنده شده و بر خويش، خشمگين و از تو راضى و خشنود است و از اين رو با روحى خاشع و گردنى خاضع و پشتى سنگين از بار خطاها، با تو روبرو شده، در حاليكه بر سر دو راهى اميد به تو و هراس از تو ايستاده است.

(20) و تويى شايسته‌ترين كسى كه به او اميد داشته و سزاوارترين كسى كه بايد از او بترسد و بپرهيزد. پس بار پروردگارا، آنچه اميد دارم به من عطا كن و از آنچه مى‌ترسم، حفظم نما، و با رحمت خود به من بازگرد، زيرا تو بهترين درخواست شدگانى.

(21) بارخدايا، تو كه در حضور همانندهايم در دار دنيا با عفوت مرا پوشاندى و فضلت را شامل حال من گردانيدى، پس در آخرت نيز مرا از رسوائيهاى قيامت- در حضور گواهان يعنى فرشتگان مقرب و رسولان مكرم و شهدا و صالحان مثل همسايه‌اى كه گناهانم را از او پنهان مى‌كردم و خويشاوندى كه در كارهاى مخفيانه‌ى خود از او شرم داشتم- حفظ فرما.

(22) خدايا من در حفظ و پوشانيدن اسرارم، اعتمادى به آنها (نزديكان) ندارم ولى در آمرزش گناهانم به تو اعتماد نموده‌ام، و تو شايسته‌ترين فرد مورد وثوقى و بخشنده‌ترين فرد مورد رغبتى و رئوف‌ترين شخصى هستى كه از او طلب رحمت مى‌شود، پس بر من رحم كن.

(23) خداوندا، تو كسى هستى كه مرا- در آن هنگام كه نطفه‌ى ناچيزى بودم- از صلب پدر كه استخوانهايى در هم فرورفته و راههايى تنگ است به تنگاى رحم مادر كه آن را با حجابهايى پوشانيده‌اى منتقل كردى، در حاليكه مرا از حالتى به حالت ديگر درمى‌آوردى تا اينكه صورت مرا كامل گردانيدى و در پيكر من اعضاء و جوارح قرار دادى، بدانگونه كه در كتابت قرآن توصيف فرموده‌اى: نخست نطفه و سپس علقه (خون بسته) و مضغه (پاره گوشت) و استخوان و سپس استخوان را با گوشت پوشانيدى و نهايتا مرا خلقتى ويژه دادى آنگونه كه خود خواستى.

(24) تا اينكه چون من به رزق تو محتاج بوده‌ام و هرگز از يارى و فضل تو بى‌نياز نبوده‌ام، براى من از فضل طعام و شراب، غذايى قرار دادى و آن را در اندرون كنيز خودت (مادر) جاى دادى و در جايگاه رحم او به وديعت نهادى.

(25) پروردگارا اگر در اين حالات مرا به توان خودم وامى‌گذاشتى و مرا به قدرت خودم مضطر مى‌ساختى، قطعا نيرو و توان از من سلب مى‌شد و توانائى از من دور مى‌گشت.

(26) پس تو مرا از ره احسان همانند يك نيكوكار مهربان، غذا دادى و اين كار را همچنان تا اين زمان كه هستم از باب كرم انجام مى‌دهى. من هرگز نيكى تو را ازياد نمى‌برم، و زيبائى رفتار تو در حق من هيچگاه اندك نمى‌شود. با اين همه، اطمينان من به تو راسختر نمى‌شود كه خود را براى انجام آنچه نزد تو براى من پر بهره‌تر است مهيا سازم.

(27) شيطان زمام مرا در سوءظن و ضعف يقين بدست گرفته، و از بدى مجاورت شيطان با من و پيروى نفسم از وى به تو شكايت مى‌كنم و از سلطه‌ى او به دامن تو چنگ مى‌زنم‌

(28) و به سوى تو ناله مى‌كنم كه راه رزق مرا آسان كنى. پس حمد و سپاس از آن توست در برابر نعمتهاى زيادى كه در ابتدا به من عطا كردى و در برابر سپاس و شكرى كه به خاطر احسان و انعامت به من الهام فرمودى پس بر حضرت محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست و رزق را بر من آسان فرما و مرا در آنچه برايم مقدر ساخته‌اى قانع كن و در آنچه قسمت من قرار داده‌اى راضى‌ام گردان و آنچه از جسم و عمرم گذشته است را در راه طاعت خودت قرار ده كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خدايا من به تو پناه مى‌آورم از آتشى كه آن را بر عاصيان سخت گرفته‌اى و به آن وعيد داده‌اى كسانى را كه روى از رضايت تو برتابند. و از آتشى كه نورش، ظلمت است و آسانش، دردناك و دورش، نزديك است. و از آتشى كه بعضى شعله‌هاى آن، ديگر شعله‌ها را مى‌بلعد و پاره‌اى بر پاره‌ى ديگر حمله مى‌برد.

(30) و از آتشى كه استخوانها را پودر مى‌كند و بر اهل آتش، نوشابه‌اى گداخته مى‌نوشاند. و از آتشى كه هرگز باقى نمى‌گذارد كسانى را كه به سوى آن تضرع مى‌كنند و رحم نمى‌آورد بر كسانى كه از آن طلب عطوفت دارند و قدرت ندارد كه تخفيفى قائل شود در حق كسى كه در آن خاشع است و تسليم آن شده است. آتشى كه با ساكنان خود با دردناكترين آنچه دارد برخورد مى‌كند يعنى با انتقام دردآور و ابتلاء شديد.

(31) و به تو پناه مى‌برم از عقربهاى دوزخ كه براى آزار دوزخيان دهان باز كرده‌اند، و از مارهاى جهنم كه با نيشهايشان بر جهنميان حمله مى‌برند و از نوشيدنيهاى آن كه امعاء و احشاء ساكنان دوزخ را در هم مى‌ريزد و دلهايشان را مى‌درد. و من از تو هدايت مى‌طلبم در امرى كه آتش را از من دور كند و عقاب را تاخير اندازد.

(32) خدايا بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست و به فضل و رحمتت مرا از دوزخ حفظ فرما. و به حسن گذشت خود، از خطاهاى من درگذر و مرا خوار مگردان، اى بهترين پناهان.

(33) توئى كه از زشتيها باز مى‌دارى زيبائيها را عطا مى‌كنى و آنچه اراده كنى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيز توانايى.

(34) خداوندا آنجا كه از نيكان ياد مى‌شود و مادام كه شب و روز در كارند، بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست، درودى كه ابتدا آن هرگز قطع نشود و عدد آن قابل شمارش نباشد. درودى كه فضا را پر كند و زمين و آسمان را فرا گيرد.

(35) درود بر رسول خدا صلى الله عليه و آله تا آنجا كه راضى شود و درود بر او و آل او پس از رضايت، درودى كه حد و منتهايى برايش نباشد، اى مهربانترين مهربانان.