دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! اى كسى كه داراى پادشاهى هميشگى و تسلط جاودانه‌اى،

(2) توانمند و بى‌نياز از سپاه، و نه حاجتمند به دستيارانى،

(3) و صاحب عزتى كه در طى اعصار و گذشت سالها و ازمنه و روزهاى سپرى شده، پايدارى.

(4) سلطنتت چنان غالب است كه محدود به آغاز و انجام نيست،

(5) و پادشاهى‌ات چنان بلندپايه مى‌باشد كه همه چيز، از دسترسى به نهايت آن، فرومانده است،

(6) و بالاترين توصيف واصفان، به نازلترين درجه از آن رفعت كه به خود اختصاص داده‌اى نمى‌رسد.

(7) كاروان اوصاف، در بيان عظمتت گمراه و سرگردان گشته، و رشته‌ى تعريفها، در پيشگاهت از هم گسيخته و در هم ريخته، و دقيقترين اذهان و تصورات، در عرصه‌ى كبريائى‌ات حيران شده است،

(8) اين چنين است كه تو خداوند، در ازليتت پيش از همه بوده‌اى، و بر اين منوال، براى هميشه، زوال‌ناپذير خواهى ماند.

(9) و من، آن بنده‌ى كم‌كار پر آرزويم، كه اسباب وصول به سعادت، از كفم بيرون رفته مگر آن سبب كه رحمتت متصل ساخته، و رشته‌هاى اميدم گسيخته جز آن رشته‌ى عفوت كه بدان درآويخته‌ام.

(10) مرا از طاعتت چيزى كه به حساب آرم، اندك است، و از معصيتت آنچه بر دوش دارم بسيار مى‌باشد، و عفو از بنده‌ات براى تو دشوار نيست و گر چه بدكار باشد، پس مرا عفو فرما. خداوندا!

(11) علم تو بر اعمال و كارهاى نهانى، اشراف و احاطه دارد، و هر امر مستور و پوشيده‌اى، در برابر دانش و آگاهى‌ات آشكار است، و جزئيات و دقايق امور، از نظرت مكتوم نمى‌باشد، و رازهاى نهانى، (و مخفيات سريره‌ها) از تو پنهان نمى‌ماند.

(12) و حقيقت آن است كه آن دشمنت كه براى منحرف ساختن من، از تو فرصت خواست، و فرصتش دادى، و به منظور گمراه نمودنم، تا روز جزا مهلت طلبيد، و مهلتش بخشيدى،

(13) بر من چيره گشت و با اينكه از شر گناهان كوچك هلاك‌كننده، و از گناهان بزرگ كشنده، به سوى تو مى‌گريختم، بر زمينم زد، تا چون به معصيتت آلوده شدم، و بر اثر سعى ناپسندم، مستوجب خشمت گشتم، عنان حيله‌اش را از من برتافت، و انكار كفرآميز خود را در برابر رفتارم اعلام نمود، و از من بيزارى جست، و پشت به من كرده، به راه افتاد، پس مرا در بيابان گمراهى، در معرض غضبت تنها گذاشت، و در ساحت انتقامت مطرود، رها ساخت،

(14) كه نه هيچ كس، از من به درگاهت شفاعت مى‌كند، و نه پناه دهنده‌اى، در برابرت ايمنم مى‌سازد، و نه قلعه‌اى است كه مرا از ديدگاه تو بپوشاند، و نه پناهى هست كه از تو، به دامنش بگريزم.

(15) پس اين، جايگاه كسى است كه به تو پناه آورده، و محل شخص گنه‌كارى است كه در پيشگاهت (به اقرار گناهانش لب گشوده و) اعتراف نموده، پس مبادا در ساحت فضل و كرم تو، جا براى من، تنگ باشد، و جامه‌ى عفوت، از من، كوتاهى نمايد، و نبايد من، بى‌نصيب‌ترين بندگانت باشم كه «توبه» كردند، و نه نااميدترين كسانى كه به اميد، بر آستانت وارد شدند، و مرا بيامرز، كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا! تو به من امر فرمودى (و نپذيرفتم) و، ترك نمودم، و نهى نمودى و مرتكب گشتم، و گناه را انديشه‌ى بد، در نظرم بياراست پس مقصر شدم.

(17) و من، هيچ روز را بر روزه‌گيرى‌ام گواه نمى‌گيرم (چون روزه‌اى كه قابل ذكر باشد ندارم)، و هيچ تهجد و شب‌زنده‌دارى‌ام را پناه خود نمى‌شمارم (زيرا نمى‌توانم از آن، نام ببرم)، و نه مستحب و سنتى، به خاطر احياء و انجامش مرا تحسين مى‌نمايد، مگر واجباتت كه هر كس آنها را ترك كند هلاك خواهد شد.

(18) و من هرگز با فضيلت نافله‌اى (درخور اعتبار، و قابل شمار) به تو متوسل نمى‌شوم، با وجودى كه نسبت به بسيارى از وظائف واجبت غفلت ورزيده‌ام، و از حدود مقرراتت، با ارتكاب مناهى، تجاوز نموده‌ام، و گناهان بزرگى انجام داده‌ام، كه پرده‌ى عافيتت مرا از رسوايى‌هايش مستور داشته است.

(19) و اين، مقام كسى است كه به خاطر خود، از تو شرمسار، و بر خويشتن، خشمناك، و از تو خرسند مى‌باشد، پس با دلى شكسته، و گردنى فروافكنده، و كمرى- از گناهان- گرانبار و خميده، به پيشواز كرمت آمده، در حالى كه بر سر دو راهى اميد به تو، و هراس از تو، به پا ايستاده،

(20) و تو از هر كس، شايسته‌ترى كه به تو اميد ورزد، و سزاوارترى كه از تو بترسد و بپرهيزد. پس اى پروردگار من! آنچه را كه اميد دارم، به من ببخش، و از هر چه مى‌ترسم ايمنم ساز، و هديه‌ى رحمتت را به من (باز گردان و) تفضل فرماى، كه تو كريمترين (و بهترين) مسئولانى.

(21) خدايا! و اكنون كه مرا به پرده‌ى عفوت مستور ساختى، و در سراى ناپايدار- در حضور اقران- به خلعت تفضلت پوشاندى، پس مرا از رسواييهاى سراى هميشگى (آخرت)، در برابر جايگاه حضار و تماشائيان- از فرشتگان مقرب، و پيامبران مكرم، و شهيدان، و صالحان- حفظ فرما (و مستور دار): از همسايه‌اى كه بدى‌هايم را از او مى‌پوشاندم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى‌ام، از وى شرم مى‌داشتم،

(22) پروردگارا! من به رازپوشى ايشان (همسايگان و خويشان) اعتماد نكردم، و به تو- اى پروردگار من!- اطمينان نمودم كه مرا ببخشى، و تو سزاوارتر كسى هستى كه به او اعتماد كنند، و بخشنده‌تر كسى كه به وى روى آورند، و مهربانتر كسى كه از او مهربانى جويند، پس بر من رحم كن.

(23) خدايا! و تو مرا به صورت آبى پست و بى‌ارزش، از پشت و صلبى داراى استخوانهاى به هم پيوسته و درهم فشرده، با راههايى باريك و تنگنا، به (رحم و) زهدانى تنگ كه آن را به پرده‌ها پوشيده بودى، سرازير كردى، (و) از حالى به حال ديگرم مى‌گرداندى، تا آنگاه كه به كمال صورتم رساندى، و شبكه‌ى اعضاء را در پيكرم برقرار نمودى، همان گونه كه در كتاب خود، توصيف فرمودى: نطفه، سپس خون بسته شده، و بعد، پاره‌اى گوشت، آنگاه استخوان (و استخوانبندى)، و سپس استخوانها را به گوشت پوشاندى، و پس از آن به مرحله‌ى ديگرى از آفرينشم، چنانكه خود خواستى درآوردى،

(24) تا در آن دوران كه به رزق تو محتاج شدم، و از مدد لطفت بى‌نياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيزت كه مرا در اندرونش جاى دادى، و در نهاد رحمش به وديعت نهادى، (و از خون دل او) غذايى برايم فراهم نمودى.

(25) و اگر مرا- اى پروردگار من!- در اين حالات، به تدبير خودم وامى‌گذاشتى، يا به استفاده از نيروى خويشتنم ناچار مى‌ساختى، راستى كه تدبير از من، بر كنار، و نيرو از من، دور مى‌بود،

(26) پس به فضل و احسانت همچون نيكوكارى مهربان، مرا غذا دادى، و آن همه محبت را از سر لطف، تا بدين پايه كه رسيده‌ام همچنان ادامه مى‌دهى. رشته‌ى خير و نيكى‌ات از من نمى‌گسلد، و حسن رفتارت درباره‌ام به تعويق نمى‌افتد، و با اين وجود، اعتمادم تقويت نمى‌شود، تا كوششم را به كارى كه در نظرت برايم سودمندتر است مصروف دارم.

(27) شيطان، عنان مرا در وادى بدبينى و ضعف يقين، به دست گرفته، و از اين جهت نسبت به بدى مجاورتش با من، و پيروى نفسم از وى، به پيشگاهت شكايت دارم، و از تسلط او، به دامن امن تو مى‌آويزم (و پناه مى‌آورم)، و با تضرع و زارى، از تو مسئلت مى‌نمايم كه مكر او را از من، دور فرمايى،

(28) و مى‌خواهم كه براى تحصيل روزى‌ام، راهى آسان، فراهم سازى، پس تو را سپاس كه نعمتهاى بزرگ (و لطف بسيار) را آغاز فرمودى، و شكر احسان و انعام را الهام نمودى، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و روزى‌ام را بر من آسان نما، و (از تو مى‌خواهم كه) مرا به هر مقدار كه برايم مقرر داشته‌اى، قانع سازى، و به سهمى كه نصيبم فرموده‌اى، خرسند گردانى، و آنچه از نيروى بدنم و دوران عمرم صرف شده، در راه طاعتت محسوب دارى، زيرا تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خدايا! من، به تو پناه مى‌برم از آتشى كه آن را وسيله‌ى سختگيرى بر عاصيانت ساخته‌اى، و كسانى را كه روى از رضايت تو بر تابند (و از شاهراه خرسندى‌ات منحرف شوند) به آن، تهديد نموده‌اى، و (پناه مى‌برم) از آتشى كه روشنى‌اش تاريكى، و ملايمش دردناك، و دورش نزديك است (كه هر چه از آن، دور شوند، باز، نزديك مى‌گردد)، و از آتشى كه پاره‌ايش، پاره‌ى ديگر را مى‌خورد، و بخشيش بر بخش ديگر، حمله مى‌برد،

(30) و از آتشى كه استخوانها را (مى‌سايد و) مى‌پوساند، و به ساكنين خود، نوشابه گداخته (و آب جوشان)، مى‌نوشاند، و از آتشى كه براى زارى‌كننده‌اش مهربانى ندارد (و چيزى از شكنجه، كم و باقى نمى‌گذارد)، و بر مهرجويانش رحم نمى‌آرد، و بر تخفيف نسبت به كسى كه در برابرش فروتنى كرده و تسليم گشته، قادر نمى‌باشد، (و) از ساكنان خود، با سوزنده‌ترين عذاب اليم (و كيفر دردناكش) و عقوبت وخيم و سختش، استقبال مى‌نمايد.

(31) و به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى كام گشوده، و مارهاى نيش‌زننده‌اش، و از آشاميدنى‌اش كه روده‌ها (امعاء و احشاء) و دل ساكنين خود را (مى‌درد و) پاره‌پاره مى‌كند، و قلبشان را از جاى برمى‌كند. و از تو مى‌خواهم كه به چيزى كه از اين آتش، دور مى‌سازد، و باز پس مى‌دارد راهنمايى‌ام فرمايى.

(32) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا به يمن رحمتت، از آن آتش، حفظ فرما و پناه ده، و به حسن عفوت، از لغزشهايم درگذر، و خوارم مساز، اى بهترين پناه‌دهندگان!.

(33) خدايا! تو (خلق را) از كريه و مكروه، حفظ مى‌نمايى، و حسن و خوبى، عطا مى‌فرمايى، و هر چه بخواهى، به جاى مى‌آورى، و تو بر هر چيز، كمال قدرت را دارى.

(34) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست هر زمان كه از نيكان ياد شود، و بر محمد و آل او رحمت فرست تا هنگامى كه شب و روز در پى هم برقرار باشند، رحمتى كه امتدادش قطع نشود، و تعدادش به شماره درنيايد، رحمتى كه فضا را مشحون و پر كند، و زمين و آسمان را مملو سازد،

(35) درود خداوند بر او تا خرسند گردد، و پس از خرسندى‌اش خدا همچنان فيض رحمت را بر او و خاندانش مستمر و گسترده دارد، درودى كه حد و پايان برايش نباشد، اى مهربانترين مهربانان!.