دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، اى صاحب پادشاهئى كه جاودانه‌ى دائم است،

(2) و سلطنتى كه خود بدون سپاه و پشتيبانها نيرومند است.

(3) و عزتى كه بر مرور دهور و سالهاى گذشته و زمانهاى در نوشته، باقى است.

(4) سلطنت چنان غالب است كه محدود به آغاز و انجام نيست.

(5) و پادشاهيت چنان بلند پايه است كه همه چيز از رسيدن به كنه آن فرو مانده است.

(6) و منتهاى توصيف واصفان، به نازلترين مرتبه از آن رفعت كه به خود تخصيص داده‌اى، نمى‌رسد.

(7) (كاروان) اوصاف در بيان عظمتت به گمراهى افتاده و (رشته‌ى) نعمتها در پيشگاه تو از هم گسيخته، و لطايف تصورات در مقام كبريائت سرگردان شده‌اند

(8) تو اى خداى ازلى، در ازليتت چنين بوده‌اى، و جاودان و بى‌زوال بر اين منوال خواهى بود:

(9) و من بنده‌ى كم‌كار پرآرزويم كه اسباب پيوندها از دست من بيرون رفته، مگر آنچه رحمت تو آن را پيوسته است. و رشته‌هاى اميد از من بريده شده مگر آنچه به وسيله عفو تو به آن چنگ درزده‌ام.

(10) طاعتى كه به شمار آورم كم و معصيتى كه به آن اقرار كنم بسيار دارم. و درگذشتن از بنده‌ات بر تو دشوار نيست اگر چه بد كرده باشد پس از من درگذر.

(11) بار الها، علم تو بر كارهاى نهانى مشرف است. و هر پوشيده‌اى در برابر آگاهى تو آشكار است. و دقايق امور از نظرت مكتوم نيست. و رازهاى نهانى از تو پنهان نمى‌ماند.

(12) و بر من مستولى شده‌ى آن دشمن تو كه براى گمراه كردن من از تو مهلت طلبيده و تو او را مهلت داده‌اى و براى منحرف كردن من تا روز قيامت از تو فرصت خواسته و تو او را فرصت داده‌اى،

(13) پس در حالى كه از گناهان خرد هلاك‌كننده و معصيتهاى بزرگ كشنده به سوى تو مى‌گريختم مرا به زمين زد، تا چون به معصيت تو نزديك شدم، و به سوء عمل خود مستوجب خشم تو گشتم، عنان حيله‌ى خود را از من برتافت و با كلمه‌ى كفر خود با من مواجه شد. و از من بيزارى جست و پشت به من كرده به راه افتاد پس مرا در بيابان گمراهى در معرض غضب تو تنها گذاشت،

(14) و به ساحت انتقام تو به حالتى درآورد كه نه شفيعى نزد تو از من شفاعت مى‌كند، و نه پناه‌دهنده‌ى مرا در برابر تو ايمن مى‌سازد و نه قلعه‌اى مرا از تو مانع مى‌شود و نه پناهگاهى هست كه از تو به آن پناه برم‌

(15) پس اكنون مقام من در پيشگاه تو مقام پناه‌آورنده‌ى به تو و محل معترف به گناه براى توست، پس مبادا كه (كنف) فضل تو از من تنگى گيرد، و (جامه‌ى) عفوت از من كوتاهى نمايد، و من بى‌نصيب‌ترين بندگان تائب تو و نوميدترين واردين اميدوار تو گردم و مرا بيامرز زيرا كه تو بهترين آمرزندگانى‌

(16) بار الها، تو فرمان دادى، پس من امر تو را فروگذاشتم، و مرا نهى كردى پس مناهى تو را مرتكب شدم و انديشه‌ى بد، گناه را در نظرم آراست، پس تقصير كردم‌

(17) نه روزى را به روزه داشتنم گواه مى‌گيرم و نه از شب به سبب شب زنده‌داريم زينهار مى‌طلبم، و نه سنتى را احيا كرده‌ام تا مرا ثنا گويد، جز واجبات تو كه هر كس آنها را ضايع كند هلاك خواهد شد

(18) و به وسيله‌ى نافله‌اى به تو توسل نمى‌كنم، در صورتى كه بسيارى از شروط واجبات را به غفلت فرو گذاشته‌ام و از مقامات حدود تو تجاوز كرده پرده‌هاى حرمتها را دريده‌ام، و گناهان بزرگى مرتكب شده‌ام كه تنها عافيت تو در برابر رسوائيهايش براى من پرده كشيده است‌

(19) و اين (مقام من) مقام كسى است كه از شرمسارى، نفس خود را از كارهاى ناشايسته باز داشته، و بر نفس خود خشم گرفته، و از تو خشنود شده، پس با دلى خاشع و گردنى خاضع و پشتى از خطاها گرانبار پيش تو آمده. در حالى كه ميان بيم و اميد، به پا ايستاده‌

(20) و تو شايسته‌تر كسى هستى كه به او اميد ورزد و سزاوار كسى هستى كه از او بترسد و بپرهيزد، پس اى پروردگار من، آنچه را به آن اميدوارم به من عطا كن، و از آنچه مى‌ترسم مرا ايمن ساز. و عائده‌ى رحمتت را به من تفضل فرماى زيرا كه تو كريمترين مسئولينى‌

(21) بار الها، كنون كه مرا به پرده‌ى عفوت مستور ساختى و در سراى فنا در حضور امثال و اقران به خلعت فضل خود پوشيدى پس مرا از رسوائيهاى سراى بقاء در توقف‌گاههاى حضار و تماشائيان، از فرشتگان مقرب و پيغمبران مكرم و از همسايه‌اى كه بديهايم را از او مى‌پوشيدم و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم مى‌داشتم، پناه ده.

(22) پروردگارا من به رازپوشى ايشان اطمينان نكردم، و به تو اى پروردگار من- در آمرزش خود اعتماد كردم و تو سزاوارتر كسى هستى، كه به او اعتماد گردد و بخشنده‌تر كسى هستى كه به او رو آورده شود، و مهربانتر كسى هستى، كه از او مهربانى خواسته شود. پس بر من رحمت آور.

(23) بار الها، تو مرا در صورت آبى بى‌مقدار، از صلبى كه استخوانهايش در هم فشرده و راههايش تنگ است، به تنگناى رحمى كه آن را به پرده‌ها پوشيده‌اى، سرازير كردى، در حالى كه مرا از حالى به حال ديگر مى‌گرداندى، تا آنگاه كه به كمال صورت رساندى، و اعضاء را در پيكر من برقرار كردى و چنانكه در كتاب خود توصيف كرده‌اى: در آغاز به صورت نطفه، سپس علقه، و آنگاه مضغه، و بعد از آن به صورت استخوان آفريدى، سپس استخوانها را به گوشت پوشانيدى. و آنگاه مرا چنانكه خواستى به مرحله‌ى ديگرى از آفرينش درآوردى،

(24) تا چون به رزق تو نيازمند شدم و از فريادرسى و دستگيرى فضلت بى‌نياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيز خود كه مرا در اندرون او مسكن دادى و در نهاد رحمش وديعت نهادى قوتى برايم تعيين كردى،

(25) و اگر مرا- اى پروردگار من- در اين احوال به تدبير خودم وامى‌گذاشتى و به نيروى خودم ملجا مى‌ساختى، هر آينه تدبير از من بركنار و نيرو از من دور مى‌بود.

(26) پس مرا به فضل خود همچون مهربانى با لطف غذا دادى و آن همه لطف را- از روى تفضل- با اين پايه كه رسيده‌ام همچنان درباره‌ام بجا مى‌آورى خير و صله‌ات از كفم نمى‌رود. و حسن انعامت درباره‌ام به تعويق نمى‌افتد، (ولى) با وجود اين، اعتمادم، بر تو محكم نمى‌شود تا كوشش خود را در كارى كه نزد تو برايم مفيد است، مصروف دارم‌

(27) شيطان عنان مرا در وادى سوءظن و ضعف يقين به دست گرفته است، از اين رو من از سوء جوار او نسبت به خود و از پيروى نفسم از او شكايت مى‌كنم. و از تسلط او در دامن تو مى‌آويزم، و در گرداندن مكر او از خويش، به سوى تو تضرع و زارى مى‌كنم،

(28) و از تو مى‌خواهم كه براى تحصيل روزيم، راهى آسان فراهم سازى، پس سپاس تو را بر آنكه نعمتهاى بزرگ را آغاز كردى و شكر احسان و انعام را الهام فرمودى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و روزيم را بر من سهل و آسان ساز. و از تو مى‌خواهم كه مرا به اندازه‌اى كه برايم تعيين كرده‌اى، خرسند سازى، و به سهم خودم، در آنچه برايم قسمت فرموده‌اى، خشنود گردانى. و آنچه را از بدن و عمرم صرف شده در راه طاعت خود محسوب دارى، زيرا كه تو بهترين روزى دهندگانى‌

(29) بار الها، من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به وسيله‌ى آن بر هر كه تو را عصيان كرده، سخت گرفته‌اى، و هر كه را كه از رضاى تو گشته است- وعده‌ى عذاب داده‌اى. و از آتشى كه (به جاى) نورش تاريكى است و (مرتبه) خفيفش دردناك و دورش نزديك است و از آتشى كه قسمتى از آن قسمت ديگر را مى‌خورد و پاره‌اى از آن بر پاره‌ى ديگر حمله مى‌برد.

(30) و از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند و ساكنين خود را از آبجوش سيراب مى‌سازد. و از آتشى كه بر زارى‌كنندگانش ابقاء نمى‌كند، و بر مهر جويانش رحم نمى‌آورد و بر تخفيف از كسى كه برايش خضوع كند و در برابرش تسليم شود، قادر نيست (آتشى كه) ساكنين خود را با سوزنده‌ترين عقاب دردناك خود و با مصيبت سخت ديدار مى‌كند.

(31) و به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى كام گشوده و مارهاى نيش زننده‌اش. و از آشاميدنيش كه امعاء و احشاء ساكنينش را پاره پاره مى‌كند. و دلهاشان را برمى‌كند. و از تو هدايت مى‌طلبم به آنچه از آن دور سازد و باز پس دارد،

(32) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و مرا به فضل رحمت خود از آتش پناه ده و به حسن عفوت از لغزشهايم درگذر و مرا خوار مساز. اى بهترين پناه‌دهندگان.

(33) بار الها تو (بندگان را) از مكروه نگاه مى‌دارى و خوبى را عطا مى‌كنى و هر چه بخواهى بجا مى‌آورى. و تو بر هر كار قدرت بى‌پايان دارى.

(34) بار الها، هر زمان كه نيكان ياد كرده شوند، بر محمد و آلش رحمت فرست و تا شب و روز در پس هم درآيند بر محمد و آلش چنان رحمتى فرست كه دنباله‌اش قطع نشود. و شماره‌اش باحصاء درنيايد، چنان رحمتى كه هوا را پر كند و زمين و آسمان را بياكند.

(35) خداى بر او رحمت فرستد پس از آنكه راضى گردد، چنان رحمتى كه حد و پايان برايش نباشد - اى بخشنده‌تر بخشندگان.