دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) خدايا! اى داراى سلطنتى كه جاودانه است،

(2) و اى آنكه بدون لشكر و پشتيبان داراى قدرتى،

(3) و اى آنكه در گردش روزگار و سپرى شدن سالها و گذشتن زمانها و روزها داراى عزت پايدارى،

(4) سلطنت تو چنان غالب است كه حد و مرزى براى آغاز آن و پايانى براى منتهاى آن نمى‌باشد،

(5) و پادشاهى تو چنان بلند است كه همه چيز پيش از رسيدن به پايان آن فروماند،

(6) و نهايت توصيف توصيف‌گران به كمترين مرتبه‌اى از بزرگوارى كه به خود اختصاص داده‌اى نمى‌رسد.

(7) اوصاف درباره‌ات گمراه شده، و صفتها نزد تو از هم گسيخته، و انديشه‌هاى باريك در بزرگواريت سرگردان گشته‌اند.

(8) همچنين توئى خدائى كه در آغاز بودن ابتدائى و همواره چنين هستى و جاودانه خواهى بود،

(9) و من بنده‌اى هستم كه عملش اندك و آرزويش بزرگ است، وسائل پيوندها از دستم بيرون رفته جز آنچه رحمت تو آن را پيوند داده است، و رشته‌هاى آرزوها از من بريده شده جز عفو و گذشت كه من به آن دست آويخته‌ام،

(10) طاعت و فرمانبرى از تو كه آن را به شمار آورم كم، و نافرمانيت كه بدان اقرار دارم بسيار است، و عفو از بنده‌ات بر تو هرگز دشوار نيست، اگر چه بد كرده باشد، پس مرا ببخش.

(11) خداوندا! علم تو بر كارهاى نهانى نافذ، و هر پوشيده‌اى پيش آگاهيت آشكار است، و كارهاى اندك از نظر تو پنهان نيست، و رازهاى نهانى از تو پوشيده نمى‌ماند.

(12) و بر من غالب شده دشمنى كه براى گمراه شدنم از تو مهلت خواسته و او را مهلت داده‌اى، و براى گمراه كردنم از تو تا روز قيامت زمان طلبيده و تو به او فرصت داده‌اى.

(13) پس در حاليكه از گناهان خرد هلاك‌كننده، و از كارهاى بزرگ تباه‌سازنده بود، به سوى تو مى‌گريختم، مرا به زمين زد، تا چون به نافرمانى تو نزديك شدم، و به بدى كردارم خشم تو را سزاوار گشتم، عنان حيله و فريب خود را از من برتافت، و با سخن كفر با من روبرو شد، و از من بيزارى جست و پشت به من كرده و برفت، پس مرا در بيابان گمراهى براى خشمت تنها گذاشته و به درگاه انتقام كيفر تو رانده شده وارد ساخت،

(14) در حاليكه نه شفيعى است كه نزد تو از من شفاعت نمايد، و نه پناه‌دهنده‌اى كه مرا در برابرت ايمن گرداند، و نه جاى محكم و استوارى است كه مرا از تو مانع گردد، و نه پناهگاهى است كه از تو به آن پناه برم.

(15) اين جايگاه پناه‌آورنده به تو و اقراركننده براى توست، پس بايد احسان تو از من نقصان نپذيرد، و عفوت از من كوتاهى ننمايد، و من بى‌بهره‌ترين توبه‌كنندگان، و نااميدترين آرزومندانت نباشم، مرا بيامرز، زيرا تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خداوندا! مرا فرمان دادى تخلف ورزيدم، نهى فرمودى به جا آوردم، انديشه‌ى بدكار نادرست را در نظرم تزيين كرد و من تجاوز نمودم،

(17) روزى را به روزه داشتن گواه نگرفته و به شبى به سبب شب زنده‌داريم پناه نمى‌طلبم، و امر مستحبى بر اثر به جا آوردنش مرا نستوده، جز واجباتت كه هر كه آن را ضايع كرد و به جا نياورد هلاك مى‌گردد.

(18) و من به تو توسل نمى‌جويم به سبب ارزش امور مستحبى، در مقابل بسيارى از شرائط كه غافل بوده و به جا نياورده‌ام، و از مواضع احكامت تجاوز كرده، پرده‌هاى نواهى را دريده، و گناهان بزرگى را به جا آورده‌ام، كه سلامت داشتن تو از رسوائيهاى آنان براى من پوشش است.

(19) و اين جايگاه كسى است كه درباره‌ى نفس خويش از تو شرمنده گشته، و بر نفس خود خشم نموده و از تو خشنود گرديده، پس با تنى فروتن و گردنى خاضع و پشتى از گناهان گرانبار نزدت آمده، در حاليكه ميان اميد به تو و ترس از تو بپا ايستاده،

(20) و توئى سزاوارترين كسى كه به او اميد داشته شده، و شايسته‌ترين كسى كه از او مى‌ترسند، پس اى پروردگارم بر من ببخش آنچه به آن اميدوارم، و از آنچه مى‌ترسم ايمنم گردان، بهره‌ى رحمت خود را به من احسان فرما، زيرا تو كريم و بخشنده‌ترين فردى هستى كه از او درخواست مى‌نمايند.

(21) خداوندا! چون مرا به عفو و گذشت و احسان و نيكى خود در سراى نيستى در حضور همانندهايم پوشاندى، پس از رسوائيهاى سراى هستى در جايگاههاى حاضرين از فرشتگان ارجمند و پيامبران گرامى و آنانكه در راه خدا كشته شده‌اند و نيكوكاران پناهم ده، از همسايه‌اى كه بديهايم را از او پنهان مى‌نمودم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او حيا مى‌كردم.

(22) پروردگارا! من به ايشان در رازدارى اعتماد ننمودم، و به تو اى پروردگار در آمرزش خود اعتماد كردم، و توئى سزاوارترين كسى كه به او اعتماد گردد، و بخشنده‌ترين كسى كه به او روى آورده شود، و مهربانترين كسيكه از او مهربانى خواسته شود، پس به من رحم نما.

(23) بار خدايا! و تو مرا از آبى پست و از صلبى كه استخوانهايش در هم فرورفته، و راههايش تنگ است، به رحم تنگ كه آن را با پرده‌ها پوشانده‌اى پائين آوردى، در حاليكه مرا از حالى به حال ديگر مى‌گرداندى، تا اينكه به شكل كامل رساندى و اندامم را در من ثابت و پابرجا گردانيدى، چنانكه در كتابت توصيف كردى «آنگاه خون بسته شده، آنگاه پاره‌ى گوشتى، سپس استخوان، آنگاه بر استخوان گوشت پوشاندى»، سپس مرا چنانكه خواستى آفريده‌ى ديگرى بيافريدى.

(24) تا چون به روزى تو نيازمند شدم و از فريادرسى احسان تو بى‌نياز نبودم از باقيمانده‌ى خوردنى و آشاميدنى غذائى برايم آماده كردى، و آن را در سينه‌ى كنيزت كه مرا در درون او جاى داده و در رحمش مستور گردانيدى، قرار دادى،

(25) پروردگارا و اگر مرا در آن احوال به توانائى خود وامى‌گذاشتى، و به نيروى خود ناچارم مى‌گرداندى، هر آينه قدرت از من بركنار و توانائى از من دور بود.

(26) پس مرا به احسان خود غذائى پاك و لطيف دادى، آن مهربانيها را از روى احسان تا اين پايه كه هستم درباره‌ام به جاى آوردى، مهربانيت را گم نمى‌كنم و نيكى احسانت درباره‌ام كندى نمى‌نمايد، و با اين مهربانيها اعتمادم استوار نيست تا براى آنچه كه براى من نزد تو بهره دهنده‌تر است كوشش نمايم.

(27) شيطان مهار مرا در بدگمانى و سستى يقين و باور به دست گرفته است، از اينرو من از بد همسايگى او براى خود و پيروى نفسم از او گله مى‌كنم، و از تسلط و توانائيش به تو پناه برده حفظ و نگهدارى مى‌طلبم، و در برگرداندن مكر و فريب او از خويشتن به سوى تو زارى مى‌نمايم،

(28) و از تو درخواست مى‌كنم براى روزيم راهى آسان فراهم نمائى. پس سپاس سزاوار توست بر آنكه نعمتهاى بزرگ را آغاز نمودى، و شكر بر احسان و انعامت را الهام كردى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و روزيم را بر من آسان گردان، و اينكه مرا به اندازه‌اى كه برايم تعيين فرموده‌اى قانع و خشنود نمائى، و به بهره‌ام در آنچه كه بهره‌ى من گردانيده‌اى خشنودم فرمائى، و آنچه از تن و عمرم به كار رفته در راه طاعت و فرمانبرداريت قرار دهى، زيرا تو بهترين روزى‌دهندگانى.

(29) خدايا! به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به آن بر هر كه نافرمانى كرد سخت گرفته‌اى، و هر كه را از خشنودى تو دورى گزيد وعده‌ى عذاب داده‌اى، و از آتشى كه روشنى آن تاريكى است و آسان آن دردناك، و دورش نزديك است، و از آتشى كه پاره‌اى از آن پاره‌ى ديگر را مى‌خورد، و برخى از آن بر برخى حمله و يورش مى‌آورد،

(30) و از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند، و به ساكنين خود آب جوش مى‌دهد كه بياشامند، و از آتشى كه به هر كه به سوى آن زارى كند مهربانى نمى‌نمايد، و به كسى كه از آن مهربانى طلبد رحم نمى‌كند، و بر سبك كردن از كسى كه برايش فروتنى نمايد و آن را فرمانبردار شود توانا نيست، ساكنين خود را با گرمترين عذاب و كيفر دردناك و گرفتارى سخت ديدار مى‌كند.

(31) و به تو پناه مى‌برم از عقربهاى آنكه دهانهاشان گشوده است، و از مارهاى آنكه با نيشهاشان مى‌زنند، و از آشاميدن آنچه روده‌ها و دلهاى ساكنينش را پاره مى‌نمايد، و دلهاشان را مى‌كند، و از تو راه مى‌جويم براى آنچه از آن آتش را دور سازد و پس گرداند.

(32) بار خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به بسيارى رحمت و مهربانى خود از آتش پناه ده، و به نيكوئى گذشت خويش از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار مگردان، اى بهترين پناه‌دهندگان.

(33) خدايا! از مصيبت و سختى نگاه مى‌دارى، و نيكى مى‌بخشى، و آنچه بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر چيز توانائى.

(34) خداوندا! بر محمد و خاندانش درود فرست هنگامى كه نيكان ياد شوند، و بر محمد و خاندانش درود فرست تا مدتى كه شب و روز پى هم درآيند، درودى كه دنباله‌اش بريده نشود و شماره‌اش به شمار درنيايد، درودى كه هوا را فراگيرد، و آسمان و زمين را پركند، خدايا بر او درود فرستد تا آنجا كه خشنود گردد،

(35) و خدا بر او و خاندانش پس از خشنود شدن درود فرستد، درودى كه آخر و پايانى براى آن نيست، اى بخشنده‌ترين بخشندگان.