دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خداوندا، اى صاحب ملك و حكومتى كه همواره ابدى و جاودانه است.

(2) و اى كه بى‌سپاه، صاحب سلطنت و قدرت نيرومندى.

(3) و اى صاحب عزت و قوتى كه با گذشت روزگاران و سال‌ها و روزهاى سپرى شده همواره باقى و پابرجاست.

(4) عزت و سلطنت و قدرت تو آن چنان غالب و قوى است كه آغاز و انجام آن به هيچ حدى محدود نمى‌گردد.

(5) و ملك و حكومتت آن چنان بلندپايگى يافته كه همه چيز از رسيدن به كنه و نهايت آن فرومانده است.

(6) و منتهاى توصيف واصفان به پايين‌ترين مرتبه از آن رفعت و بلندى- كه ويژه‌ى توست- نمى‌رسد.

(7) اوصاف، در بيان عظمت تو گم شده‌اند و رشته‌ى نعت‌ها و توصيف‌ها در پيشگاه مقام تو از هم گسيخته و لطايف اوهام و تصورات در مقام كبريايى تو سرگردان مانده‌اند.

(8) اى خداى من، تو چنينى، تو «الله» هستى كه در اوليت خود اولى و بر همين منوال جاودانه و بى‌زوال خواهى بود.

(9) و من همان بنده‌ى با عمل اندك و پرآرزويم بنده‌اى كه اسباب وصول به سعادت از كفش خارج گشته، مگر وسيله‌اى كه رحمتت آن را فراهم آورد. و من همانم كه رشته‌هاى اميدم گسيخته، مگر رشته‌ى عفو تو كه بدان چنگ زده‌ام.

(10) از اطاعتت چيزى كه به حساب آورم، جز مقدار اندكى ندارم، اما بار گناهان و معصيت تو كه بايد بر دوش كشم بسيار است. خدايا، مطمئنم كه عفو و گذشت از بنده‌ات گرچه بد كرده بر تو دشوار نيست، پس از من درگذر.

(11) بار خداوندا، علم و آگاهى تو بر همه‌ى اعمال پنهانى، اشراف دارد، و هر پنهانى در برابر آگاهى تو آشكار است، و هيچگاه دقايق امور و ريزه‌كارى‌هاى اعمال از نظرت مكتوم نخواهد ماند و به هيچ وجه رازها از تو پنهان نخواهد بود.

(12) دشمن تو، همان كسى كه براى اغواى من از تو فرصت خواسته و تو او را فرصت داده‌اى بر من چيره شده است، همان كه تا روز قيامت براى گمراه ساختن من از تو مهلت طلبيده و تو به او مهلت عنايت كرده‌اى.

(13) پس بر من غلبه يافته است و اين در حالى است كه از گناهان كوچك تباه كننده و معصيت‌هاى بزرگ از پاى درآورنده به سوى تو همى گريختم، مرا فريفت تا اين كه مرتكب معصيت تو گشتم و در اثر بدكردارى‌ام مستوجب خشم تو شدم. او با حيله و مكر خود، لجام شرم را از من بازگرفت و با كلمه‌ى كفر با من روبه‌رو شد و از من خواست تا كافر گردم سپس از من بيزارى جست و پشت كرده به راه افتاد و مرا تنها در بيابان خشم و غضب تو رها كرد و در عرصه‌گاه انتقام تو رها ساخت.

(14) نه شفيعى دارم كه در پيشگاه تو از من شفاعت كند، و نه پناه دهنده‌اى كه در برابر كيفر تو مرا ايمن سازد، و نه قلعه‌ى محكمى كه حاجب و مانع عذاب تو از من شود و نه پناهگاهى كه (از كيفر تو) بدان پناه برم.

(15) اينجا كسى ايستاده است كه به تو پناه آورده و محل و موقعيت كسى است كه در پيشگاه تو به گناهان خود اعتراف نموده، مبادا كه دايره‌ى فضل و بخشش تو نسبت به من تنگى گيرد و جامه‌ى عفو بر اندام من كوتاه آيد و من بى‌نصيب‌ترين بندگان تائب تو و نوميدترين كاروانيان آرزومندى كه به سوى تو بار بربسته، باشم، پس مرا مورد آمرزش خويش قرار ده كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) بار خداوندا، تو مرا به كارهايى فرمان دادى و من آنها را ترك كردم و از انجام امورى بازداشتى كه مرتكب شدم، و انديشه‌ى بد خطاها را در نظرم بياراست و من گرفتار تقصير و كوتاهى شدم.

(17) نه روزى را به روزه گرفتن شاهد مى‌گيرم و نه به شب زنده‌دارى‌ام پناه مى‌برم و نه سنتى را برپاداشته‌ام تا از من به نيكويى ياد كند، و غير از واجبات تو كه هر كس آنها را تباه گرداند، هلاك مى‌شود، كارى نكرده‌ام.

(18) و هرگز چنين نبوده‌ام كه به تو متوسل گردم با انجام نافله‌ها، در حالى كه از وظايف واجب فراوانى (نيز) غفلت ورزيده‌ام، و در موارد بسيارى از حدود تو گذشته‌ام و مرتكب حرام شده‌ام، و پرده‌ى حرمت‌هايى را دريده‌ام و گناهان بزرگى را مرتكب شده‌ام، اما عافيت تو همچون پوششى مرا از رسوايى‌هاى گناهانم ايمن كرده است.

(19) بارالها، كسى در پيشگاهت ايستاده كه از كارهاى خويش شرمسار، بر خود خشم گرفته و از تو راضى و خشنود است، با دلى خاشع، گردنى كج و پشتى خم شده از بار گناه در پيشگاه تو در ميان بيم و اميد برپا ايستاده و با تو روبه‌رو شده است.

(20) و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه مى‌توان به او اميدوار بود و سزاوارترين كسى كه بايد از او ترسيد و هراس داشت. پس اى خداى من، آنچه را كه از تو اميد دارم به من عطا فرما و از آنچه در بيم و هراسم مرا ايمنى بخش و صله و جايزه‌ى رحمتت را به من مرحمت فرما كه تو كريم‌ترين كسى هستى كه دست نياز به سوى او برند.

(21) بارالها، حال كه مرا با پرده‌ى عفوت مستور ساخته‌اى و در اين دنياى فانى در حضور همگنان و همقطاران مرا با فضل خود پوشانده‌اى، پس از تو مى‌خواهم كه از رسوايى‌هاى سراى بقا در حضور گواهان و حاضران در صحنه‌ى قيامت،از فرشتگان مقرب، پيامبران مكرم، شهيدان و صالحان، از همسايه‌اى كه گناهانم را از او كتمان مى‌كردم و از خويشاوندانى كه آشكار شدن اسرارم را از آنها شرم مى‌داشتم پناهم دهى.

(22) پروردگارا، من به آنها در پرده‌پوشى اسرارم اعتماد نداشتم، اما در مغفرت و آمرزش به تو اطمينان پيدا كرده‌ام و تو شايسته‌ترين كسى هستى كه بايد به او اعتماد كرد و بخشنده‌ترين كسى هستى كه به او روى مى‌توان نمود و مهربان‌ترين كسى كه مى‌توان از او درخواست رحمت و مهربانى كرد، پس بر من رحمت آور و مورد مهربانى‌ام قرار ده.

(23) بار خداوندا، تو مرا به صورت آبى بى مقدار از صلبى داراى استخوان‌هاى درهم فشرده و به هم پيوسته و راه‌هايى باريك و تنگ به تنگناى رحمى كه آن را با پرده‌هاى متعدد پوشيده‌اى سرازير فرمودى. از آن پس مرا از حالى به حال ديگرى مى‌گردانى تا آن كه به من صورتى كامل عطا فرمودى و در نقشى كامل بياراستى و شبكه‌ى اعضا و جوارح را در پيكر من برقرار فرمودى درست همان گونه كه در كتاب كريمت توصيف نموده‌اى، در آغاز به صورت نطفه، آن گاه علقه و پس از آن مضغه و سپس به صورت استخوان درآوردى و سپس استخوان‌ها را با گوشت پوشاندى و بعد از آن چنان كه خود خواستى مرا به مرحله‌ى ديگرى از آفرينش درآوردى.

(24) و به جايى رسيدم كه نيازمند روزى تو گشتم و از فريادرسى و دستگيرى فضل تو بى‌نياز نبودم. در اين دوران روزى مرا از مازاد خوردنى و آشاميدنى كه براى كنيزت (مادرم) فرستاده بودى قرار دادى؛ همان كنيزى كه مرا در درون وجود او مسكن دادى و در قرارگاه رحم او به وديعه گذاشتى.

(25) اى پروردگار من، اگر در آن حالات، مرا به تدبير خودم و به نيروى خويشتنم وامى‌گذاشتى، هر آينه از تدبير كار خود وامى‌ماندم، و نيرو و قدرت از من دور مى‌شد (اما تو مرا به خود وانگذاشتى).

(26) بلكه از روى فضل و كرمت همچون شخصى مهربان از سر لطف به من غذا عنايت كردى و آن همه لطف را از روى تفضل به من عنايت كردى تا به اين جا رسيدم. پس از آن تا به حال هيچ گاه رشته‌ى نيكى‌ات از من نگسسته و بخشش نيكت درباره‌ام به تعويق نيفتاده است، با اين حال هنوز درباره‌ى رزق و روزى اعتمادم بر تو محكم نشده تا همه تلاش خود را در آنچه در پيشگاه تو برايم مفيد است مصروف دارم.

(27) اعتراف مى‌كنم شيطان عنان مرا در دست گرفته و به وادى سوءظن و ضعف يقين مى‌برد. پس به همين جهت از سوء مجاورت با او و پيروى از نفسم پيش تو شكايت مى‌آورم و از ترس تسلط او بر خود، به تو پناه مى‌آورم و به پيشگاه تو تضرع و زارى مى‌كنم تا نيرنگ و فريب او را از من بازگردانى.

(28) خداوندا، از تو مى‌خواهم كه براى رسيدن به روزى‌ام راهى آسان فراهم سازى، پس حمد و ستايش مخصوص توست، به جهت نعمت‌هاى بزرگى كه بدون هيچ عملى، در ابتدا به من عنايت فرمودى و اين كه شكر احسان و انعام را بر من الهام نمودى. پس درود فرست بر محمد و آلش، و راه به دست آوردن روزى‌ام را بر من آسان گردان و (از تو مى‌خواهم) به هر مقدار از روزى كه نصيبم فرمودى مرا قانع سازى و به سهم و نصيبى كه در اين دنيا برايم مقرر داشته‌اى خشنودم گردانى و هر چه از جسم و عمرم گذشته است در راه اطاعت خود محسوب دارى، زيرا مى‌دانم كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) بار خداوند! از آتشى به تو پناه مى‌برم كه آن را وسيله‌ى سخت‌گيرى بر گناهكاران قرار داده‌اى و آن را وسيله‌ى تهديد كسانى كه از راه رضايت تو منحرف شوند، گردانيده‌اى؛ آتشى كه نور آن ظلمت، كم آن دردناك و دورش نزديك است؛ و از آتشى كه شعله‌هاى آن، چنان زبانه مى‌كشند كه يكديگر را مى‌خورند و بر يكديگر حمله مى‌برند.

(30) و از آتشى كه استخوان‌ها را پوسانده و آب جوش به كام ساكنانش فرومى‌ريزد؛ و از آتشى كه از هر كس در برابر آن زارى كند چيزى باقى نمى‌گذارد و نسبت به كسى كه از آن درخواست مهربانى كند هيچ ترحم به خرج نمى‌دهد و بر سبك كردن عذاب از كسى كه در برابر آن خشوع و خضوع كند و در برابرش تسليم گردد، قادر نيست؛ آتشى كه از ساكنانش با سوزنده‌ترين و دردناك‌ترين و شديدترين وضع استقبال مى‌كند.

(31) بار خداوندا، از عقرب‌هاى آن (دوزخ) كه دهان خود را گشوده‌اند و مارهايى كه همواره آماده‌ى نيش زدن هستند به تو پناه مى‌برم و از نوشيدنى‌هاى آن كه امعا و احشا و دل‌هاى ساكنانش را پاره پاره مى‌كند و دل‌هايشان را از جا مى‌كند، به تو پناه مى‌برم و از تو مى‌خواهم كه مرا به آنچه موجب دور شدن و عقب افتادن از آن مى‌گردد، راهنمايى فرمايى.

(32) بار خداوندا! بر محمد و آلش درود فرست و پناه ده مرا با فضل و رحمت خود از چنين آتشى، و با همان حسن بخشش خويش از لغزيش‌هايم درگذر. و اى خداوندى كه بهترين پناه دهندگانى، مرا خوار مساز.

(33) زيرا تو آنى كه بندگان را از كارهاى ناپسند نگاه مى‌دارى و خوبى را عطا مى‌كنى، هر چه را بخواهى انجام مى‌دهى و تو بر هر كارى كه بخواهى قادرى.

(34) خدايا، هر وقتى كه يادى از نيكان شود، تو بر محمد و آلش درود فرست و تا آن دم كه شب و روزى برقرار است، بر محمد و آلش رحمت فرست؛ درودى كه پيوستگى آن قطع نگردد و به حساب درنيايد؛ درودى كه هوا را آكنده سازد و زمين و آسمان را پر نمايد.

(35) درود خداوند بر او باد تا آن دم كه راضى و خشنود گردد و درود خداوند بر او و آلش بعد از رضايت و خشنودى او، آن چنان درودى كه نه حدى برايش مشخص باشد و نه پايانى، اى مهربان‌ترين مهربانان.