دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) خداوندا، اى دارنده ملك جاويد و پايدار.

(2) اى پادشاهى‌ات بى ساز و برگ و كمك بسى استوار!

(3) اس عزتت با مرور زمان و گردش ساليان و گذشت روزگاران ماندگار!

(4) پادشاهى‌ات آن سان پاينده است كه نه اولش را آغازى است و نه آخرش را پايانى.

(5) سلطنت چنان والاست كه پيش از درك كرانه‌اش همه چيز افتد.

(6) و برترين توصيف وصفگران در بيان فروترين اوصاف ويژه‌ات واماند.

(7) قلم صفات در بيان آن حيران، زبان توصيف ناتوان، و انديشه‌هاى ژرف در درك كبريايت سرگردان است.

(8) تو خدايى و چنانى كه در ازليت نخست و پاينده و جاويدانى.

(9) و من بنده‌اى هستم كه عملم بى مقدارست و آرزويم بزرگ و بى شمار. همه اسباب نيل به قربت از كفم رفته مگر ريسمان وصل رحمتت كه به دست گرفته‌ام، و تمامى رشته‌هاى آرزوهايم از همه گسسته بجز ريسمان عفوت كه به آن چنگ زده‌ام.

(10) خدايا، طاعتى كه به حساب آيد كم دارم و بار گناه و معصيت بى شمار بر دوش دارم، و بخشودن بنده‌ات بر تو دشوار نباشد هر چند گنهكار باشد، پس از من درگذر و عفوم نما.

(11) بارخدايا، دانش تو بر كرده‌هاى پنهان ما احاطه دارد و هر پوشيده‌اى نزد تو آشكار باشد و خردترين امور بر تو پوشيده نماند، و رازهاى نهانى هرگز از تو پنهان نشايد.

(12) خدايا، دشمنت شيطان بر من چيره گشته است همان كه براى گمراهى‌ام مهلت خواست و مهلتش دادى و براى فرولغزاندم تا قيامت فرصت خواست و فرصتش دادى.

(13) آن گاه كه از گناهان صغيره كه هلاك مى‌كند و كبيره كه تباه مى‌سازد به آستانت گريختم به بندم كشيد تا اين كه به گناه آلوده شدم و به خاطر زشت كارى الم سزاوار غضبت گشتم آن گاه افسار فريبش از من برداشت او با دعوت به كفر به سراغم آمد و بعد از آلودن من به پليدى از من دورى جست و به من پشت كرد و روى برتافت، مرا براى غضبت تنها نهاد و به آستان انتقامت كشاند.

(14) كه ديگر نه شفيعى دارم كه به درگهت پادرميانى كند، و نه نگاه دارى كه ايمنم دارد، و نه حصارى كه از تو پنهانم سازد و نه پناهى كه از تو پناهم دهد و حفظم نمايد.

(15) خدايا، اين جا كسى ايستاده است كه به تو پناه آورده و زبان به اعتراف گشوده است؛ نكند فضل و كرمت از من دريغ سازى و مرا به عفو خود ننوازى، مبادا كه من بى نصيب‌ترين بنده توبه كار تو باشم و نوميدترين روى آور آستانت گردم. ببخش مرا كه بى گمان تو بهترين بخشاينده‌اى.

(16) پروردگارا، فرمانم دادى تركش كردم، منعم نمودى بازنايستادم، شيطان انديشه‌هاى غلط و زشتى گناه را در ديده‌ام بياراست و من مبتلاش شدم.

(17) خدايا، نه روزه‌اى دارم كه آن را گواه گيرم و نه شبى را به عبادت سپرى كرده‌ام كه به آن پناه برم، هيچ عمل مستحبى مرا به گزاردنش نمى‌ستايد مگر همان واجباتى كه هر كه تركشان كند هلاك شود.

(18) خدايا، هرگز با ثواب نافله‌اى نمى‌توانم به محضرت توسل جويم حال آن كه از گزاردن واجبات بى شمارى غفلت ورزيده‌ام و از حدود وظايف دينت درگذشته و چه پرده‌هاى حرمتى كه نديده‌ام، گناهان كبيره‌اى انجام داده‌ام كه تنها حمايت توست كه حجابى شده و رسوايى‌ام را پوشانده است.

(19) اينك منم كه از روى تو شرمنده‌ام و بر خود خشم گرفته و چشم خرسندى به تو دوخته‌ام، پس؛ وجودى هراسان و گردنى فروافتاده و پشتى از بار گناهان خميده با بيم و اميد به درگاه تو آمده‌ام.

(20) خدايا، تو به اميد بستن شايسته‌ترينى و به ترس از او دانستن سزاوارترين، پس آنچه اميد دارم ارزانيم دار و از آنچه هراسناكم در امان خود گذار، تحفه رحمتت عطايم گردان كه تو از هر درخواست شونده كريم‌ترى.

(21) خداوندا، از اين دنياى فانى بين مردمان با پرده عفوت مرا پوشاندى و رسوايم نكردى و با فضل و كرمت مرا مستور داشتى، پس مرا از رسوايى در سراى آخرت و در حضور گواهان كه فرشتگان مقربند و پيامبران مكرم و شهيدان و شايستگان امتند پناهى ده. از همسايگانى كه گناهانم همواره از ايشان پنهان كردم و خويشانى كه از آشكار شدن اسرار نهانم و نزد آنان شرم داشتم مصونم دار.

(22) خدايا، در پرده پوشى اسرارم به كسى جز تو اعتماد نكرده‌ام و تنها به بخششت اى خدايم تكيه نموده‌ام، تويى كه سزاوارتر از هر معتمدى، و از هر كه بدو اميد بندند بخشنده‌ترى و از هر كه از او ترحم جويند مهربان‌تر، پس بر من نگاه مهرى انداز و بنواز.

(23) بارخدايا، من قطره‌اى ناچيزى بيش نبودم تو از پشت پدرم كه استخوان درهم فشرده و به هم پيوسته و راه‌هاى باريك دارد به تنگناى رحمى فرستادى كه با لايه‌هايى آن را پوشانده‌اى، و از حالى به حال ديگر تغييرم بدادى. تا اين كه مرا به صورت تام بشرى درآوردى و در من اعضا و جوارح قرار دادى، آن سان كه در كتابت بيان نمودى: (نطفه، سپس خون بسته، آن گاه پاره گوشت، بعد از آن استخوانش دادى و بر آن گوشت پوشاندى و در آخر مرا خلقتى ويژه عطا نمودى) آن گونه كه اراده فرمودى.

(24) آن گاه به روزى‌ات محتاج شدم و به فريادرسى فضل و كرمت نيازمند گشتم، برايم از شيره طعام و نوشيدنى كنيزت، مادرم كه مرا در رحمش مسكن بخشيدى و در نهاد وجودش قرارم دادى غذايى فراهم آوردى.

(25) بارخدايا، اگر مرا در اين حالات به خود وامى‌گذاردى و به نيرو و كار خود ناچار مى‌كردى، نيرو و توانم ياراى هيچ كارى نبود و قوت و قدرتم از آن ناتوان مى‌بود.

(26) پس تو اى خدايم به فضل و كرمت به سان مهربانى دلسوز غذايم دادى، و تاكنون نيز آن را از من از سر احسان دريغ نداشته‌اى. خدايا، نيكى‌ات از ياد نمى‌برم و هميشگى باشد و خوشرفتارى‌ات فرونمى‌ماند و درنگ ندارد. با اين همه، اعتمادم به تو استوار نيست تا همه تلاشم را در پرستشت كه ارزشمندترين عمل است به كار گيرم.

(27) حال آن كه شيطان نيز عنان وجودم به دست گرفته و مرا به وادى بدگمانى مى‌كشد و به سست يقينى دچار مى‌سازد. خدايا، از شرارت همراهى‌اش و از پيروى نفسم از او به تو شكايت مى‌آورم، از چيرگى‌اش به دامنت دست مى‌آويزم و براى دفع نيرنگش به سويت زارى مى‌كنم و اشك مى‌ريزم.

(28) و براى كسب روزى‌ات راهى هموار از تو مى‌خواهم، خدايا، ستايش تو را سزاست بر آن نعمت‌هاى سرشارت كه از همان آغاز به من دادى و بر الهام گزاردن شكر بر احسان و عطايت كه در دلم انداختى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و روزى‌ام را آسان به دستم رسان و به سرنوشت خود كه تواش تقدير كرده‌اى قانعم گردان، و به بهره‌ام خشنودم ساز، هر آنچه از توان جسمم كاسته گشته و ايام عمرم كه گذشته، در راه بندگى‌ات محسوب دار، كه تو بهترين روزى دهنده‌اى.

(29) بارخدايا، به تو پناه مى‌آورم از آتش جهنمى كه بر گنهكاران سخت گردانيده‌اى، و با آن روى تافتگان از خشنودى‌ات را ترسانيده‌اى.

(30) از آتشى كه شعله‌هايش ظلمت‌زاست اندك آن دردناك بود و دورش نزديك باشد، از آتشى كه زبانه‌هايش يكديگر را مى‌بلعد و شعله‌هايش به هم ديگر يورش مى‌برد، از آتشى كه استخوان را مى‌پوساند و خاكستر مى‌كند و به ساكنانش آب جوشان مى‌نوشاند، از آن آتش كه به زارى گران رحم نمى‌كند و بر كسى كه از او ترحمى خواهد مهر نمى‌ورزد؛ آتشى كه بر كاستى عذابش از كسى كه سر تسليم و فرمانبرى در برابرش فرود آورد قدرت ندارد؛ آتشى كه با سوزنده‌ترين عذاب و دردناك‌ترين و سخت‌ترين عقاب خود به ساكنانش يورش مى‌برد.

(31) خدايا، به تو پناه مى‌برم از عقرب‌هاى دهان گشوده‌اش، مارهاى نيش زننده‌اش، آن شرابش كه دل و روده‌هاى ساكنانش را پاره پاره مى‌كند و قلبشان را از جاى مى‌كند خدايا، از تو راهى مى‌خواهم كه از آتش دورم سازد و واپس دارد.

(32) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به رحمت بى پايانت از آن آتش وحشت‌افزاى پناهى ده و از لغزش‌هايم به حسن عفوت درگذر و خوار و ذليلم مدار؛ اى بهترين پناه پناه جويان.

(33) بارخدايا، بى گمان تنها تويى كه از ارتكاب پليدى نگه مى‌دارى، و نيكى مى‌بخشى و آنچه اراده كنى به جاى آرى تويى كه بر هر كارى توانايى.

(34) خداوندا، بر محمد و خاندانش درود فرست، هرگاه كه نيكان ياد شوند بر محمد و خاندانش درود فرست تا آن گاه كه شب و روز از پى هم آيند. درودى كه پايانى ندارد و عددش به شمارش نيايد، درودى كه فضا را پر كند و سراسر زمين و آسمان را فراگيرد.

(35) خدايا، بر او چنان درود فرست كه خشنودش سازد، حتى بيش از خشنوداش باشد، درودى كه نه كرانى داشته و نه پايانى دارد، اى مهربان‌ترين مهربانان.