دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوندى كه از آن توست پادشاهى ابدى جاويدان.

(2) اى خداوندى كه از آن توست آن سلطه‌ى نيرومند بى‌مدد هيچ لشكر و هيچ ياور.

(3) اى خداوندى كه از آن توست عزت و غلبه‌ى جاودانه، هر چند روزگاران بگذرند و سالها به سر آيند و زمانها و روزها سپرى شوند.

(4) سلطه‌ى تو را آن پيروزمندى است كه نه آغاز شناسد و نه انجام.

(5) ملك تو را رفعتى است كه هيچ چيزش درنيابد

(6) و توصيف واصفان هر چه فرارود، به فروترين پايه‌ى آن رفعت و اعتلا كه براى خود گزيده‌اى نخواهد رسيد.

(7) در ساحت تو اوصاف گم شود و رشته‌ى هر نعمتى گسسته آيد و انديشه‌ى مردمان، هر چند دقيق و لطيف، در پيشگاه كبرياى تو حيران ماند.

(8) آرى، تويى آن خداوند كه در ازليت خود بى‌آغازى و تويى آن خداوند آن كه همواره هستى و زوال در تو راه نيابد.

(9) و من، بنده‌اى هستم به عمل ناتوان و به آرزو بزرگ، رشته‌ى پيوندها از كف داده‌ام مگر رحمت توام سررشته به دست دهد، و سلسله‌ى اميدم از دل گسيخته جز سلسله‌ى عفو تو كه در آن چنگ زده‌ام.

(10) اى خداوند من، چون خواهم طاعات خويش برشمرم، اندك است و چون بخواهم به معاصى خود اعتراف كنم، بسيار است. بنده‌ى تو، هر چه بدكردار بود، بخشايش خود از او دريغ ندارى، پس مرا ببخشاى.

(11) اى خداوند من، علم تو بر اعمال نهان ما احاطه دارد و هر نهان در برابر علم تو آشكار است. نه خردترين چيزها از تو پوشيده است و نه هيچ راز نهانى از تو پنهان.

(12) اى خداوند من، شيطان، آن دشمن تو كه از تو زمان خواست تا مرا بفريبد و تو زمانش دادى، و براى گمراه ساختن من از تو تا روز قيامت مهلت طلبيد و تو مهلتش عطا كردى،

(13) اينك بر من غلبه يافته است. پس در آن حال كه از گناهان خرد كه هلاك من در آنها بود و گناهان بزرگ كه تباهى مرا در پى داشت، به سوى تو مى‌گريختم، مرا به سر درآورد. تا چون مرتكب معصيت تو شدم و به كردار زشتم سزاوار خشم تو گشتم، لگام غدر خويش بازچيد و سخن كفرش بر من خواند. سپس بر من پشت كرد و از من بيزاى جست و به راه شوم خود رفت و در وادى تنهايى در برابر غضب خود رهايم ساخت و بر آستان خشم تو مطرودم بيفكند.

(14) نه شفيعى كه در نزد تو شفاعتم كند، نه نگهبانى كه در برابر تو ايمنيم بخشد، نه حصارى كه از چشم توام پنهان دارد، نه پناهگاهى كه از خشم توام پناه دهد.

(15) اى خداوند من، در اينجا كسى ايستاده كه جز آستان تواش پناهى نيست و در مقابل توبه گناه خويش معترف است. مباد كه فضل تو از من دريغ آيد و دستم به دامان بخشايش تو نرسد. و مباد كه من نوميدترين بندگان تو باشم كه روى توبه به درگاه تو آورده‌اند، و مباد كه من محروم‌ترين آنان باشم كه با دلى پراميد روى به سوى تو نهاده‌اند. خدايا مرا بيامرز كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) بار خدايا، تو مرا فرمان دادى و من ترك فرمان كردم. تو مرا نهى فرمودى و من به جاى آوردم. انديشه بد، خطا را در چشم من بياراست و من مرتكب تقصير شدم.

(17) اى خداوند من، هيچ روزى را نيك روزه نداشته‌ام تا آن را به شهادت گيرم و هيچ شبى را نيك زنده دار نبوده‌ام تا به آن پناه جويم و هيچ مستحبى به جاى نياورده‌ام تا در خور تمجيد باشم. اگر به جاى آورده‌ام، فرايض تو بوده كه هر كه ضايعش گذارد به هلاكت رسد.

(18) چگونه توانم به فضيلت نوافل خود توسل جويم، حال آنكه از بسيارى از وظايف خويش در اداى فرايض تو غفلت كرده‌ام و از مرز مناهى تو گذشته و مرتكب اعمال حرام و گناهان بزرگ شده‌ام، گناهانى كه عافيت تو چونان پرده‌اى مرا از رسواييهاى آن در امان داشته است.

(19) بار خدايا، در اينجا كسى ايستاده است كه به سبب اعمال خود، از تو شرمنده، بر خود خشمگين و از تو خشنود است. پس با قلبى خاشع و گردنى كج و پشتى خميده از بار گناه، اميدوار به تو و ترسان از تو به پيشگاه تو ايستاده است.

(20) سزاوارتر از تو كس نيافته كه دل در او بندد، يا از او بترسد، يا از او بپرهيزد. اى پروردگار من، آنچه را بدان اميد بسته‌ام به من ارزانى دار و از آنچه بيمناكم امان ده و رحمت سودمند خويش صله‌ى من ساز، كه تو كريم‌تر كسى هستى كه دست سئوال پيش او دارند.

(21) اى خداوند من، همچنان كه مرا در اين جهان فانى، در محضر اقران و همسران پرده‌ى عفو بر گناهان كشيدى و فضل و احسان خويش ارزانى داشتى، در آن جهان باقى هم در محضر ملائكه‌ى مقرب و رسولان مكرم و شهيدان و صالحان، از رسوايى نزد آن همسايه كه گناهان خود از او پوشيده مى‌داشتم و آن خويشاوند كه در اعمال نهانى خود از او شرم مى‌داشتم، در پناه خود دار.

(22) اى پروردگار من، به آنان اعتماد نكردم كه راز مرا پوشيده دارند و به تو- اى پروردگار من- اعتماد دارم كه مرا مى‌آمرزى و تنها تو شايان آنى كه بر تو اعتماد كنند. تو بخشنده‌ترين كسان هستى كه به او روى توان كرد، تو مهربان‌ترين كسان هستى كه از او رحمت توان خواست. پس بر من رحمت آور.

(23) بار خدايا، من قطره آبى بى‌مقدار بودم كه مرا از پشت پدر از ميان آن استخوانهاى درهم فشرده و راههاى باريك به تنگناى رحم مادر- در پس آن پرده‌ها كه بر آن پوشيده‌اى- فروافكندى. مرا از حالى به حالى درآوردى، تا آنگاه كه صورتى تمام يافتم و اعضا و جوارح من قوام گرفت، آنسان كه در كتاب خود آورده‌اى: نطفه‌اى بود، آن را خونى لختى ساختى، سپس چيزى همانند گوشت جويده، سپس استخوان آفريدى و آن استخوان به گوشت پوشانيدى و مرا چنان كه خود خواسته بودى، آفرينش ديگر دادى.

(24) تا چون نيازمند روزى تو شدم و از فريادرسى فضل و احسان تو بى‌نياز نبودم، از زياد آمد طعام و آبى كه به كنيز خود- همان كه مرا در درون او در قرارگاه زهدانش نشاندى- روزى مى‌دادى، قوت مرا مقرر داشتى.

(25) اى پروردگار من، اگر مرا در اين حالات به توان خود وامى‌گذاشتى يا ناچارم مى‌ساختى كه از نيروى خويش مدد جويم، نه توانم مى‌بود و نه نيرويى.

(26) تو مرا از روى احسان به مهربانى و لطف غذا دادى و آن مهربانى و لطف تا اين زمان كه هستم همچنان از من دريغ نداشته‌اى. سايه‌ى نيكى و مهربانى تو همچنان بر سر من است و جويبار احسان تو بى‌هيچ درنگى همچنان روان است. با اين همه، اعتمادم به روزى دادن تو استوارى نگيرد، تا همه‌ى سعى خويش در پرستش توبه كار دارم و آن سود كرامند سرشار نصيب من گردد.

(27) شيطان عنان من به دست گرفته و مرا به عرصه‌ى بدگمانى مى‌كشد و پايه‌هاى يقين من سست مى‌گرداند. پس اى خداوند من، از مجاورت چنين همنشين نابكار، كه مرا به اطاعت خود وامى‌دارد، به تو شكايت مى‌كنم و از تسلط او بر خود، به تو پناه مى‌آورم و به درگاه تو زارى مى‌كنم، مگر كيد و مكر او از من دور دارى.

(28) بار خدايا، از تو مى‌خواهم كه راه مرا به روزى‌ام هموار سازى. پس حمد باد تو را بر آن نعمتهاى بزرگم كه در آغاز دادى، و حمد باد تو را كه سپاس احسان و انعام خود به من الهام فرمودى. بر محمد و خاندانش درود بفرست و روزى من به آسانى به من برسان و به هر مقدار كه براى من مقدر مى‌فرمايى خرسند گردان و به حصه‌اى كه براى من مقرر مى‌دارى خشنودم ساز و چنان كن كه هر چه از جسم من مى‌كاهد و از عمر من سپرى مى‌شود، در راه فرمانبردارى تو باشد، كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) اى خداوند، پناه مى‌برم به تو از آتشى كه به لهيب آن هر كه را از تو فرمان نبرد به سختى بيم داده‌اى و هر كه را در راه خشنودى تو گام نزند، به عذاب تهديد كرده‌اى، از آتشى كه روشنايى آن تاريكى است و اندك آن دردناك است و اگر چه دور باشد گويى نزديك است، از آتشى كه شعله‌هايش يكديگر را مى‌بلعند و بر يكديگر مى‌پيچند،

(30) از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند و ساكنانش را آب جوشان به كام مى‌ريزد، از آتشى كه نه بر آن كس كه زارى كند ابقا كند و نه بر آن كس كه از او ترحم جويد رحمت آورد و ياراى آنش نيست كه بر خاشعان و تسليم شدگانش اندكى سبكتر تازد، بلكه آنان را با سوزنده‌ترين و دردناكترين شكنجه و سختترين عقاب بگدازد.

(31) اى خداوند، به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى سهمناك آن، كه دهانها گشوده‌اند و از مارهاى دهشت افزاى آن، كه نيشها آخته‌اند و از آن آبجوشان كه احشاء و امعاء دوزخيان را شرحه شرحه كند و دلهايشان را از جاى بركند. اى خداوند، از تو راهى مى‌جويم كه از آن آتشم دور گرداند و واپس دارد.

(32) بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و مرا به فضل و رحمت خود از آن آتش پناه ده و به حسن عفو خويش از خطاهايم درگذر. اى بهترين پناه‌دهندگان، خوارم مگردان و فرومگذارم.

(33) بار خدايا، تو بندگانت را از هر رنج و مصيبت نگه مى‌دارى و حسناتشان ارزانى مى‌دارى و هر چه خواهى كنى، كه تو بر هر كارى توانايى.

(34) بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندان او هنگامى كه از نيكان به نيكى ياد شود و شب و روز از پى يكديگر آيند، درودى كه امدادش را انقطاع نباشد و عددش در شمار نيايد، درودى كه هوا را در برگيرد و زمين و آسمان را لبريز گرداند.

(35) درود خدا بر محمد باد، تا آنگاه كه خشنود گردد. درود خدا بر او باد، پس از آنكه خشنود گرديد، درودى بى‌حد و بى‌انتها. يا ارحم الراحمين.