دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه جواد فاضل

(1) اى پادشاهى كه دوران سلطنت تو هرگز پايان نپذيرد

(2) و كشور تو بى‌منت سپاه از گزند دشمن ايمن باشد و به كمك كس نياز ندارد،

(3) عزت تو اى عزيز مطلق همواره بر جاى بماند و مرور ايام و گذشت زمان به اقتدار تو زيان نرساند.

(4) قدرت بى‌انتهاى تو براى ابد برقرار است، آنچنانكه ذات اقدس تو را ابتدا و انتهائى نيست، دوره‌ى سلطنت تو را نيز ابتدا و انتها نباشد.

(5) علو ملك و مالكيت تو آنچنانست كه لغت علو حقيقت معنايش را ادا نكند و مرغ بلند پرواز انديشه به اوج اعلايش نرسد

(6) و قدرت علياى تو را گفتار گويندگان با منتهاى مبالغه توصيف نتواند كرد.

(7) صفتها در ذات مقدس تو گم مى‌شوند و لغتها در وصف كمال تو حيران مى‌مانند و رشته‌ى لفظها و عبارتها در دهنها از هم مى‌گسلد و به هم مى‌ريزد.

(8) تو اين چنينى اى خداى من و جز تو ماسواى تو را خداى ديگر نيست. اوليت تو را ابتدائى نيست و دولت تو را انتهائى نباشد

(9) و من كه اكنون دست تضرع به درگاه تو گشاده‌ام موجودى ضعيف بيش نباشم. در مقام عبادت بسيار كوچكم اما با همه‌ى كوچكى آرزوهاى من بسيار بزرگست. جز رحمت واسعه‌ى تو وسيله‌اى به دست ندارم تا به درگاه تو تقرب جويم و جز عفو عميم تو پناهگاهى نشناسم تا از كردار سياه و تباهم بدانجا پناه‌ برم.

(10) طاعتى اندك و ناچيز دارم ولى معصيتهاى من در كلانى و گرانى از كوههاى كلان و گران گرو مى‌برند، و با اين وجود تو به آسانى توانى بر بنده‌ى گناهكار خويش ببخشائى و از آنچه سياه و تباه كرده درگذرى.

(11) علم وسيع تو بر پنهان و پيداى من محيط است و من در پيشگاه تو رازى نتوانم نهفت. اين توئى كه از جنبش خفيف و لطيف انديشه‌ها در مغزها آگاهى و خفاياى اسرار ما را ناگفته همى دانى و نانوشته همى خوانى.

(12) بنابراين نيكو دانى كه دشمن تو به اغواى من برخاسته و اضلال مرا ميان بسته است. اين همان موجود خبيث است كه از تو مهلت خواسته و در اغواى من فرصت گرفته است. تو تا روز رستاخيز مهلتش داده‌اى و بدو فرصت بخشيده‌اى كه مرا از راه به بيغوله برد و از ماه به چاه اندازد.

(13) بالاخره بر من دست يافت و مرا در غرقابى از گناهان كوچك و بزرگ فرو برد. در آن هنگام كه دمار از روزگارم برآورد دامن از من درپيچيد و روى از من در هم كشيد و مرا با نامه‌ى سياه و روزگار تباه تنها گذاشت و از من برائت و بيزارى جست، و به سوى عذاب و عقاب تو بيرحمانه پيشم راند.

(14) اكنون كس ندارم كه به خاطر من در پيشگاه تو به شفاعت برخيزد و پناهى نشناسم كه از سطوت و غضب تو به سويش بشتابم و در سايه‌اش ايمن بنشينم. قلعه‌اى نيست كه مرا از ديدگاه تو بپوشاند و قدرتى نيست كه به دامنش بگريزم.

(15) پروردگار من! اينجا كه من ايستاده‌ام جايگاه موجودى مفلوك است كه به تو پناه آورده و شرمسارانه به اعتراف گناهانش لب گشوده است. فضل تو آن اندازه شامل و كامل است كه بيدريغ مرا بپذيرد و عفو تو آنقدر دامنه‌دار است كه بى دشوارى مرا دريابد و نگذارد كه در ميان بندگان تو از همه سرشكسته‌تر و زيانكارتر باشم و نوميدانه در گاه كرم و رحمت تو را ترك گويم. مرا بيامرز اى بهترين كسى كه گناهكارى را آمرزيده است.

(16) پروردگار من! فرمان دادى و عصيان كرده‌ام، نهى فرمودى و مرتكب شده‌ام. به اغواى نفسم سر تسليم پيش آورده‌ام و به معصيت پرداخته‌ام.

(17) من روزه‌هائى را كه در روزها گرفته‌ام به گواه نگيرم و نوافلى را كه در دل شب به جاى آورده‌ام شفيع نخواهم، و شبهاى تارى را كه با ذكر و فكر زنده داشته‌ام به يارى نخوانم زيرا شانه از بار فرائض تهى ساخته‌ام و دين واجب خويش نپرداخته‌ام. من آن نمازگذار را نپسندم كه واجب از دست بگذارد و به مستحب پردازد.

(18) چه بسيار از اداى تكليف محتوم خويش سر باز زده‌ام، چه بسيار به حدود محترم و مقدس تو تعدى جسته‌ام، چه حرمتها كه با دست من از احترام فرو افتاده و چه عصيانها و طغيانهاى عظيم كه غفلت من برانگيخته و چه سياهى و تباهيها كه از وجود من به وجود آمده است. اگر لطف عميم تو اى پروردگار من بر فضايح و قبايح اعمال من پرده‌ى استتار نمى‌كشيد رسواى خاص و عام بودم و نامم به فضاحت در شهرها شهره مى‌بود.

(19) و اكنون در مقام بنده‌اى قيام كرده‌ام كه از نفس خويش شرم همى دارد و الطاف خداوندى تو را شكر همى گذارد. به درگاه تو با جانى ترسناك و گردنى فرو افتاده و پشتى از فشار معاصى و منكرات خم شده ايستاده‌ام. اى پروردگار من در چنين حال هم به بخشايش تو اميدوارم و هم از عقوبت تو هراسان.

(20) تو آن مايه‌ى اميد باشى كه مانند و مثالى ندارى. تو آن خداى غالب و قاهر هستى كه سزاوارى از غضب و سطوت تو هراسان باشم... پس به من اى پروردگار من خط امانى عطا فرماى تا جان بى‌آرامم آرام بگيرد و از درياى رحمت خويش موجى به من انداز تا در پناه رحمت تو از بيم تو ايمن بمانم. اى اكرم المسئولين! اگر كف سئوال خود را به درگاه تو برندارم آن كدام درگاه است كه شايسته‌ى سئوال من باشد.

(21) پروردگارا! همچنانكه پرده‌ى فضل و رافت تو از رسوائيهاى اين جهان امانم داد و در ميان همگنان و همسران از شرمسارى به دورم داشت بگذار در سايه‌ى فضل و رحمت تو از فضايح آن جهان نيز امان بگيرم و آبروى من در مشهد ملائكه‌ى معصوم تو و پيامبران گرامى تو و شهداى خونين كفن و پارسايان پاكدامن تو فرو نريزد. پروردگارا! من ننگ معصيتهاى خود را همواره از چشم‌ همسايگانم پنهان مى‌دارم و راز نهفته‌ام را با هيچكس در ميان نمى‌گذاشتم

(22) زيرا از رازدارى آنان خاطرم اطمينان نداشت، و در عين حال نيكو مى‌دانستم كه تو بر پيدا و پنهان من آگهى دارى و كردار مرا از وراى حجابها و حصارها آشكارا مى‌بينى ولى خاطرم از رازدارى تو اطمينان داشت. من از رازدارى و خطاپوشى و عفو و اغماض تو اطمينان داشتم، از مغفرت و مرحمت تو ضميرم آسوده بود. آرى اى خداى بزرگ تو از كائنات شايسته‌ترى كه راز بپذيرى و امانت نگاه بدارى و بيامرزى و ببخشى و ببخشائى. بدانكس كه دست دريوزگى به آستانه‌ات پيش آورد عطا كنى و بر آنكس كه با روى سياه و موى سپيد از تو رحمت خواهد ترحم فرمائى. اينك دست دريوزگى من به درگاه تو و اينك روى سياه و موى سپيد من در پيشگاه تو.

(23) پروردگار من! قطره‌ى ناچيزى بيش نبودم كه در فشردگيهاى استخوانهاى صلب به سر مى‌بردم و بعد به صورت مايه‌اى بى‌مقدار در تنگناى رحم جاى گرفتم و در وراى پرده‌ها و حجابها پنهان ماندم تا قلم شاهكار تو بر هيئت مرموز من نقش وجود بگذارد و بر پيشانى من خط سرنوشت بنويسد. اين تو بودى كه مرا از حالى به حال ديگر برمى‌گردانيدى و قدرت عظماى تو بود كه دمبدم از نقص به كمالم مى‌كشانيد. به من روى و موى و چشم و ابرو بخشيده‌اى و نطفه‌اى بى حس و حال را در جنب و جوش انداخته‌اى و پاره‌اى گوشت را با دست و پا و بينائى و شنوائى به راه‌ واداشته‌اى. آنچنانكه در كتاب مبين خود بيان مى‌فرمائى. «نطفه‌اى و بعد لكه خونى و بعد پاره‌ى گوشتى و بعد» «استخوانى پوشيده در عضلات و آنگاه خلقتى كافى و كامل».

(24) پروردگار من! بدانسان كه مشيت علياى تو اقتضا داشت خلقتم را به كفاف و كمال رسانيده‌اى ولى با چنين خلقت كامل و كافى همواره به روزى و رافت خويش محتاجم داشته‌اى. من هرگز از روزى تو بى‌نياز ننشسته‌ام و هرگز از فضل تو استغنائى نيافته‌ام. از آنچه آن زن كه كنيز تو و مادر من بود مى‌خورد و مى‌نوشيد من هم در دل او مايعى خون رنگ مى‌مكيده‌ام و روزى من در آن روز خون دل او بود كه لطف تو براى من مهيا داشته بود.

(25) واى بر من اى پروردگار من اگر مرا در آن ظلمتكده به حال خود وامى‌گذاشتى تا با دست خويش قوت روانم را تهيه ببينم و از عمل خويش نان بخورم. بديهى است كه دور از كرم و رافت تو روزگارم چه صورتى مى‌گرفت،

(26) ولى رحمت بى‌منتهاى تو گرسنه‌ام نمى‌گذاشت. من چگونه، اى پروردگار مهربان مهربانيهاى تو را فراموش توانم كرد؟ چگونه از لطف و رحمت تو خاطر توانم پرداخت، ولى با اين وجود آن گستاخى در خويش نمى‌بينم كه گناهان خويش را ناكرده انگارم و همچون شكرگزاران و پرهيزكاران به رحمت تو چشم طمع بدوزم.

(27) اى خداوند بزرگ! شيطان خبيث فريبم داد و زمام اختيار مرا به مشت گرفت و در خاطر آرام و آسوده‌ام دغدغه افكند، يقين‌ استوار من به لرزه درافتاد و قوت ايمان من به ضعف گرائيد. پروردگارا! از شر اين همسايه‌ى فرومايه شكايت به درگاه تو آورم و نفس خويش را كه فريب دشمن خورده و دوست از دست داده شايسته‌ى شماتت و ملامت شمارم. و اكنون از پيشگاه اعظم و اكرم تو توقع دارم كه زمام مرا از مشتش به در آورى و جانم را از اضلال و اغواى وى بر كنار دارى‌

(28) و روزى مرا بى‌منت ديگران از خزانه‌ى غيب خويش برقرار دارى. تو را سپاس همى گذارم اى پروردگار مهربان بر آن نعمتها كه دور از توقع و تقاضاى ما انعام فرموده‌اى و تو را ستايش كنم اى خداوند بزرگ كه در قلب ما چراغ حق‌شناسى و شكرگذارى برافروخته‌اى و در دهان ما شكر شكر گذاشته‌اى. پروردگار من! به روح مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و روزى مرا آسان به من برسان و جان مرا در سايه‌ى قناعت و كفاف بدانچه تقدير فرموده‌اى خورسند دار. مرا به قسمت من خشنود فرماى و عمر گذشته‌ى مرا به حساب طاعت و عبادت خويش گذار. كس همچون تو روزى نرساند.

(29) پروردگار من! از آن آتش شعله‌ور كه براى كيفر گناهكاران زبانه همى زند به تو پناه مى‌آورم و از آن وحشتكده كه آتشش به جاى روشنائى ظلمت برانگيزاند و دردناك باشد و با همه دورى، لهيب سوزنده‌اش نزديك نمايد و به هم برآشوبد

(30) و استخوان بگدازد و جز حميم آبى ننوشاند و جز زجر و رنج نوازشى نشان ندهد و بر گرفتاران تيره‌بختش رحمت نياورد و عطوفت ننمايد و يك دم از فشار و دمار سبك نگردد و همواره بر عقوبت و عذاب بيفزايد به سوى تو همى گريزم.

(31) ما را از آن كژدمهاى جانگزا و مارهاى زهرگشا و آبى كه روده‌ها بگسلاند و قلبها بدراند جز رحمت و رافت تو پناهى نيست.

(32) پروردگار من! به روح مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و در سايه‌ى فضل و رحمت خويش پناهم ده. از لغزشهاى شقاوت‌انگيز بازم دار و مرا به شكست و خذلان مينداز. اى بهتر از هر پناه دهنده كه تواند پناه دهد،

(33) اى آنكس كه از مكروهات دورمان بدارى و ذات اقدس تو كان حسنات و خيرات باشد و قدرت بى مانند تو بر ماسواى تو حاكم مطلق است. و هر چه خواهى توانى كرد،

(34) اى پروردگار من! به روح محمود محمد و آل محمد رحمت فرست، رحمتى كه با گذشت شبها و روزها پايان پذيرد و مدتش به سر نيايد و عددش شمرده نشود، رحمتى كه فضا را لبريز سازد و آسمان و زمين را در نور و نعمت خويش فرو برد.

(35) به روان مقدس محمد و آل محمد از ذات پروردگار درود باد، درودى كه محمد و آل محمد را رضا سازد، درودى كه حالتى بالاتر از رضا به وجود آورد. صلوات و رحمتهائى بى‌حساب و بى‌شمار، بى‌ابتدا و بى‌انتها به ارواح مقدسه‌ى محمد و آل محمد باد.