دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه داریوش شاهین

(1) جهان آفرينا، اى كه پادشاهى جهان تراست، و سلطنتت پايدار است و جاودان.

(2) اى كه بى‌لشگر و پشتيبان، خود فرمانروائى و از هر يارى بى‌نيازى و در كار خويش بس توانائى.

(3) اى كه عزتت تا جاودان پايدار، و قدرت و عظمتت تا بى‌انتها برقرار، و چرخ روزگار و گذشت سال و ماه از جاودانگى و قدرت تو نكاهد.

(4) اى كه قلمرو فرمانروائيت را حد و مرزى و آغاز و انجامى نيست‌

(5) و پادشاهى‌ات چنان عظيم است كه پرواز انديشه از رسيدن به نهايتش ناتوان باشد.

(6) حتى رفعت و بزرگى‌ات چنان است كه توصيفگرى توان وصفش ندارد. نهايت توصيف، هر توصيفگرى به كوچكترين درجه رفعت و عظمتت نرسد،

(7) و رشته هر توصيفى به راه وصف تو راه نيابد، و چنين رشته‌هائى گسسته شود، و انديشه‌هاى بلند در عرصه بى‌انتهاى بزرگى تو حيران و سرگردان بمانند.

(8) بدينسان توئى خدائى كه نخستين هر آغازى و پايدار و جاودانى.

(9) پاك آفرينا، من آن بنده‌ام كه كردار نيكش ناچيز و آرزوهايش بس دور و دراز است. رشته هر اميدى از دست داده‌ام و جز رحمت تو هيچ اميدم نيست. آرزو به تو بسته‌ام و دست اميد عفو، به تو آويخته‌ام.

(10) شمار طاعت و بندگيم ناچيز، و اعداد گناه و معصيتم- كه به آنها معترفم- بسيار است. مى‌دانم عفو و اغماض تو بر بندگان خطاكارت، بر تو بسى سهل است و آسان. پس تو مرا به لطف خويش ببخشاى.

(11) گناه بخشا، تو بر كارهاى نهان آگاهى، و هر پنهانى بر تو عيان است. كردار، هر چند خرد و ناچيز باشند، بر تو پوشيده نيست، و تو، به راز نهان هر كس آگاهى.

(12) آفريدگارا، دشمن تو كه براى گمراهى من از تو فرصت خواسته، و تو به او مهلت دادى، اينك بر من پيروز شده. آن دشمن انسان يعنى شيطان كه تا روز رستاخيز، از تو فرصت جسته و تو مهلتش دادى‌

(13) در كمين من نشسته. آن زمان كه از گناهان كوچك هلاكساز، و از كردار بزرگ تباه ساز، به تو پناهنده مى‌شدم، او مرا دريافت و بر من چيره شد، و به ناچار بر تو عصيانگرى كردم و به گناه پرداختم و اسير خشم تو شدم. او مرا در گناه رها ساخت و سخن كفر با من آغاز كرد و بعد به حالت بيزارى، مرا ترك نمود. خود را در بيابان گناه، گمراه يافتم و به سوى كيفر و جزاى گناه تو روان گرديدم.

(14) حال آنكه مرا نه شفيعى است تا نزد تو شفاعت كند، و نه بازدارنده‌اى است كه مرا از كيفر تو ايمن دارد. نه كسى است كه خشم تو از من دور سازد، و نه پناهگاهى است كه از كيفر تو، به آنجا پناه ببرم.

(15) پوزش پذيرا، اينك در آستانت ايستاده‌ام و به تو پناه آورده‌ام و به گناهان خويش معترفم. فراخناى احسان خويش بر من تنگ و بى‌گذر مدار، و دامن عفوت را در حق من كوتاه مساز. من خوارترين «توبه» كنندگان آستان تو هستم، و چنان نوميدم كه هيچ كس همچون من از سرانجام گناه خويش نوميد نبوده و نيست. آمرزش بخشا، مرا بيامرز. زيرا تو برترين آمرزگارانى.

(16) خداوندا، تو مرا به كار نيكو فرمان دادى، و من اطاعت فرمان نكردم. مرا از بدى پرهيز دادى و من پرهيزكار نشدم. زشتى را به ما نماياندى و من بينا نشدم.

(17) بى‌شريكا، من هيچ روزى را، به روزه گرفتن خود، گواه نمى‌گيرم، و به شب زنده‌دارى هيچ شبى پناه نمى‌جويم، و اجراى هيچ سنتى مرا ثواب نمى‌بخشد، مگر اجراى فرامين تو كه هر كس آنرا بجا نياورده باشد، خويشتن را هلاك ساخته و بى‌اجر مانده است.

(18) من به خاطر اداى هيچ اطاعتى به سوى تو توسل نمى‌جويم. هر چند كه از بسيارى طاعات خود غافل بوده‌ام، در اجراى آنها نكوشيده‌ام، از اجراى احكام تو بازمانده‌ام، پرده كارهاى ناپسند را دريده‌ام، و مرتكب گناهان بزرگى شده‌ام كه گذشت تو در آنها و رسوا نكردن من، دليل عيب‌پوشيهاى تو باشد.

(19) مهربانا، من اينك در آستان تو هستم و از وجود سركش و گناهكار خويش بسى شرمسارم. من بر خويش ظلم كرده‌ام و از اميد مغفرتت شادمانم. اينك با تنى نحيف و نزار و سرى افكنده و وجودى شرمسار، و پشتى گرانبار از گناه و بسى پر استغفار، به سوى تو آمده‌ام و ميان عفو و ترس از تو قرار گرفته‌ام.

(20) معبودا، اميد بستن تنها به تو سزاوار، و بيم و ترس تنها از تو شايسته است. پس اى قادر متعال، اميدم را نوميد مساز، و از آنچه بيمناك هستم به من ايمنى ببخش. بخواه كه از سود سرشار رحمتت بهره‌مند گردم، زيرا كريمترين و بخشنده‌ترين توئى.

(21) بنده نوازا، تو كه مرا در اين دنيا به عفو و اغماض خويش نواختى و عيوب مرا پوشاندى، پس در آن دنيا هم مرا رسوا نساز، و در كنار فرشتگان گراميقدر، و پيامبران ارجمند، و شهيدان راهت و نيكوكاران پناه بده، تا از همسايگان عيبجو و از خويشانى كه خطاى خويش از آنان پنهان مى‌داشتم، دور باشم.

(22) آفريدگارا، من در رازدارى و عيب‌پوشى به خويشان و همسايگان اعتماد ننمودم، و به تو اى قادر متعال، در آمرزش اطمينان كردم. زيرا تو تنها كسى هستى كه ميتوان به تو اعتماد كرد، و بخشنده‌ترين كسى هستى كه به فضل و كرمت ميتوان اميد داشت، و مهربانترين كسى هستى كه ميتوان چشم انتظار رحمتت بود. پس تو به من رحمتى بنما.

(23) جهان آفرينا، تو مرا از آبى پست و بى‌مقدار از «صلبى» كه استخوانهايش در هم و راهش تنگ است، و در «رحم» مادر، ميان آن پرده‌هاى گوناگون، پرورش دادى و آفريدى. همانگونه كه هر لحظه حال و احوالى گونه‌گون مى‌يافتم، تو مرا از ذره آبى شكل دادى و تكامل بخشيدى. اندامم آراستى، همانگونه كه در كتاب خويش وصف كردى كه: از «منى» بوديم كه خون شد و خون بسته شد، آنگاه پاره گوشتى سپس استخوان، و بعد آن استخوانها را به گوشت پوشاندى سپس چنانكه خواستى از من آفريده ديگرى خلق كردى.

(24) آنگاه در «رحم»، نيازمند رزق و روزى تو شدم و در لطف تو هرگز بى‌نياز نبودم. مرا در انتهاى بطن مادر جاى دادى و مرا به افزايش خوراك و نوشيدنى احسان نمودى.

(25) اى قادر متعال، تو اگر مرا در آن حال رها ميساختى و به نيروى خودم وامى‌گذاشتى، من هيچ قدرت و قوتى نداشتم.

(26) اما تو چنان نكردى. همچون احسانگرى كريم و مهربان، مرا تغذيه نمودى، و تا امروز، روزن رزق و روزى بر من نبستى و در لطف و كرم و احسانت برويم گشوده داشتى، تا به اينجا رسيدم. هرگز در نيكى نسبت به من كوتاهى ننمودى. با اين همه، گاه نسبت به روزى‌بخشى تو نوميد ميشوم، و از طاعتى كه به سود من است، نافرمانى مى‌كنم.

(27) از سوئى ديگر، شيطان عنان مرا گرفته و به كفر و گناه و شك و ترديد مى‌كشاند. از اينرو من از اين همخانه و همسايه بد، و هوس‌پرستى خويش ناراحت و آزرده‌ام. اينك از تسلط او بر خويش، به تو پناه مى‌برم. تو مرا از او ايمنى ببخش. من از تو به زارى مى‌طلبم كه فريب او را از من دور كنى.

(28) از تو درخواست مى‌كنم كه راه رسيدن روزى را به سوى من هموار سازى. سپاس بى‌شمار تو را سزاست كه شروع نعمتهاى بزرگ از تو هست و نعمت و نيكى خويش را بر دلهاى ما الهام داشتى. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. كردگارا، روزى را بر من آسان رسان، و مرا در همان مقدار بهره و روزى كه برايم مقدار داشتى، قناعت ببخش و راضى و خشنود بگردان. زيرا تو بهترين روزى‌بخشى. آنچه عمر در راه تو، به اطاعت و شكر گذراندم از من به نيكوئى بپذير.

(29) محتاج نوازا، من از شر آتشى كه نصيب نافرمانان مى‌كنى، به تو پناه مى‌برم. من از آزار عذابى كه به گمراهان وعده داده‌اى به تو پناه مى‌برم. من از آن آتش فروزانى كه موجب تاريكى سعادت مى‌شود، و اندكش بسيار و دردناك، و دورى‌اش بسى نزديك، و پاره‌هايش در كام تكه‌هاى ديگر فرو مى‌روند، و شعله‌هايش به يكديگر حمله مى‌برند، به تو پناه مى‌برم.

(30) من از آن آتشى به تو پناه مى‌برم كه استخوانها مى‌سوزاند و مى‌پوساند، و در دهان ساكنانش آبى بس جوشان مى‌نوشاند، و هر چه از سوزشش سوز ناله سر دهند، بر سر لطف نيايد، و هر چه به لطف بخوانندش محبت نكند، و حتى اگر سر به فرمانش گذارند، قادر نيست تا از سوزش خود بكاهد. آتشى كه ساكنان و مهمانان خويش را با درد و عذاب و زجر و شكنجه پذيرائى مى‌كند.

(31) پناه پذيرا، من از شر اژدهايان دهان گشوده و ماران نيش‌نما، به تو پناه مى‌برم. آن حيواناتى كه دل و روده مهمانان آنجا، سفره طعامشان باشد. من به تو پناه مى‌برم تا مرا از آن آتش سوزان دوزخ ايمن دارى.

(32) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. حاجت پذيرا، مرا در رحمت بى‌منتهاى خويش غرق ساز و از آتش دوزخ برهان. به احسان و كرمت از گناهان من بگذر، و مرا خوار و شرمسار مساز، اى برترين پناه‌پذيران.

(33) محتاج نوازا، اى كه ما را از ارتكاب گناه دور مى‌دارى، و به ما احسانگر و مهربانى، و آنچه خواهى بكن، زيرا تو بر هر چه خواهى توانائى.

(34) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. خداوندا، آن زمان كه از نيكان سخن گفته شود، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. آنگاه كه شب در پى روز آيد، و درودى جاودانه و پيوسته بر زبان آيد- درودى كه آسمان و زمين را فراگيرد- بر «محمد» و خاندان او، درود تو باد.

(35) خداوندا بر او چنان درود بفرست، تا كه خشنود شود. درودت بر او و بر خاندان او باد تا نهايت رضايت. درود بى‌پايان تو اى خداى بزرگ بر او باد، اى بخشنده‌ترين بخشندگان.