دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا توئى قادر جاودان كه بر جا بود نيرويت پر توان

(2) بجايست آن سلطنت بى سپاه عزيز است بى‌پشتوان فر و جاه

(3) بجايست آن سلطنت بى سپاه عزيز است بى‌پشتوان فر و جاه

(4) به فرمانروائى توئى جاودان نه آغاز پيدا نه پايان آن

(5) فرومانده در فر و جاهت خرد نه گوينده بر شوكتت ره برد

(6) بود ويژه بر ذات پاكت منش زبان آورى را نباشد كشش

(7) ندارد كشش لطف انديشه‌ها كه نقش آفريند بزرگيت را

(8) ز آغاز بودى خدايا چنين به شاهى توئى جاودان بعد از اين

(9) خدايا منم بنده‌ى كم عمل در اين ضعف بسيار دارم امل گسستست زين بنده تدبير كار مگر رحمتت سازد آن استوار بريدست زنجيرهاى نويد به عفوت دگر بسته دارم اميد

(10) بود طاعتم كم گران شد خلاف هم اينك كنم بر گنه اعتراف گنه كرده‌ام گر چه اى دادگر ترا نيست دشوار از آن درگذر

(11) خدايا تو آگاهى از شرح كار كه نزدت نهانها بود آشكار

(12) بمن گشته پيروز آن اهرمن كه دائم بود دشمن جان من تو دادى بدو مهلت بى‌امان كه در رستخيز است پايان آن چنين خواست فرصت براه خلاف كشد بندگان جانب انحراف

(13) چو فرصت بدو دادى اى بيقرين مرا كرد آواره زد بر زمين به سوى تو مى‌آمدم ناتوان به دوشم گناهان خرد و كلان مرا كرد تشويق بر زشت كار همان ديو و خود كرد از من فرار از آن حيله گشتم به خشمت دچار بدينسان شدم در بلا ماندگار به كفرم درافكند ابليس پست به دامم رها كرد آن ديو جست مرا كاشت در ساحت انتقام بمن پشت كرد و نهادم به دام

(14) كنون چون فرارى منم تلخكام به تنهائى خويش كردم مقام هم اينك گرفتار كار شنيع ندارم بدرگاهت اكنون شفيع نباشد مرا قلعه‌اى آنچنان كه در آن ز خشمت بيابم امان به پا مانده‌ام وز تو جويم پناه خدايا پناهم بده از گناه

(15) به پا مانده‌ام وز تو جويم پناه خدايا پناهم بده از گناه كنم بر گناهان خود اعتراف مبادا ز فضل تو گردم معاف مبادا كه عفوت نگردد پناه بر اين بنده‌ى غوطه‌ور در گناه مبادا كه اين بنده‌ى توبه كار شود نااميد از تو اى كردگار خدايا بيامرز اين زشتكار چو هستى تو بخشنده آمرزگار

(16) خدايا نكردم به حكم تو كار ز نهيت نرفتم ز بد بر كنار بياراست در چشم من كار زشت همان ديو آن دشمن پر كنشت

(17) خدايا نه از روز جويم پناه كه بر روزه‌ام روز گردد گواه نه زنهار مى‌جويم از تيره شب كه گردد گواهم به نزديك رب نه آورده‌ام سنتى را بجا كه اكنون ثنائى بگويد مرا نكردم ز حكم تو جز واجبات كه هر كس نسازد نيابد نجات

(18) نه از نافله بر تو اى بى‌نياز كنم زار دست توسل دراز به غفلت گذر كردن از واجبات حدودت رها كرده در منكرات دريدم به بى‌حرمتى پرده‌ها بسر برده‌ام زندگى در خطا كنون توبه شد پرده‌ى عافيت كه رسوا نگردم در اين معصيت

(19) بدينسان مقامم بود آن مقام كه از شرمسارى بود تلخ كام به جان هستم از خويشتن خشمگين ولى راضيم از تو اى بيقرين سر افكنده لرزان دلم از خطا به پشت گرانبار ماندم بپا پريشان دلم بين بيم و اميد به پا مانده بر درگهت اى حميد

(20) به اميد بستن تو هستى سزا روا هست بر بنده بيم ترا عطا كن همان را كه اميدوار شوم ايمن از بيمت اى كردگار كريمى تو اى پاك پروردگار به رحمت تو اين بنده مشمول دار

(21) چو با عفو مستور كردى مرا به فضلت شدم جلوه‌گر ايدرا خدايا از اين پس به باقى سرا نسازى تو رسواى آنسو مرا در آنجا كه هر سو تماشاچيان بيايند و شايسته پيغمبران ملائك، شهيدان، دگر صالحان چنين نيز حضار و همسايگان هم آنان كه از رازهاى نهان نبودند آگاه در اين جهان نكردم به آنان بدى آشكار كه گردم به نزديكشان شرمسار

(22) نكردم بدان دوستان اعتماد ولى بر تو بد اعتمادم زياد كه از هر كريمى تو بخشنده‌تر تو از مهربان بيشى اى مهرور

(23) مرا خلق كردى ز يك قطره آب كه از پشت گيرد به زهدان شتاب روان گشت از مهره‌ى استخوان سرازير گرديد زى بچه دان بياسود در تنگناى رحم در آن پرده‌ها بود چندى دژم رساندى بدينصورت دلربا برآورده بر پيكرش دست و پا ز نطفه به علقه به مضقه سپس چنين گشت انسان صاحب نفس تو روياندى‌اش استخوان در ميان بپوشيدى از گوشت آن استخوان دگر كردى از آفرينش چنان كه انسان شد آن نطفه در بچه دان

(24) برون از نهانخانه شد با نياز به رزق تو محتاج اى چاره ساز كنيزت ز مازاد رزقش بجان مرا پرورش داد در بچه‌دان پس از آن به امر تو اى دستگير كنيزت مرا ميزبان شد به شير

(25) نميدادى ار رزق من بى‌گمان چه تدبير مى‌كردم اى مهربان نكردى بخود يك زمانم رها خوراندى به فضلت بهر جا غذا

(26) نكردى بخود يك زمانم رها خوراندى به فضلت بهر جا غذا بدين پايه پروردى اى چاره ساز بهر حال كردى تو رفع نياز ز خيرت نكردى مرا بر كنار نكردى به خويشم دمى واگذار عجبتر كه اين بنده را در نهاد نگرديده محكم هنوز اعتماد كه مصروف كوشش كنم بر مفيد براهى كه يزدان مرا آفريد

(27) گرفتست شيطان ز جانم مهار به بدبينى و ضعف دارد دچار از اين رو كنم شكوه از دست ديو زدم چنگ بر لطف كيهان خديو

(28) همى خواهم اى ايزد مهربان به تحصيل روزى شوم شادمان به احسان فراهم كنى روزيم فراهم كنى نيز بهروزيم سپاس از تو گويم به آغاز كار كه نعمت فرستاديم بيشمار پس اينك بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو آسان رسان روزيم بعد از اين قناعت شود بنده را دلنشين به اندازه‌ى سهم كردى عطا شوم نيز اينسان به قسمت رضا به عمرم گذشتست گر هر شمار تو در طاعت خويش محسوب دار خدايا تو بر بنده‌ى مهربان رسانى تو روزى به روزيخوران

(29) خدايا همى از تو جويم پناه از آن آتش سخت اهل گناه كه خود وعده فرموده‌اى در عذاب به آنان كه رفتند بر ناصواب پناهم ده از آتش پر شرر كه تاريكيش ميزند نيشتر ملايمترش مى‌كشد دردناك ز دور است نزديك و سازد هلاك پناهم ده از آتش پر محن كه از تابشش مى‌خورد خويشتن

(30) پناهم ده از آتش جانستان كه پوشاند از گرمى‌اش استخوان به حلقوم هر دوزخى آب جوش بريزد پس آنگاه گويد بنوش نه ابقا نمايد به زارى كنان نه رحم آورد نيز بر مهربان نه تخفيف در اوست بر خاشعين چو تسليم باشى بود اينچنين كند ساكنينش به شدت عقاب به برخورد او هست مدهش عذاب

(31) پناهم ده از كژدم انتقام كه بر اهل دوزخ گشودست كام و زان مار بد هيبت سهمناك كه نيشش كند دوزخى را هلاك پناهم ده از آب آتش مزاج كه بر هم درد روده‌ها لاعلاج خدايا از آن آتش پر شرار رهايم كن اى پاك پروردگار

(32) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود به فضلت ز آتش مرا دور دار به اغماضت اين بنده مستور دار خدايا مسازم تو رسوا و خوار پناهم ده اى پاك پروردگار

(33) تو بر ناخوشايند هستى گواه عطا مى‌كنى با نكوئى پناه بجاى آورى آنچه خود خواستى توانا توئى بى‌كم و كاستى

(34) خدايا ز نيكان چو كردى تو ياد درودت به پيغمبر و آل باد بدينگونه خود تا شب و روز بود تو بفرست بيحد به احمد (ص) درود دگر نيز بر عترتش آنكه بود بود از تو تا روز محشر درود درودى كه پايان نگيرد بكار درودى فزاينده و بيشمار درودى پراكنده بر بيكران زمين كرده پر، رفته بر آسمان

(35) بود بر محمد (ص) درود خدا بدانسان كه راضى شود مصطفى پس از او به اهل و عيالش درود درودى كه پايانش هرگز نبود درود از تو اى ايزد پر توان كه بالاترستى ز هر مهربان