دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، اى دادار ملك پاينده با هستى جاودانه،

(2) اى داراى سلطنتى بى‌سپاه كه بى‌دستيار پايدار است‌

(3) و داراى عزتى فراى گردش روزگاران و گذشت ساليان و گذر دور زمان و سپرى شدن ايام‌

(4) چيرگى تو را فر و شكوهى است كه آغاز آن را مرزى نباشد و پايان آن را انتهايى‌

(5) سلطنت تو را چنان برترى و عظمت است كه همه هر چه هست در برابر اوج كمال آن در حضيض نقصان ذاتى است‌

(6) و بالاترين توصيفى كه وصفگويان كنند، به پايين‌ترين مرتبه‌ى رفعتى كه در آن متفردى نخواهد رسيد

(7) اوصاف در مقام وصف تو سرگشته‌اند و صفات در بيان چگونگى تو سرگردان‌

(8) و لطيفه‌هاى انديشه در كبريايى تو حيران خدايى كه پيش از وجود ممكنات بوده‌اى و آن مسبوق به ديگرى نيست. پس نه در تو چيزى حادث مى‌گردد و نه از تو چيزى زائل و جاودانى زوال ناپذيرى‌

(9) و منم آن بنده با كردارى اندك و آرزويى بسيار كه اسباب پيوند به آستان تو از كفم بيرون شده است، مگر كه پيوند رحمت توام دست گيرد. و رشته‌هاى اميدم از هم گسيخته است، جز رشته‌ى اميد به بخشايش تو كه هنوزم در دست است‌

(10) طاعتى كه دل بدان گرم دارم اندك است و سبك و بار نافرمانى كه بر دوش مى‌كشم سنگين و تو را بخشودن بنده‌ى نابكار دشوار نيست، پس مرا ببخشاى‌

(11) بار خدايا، همانا كه علم تو بر نهانيهاى ما آگاه است و هر راز پنهان در آگاهى تو آشكار و هيچ نكته‌ى كوچك و هيچ راز ناپيدا بر تو پوشيده نيست‌

(12) و همانا دشمن تو كه براى گمراه كردن من از تو مهلت خواست و به او مهلت دادى، بر من چيره شده است و او كه تا روز رستاخيز از تو مهلت طلبيد و مهلتش دادى، بر من دست يافته است پس مرا بر زمين كوفت‌

(13) و همانا از گناهان كوچك تباهى خيز و گناهان بزرگ فسادانگيز به سوى تو گريختم، چندانكه وقتى در گناهكارى بيداد كردم و به علت كردار زشت خود سزاوار خشم تو گرديدم، چهره‌ى نيرنگباز خويش از من برتافت و با گفتار خود كه دور از راستى است با من ديدار كرد و از من بيزارى جست و گريزان به من پشت كرد و در وادى تنهايى مرا به خشم تو واگذاشت و رانده شده در معرض نابودى انتقام تو رها كرد

(14) نه شفيعى است كه در پيشگاه تو از من شفاعت كند، نه پناه‌دهنده‌اى كه مرا از تو ايمنى دهد، نه دژى استوار تا در مقابل تو سنگر من گردد، نه پناهگاهى كه از تو به آنجا پناهنده شوم‌

(15) اينك من، كسى كه از تو پناه مى‌جويد و به پروردگارى و عنايات تو معترف است. اميدوارم كه فضل و انعام تو بر من اندك نباشد و تشريف بخشايش تو بر اندام من كوتاه نيايد و من بى‌اميدترين بنده نيستم كه توبه كرده باشد و بى‌بهره‌ترين اميدوار كه بر خوان نعمت تو فرود آمده. همانا كه تو بهترين آمرزگارى‌

(16) بار خدايا، همانا كه مرا به كارهايى فرمان دادى و من ترك فرمان تو كردم و مرا از كارهايى باز داشتى و به آن دست زدم، انديشه‌ى زشت كار ناپسند را در نظرم بياراست، پس در آن افراط كردم‌

(17) نه مى‌توانم روزى از روزها را گواه روزه‌دارى خود گيرم، نه شبى را شاهد شب زنده‌دارى خويش (در عبادت) تا به آنها پناهنده گردم‌

(18) و سنتى بر پاى نداشته‌ام تا از من بخوبى ياد كند و جز واجباتى كه هر كس آنها را فروگذارد تباه گردد، كارى نكرده‌ام و نه نافله‌اى بجاى آورده‌ام تا به علت عبادت بيش از واجبات دست در امان تو زنم. اما در مقابل، از بسيارى از وظايف واجب كه از تو برعهده دارم غفلت ورزيده‌ام و از حدود مقرر تو تجاوز كرده‌ام و واجبات تو را پرده دريده‌ام و به حريم حرمت تو پاى نهاده‌ام، و گناهان بزرگى مرتكب شده‌ام و بخشايش تو رسوائيهاى مرا در پرده پوشيد

(19) اينك من در دل از تو شرمسارم و بر خويشتن خشمگين و از تو خشنود، پس با دلى شكسته و سرى فروافكنده و پشتى از خطاها گرانبار و دو تا در ميان شوق به تو و بيم از تو ايستاده‌ام‌

(20) و تو سزاوارتر كسى كه به تو اميدوار باشند و شايسته‌تر كسى كه از روى خشيت در درگاهت تقوى ورزند. پس پروردگارا! مرا آن عطا كن كه به آن اميدوارم و از چيزى ايمن گردان كه از آن حذر دارم و از رحمت خود بهره‌مند ساز كه تو كريمترين كسى كه از او نيازى توان خواست‌

(21) بار خدايا و چون مرا به پرده‌ى بخشايش خويش پوشاندى، و در سراى گذرا، در حضور همگنان، به تشريف عطاى خود سرافراز كردى، پس مرا از رسواييهاى سراى جاويدان نيز در جايگاه گواهان و نزد فرشتگان مقرب و رسولان مكرم و شهيدان و صالحان و همسايه‌اى كه بديهاى خود را از او مى‌پوشاندم و خويشاوندانى كه پنهانيهاى خويش را از سر شرم از آنان پنهان مى‌داشتم، نگاه دار

(22) پروردگارا، به پرده‌پوشى ايشان اطمينان نمى‌كنم و به تو وثوق دارم اى پروردگار من كه مرا بيامرزى. و تو سزاوارتر كسى كه به او رشته‌ى وثوق توان بست و بخشنده‌ترين كس كه به او چشم اميد توان دوخت و مهربانترين كسى كه از او چشم مهربانى توان داشت. پس بر من رحمت آور

(23) بار خدايا و تو مرا در صورت قطره‌هاى آبى ناچيز، از پشتى با استخوانهاى درهم فشرده و راههاى پيچاپيچ، به تنگناى زهدان فرود آوردى و آن را در ميان پرده‌ها پنهان داشتى و مرا از حالى به حالى دگرگون كردى تا در پايان به صورتى كامل و ثابت درآوردى و چنانكه در كتاب خود توصيف فرموده‌اى براى من اندامها آفريدى: نخست به صورت نطفه درآوردى سپس علقه، آنگاه مضغه، پس استخوان و سپس استخوان را به گوشت پوشاندى زان پس آنچنانكه خواستى مرا به تشريف خلقتى ديگر آفريدى و آراستى‌

(24) تا آنجا كه وقتى به روزى تو نياز يافتم و از ريزش احسان تو بى‌نياز نبودم، از آن مقدار خوردنى و آشاميدنى كه از قوت خدمتگزار تو كه مرا در اندرون او جاى دادى و در قرارگاه زهدانش به وديعت سپردى زياد آمد، مرا قوت فراهم ساختى‌

(25) پروردگارا، اگر در چنين حالات مرا به راهجويى خويشم وا گذاشته بودى و ناچارم مى‌كردى كه به نيروى خود پناه برم، همانا كه تاب و توان براى راهيابى به مقصود از من كناره مى‌گرفت و نيرو از من دور مى‌شد

(26) پس به فضل و احسان خود، از سر مهر و از روى لطف، به من روزى عنايت كردى و تا اين دم از سر احسان، بى‌هيچ منظور به همان‌گونه پرورشم دادى و هرگز از نثار احسان تو محروم نمانده‌ام و از كردار مهرآميزت با من كاستى روى نداده است. با اين همه، اطمينان من استوار نيست تا به فراغ دل از نصيبى فراوان كه نزد تو دارم بهره‌ى بيشتر برم‌

(27) همانا كه شيطان عنان مرا در بدگمانى و سستى يقين در دست دارد، پس اينك گله‌مندم كه چه بد همسايه‌اى دارم و چه پيروى ناپسندى از او مى‌كنم و از چيرگى كه بر من دارد به درگاه تو پناه آورده‌ام و به زارى از تو مى‌خواهم كه نيروى نيرنگ وى از من بگردانى‌

(28) و راه جستار روزى بر من آسان كنى. پس تو را سپاس كه بخشيدن نعمتهاى بيكران بر من آغاز كردى و تو را سپاس كه شكرانه به احسان و نعمتهاى گران خود را به من الهام فرمودى. پس بر محمد و خاندان او درود فرست و روزى مرا آسان برسان و به تقديرى كه بر سر من رانده‌اى سازگارى‌ام ده و به نصيبى كه قسمت من كرده‌اى خرسندم گردان و آنچه از جسم و جان من كاسته است در راه طاعت خود محسوب فرماى. همانا كه تو بهترين روزى‌دهنده‌اى‌

(29) بار خدايا، از آتشى كه نافرمان را به آن سخت كيفر مى‌دهى و هر كس را كه از راه خرسندى بپيچد و اعراض كند بدان بيم داده‌اى، پناهم بخش‌

(30) و از آتشى كه تابش آن تاريكى است و از آن بجاى روشنى تاريكى مى‌تراود و ملايمت آن دردناك و دور آن نزديك است و از آتشى كه پاره‌اى از آن پاره‌ى ديگر را مى‌بلعد و برخى از آن بر برخى ديگر حمله‌ور مى‌شود و مى‌تازد، زنهارم ده از آتشى كه استخوان را مى‌فرسايد و كسانى را كه در آغوش دارد آب جوشان مى‌آشاماند و از سوختن كسى كه نزد او زارى كند باز نمى‌ماند و به كسى كه از او تقاضاى عطوفت و مهر كند، مهر نمى‌ورزد و داراى آن توان نيست كه از رنج كسى كه نزد او مى‌نالد و در برابرش سر تسليم به خاك مى‌سايد بكاهد، بلكه با كسانى كه در بر او سكونت دارند با دردناكترين رنج و شديدترين مصيبت كه سوزانتر از آن در حد توانايى او نيست، ديدار مى‌كند

(31) از كژدمهاى آنكه دهان گشوده‌اند و از مارهاى آنكه دندان بر دندان مى‌سايند و آهنگ جانكاه آن به گوش مى‌رسد و از نوشيدنى آن كه دل و روده‌ى ساكنانش را لخته لخته مى‌كند، و دلهاشان را از سينه بيرون مى‌كشد به تو پناه مى‌برم و از تو هدايتى مى‌طلبم كه مرا از آن دور سازد و عذاب آن از من بگرداند

(32) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و به فضل رحمت خود مرا از آتش پناه ده و به حسن بخشايش خود از لغزشهايم درگذر و مرا خوار مساز. اى بهترين پناه‌دهنده!

(33) بار خدايا، همانا كه تو از بديها مى‌پايى و نيكويى عطا مى‌كنى و هر چه خواهى كنى و تو بر هر كار توانايى‌

(34) بار خدايا، هرگاه كه ياد و نام نيكان بر زبان و دل بگذرد و تا وقتى كه شب و روز در رفت و آمد باشند، بر محمد و خاندان او درود فرست، درودى كه پيامد آن هرگز نگسلد و عدد آن به شمار در نگنجد. درودى كه فضا را سرشار گرداند و سراسر زمين و آسمان را فراگيرد

(35) درود خداى مر او را باد! چندان كه راضى گردد و پس از رضاى او درود خداى بر او و خاندان او باد، درودى بى‌مرز و بى‌پايان. اى مهرورزترين مهرورز.