دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمود صلواتی

(1) اى فرمانروايى كه فرمانروايى‌ات هرگز زوال نمى‌يابد.

(2) اى پادشاهى كه سلطنتت بى هيچ سپاه و پشتيبان ايمنى يابد.

(3) عزتتت همواره پابرجاست و با سپرى شدن دوران و گذشت زمان اقتدارت نقصان نپذيرد.

(4) فرمانرواييت را رفعتى است كه هر چيز پيش از رسيدن به پايان آن فرو ماند.

(5) و گفتار گويندگان هر چه فرا رود به منتهاى آن نرسد.

(6) اوصاف در ساحتت گم شد، رشته واژه‌ها در تعريفت فرو گسست، و خردها در كبرياييت سرگردان فروماند.

(7) اوصاف در ساحتت گم شد، رشته واژه‌ها در تعريفت فرو گسست، و خردها در كبرياييت سرگردان فروماند.

(8) تو آن خدايى كه جاودانه مى‌مانى.

(9) و من آن بنده‌ام كه در عمل محدود است و به آرزو گسترده، رشته پيوندها مگر رشته‌ى رحمتت از كفم برون رفته، زنجيره آرزوهايم از هم گسسته، و تنها به زنجيره گذشت توام دلبسته.

(10) بار خدايا، طاعتم اندك است چون بشمارم، نافرمانيم بسيار است چون بر زبان آرم، و گذشت از بنده نافرمانت بر تو دشوار نيست، پس ببخشايم.

(11) بار خدايا، داناييت كارهاى نهان را پوشش داده، و هر نهان در برابر آگاهيت آشكارا گشته، نه خردترين كارها از ديده‌ات افتاده، و نه هيچ راز نهان از درگاهت نهان مانده.

(12) بار خدايا، شيطان، آن دشمنت كه از تو زمان خواست تا مرا بفريبد و تو زمانش دادى، و براى گمراه ساختنم تا روز رستاخيز از تو مهلت خواست و تو مهلتش دادى.

(13) اينك بر من چيره گريده، و مرا در غرقابى از گناهان كوچك و بزرگ فرو برده. تا آنگاه كه نافرمانيت كردم و به كردار ناپسندم سزاوار خشمت گشتم، دامن فريبش را از من فرو پيچد، و از كفر با من سخن گويد! آنگاه از من بيزارى جويد! آنگاه پشت كرده به راه خود رود! و مرا به خشمت تنها گذارد! و بر آستانه عذابت مطرودم در افكند!

(14) آنگاه نه مرا شفيعى باشد كه نزدت شفاعت كند، نه نگهدارنده‌اى كه از كيفر ايمنى‌ام بخشد، نه حصارى كه از چشمت نهانم دارد، و نه پناهگاهى كه از خشمت پناهم دهد.

(15) بار خدايا، اين جايگاه كسى است كه به درگهت پناه آورده، و اعتراف به گناهش كرده، پس مبادا از فضلت بى بهره فرو مانم، و از بخشايشت با دست تهى برگردم، مبادا بى بهره‌ترين بندگان باشم كه به درگاهت توبه آوردند، مبادا محروم‌ترين كسان باشم كه به كويت اميدوار آيند. بار خدايا، بيامرزم، كه تو بهترين آمرزگارانى.

(16) بار خدايا، فرمانم دادى، عصيان كردم، نهى‌ام فرمودى، مرتكب شدم، به وسوسه‌ى نفسم سر تسليم فرود آوردم و گنه كردم!

(17) بار خدايا، هيچ روزى را به خوبى روزه نگرفته‌ام تا آن را به گواهى گيرم، هيچ شبى را به درستى شب زنده دارى نكرده‌ام، تا پناه بدان جويم، نافله‌اى را به نيكى انجام نداده‌ام تا در خور تحسين باشم، تنها آنچه را به جاى آورده‌ام واجباتم بوده كه هر كه آن را وانهد هلاك مى‌گردد.

(18) چگونه به فضيلت نوافل توسل جويم، با آنكه از بسيارى فرايض غفلت ورزيدم، از توقف‌گاههاى مرزهايت گذر كرده و مرتكب حرام و گناهان بزرگ گرديدم، گناهانى كه اگر لطفت بر آنها پرده‌ى استتار نمى‌كشيد، رسواى خاص و عام بودم.

(19) بار خدايا، اين جايگاه كسى است كه به خاطر نفسش شرمنده‌ات گشته، و اكنون بر خويش خشم گرفته، و دل به تو بسته، و با دلى شكسته، گردنى فرو افتاده، پشتى از بار گناهان خميده، با دلى اميدوار به تو و ترسان از تو، در پيشگاهت ايستاده.

(20) شايسته‌تر از تو كسى را نمى‌يابد كه دل بر او بندد، يا از او ترسد، يا از او بپرهيزد. پروردگارا، آنچه را بدان اميد بسته‌ام به من ده، و از آنچه بيمناكم امانم ده، و از درياى رحمتت بر من منت نه، كه تو كريمترين كسانى كه از او خواهند.

(21) بار خدايا آن چنان كه در اين جهان درگذار، در ميان همگان از رسوايى در امانم داشتى، و به احسانت نواختى، در آن جهان ماندگار نيز در برابر فرشتگان مقرب، و پيامبران مكرم، و خويشاوندى كه در كارهاى نهانم شرم از او داشتم، سرفرازم دار.

(22) بار خدايا، من بدانان اعتماد نكردم كه رازم را بپوشانند، بلكه اعتماد به تو كردم كه خطاپوشى، آرى تو شايسته ترينى كه راز پذيرى، و امانت نگه دارى، تو مهربانترينى كه ببخشى و ببخشايى، پس ببخشايم.

(23) بار خدايا، من آن آب كم ارزشى بودم كه از پشت پدر، از ميان استخوانهاى درهم فشرده، و راههايى به هم بر آمده، به تنگناى رحم مادر، در ميان پرده‌هاى به هم پوشيده فرو افكندى، و مرا از حالى به حالى در آوردى، تا آنكه به صورتى كامل رساندى، و اندامم را قوام بخشيدى، آن سان كه در كتاب خويش فرمودى: در آغاز نطفه‌اى! بعد لكه خونى! بعد پاره گوشتى! بعد استخوانى! آنگاه استخوان را با گوشت پوشاندى، آنگاه مرا آنچنان كه خواسته بودى آفرينش ديگرى دادى.

(24) تا آنگاه كه نيازمند روزى‌ات شدم، و از تداوم احسانت بى نياز نبودم، از فرايند آب و خوراكى كه به كنيزت دادى- همان مادرى كه مرا در رحمش پروردى- قوت و روزيم بخشيدى.

(25) پروردگارا، اگر مرا در آن حال به حال خويش رها مى‌كردى، تا به دست خود روزى خورم، و خود غذايم را تدارك بينم، بى ترديد نه قدرتم بود در كنار، و نه نيرويى با من يار.

(26) اما اين تو بودى كه از سر مهر به من غذا دادى، و آن را به احسانت تاكنون تداوم بخشيدى. آرى، سايه‌ى مهرت همچنان بر سرم گسترده و جويبار احسانت به هيچ درنگى بر من روان گشته، و من با اين همه مهربانى به خود نمى‌آيم، كه بهره‌هاى كرامند بيشترى را كه نزد توست به دست آرم.

(27) شيطان مهارم را به دست گرفته، و به عرصه‌ى بدگمانى كشانيده، و پايه‌هاى يقينم را سست گردانده، و من از همسايگى اين نابكار شكايت دارم، و از اطاعت نفسم از وى گله‌مندم، و از سلطه‌ى او پناه به تو مى‌جويم، و براى دفع نيرنگش به درگاه تو مى‌نالم.

(28) بار خدايا، از تو مى‌خواهم كه از راه روزيم را بر من هموار گردانى، پس سپاست باد بر آن نعمت‌هاى بزرگ كه از آغاز به من دادى، و سپاسگزارى احسان و اكرامت را به من الهام فرمودى، پس بر محمد خاندانش درود فرست و روزيم را به آسانى به من برسان، و بدان مقدار كه برايم معين كرده‌اى قانعم گردان، و به خرسندى بر آنچه بهره‌ام ساخته‌اى فرايم خوان، و چنان كن كه هر چه از جسمم مى‌كاهد و از عمرم سپرى مى‌گردد، در راه اطاعتت باشد، كه تو بهترين كسانى كه روزى بخشند.

(29) بار خدايا، به تو پناه مى‌برم از آتشى كه بر نافرمانانت بدان سخت گرفته‌اى، و منحرفان رضايت را بدان بيم داده‌اى. از آتشى كه روشنايى‌اش تاريكى است، اندكش دردناك است و دور آن نزديك، از آتشى كه شعله‌هايش همديگر را مى‌بلعند و بر يكديگر مى‌پيچند.

(30) از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند، و ساكنانش را آب جوشان به كام مى‌ريزد، از آتشى كه نه بر زارى كنندگانش مهر مى‌ورزد، نه بر ترحم جويانش رحم مى‌كند، و نه بر فروتنان و تسليم شدگانش سبك مى‌تابد، بلكه آنان را با سوزنده‌ترين عذابها و دردناكترين عقابها مى‌گدازد.

(31) بار خدايا، به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى آن كه دهانها گشوده‌اند! از مارهاى آن كه نيشها آخته‌اند! از نوشابه‌هاى آن كه روده‌ها و شكمهاى ساكنانش را پاره پاره ميكند و دلهايشان را از جاى مى‌كند! بار خدايا، از تو راه مى‌جويم بر آنچه مرا از آن آتش دور گرداند، و آن را از من به واپس راند.

(32) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و به فضل و رحمتت از آن آتش امانم ده، با گذشت نيكويت از لغزشهايم ديده بر هم نه، و خوارم مساز اى بهترين پناه دهنده.

(33) تو آن خداى كه بندگانت را از كارهاى ناپسند نگاه مى‌دارى، نيكى مى‌كنى و هر چه را بخواهى انجام مى‌دهى، و تو بر هر كار توانايى.

(34) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، هر زمان كه نام نيكان را به نيكى برند، بر محمد و خاندانش درود فرست تا شب و روز از پى هم آيند، درودى كه پايان نيابد، و به شمار در نيايد، درودى كه هوا را فرا گيرد، و زمين آسمان را لبريز گرداند.

(35) درود خدا بر او باد تا خشنود شود، و درود خدا بر او و خاندانش باد پس از آنكه خشنود شده باشد، درودى كه اندازه و پايان نشناسد، اى مهربانترين مهر گستران.