دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اى صاحب پادشاهى كه جاودانه دائم است،

(2) و سلطنتى كه خود بدون سپاه و پشتيبانها نيرومند است،

(3) و عزتى كه بر مرو دهور و سالهاى گذشته و زمانهاى در نوشته باقى است.

(4) سلطنت چنان غالب است كه محدود به آغاز و انجام نيست.

(5) و پادشاهيت چنان بلندپايه است كه همه چيز از رسيدن به كنه آن فرومانده است.

(6) و منتهاى توصيف واصفان، به نازلترين مرتبه از آن رفعت كه به خود تخصيص داده‌اى نمى‌رسد.

(7) كاروان اوصاف در بيان عظمتت به گمراهى افتاده، و رشته‌ى نعمتها در پيشگاه تو از هم بگسيخته، و لطايف تصورات در مقام كبريائى سرگردان شده‌اند.

(8) تو اى خداى ازلى، در ازليتت چنان بوده‌اى، و تو- اى خداى جاودان بى‌زوال- بر همين منوال خواهى بود.

(9) و من آن بنده‌ى كم كار پرآرزويم كه اسباب وصول به سعادت از كفم بيرون رفته. جز آن سبب كه رحمت تو آن را در پيوسته، و رشته‌هاى اميد از جانم بگسيخته جز آن رشته‌ى عفو تو كه بدان درآميخته‌ام.

(10) مرا از طاعت، چيزى كه به حساب آرم اندك، و از معصيت، آنچه بر دوش دارم بسيار است. و در گذشتن از بنده‌ات اگر چه بد كرده باشد بر تو دشوار نيست. پس از من درگذر.

(11) خدايا علم تو بر كارهاى نهانى مشرفست، و هر پوشيده‌اى در برابر آگاهى تو آشكار است، و دقايق امور از نظرت مكتوم نيست، و رازهاى نهانى از تو پنهان نمى‌ماند

(12) و تو عالم و ناظرى كه آن دشمن ديرينه‌ات كه براى گمراه كردن من از تو مهلت طلبيد و تو او را مهلت دادى، و براى منحرف كردن من تا روز قيامت از تو فرصت خواست و تو او را فرصت دادى، بر من چيره گشت،

(13) و در همان حال كه از گناهان خرد هلاك كننده، و معصيتهاى بزرگ كشنده به سوى تو همى‌گريختم، مرا بر زمين زد و از وصول به پناهگاه عصمت و سنگر حفظ و حراست تو عمل خود مستوجب خشم تو گشتم، عنان حيله‌ى خود را از من برتافت، و انكار خود را در مقابل رفتار من اعلام كرد، و از من بيزارى جست، و پشت به من كرده به راه افتاد. پس مرا در بيابان گمراهى در معرض غضب تو تنها گذاشت و به ساحت انتقام تو به حالتى درآورد كه‌

(14) نه شفيعى نزد تو از من شفاعت مى‌كند، و نه پناه دهنده‌اى مرا در برابر تو ايمن مى‌سازد، و نه قلعه‌اى مرا از تو مانع مى‌شود، و نه پناهگاهى هست كه از تو به آن پناه برم.

(15) پس اكنون مقام من در پيشگاه تو مقام پناه آورنده‌ى به تو و محل معترف به گناه در پيشگاه توست. پس مبادا كه كنف فضل تو از من تنگى گيرد، و جامه‌ى عفوت من كوتاهى نمايد، و من بى‌نصيبترين بندگان تائب تو نوميدترين واردين اميدوار تو گردم. و مرا بيامرز زيرا كه تو بهترين آمرزندگانى.

(16) خدايا تو مرا فرمان دادى، پس من امر تو را فروگذاشتم و مرا نهى كردى، پس مناهى تو را مرتكب شدم، و انديشه‌ى بد، گناه را در نظرم بياراست، پس در اجتناب آن تقصير كردم.

(17) و هيچ روز را به روزه به سر نبرده‌ام كه آن را گواه خود سازم، و هيچ شب را به تهجد نگذاشته‌ام كه آن را وسيله‌ى زينهار خود قرار دهم، و هيچ سنت را احياء نكرده‌ام كه از جانب آن مورد ستايش واقع شوم، جز فرايضى كه هر كه آن را ترك كند هلاك شود،

(18) و هيچ نافله‌اى درخور اعتبار و قابل شمار ندارم كه آن را وسيله‌ى تقرب خود قرار دهم. با آنكه بسيارى از آداب شروط فرائض تو را به غفلت سپرده‌ام، و از بسيارى پايگاه‌هاى حدود تو تجاوز كرده‌ام، و به هتك حرمتها و ارتكاب گناهان بزرگى پيوسته‌ام كه تنها عافيت تو در برابر رسواييهايش حافظ و ساتر من بوده است.

(19) و اين مقام من، مقام كسى است كه به علت شرمسارى از تو، نقش خود را از كارهاى ناشايسته بازداشته، و بر نفس خود خشم گرفته، و از مشيت و قضاء تو خشنود شده، تا با دلى خاشع و گردنى خاضع و پشتى از خطاها گرانبار به پيشواز كرم تو آمده، در حالى كه ميان بيم و اميد بپا ايستاده،

(20) و تو شايسته‌تر كسى هستى كه به او اميد ورزد، و سزاوارتر كسى هستى كه از او بترسد و بپرهيزد. پس اى پروردگار من، آنچه را به آن اميدوارم به من عطا كن، و از آنچه بيم دارم مرا ايمن ساز، وصله‌ى رحمتت را به من تفضل فرماى، زيرا كه تو كريمترين مسئولينى.

(21) خدايا اكنون كه مرا به پرده‌ى عفوت، مستور ساختى، و در سراى فنا در حضور امثال و اقران به خلعت فضل خود پوشيدى، پس مرا از رسوايى‌هاى سراى بقاء در توقفگاه‌هاى حضار و تماشاييان از فرشتگان مقرب، و پيغمبران مكرم و از همسايه‌اى كه بديهايم را از او مى‌پوشيدم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم مى‌داشتم، پناه ده.

(22) پروردگارا، من به رازپوشى ايشان اطمينان نكردم، و به تو- اى پروردگار من- در آمرزش خود اعتماد كردم، و تو سزاورتر كسى هستى كه به او اعتماد كنند، و بخشنده‌تر كسى هستى كه به او روآورند، و مهربانتر كسى هستى كه از او مهربانى جويند، پس بر من رحمت آور.

(23) خدايا تو مرا در صورت، آبى بى‌مقدار، از صلبى داراى استخوانهاى به هم پيوسته و درهم فشرده و راههايى باريك و تنگ به تنگناى رحمى كه آن را به پرده‌ها پوشيده‌اى، سرازير كردى- در حالى كه مرا از حالى كه به حال ديگر مى‌گرداندى، تا آنگاه كه به كمال صورت رساندى، و در نقشى كامل بياراستى، و شبكه‌ى اعضاء را در پيكر من برقرار كردى، و چنانكه در كتاب خود توصيف كرده‌اى. در آغاز به صورت نطفه سپس علقه و آنگاه مضغه و بعد از آن به صورت استخوان آفريدى، سپس استخوانها بگوشت پوشانيدى، و آنگاه مرا چنانكه خود خواستى به مرحله‌ى ديگرى از آفرينش درآوردى،

(24) تا در آن دوران كه رزق تو نيازمند شدم، و از فريادرسى و دستگرى فضلت بى‌نياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيز خود كه مرا در اندرون او مسكن دادى، و در نهاد رحمش وديعت نهادى. قوتى برايم تعيين كردى.

(25) و اگر مرا- اى پروردگار من- در اين احوال به تدبير خودم وامى‌گذاشتى، و به نيروى خويشتنم ملجا مى‌ساختى، هرآينه تدبير از من بركنار و نيرو از من دور مى‌بود.

(26) پس مرا به فضل خود همچون مهربانى با لطف، غذا دادى، و آن همه لطف را- از روى تفضل- تا اين پايه كه رسيده‌ام همچنان درباره‌ام به جا مى‌آورى: رشته‌ى خير وصله‌ات از من نمى‌گسلد، و حسن انعامت درباره‌ام به تعويق نمى‌افتد. ولى با وجود اين، اعتمادم بر تو محكم نمى‌شود، تا كوشش خود را كه در كارى كه نزد تو برايم مفيد است مصروف دارم‌

(27) چندان كه شيطان عنان مرا در وادى سوءظن و ضعف يقين به دست گرفته است. از اين رو من از بدهمسايگى او نسبت به خود، و از پيروى نفسم از او به نزد تو شكايت مى‌كنم، و از تسلط او در دامن امن تو مى‌آويزم، و در گرداندن مكر او از خويش به سوى تو تضرع و زارى مى‌كنم،

(28) و از تو مى‌خواهم كه براى تحصيل روزيم راهى آسان فراهم سازى. پس سپاس تو را بر آنكه نعمتهاى بزرگ را درباره‌ى من آغاز كردى، و شكر احسان و انعام را به من الهام فرمودى. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و روزيم را بر من سهل و آسان ساز. و از تو مى‌خواهم كه مرا به حد و اندازه‌اى كه خود برايم تعيين كرده‌اى خرسند سازى، و به سهم خودم در آنچه برايم قسمت فرموده‌اى خشنود گردانى، و آنچه را از نيروى بدن و ايام عمرم صرف شده در راه طاعت خود محسوب دارى. زيرا كه تو بهترين روزى دهندگانى.

(29) خدايا من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه آن را وسيله‌ى سختگيرى بر گنهكاران ساخته‌اى، و منحرفين از شاهراه رضاى خود را به وسيله‌ى آن تهديد كرده‌اى. و به تو پناه مى‌برم از آتشى كه روشنيش، تاريكى، و ملايمش، دردناك، و دورش، نزديك است. و از آتشى كه قسمتى از آن قسمت ديگر را مى‌خورد، و پاره‌اى از آن بر پاره‌ى ديگر حمله مى‌برد.

(30) و از آتشى كه استخوانها مى‌پوساند، و ساكنين خود را از آب جوشان سيراب مى‌سازد، و از آتشى كه بر زارى كنندگانش ابقاء نمى‌كند. و بر مهرجويانش رحم نمى‌آورد، و بر تخفيف از كسى كه برايش خضوع كند و در برابرش تسليم شود، قادر نيست. آتشى كه ساكنين خود را با سوزنده‌ترين عقاب دردناك خود و با مصيبت سخت استقبال مى‌كند.

(31) و به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى كام گشوده و مارهاى نيش زننده‌اش، و از آشاميدنيش كه امعاء و احشاء ساكنينش را پاره‌پاره مى‌كند، و دلهاشان را از جاى برمى‌كند. و از تو هدايتى مى‌طلبم به آنچه مرا از آن دور سازد، و باز پس دارد.

(32) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به فضل رحمت خود از آن آتش پناه ده، و به حسن عفو خود از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار مساز. اى بهترين پناه‌دهندگان.

(33) زيرا تو بندگان را از مكروه نگاه مى‌دارى، و خوبى را عطا مى‌كنى، و هر چه بخواهى بجا مى‌آورى، و تو بر هر كار قدرت بى‌پايان دارى.

(34) خدايا هر زمان كه نيكان ياد كرده شوند، بر محمد و آلش رحمت فرست، و تا شب و روز از پس هم درآيند بر محمد و آلش چنان رحمتى فرست كه دنباله‌اش قطع نشود، و شماره‌اش به احصاء درنيايد. چنان رحمتى كه هوا را پركند، و زين و آسمان را بيا كند.

(35) خداى بر او رحمت فرستد تا آن زمان كه او از تواتر رحمت راضى شود، و پس از راضى شدنش همچنان فيض رحمت را بر او گسترده دارد. چنان رحمتى كه حد و پايان برايش نباشد. اى بخشنده‌ترين بخشندگان.