دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) تويى آن پادشاه جن و انسان كه پايان ناپذيرد امر و فرمان‌

(2) و زين كشور كه تو دارى حكومت نيازى بر سپاهى نيست منت ز پشتيبان نيازى نيست يك تن كه تا ايمن كند آسيب دشمن‌

(3) عزيز مطلقى از حيث قدرت كه همواره بجا مانى ز عزت گذشت و بعد ايام آنچه باشد ز قدرت بر زيان تو نباشد

(4) بود بى‌انتها اين قدرت تو ابد اندر ابد اين شوكت تو چنانى ذات اقدس ابتدايى ندارى ابتدا و انتهايى‌

(5) بر آن دوره نباشد سلطنت را ز اول آخرش اين مرتبت را علو ملك تو در مالكيت چنان باشد لغت را زين حقيقت‌

(6) ادا بر معنى آن را نداند كه انديشه ز پروازش بماند ز قدرت اوج اعلا در ادايش همه گويندگان با منتهايش‌

(7) ز توصيف تو هر چندى در اصرار صفت در ذات اقدس گم شود خوار لغت‌ها بر كمال وصف حيران عبارت‌ها به ذهن كس پريشان‌

(8) خداى من تو بر ما اين چنينى خداوند سماوات و زمينى و جز آن ما سوايت نى خدايى ز اوليت ندارى ابتدايى نباشد دولتت را انتهايى تضرع سوى بر همچون خدايى‌

(9) به درگاه تو موجود ضعيفم به كنج صومعه زار و نحيفم مقامم زين عبادت هست كوچك تقاضايم زياد و نيست اندك ندارم جز وسيله رحمت تو تقرب درگهت زان نعمت تو بجز عفو عميمت نى پناهم تبهكارى ز كردار سياهم‌

(10) ز طاعت اندك و ناچيز دارم گناه من كلان دانم ز كارم كه از كوه كلان باشد فراتر معذالك تو اى قيوم داور به آسانى توانى بر گنهكار ببخشى عفو فرمايى ز كردار

(11) كه علم تو وسيع از حسن تدبير ز بيداى محيط من فراگير و من در پيشگاهت بر نيازم كه نتوانم نهفتم هيچ رازم تويى آن تا كه هر جنبش لطيفى و در انديشه‌هاى كس خفيفى تو آگاهى ز اسرار خفايا ز ناگفته همى دانى و دانا و ننوشته همى خوانى از آن چيز بنابراين نكو دانى ز هر چيز

(12) كه شيطان دشمن تو كرده اغوا با ضلالم كمر بسته مهيا ز تو بگرفت اين موجود مهلت و در اغواى من بگرفت فرصت كه تا روز قيامت مهلت او تو بخشيدى و شد اين فرصت او ز راهم منحرف بيغوله‌ام راه كه از راهم برون آرد نهد چاه‌

(13) خلاصه گشت بر من دست يابش به غرقاب از گناهان داده تابش برآورده دما از روزگارم ز من پيچيده رو رفت از كنارم مرا با نامه‌ى سنگين سياهى و تنهايم نمود و گشت راهى برائت جست از من گشت بيزار به پيشم راند بى‌رحمانه بر نار

(14) كنون كس را ندارم پيشگاهت كه او بر خاطرم خيزد شفاعت و نشناسم پناهى زين عذابم كه از اين سطوتت سويش شتابم نباشد سايه‌اى تا اينكه ايمن نباشد قلعه‌اى تا حفظ بر تن ز ديد تو بپوشاند مرا او نبينم قدرتى بر او كنم رو

(15) من اينجا ايستادم كردگارم كه موجود ضعيف و خوار و زارم پناه آورده بر تو رو نموده به اقرار گناهش لب گشوده كه فضل توست آن اندازه كامل پذيراى گنه بى‌وقفه حاصل و عفو تو ز وسعت دامن او زدايد از گنه جان و تن او و نگذارد كه بين بنده‌ى تو شكسته سر شود شرمنده‌ى تو كه نوميدانه از درگاه رحمت من آن را ترك گويم در مذلت بيامرزم مده بر من تو خجلت گنهكارم بيامرزى ز رحمت‌

(16) خداوندا به من دادى تو فرمان نكردم امر اجرا كردم عصيان نمودى نهى آن چيز از مطالب من آن را مرتكب گرديده طالب سر تسليم بر اغواى جانم نموده معصيت رو در روانم‌

(17) به هر روزى كه من بودم بروزه نگيرم من گواهى هر چه بوده نوافل را كه من در نيمه‌ى شب بجا آورده‌ام جنبانده‌ام لب نخواهم من شفيع و تا كه يارى و يا ذكر تو در شبهاى تارى نخوانم من بيارى كاره‌ام را من از بار فرائض شانه‌ام را تهى بنموده‌ام در اين مراتب نكردم من ادا بر دين واجب و نپسندم گذاران نمازى كه واجب را دهد از دست و راضى‌

(18) و بر آن مستحب خويش پرداز چه حيران مرغ باشد حال پرواز چه شد بسيار من تكليف محتوم زدم سر باز از آن و گشته محروم چه شد بسيار من در حومه‌ى تو تعدى جسته بر محدوده‌ى تو چه حرمت‌ها كه با اين دست زارم فرو افتاده و بنموده خوارم چه عصيان را كه از اين غفلت من چه طغيانها كه با اين ذلت من چه بسيار از سياهى تار و پودم وجود از اين تباهى در وجودم اگر لطف عميمت اى خداوند ز اعمال قبيحم پرده‌اى بند نزد بر استتارى پرده بر بام كه رسوا بوده‌ام از خاص و از عام و نامم بر فضاحت شهره‌ى شهر بنا بود از سياهى بوده تا دهر

(19) هم اكنون در مقام بندگانى قيام از نفس چون شرمندگانى به درگاه تو رو آورده ذكرت ز الطاف خداونديت شكرت ز جايى ترسناك و گردنش كج و پشتش از معاصى گشته معوج چنين حالم ببين اى كردگارم ز بخشايش به تو اميدوارم و هم از آن عقاب تو هراسان اميد من تويى اى حى سبحان‌

(20) و هم از آن عقاب تو هراسان اميد من تويى اى حى سبحان‌ تويى غالب تويى قاهر تو رحمان سزاوارى ز ترست من هراسان تو پس اى كردگارم آنچنانى به من خطى عطا فرما امانى كه جان آرام گيرد نى كه بى‌تاب رسان درياى رحمت جرعه‌اى آب عطا فرما كه اندر پيشگاهت ز بيم تو به ايمن در پناهت اگر كف بر سئوال خويشتن را به درگاهت نيارم جان و تن را كدامين در كه تا من وصف حالم كه او شايسته باشد بر سئوالم‌

(21) الهى همچنان از رحمت و فضل ز رسوايى من بر پرده‌اى بذل امانم داده‌اى در اين جهانم ميان همگنان و همسرانم به دورم داشتى از شرمسارى و بگذارى كه در ظل تو يارى امان گيرم براى آن جهانم ز رسوايى عقبا دور مانم حضور آن ملائك با شهيدان گرامى رهبران و پارسايان نريزد آبرويم بين آنها خداى من مرا منما تو رسوا من اين ننگ گناه خويش دانم كه پنهان دارم از همسايگانم از اين ننگ نهفته در قفس را نكردم آگه از آن هيچ كس را

(22) كه زيرا رازداريهاى آنان نبوده خاطرم آسوده از آن و اين را نيز من نيكو بدانم ز راز آشكار او نهانم تو آن را آگهى دارى ز بنيان و بينى آشكارا آنچه پنهان ولى بر خاطرم از راز دردار ز تو من مطمئن بودم در اين كار خطاپوشى تو بر عفو و اغماض ز تو من مطمئن بودم در آن راز ضميرم بوده آسوده ز غفران ز رحمانيت اى حى سبحان و در بخشش خداوند از ذاتت تو شايسته‌ترى بر كائناتت كه رازم را پذيرى زين امانت نگهدارى ز بخشايش كرامت به درگاه تو كس در يوزگى را به پيش آرد دهى بخشودگى را و بر آن كس كه با روى سياهش و با موى سپيد و عذر خواهش ز تو عفو از گنه دارد به ذلت ترحم مى‌كنى آرى تو رحمت و اينك دست من در يوزگيم به درگاه تو و زين بندگيم به درگاه تو با روى سياهم بر اين موى سپيدم ده پناهم‌

(23) كه من آن قطره‌ى بى‌چيز و بى‌جان فشار استخوان صلب در آن و بعدش مايعى بى قدر و مقدار ز تنگى رحم جايم پديدار وراى پرده‌ها پنهان ز حالت قلم بر هيئتم زان شاهكارت وجود من و در نقش سرشتم ز خط بر آن نوشتى سرنوشتم تو آن بودى مرا حالى بحالى همى گردانده‌اى سوى كمالى و آن را دمبدم نقص از شمايل كشاندى بر كمالم در مراحل به من بخشيده‌اى رخ چشم و ابرو عطا كردى ز زيبايى بر آن مو كه از آن نطفه‌ى بى‌حس بى‌حال به جنب و جوش وادارش در آن حال و بر آن پاره گوشتى دست و پا را شنيدن گوش و ديدن چشم‌ها را چنانكه در كتاب خود بيانش ز نطفه بعد لكه خون عيانش و بعدش پاره گوشت و استخوانها و بعدش خلقتى كامل دل‌آرا

(24) الهى آنچنان بودت مشيت كه بر آن اقتضايت بود خلقت رساندى بر كفاف و در كمالش ولى با آن چنين خلقت ز حالش و همواره به روزى رافت خويش و محتاجم نمودى نعمت خويش من هرگز بى‌نياز از روزى خويش بر آن ننشسته‌ام در روزى خويش ز فضل تو بر استغنايى من نبودش زان مكان جويايى من درون مادرم بد بستر من و آن زن بد كنيزت مادر من ز نوشيدن و خوردن بيش يا كم كه من در قلب او خون را مكيدم ز رزق من كه تو كردى عطايم ز خون دل از او بوده برايم‌

(25) كه لطف تو براى من مهيا و بر من واى اى خلاق دانا در آن ظلمتكده گر تو بحالم به خود وا مى‌نهادى در قبالم كه من با دست خود قوت روانم تهيه زان عمل نان برخورانم بديهى است دور از لطف رحمت چه بوده روزگارم در چه صورت‌

(26) ولى آن رحمت بى‌انتهايت نبودم من گرسنه در نهايت چگونه‌اى خداوند تعالى فراموشت توانم كرد حالا چگونه لطف تو زان رحمت تو توانم شكر گو بر نعمت تو معذالك نبينم من به خود زان كه تا ناديده انگارم گناهان و چون پرهيزگاران خدمت تو دو چشمانم طمع زان رحمت تو

(27) الهى اين عدو شيطان ملعون فريبم داده از ره برده بيرون زمام اختيارم را به دستش و اين آسوده‌خاطر را شكستش يقين استوارم را به لرزش و ايمان رو به ضعفش داده گردش مرا از شر اين همسايه‌ى پست شكايت دارم از او خاطرم خست و از نفس خودم آرم شماتت حبيبش را رها با او رفاقت هم اكنون پيشگاه اعظم تو توقع از حسان و اكرم تو كه در مشتش زمامم آنچنانى تو جانم را ز اضلالش رهانى‌

(28) ز وى دارى هميشه بركنارم و روزى مرا اى كردگارم رسان بى‌منت از ديگر كسانى ز نعمتهات بر من بى‌گمانى كه دورم از توقع بود ز آنها تو انعامم نمودى بى تقاضا ترا گويم ستايش زان سپاسى كه در قلبم چراغ حق‌شناسى بر آن افروختى اندر دهانم كه بر شكر تو گويا اين زبانم الهى بر محمد هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد رسان تو روزيم آسان و راحت و جانم را به ظلش در قناعت بدانچه در كفافم بوده تقدير نما خرسند منمايم تو تحقير و عمرم هر چه بگذشته ز طاعت حساب خويش آور در عبادت كه كس همچون تويى روزى‌رسان نيست تو خلاقى چه تو در كهكشان نيست‌

(29) الهى من از آن آتش كه سوزان ز كيفر بر گنه دارى فروزان پناه آرم به تو اى كردگارم از آن وحشتكده باشى تو يارم كه آن آتش به جاى روشنايى برانگيزاندش اندر سياهى‌

(30) و زان دورى لهيب سوزناكش اثر بر جان ز تير دردناكش در آنجا جز حميم از آب جوشان و جز زجر و شكنجه بر تن و جان نيارد رحمتى بر تيره‌بختان عطوفت رحم از آنها گريزان نه يكدم سستى و جز در فشارش نه از رنج و عذابش داده كاهش‌

(31) به سوى تو گريزم من هراسان ز مار و گژدم و وز آب سوزان خراشد بگسلاند سينه و دل پناهى نيست جز بر رحمتت ظل‌

(32) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش مرا در سايه‌ى فضلت نگهدار و بازم دار از لغزش مكن خوار مياندازى بخذلان در شكستى پناهم ده پناه من تو هستى‌

(33) تويى آن كس كه ذات كردگارى ز مكروهات ما را دور دارى و نام اقدس تو كان خيرات قوا بر ما سوايت حاكم و ذات توانى كرد هر كارى كه خواهى تو اول آخرى با غز و جاهى‌

(34) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد از آن رحمت كه با اين روز و شبها ز گردش نيست پايانى بر آنها نيامد مدتش سر نى ز اعداد شمارش نيست بر آن ز آنچه رخ داد از آن رحمت كه پر سازد سما را زمين سياره‌ها و اين فضا را ز نور نعمت خود دار روشن نما هم چون بهشت خويش گلشن‌

(35) روان پاك پيغمبر محمد (ص) درودت باد اى خلاق سرمد درودى را كه پيغمبر و آلش رضا سازد چنان فرما نثارش درودى را كه آرد حال را جا فراتر حالتى راضى هويدا ز رحمت بى‌شمارى در تحيت نه بر آن انتها چون لطف رحمت فرستى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد