ترجمه نهج البلاغه، ص: 424

بين ما و شما جدايی افتاد، زيرا ما يمان آورديم و شما كفر ورزيديد، و امروز هم ما به راه راستيم و شما دچار فتنه ايد، و مسلمان شما اسلام نياورد مگر از روی بی ميلی، و اين در حالی بود كه تمام بزرگان عرب تسليم رسول خدا صلی الله عليه و آله شدند و همدست وی گشتند.

گفته بودی كه طلحه و زبير را من كشتم، و عايشه را تبعيد نمودم، و ميان دو شهر كوفه و بصره فرود آمدم؛ اين امور به تو ربطی ندارد، تو را در اين مسأله زيانی نيست و هم نيازی ندارد كه عذرش را از تو بخواهم.

و يادآور شدی كه با لشگری از مهاجرين و انصار به جنگ من خواهی آمد؛ معلومت باد از آن روزی كه برادرت اسير شد هجرت قطع گشت (و شما را نشايد كه به خود مهاجر گوييد)، اكنون اگر به ديدار من عجله داری آسوده باش، كه اگر به ديدارت آيم سزاوار است كه خداوند مرا برای عقوبت تو برانگيخته باشد، و اگر تو به ديدار من آيی مانند آن است كه برادر بنی اسد گفته: به استقبال باد تابستانی روند كه سنگ ريز و درشت را بر می گيرد و بر آنان می كوبد.

شمشيری كه به وسيله آن جدّ و دايی و برادرت را كشتم پيش من است. به خدا قسم چنانكه دانستم بر دلت غلاف گمراهی پوشيده، و عقلت اندك و ناقص است؛ شايسته است درباره تو گفته شود: كه بر نردبانی بالا رفته ای كه تو را بر جای بدی مشرف ساخته، كه به زيان توست نه سود تو، چرا كه چيزی را خواستی كه گمشده تو نيست، و گوسپندی را چراندی كه مالكش نمی باشی، و امری را خواستی كه نه اهلش هستی و نه در معدنش قرار دادی؛ چه اندازه گفتارت از عملت دور است، چه زود شبيه عموها و دايی هايت شدی، كه شقاوت و آرزوهای باطل آنان را به انكار محمّد صلی الله عليه و آله واداشت، همان گونه كه می دانی با او جنگيدند تا به خاك و خون درافتادند، نه از حادثه عظيمی به نفع خود دفاع كردند، و نه حريمی را در برابر شمشيرهايی كه ميدان نبرد از آن خالی نيست و با سهل انگاری سازگاری ندارد حمايت نمودند.