ترجمه نهج البلاغه، ص: 110

خشمگين شد.

مسعدة بن صدقه از حضرت صادق جعفر بن محمد عليهما السلام روايت كرده كه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اين خطبه را بر منبر كوفه ايراد فرمود، علتش اين بود مردی به محضرش عرضه داشت: خدای را آنچنان برای ما وصف كن تا عشق و معرفت به او زياد كنيم. حضرت برآشفت و فرمود: همه مردم برای نماز اجتماع كنند. مردم جمع شدند تا آنكه مسجد از جمعيت پر شد، حضرت در حال خشم و تغيير رنگ به منبر رفت، خدای را سپاس گفت و بر پيامبر عليه السلام درود فرستاد، سپس فرمود:

سپاس خدا را كه امساك و نپرداختن به ثروتش اضافه نمی كند، و عطا و بخشش تهيدستش نمی نمايد، زيرا هر بخشنده ای جز او ثروتش كم می شود، و هر منع كننده ای جز او شايسته مذمّت است. اوست بخشنده انواع نعمت ها، و فراوانی بهره ها و نصيب ها. جميع آفريده ها روزی خور اويند، رزق همه را ضمانت كرده، و قوت و توشه آنان را مقدّر نموده، و راه روشنش را به رغبت كنندگان و خواهندگان آنچه نزد اوست نشان داده، و اين طور نيست كه جود و بخشش او در آنجا كه از او بخواهند بيشتر از آنجا باشد كه از او نخواهند. همان اولی است كه برای اوليّتش قبلی نبوده تا پيش از او چيزی باشد، و آخری است كه برای آخريتش بعدی نيست تا موجودی پس از او باشد، و مردمك ديده ها را از ديدن و دركش بازداشت. نه زمان بر او می گذرد تا از گذر زمان حالش دگرگون شود، و نه در مكانی است كه انتقال برايش صورت بگيرد. اگر آنچه را كه معادن كوهها نفس زنان بيرون می ريزند، و صدفهای دريا خنده كنندگان ظاهر می سازند، از نقره خالص و طلای ناب، و درّ منثور و خوشه مرجان، همه و همه را ببخشد در جود و سخايش اثر نگذارد، و وسعت نعمتش را پايان ندهد، و از ذخاير نعمت ها آنقدر نزد او هست كه با