فارسی
يكشنبه 02 دى 1403 - الاحد 19 جمادى الثاني 1446
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

دعای 45 ( دعا به هنگام وداع با ماه مبارک رمضان ) ترجمه عبدالحسین موحدی


مطلب قبلی دعای 44
دعای 46 مطلب بعدی


نحوه نمایش

دانلود
وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي وِدَاعِ شَهْرِ رَمَضَانَ
دعاى حضرت، در وداع ماه مبارك رمضان
﴿1 اللَّهُمَّ يَا مَنْ لَا يَرْغَبُ فِي الْجَزَاءِ
(1) بار الها، اى كسى كه در برابر (احسان به خلق) مزد نمى‌خواهى.
﴿2 وَ يَا مَنْ لَا يَنْدَمُ عَلَى الْعَطَاءِ
(2) و اى كسى كه از بخشش پشيمان نمى‌شوى.
﴿3 وَ يَا مَنْ لَا يُكَافِىُ عَبْدَهُ عَلَى السَّوَاءِ .
(3) و اى كسى كه مزد بنده‌ى خود را (افزون از عمل مى‌دهى و) برابر نمى‌دهى-
﴿4 مِنَّتُكَ ابْتِدَا ، وَ عَفْوُكَ تَفَضُّلٌ ، وَ عُقُوبَتُكَ عَدْلٌ ، وَ قَضَاِّْؤُك خِيَرَةٌ
(4) نعمتت، بى‌سابقه‌ى استحقاق و عفوت به آئين تفضل و عقوبتت، عدل و قضايت خير است‌
﴿5 إِنْ أَعْطَيْتَ لَمْ تَشُبْ عَطَاءَكَ بِمَنٍّ ، وَ إِنْ مَنَعْتَ لَمْ يَكُنْ مَنْعُكَ تَعَدِّياً .
(5) اگر عطا كنى، عطايت را به منت آلوده نمى‌سازى و اگر منع كنى منعت از روى ستم نيست.
﴿6 تَشْكُرُ مَنْ شَكَرَكَ وَ أَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُكْرَكَ .
(6) هر كه تو را شكر گذارد جزاى شكر مى‌دهى و حال آنكه تو خود او را به شكر ملهم ساخته‌اى‌
﴿7 وَ تُكَافِىُ مَنْ حَمِدَكَ وَ أَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَكَ .
(7) و هر كس سپاس تو را به جا آورد پاداش مى‌بخشى در صورتى كه تو خود سپاس به او آموخته‌اى‌
﴿8 تَسْتُرُ عَلَى مَنْ لَوْ شِئْتَ فَضَحْتَهُ ، وَ تَجُودُ عَلَى مَنْ لَوْ شِئْتَ مَنَعْتَهُ ، وَ كِلَاهُمَا أَهْلٌ مِنْكَ لِلْفَضِيحَةِ وَ الْمَنْعِ غَيْرَ أَنَّكَ بَنَيْتَ أَفْعَالَكَ عَلَى التَّفَضُّلِ ، وَ أَجْرَيْتَ قُدْرَتَكَ عَلَى التَّجَاوُزِ .
(8) پرده مى‌پوشى بر آنكه اگر مى‌خواستى او را رسوا مى‌ساختى، و بخشش مى‌كنى بر كسى كه اگر مى‌خواستى از او دريغ مى‌داشتى، در حالى كه آن دو، از جانب تو سزاوار رسوائى و منعند. ولى تو كارهاى خود را بر پايه‌ى تفضل بنا نهاده‌اى و قدرتت را بر آئين گذشت روان ساخته‌اى‌
﴿9 وَ تَلَقَّيْتَ مَنْ عَصَاكَ بِالْحِلْمِ ، وَ أَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ ، تَسْتَنْظِرُهُمْ بِأَنَاتِكَ إِلَى الْإِنَابَةِ ، وَ تَتْرُكُ مُعَاجَلَتَهُمْ إِلَى التَّوْبَةِ لِكَيْلَا يَهْلِكَ عَلَيْكَ هَالِكُهُمْ ، وَ لَا يَشْقَى بِنِعْمَتِكَ شَقِيُّهُمْ إِلَّا عَنْ طُولِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِ ، وَ بَعْدَ تَرَادُفِ الْحُجَّةِ عَلَيْهِ ، كَرَماً مِنْ عَفْوِكَ يَا كَرِيمُ ، وَ عَائِدَةً مِنْ عَطْفِكَ يَا حَلِيمُ .
(9) و آنكه را عصيان تو كرده به حلم تلقى نموده‌اى، و آنكه درباره‌ى خود قصد ستم كرده، مهلت داده‌اى. تو ايشان را به مداراى خود مهلت مى‌دهى تا مگر باز گردند و در مواخذه‌ى ايشان شتاب نمى‌كنى تا مگر توبه كنند: تا هلاك شونده‌ى ايشان برخلاف رضاى تو- مگر بعد از مبالغه‌ى تو در معذورى هلاك نشود و بدبختان به سبب نعمت تو جز پس از اتمام حجت، بدبخت نگردد. و اين (عذرخواهى و اتمام حجت، پرتو) كرمى از (آفتاب) عفو توست اى خداى كريم و (ميوه‌ى) منفعتى از (بوستان) شفقت توست اى خداى حليم،
﴿10 أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَاباً إِلَى عَفْوِكَ ، وَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ ، وَ جَعَلْتَ عَلَى ذَلِكَ الْبَابِ دَلِيلًا مِنْ وَحْيِكَ لِئَلَّا يَضِلُّوا عَنْهُ ، فَقُلْتَ تَبَارَكَ اسْمُكَ ﴿تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يُكَفِّرَ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَ يُدْخِلَكُمْ جَنَاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ.
(10) تواى كه براى بندگانت درى به سوى عفو خود گشوده‌اى، و آن را توبه ناميده‌اى و بر آن در، راهنمائى از وحى خود قرار داده‌اى تا آن را گم نكنند پس تو خود كه منزه و جاويد است نامت، فرموده‌اى «به سوى خدا توبه‌اى پيراسته از نفاق كنيد، اميد است كه پروردگارتان گناهانتان را محو كند و شما را به بهشتى كه نهرها از زير (درختان) آن روان است درآورد»
(11) در آن روز كه خدا پيغمبر خود را و آنان را كه به او ايمان آورده‌اند خوار نمى‌گذارد و در حالى كه نورشان پيش رويشان و از سمت راستشان روان است مى‌گويند: اى پروردگار ما نورمان را براى ما كامل ساز و ما را بيامرز، زيرا كه تو بر هر چيز توانائى» پس بعد از گشودن در، و بپاداشتن راهنما، عذر آن كس كه از ورود به آن منزل غفلت ورزد چه خواهد بود؟! «گر گدا كاهل بود تقصير صاحبخانه چيست؟»
﴿12 وَ أَنْتَ الَّذِي زِدْتَ فِي السَّوْمِ عَلَى نَفْسِكَ لِعِبَادِكَ ، تُرِيدُ رِبْحَهُمْ فِي مُتَاجَرَتِهِمْ لَكَ ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفَادَةِ عَلَيْكَ ، وَ الزِّيَادَةِ مِنْكَ ، فَقُلْتَ تَبَارَكَ اسْمُكَ وَ تَعَالَيْتَ ﴿مَنْ جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا ، وَ مَنْ جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَى إِلَّا مِثْلَهَا.
(12) و تويى كه در معامله، بر عطاى خود به بندگان، افزوده‌اى تا در تجارتهاشان، با تو سود برند، و در كوچ كردن به سوى تو كامياب گردند، و از تو بهره‌اى افزون يابند، و به اين سبب تو خود كه مبارك نام و بلند مقامى- فرموده‌اى: (هر كه كار نيكى بجا آورد پس مزدش ده برابر آن است، و هر كه كار بدى را مرتكب شود پس جز به مانند كارش كيفر داده نمى‌شود)
(13) و (نيز) فرموده‌اى «مثل كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى‌كنند، مانند دانه‌اى است كه هفت خوشه رويانيده باشد و در هر خوشه صد دانه باشد، خدا براى هر كه بخواهد مضاعف مى‌سازد» و (نيز) فرموده «كيست آنكه به خدا قرض‌الحسنه‌اى دهد تا خدا آن را برايش چندين برابر سازد» و همچنين نظائر اين وعده‌ها از افزايشهاى حسنات كه در قرآن نازل فرموده‌اى.
﴿14 وَ أَنْتَ الَّذِي دَلَلْتَهُمْ بِقَوْلِكَ مِنْ غَيْبِكَ وَ تَرْغِيبِكَ الَّذِي فِيهِ حَظُّهُمْ عَلَى مَا لَوْ سَتَرْتَهُ عَنْهُمْ لَمْ تُدْرِكْهُ أَبْصَارُهُمْ ، وَ لَمْ تَعِهِ أَسْمَاعُهُمْ ، وَ لَمْ تَلْحَقْهُ أَوْهَامُهُمْ ، فَقُلْتَ ﴿اذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ ، وَ اشْكُرُوا لِي وَ لَا تَكْفُرُونِ وَ قُلْتَ ﴿لئن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ، وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ.
(14) و تواى كه به وسيله‌ى سخن خود از جهان غيب خويش و به وسيله‌ى تشويقت، كه متضمن بهره‌ى ايشان است آنان را به امورى هدايت فرموده‌اى كه اگر آن را از ايشان مى‌پوشيدى چشمهاشان آن را درك نمى‌كرد و گوشهاشان آن را فرا نمى‌گرفت و دست انديشه‌ى ايشان به آن نمى‌رسيد از اين رو فرموده‌اى «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و مرا سپاس گذاريد و كفران مكنيد» و (نيز) فرموده‌اى: «هر آينه اگر شكر كنيد افزونى دهم و اگر كفران كنيد همانا كه عذاب من سخت است»
﴿15 وَ قُلْتَ ﴿ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ، إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ، فَسَمَّيْتَ دُعَاءَكَ عِبَادَةً ، وَ تَرْكَهُ اسْتِكْبَاراً ، وَ تَوَعَّدْتَ عَلَى تََرْكِهِ دُخُولَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ .
(15) و (نيز) فرموده‌اى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم، آنانكه از خواندن من كبر مى‌ورزند زود است كه به خوارى به دوزخ درآيند» پس دعاى خود را عبادت و تركش را تكبر ناميده‌اى و بر ترك دعا به دخول دوزخ با خوارى تهديد فرموده‌اى‌
﴿16 فَذَكَرُوكَ بِمَنِّكَ ، وَ شَكَرُوكَ بِفَضْلِكَ ، وَ دَعَوْكَ بِأَمْرِكَ ، وَ تَصَدَّقُوا لَكَ طَلَباً لِمَزِيدِكَ ، وَ فِيهَا كَانَتْ نَجَاتُهُمْ مِنْ غَضَبِكَ ، وَ فَوْزُهُمْ بِرِضَاكَ .
(16) و به اين سبب، بندگان تو را به نعمتت ياد كردند، و به فضلت- شكرگزارند، و بر حسب فرمانت تو را خواندند، و براى افزودن احسانت در راه تو صدقه دادند و تنها راه نجاتشان از خشم تو و دست‌يافتنشان به رضاى تو در آن بود،
﴿17 وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقاً مِنْ نَفْسِهِ عَلَى مِثْلِ الَّذِي دَلَلْتَ عَلَيْهِ عِبَادَكَ مِنْكَ كَانَ مَوْصُوفاً بِالْإِحْسَانِ ، وَ مَنْعُوتاً بِالِامْتِنَانِ ، وَ مَحْمُوداً بِكُلِّ لِسَانٍ ، فَلَكَ الْحَمْدُ مَا وُجِدَ فِي حَمْدِكَ مَذْهَبٌ ، وَ مَا بَقِيَ لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ ، وَ مَعْنًى يَنْصَرِفُ إِلَيْهِ .
(17) و اگر مخلوقى مخلوق ديگر را، به مانند آنكه تو بندگانت را به خود راهنمائى كرده‌اى، به سوى خود راهنمائى مى‌كرد مورد ستايش مى‌بود. پس تو را سپاس، تا آنجا كه راهى در سپاس تو يافت شود، و تا آنجا كه براى سپاس لفظى كه تو به آن ستوده شوى و معنائى كه به سپاس منصرف گردد باقى باشد.
﴿18 يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى عِبَادِهِ بِالْإِحْسَانِ وَ الْفَضْلِ ، وَ غَمَرَهُمْ بِالْمَنِّ وَ الطَّوْلِ ، مَا أَفْشَى فِينَا نِعْمَتَكَ ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْنَا مِنَّتَكَ ، وَ أَخَصَّنَا بِبِرِّكَ
(18) اى كسى كه احسان و فضل را بر بندگانت انعام فرموده‌اى و ايشان را به نعمت و عطا فرا گرفته‌اى چه آشكار است در زندگى ما نعمت تو! و چه سرشار است بر ما (احسان) و انعام تو! و چه بسيار ما را به نيكى و (احسان) خود اختصاص داده‌اى!
﴿19 هَدَيْتَنَا لِدِينِكَ الَّذِي اصْطَفَيْتَ ، وَ مِلَّتِكَ الَّتِي ارْتَضَيْتَ ، وَ سَبِيلِكَ الَّذِي سَهَّلْتَ ، وَ بَصَّرْتَنَا الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ ، وَ الْوُصُولَ إِلَى كَرَامَتِكَ
(19) ما را به دين برگزيده و ملت پسنديده و راه آسان خود، رهبرى فرموده‌اى، و به تقرب نزد خويش و رسيدن به كرامت خود، بينا ساخته‌اى.
﴿20 اللَّهُمَّ وَ أَنْتَ جَعَلْتَ مِنْ صَفَايَا تِلْكَ الْوَظَائِفِ ، وَ خَصَائِصِ تِلْكَ الْفُرُوضِ شَهْرَ رَمَضَانَ الَّذِي اخْتَصَصْتَهُ مِنْ سَائِرِ الشُّهُورِ ، وَ تَخَيَّرْتَهُ مِنْ جَمِيعِ الْأَزْمِنَةِ وَ الدُّهُورِ ، وَ آثَرْتَهُ عَلَى كُلِّ أَوْقَاتِ السَّنَةِ بِمَا أَنْزَلْتَ فِيهِ مِنَ الْقُرْآنِ وَ النُّورِ ، وَ ضَاعَفْتَ فِيهِ مِنَ الْإِيمَانِ ، وَ فَرَضْتَ فِيهِ مِنَ الصِّيَامِ ، وَ رَغَّبْتَ فِيهِ مِنَ الْقِيَامِ ، وَ أَجْلَلْتَ فِيهِ مِنْ لَيْلَةِ الْقَدْرِ الَّتِي هِيَ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ.
(20) بار الها، و تو ماه رمضان را از آن وظائف برگزيده و خصائص آن واجبات قرار داده‌اى، كه آن را از همه‌ى ماهها اختصاص بخشيده‌اى: و از همه‌ى زمانها و روزگارها برگزيده‌اى، و بر همه‌ى اوقات سال برترى داده‌اى، به سبب قرآن و نورى كه در آن فرو فرستاده‌اى و به سبب آنكه ايمان را در آن ماه مضاعف ساخته‌اى، و روزه را در آن ماه واجب كرده‌اى و بپا خاستن (براى عبادت) را در آن ترغيب فرموده‌اى، و شب قدر را در آن تجليل نموده‌اى: آن شب قدر را كه خود از هزار ماه بهتر است.
﴿21 ثُمَّ آثَرْتَنَا بِهِ عَلَى سَائِرِ الْأُمَمِ ، وَ اصْطَفَيْتَنَا بِفَضْلِهِ دُونَ أَهْلِ الْمِلَلِ ، فَصُمْنَا بِأَمْرِكَ نَهَارَهُ ، وَ قُمْنَا بِعَوْنِكَ لَيْلَهُ ، مُتَعَرِّضِينَ بِصِيَامِهِ وَ قِيَامِهِ لِمَا عَرَّضْتَنَا لَهُ مِنْ رَحْمَتِكَ ، وَ تَسَبَّبْنَا إِلَيْهِ مِنْ مَثُوبَتِكَ ، وَ أَنْتَ الْمَلِي‌ءُ بِمَا رُغِبَ فِيهِ إِلَيْكَ ، الْجَوَادُ بِمَا سُئِلْتَ مِنْ فَضْلِكَ ، الْقَرِيبُ إِلَى مَنْ حَاوَلَ قُرْبَكَ .
(21) پس ما را به سبب آن بر ساير امتها تفضيل داده‌اى و به فضيلت آن، به جاى اهل ملتها برگزيده‌اى. پس به اين سبب روزش را، به فرمان تو، روزه داشتيم، و شبش را به يارى تو (به عبادت) برخاستيم- در حالى كه، به وسيله‌ى صيام و قيامش خود را در معرض آن رحمتى كه ما را بر آن عرضه كرده‌اى، درآوريم و آن را وسيله‌ى ثواب تو قرار داديم- و تو به عطاى خواسته‌ها قادر و به آنچه از فضل و احسانت مسئلت شود بخشنده و به هر كس كه آهنگ تقرب به تو كند نزديكى،
﴿22 وَ قَدْ أَقَامَ فِينَا هَذَا الشَّهْرُ مُقَامَ حَمْدٍ ، وَ صَحِبَنَا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ ، وَ أَرْبَحَنَا أَفْضَلَ أَرْبَاحِ الْعَالَمِينَ ، ثُمَّ قَدْ فَارَقَنَا عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ ، وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ ، وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ .
(22) و اين ماه در ميان ما ستوده زيست. و با ما پسنديده مصاحبت كرد و بهترين سودها جهانيان را بهره‌ى ما ساخت. سپس، هنگام پايان يافتن وقت و سرآمدن مدت و كامل شدن شماره‌اش از ما جدا شد.
﴿23 فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَيْنَا ، وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا ، وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الَْمحْفُوظُ ، وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِيَّةُ ، وَ الْحَقُّ الْمَقْضِيُّ ، فَنَحْنُ قَائِلُونَ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَكْبَرَ ، وَ يَا عِيدَ أَوْلِيَائِهِ .
(23) پس ما آن را مانند كسى وداع مى‌كنيم كه فراقش بر ما سخت‌تر و غم افزا باشد و روى برتافتنش ما را به وحشت افكند و او را بر ذمه‌ى ما پيمان نگاهداشتنى و حرمت رعايت كردنى و حق گزاردندى لازم شده باشد از اين رو همگى مى‌گوئيم: سلام بر تو اى بزرگترين ماه خدا- و اى عيد دوستان خدا-
﴿24 السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا أَكْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ ، وَ يَا خَيْرَ شَهْرٍ فِي الْأَيَّامِ وَ السَّاعَاتِ .
(24) سلام بر تو، اى گراميترين مصاحب از ميان اوقات. و اى بهترين ماه در ايام، و ساعات.
﴿25 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ قَرُبَتْ فِيهِ الآْمَالُ ، وَ نُشِرَتْ فِيهِ الْأَعْمَالُ .
(25) سلام بر تو اى ماهى كه برآمدن كامها در آن آسان، و اعمال نيك در آن منتشر و فراوان است.
﴿26 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ قَرِينٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً ، وَ أَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً ، وَ مَرْجُوٍّ آلَمَ فِرَاقُهُ .
(26) سلام بر تو، اى همنشينى كه چون پديد آيد احترامش بزرگ و چون ناپديد شود فقدانش دردناك باشد. و (اى) مايه‌ى اميدى كه فراقش رنج افزايد.
﴿27 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ أَلِيفٍ آنَسَ مُقْبِلًا فَسَرَّ ، وَ أَوْحَشَ مُنْقَضِياً فَمَضَّ
(27) سلام بر تو، اى همدمى كه چون رو آورد، مايه‌ى انس و شادى انگيخت. و چون سپرى شد وحشت افزود و متالم ساخت.
﴿28 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ مُجَاوِرٍ رَقَّتْ فِيهِ الْقُلُوبُ ، وَ قَلَّتْ فِيهِ الذُّنُوبُ .
(28) سلام بر تو، اى همسايه‌اى كه دلها در (جوار) آن رقت گرفت و گناهان در آن كم شد.
﴿29 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ نَاصِرٍ أَعَانَ عَلَى الشَّيْطَانِ ، وَ صَاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْإِحْسَانِ
(29) سلام بر تو، اى يارى‌دهنده‌اى كه (ما را) در مبارزه‌ى شيطان يارى داد. و اى رفيقى كه راههاى احسان را هموار ساخت.
﴿30 السَّلَامُ عَلَيْكَ مَا أَكْثَرَ عُتَقَاءَ اللَّهِ فِيكَ ، وَ مَا أَسْعَدَ مَنْ رَعَى حُرْمَتَكَ بِكَ
(30) سلام بر تو، چه بسياراند آزادشدگان خدا در تو، و چه نيكبخت است به سبب تو كسى كه احترامت را منظور داشت.
﴿31 السَّلَامُ عَلَيْكَ مَا كَانَ أَمْحَاكَ لِلذُّنُوبِ ، وَ أَسْتَرَكَ لِأَنْوَاعِ الْعُيُوبِ
(31) سلام بر تو، كه چه زداينده بودى گناهان را! و چه پوشنده بودى انواع عيبها را!
﴿32 السَّلَامُ عَلَيْكَ مَا كَانَ أَطْوَلَكَ عَلَى الُْمجْرِمِينَ ، وَ أَهْيَبَكَ فِي صُدُورِ الْمُؤْمِنِينَ
(32) سلام بر تو، چه طولانى بودى بر گناهكاران! و چه باهيبت بودى در دلهاى مومنان
﴿33 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ لَا تُنَافِسُهُ الْأَيَّامُ .
(33) سلام بر تو، اى ماهى كه روزها با تو سر همسرى ندارند.
﴿34 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ شَهْرٍ هُوَ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ سَلَامٌ
(34) سلام بر تو، كه از هر جهت موجب سلامتى.
﴿35 السَّلَامُ عَلَيْكَ غَيْرَ كَرِيهِ الْمُصَاحَبَةِ ، وَ لَا ذَمِيمِ الْمُلَابَسَةِ
(35) سلام بر تو كه هم‌نشينيت مكروه، و معاشرتت نكوهيده نيست.
﴿36 السَّلَامُ عَلَيْكَ كَمَا وَفَدْتَ عَلَيْنَا بِالْبَرَكَاتِ ، وَ غَسَلْتَ عَنَّا دَنَسَ الْخَطِيئَاتِ
(36) سلام بر تو، همچنانكه با ارمغان بركات بر ما وارد شدى، و آلودگى گناهان را از ما فروشستى،
﴿37 السَّلَامُ عَلَيْكَ غَيْرَ مُوَدَّعٍ بَرَماً وَ لَا مَتْرُوكٍ صِيَامُهُ سَأَماً .
(37) سلام بر تو، كه وداع با تو از روى خستگى، و ترك روزه‌ات از سر ملالت نيست.
﴿38 السَّلَامُ عَلَيْكَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ ، وَ مَحْزُونٍ عَلَيْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ .
(38) سلام بر تو، كه پيش از آمدن در آرزوى تو بوديم و پيش از رفتن از انديشه‌ى فراقت محزونيم.
﴿39 السَّلَامُ عَلَيْكَ كَمْ مِنْ سُوءٍ صُرِفَ بِكَ عَنَّا ، وَ كَمْ مِنْ خَيْرٍ أُفِيضَ بِكَ عَلَيْنَا
(39) سلام بر تو، چه بسا بديها كه به نيروى تو از جانب ما گشته و چه خوبيها كه به بركت تو بر ما روان شده!
﴿40 السَّلَامُ عَلَيْكَ وَ عَلَى لَيْلَةِ الْقَدْرِ الَّتِي هِيَ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ
(40) سلام بر تو، و بر شب قدرى كه از هزار ماه بهتر است-
﴿41 السَّلَامُ عَلَيْكَ مَا كَانَ أَحْرَصَنَا بِالْأَمْسِ عَلَيْكَ ، وَ أَشَدَّ شَوْقَنَا غَداً إِلَيْكَ .
(41) سلام بر تو، ديروز چه سخت به تو دل بسته بوديم. و فردا چه بسيار به تو مشتاق خواهيم بود!
﴿42 السَّلَامُ عَلَيْكَ وَ عَلَى فَضْلِكَ الَّذِي حُرِمْنَاهُ ، وَ عَلَى مَاضٍ مِنْ بَرَكَاتِكَ سُلِبْنَاهُ .
(42) سلام بر تو، و بر فضيلتت كه از آن محروم شديم و بر بركات گذشته‌ات كه از ما ربوده شد.
﴿43 اللَّهُمَّ إِنَّا أَهْلُ هَذَا الشَّهْرِ الَّذِي شَرَّفْتَنَا بِهِ ، وَ وَفَّقْتَنَا بِمَنِّكَ لَهُ حِينَ جَهِلَ الْأَشْقِيَاءُ وَقْتَهُ ، وَ حُرِمُوا لِشَقَائِهِمْ فَضْلَهُ .
(43) بار الها، ما اهل اين ماهيم كه ما را به آن تشريف بخشيدى. و ما را براى (حق‌شناسى) آن توفيق دادى در آن زمان كه بدبختان (قيمت) وقتش را نشناختند- و به علت بدبختى خود، از فضل آن محروم ماندند.
﴿44 أَنْتَ وَلِيُّ مَا آثَرْتَنَا بِهِ مِنْ مَعْرِفَتِهِ ، وَ هَدَيْتَنَا لَهُ مِنْ سُنَّتِهِ ، وَ قَدْ تَوَلَّيْنَا بِتَوْفِيقِكَ صِيَامَهُ وَ قِيَامَهُ عَلَى تَقْصِيرٍ ، وَ أَدَّيْنَا فِيهِ قَلِيلًا مِنْ كَثِيرٍ .
(44) و توئى سرپرست ما در شناختن فضيلتش، كه ما را براى آن برگزيدى و وظائفش كه ما را به آن رهبرى كردى و ما - با اعتراف به تقصير- به توفيق تو، صيام و قيامش را عهده‌دار شديم. و اندكى از بسيار را بجا آورديم.
﴿45 اللَّهُمَّ فَلَكَ الْحَمْدُ إِقْرَاراً بِالْإِسَاءَةِ ، وَ اعْتِرَافاً بِالْإِضَاعَةِ ، وَ لَكَ مِنَ قُلُوبِنَا عَقْدُ النَّدَمِ ، وَ مِنْ أَلْسِنَتِنَا صِدْقُ الِاعْتِذَارِ ، فَأْجُرْنَا عَلَى مَا أَصَابَنَا فِيهِ مِنْ التَّفْرِيطِ أَجْراً نَسْتَدْرِكُ بِهِ الْفَضْلَ الْمَرْغُوبَ فِيهِ ، وَ نَعْتَاضُ بِهِ مِنْ أَنْوَاعِ الذُّخْرِ الْمَحْرُوصِ عَلَيْهِ .
(45) پس از سر اعتراف به بدكردارى و به آئين اقرار بر سهل‌انگارى حمد تو مى‌گوئيم. و پشيمانى قطعى دلها، و عذر صادقانه‌ى زبانهامان را، به تو اختصاص مى‌دهيم پس ما را بر تقصيرى كه به ما اصابت كرده، اجرى عطا كن كه به نيروى آن خيرى را كه دلخواه است، دريابيم. و اندوخته‌هائى را كه مورد علاقه‌ى شديد است به عوض ستانيم.
﴿46 وَ أَوْجِبْ لَنَا عُذْرَكَ عَلَى مَا قَصَّرْنَا فِيهِ مِنْ حَقِّكَ ، وَ ابْلُغْ بِأَعْمَارِنَا مَا بَيْنَ أَيْدِينَا مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ الْمُقْبِلِ ، فَإِذَا بَلَّغْتَنَاهُ فَأَعِنِّا عَلَى تَنَاوُلِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ مِنَ الْعِبَادَةِ ، وَ أَدِّنَا إِلَى الْقِيَامِ بِمَا يَسْتَحِقُّهُ مِنَ الطَّاعَةِ ، وَ أَجْرِ لَنَا مِنْ صَالِحِ الْعَمَلِ مَا يَكُونُ دَرَكاً لِحَقِّكَ فِي الشَّهْرَيْنِ مِنْ شُهُورِ الدَّهْرِ .
(46) و عذر ما را در تقصير از پرداخت حق خود بپذير. و آينده‌ى عمر ما را به ماه رمضان ديگر برسان. و چون ما را به آن ماه رساندى بر انجام عبادتى كه زيبنده‌ى تو باشد، يارى ده. و بر قيام به طاعتى كه لايق آن ماه باشد موفق ساز و عمل شايسته‌اى را كه موجب تدارك حق تو در آن دو ماه (رمضان) از ماههاى زمان است به دست ما جارى كن.
﴿47 اللَّهُمَّ وَ مَا أَلْمَمْنَا بِهِ فِي شَهْرِنَا هَذَا مِنْ لَمَمٍ أَوْ إِثْمٍ ، أَوْ وَاقَعْنَا فِيهِ مِنْ ذَنْبٍ ، وَ اكْتَسَبْنَا فِيهِ مِنْ خَطِيئَةٍ عَلَى تَعَمُّدٍ مِنَّا ، أَوْ عَلَى نِسْيَانٍ ظَلَمْنَا فِيهِ أَنْفُسَنَا ، أَوِ انْتَهَكْنَا بِهِ حُرْمَةً مِنْ غَيْرِنَا ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اسْتُرْنَا بِسِتْرِكَ ، وَ اعْفُ عَنَّا بِعَفْوِكَ ، وَ لَا تَنْصِبْنَا فِيهِ لِأَعْيُنِ الشَّامِتِينَ ، وَ لَا تَبْسُطْ عَلَيْنَا فِيهِ أَلْسُنَ الطَّاعِنِينَ ، وَ اسْتَعْمِلْنَا بِمَا يَكُونُ حِطَّةً وَ كَفَّارَةً لِمَا أَنْكَرْتَ مِنَّا فِيهِ بِرَأْفَتِكَ الَّتِي لَا تَنْفَدُ ، وَ فَضْلِكَ الَّذِي لَا يَنْقُصُ .
(47) بار الها، هر معصيت صغيره يا كبيره‌اى كه در اين ماه پيرامون آن گشته‌ايم، يا گناهى كه به آن آلوده شده‌ايم، يا خطائى كه مرتكب گشته‌ايم از روى عمد يا فراموشى، به ستم كردن بر خود يا به هتك حرمت ديگرى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و ما را از آن در پرده‌ى (ستارى) خود بپوشان. و به عفوت از ما درگذر- و ما را در آن ماه نصب‌العين شماتت‌كنندگان مساز. و زبان طعنه‌زنندگان را بر ما مگشاى. و ما را به مهربانى بى‌پايان و فضل كاستى‌ناپذيرت به كارى بگمار كه سبب فرونهادن و پوشاندن آن چيز شود! كه در آن ماه بر ما نمى‌پسندى.
﴿48 اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اجْبُرْ مُصِيبَتَنَا بِشَهْرِنَا ، وَ بَارِكْ لَنَا فِي يَوْمِ عِيدِنَا وَ فِطْرِنَا ، وَ اجْعَلْهُ مِنْ خَيْرِ يَوْمٍ مَرَّ عَلَيْنَا أَجْلَبِهِ لِعَفْوٍ ، وَ أَمْحَاهُ لِذَنْبٍ ، وَ اغْفِرْ لَنَا مَا خَفِيَ مِنْ ذُنُوبِنَا وَ مَا عَلَنَ .
(48) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و مصيبت رفتن ماه ما را جبران كن، و روز عيد و روزه گشودنمان را بر ما مبارك ساز، و آن را از بهترين روزهائى قرار ده كه بر ما گذشته است:- جالبترين روزها براى عفو و پاك‌كننده‌ترين روزها براى گناه و گناهان پنهان و آشكار ما را بيامرز.
﴿49 اللَّهُمَّ اسْلَخْنَا بِانْسِلَاخِ هَذَا الشَّهْرِ مِنْ خَطَايَانَا ، وَ أَخْرِجْنَا بِخُرُوجِهِ مِنْ سَيِّئَاتِنَا ، وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَسْعَدِ أَهْلِهِ بِهِ ، وَ أَجْزَلِهِمْ قِسْماً فِيهِ ، وَ أَوْفَرِهِمْ حَظّاً مِنْهُ .
(49) بار الها، با بيرون رفتن اين ماه، ما را از گناهان بيرون آور، و همراه خارج شدنش ما را از بديهامان خارج ساز، و ما را از خوشبخترين اهل اين ماه به وسيله‌ى اين ماه و از پرنصيب‌ترين ايشان، در اين ماه و از بهره‌مندترين ايشان، در اين ماه قرار ده.
﴿50 اللَّهُمَّ وَ مَنْ رَعَى هَذَا الشَّهْرَ حَقَّ رِعَايَتِهِ ، وَ حَفِظَ حُرْمَتَهُ حَقَّ حِفْظِهَا ، وَ قَامَ بِحُدُودِهِ حَقَّ قِيَامِهَا ، وَ اتَّقَى ذُنُوبَهُ حَقَّ تُقَاتِهَا ، أَوْ تَقَرَّبَ إِلَيْكَ بِقُرْبَةٍ أَوْجَبَتْ رِضَاكَ لَهُ ، وَ عَطَفَتْ رَحْمَتَكَ عَلَيْهِ ، فَهَبْ لَنَا مِثْلَهُ مِنْ وُجْدِكَ ، وَ أَعْطِنَا أَضْعَافَهُ مِنْ فَضْلِكَ ، فَإِنَّ فَضْلَكَ لَا يَغِيضُ ، وَ إِنَّ خَزَائِنَكَ لَا تَنْقُصُ بَلْ تَفِيضُ ، وَ إِنَّ مَعَادِنَ إِحْسَانِكَ لَا تَفْنَى ، وَ إِنَّ عَطَاءَكَ لَلْعَطَاءُ الْمُهَنَّا .
(50) بار الها، هر كس كه اين ماه را چنانكه شايسته‌ى رعايت است، رعايت كرده و حرمتش را چنانكه شرط نگهداريست نگاهداشته، و به حدودش چنانكه شايسته‌ى قيام است، قيام كرده، و از گناهان خود، چنانكه حق پرهيزكارى است، پرهيز كرده، يا به وسيله‌ى تقربى به تو نزديكى جسته، كه او را از تو راضى، و رحمتت را به او معطوف ساخته، پس مانند آنچه به او بخشيده‌اى، از توانگرى خود، به ما ببخش، و چندين برابر آن را از فضل خود به ما عطا كن، زيرا كه فضل تو كاستى نمى‌گيرد، و خزانه‌هايت، نقصان نمى‌پذيرد، بلكه افزون مى‌شود- و كانهاى احسان تو، فانى نمى‌شود، و همانا كه بخشش گوارا، بخشش توست.
﴿51 اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اكْتُبْ لَنَا مِثْلَ أُجُورِ مَنْ صَامَهُ ، أَوْ تَعَبَّدَ لَكَ فِيهِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ .
(51) بار الها، بر محمد و آل محمد رحمت فرست و مانند ثوابهاى آن كس را براى ما بنويس كه تا روز رستاخيز در آن ماه روزه داشته، يا در عبادت تو كوشيده.
﴿52 اللَّهُمَّ إِنَّا نَتُوبُ إِلَيْكَ فِي يَوْمِ فِطْرِنَا الَّذِي جَعَلْتَهُ لِلْمُؤْمِنِينَ عِيداً وَ سُرُوراً ، وَ لِأَهْلِ مِلَّتِكَ مَجْمَعاً وَ مُحْتَشَداً مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ أَذْنَبْنَاهُ ، أَوْ سُوءٍ أَسْلَفْنَاهُ ، أَوْ خَاطِرِ شَرٍّ أَضْمَرْنَاهُ ، تَوْبَةَ مَنْ لَا يَنْطَوِي عَلَى رُجُوعٍ إِلَى ذَنْبٍ ، وَ لَا يَعُودُ بَعْدَهَا فِي خَطِيئَةٍ ، تَوْبَةً نَصُوحاً خَلَصَتْ مِنَ الشَّكِّ وَ الِارْتِيَابِ ، فَتَقَبَّلْهَا مِنَّا ، وَ ارْضَ عَنَّا ، وَ ثَبِّتْنَا عَلَيْهَا .
(52) بار الها، در اين روز كه آن را براى مومنان عيد و شادى، و براى اهل ملت خود، روز اجتماع و تعاون قرار دادى پيش تو توبه مى‌كنيم: از هر گناهى كه مرتكب شده‌ايم، يا هر كار بدى كه پيش فرستاده‌ايم، يا انديشه‌ى بدى كه در دل داشته‌ايم: توبه‌ى كسى كه خيال بازگشت به گناه در دل ندارد، و پس از توبه به خطا باز نمى‌گردد: توبه‌ى خالصى كه از شك و ريب پيراسته باشد. پس آن را از ما بپذير و از ما خشنود شو، و ما را بر آن ثابت بدار.
﴿53 اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا خَوْفَ عِقَابِ الْوَعِيدِ ، وَ شَوْقَ ثَوَابِ الْمَوْعُودِ حَتَّى نَجِدَ لَذَّةَ مَا نَدْعُوكَ بِهِ ، وَ كَأْبَةَ مَا نَسْتَجِيرُك مِنْهُ .
(53) بار الها، ترس از عذاب وعيد، و شوق به ثواب موعود را روزى ما ساز، تا لذت آنچه را كه از آن به تو پناه مى‌بريم، دريابيم،
﴿54 وَ اجْعَلْنَا عِنْدَكَ مِنَ التَّوَّابِينَ الَّذِينَ أَوْجَبْتَ لَهُمْ مَحَبَّتَكَ ، وَ قَبِلْتَ مِنْهُمْ مُرَاجَعَةَ طَاعَتِكَ ، يَا أَعْدَلَ الْعَادِلِينَ .
(54) و ما را نزد خود از توبه‌كنندگانى قرار ده كه محبتت را بر ايشان لازم ساخته‌اى و بازگشتشان را به طاعت خود پذيرفته‌اى. اى عادلترين عادلان.
﴿55 اللَّهُمَّ تَجَاوَزْ عَنْ آبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا وَ أَهْلِ دِينِنَا جَمِيعاً مَنْ سَلَفَ مِنْهُمْ وَ مَنْ غَبَرَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ .
(55) بار الها، از پدران و مادران و همه‌ى اهل دين ما، هر كه از ايشان در گذشته و هر كه تا روز قيامت خواهد آمد، درگذر.
﴿56 اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ نَبِيِّنَا وَ آلِهِ كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى مَلَائِكَتِكَ الْمُقَرَّبِينَ ، وَ صَلِّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى أَنْبِيَائِكَ الْمُرْسَلِينَ ، وَ صَلِّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ ، وَ أَفْضَلَ مِنْ ذَلِكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ ، صَلَاةً تَبْلُغُنَا بَرَكَتُهَا ، وَ يَنَالُنَا نَفْعُهَا ، وَ يُسْتَجَابُ لَهَا دُعَاؤُنَا ، إِنَّكَ أَكْرَمُ مَنْ رُغِبَ إِلَيْهِ ، وَ أَكْفَى مَنْ تُوُكِّلَ عَلَيْهِ ، وَ أَعْطَى مَنْ سُئِلَ مِنْ فَضْلِهِ ، وَ أَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ .
(56) بار الها، بر محمد پيغمبر ما و آل او رحمت فرست- همچنانكه بر فرشتگان مقرب رحمت فرستادى، و بر او و آلش رحمت فرست همچنانكه بر پيغمبران مرسلت، رحمت فرستادى، و بر او و آلش رحمت فرست- همچنانكه بر بندگان صالحت رحمت فرستادى- و بهتر از آن- اى پروردگار جهانيان. چنان رحمتى كه بركتش به ما برسد و نفعش به ما عايد شود، و به موجب آن دعايمان مستجاب گردد، زيرا كه تو كريمتر كسى هستى كه بر او توكل شده و بخشنده‌تر كسى هستى كه از فضلش مسئلت شده و تو بر هر چيز قدرت بى‌نهايت دارى.

برچسب:

دعای چهل و پنجم صحیفه سجادیه

-

دعای چهل و پنج صحیفه سجادیه

-

دعای 45 صحیفه سجادیه

-

دعای ۴۵ صحیفه سجادیه

-

چهل و پنجمین دعای صحیفه سجادیه

-

شرح صحیفه سجادیه

-

ترجمه صحیفه سجادیه

-

انتخاب ترجمه:
- استاد حسین انصاریان - سید كاظم ارفع - حسین استاد ولی - سید رضا آل ياسین - محیی الدين مهدی الهی قمشه ای - عبدالمحمد آيتی - صدرالدین بلاغی - تقدسی نيا - حسن ثقفی تهرانی - محمد مهدی جلالی - سید علیرضا جعفری - محمد تقی خلجی - لطیف راشدی - باقر رجبی نژاد - محمد رسولی - محمد مهدی رضايی - محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری - داریوش شاهین - ابوالحسن شعرانی - غلامعلی صفايی - محمود صلواتی - عباس عزيزی - حسین عماد زاده اصفهانی - محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی - جواد فاضل - محمد مهدی فولادوند - علی نقی فيض الاسلام اصفهانی - فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین) - جواد قيومی اصفهانی - اسدالله مبشری - محمد علی مجاهدی - محسن محمود زاده - عبدالحسین موحدی
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^