ترجمه نهج البلاغه، ص: 121

دنبال هم در بر می گيرند، و به اثر هر قدمی، و صدای هر حركتی، و آوای هر سخنی، و حركت هر لبی، و جايگاه هر جانداری، و وزن هر ذرّه ای، و همهمه هر صاحب نفسی، و آنچه از ميوه درختان بر زمين افتاده، يا برگهايی كه روی زمين ريخته، و از قرارگاه نطفه، يا خون جمع شده و مضغه، يا خلقت و نسل جديدی كه صورت گرفته. در اين آگاهی هيچ مشقتی به او نرسد، و در حفظ آنچه آفريده هيچ مانعی بر سر راه او قرار نگيرد، و در اجرای امور و تدبير وضع مخلوقات هيچ ملالت و سستی به او دست ندهد، بلكه آگاهيش بر همه آنها نافذ است، و بر شماره تمام مخلوقات احاطه دارد، و عدلش بر همه گسترده است، و فضل و احسانش همه را فراگير است، در عين حالی كه تمام مخلوقات نسبت به آنچه شايسته مقام اوست تقصير دارند.

خداوندا، توئی شايسته وصف نيكو، و زيبنده شمارش نعمتهای بی پايان.

بهترينی برای آرزو شدن اگر آرزو شوی، و گرامی ترينی برای اميد بستن اگر به تو اميد بسته شود. خداوندا، به آنچه به من لطف كردی نمی توانم جز تو را مدح كنم، و به آن نمی توانم جز تو را ثنا گويم، من حمد و ثنايم را به معادن نااميدی و مواضع ترديد و تهمت (كه حمد غير توست) نمی برم. تو زبانم را از ستايش آدميان و ثنای موجودات آفريده و مورد تربيت خودت برگرداندی. الهی، برای هر ثنا گويی اجری از پاداش و احسانی از عطاست، من از تو اميد دلالت به سوی ذخائر رحمت و گنجهای مغفرتت دارم. بارالها، اينجا جايگاه كسی است كه تو را به يكتايی كه خاص توست شناخته، و برای اين ثناگوييها و ستايش ها كسی را جز تو سزاوار نديده، و مرا به تو حاجت و نيازی است كه آثار ناگوار آن را جز فضل و احسان تو جبران نمی كند، و مرا از زمينگيری آن جز عطا و جود تو بلند نمی كند. پس در اين جايگاه مناجات خشنوديت را به ما ارزانی دار، و ما را از دست حاجت بردن به