دعای 20 ( دعا در مکارم اخلاق و اعمال پسندیده ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان تو ايمان من سار كاملترين يقينم به گيتى فراتر يقين بهين نيتم ده فراتر عمل منه در دلم هيچ جز اين امل

(2) الهى به احسان مرا يار باش بهين نيتم بخش و در كار باش به رحمت فزا باورم را به خويش به قدرت توانايى‌ام بخش بيش

(3) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مبادا دل من به راهى رود كه گيرد مرا وز تو بگسلد در آيد به راهى كه پايان كار نباشد به آسانى از آن گذار خدايا چنان كن كه ايام خويش سپارم به راهى كه خير است بيش مرا بى‌نيازى ده از ديگران بيفزاى روزى وزان ده توان خدايا مبادا كه در طى راه سوى ديگرم جز تو باشد نگاه ببخشاى بر ديده آن گونه نور كه هرگز نيفتم به چاه غرور مرا كن روانه سوى بندگى ز كبرم ميفكن به درماندگى چنان كن كه آسان كشم بار خلق گره بر گشايم خود از كار خلق و ليكن مرا عجب در دل مكن به منت مر اين سعى باطل مكن مرا خود پسنديده و سازگار و ليكن ز نازش مرا دور دار

(4) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان نخواهم كه در ديده‌ى ديگران بر افرازيم نفس من بى‌عنان چنان كن كه بينند خلقم بلند ولى نفس در ديده‌اش ناپسند

(5) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بيا و تو در اين ره پيچ پيچ مرا رستگارى ده آن گاه هيچ چنان كن كه در راه حق پا زنم نه در سر كه سوى دگر جا زنم خدايا مرا خود بر آن راه دار بدانجا كه ترديد را نيست بار مرا فرصت آنقدر ده در جهان كه جز راه فرمان نجويم نشان وگر لحظه‌اى بيم از آن بود كه عمرم چراگاه شيطان شود بميران مرا خود از آن پيشتر كه شيطان مرا افكند در سقر

(6) به خوى نكوهيده‌ام وا منه مگر آن كه خود برگشايى گره فضيلت مده جز به اكمال خويش كه‌ام بر كشانى به دنبال خويش

(7) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان اگر دشمنى باشدم خصم جان بدل كن كه سازد محبت عيان اگر سركشى رشك دارد مرا به راه محبت سپارد مرا شود بدگمانى گمان نكو به يارى كند آشنا نيز رو هر آن را كه رفتار نادلپسند به رفتار نيكو نما پاى بند ز ياران كس ار در پى خوارى است چنان كن كه يازد به ياريم دست چو كس با مدارا كند كار من چنان كن كه از دل شود يار من چنان كن كه آنكوبه وهن آيدم به رفتار نيكو بيارايدم وگر از ستمكاره‌ام بيم بود كه دل از جفايش به دو نيم بود ز جورش به جانم ببخش ايمنى تو كن از جفايش مرا جوشنى

(8) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به ما بخش تو آن زبان نيز دست كه ره را به دشمن توانيم بست به ما آن چنان مكر بخش و توان كه تا از ستمگر بكاهد توان گرم بى‌حيايى كه نزديك بود به دشنام گويى زبان برگشود چنان ساز بر خلق ما را عيان كه بر دل ز قولش نماند نشان سلامت ببخشاى جان مرا ز بيم ستمگر تو خود كن رها مرا زآنكه خواهد به راه آورد به رحمت بدين پايگاه آورد به احسان چنان كن كه گيرم از او هدايت همى در پذيرم از او

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خداوندگارا به احسان مرا چنان بر تو در راه فرمان مرا كه آنان كه ناراستى كرده‌اند دهم جملگى را به اخلاص پند مر آن را كه از نزد من رخت بست چنين رشته‌ى دوستى را گسست به نيكى كنم باز نزديك خويش كنم شاد از كرده‌ى نيك خويش ببخشم بر آن كس كه با رنج و درد مرا دشمنى كرده و نوميد كرد كسى كز پى من زبان برگشود ثنا گويم و خود نگويم چه بود يكى را كه نيكى است بر جان من و يا آن كه بشكست پيمان من سپاس نكويى بجا آورم وز آن ديگرى از كرم بگذرم

(10) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بياراى جانم بدان زيورى كه يابند نيكان از آن سرورى مرا جامه‌ى اهل پرهيز پوش به قامت چنين زينتم نيز پوش به احسان تو در راه دادم بيار توان بخش تا خشم نايد به كار به خاموشى فتنه يازيم دست به ياريم خود فتنه‌ها را شكست به جمعى كه اينك پراكنده‌اند ز غنم جملگى را به يك رشته بند ز دايم ز رخسار مردم فساد توانم جهان را به نيكى نهاد كنم زشت پنهان و نيك آشكار كه دور جهان آيدم بر مدار مرا نرم خويى تواضع وقار بر اين هر سه خصلت تو خود بر گمار به نيكى سبق بردن از ديگران به احسان كه فردى نخواهم از آن ببستن همى از ملامت زبان مبادا كه افتم به چاهى چنان كه يارى در آن را كه شايسته نيست نخواهم كه در خورد و بايسته نيست سخن گر كه حق باشد و راستين به گفتن كنم خويشتن را ضمين اگر نيك بينم بسى كار خويش كم از آن سرايم اگر بود بيش بدى گر كه باشد مرا اندكى فزون برشمارم به خود هر يكى

(11) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به هنگام پيرى و افتادگى ده از منت خلقم آزادگى بهين روزيت را در آن روز ده مهين صبر در من در آن روز ده تو خود نيك رفتار سازى مرا در آن لحظه‌ى آخرين اى خدا به سستى و حرمان از بندگى به گمراهى از حق ز شرمندگى نخواهى تو چيزى و خواهم ز تو به خود در فزايم نكاهم ز تو كسم گردد آن روز يار و قرين كه بر درگه توبه سوده جبين

(12) خدايا چنان كن كه آرم پناه به تو چون كه اندوه بربست راه به هنگام اندوه و درد و نياز نسازم به كس دست جز تو دراز چو گردد مرا ننك در كار دست توانم كه بر لطف تو چشم بست به هنگام اندوه و رنج جهان مبادا خدايا پى امتحان مرا كار با ديگرى افكنى ببخشى ز غير خودم ايمنى بدانسان كه خوار و زبون سازدم كه در قعر دوزخ در اندازدم تو اى مهربانتر ز هر مهربان از اينها كه گفتم مرا وا رهان

(13) خدايا دگر كن مرا اندرون از آنكها كه افكند شيطان دون دروغ و گمان، رشك و پيغام زشت نهادن بر اهل جهان نام زشت به دشنام آلوده كردن زبان به غيبت فتادن چو هر ناتوان چنان كن كه اينها بدل سازيم ز آلودگى‌ها بپردازيم زبان گر گشايم سپاس تو باد دل خويش سازم بدين گونه شاد

(14) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا چنان گيرم اندر پناه كه چون درفكندم قدم را به راه نباشد نه از من ستم بر كسى نه خود در پذيرفتم ستم را بسى چو آسان توانى به من ره نمود بيفزا كه خود ره توانى گشود چو بخشيده‌اى خود توان مرا به عصيان ميفكن تو جان مرا

(15) خدايا كنون آمدم سوى تو كه دانم كه بخشش بود خوى تو به غفران و بخشش چو رو كرده‌ام گذشت تو را آروز كرده‌ام به احسان و نيكيت دارم يقين اگر چه تهى باشدم آستين نه كردار نيك و نه گفتار نيك كه خود را شناسم سزاوار نيك چو اقرار باشد مرا بر عمل بياور تو احسان به خويشم مهل درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان

(16) چنان بر كه از دين حق دم زنم زبان برگشايم به عالم زنم در انداز بر دل بزن اين رقم كه پرهيز شويد مرا دل ز غم

(17) به احسان مرا بهترين راه بر به توفيق تا جان آگاه بر پسند تو را يابم و آن كنم در اين راه قربان تو جان كنم سوى راه حق بهترين راهها در افكن به احسان ز من پاى را چنان كن كه افتد چنين در سرم كه اين گونه بگذارم و بگذرم

(18) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا ز سستى مرا ساز دور بيفكن مرا گرد خير الامور كه از اقتصادم كنى بهره‌مند سدادم ز جان دور سازد گزند به نيكى فزايم چو در خويشتن نمايم كسان را چنين خير من مرا رستگارى تو فرما نصيب به اسلام در ده صلا اى حبيب خدايا چنان كن كه رنجى چنين نباشد در آن روز ما را كمين

(19) خداوندگارا ز جانم مگير فنا ساز در خويش و خود در پذير بگير آنچه ناساز باشد مرا گذار آنچه باشد به راه هدى كه اين نفش باشد به راه هلاك نسازد رها تا كه باشيم پاك بسازش فنا يا هدايت فرست بگيرش به سوى نهايت فرست

(20) چو اندوه آيد، تو سامان من چو نوميد، روشن ز تو جان من چو تلخى در آيد تو فريادرس جهان گر شود رنج ما را تو بس ز كف آنچه داديم نزد تو هست توانيم دل را به آن فتنه بست از آن پيشتر كز تو خواهم همى وز آن دم زنم تا بگويم دمى چنان كن كه سازد مرا بهره‌مند از اين نعمت و آورى در كمند سلامت به چشم و به جان آريم كه ناآمده رنج بيماريم از آن پيش كآيم به راه طلب توانگر شوم از عنايات رب نگرديده گمره هدايت كنى به دورم تو از اين هلاكت كنى به هر دو سرا ساز آسوده‌ام ز گفتار خلق وز بنموده‌ام نصيبم كن آن جان آگاه را كه بر خلق سازم عيان راه را

(21) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به احسان بگردان ز من هر بدى بپرور به نيكويى ايزدى به احسان روان كن به راه صواب به درمان دردم بفرما شتاب بده جاى در سايه‌ى رحتم به خرسندى افزاى خود همتم چو هر سوى كارم درآيد به سر ندانم كدامين بود نيكتر مرا رهنمون شو سوى بهترين مرا دار بر آن و خود كن گزين چو بس راه و بس مشرب آيد پديد مرا دار بر آن كه بايد گزيد

(22) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان سرم را تو در راه خوارى مران بر آن افسر بى‌نيازى نشان خدايا به راهى چو كردم گذار به احسان مرا سوى نيكى بدار چنان كن كه چو پا نهم بر زمين هدايت ببخشاييم راستين به مال جهان در فريبم مكن وگر خيزد از آن نصيبم مكن ببخشاى آسودگى در حيات ز سختى و تلخيم در ده نجات مبادا دعا باز گردد به من نبخشد اثر كاهدم جان و تن كه من هيچ راهى به جز راه تو ندانم كه آيد به درگاه تو

(23) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا ز اسراف بازم بدار مرا روزى آن كن كه آيد به كار فزون كن مرا آنچه آمد به بار ز انفاق آن كن مرا رستگار

(24) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا ببخشاى روزى چو گنج بده بى‌نيازى نه در بند رنج خدايا ز روزى تو كن بى‌نياز كه در راه طاعت نماييم باز مبادا پى حاجت خانه‌ام به رنج آيم و خم شود شانه‌ام

(25) به قدرت تو خود آنچه خواهم بده به عزت ز دشمن پناهم بده

(26) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به دولت مرا حفظ كن آبرو ز فقرم مبر در مذلت فرو كه خواهم من از غير تو باورى فتد روزيم در كف ديگرى كه آن دم از آنها ستايش كنم نبخشيدگان را نكوهش كنم به من آشكارا بود اين درست كه هر نعمت و نقمت از سوى تست

(27) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ببخشا به من اى خداوندگار همان نعمتى را كه آيد به كار سلامت كه در كار طاعت كنم عبادت كه در حد طاقت كنم

(28) چنان كن كه چون عمر پايان گرفت توانم ز لطف تو غفران گرفت اميدم به رحمت نما پايدار ز خشنوديت ده تو آسان گذار خدايا چنان كن كه كردار من شود آشكارا به وجه حسن

(29) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا فراموشى از من ببر چنان كن كه در ره شوم ره سپر نما راه هموار تا عشق خويش كه زايد بهر دو سرا خير بيش

(30) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى گزين و درودى بهين ز تو پيش از اين وز تو بعد از اين كه خواهى كه بر خلق بنهادنش فرستى و خواهى فرستادنش جهانم نكو ساز و عقبى نكو به رحمت مسازم به آتش فرو