دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) سپاس تنها از آن پروردگار جهانيان است.

(2) بارالها حمد و سپاس تو را باد كه بدعت گزار آسمانها و زمينى، صاحب جلال و اكرامى، پرورنده‌ى پرورش دهندگانى، و معبود هر پرستش شده، و خالق هر آفريده شده، و وارث همه چيز، كه همانند او چيزى نيست، و علم چيزى از او پنهان نيست، و او به همه چيز احاطه دارد، و او بر هر چيز نگهبان است.

(3) تويى خداوندى كه خدايى جز تو نيست، يكتاى بى همتا يگانه بى مانند.

(4) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كريم در نهايت كرم، با عظمت در نهايت عظمت، بزرگ در نهايت بزرگى.

(5) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، والاى بلند مرتبه، سخت انتقام.

(6) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بخشنده‌ى مهربان، داناى حكيم.

(7) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، شنواى بينا، قديم و آگاه.

(8) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بزرگوار بزرگوارتر از همه، جاويد جاويدتر از همه.

(9) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، اول پيش از هر اول، و آخر بعد از هر عدد.

(10) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، در بزرگيش نزديك، و در نزديكيش بزرگ.

(11) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، صاحب عظمت و بزرگوارى، و كبرياء و ستايش.

(12) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه اشياء را بدون اصل و پايه‌ى اوليه پديد آوردى، و آنچه شكل دادى بدون مثال و شبيه شكل بخشيدى، و آفريده‌هاى اوليه را بدون سرمشق و پيروى بوجود آوردى.

(13) تويى آن ذات پاكى كه همه چيز را با دقت اندازه بخشيدى، و با قدرت امكان پذير ساختى، و غير خود را با نظم تدبير نمودى.

(14) تويى آن خداوندى كه در آفريدن شريكى ياريت نمى‌كند، و در كار خود وزيرى معاونتت نمى‌بخشد، و هيچ شاهد و نظيرى برايت نيست.

(15) تويى آن كه اراده فرمودى و آنچه اراده فرمودى حتمى است، و داورى كردى و آنچه داورى كردى از عدالت است، و فرمان دادى و آنچه فرمان دادى از انصاف است.

(16) تويى آن خدايى كه تو را مكانى فرانگيرد، و برابر سلطنتت سلطانى بپا نخيزد، و هيچ برهانى و هيچ سخن فصيحى تو را ناتوان نساخته.

(17) تويى آن خداوندى كه عدد هر چيز دانى، و براى هر يك پايانى گذاشتى، و هر چيز را با دقت اندازه بخشيدى.

(18) تويى كه انديشه‌ها از حقيقت ذاتت كوتاه ماندند و درك‌ها از چگونگى وجودت ناتوان شدند، و چشمها كجا بودنت درنيافتند.

(19) تويى كه اندازه ندارى تا محدود باشى، و همانند ندارى تا تصور شوى، و فرزند ندارى تا فرزند باشى.

(20) تويى آن خداوندى كه مخالفى ندارى تا به دشمنى‌ات برخيزد، و همتايى ندارى تا بر تو افزونى طلبد، و همانندى ندارى تا با تو معارضه كند.

(21) تويى كه ابتداء كردى و بدون پيشينه آفريدى، و بوجود آوردى و بدون نمونه پديد آوردى، و هر چه ساختى نيكو ساختى.

(22) پاك و منزهى تو! چه بزرگ است شأن و منزلتت، و بلند است در بين جايگاهها جايگاهت! و آشكار كرد حق را قرآنت (تميز دهنده‌ى حق از باطل).

(23) پاك و منزهى تو، اى داناى به همه دقايق چه بسيار است دانايى‌ات و اى مهربان چه فزون است مهربانيت، و اى فرزانه چه زياد است دانشت.

(24) پاك و منزهى تو اى سلطان چه با شكوه است پادشاهيت، و اى بخشنده چه گسترده است بخششت، و اى والا چه بلند است مرتبه‌ات صاحب عظمت و مجد و بزرگى و ستايش.

(25) پاك و منزهى تو دستت به نيكى‌ها گشوده شده، و از سوى تو هدايت شناسانده شده، پس هر كه براى دين يا دنيا التماست كند از تو دريابد.

(26) پاك و منزهى تو هر كه به راه علم تو روانه شد برايت فروتنى كرد، و هر چه در پائين دست عرش تو بود براى بزرگيت خاشع گشت، و همه‌ى آفريده‌هايت براى تسليم در پيشگاهت فرمانبردار شدند.

(27) پاك و منزهى تو كه قابل حس و قابل جستن و قابل لمس نيستى، و كسى توانايى حيله كردن و دور ساختن و نزاع و چيره شدن و جدال و نيرنگ و مكر با تو را ندارد.

(28) پاك و منزهى تو! راهت راست و هموار، و فرمانت مايه‌ى هدايت است، و تويى زنده‌ى بى نياز.

(29) پاك و منزهى تو! كلامت حكمت، و قضا و قدرت حتمى، و اراده‌ات به محض خواستن انجام شدنى است.

(30) پاك و منزهى تو! خواست تو را بازگرداننده اى نيست، و كلمات تو را تغيير دهنده‌اى.

(31) پاك و منزهى تو! داراى آيات محكم و روشن، پديد آرنده‌ى آسمانها، آفريننده‌ى جانداران.

(32) حمد اختصاص به تو دارد حمدى كه به دوام تو ادامه دارد.

(33) و سپاس از آن توست سپاسى كه با نعمتت هميشگى ماند.

(34) و سپاس بر تو باد سپاسى كه برابر احسانت گردد.

(35) و ستايش تو باد ستايشى كه بر خشنوديت بيفزايد.

(36) و سپاس بر تو سپاسى به همراه سپاس هر سپاسگزار، و شكرى كه شكر هر شكرگزار به آن نرسد.

(37) سپاسى كه سزاوارى جز تو را ندارد، و سبب تقرب به غير تو نگردد.

(38) سپاسى كه به سبب آن ادامه يافتن سپاس اول و جاويد ماندن سپاس آخر طلب شود.

(39) سپاسى كه بر گذر زمانها مضاعف گردد، و به برابرهاى پياپى زياد گردد.

(40) سپاسى كه نگاهداران از شمارش آن ناتوان باشند، و بر آنچه نويسندگان در كتاب تو مى‌نگارند فرونى گيرد.

(41) سپاسى كه هم وزن عرش بزرگوارت گردد، و معادل كرسى بلندت.

(42) سپاسى كه ثوابش نزد تو كامل باشد، و پاداشش همه پاداشها فراگيرد.

(43) سپاسى كه ظاهرش برابر باطنش، و باطنش موافق نيت صادقانه باشد.

(44) سپاسى كه آفريده‌اى همانند آن سپاس نگزارده، و احدى جز تو برتريش نشناخته باشد.

(45) سپاسى كه هر كس در فراوان سپاس گفتنش بكوشد يارى شود، و هر كه در كامل بجا آوردنش تلاش كند تأييد گردد.

(46) سپاسى كه جمع آورد هر سپاسى را كه آفريده‌اى، و به نظم آورد هر چه را پس از اين بيافرينى.

(47) سپاسى كه هيچ سپاس از آن به سخن تو نزديك‌تر نباشد، و سپاسگزارتر از كسانى كه به آن سپاس تو گويند نباشد.

(48) سپاسى كه به سبب كرمت با بسيارش باعث فراوانى شود، و از احسانت افزونى پس از افزونى‌اش پى در پى دارى.

(49) سپاسى كه شايسته بزرگوارى ذاتت، و برابر عظمت جلالت باشد.

(50) پروردگار من درود فرست بر محمد و آل محمد، برگزيده‌ى پسنديده، گرامى و مقرب، برترين درودهايت را، و بركت بخش بر او به تمامترين بركاتت، رحمت آور بر او به سودمندترين رحمت‌هايت.

(51) پروردگار من درود فرست بر محمد و آلش، درودى پاك كه درودى پاكتر از آن نباشد، و درود فرست بر او درودى فزاينده كه درودى فزاينده‌تر از آن نباشد، و درود فرست بر او درودى پسنديده كه درودى برتر از آن نباشد.

(52) پروردگار من درود فرست بر محمد وآلش، درودى كه خشنودش سازى و بر خشنوديش بيفزايى، و درود فرست بر او درودى كه خشنودت سازد و بر خشنوديت براى او بيفزايى، و درود فرست بر او درودى كه جز به آن براى آن حضرت خشنود نشوى، و براى آن درود شايسته‌اى غير آن حضرت نشناسى.

(53) پروردگار من درود فرست بر محمد و آلش، درودى كه از رضوانت بالاتر رود، و پيوستگى آن به بقاى تو پيوندد، و پايان نگيرد چنانكه كلمات تو را پايانى نيست.

(54) پروردگار من درود فرست بر محمد و آلش، درودى كه به صف كنى درودهاى فرشتگان و پيامبران و فرستاده‌ها و اهل طاعتت را و فراگيرى درودهاى بندگانت از جن و انس و شايستگان اجابتت را، و گردآورى درود هر كس كه آفريده و پديد آورده‌اى از انواع آفريده‌هايت.

(55) پروردگار من درود فرست بر آن حضرت و آلش، درودى كه احاطه دهى به هر درود گذشته و جديد، و درود فرست بر او و آل او، درودى كه پسنديده‌ى تو و غير تو باشد، و با اين درودها درودهايى بيافرينى كه همراه آنها درودهاى گفته شده را چند برابر كنى، و برگذشت روزها زياده‌اش گردانى زيادى در مضاعف شدن كه غير تو شماره‌اش نكند.

(56) پروردگار من درود فرست بر پاك‌ترين اهل بيتش آنانكه براى فرمان خويش برگزيدى، و خزانه داران علم خويش، و نگاهبانان دين خود، و جانشينان خويش در زمينت، و حجت‌هاى خود بر بندگانت قرارشان دادى، و از آلودگى و ناپاكى به اراده‌ات تماما پاكشان ساختى، و آنان را وسيله‌ى به سوى خويش داشتى، و راهى به سوى بهشت.

(57) پروردگار من درود فرست بر محمد و آلش، درودى كه به سبب آن فراوان كنى برايشان بخشش و كرامتت را، و كامل فرمايى برايشان هر چيز از عطا و احسانت را، و وافر سازى برايشان بهره‌ى داده‌ها و فايده‌هايت را.

(58) پروردگار من درود فرست بر آن حضرت و بر آنان درودى كه در ابتدايش حدى و مدتش را تمامى و پايانش را انتهايى نباشد.

(59) پروردگار من درود فرست بر آنان به وزن عرش و مادون عرشت، و به حجم آسمانها و مافوق آسمانهايت، و به عدد زمين‌ها و زير آنها و مابين زمين‌هايت، درودى كه آنان را به كمال قرب خويش رسانى، و براى تو و آنان مايه‌ى خشنودى، و به همانندهاى آن درودها كه براى هميشه پيوسته باشد.

(60) بارالها به راستى كه تو دينت را در هر دوران به پيشوايى تأييد فرمودى كه او را براى بندگانت نشانه‌اى راهنما بپاداشتى و در شهرهايت چراغى روشن، پس از آنكه ريسمان او به ريسمان خويش پيوستى، و او را دست آويزى به سوى رضوان و خشنودى خويش قرار دادى، و طاعتش واجب فرمودى، و از نافرمانيش بر حذر داشتى، و به فرمانبردارى او امرش دستور دادى، و به انجام ندادن نهى‌اش، و به اينكه كسى از او پيشى نگيرد، و كسى از او عقب نماند، كه او نگاهدار پناهندگان است، و پناه مؤمنان، و دست آويز چنگ زدگان، و جمال عالميان.

(61) بارخدايا به ولى خود شكرگزارى نعمت‌هايى را كه به او داده‌اى الهام كن، و مانند آن شكر را درباره‌ى او بر ما نيز الهام فرما، و او را سوى خود سلطه‌اى نيرو بخش عطا كن، و برايش گشايش آور گشايشى آسان، و او را به نيرومندترين تكيه‌گاهت يارى ده، و توانائيش استوار دار، و بازويش قوى ساز، و به ديده‌ى خود رعايتش كن، و به حفظ خويش حمايتش كن، و به فرشتگانت ياريش كن، و به غالب ترين سپاهت كمكش كن.

(62) و كتاب خود و حدود و شرايع خويش و سنت‌هاى رسولت را كه درود تو اى خدا بر او و بر آلش باد به وسيله‌ى او برپا دار، و به سبب او آنچه از نشانه‌هاى دينت را كه ستمكاران ميرانده‌اند زنده دار، و به واسطه‌ى او زنگار ظلم از آئين و روش خويش پاكيزه فرما، و به دست او سختى را از راه خود دور ساز، و به همت او منحرفان از راهت را از ميان بردار، و به وسيله‌ى او آنان را كه خواستار كجى در راه راست تواند نابود كن.

(63) و دلش را براى دوستانت نرم كن، و دستش را بر دشمنانت باز كن، و به ما ببخش رأفت و رحمت و عطوفت و شفقتش را، و ما را براى او شنوا و فرمانبردار ساز، و در رضاى او كوشنده‌ى و به يارى و دفاع از او مددكار، و به سبب اينها به سوى تو و رسولت كه درود تو اى خدا بر او و آلش باد تقرب جوئيم.

(64) بارالها و درود فرست بر دوستان آنان كه به مقام و مرتبه‌ى آنان اعتراف مى‌كنند، و پيروان راه روشن آنان هستند، و دنباله روان نشانه‌هاى آنان، و چنگ زنان به دستاويز ايشان، و تمسك جويان به دوستى آنان، و اقتدا كنان به امامت ايشان، و تسليم شدگان اوامر آنان، و كوشندگان در پيروى ايشان، و منتظران خلافت آنان، و چشم به راهان ظهور ايشان، درودهاى پر بركت و پاك و افزاينده‌ى صبح و شام.

(65) و سلام كن بر آنان و بر جانهايشان و كارشان بر اساس پرهيزگارى فراهم ساز، و احوالشان اصلاح كن، و توبه‌شان بپذير، زيرا تو بسيار توبه پذير و مهربان، و بهترين آمرزندگانى، و ما را به رحمت خويش همراه آنان در دارالسلام جاى ده، اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) بارالها اين روز عرفه روزى است كه شريف و گرامى و بزرگش داشته‌اى، و در آن رحمت خويش گسترده‌اى، و به گذشت خود منت نهاده‌اى، و عطاى خويش در آن فراوان كرده‌اى، و به خاطر آن بر بندگانت احسان نموده‌اى.

(67) بارخدايا و من آن بنده‌ات هستم كه قبل و بعد از آفريدنش بر او نعمت بخشيدى، و او را از كسانى كه به دينت راهنمايى كردى قرار دادى، و بر اداى حق خود توفيق دادى و به ريسمان خويش نگاهداشتى، و در حزب خود داخل فرمودى، و به دوستى دوستانت و دشمنى دشمنانت راهنمائيش كردى.

(68) آنگاه فرمانش دادى ولى فرمان نمى‌برد، و منعش كردى ولى باز نمى‌ايستد، و از نافرمانيت او را نهى فرمودى ولى امرت را جايگزين نهى تو كرده، نه از روى دشمنى تو، و نه از روى سركشى بر تو، بلكه هواى نفسش او را به آنچه از آن رانده‌اى و ترسانده‌اى خوانده، و دشمن تو و او بر اين كار ياريش كرده، تا به علم به تهديد تو اقدام به نافرمانى كرد، در حالى كه به عفو تو اميد دارد و به گذشت تو اطمينان، در صورتى كه با همه‌ى نعمت‌هايى كه به او داده‌اى سزاوارترين بندگان تو بود كه اين نكند.

(69) و اينك منم در پيشگاه تو خوار و ذليل خاضع و خاشع و ترسان كه به گناهان بزرگى كه زير بارشان رفته و به خطاهاى سترگى كه مرتكب شده اقرار مى‌كنم، در حاليكه به گذشت تو زنهار خواه و به رحمتت پناهنده‌ام، و يقين دارم كه پناه دهنده‌اى مرا از تو پناه نمى‌دهد، و باز دارنده‌اى مرا از تو باز نمى‌دارد.

(70) پس عطايم كن از پوششت كه بر گناهكار عطا مى‌كنى، و عنايتم كن از گذشتت كه بر آنكس كه تسليم تو شده عنايت مى‌كنى، و منتم گذار از آمرزشت كه بر تو بزرگ جلوه نمى‌كند آمرزشى كه بر اميدوار به حضرتت منت مى‌نهى.

(71) و در اين روز برايم بهره‌اى قرار ده كه به آن از رضوانت نصيبى يابم، و از ثوابى كه بندگان كوشاى در عبادتت با آن باز مى‌گردند مرا تهيدست برمگردان.

(72) و من اگر چه از كردارهاى شايسته‌اى كه آنان پيش فرستاده‌اند نفرستاده‌ايم ولى به يگانگى تو از پيش باور داشته‌ام و مخالفان تو و همتا و همانند تو را نفى كرده‌ام، و به درگاهت آمده‌ام از درهايى كه خود دستور فرمودى از آنها به سوى تو آيند، و به بارگاهت تقرب جستم به چيزى كه كسى جز با نزديك شدن به آن تقرب نجويد.

(73) آنگاه اين را دنبال كردم با توبه و انابه به درگاهت، و خوارى و زارى برايت، و گمان نيك به احسانت، و اعتماد به پيشگاهت، و اميدوارى به تو را همراه آن كردم كه كمتر اميدوار به تو با آن نااميد شود.

(74) و خواهشت كردم خواهش شخص كوچك ذليل نيازمند فقير ترسان پناه خواه، و اين خواهش همراه است با خوف و زارى و امان طلبى و پناه جويى، نه سلطه جويى به تكبر متكبران، و نه برترى طلبى به اعتماد فرمانبران، و نه تسلط خواهى به شفاعت شفاعت كنان.

(75) و من پس از كمترين كمتران، و خوارترين خوار شدگانم، و مانند ذره‌اى يا كمتر از آنم، پس اى كسى كه بر كيفر بدكاران شتاب نمى‌كنى، و عيش منعمان ناگهان نمى‌گيرى، و اى آنكه منت مى‌نهى به عفو بر لغزندگان، و احسان مى‌كنى به مهلت بر خطاكاران.

(76) منم بدكار معترف و خطاكار لغزيده.

(77) منم آنكه عليه تو جرأت كرده اقدام كرد.

(78) منم آنكه از روى عمد نافرمانيت كرده.

(79) منم كسى كه از بندگانت مخفى كرده و بر تو آشكار نموده.

(80) منم آنكه از بندگانت ترسيده و از تو آسوده.

(81) منم كسى كه از سطوت تو نهراسيده و از غضب تو نترسيده.

(82) منم كه بر خود جنايت كردم.

(83) منم كه در گرو بلاى خودم.

(84) منم كه پى حياءام.

(85) منم كه در رنجى دراز گرفتارم.

(86) به حق آنكه از ميان آفريدگانت برگزيدى تو را قسم مى‌دهم، و به حق كسى كه براى خود او را پسنديدى به حق آنكه از بين آفريده‌هايت اختيار فرودى، و آنكه براى امر خود انتخاب نمودى، به حق كسى كه پيروى او را به پيروى خود پيوسته‌اى، و كسى كه نافرمانيش همانند نافرمانى خود داشته‌اى، به حق آنكه دوستيش به دوستى خود نزديك كرده‌اى، و آنكه دشمنيش به دشمنى خود ارتباط داده‌اى، مرا در اين روزم به چيزى بپوشان كه بر زارى كننده‌ى بيزار از گناه كه به درگاهت آمد مى‌پوشانى، و بر آنكه بازگشته به آمرزشت پناه آورد.

(87) و سرپرستيم كن به چيزى كه اهل طاعتت و نزديكان بارگاهت، و منزلت داران از سوى خود را سرپرستى مى‌كنى.

(88) و با من يكى شو و بپيوند به چيزى كه پيوستى بر آنكه به عهدت وفا كرد، و خود را در ذاتت خسته كرد، و خويش را در راه خشنوديت كوشا كرد.

(89) و مرا مگير به كوتاهى در حقت و تعدى در حدودت، و تجاوز از احكامت.

(90) و با اندك اندك مهلت دادن ناگهان سزاوار عقابم مكن، مانند مهلت تدريجى كسى كه مرا از خيرش بازمى‌دارد، در حاليكه در رسيدن نعمتش به من شريك تو نيست.

(91) و بيدارم كن از خواب غافلان، و خواب آلودگى مسرفان، و چرت زدن خوار شدگان.

(92) و قلبم متوجه آنچه اطاعت كنان را به آن گماشته‌اى، و عبادت كنان را بر آن داشته‌اى، و سهل انگاران را به آن نجات داده‌اى گردان.

(93) و پناهم ده از آنچه از تو دورم مى‌كند، و ميان من و بهره‌ام از تو فاصله مى‌اندازد، و از آنچه نزد تو مى‌جويم بازم مى‌دارد.

(94) و راه خيرات و نيكويى‌ها به سوى خود را برايم هموار ساز، و پيشى گرفتن به سوى آنها از آنجا كه امر كردى، و رقابت در آنها بر آنچه اراده فرمودى.

(95) و تباهم مساز در جمع آنانى كه تباه كردى از سبك شمارندگان تهديدهايت.

(96) و هلاكم مساز همراه آنانى كه هلاك كردى از متعرضان دشمنى‌ات.

(97) و مرا در هم مشكن در بين آنان كه در هم شكستى از منحرفان از راههايت.

(98) و از گردابهاى فتنه نجاتم ده، و از گلوگيرهاى بلا خلاصيم ده، و از غافلگير شدن پناهم ده.

(99) و بين من و دشمنى كه گمراهم مى‌كند، و هواى نفسى كه هلاكم مى‌كند، و نقصى كه بر من دشوار مى‌گيرى فاصله انداز.

(100) و از من رو مگردان مانند روى گرداندن از كسى كه بعد از غضبت از او خشنود نشوى.

(101) و از اميد بستن به تو نااميدم مساز كه يأس از رحمتت بر من غلبه كند.

(102) و از زيادى محبتت آنقدر كه طاقتش نداشته باشم بر من مبخش كه تكليفش بر دوشم مى‌نهى و گرانبارم مى‌سازى.

(103) و از دست خود رهايم مكن مانند رها كردن آنكه خيرى در آن نيست و نيازى به آن ندارى كه راه بازگشت ندارد.

(104) و پرتابم مكن مانند پرتاب كردن آنكه از چشم مراعاتت افتاده، و مانند آنكه رسوايى نزد تو او را فراگرفته، بلكه دستم بگير از سقوط كرن افتادگان، و هراس گمراهان، لغزش فريب خوردگان، و هلاك تباه شدگان.

(105) و معافم دار از آنچه اصناف بندگان و كنيزانت را به آن مبتلا كردى، و مرا به درجات كسى برسان كه به او عنايت داشته‌اى و بر او بخشش فرموده‌اى، و از او راضى شده‌اى، پس ستايش شده زنده‌اش داشتى، و سعادتمند او را ميراندى.

(106) و حلقه‌ى پرهيز از آنچه نيكى‌ها را مى‌ريزد و بركات را مى‌برد بر گردنم انداز.

(107) و قلبم را به نفرت از زشتى‌هاى سيئات، و رسوايى‌هاى گناهان پوشش ده.

(108) و از چيزى كه غير آن تو را از من راضى نمى‌كند سرگرم مساز به چيزى كه به آن نمى‌رسم جز به مدد تو.

(109) و محبت دنياى دون را از قلبم بركن كه از آنچه نزد توست باز مى‌دارد، و از سبب خواهى به سوى تو مانع مى‌شوى، و از نزديك شدن به تو غافل مى‌سازد.

(110) و تنهائيم را به راز و نيازت در شب و روز زينت بخش.

(111) و به من حالت خوددارى از گناه بخش كه به مقام خوف از تو نزديكم كنى، و از ارتكاب ناروايت جدايم سازى، و از اسارت گناهان بزرگ آزادم كنى.

(112) و پاكى از آلودگى نافرمانى به من عنايت كن، و ناپاكى خطاها از من ببر، و لباس عافيت خود بر من مپوشان، و رداى تندرستى خود در برم كن و به نعمت‌هاى گسترده‌ات مرا فراگير، و احسان و بخششت را بر من پى در پى آور.

(113) و به توفيق و راهنمائيت تأييدم كن، و بر نيت صالح و گفتار پسنديده و كردار نيك ياريم ده، و به حركت و نيروى خودم وامگذار جداى از حركت و نيروى تو.

(114) و روزى كه براى ديدارت مرا برمى‌انگيزى خوارم مساز، و در برابر دوستانت رسوايم مكن، و يادت از يادم مبر، و شكرت از من جدا مكن، بلكه آن را همراهم دار در حالات بى خبرى زمانى كه نادانان نعمت‌هايت فراموش كنند، و حمد و ثناى را براى آنچه بمن عطا كرده‌اى الهام كن، كه اعتراف كنم به هر چه به من عنايت فرموده‌اى.

(115) و شوقم را به سوى خود وراى شوق مشتاقان بدار، و سپاسم را تنها براى خود بالا سپاس ستايشگران قرار ده.

(116) و هنگام نياز آوردنم به سوى تو خوارم مساز، و به آنچه به پيشگاهت آورده‌ام هلاكم مكن، و به آنچه دشمنان خود رانده‌اى مرانم، كه من تسليم توام، مى‌دانم كه حجت از آن توست، و در حقيقت تو به محبت شايسته‌ترى، و به احسان سود دهنده‌ترى، و سزاوار پرهيز و آمرزشى، و به درستى كه به گذشت شايسته‌ترى تا كيفر دادن، و به راستى كه به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا پرده درى.

(117) پس به زندگى پاكيزه‌اى زنده‌ام دار كه خواسته‌هايم به صف كند و به آنچه دوست دارم برساند بدون آنكه ناپسند تو بجا آورم. و به آنچه نهى فرموده‌اى مرتكب نشوم، و مانند مردن آن كس بميرانم كه نورش از جلو و سمت راست او پيش مى‌رود.

(118) و مرا در برابر خود خوار و در پيش خلقت عزيز دار، و مرا در تنهائيم با تو فروتن، و در بين بندگانت سربلند ساز، و بى نيازم كن از آنكه از من بى نياز است، و بر نياز و تهيدستى‌ام به سوى تو بيفزا.

(119) و از ملامت دشمنان، و از رسيدن بلا، و از خوارى و رنج پناهم ده، مانند كسى كه توانايى سخت گيرى دارد ولى بردباريش مانع مى‌شود و كيفر دهنده‌ى گناه است ولى صبر مى‌كند، بر آنچه از من آگاهى بپوشان.

(120) و زمانى كه براى قومى فتنه يا بدى اراده فرمايى مرا در حالى كه در پناه تو باشم از آن نجات بخش، و چون در دنياى خود مرا در مقام رسوايى بپا نداشتى پس در آخرتت نيز در چنان جايگاه برپا مدار.

(121) و برايم نعمت‌هاى ابتدائى اين جهان به نعمت‌هاى پايانى آن جهان توأم كن و سودهاى گذشته‌ات به سودهاى جديد، و برايم مدتى را كه با آن قلبم به قساوت روى آورد دراز مكن، و بر من مصيبتى مياور كه ارزشم ببرد، و گرفتار پستى مكن كه منزلتم بكاهد، و به نقصى دچارم مساز كه گمنامم سازد.

(122) و چنانم مترسان كه نااميد شوم، و چنانم بيم مده كه بيمناك گردم، و هراسم را در تهديد خود، و پرهيزم را از مهلت دادن و هشدارت، و بيمناكيم را هنگام تلاوت آياتت قرار ده.

(123) و شبم آباد كن به بيدارى براى عبادتت، و خلوتم به شب زنده دارى براى تو، و تنهائيم به خو گرفتن به تو، و آوردن حاجاتم به درگاهت، و درخواست پياپى از تو در آزاد كردنم از آتشت، و پناه دادنم از عذابت كه اهل آتش گرفتار آنند.

(124) و مرا حتى لحظه‌اى در طغيانم سرگردان مساز، و نه در گرداب نادانيم بيخبر مدار، و مرا مايه‌ى پند پند گيران قرار مده، و نه عبرت عبرت آموزان، و نه آزمايش نظاره كنان، و با من مكر مكن در ميان آنانكه با آنها مكر مى‌كنى، و ديگرى را جاى من مگذار، و نامم (به بدى) تغيير مده، و جسمم (به بيمارى) تغيير حالت مده. و مرا مايه‌ى ريشخند خلقت مساز، و نه مايه‌ى تمسخر خود، و نه پيرو جز براى رضاى خود، و نه خدمتگزار جز به انتقام براى تو.

(125) و از خنكى و لذت عفوت، و شيرينى رحمت و روح و ريحان و بهشت پر نعمتت كاميابم ساز، و مزه‌ى آسودگى آنگونه كه به سبب توانگرى از توانگرى خود مى‌پسندى به من بچشان، و مزه‌ى كوشش در آنچه به حضرتت و آنچه نزد توست نزديك مى‌سازد، و به ارمغانى از ارمغانهايت هديه‌ام آور.

(126) و تجارتم سودمند كن، و بازگشتم بى زيان، و از مقامت ترسانم كن، و به ديدارت مشتاقم ساز، و به توبه‌اى خالص باقى نماند توفيق ده، و با آن گناهان كه با آن گناهان صغيره و كبيره آشكار و پنهان باقى مگذار.

(127) و كينه‌ى اهل ايمان از سينه‌ام بر كن، و دلم بر فروتنان مهربان كن، و براى من چنان باش كه براى صالحان هستى و زينت پرهيزگاران زيورم مساز، و برايم ياد نيك در ميان بازماندگان و آوازه‌ى بلند در ميان آيندگان قرار ده، و در سراى پيشتازانم درآور.

(128) و فراخى نعمتت بر من تمام كن، و بخشندگى‌هاى آن نزد من پى در پى كن، دستم از سودهاى خود پر ساز، و بخشش‌هاى گرانقدرت به سويم سوق ده. مرا در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى همسايه‌ى پاك‌ترين اوليائت قرار ده. و در جايگاههايى كه براى محبان و عاشقانت آماده ساخته‌اى به عطاهاى بزرگت بپوشان.

(129) و نزد خود برايم جاى آسايشى قرار ده. مطمئن در آن آرام گيرم. و منزلى كه مأوا كنم، و چشم روشن سازم، و مرا قياس با گناهان بزرگ مگير، و روزى كه اسرار هويدا شود هلاكم مساز، و هر شك و شبهه از من بزداى، و برايم در حق از هر رحمتى راهى باز كن، و قسمت‌هاى بخشش از عطاهايت برايم فراوان كن، و بهره‌هاى احسان از مهربانيت بر من بسيار كن.

(130) و قلبم را به آنچه نزد توست مطمئن و همتم را براى آنچه در كار توست فارغ ساز، و مرا به آنچه بندگان خالص خود را به آن روا داشته‌اى وادار، و قلبم را هنگام پريشانى عقلها از طاعتت سيراب كن، و بى نيازى و پاكدامنى و آسايش و بى آزارى و تندرستى و فراخى و آرامش و عافيت را برايم جمع كن.

(131) و نيكى‌هايم به سبب در آميختن با نافرمانيت تباه مكن، و نه خلوتهايم به سبب آنچه از آزمايشت به من روى مى‌كند، و آبرويم نگاهدار از رو زدن به يكى از مردم جهان، و بازم دار از التماس كردن به فاسقان.

(132) و مرا براى ستمكاران پشتيبان قرار مده، و نه براى آنان در محو كتابت مرا همدست و ياور، و نگهدارم باش از جايى كه نمى‌شناسيم چنان نگهدارى كه محفوظم بدارى، و بگشاى برايم درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى گسترده‌ات را، زيرا كه من از مشتاقان توام، و انعامت را برايم تمام دار، زيرا كه تو بهترين انعام دهندگانى.

(133) و باقى عمرم را در راه آرزو و خواستنت در حج و عمره قرار ده. اى پروردگار جهانيان، و درود فرستد خدا بر محمد و خاندان پاك و طاهرش، و سلام بر او و بر آنان باد سلامتى ابدى و جاودانه.