دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) ستايش براى خداست، پروردگار هستى‌ها.

(2) خدايا ستايش براى توست كه آسمان‌ها و زمين را بى‌مثال آفريدى، اى صاحب بزرگى تام و احسان تمام، مهتر مهتران، معبود هر معبود، آفريدگار هر آفريده، ميراث برنده‌ى هر چه هست. هيچ كس به تو نماند و علم به هيچ موجودى از دسترست به دور نباشد. بر همه چيز احاطه دارى، و همه را نگاهبانى.

(3) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن يكتاى تنهاى بى‌همتاى بدل‌ناپذير.

(4) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن بخشنده‌ى در اوج بخشندگى، آن بزرگ در بزرگ بى‌همتا، و آن برترين، كه همه چيز در برابرش حقير و ناچيز است.

(5) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن بلند مرتبه كه به قدرت خود بر همه استيلا دارد، و سخت انتقام گيرنده است.

(6) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن بخشاينده‌ى مهربان و داناى كل كه هر چيز را از روى دانش و به استوارى آفريد.

(7) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن شنواى بينا كه وجودش بى‌سبب، و خود بر همه چيز آگاه است.

(8) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن بخشنده‌ى در بخشش از همه پيش، و پاينده‌ى تا هميشه پابرجا.

(9) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن نخستين كه پيش از همه بوده است، و آن واپسين كه پس از همه خواهد بود.

(10) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ آن كه در اوج بلند مرتبگى، نزديك است، و در عين نزديكى، بلندمرتبه است.

(11) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ صاحب شكوه و عظمت و بزرگوارى، و سزاوار سپاس.

(12) تو آن خدايى كه جز تو معبودى نيست؛ پديده‌ها را بى‌اصل و مايه پديد آورده‌اى، و صورت‌ها را بى‌مثال و نمونه نقش بسته‌اى، و آفريده‌ها را بى‌پيروى از ديگران هستى بخشيده‌اى.

(13) تويى كه با حكمت خود، هر چيز را كمالى بسزا بخشيده‌اى، و هر چيز را براى انجام دادن وظيفه‌اى آماده ساخته‌اى، و هر چه غير خود را به نيكى سامان داده‌اى.

(14) تويى كه در آفرينش، هيچ شريكى يارى‌ات نكرده، و هيچ وزيرى دستيار تو نشده، و هيچ كس تو را نديده، و براى تو مثل و مانندى نبوده است.

(15) تويى كه چون اراده كنى، هر چه خواهى همان شود، و چون حكم برانى، حكم تو عين عدالت است، و چون داورى كنى، داورى كردنت براساس انصاف است.

(16) تويى كه هيچ مكانى گنجايشت را ندارد، و هيچ قدرتى اقتدار تو را تحمل نتواند، و هيچ برهان و بيانى تو را درمانده نكند.

(17) تويى كه همه چيز را يك‌به‌يك به شمار آورده‌اى، و براى هر چيز پايانى گذاشته‌اى، و به مقتضاى حكمت، اندازه معين كرده‌اى.

(18) تويى كه دست دراز اوهام از رسيدن به اوج ذاتت كوتاه است، و پاى انديشه‌ها را به چگونگى تو راهى نيست، و ديده‌ها كجايى تو را در نيابند.

(19) تويى كه چون به پايان نمى‌رسى، محدود نيستى، و چون به صورتى مجسم نمى‌شوى، به ادراك در نيايى، و چون فرزند نمى‌زايى، زاييده نشده‌اى.

(20) تويى كه رقيبى ندارى تا با تو رقابت كن، و همتايى كه بر تو برترى يابد، و همانندى كه پيش تو عرض اندام نمايد.

(21) تويى كه بى‌پيروى از كسى، آفرينش را بنياد نهادى، و از هيچ، همه را آفريدى، و بى‌هيچ سابقه‌اى پديد آوردى، و بى‌هيچ وسيله‌اى جهان را ساختى، و هر نقش كه بستى، همه نيكو بستى.

(22) پاك و منزهى تو، و چه والا مرتبه‌اى تو، و چه بلند است جايگاه تو، و چه خوب آشكار كرده است حق را «فرقان» تو.

(23) پاك و منزهى تو، اى خداى لطيف، چه بسيار است لطف تو؛ اى خداى مهربان، چه فراوان است مهربانى تو؛ اى خداى حكيم، چه بى‌اندازه است دانايى تو.

(24) پاك و منزهى تو، اى فرمانروا، چه نفوذناپذير است قدرت تو؛ اى بخشنده، چه گسترده است خوان بخشش تو؛ اى بلند پايه، چه رفيع است شأن و مقام تو. تويى كه شكوه و جلال و بزرگى دارى و سزاوار حمد و سپاسى.

(25) پاك و منزهى تو، كه به نيكى‌ها دست خود گشوده‌اى، و هدايت همه از جانب توست، و تو آن را به ما آموخته‌اى. پس هر كه براى دين يا دنياى خود از تو چيزى خواست، لطف و احسان تو را دريافت.

(26) پاك و منزهى تو، كه هر چه در وادى علم تو وارد شده، سر به فرمان تو فرود آورده، و هر چه زير عرش توست، در برابر عظمتت فروتن گشته و هر آفريده تسليم حكم تو شده است.

(27) پاك و منزهى تو، با هيچ يك از حواس بيرونى و درونى تو را در نيابند، و با سودن دست و لمس احساست نكنند. با تو حيله‌گرى كنند واز خويش دورت سازند و با تو دشمنى نمايند و به مخالفت برخيزند و بر تو چيره شوند و فريبت دهند و با تو نيرنگ بازند.

(28) پاك و منزهى تو، راه تو مستقيم و هموار است، و طريقت تو بر پايه‌ى حق استوار، و تو زنده‌اى هستى كه همه نيازخواه تواند.

(29) پاك و منزهى تو، سخنت حكمت، فرمانت لازم، و اراده‌ات پابرجاست.

(30) پاك و منزهى تو، هيچ كس نتواند مشيتت را بازگرداند و كلماتت را دگرگون سازد.

(31) پاك و منزهى تو، نشانه‌هاى تو آشكار است، اى خدايى كه پديدآورنده‌ى آسمان‌ها و آفريدگار جان‌هايى.

(32) ستايش براى توست، ستايشى كه با جاودانگى تو جاودانه شود.

(33) ستايش براى توست، ستايشى كه با دوام نعمت تو تا هميشه باقى ماند.

(34) ستايش براى توست، ستايشى كه همسنگ احسان تو باشد.

(35) ستايش براى توست، ستايشى كه بر خشنودى‌ات بيفزايد.

(36) ستايش براى توست، ستايشى كه با ستايش ديگر ستايشگران همراهى كند، و سپاسى كه دست سپاس ديگر سپاسگزاران بدان نرسد؛

(37) ستايشى كه تنها سزاوار توست، و با آن، تقرب به درگاه تو را نتوان جست؛

(38) ستايشى كه سپاس نخستين را تداوم بخشد و سپاس واپسين را در پى آورد؛

(39) ستايشى كه در گردش روزگاران فزونى يابد و پيوسته و پى‌درپى دو چندان گردد؛

(40) ستايشى كه فرشتگان حسابگر شمارش آن نتوانند، و از آنچه فرشتگان كاتب در لوح محفوظ تو مى‌نويسند، افزون‌تر باشد؛

(41) ستايشى كه با عرش بزرگ تو هم‌طراز، و با كرسى رفيع تو هم‌اندازه شود؛

(42) ستايشى كه پاداش آن نزد تو به كمال رسد، و پاداش آن تمام جزاها را در برگيرد؛

(43) ستايشى كه پيدا و نهان آن يكى باشد، و پنهانش توأم با نيت راست؛

(44) ستايشى كه هيچ آفريده‌اى تو را مثل آن ستايش نكند، و هيچ كس جز تو به كمال آن پى نبرد؛

(45) ستايشى كه هر كس در شمارش آن بكوشد، نيازمند يارى شود، و هر كس در به جاى آوردن حق آن سعى بليغ كند، نيروى بيشترى خواهد؛

(46) ستايشى كه هر ستايش ديگر را كه آفريده‌اى گرد هم آورد، و هر ستايشى را كه پس از آن بيافرينى، در برگيرد،

(47) ستايشى كه نزديك‌تر از آن به سخن تو هيچ نباشد، و بيش از آن كس كه تو را با آن مى‌ستايد، كسى تو را نستايد؛

(48) ستايشى كه با بخشش تو موجب افزونى نعمت و فراوانى آن شود، و تو را با احسان خود، پيوسته آن را بيفزايى؛

(49) ستايشى كه زيبنده‌ى بزرگى ذات تو باشد، و با عزت جلال و عظمتت برابر گردد.

(50) پروردگار من، درود فرست بر محمد و خاندان محمد، آن انسان برگزيده‌ى پسنديده‌ى گرامى مقرب درگاهت. برترين درودهاى خود را، و كاملترين بركات خودرا نثارش كنم، و پر بهره‌ترين رحمت‌هاى خود را نصيب او گردان.

(51) اى پروردگار من، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى فزاينده كه فزاينده‌تر از آن نباشد. و درود فرست بر او؛ درودى كه فراوان كه فراوان‌تر از آن به دست نيايد. و درود فرست بر او؛ درودى خشنود كننده كه برتر از آن صورت نبندد.

(52) اى پروردگار من، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى كه او را خرسند كند و خرسندى‌اش را فزونى دهد. و درود فرست بر او؛ درودى كه تو را خشنود گرداند و بر خشنودى‌ات بيفزايد. و درود فرست بر او؛ درودى كه جز آن را براى او نپسندى و ديگرى را شايسته‌ى آن ندانى.

(53) پروردگار من، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى كه از مرز خشنودى تو فراتر بود و به جاودانگى تو پيوند خورد و به پايان نرسد؛ آن سان كه كلمات تو را پايانى نيست.

(54) پروردگار من، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى كه درود فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و اهل طاعت تو را در برگيرد، و درود بندگان جنى و انسى و دعوت‌پذيران تو شامل شود، و درود هر يك از اصناف آفريدگانت كه آنان را آفريده‌اى و در زمين پراكنده‌اى، گرد هم آورد.

(55) پروردگار من، بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه بر هر درود پيش از آن و پس از آن احاطه يابد. و بر او و خاندانش درود فرست؛ درودى كه تو و ديگران را پسند آيد، و با آن درودهايى پديد آورى كه درودهاى پيشين را با آن چندين برابر كنى، و در گردش روزگاران بارها بر آن بيفزايى، چندان كه جز تو هيچ كس آن را شمردن نتواند.

(56) پروردگار من، درود فرست بر اهل بيت او كه پاك‌ترين‌اند، و تو آنان را براى انجام دادن كار مهم خود برگزيده‌اى، و ايشان را نگهبانان علم خود و نگه‌داران دين خود و جانشينانت در زمين، و حجت‌هاى خود بر بندگانت قرار دادى، و به خواست خود از هر گناه و آلودگى پاك كردى، و آنان را چنان آفريدى كه وسيله‌ى رسيدن به تو و راه درآمدن به بهشت تو باشند.

(57) پروردگار من، بر محمد و خاندانش درود فرست؛ درودى كه با آن، عطا و كرامت خود را بر آنان وسيع گردانى، و هر گونه بخشش و احسان را در حقشان به كمال رسانى، و بهره‌ى ايشان را از هديه‌ها و سودهاى خود سرشار كنى.

(58) پروردگار من، بر او و بر ايشان درود فرست؛ درودى كه آغازش حد و مرز ندارد، و مدتش بى‌پايان است، و انجامش را نهايت نيست.

(59) پروردگار من، بر آنان دورد فرست، همسنگ عرش خود و آنچه زير آن است، و هموزن آنچه آسمان‌هاى تو و بالاتر از آن را پر ساخته، و به شمار زمين‌هاى تو و هر چه در زير و در ميان آنهاست؛ درودى كه ايشان را به تو نزديك نمايد، و خشنودى تو و ايشان را فراهم سازد، و تا هميشه درودهايى چنين در پى داشته باشد.

(60) خدايا، تو در هر زمان دين خود را به وسيله‌ى پيشوايى نيرو بخشيده‌اى كه او را چونان نشان هدايت پيش چشم بندگانت به پا داشته‌اى، و در سرزمين‌هاى خود علم راه قرارش داده‌اى، پس از آن كه رشته‌ى وجود او را به رشته‌ى وجود خود گره زده‌اى، و او را وسيله‌ى خشنودى خود ساخته‌اى، و پيروى‌اش را لازم گردانده‌اى، و از نافرمانى‌اش برحذر داشته‌اى، و به اطاعت فرمانهايش و پرهيز از نهى‌هايش امر كرده‌اى، و فرموده‌اى كه هيچ كس نبايد بر او پيشى گيرد يا از او واپس ماند، و اوست كه پناه‌جويان را در پناه خود نگه مى‌دارد، و پناهگاه مؤمنان است، و رشته‌ى نجات آويختگان، و حسن جمال هستى‌ها.

(61) خدايا، به ولى خود شكرانه‌ى نعمتى را كه به او داده‌اى، الهام نمان، و مانند آن شكرانه را به ما نيز الهام كن تا نعمت وجود او را سپاس گوييم. او را از جانب خود سلطه‌اى يارى‌دهنده عطا كن، و راه‌هاى سخت را به آسانى پيش پاى او بگشاى، و او را به نيرومندترين تكيه گاه خود يارى فرما. پشت وى را محكم، و بازويش را توانا گردان، و چشم عنايت خود را از او برمدار، و به نگهدارى خود حمايتش فرما، و با فرشتگانت مددكار او باش، و با برترين سپاه پيروز خود نيرومندش ساز.

(62) به دست او كتاب و احكام و راههاى هدايت خود و سنت پيامبر خود را- كه درودهاى تو اى خدا بر او و خاندانش باد- بر پاى دار، و آن نشانه‌هاى دين تو را كه ستمگران ميرانده‌اند، دوباره زنده ساز، و گرد و غبار ستم را از جاده‌ى شريعت خود بزداى، و دشوارى‌هاى راه خويش را برطرف نماى، و به يمن وجود او منحرفان از دين خود را از ميان بردار، و آنان را كه راه مستقيم تو را كج مى‌خواهند، نيست گردان.

(63) او را با دوستان خود نرمخو گردان، و بر دشمنانت مسلط ساز، و مهربانى و رحمت و دلسوزى و مهرورزى او را به ما ارزانى كن، و ما را بر آن دار كه شنوندگان سخن و فرمانبران دستور او شويم، و در راه خشنودى‌اش بكوشيم، و در يارى و دفاع از او، مددكار وى باشيم، و بدين وسيله، به تو و پيامبرت- كه درود تو اى خدا بر او و خاندانش باد- تقرب جوييم.

(64) خدايا، بر دوستداران اين خاندان درود فرست، كه به مقام و منزلت ايشان معترف‌اند، و به راه روشن آنان مى‌روند، و نشانه‌هايشان را دنبال مى‌كنند، و به رشته‌ى محبتشان چنگ مى‌زنند، و به ولايتشان تمسك مى‌جويند، و امامت و پيشوايى‌شان را مى‌پذيرند، و به فرمانشان گردن مى‌نهند، و در اطاعتشان مى‌كوشند، و روزگار دولت ايشان را منتظرند، و چشم اميدشان به آنان دوخته شده است؛ درودهاى فرخنده و پاكيزه و فزاينده در هر بامداد و شامگاه.

(65) بر آنها و جان‌هايشان سلام فرست و كارشان را براساس تقوا سامان بخش، و حال و روزشان را نيكو گردان، و توبه‌شان را پذيرا شو، كه تويى بسيار توبه‌پذير مهربان و بهترين آمرزگاران، و به رحمت خود ما را در جوار ايشان در سراى سلامت وارد كن، اى مهربانترين مهربانان.

(66) خدايا، امروز روز عرفه است؛ روزى كه تو آن را شرافت داده‌اى و كرامت بخشيده‌اى و بزرگ داشته‌اى، و در چنين روزى رحمت خود را بر ما گسترده‌اى، و به عفوت بر ما منت نهاده‌اى، و بخشش خود را فراوان ساخته‌اى، و به يمن آن، بيش از پيش، بر بندگانت نعمت ارزانى كرده‌اى.

(67) خدايا، من همان بنده‌ى توام كه پيش از آن كه روح خود را در او بدمى، و پس از آن كه او را آفريدى، از نعمت خويش برخوردارش كردى، و سپس در زمره‌ى كسانى قرارش دادى كه آنان را به دين خود راه نموده‌اى، و به اداى حق خود كامياب ساخته‌اى، و به رشته‌ى محبت خود از آتش در امان داشته‌اى، و در حزب خود وارد كرده‌اى، و به آنان راه دوستى ورزيدن با دوستانت، و دشمنى كردن با دشمنانت را نشان داده‌اى؛

(68) همان بنده‌اى كه چون فرمانش دادى، آن را زمين گذاشت، و چون منعش كردى، دست برنداشت، و چون از نافرمانى خود برحذرش داشتى، با آن مخالفت كرد و مرتكب نهى تو شد، اما نه از روى دشمنى با تو و نه از سر گردن‌كشى در برابر تو، بلكه خواهش نفسانى، او را به كارهايى برانگيخت كه از آنها دورش كرده بودى و ترسانده بودى‌اش. در اين ميان، دشمن تو دشمن او، شيطان، تا آنجا وسوسه‌اش كرد كه با اين كه از تهديد تو با خبر بود و به عفو و گذشت تو اميد و اطمينان داشت، از فرمان تو سرپيچى نمود؛ در حالى كه با اين همه بخشش كه تو در حق او روا داشته‌اى، از ديگران به گناه نكردن شايسته‌تر بود.

(69) اينك اين منم، افتاده در برابر تو، خوار و ذليل و سرافكنده و فروتن و ترسان، و معترف به گناهان بزرگى كه مرتكب شده‌ام و خطاهاى سنگينى كه انجام داده‌ام؛ در حالى كه از عفو تو اميد امنيت دارم و از رحمتت پناه مى‌خواهم، و به يقين مى‌دانم كه هيچ كس مرا از تو در امان نخواهد داشت، و در برابر عذابت از من حمايت نخواهد كرد.

(70) پس بر من تفضل كن و همچنان كه گنهكاران را به احسان خود مى‌نوازى و بر گناهانشان پرده مى‌اندازى، با من و گناهانم نيز چنين كن، و آن سان كه عفو خود را نصيب كسى مى‌كنى كه به اختيار خودش تسليم تو شده، مرا هم از بخشش خود نصيبى عطا فرما، و به آمرزش خود- كه چون آن را به آرزومندش ارزانى كنى، در نظرت بزرگ نيابد- بر من نيز منت گذار.

(71) در اين روز، براى من نصيبى قرار ده كه با آن از خشنودى تو بهره‌مند شوم، و مرا از آنچه بندگان كوشاى تو از درگاهت به ارمغان مى‌آورند، دست تهى برمگردان.

(72) من از كارهاى نيكى كه ايشان كرده‌اند، با خود هيچ ندارم، اما پيش از اين، به يگانگى تو و نفى اضداد و امثال و همانندها از تو معتقد بوده‌ام، و از درهايى به سوى تو آمده‌ام كه خود فرموده‌اى از آن درها بر تو وارد شويم، و با چيزى به درگاه تو تقرب جسته‌ام كه هرگز كسى جز با آن به درگاه تو تقرب نتواند جست.

(73) سپس در پى اين حالت، با توبه و اخلاص به سويت آمده‌ام؛ با خوارى و زارى به درگاه تو، و با گمان نيك به تو، و اطمينان به رحمت تو در دو جهان. و اميد به تو را ضميمه‌ى آن كرده‌ام؛ اميدى كه آرزومندانت از آن بى‌نصيب نمى‌مانند.

(74) و همچون بنده‌ى حقير خوار بينواى فقير ترسانى كه به تو پناه آورده است، نياز خود را از تو خواسته‌ام؛ با ترس و تضرع و پناه‌جويى و امان‌طلبى، نه از سر گردن‌فرازى متكبران به تكبر، و نه از روى بلندپروازى طاعت‌پيشگان به گستاخى، و نه از روى دلخوشى به شفاعت شفيعان.

(75) اينك من از هر كمى كمتر، و از هر خوارى خوارترم؛ چنان ذره‌اى يا كم‌تر از آن. پس از آن كه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌ورزى و نازپروردگان در نعمت را به ناگاه نمى‌ميرانى، اى آن كه به احسان خود گنهكاران را مى‌آمرزى و خطاكاران را به نيكى كردن زياد مهلت مى‌دهى،

(76) من بنده‌ى گنهكار معترف خطاپيشه‌ى لغزش خورده‌ام.

(77) من كسى هستم كه در برابر تو گستاخى ورزيده‌ام.

(78) من كسى هستم كه به دلخواه خود تو را نافرمانى كرده‌ام.

(79) من كسى هستم كه اعمال زشت خود را از بندگانت پوشيده‌ام و پيش تو آشكارشان ساخته‌ام.

(80) من كسى هستم كه از بندگانت ترسيده‌ام و خود را از تو در امان ديده‌ام.

(81) من كسى هستم كه از قهر و غلبه‌ى تو پروا نكرده‌ام و از خشم تو نهراسيده‌ام.

(82) منم كه بر خود ستم كرده‌ام.

(83) منم كه گروگان بلاى خود شده‌ام.

(84) منم كه شرم و حياى اندك دارم.

(85) منم كه رنجى دراز و ديرينه خواهم داشت.

(86) خدايا، سوگندت مى‌دهم به حق آن كس كه از ميان آفريدگانت او را برگزيده‌اى، به آن كه او را براى خود پسنديده‌اى، به حق آن كه طاعت او را به اطاعت خود پيوسته‌اى، به آن كه نافرمانى او را نافرمانى خود شمرده‌اى، به حق آن كه دوستى او را با دوستى خود قرين ساخته‌اى، به آن كه دشمنى او را در شمار دشمنى خود آورده‌اى، در اين روز، مرا مثل كسانى كه بيزار از گناه در پيشگاه تو زارى مى‌كنند و توبه‌كنان به آمرزشت پناه مى‌آورند و تو آنان را مى‌آمرزى، جامه‌ى رحمت و بخشايش بپوشان.

(87) و كار مرا سامان ده به آن چيزى كه كار طاعت‌پيشگان و مقربان و منزلت‌داران خود را با آن به صلاح مى‌آورى.

(88) و خود به تنهايى مرا سرپرستى كن؛ آن سان كه خود به تنهايى از كسانى سرپرستى مى‌كنى كه به عهد تو وفا كرده‌اند و خود را در اطاعت از تو به رنج افكنده‌اند و در طلب خشنودى‌ات به سختى كوشيده‌اند.

(89) مرا به سبب اين كه در جلب ثوابت كوتاهى كرده‌ام و در محرماتت پاى از حد خود فراتر نهاده‌ام و از مرز احكامت بيرون رفته‌ام، كيفر مكن.

(90) و با مهلت دادن، مرا به غفلت مينداز و غافلگير مساز؛ همچون كسى كه خير خود را از من دريغ كرد و چنين پنداشت كه رساندن آن خير به من، تنها به دست اوست، و حقى در نعمت‌بخشى خود تو را شريك ندانست.

(91) از خواب بى‌خبران و ناهشيارى اسرافكاران و خواب‌آلودگى به خود رهاشدگان بيدارم كن،

(92) و قلب مرا به كارى برگمار كه طاعت‌پيشگان را بدان گماشته‌اى، و اهل عبادت را بدان واداشته‌اى و با آن، مردم سست و كاهل را از آتش رها ساخته‌اى.

(93) مرا از چيزهايى كه از تو دورم مى‌سازند و ميان من و بهره‌ام از تو فاصله مى شوند و مرا از درخواست خود باز مى‌دارند، در پناه خو آور،

(94) و چنان كن كه من به آسانى راه نيكيها را به سوى تو بپيمابم، و از همان راه كه تو فرموده‌اى، در رسيدن به نيكيها شتاب نمايم، و بدان گونه كه خود خواسته‌اى، در انجام دادن آنها حريصانه بكوشم.

(95) مرا با كسانى كه تهديد تو را به هيچ نمى‌گيرند، هلاك مفرما.

(96) و با آنان كه خود را در معرض خشم سنگين تو قرار مى‌دهند، نابود مگردان.

(97) و با آنان كه از راه تو منحرف شده‌اند، درهم مشكن،

(98) و مرا از ناگوارى‌هاى بلا و فتنه رهايى بخش، و از تنگناهاى آشوب بيرون آور، و به مهلت دادن خود غافلگير مساز،

(99) و حائل شو ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد، و خواهش نفسانى كه در هلاكم اندازد، و زيانى كه به من روى آورد.

(100) از من رو مگردان همچون رويگردان شدنت از كسى كه بر او خشم گرفته‌اى و ديگر از او خشنودى نگشته‌اى،

(101) و مرا از دل بستن به اميد خود مأيوس مكن، چندان كه نااميدى از رحمتت بر من غالب شود،

(102) و مرا به نعمتى كه تاب آن ندارم ميازماى كه بار محبتت بر شانه‌هايم سنگينى كند و از پاى درآيم،

(103) و مرا مانند كسى كه در او هيچ خيرى نيست و تو را با او كارى نبود و بازگشتش به سوى تو ممكن نباشد، از دست فرو مگذار.

(104) و مثل كسى كه از چشم عنايت تو افتاده و دست تو جامه‌ى شوربختى بر تنش پوشانده است، از درگاه خود دور مساز، بلكه دستم را بگير و از افتادن فرو افتادگان و دلهره‌ى گمراهان و لغزش فريب‌خوردگان و گرداب مرگ هلاك‌شدگان، نجاتم ده،

(105) و مرا از امتحانى كه غلامان و كنيزان خود را بدان مى‌آزمايى، به سلامت دار، و به مقام و مرتبه‌ى كسانى رسان كه به آنان توجه دارى و نعمتشان داده‌اى و از ايشان خشنود بوده‌اى و آنان را زندگى پسنديده عطا كرده‌اى و با سعادت ميرانده‌اى.

(106) چنان كه فكر دل بركندن از هر چه نيكى‌هايم را نابود مى‌كند- و بركاتم را به باد مى‌دهد، هرگز از من جدا نشود، و همانند گردنبندى، پيوسته بر گردنم باشد،

(107) و قلب من، خود را در جامه‌ى تنفر از زشتى‌هاى خطا و رسوايى‌هاى گناه بپوشاند.

(108) مرا به كارى كه جز با عنايت تو بدان دست نمى‌يابم، سرگرم مكن، تا از كارى كه جز با آن به خشنودى‌ات نمى‌رسم، وانمانم.

(109) و از دل من محبت اين دنياى بى‌قدر و منزلت را ريشه‌كن ساز؛ دنيايى كه مرا از آنچه نزد توست باز مى‌دارد، و مانع مى‌شود كه وسيله‌اى براى رسيدن به تو فراهم آورم، و مرا از تقرب جستن به تو غافل مى‌گرداند.

(110) زيبايى‌هاى تنهابودن در شب و روز، و راز و نياز با خود را به چشمم بياراى،

(111) و مرا عصمتى بخش كه به ترس از تو نزديكم سازد، و ميان من و ارتكاب گناهان جدايى اندازد، و مرا از كمند معاصى بزرگ وارهاند.

(112) از آلودگى نافرمانى پاكيزه‌ام گردان، و ناپاكى خطاها را از من بزداى، و مرا با جامه‌ى سلامت بپوشان، و تن‌پوش عافيت بر تنم كن، و با نعمت گسترده‌ى خود مرا در برگير، و فضل و احسان خود را پى‌درپى به من برسان.

(113) به توفيق و راهنمايى خود مرا نيرو بخش، و بر نيت شايسته و گفتار پسنديده و كردار نيكو يارى‌ام فرما، و بى‌قوت و قدرت خود، به قدرت و قوت خويشم وامگذار،

(114) و در آن روز كه مرا براى ديدار خود بر مى‌انگيزى، خوار و شرمنده‌ام مساز، و نزد دوستداران خود رسوايم مكن، و يادت را از خاطرم مبر، و توفيق سپاسگزارى خود را از من دريغ مدار، و هنگام غفلت و بى‌خبرى كه نادانان شكر نعمت‌هايت را از ياد مى‌برند، پيوسته آن را بر زبانم جارى كن، و به من الهام فرما كه در برابر آنچه عطايم كرده‌اى، تو را ثنا گويم، و به آن خوبى‌ها كه در حق من روا داشته‌اى، اعتراف كنم.

(115) چنان كن كه اشتياق من به تو، از اشتياق ديگران فراتر باشد، و ستايش من درباره‌ى تو، بالاتر از ستايش ديگران قرار گيرد.

(116) آن دم كه حاجت خود پيش آورم، مرا وامگذار، و به كارهاى نيكى كه خودپسندى‌ام را سبب گرديده، در عذابم ميفكن، و آن دست رد كه بر سينه‌ى دشمنانت مى‌زنى، بر سينه‌ى من مزن. گوش من به فرمان توست، و مى‌دانم كه دليل و برهان تو راست است و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به نيكى و احسان خوكرده‌ترى. تو شايسته‌ى آنى كه از كيفرت بيم نمايند، و آنان را كه طاعت پيشه كرده‌اند، بيامرزى، عفو از تو زيبنده‌تر است تا عقوبت‌كردن، و تو به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا پرده‌درى.

(117) مرا به زندگى‌اى پاكيزه زنده بدار كه با آنچه دلخواه من است توأم گردد، و به آنچه دوست مى‌دارم پايان يابد، و در اين ميان، كارى كه تو ناپسند مى‌دارى، انجام ندهم، و چيزى را كه نهى فرموده‌اى، مرتكب نشوم، و مرا همچون كسى بميران كه نورش در پيش رو و از سمت راستش در حركت است.

(118) مرا در پيشگاه خودت خوار گردان و پيش آفريدگانت بزرگوار. چون با تو خلوت كنم، مرا سرافكنده ساز، و در بين بندگانت سرافراز. از كسى كه به من نياز ندارد، بى‌نيازم كن، و نياز من به خودت را فزونى بخش.

(119) مرا از سرزنش دشمنان و پيش آمدن بلاها و خوارى و گرفتارى در پناه آور، و گناهانم را كه از آنها خبر دارى، بپوشان؛ مانند كسى كه اگر بردبارى او مانع نشود، بر انتقام گرفتن قدرت دارد، و اگر مداراى او نباشد، گناهان را كيفر مى‌دهد.

(120) آنگاه كه بخواهى گروهى را به فتنه و پيشامد بد دچار كنى، چون به تو پناه آورم، مرا از آن ميان رهايى ده، و چنان كه در اين جهان رسوايم نخواسته‌اى، در آن جهان نيز رسوايم مخواه،

(121) و در حق من رشته‌ى نعمت‌هاى اين جهان و نعمت‌هاى آن جهان و رشته‌ى فوايد ديرينه و تازه را پيوسته گردان، و چندان عمر مرا دراز مكن كه به سبب آن سنگدل شوم، و مرا چندان به سختى و ناگوارى دچار مكن كه بزرگى و خوشى و سرزندگى‌ام را از ميان ببرد، و مرا به حقارتى كه قدر و منزلتم را بكاهد، يا به عيب و نقصى كه با آن جايگاه خود را نشناسم، گرفتار مساز.

(122) مرا آنگونه مترسان كه از نوميدى و غم خاموشى گزينم، و چندان بيم مده كه به وحشت افتم. چنان كن كه تنها از تهديدهاى تو بترسم، و تنها از مهلت دادن و هشدارهاى تو بپرهيزم، و تنها هنگام خواندن كتاب تو بيمناك شوم.

(123) شبم را آباد گردان با بيدارى‌ام براى عبادت تو، و تنها شب زنده‌دارى كردنم براى تو، و مردم گريزى و مأنوس شدنم با تو، و فرود آوردن بار نياز خود بر درگاه تو، و پى‌درپى خواهش كردنم براى رهايى از آتش دوزخ، و پناه بردنم به تو از عذابى كه اهلش در آن گرفتارند.

(124) مرا سرگشته در وادى طغيان رها مكن، و تا دم مرگ در گرداب جهل و بى‌خبرى مگذار، و مايه‌ى پند و عبرت ديگران مخواه، و موجب گمراهى آن كس كه به من مى‌نگرد مساز، و با من مثل كسانى كه با سلامت و نعمت مهلتشان داده‌اى، رفتار مكن، و ديگرى را به جاى من برمگزين، و نام مرا از دفتر نيكان مزداى، و پيكر مرا به آفت‌هاى اين جهانى و آتش آن جهانى دگرگون مساز، و مرا مضحكه‌ى آفريدگان و مسخره‌ى درگاه خود مكن، و چنان كن كه جز در پى خشنودى تو نروم، و جز براى انتقام گرفتن از دشمنان تو، خود را به رنج نيفكنم.

(125) لذت بخششت را، شيرينى رحمتت را، آسودگى و رزق و روزى‌ات را، و بهشت پر نعمتت را به من ارزانى كن، و با بى‌نيازى خود، طعم آسوده‌خيالى و مشغول‌شدن به آنچه را تو دوست مى‌دارى، و طعم كوشش در آنچه را موجب تقرب به درگاه توست، به من بچشان، و تحفه‌اى از تحفه‌هاى خود را براى من بفرست.

(126) تجارتم را پر سود، و بازگشتم را بى‌زيان قرار ده، و چنان كن كه از روز ايستادن در برابر تو و حساب پس دادن بترسم، و هم آرزومند ديدارت باشم. مرا به توبه‌اى بى‌بازگشت و خالص كامياب ساز كه پس از آن، هر گناه كوچك و بزرگ، و هر گناه آشكار و پنهان را نابود كنى.

(127) كينه‌ى مؤمنان را از دل من ريشه‌كن ساز، و قلبم را با فروتنان مهربان گردان، و با من چنان باش كه با نيكان هستى، و مرا به جامه‌ى پرهيزگاران بياراى، و براى من در ميان آيندگان نام نيكو گذار و در ميان معاصران آوازه‌ى بلند، و در روز رستاخيز مرا در زمره‌ى كسانى درآور كه در اطاعت و ايمان، نخستين كسان بودند.

(128) گستردگى نعمتت بر من را به حد كمال رسان، و بهترين‌هايش را در حق من پى‌درپى ساز. دستان مرا از عطاياى خود بياكن، و بخشش‌هاى بزرگ خود را به سوى من روان گردان، و مرا در باغهايى كه در بهشت براى برگزيدگانت آراسته‌اى، با خوب‌ترين دوستان خود همسايه كن، و در مقاماتى كه براى محبان خود فراهم آورده‌اى مرا خلعت عطاياى بى‌عوض بپوشان.

(129) براى من نزد خود مكانى مطمئن قرار ده كه در آن آرامش يابم، و منزلى كه در آن فرود آيم و مسكن گيرم و چشمم بدان روشن شود. كيفر مرا به اندازه‌ى گناهان بزرگى كه كرده‌ام قرار مده. در آن روز كه هر نهانى آشكار شود، هلاكم مكن، و هر شبهه‌اى را از دلم بزداى، و از هر رحمتى براى من راهى به سوى حق بگشاى، و بهره‌هاى بخشش خود را در حق من فراوان ساز، و به فضل خود نصيب مرا از احسانت افزون گردان.

(130) چنان كن كه دلم به آنچه نزد توست مطمئن گردد، و همه‌ى همت من در عبادت تو به كار افتد. مرا به كارى وادار كه بندگان خالص خود را بدان وامى‌دارى، و هنگام غفلت عقل و خرد، دل مرا با طاعت خود درهم آميز، و بى‌نيازى و پاكدامنى و آسايش و تندرستى و وسعت روزى و آرامش و عافيت را براى من فراهم ساز.

(131) كارهاى نيك مرا با گناهانى كه به آن درآميزد، تباه مساز، و خلوت‌هايم را به نعمت يا محنتى كه براى آزمايش من مى‌فرستى، آشفته مكن، و آبرويم را از گزند نيازخواهى از آفريدگانت نگاه دار. و مرا از درخواست آنچه نزد بدكاران است، بازدار.

(132) مددكار ستمگران قرارم مده، و مگذار كه در نابود كردن كتاب تو با آنان همدست شوم. مرا آنگونه حفظ و حمايت كن كه خود نمى‌دانم، و با آن، از هر بدى در امان مى‌مانم. درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى فراوان خود را به روى من بگشاى كه من از روى آورندگان به درگاه توام. نعمت دادنت به من را به حد كمال رساندن كه تو بهترين نعمت‌دهندگانى.

(133) اى پروردگار هستى‌ها، چنان كن كه مانده‌ى عمر من، براى جلب خشنودى تو، در كار حج و عمره سپرى شود. خداى تعالى درود فرستد بر محمد و خاندان پاك و پاكيزه‌ى او، و سلام و تهنيت بر ايشان، تا ابد.