دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) سپاس خداوند را كه پروردگار جهانيان است.

(2) خداوندا! سپاس تو را! اى آفريننده‌ى آسمانها و زمين و اى صاحب بزرگى و كرم. پرورنده‌ى پرورندگان، معبود هر پرستنده، آفريننده‌ى هر آفريده، وارث هر چيز، چيزى مانند تو نيست و هيچ از دانش تو پوشيده نه، و تو همه را فرا گرفته و بر هر چيز نگهبانى.

(3) توئى خدا كه معبودى غير تو نيست، يكى و يگانه و يكتا و بى‌همتا

(4) توئى خدائى كه معبودى غير تو نيست، كريمى و كرمت را غايت نيست، عظيمى و عظمتت را نهايت نه، فر و شكوه كبرياى تو بى‌منتهاست.

(5) خداوند توئى و معبودى غير تو نيست: بلندتر و برترى از هر چيز و به غايت توانا.

(6) توئى خداوند معبودى غير تو نيست بخشاينده‌ى و مهربان، دانا و حكيم.

(7) توئى خداوند معبودى غير تو نيست، شنوا و بينائى هميشه بودى و بر همه چيز آگاهى.

(8) توئى خداوند! خدائى غير تو نيست، كريمى و كرمت بى‌پايان، پيوسته پايدار.

(9) توئى خداوند معبودى غير نيست، در آغاز بودى پى از هر كس و در انجام باشى پس از هر چيز.

(10) توئى خداوند و معبودى مستحق پرستش جز تو نيست، با وجود بلندى نزديكى و با نزديكى بلند.

(11) توئى خداوند و خداوندگارى غير تو نيست با فر تابناك و شكوه، سزاوار سپاس.

(12) توئى خداوند غير تو خدائى نيست، همه چيز را تو آفريدى نه از ماده، و هر صورت را نگاشتى نه از روى نمونه، هر چه را نو پديد آوردى نه از رنگى و طرحى.

(13) هر چيز را اندازه مقرر كردى و براى آسانى هر يك را آماده كارى ساختى «هر چه غير تست تدبيرش تو كردى‌

(14) توئى كه در آفرينش، كسى يارى تو نكرد و در كار تو راى‌زن و مددكار نبود و آفرينش تو را كس نديد و مانند تو كس نبود.

(15) خواستى و هر چه خواستى شد و حكم كردى و حكم تو عدل بود و داورى تو به نصفت و داد،

(16) توئى كه در جائى نگنجى و در برابر ملك تو ملكى نيست و از هيچ برهان و بيان فرو نمانى.

(17) توئى كه شماره هر چيز را مى‌دانى و هر يك را اجل و فرجامى مقرر داشتى و اندازه معين فرمودى.

(18) توئى كه انديشه‌ها بذات تو نرسد و دانشها از ادراك چگونگى تو فرو ماند و ديده جاى تو را درنيابد.

(19) توئى كه پايان ندارى تا محدود باشى و مجسم نيستى كه محسوس شوى و فرزند نياوردى تا فرزند ديگرى باشى.

(20) دشمن ندارى تا با تو به عناد برخيزد و همتا ندارى كه با تو همسرى كند و مانند ندارى كه با تو برابرى نمايد.

(21) توئى كه آفرينش را بنياد نهادى و جهان را پديد آوردى و نو ساختى و شگفتى نمودى و هر چه ساختى نيكو ساختى.

(22) منزهى تو! چه بزرگ است شان تو و چه بلند است مكان تو و آشكاركننده‌ى حقست قرآن تو.

(23) منزهى تو! چه نيكو چاره‌سازى و چه بسيار مهربانى و حكيم راستكارى، هر چيز را مى‌شناسى.

(24) پاك خداوندا! چه پادشاه با فر و شكوهى! و چه بخشنده توانگر بسيار بخشى، چه بلند و بلند پايه‌اى، فروغمند با فر و بزرگى و سزاوار سپاسى!

(25) پاك خداوندا! دست به خيرات گشودى و به رهنمائى شناخته گشتى هر كس تو را براى دين يا دنيا خواند هر چه خواست بيافت.

(26) منزهى! هر چه علم تو بدان تعلق گرفته است براى تو فروتنى كند و هر چه زير عرش تست در برابر عظمت تو سر فرود آرد و هر آفريده‌ى فرمانبردارى تو را گردن نهد.

(27) منزهى تو! بحس در نمى‌آئى و لمس تو را در نيابد و دست به تو نرسد، نيرنگ كسى در تو اثر نكند و چيزى تو را فرا نگيرد و با تو برنيايد و برابرى نكند و به جدال با تو نخيزد و تو را فريب ندهد و با تو نيرنگ نبازد.

(28) منزهى تو! راه تو هموار، فرمان تو حق و توئى زنده و بى‌نياز

(29) منزهى تو! گفتار تو درست و به حكمت، و فرمان تو شدنى و مشيت تو انجام يافتنى است.

(30) منزهى تو! خواسته‌ى تو را كسى رد نكند و سخنان تو را دگرگون نسازد.

(31) نشانه الوهيت تو هويدا است، توئى آفريننده‌ى آسمانها. پديد آرنده‌ى جانداران.

(32) سپاس تو را! سپاسى كه با هستى تو پايدار باشد

(33) سپاس تو را! سپاسى كه با نعمت تو جاويد ماند.

(34) سپاس تو را! سپاسى كه برابر احسان تو بود.

(35) سپاس تو را! سپاسى افزون از رضاى تو.

(36) سپاس تو را! سپاسى همراه با سپاس هر سپاسگزارى، سپاسى كه شكر شاكران از آن فروتر باشد.

(37) سپاسى كه جز تو را سزاوار نبود و موجب تقرب به غير تو نشود.

(38) سپاسى كه نعمت نخستين بدان پايدار بود و نعمت ديگر بدان پيوندد.

(39) سپاسى كه با گذشتن زمانها در فزايش بود و پى در پى چندين برابر شود.

(40) سپاسى كه آمارگيران از شمارش آن فرو مانند و از آن كه نويسندگان در نامه‌ها بنويسند افزون گردد.

(41) سپاسى كه به بزرگى عرش عظيم و همانند كرسى رفيع تو بود

(42) سپاسى كه پاداش آن نزد تو كامل باشد و ثواب آن بر هر ثواب افزون آيد.

(43) سپاسى كه بيرون و درونش مانند هم و با نيت صادق جفت باشد.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌ى چنان سپاس نگذارده و فضل آن را غير تو هيچكس نداند.

(45) سپاسى كه گذرانده‌ى آن را مدد دهى و كوشنده در آن را تاييد فرمائى.

(46) سپاسى كه هر سپاس گذشته و آينده را فرا گيرد.

(47) سپاسى كه هيچ حمدى به گفتار تو نزديكتر از آن نباشد و بالاتر از آن هيچ كس تو را حمد نكرده باشد.

(48) سپاسى كه به كرم تو موجب مزيد نعمت و فراوانى آن گردد و پيوسته آن را به رحمت خود بيفزائى.

(49) سپاسى كه شايسته ذات تو و سزاوار فر و بزرگى تو باشد.

(50) پروردگارا! درود فرست بر محمد و آل محمد كه برگزيده و بهترين خلق و گرامى و مقرب نزد تست بهترين درود و او را به فرخى و فرخندگى گرامى دار به خجسته‌ترين فرخندگى، و بر او بخشايش فرما برترين بخشايش.

(51) پروردگارا! درود بر محمد و آل او فرست درودى فزاينده كه فزاينده‌تر از آن نباشد. و درود بر او فرست درودى برومند كه برومندتر از آن نبود، و درود بر او فرست درودى پسنديده كه از آن برتر درود صورت نبندد.

(52) پروردگارا! درود بر محمد و آل او فرست، درودى كه او را خشنود گردانى و بيش از رضاى او و درود بر او فرست درودى كه شايسته او دانى و سزاى او، و بيش از آن نيز، درود بر او فرست درودى كه به غير آن راضى نباشى و ديگرى را شايسته آن نبينى.

(53) پروردگارا! درود بر محمد و آل او فرست درودى كه از رضاى تو بيشتر باشد و با بقاى تو پيوندد و مانند سخنان تو بى‌پايان بود.

(54) پروردگارا! درود بر محمد و آل او فرست درودى كه درود فرشتگان و پيغمبران و رسولان و فرمانبران تو را در برگيرد و درود بندگان تو از جن و انس و هر كس دعوت تو را اجابت كرد و هر يك از اصناف آفريدگان كه هستى بخشيدى و پديد آوردى شامل شود.

(55) پروردگارا! درود بر او فرست و بر آل او درودى كه هر درود گذشته و آينده را فراگيرد و بر او و آل او درود فرست درودى كه پسنديده تو و غير تو باشد. و با اين همه درود و تحيات ديگر نيز كه چون بر آنها افزوده گردد چندين برابر شود و با گذشتن هر روز پيوسته درافزايد چندانكه شماره‌ى آن را كس نتواند كرد و عدد آن را نتواند دانست.

(56) خداوندا! بر پاكان خاندان او درود فرست كه آنان را برگزيدى تا فرمان تو را اجرا كنند و گنجوران گنج دانش خود گردانيدى و بر نگهبانى دين خود برگماشتى آنها جانشينان تواند در زمين و حجت تواند بر بندگانت و آنان را از هر ناپاكى و پليدى به خواست خود پاك كردى و ايشان را وسيله‌ى سوى خويش و راه به جانب بهشت خود قرار دادى.

(57) پروردگارا! درود بر محمد و آل او فرست درودى كه از عطاى بزرگ و كرامت آنها را بهره‌مند گردانى. همه‌گونه نعمت و نواخت خود را بر آنان كامل كنى و بهره آنها را از فائده و انعام خود بسيار گردانى.

(58) پروردگارا! بر او و خاندان او درودى فرست كه نه آغاز آن را حدى باشد و نه مدت آن را پايانى و نه انجام آن را كرانه.

(59) پروردگارا! درود بر او فرست هموزن عرش و هر چه زير عرش است و به قدر پرى آسمانها و هر چه بالاى آسمانهاست و به شماره‌ى زمينها و هر چه زير آنها و هر چه ميان طبقات آسمان و زمين است، درودى كه آنان را به خود نزديك سازى و تو و ايشان از آن خشنود گرديد و هميشه به مانند خود پيوسته باشد.

(60) خدايا تو دين خود را در هر زمان به امامى تاييد كردى و او را چون علم براى بندگانت برافراشتى و چون شاخص نور افكنى در شهرهاى خود بپا داشتى پس از آنكه ريسمان او را به ريسمان خود پيوستى و او را وسيله‌ى تحصيل خشنودى خويش گردانيدى و اطاعت او را واجب فرمودى و از نافرمانى او ترسانيدى و به فرمانبرى تو ترغيب نمودى و پرهيز از مناهى او را لازم شمردى، مبادا هيچكس از او پيش افتد يا از او واپس ماند. او را حافظ پناهندگان و سنگر مومنان و دستاويز نجات جويان و فروغ مردم جهان قرار دادى.

(61) پس ولى خود را الهام كن تا شكر اين نعمت بگذارد و ما را نيز الهام كن كه نعمت وجود او را سپاس گوئيم و او را به فيروزى از جانب خود نصرت كن و كار او را به آسانى بگشاى و به پشتيبانى محكم خود او را مدد فرماى و پشت او را قوى كن و بازوى او را نيرومند گردان، و او را به ديده رعايت خود نگران باش و در كنف حمايت خود نگهدار، و به فرشتگانش يارى كن و به سپاه نيرومند خويش مدد ده.

(62) و كتاب و احكام و قوانين و سنت رسول خود صلواتك عليه و آله را بدو برپاى دار. و آنچه از آثار دين ستمكاران ناپديد كردند بدست او زنده كن و زنگ ستم را از صفحه ملت خويش بدست او زدوده كن و دشواريها كه در راه دين تو نهاده‌اند به همت او بردار و منحرفان را به او نابود كن و آنها كه طالبان تو را به راه كج برند بدست او ناپديد گردان.

(63) و دل او را بر دوستان مهربان كن و دست او را بر دشمنان چيره ساز و ما را از مهر و بخشايش و دلجوئى و نوازش او برخوردار دار و شنوا و فرمانبردار او گردان كه در تحصيل خشنودى او بكوشيم و براى يارى او و دفع دشمن وى پيوسته پيرامون او باشيم و به خداى و رسول تو بدين خدمت تقرب جوئيم صلواتك اللهم عليه و آله‌

(64) خدايا بر دوستان ائمه عليهم‌السلام كه مقام آنان را شناختند و به روش آنها رفتند و آثار آنان را پيروى كردند و بدانان پيوستند، ولايت آنان را دستاويز خود ساختند و پيشوائى آنها را پذيرفتند و فرمان آنها را گردن نهادند و در اطاعت آنها كوشيدند، در انتظار روزگار دولت آنها نشستند، چشمان خود را سوى آنها دوختند، درودها نثار كن پاك و فرخنده و برومند هر بامداد و شامگاه.

(65) و سلام بر آنها و جانهاى آنها فرست و كار آنها را به پرهيزكارى سامان ده و حال آنها را به صلاح آور و توبه‌ى آنها را بپذير كه توئى پذيرفتار توبه و مهربان و بهترين آمرزندگان و ما را با آنها در سراى سلامت ماوى ده برحمتك يا ارحم الراحمين.

(66) خدايا اين روز عرفه است كه آن را ارجمند كردى و گرامى و بزرگ داشتى و رحمت خويش را بپراكندى و به عفو خود بر خلق منت نهادى و عطاياى بزرگ دادى و بندگان را بدان نواختى.

(67) خدايا من بنده‌ى توام كه پيش از آفرينش و پس از آن بر من انعام كردى، بدين خود راه نمودى و به اداى حق خود توفيق دادى و به رشته‌ى عصمت پيوستى و در گروه خود درآوردى و به دوستى دوستان و دشمنى با دشمنان خود هدايت كردى.

(68) آنگاه مرا فرمان دادى و اطاعت نكردم و منع كردى و نپذيرفتم و از گناه نهى كردى، از فرمان تو سرباز زدم و به نهى تو دست آلودم، نه از دشمنى و گردنكشى بلكه خواهش دل مرا سوى كارى كشانيد كه تو مرا از آن دفع كردى و بيم دادى، و دشمن تو و من مرا بر نافرمانى گستاخ كرد تا دست به گناه آلودم اما به وعيد تو معترف بودم و به عفو تو اميدوار و بگذشت تو دل‌گرم داشتم و با آن نعمتهاى تو سزاوارترين بندگان بودم به گناه ناكردن‌

(69) اكنون من در حضور توام خوار و زار، سرافكنده، دل افكار، ترسان و به گناه بزرگ خود اقرار دارم كه بار آن را بر دوش گرفته‌ام و به نافرمانى سترگى دست آلوده‌ام، به عفو تو پناه آورده و از بخشايش تو زنهار خواهم و مى‌دانم كه ديگرى مرا از تو پناه نمى‌دهد و از عذاب تو مانع نمى‌شود.

(70) پس چنانكه بنده‌ى گناهكار را پيوسته به رحمت فرا مى‌گيرى مرا نيز فراگير و چنانكه بر پناهندگان خود مى‌بخشى بر من هم ببخش و به آمرزش خود كه از كس دريغ ندارى و بر آرزومندان خود بدان منت مى‌نهى، بر من نيز منت نه.

(71) و در اين روز مرا نصيبى ده كه از خشنودى تو برخوردار گردم. بندگان فرمانبردار از نزد تو سرشار از نعمت بازمى‌گردند، مرا با دست تهى باز مگردان.

(72) اگر چه من از اعمال نيكوى آنان پيش نياوردم اما تو را به يگانگى شناختم و ضد و مثل و مانند براى تو ثابت نكردم و از همان درها كه فرمودى سوى تو آمدم و به همان اعمال تقرب جستم كه هر كس قرب تو خواهد به غير آن تقرب نجويد.

(73) با اين حال سوى تو بازگشتم و فروتنى نمودم و زارى كردم و گمان نيك از تو داشتم و به آنچه نزد تست دلگرم بودم و اميد تو را شفيع خود ساختم كه كم افتد كسى اميدوار تو باشد و نااميد شود.

(74) و به فروتنى و زارى مستمندانه و درويش‌وار و ترسان پناه به تو آورده از تو سئوال كردم و با دل پر بيم و لابه و زارى زنهار خواسته پناه جستم نه مانند متكبران سركش و نه مانند آنها كه به عبادت مى‌نازند گستاخ و نه به پايمردى شفيعان مغرور.

(75) من هنوز از هر پستى پست‌ترم و از هر خوارى خوارتر، چون مورى بلكه كمتر از آن. پس اى خدائى كه در كيفر تباهكاران شتاب نمى‌فرمائى و فرورفتگان در لذات را ناگهان نمى‌گيرى و بر لغزندگان به دستگيرى منت مى‌نهى و خطاكاران را به فضل خود مهلت مى‌دهى.

(76) بدكردارم و اقرار دارم، و زشت رفتارم و لغزش خورده.

(77) منم كه با تو گستاخى كردم‌

(78) و به عمد نافرمانى نمودم.

(79) منم كه زشتى خود را از بندگان تو پنهان داشتم و پيش تو هويدا كردم.

(80) منم كه از بندگان تو ترسيدم و از تو ايمن بودم.

(81) منم كه از هيبت تو بيم نكردم و از خشم تو نهراسيدم.

(82) منم كه بر خويش ستم كردم.

(83) و در گرو بليه خود ماندم‌

(84) منم بى شرم.

(85) و منم گرفتار رنج بسيار.

(86) به حق آنكه از ميان خلق برگزيدى و به قرب خويش مخصوص ساختى و از آفريدگانش انتخاب كردى و براى اجراى فرمان خود شايسته‌اش ديدى و طاعت او را به طاعت خود قرين ساختى و نافرمانى او را چون نافرمانى خود شمردى. به حق آنكه دوستى او را با دوستى خود برابر كردى و دشمنى او را با دشمنى خود بهم پيوستى، رحمت خود را شامل حال ما گردان مانند آنها كه يكسره روى به تو آوردند و به پوزش و پشيمانى در پناه تو آمدند

(87) و با من همان كن كه با مطيعان آگاه و نزديكان بارگاه و ارجمندان صاحب جاه رفتار مى‌كنى.

(88) و تو خود تنها كفالت من كن، مانند آنها كه پيمان تو را بسر بردند و در راه تو رنج كشيدند و در طلب رضاى تو كوشيدند.

(89) و مرا به كوتاهى در خدمت و اينكه پاى از حد خود فراتر نهادم و نافرمانى كردم مواخذت مكن‌

(90) و بدانگونه كه ستمگران را سرگرم نعمت كردى تا از تو غافل شدند و خير خود را از من دريغ داشتند و در نعمتهاى تو بر من شريك نبودند مرا سرگرم نعمت مساز.

(91) و از خواب بيخبران بيدار كن و از غفلت بزهكاران و غنودگى مخذولان هشيار گردان.

(92) و دل مرا به كارى برگمار كه پرستندگان را بدان گماشتى و بندگان را بدان به عبادت واداشتى و كاهلان را بدان نجات بخشيدى.

(93) و مرا پناه ده از هر چه مرا از تو دور كند و ميان من و بهره من از تو حائل شود و بدانچه اميدوارم نائل نشوم.

(94) و راه خيرات را براى من هموار كن تا چنانكه فرمان تست سوى آنها شتابم و در آنچه از من خواسته‌اى كوشش نمايم.

(95) و مرا در زمره‌ى آنها كه عذاب تو را سهل‌انگارند هلاك مكن.

(96) و در جمله آنها كه خود را پيش خشم تو فرامى‌دارند نابود مساز.

(97) و مانند آنها كه از راه تو منحرف مى‌شوند در خطر مگذار.

(98) و مرا از گرداب بحر فتنه و كام نهنگ بلا رهائى ده و از سرگرمى به نعمت در پناه خود محفوظ دار

(99) و ميان من و دشمنى كه مرا گمراه مى‌كند جدائى افكن و از آرزوئى كه مرا به هلاكت افكند دور كن و از هر نقيصه كه مرا افسرده كند نگاهدار.

(100) و مانند آنها كه گرفتار خشم تو شدند و هرگز از آنان خشنود نمى‌شوى روى از من مگردان.

(101) و از اميدهائى كه از تو دارم مرا مايوس مكن تا از رحمت تو محروم نگردم.

(102) و مرا به چيزى كه تاب تحمل آن را ندارم آزمايش مفرما تا به سبب بار سنگين آن از فضل محبت تو بى‌نصيب نشوم.

(103) و مرا مانند كسى كه هيچ سود از او عايد نشود و هيچ كارى را نشايد و سوى تو باز نگردد، از دست فرو ميفكن.

(104) و مانند آنها كه از چشم عنايت تو افتادند و رسوائى آنها را فرو گرفت، مرا از چشم عنايت دور مدار و از پرتگاه درافتادگان و گمراهى كجروان و لغزش خودپسندان و خطر گمشدگان دستگير و نجات ده.

(105) و از آنچه بندگان و كنيزان خود را بدان آزمايش مى‌كنى عافيت بخش و به پايه‌ى آنها رسان كه از عنايت تو برخوردارند و انعام تو بر ايشان سرشار و تو از آنها راضى، زندگى را بر آنها خوش كردى و مرگ آنان را در سعادت قرار دادى‌

(106) گردن مرا به طوق تقوى آراسته كن تا از هر چه حسنات را نابود مى‌كند و بركات را مى‌برد پرهيز كنم.

(107) و دل مرا از كردار زشت و گناهان رسوا كننده متنفر گردان.

(108) و به چيزى كه هرگز بدان دست نيابم مگر به خواست تو، سرگرم مكن تا از كارهائى كه رضاى تو بى آن حاصل نمى‌شود وانمانم.

(109) و دوستى دنياى دون را از دل من بركن تا مرا از نعيم حضرت تو باز ندارد و از توسل جستن به تو مانع نشود و از تقرب به تو غافل نگرداند.

(110) و مناجات خود را در هر شب و روز در نظر من جلوه ده.

(111) و مرا توفيق عنايت كن كه از تو بترسم و از محرمات پرهيز كنم و از كمند معاصى برهم.

(112) و از پليدى گناه مرا پاك كن و چرك معاصى را از من بشوى و جامه‌ى عافيت در من بپوشان و مرا به تشريف سلامت آراسته كن و به نعمت فراگير و فضل و عطاى خويش بر من فرو بار.

(113) و به توفيق و نيروى خود توانائى ده و به نيت شايسته و گفتار پسنديده و كردار نيكو مرا يارى كن و به زور و نيروى خودم وامگذار و نيرو و قدرت خويش را از من دريغ مدار.

(114) و روزى كه مرا براى لقاى خود برانگيزى رسوا مكن و پيش دوستان خودت آبروى من مريز و مرا از ياد خود فراموشى مده و سپاس خود را از ياد من مبر، و در حال سهو كه جاهلان نعمت تو را غفلت فراز آيد مرا به سپاس خود وادار و الهام كن كه تو را بهر عطائى ثنا گويم و بهر نعمت كه ارزانى داشتى اعتراف كنم.

(115) و رغبت مرا سوى خود بيش از رغبت ديگران گردان و سپاس مرا بالاتر از سپاس آنان قرار ده.

(116) و چون نيازمند تو باشم مرا وامگذار و اعمالى كه سوى تو فرستادم سبب هلاك من مگردان و مانند دشمنان خود مرا رد مكن چون پيش تو گردن نهاده‌ام، مى‌دانم كه حجت تو را است و تو به فضل سزاوارترى و احسان عادت تست، شايسته‌ى آنى كه از تو بترسند و اميد آمرزش هم از تو دارند، اما به آمرزش سزاوارترى از عقاب كردن و به پرده‌پوشى اوليترى از رسوا ساختن.

(117) پس مرا زندگانى بخش خوش كه هر چه خواهم براى من فراهم آيد و آنچه دوست دارم بدان نائل گردم، اما كارى نكنم كه تو را ناپسند آيد و به چيزى دست نيارم كه تو نهى فرمودى، و جان مرا قبض كن مانند آن كس كه نور از پيش روى و از جانب راست او راه مى‌رود.

(118) و مرا در پيش خود فروتن گردان و نزد مردم عزت ده و چون در خلوت با تو باشم مرا به تواضع سرافكنده ساز و ميان بندگان سربلند گردان و از آنكه از من بى‌نياز است بى‌نيازم كن و حاجت مرا سوى خود افزون كن.

(119) و از شادى دشمن و از گزند و آسيب و خوارى و رنج در پناه خود گير و آنچه از من ديدى و بر آن آگاهى مستور دار، اگر حلم تو نبود همه گونه سختگيرى مى‌توانستى و اگر بردبارى نمى‌كردى ما را بر جرم ما مواخذه مى‌فرمودى.

(120) و چون گروهى را آزمايش خواهى يا عذابى نازل كنى مرا كه پناه به تو آورده‌ام از آن رهائى ده و چنانكه در دنيا مرا رسوا نساختى در آخرت هم رسوا مساز و نعمتهاى نخستين خود را درباره‌ى من به نعمت‌هاى آخرين پيوسته كن‌

(121) و عطاياى ديرين را به عطاياى تازه متصل گردان و چنان مرا سرگرم نعمت مساز كه دل مرا سخت گرداند، و به مصيبتى مبتلا مكن. كه آبروى من برود و مرا به صفتى شهره مساز كه قدر من كم شود و به عيبى مبتلا مكن كه مكانت من مجهول گردد.

(122) و ترسى در دل من مينداز كه از رحمت تو نوميد شوم، و بيمى نه كه در باطن جان من استوار گردد اما توفيق ده كه از عذاب تو بترسم و از اتمام حجت و وعيد تو بيمناك باشم و هنگام تلاوت آيات تو خشيت بر من مستولى گردد.

(123) و شبهاى مرا به بيدارى معمور كن تا تنها به عبادت برخيزم و به تو آرامش دل يابم و از تو حاجت خواهم و رهائى خود را از آتش خشم تو به الحاح طلبم و از عذاب دوزخ زنهارى جويم.

(124) و مرا در اسرافكارى سرگردان مگذار و در نادانى و بى‌خبرى رها مكن و به رنج و عذاب، مرا پند ديگران مگردان و موجب عبرت آنان مساز و به مزيد نعمت مرا فتنه‌ى بينندگان قرار مده و مانند گروهى كه فريب نعمت خوردند چنان مكن كه فريب خورم، و ديگرى را به جاى من برمگزين و نام مرا برمگردان و تن مرا به آفت ديگرگون مساز و مضحكه‌ى خلق قرار مده و با عمل من مستهزئان مكن و مرا پيرو چيزى مگردان مگر آنچه سبب خشنودى تو باشد و به رنج و تعب مدار مگر در راه انتقام از دشمنان تو.

(125) و سردى مغفرت و شيرينى رحمت خود را روزى كن و از خوشى و بوى جانفزا و بهشت پر نعمت خود مرا برخوردار گردان و مزه‌ى آسودگى را به من بچشان و از گنج پهناور خود وسعتى ده كه به فراغ بال بدانچه دوست دارى پردازم و در عملى كه مرا به تو نزديك مى‌كند بكوشم، و مرا ارمغان نيكو از نعم خود فرست.

(126) و سوداى مرا پر سود گردان كه با زيان بازنگردم، و بيم و هيبت خود را در دل من انداز و مرا آرزومند لقاى خود گردان، و به لطف سوى من نگر و توبه‌ى مرا بپذير چنانكه هيچ صغيره و كبيره براى من نگذارى و هيچ گناه آشكار و نهان را رها نكنى.

(127) و كينه‌ى مومنان را از دل من بيرون كن و دل مرا بر زيردستان مهربان گردان و با من چنان باش كه با بندگان شايسته‌ى خود، و مرا به زيور پرهيزكاران آراسته كن و چنان مقدر فرما كه آيندگان درباره‌ى من نيكو گوى باشند و نام مرا ميان مردم بلند گردان و مرا در آن گروه جاى ده كه در خيرات پيش افتادند.

(128) و نعمت خود را بر من تمام كن و كرامات پى در پى فرست. و دست مرا از عطاى خود پر گردان و بخششهاى بزرگ خويش را سوى من روانه كن و مرا در همسايگى پاكان و دوستان خود در بهشت جاى ده كه از براى برگزيدگان آراستى و تشريف گرانمايه در من پوشان در آن مقام كه براى دوستان خود آماده كرده‌اى.

(129) و براى من نزد خود جائى براى آسايش آماده مفرما كه به آرام دل در آن ماوى گزينم و مامنى مهيا كن كه در آن بياسايم و چشمم بدان روشن شود و مرا به اندازه گناهان بزرگ من مكافات مفرما و آن روز كه نهانها آشكار گردد مرا هلاك مكن و هر شك و شبهه را از من دور ساز و به رحمت خود راه حق را بر من بگشاى و از موهبت خويش بهره مرا بزرگ گردان و نصيب مرا از احسان خود بسيار كن.

(130) و دل مرا بدانچه نزد تست اميدوار گردان و انديشه‌ى مرا براى توجه به كار خود فارغ كن و به هر چه برگزيدگان را وامى‌دارى و برمى‌گمارى مرا وادار و برگمار و آن هنگام كه همه افكار از تو غافلند دل مرا با ياد طاعت خود درآميز و مرا توانگرى ده با عفاف و آسايش و تندرستى و فراخى و آرامش دل و سلامت از هر گزند و آسيب.

(131) و كارهاى نيك مرا به آلودگى گناه باطل مساز و جمعيت خاطر مرا در خلوت با خويشتن به فتنه آشفته مكن و آبروى مرا نگاهدار كه از هيچكس طلب نكنم و از فاسقان چيزى نخواهم.

(132) و مرا هم پشت ستمگران مگردان و در محو كردن و از ميان بردن احكام قرآن دستيار و ياور آنان مكن و مرا پاس دار و حفظ كن از جائى كه خود من هم گمان آن را نداشته باشم و در توبه و بخشايش و مهر و روزى فراخ را بر من بگشاى كه من رغبت سوى تو دارم و نعمت خود را بر من كامل گردان كه بهترين نعمت دهندگانى!

(133) و هر چه از عمر من مانده است در حج و عمره بگذران در راه خود، يا رب العالمين و صلى الله عليه و آله الطيبين الطاهرين و السلام عليه و عليهم ابد الابدين،