دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) حمد و سپاس مخصوص خدايى است كه پروردگار جهانيان باشد.

(2) خدايا! حمد و سپاس تو راست اى نوآفرين و پديدآورنده‌ى آسمان‌ها و زمين! اى صاحب جلالت و بزرگوارى! اى پروردگار پرورگاران غير حقيقى و معبود هر معبودى و خالق هر خالقى، و وارث و ميراث بر هر چيز. هيچ چيز مانند او نيست و از وى علم چيزى مخفى و پوشيده نمى‌ماند و او بر هر چيزى احاطه دارد و بر هر چيزى نگهبان است.

(3) تويى خدا، جز تو خدايى نيست، يكتاى تنها، يگانه‌ى بى‌مثل و مانند.

(4) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، بزرگوار و بخشنده، بزرگ و در نهايت عظمت، بزرگ و صاحب كبرياء.

(5) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، بلندمرتبه و متعال، سخت كيفر كننده و انتقام گيرنده.

(6) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، بخشنده و مهربان، دانا و حكيم.

(7) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، شنوا و بينا، ديرينه و آگاه.

(8) و تويى خدا، جز تو خداى نيست، بزرگوارى و از همه بزرگوارتر، هميشگى و پايدار.

(9) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، اول و نخستين پيش از هر كس و آخر و پايان بخش پس از هر عدد.

(10) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، در عين بلندمرتبه بودن به همه نزديكى، و در عين نزديكى رفيع و بلندمرتبه‌اى.

(11) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، صاحب شكوه و عظمت و كبرياء و در خور سپاس.

(12) و تويى خدا، جز تو خدايى نيست، تو همانى كه اشياء را بدون سنخ و الگو پديد آوردى و صورت هر چيز را بدون مثال و نمونه نقش زدى و پديده‌هاى نو را بدون اقتباس از جايى و مدلى آفريدى.

(13) تويى آن كه هر چيز را به همان اندازه كه در خور و شايسته‌ى آن بود دقيقا اندازه‌گيرى كردى و هر چيز را به آسانى به راه خويش روان ساختى و ماسواى خود را به تدبير خويش سامان بخشيدى.

(14) تويى همان كه در خلقتت، شريكى تو را كمك نكرد و در كارها تو را هيچ وزيرى يارى نداد و براى تو شاهد و نظيرى (در خلقت اشيا) نبود.

(15) تويى كه اراده كردى پس بلافاصله آنچه اراده كرده بودى به طور حتمى محقق شد و تويى كه قضاوت كردى پس آنچه قضاوت كرده بودى، عدل بود. و حكم فرمودى پس آنچه حكم فرموده بودى انصاف بود.

(16) تويى كه در مكان نمى‌گنجى و سلطانى در برابر سلطان، و سلطنت تو بپا نخاست. و هيچ برهانى و بيانى تو را عاجز ننمود.

(17) تويى آن كه هر چيز را در شمار آوردى و براى هر چيز مدتى قرار دادى و هر چيز اندازه گرفتى.

(18) تويى آن كه وهم‌ها و تصورات از ادراك ذات تو فرومانند و فهم‌ها از رسيدن به كيفيت تو عاجز شوند و چشم‌ها، موضع و كجا بودن تو را درنيابند.

(19) تويى آن كه به حد و اندازه‌اى درنمى‌آيى تا محدود باشى و مثل و مانندى چيزى نيستى تا به تمثيل درآيى و در ذهن‌ها موجود گردى و فرزندى نياورده‌اى تا خود نيز مولود باشى.

(20) تويى آن كه براى تو ضدى نيست تا با تو دشمنى نمايد، و همتايى براى تو نيست تا بر تو پيش گرفته و پيروز گردد، و نه رقيب و هماوردى تا با تو معارضه و نزاع كند.

(21) تويى آن كه به خلقت آغاز نمود و اختراع كرد و پديد آورد و بدون سنخ و نمونه خلق كرد و هر آنچه را ساخت نيكو ساخت.

(22) پاك و منزه مى‌باشى! چه بزرگ است شأن تو! و چه بلند است منزلت تو در ميان منزلت‌ها! و به حق چه آشكار است فرقان (وسيله‌ى جدايى حق از باطل) تو.

(23) پاك و منزهى تو! چه لطيفى در لطف! و چه روؤف و مهربانى در مهر و محبت! و چه حكيمى در شناسايى.

(24) پاك و منزهى تو! چه نيرومند و تواناست پادشاهى و سلطنت تو! و چه جواد و بخشنده‌اى در وسعت جود و بخشش! و چه رفيع هستى در رفعت و بلندمرتبه بودن. تو صاحب شكوه و كبريايى مى‌باشى و در خور سپاسى.

(25) پاك و منزهى تو! دستت به خيرات و نيكى‌ها گشاده و هدايت از سوى تو معروف و شناخته شده پس هر كس تو را براى رسيدن به دين يا دنيا بخواهد، تو را مى‌يابد.

(26) پاك و منزهى تو! هر كس در مجراى علم تو قرار گرفت، براى تو خضوع كرد. و هر چه زير عرش توست همه براى عظمت تو خشوع كردند و همه مخلوقات تو در مقابلت سر تسليم فرود آوردند.

(27) پاك و منزهى تو! به حس در نيايى و در حواس باطن نگنجى و مورد لمس قرار نگيرى و نه در بند كيد آيى و نه قدرتى بر كنار زدن تو باشد و نه قدرتى بر كشمكش و نزاع با تو و نه غلبه و جدال با تو و نه فريب و نيرنگ زدن بر تو.

(28) پاك و منزهى تو! راه تو هموار و امر و فرمان تو موجب رشد و هدايت باشد، و تويى زنده‌ى بى‌نياز.

(29) پاك و منزهى تو! سخن تو حكمت‌آميز و قانون است و فرمان تو حتمى و قطعى است و اراده تو عزم و جزم باشد.

(30) پاك و منزهى تو! مشيت و اراده‌ى تو را بازگردانده‌اى، و كلمات تو را تغيير دهنده‌اى نباشد.

(31) پاك و منزهى تو! اى كه نشانه‌هاى تو آشكار است! آفريننده‌ى آسمان‌ها و پديد آورنده‌ى جان‌هايى.

(32) حمد و سپاس تو راست، سپاسى كه به دوام تو، دوام يابد.

(33) و حمد و سپاس تو راست، سپاسى كه به نعمت تو، جاودانه باشد.

(34) و حمد و سپاس تو راست، سپاسى كه موازى و برابر با آفرينش تو باشد.

(35) و حمد و سپاس تو راست، سپاسى كه بر رضا و خشنودى تو بيفزايد.

(36) و حمد و سپاس تو راست، سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى همراه و هماهنگ باشد و شكرى كه شكر هر شاكرى از آن كمتر آيد.

(37) سپاسى كه شايسته‌ى غير تو نباشد و مايه‌ى تقرب و نزديكى جز به سوى تو نگردد.

(38) سپاسى كه موجب دوام سپاس اول باشد و بدان استمرار نيز سپاس در آينده درخواست شود.

(39) سپاسى كه بر گردش ايام، مضاعف و چند برابر گردد و پى در پى بيشتر و بيشتر شود.

(40) سپاسى كه ملائكه حافظ اعمال از شمارش آن عاجز گردند و از آنچه كه نويسندگان وحى در كتاب تو (قرآن) شمرده‌اند بيشتر باشد.

(41) سپاسى كه هم سنگ باشد با عرش مجيد و باشكوه تو. و معادل باشد با كرسى رفيع تو.

(42) سپاسى كه ثواب و پاداش آن از جانب تو كامل گردد و جزا و مزدش همه مزدها را فراگيرد.

(43) سپاسى كه ظاهرش با باطنش موافق باشد و باطن آن با صدق نيت وفق دهد و همراه باشد.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌اى به مانند آن تو را سپاس نكرده باشد. و جز تو احدى به فضل و برترى آن آگاه نباشد.

(45) سپاسى كه هر كس در افزايش آن بكوشد، يارى شود و هر كس در اداى كامل آن تلاش كند، تأييد شود.

(46) سپاسى كه جامع همه سپاس‌هاى مخلوقات و آفريده‌ها باشد و سپاس‌هاى پس از اين را نيز در برگيرد و به نظم آورد.

(47) سپاسى كه هيچ سپاس ديگر نزديك‌تر از آن به كلام تو نباشد و هيچ كس از آن كس كه به اين گونه سپاس گويد سپاسگزارتر نباشد.

(48) سپاسى كه به كرم و بزرگوارى تو موجب افزونى نعمت و وفور آن گردد و تو آن را از روى احسان، پياپى بيفزايى.

(49) سپاسى كه به خاطر كرم تو واجب آمده و با بزرگى جلال و شكوه تو برابر آيد.

(50) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، او كه برگزيده و پسنديده و گرامى و مقرب نزد توست، درودى كه برترين درودها باشد و كاملترين بركات خود را بر او نازل كن و پربهره‌ترين و پربارترين رحمت‌هاى خويش را بهره‌ى او فرما.

(51) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى فزاينده كه فزاينده‌تر از آن نباشد. و بر او درودى فرست بالنده كه بالنده‌تر از آن يافت نگردد. و بر او درود فرست درودى پسنديده كه برتر از آن درودى نباشد.

(52) پروردگارا! بر محمد و آل او دورد فرست، درودى كه وى را راضى و خشنود كند و بلكه بالاتر از ررضايتش. (و بر خشنوديش بيفزايى.) و بر او درود فرستى درودى كه تو را راضى و خشنود سازد (و بر خشنودى تو از او بيفزايد) و بيش از رضايت از او باشد. و بر او درودى فرست كه شايسته‌ى او مى‌دانى و براى او جز به آن خشنودى نشودى و غير او كسى را شايسته‌ى آن نبينى.

(53) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى كه از رضاى تو فراتر رود و برتر آيد. و استمرار آن همراه با بقاى تو باشد و همانگونه كه كلمات تو پايان ندارد، بى‌پايان باشد.

(54) پرودگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه همه‌ى درودهاى ملائكه تو و انبياى تو و رسولان تو و اهل طاعت و فرمان‌برى تو را در برگيرد و به نظم آورد و درودهاى بندگان تو را از جن و انس و اهل اجابت و پاسخگويان دعوتت را دربرگيرد و جامع درودهاى همه‌ى انواع و اصناف مخلوقاتت باشد كه آن‌ها را خلق كرده‌اى.

(55) پروردگارا! بر او و آل او درود فرست، درودى كه بر هر درودى گذشته و تازه‌اى احاطه داشته باشد. و بر او و بر آل او درود فرست، درودى كه پسنديده‌ى تو و غير تو باشد و در كنار آن مايه‌ى درودهاى چندين برابر گردد كه با گذر ايام چندان بر آن اضافه كنى كه غير تو كسى نتواند آن‌ها را به شمارش درآورد.

(56) پروردگارا! بر پاكان اهل‌بيت او درود فرست، كسانى كه براى امر خودت برگزيدى و آن‌ها را خازنان و گنجينه داران علم و حافظان دين خويش و خلفانى خود در زمين خويش و حجت و برهان‌هاى خود بر بندگانت قرار دادى و به اراده‌ى خويش، ايشان را از پليدى و آلودگى به تمام معنى پاك و مطهر ساختى و آن‌ها را وسيله‌اى به سوى خويش و راه ورود به بهشت خويش گردانيدى.

(57) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه به سبب آن بخشش و بزرگواريت را بر آنان انبوه گردانى و همه گونه عطايا و هداياى خويش را بر ايشان كامل نمايى و بهره و نصيب ايشان را از بخشش‌ها و فايده‌هاى خويش بيفزايى.

(58) پروردگارا! بر او بر ايشان درود فرست، درودى كه آغازش را حد و مرزى نباشد و مدتش را غايتى و پايانش را نهايتى نباشد.

(59) پروردگارا! بر ايشان درودى فرست همسنگ با عرش خويش و آنچه در زير آن است. و به وسعت آسمان‌ها و آنچه مافوق آن‌هاست و به شمارگان زمين‌هايت و آنچه در زير آن‌ها و ميانشان قرار دارد. درودى كه آنان را بدان وسيله به تو نزديك سازد و موجب رضاى تو و آنان گردد و به درودهاى ديگر تا ابد همچنان متصل شود.

(60) خدايا! تو در هر زمان دين خويش را به وسيله‌ى امام و رهبرى بر حق تأييد كردى و او را نشانه‌اى براى بندگانت و مشعلى فروزان در بلاد و شهرهايت قرار دادى، پس از آن كه ريسمان و رشته‌ى پيوند او را با ريسمان خويش پيوستى و او را وسيله‌اى براى رسيدن به رضوان و خشنودى خويش ساختى و طاعتش را لازم و واجب نمودى و از معصيت و نافرمانى او بر حذر داشتى و به امتثال او اوامرش دستور دادى و از نواهى او دستور بازايستادن دادى و اين كه كسى بر او پيش نگيرد و كسى از او عقب نيفتد، پس او پناه پناهندگان و پايگاه امن مؤمنان و دستاويز چنگ زنندگان و شكوه جهانيان است.

(61) خدايا! به ولى خويش توفيق شكرگزارى نسبت به نعمت‌هايى كه به او دادى عطا كن و ما را نيز توفيق چنان شكرگزارى ارزانى دار. و او را از جانب خويش سلطه و قدرتى نصرت بخش ده، و به آسانى پيروزى او را فراهم كن و او را به قوى‌ترين ركن و تكيه‌گاه خويش يارى فرما و او را پشت گرم كن و بازويش را قوت بخش و به ديده‌ى خويش او را مراقبت فرما و به حفظ خويش او را حمايت كن و به سبب ملائكه‌ى خويش او را يارى ده و به سبب جند و سپاه پيروز خويش او را مدد فرما.

(62) و به وسيله‌ى او كتاب و حدود (و قوانين) و شرايع و سنت‌هاى رسول خويش را- كه درود تو بر او و آلش باد- برپا دار و به دست او آنچه از نشانه‌هاى دينت كه ستمكاران آن‌ها را نابود كرده و ميرنده‌اند را زنده بدار و به وسيله‌ى او زنگار جور و ستم را از سر راه خويش پاك فرما و به وسيله‌ى وى دشوارى‌ها و مشقت‌ها را از مسير خويش بردار و به وسيله‌ى وى آنان كه از راهت منحرف گشتند را از ميان بردار و به وسيله‌ى او كسانى را كه آهنگ كژ نمودن راهت كرده‌اند، نابود كن.

(63) و دل او را نسبت به دوستانت نرم فرما و دستش را بر دشمنانت بازنما و مهربانى و رحمت و نازكدلى و مهرش را به ما عنايت فرما و چنان كن كه ما از شنوندگان و مطيعان او باشيم و در رضاى او بكوشيم و به نصرت و دفاع از او در مقابل دشمنان تلاش نمايييم و بدين روش به تو و رسول تو- كه درود تو خدايا! بر او و آلش باد- تقرب نماييم.

(64) خدايا! و بر دوستان ايشان كه به مقام آن‌ها معترف هستند و پيرو راه آنان مى‌باشند درود فرست، آنان كه دنباله روان آثار ايشان، چنگ زنندگان به دستاويز آن‌ها، متمسكان به دوستى و ولايت آن‌ها، اقتدار كنندگان به امامت آن‌ها، تسليم شوندگان امر و فرمان آن‌ها، كوشندگان در طاعت و فرمان بردارى از آن‌ها، منتظران حكومت آن‌ها و چشم به راهان ايام دولت آن‌ها مى‌باشند، درودهاى مبارك و پربركت و پاكيزه و فزاينده در بامداد و شامگاه.

(65) و درود فرست بر ايشان و بر ارواح ايشان و كارهاشان را بر اساس تقوا قرار ده و سامان بخش. و شؤون و احوال ايشان را اصلاح فرما و توبه‌ى ايشان را بپذير. چرا كه تو خود بسى توبه پذير و مهربانى و بهترين آمرزندگان مى‌باشى. و ما را به رحمت خويش در دار السلام بهشت (جايگاه امن و امان) با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان.

(66) خدايا! امروز در روز عرفه است، روزى كه آن را شرافت داده‌اى و گرامى داشته و عظمتش بخشيده‌اى. و در آن رحمت خويش را پراكندى و به عفو خويش در آن، منت نهادى و عطايا و بخشش‌هايت را در آن فراوان نمودى و بدان بر بندگان خويش تفضل فرمودى و احسان كردى.

(67) خدايا! و من آن بنده‌ات هستم كه پيش از آفريدن او و پس از آن، به او نعمت بخشيدى و او را از كسانى قرار دادى كه بسوى دينت هدايتش نمودى و براى اداى حق خويش توفيقش دادى و با ريسمان خويش او را نگاه داشتى و در حزب خويش واردش كردى و به دوستدارى دوستانت و دشمنى دشمنانت ارشادش فرمودى.

(68) سپس او را امر و فرمان دادى اما اطاعت نكرد و او را دستور بازايستادن دادى، اما بازنايستاد و او را از معصيت خويش نهى فرمودى اما فرمانت را مخالفت كرد و مرتكب نهى تو گشت اما نه از باب معاندت و دشمنى با تو و نه از روى استكبار ورزيدن و گردنكشى در برابر تو بلكه هواى نفس، او را فراخواند به آنچه تو كنارش زده بودى و او را از آن بر حذر داشته بودى و او را دشمن تو و دشمن بدين كار كمك كرد و با آن كه به وعيد و تهديد تو عارف و آگاه بود، بدان اقدام نمود در حالى كه به عفو تو اميدوار و به گذشت تو مطمئن بود و با آن همه لطف و منت تو بر او، شايسته‌ترين بندگانت بود كه مخالفت نكند.

(69) و اينك من در برابر تو ذليل و خاضع و خاشع و هراسناك ايستاده‌ام و معترفم به گناهان بزرگى كه بر دوش دارم و خطاياى عظيمى كه مرتكب گشته‌ام. و به درگاه عفو و گذشت تو پناه آورده‌ام و به رحمت تو آرام گرفته‌ام در حالى كه يقين دارم كه امان دهنده‌اى وجود ندارد كه مرا از تو امان دهد و بازدارنده‌اى نيست كه مرا از تو بازدارد.

(70) پس به من عنايت و توجه فرما آن سان كه بنده‌ى گنهكارت را در پرده‌ى امان خويش مى‌پوشانى و بر من ببخش آن سان كه به تسليم شونده و گداى درگاهت مى‌بخشى و عفو مى‌نمايى و غفران و آمرزشى را كه چون به فرد اميدوار منت نهى براى تو بزرگ نمى‌نمايد، بر من نيز منت بنه و عطا كن.

(71) و براى من در اين روز نصيبى قرار ده كه با آن به بهره‌اى از رضوان و خشنودى تو دست يابم و از آنچه قسمت تلاش كنندگان در عبادت تو مى‌شود، مرا دست خالى برمگردان.

(72) و به راستى كه من اگر چه كارهاى صالح و شايسته آن‌ها را كه از پيش فرستاده‌اند با خويش نياورده‌ام با توحيد و يگانگى تو و نفى ضدها و همتاها و مانندها از تو، نزد تو آمده‌ام و از همان درهايى كه تو امر فرمودى تا از آنها به سوى تو آيند، آمده‌ام و با آن وسيله‌اى به تو تقرب جسته‌ام كه جز با تقرب به آن نتوان به قرب تو رسيد.

(73) سپس به دنبال اين‌ها به سوى تو آمده‌ام با توبه، و با ذلت و خوارى در برابر تو، و با حسن‌ظن و خوش‌گمانى به تو، و با اطمينان و اعتماد بدانچه نزد توست و در كنار اين‌ها اميد به تو را ضميمه كرده‌ام، اميدى كه اميدواران از آن ناكام نمى‌شوند.

(74) و از تو مسألت و خواهش دارم همانند خواهش و درخواست فرد حقير و ذليل و بينوا و فقير و ترسان و پناهنده و اين خواهش و درخواست از روى ترس و زارى. و پناه‌طلبى و التجا مى‌باشد نه از باب گردنكشى كه ناشى از تكبر متكبران است و نه از سربلند پروازى كه ناشى از خوش خيالى مطيعان و فرمان برداران است و نه از روى گردنكشى كه ناشى از شفاعت شفاعت كنندگان مى‌باشد.

(75) و من هنوز هم كمترين كمتران و ذليل‌ترين ذليلانم و مثل ذره و بلكه كمتر از آن مى‌باشم. پس اى كسى كه در عقوبت كردن بدكاران تعجيل نمى‌كنى و به نازپروردگاران مهلت مى‌دهى و خوشى آن‌ها را ناگهان نمى‌گيرى! و اى كسى كه از لغزش لغزش پيشگان درمى‌گذرى و به خطاكاران زمان مى‌دهى.

(76) منم آن بدكار، معترف، خطاكار و لغزش پيشه است.

(77) منم آن كه در برابر تو جسارت ورزيده.

(78) منم كسى كه عامداً نسبت به تو عصيان و سركشى كرد.

(79) منم آن كسى كه كار زشت خود را از بندگان تو مخفى داشت و در پيشگاه تو بارز و آشكار ساخت.

(80) منم آن كسى كه از بندگان تو ترسيد و از تو ايمن گشت.

(81) منم آن كسى كه از سطوت و قدرت تو نهراسيده و از خشم تو نترسيد.

(82) من بر خويشتن جنايت كرده‌ام.

(83) منم كه در گرو بلاى خويشم.

(84) منم كه كم حيا هستم.

(85) منم كه گرفتار رنج طولانى‌ام.

(86) تو را سوگند به حق آن كس كه وى را از ميان مخلوقاتت برگزيدى، به حق كسى كه او را براى خويش پسنديدى و انتخاب نمودى، به حق آن كسى كه از ميان آفريدگانت اختيار كردى و آن كسى كه براى انجام كار خويش برگزيدى، به حق آن كسى كه طاعتش را به طاعت خويش وصل نمودى و در پيوستى و معصيت و نافرمانى او را همانند معصيت و نافرمانى خويش قلمداد كردى، به حق كسى كه موالات و دوستى او را به دوستى خويش مقرون و دشمنى او را با دشمنى با خود همسان دانستى، مرا در همين روز مانند كسى كه از گناه، عذرخواهانه به سوى تو پناه آورده، و در حال توبه، به آمرزش و استغفار تو پناه جسته جامه‌ى عفو و گذشت بر من بپوشان.

(87) و سرپرستى مرا به عهده گيرد همان گونه كه سرپرستى كسانى را كه اهل طاعت و فرمانبرى مى‌باشند و نزد تو مقرب هستند و منزلت دارند، بر عهده مى‌گيرى.

(88) و مرا نيز بهره و نصيب ده همان سان كه وفا كنندگان به پيمانت و آن‌ها كه در عبادت تو خود را به رنج و سختى مى‌اندازد و در راه رضا و خشنودى تو جهد و تلاش مى‌كنند، بهره و نصيب مى‌بخشى.

(89) و مرا به خاطر تقصير و كوتاهى در بندگيت و به خاطر پا فراتر نهادن از حد و مرز احكامت مؤاخذه مفرماى.

(90) و مرا اندك اندك و غافلگيرانه عقوبت مكن همانند غافلگير ساختن كسى كه خيرش را از من بازگيرد و حتى تو را هم در نعمت بخشى او به من، شريك به حساب نياورد.

(91) و مرا از خواب سنگين غافلان و خواب سبك مسرفان و خمارى اهل خذلان بيدار كن.

(92) و دلم را به چيزى مشغول ساز كه اهل فرمان و اطاعت را بدان مشغول كردى و كوشش ورزان در عبادت را بدان واداشتى و اهل مسامحه و سهل گيران را بدان نجات بخشيدى.

(93) و مرا پناه ده از آنچه مايه‌ى دوريم از تو مى‌گردد و ميان من و بهره‌ام از تو فاصله مى‌افكند، و مرا بازمى‌دارد از آنچه نزد تو مى‌جويم.

(94) و آسان ساز راه كارهاى خير را به سوى خودت و سبقت گرفتن و پيشى جستن در مورد آن‌ها را بدان گونه كه امر و فرمان داده‌اى و رقابت و حرص ورزيدن در آن‌ها را به همان گونه كه اراده فرموده‌اى.

(95) و مرا در زمره‌ى سبك شمارندگان وعيدها و تهديدهاى خويش نابود مفرما.

(96) و همراه با كسانى كه در معرض خشم تو قرار گرفتند و تو آن‌ها را هلاك مى‌كنى، هلاك مكن.

(97) و در شمار منحرفان از راه‌هايت كه تباهشان مى‌كنى، تباه مكن.

(98) و مرا از گرداب‌هاى فتنه رهايى بخش و از گلوگاه‌ها و گردنه‌هاى بلاها خلاصم كن و از غافلگير شدن در امانم بدار.

(99) و بين من و دشمنى كه مرا گمراه مى‌كند و هواى نفسى كه مرا هلاك مى‌نمايد و زيانى كه مرا فرومى‌گيرد تو فاصله شو.

(100) و از من چونان كسى كه پس از غضب بر او، از وى راضى و خشنود نگشته‌اى رخ برمتاب.

(101) و مرا در آرزومندى به آستانت نوميد مساز كه يأس از رحمتت بر من چيره آيد.

(102) و بخشش‌هايى را كه من طاقت ندارم به من مده كه به خاطر آنچه از افزونى رحمتت بر دوشم مى‌گذارى، گران‌بار شوم.

(103) و مرا از دست فرومگذار مانند فروگذاشتن كسى كه خيرى از او برنخيزد و به وى نيازى نداشته باشى و راه بازگشت و توبه‌اى به تو نداشته باشد.

(104) و مرا مانند كسى كه از نظر التفات و توجه تو افتاده و همچون كسى كه مهر خذلان و بدبختى از جانب تو بر او خورده، دور ميانداز بلكه دستم را بگير تا نجات يابم از فروافتادن اهل ترديد و هراس گمراهان و لغزش مغروران و فريب خوردگان و از ورطه‌ى هلاك شدگان.

(105) و مرا سلامت بدار و معاف دار از بلاهايى كه طبقات بردگان و كنيزانت را بدان دچار مى سازى و به مقام و منزلت آن كسى مرا برسان كه به وى عنايت داشته و بر وى نعمت بخشيدى و از او راضى شدى، پس حيات شايسته‌اش دادى و مرگ با سعادت به او بخشيدى.

(106) و خوددارى از موجبات حبط حسنات و نابودى نيكى‌ها و از ميان رفتن بركات را طوق گردنم گردان.

(107) و در قلبم چنان شعورى حكمفرما ساز كه از زشتى‌هاى گناهان و رسوايى معصيت‌ها نفرت پيدا كنم.

(108) و مرا به چيزى كه آن را جز به مدد تو درنمى‌يابم مشغول مدار تا از چيزى كه غير آن تو را از من راضى نمى‌كند بازمانم.

(109) و مهر و علاقه به دنياى پست را از قلبم بركن كه آن علاقه مرا از آنچه نزد توست و از طلب وسيله به سوى تو و از تقرب به تو بازمى‌دارد.

(110) و خلوت مناجات و راز و نياز با خود را در شب و روز برايم بياراى.

(111) و مرا آن مقام خوددارى از گناه ده كه مرا به خشيت تو نزديك كند و از ارتكاب محارم تو بازم دار و از اسارت گناهان بزرگ خلاصى بخشد.

(112) و مرا از چركى و آلودگى عصيان پاك ساز و پليدى و پلشتى خطاها را از من بزداى و بر من لباس عافيت خويش بپوشان و رداى سلامت را بر دوشم انداز و با نعمت‌هاى كامل و فراوانت مرا بياراى و فضل و نعمت بخشى خويش را بر من يكى پس از ديگرى ارزانى دار.

(113) و به توفيق و پشتيبانى خويش مرا تأييد فرما و مرا در نيت شايسته و گفتار پسنديده و رفتار مستحسن و نيكو كمك كن و مرا بجاى قدرت و توان خويش به قدرت و توان خودم وامگذار.

(114) و آن روز كه مرا براى لقاى خويش برمى‌انگيزى خوار و ذليلم مكن در مقابل اوليا و دوستان خود رسوايم مساز و ذكر و يادت را از خاطرم مبر و شكرت را از من مگير بلكه در آن هنگام كه جاهلان از نعمت‌هاى تو در غفلتند مرا در حالات سهو و فراموشى به شكر خويش ملتزم دار و به من الهام كن كه ثنايت را به سبب آنچه به من عطا كرده‌اى بگويم و اعتراف كنم به آنچه كه ارزانى‌ام داشته‌اى.

(115) و رغبتم را به سوى خودت بالاتر و فراتر از رغبت هر رغبت كننده‌اى، و حمد و سپاسم را در حق خودت بالاتر و فراتر از سپاس هر سپاسگزارى قرار ده.

(116) و مرا به هنگام حاجت و نيازم به تو به خذلان و خوارى دچار مساز و مرا به خاطر كارهايم كه به پيشگاهت آورده‌ام هلاك مفرما و آن گونه كه با معاندان و دشمنان برخورد مى‌كنى، با من برخورد مكن. چرا كه من در برابر تو تسليم هستم، مى‌دانم كه حجت و دليل از آن توست و تو به فضل و بخشش سزاوارترى و به احسان خو كرده‌ترى و تو اهل تقوا و اهل مغفرت و آمرزشى و براستى كه تو نسبت به عفو كردن شايسته‌ترى تا اين كه كيفر دهى و به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا اين كه گناهان را آشكار سازى.

(117) پس زنده‌ام بدار به حياتى نيكو كه بر اساس دلخواه من باشد و به همه‌ى آنچه را كه دوست دارم برسم؛ ولى به كارى دست نزنم كه تو آن را ناپسند مى‌شمارى يا مرتكب چيزى نشوم كه تو از آن نهى كرده‌اى؛ و مرا بميران مانند آن كسى كه نور و فروغش از پيشاپيش و از جانب راستش حركت مى‌كند و نور مى‌افشاند.

(118) و مرا در مقابل خودت ذليل و نزد مخلوقاتت عزيز كن و هنگامى كه با تو خلوت مى‌كنم مرا خاضع و فروتن ساز و در ميان بندگانت سرافرازم نما و رفعتم بخش و از كسى كه از من بى‌نياز است، بى‌نيازم كن و فقر و بينوايى‌ام را نسبت به خودت بيشتر ساز.

(119) و از نكوهش دشمنان و حلول و نزول بلا و آفت و خوارى و رنج مرا پناه ده. و نسبت به آن عيوب و گناهانم كه تو از آن‌ها آگاهى مرا عفو فرما و مرا با گذشت خويش بپوشان مانند پوشاندن آن كسى كه مى‌تواند سخت‌گيرى كند اما حلم و بردبارى به او اجازه نمى‌دهد و مى‌تواند كيفر دهد اما شكيبايى به او اجازه نمى‌دهد.

(120) و اگر اراده فرمودى كه قومى را به فتنه يا امر ناگوارى دچار سازى، مرا به خاطر اين كه به تو پناه آورده‌ام، در اين ميانه نجات بخش و چون مرا در دنيا به مقام فضاحت و رسوايى نكشاندى، در سراى آخرت نيز رسوا مكن.

(121) و درباره‌ى من نعمت‌هاى اين دنيايى را با نعمت‌هاى آن جهانى وصل كن و فوايد ديرينه و كهن را با تازه‌هاى آن متصل فرما. و آن مقدار مهلتم مده كه به قساوت قلب و سنگدلى مبتلا شوم و مرا به حادثه ناگوار و معصيتى كه آبرويم را بريزد گرفتار مكن و به فرومايگى و مقامى دون و پست كه جاه و منزلتم را كوچك نمايد يا به نقيصه و عيبى كه موجب از دست دادن حيثيت من گردد دچار مساز.

(122) و مرا چنان مترسان كه به نوميدى گرايم و آن سان بيمناكم مكن كه به وحشت افتم. چنان كه وحشت و بيم من تنها از عذاب و تهديد تو باشد و پرهيزم از بيم دادن و هشدار تو. و بيمناكى و هراسم در وقت تلاوت كردن آيات تو باشد.

(123) و شبم را آباد فرما با بيدارى براى عبادت تو و تنهايى‌ام را براى تهجد و شب زنده‌دارى براى تو و تجرد و دل بريدنم از ديگران را براى انس گرفتن و آرامش يافتن با تو و نازل شدن حاجاتم به درگاه تو و خواهش و پافشارى زيادم از تو را براى آزادى از آتش تو و پناه دادن من از عذابى كه اهل آتش تو گرفتارش مى‌باشند، قرار ده.

(124) و مرا در طغيان و سركشى‌ام لحظه‌اى سرگردان مساز و در ورطه‌ى سهو و نادانى‌ام بى‌خبر وامگذار و مرا مايه‌ى پند پندآموزان و وسيله‌ى عبرت عبرت پذيران و موجب گمراهى بينندگان قرار مده و مرا در گروه گرفتاران به مكر خويش دچار مكر مساز و هنگام نعمت بخشى، ديگرى را به جاى من برمگزين و نامم را تغيير و جسم و بدنم را تبديل و دگرگون مفرما. و مرا مضحكه‌ى بندگانت و مسخره‌ى خود مكن و جز پيرو رضا و خشنودى خودت قرار مده و جز انتقام گرفتن از دشمنانت مرا به كام مينداز.

(125) و از لذت خنكى عفو خودت و شيرينى رحمت و روح و ريحانت و بهشت نعيمت مرا بهره‌مند فرما و مزه‌ى آن دل بريدن و فراغت بالى را كه موجب پرداختن به آنچه مورد علاقه‌ى توست به سبب بى‌نيازى وسيعت به من ارزانى كن و به من بچشان طعم تلاش و كوشش در امورى كه موجب نزديكى به تو و قرب توست. و تحفه‌اى از تحفه‌هايت را به من ارزانى كن.

(126) و تجارت مرا پر سود و بازگشتم را بى‌خسارت گردان. و مرا از مقام قرب خود بيمناك و هراسان فرما و شوق مرا براى لقا و ديدارت روزافزون كن و به من توفيق توبه‌ى نصوح و خالص عطا كن كه هيچ گناه كوچك و بزرگ را با آن، باقى نگذارى و خطا و گناهان آشكار و نهان را با آن برجاى ننهى.

(127) و كينه و دشمنى مؤمنان را از سينه‌ام بركن و قلبم را نسبت به افراد خاشع و فروتن مهربان كن و با من آنچنان باش كه با افراد صالح و شايسته مى‌باشى. و مرا به زينت متقيان زينت ده و نام مرا مايه‌ى ذكر خير در ميان بازماندگان قرار ده و نام نيك روزافزون مرا بر زبان آيندگان جارى ساز و در زمره‌ى مؤمنان اول قرارم ده.

(128) و گشايش و گسترش نعمت خويش را بر من تمام فرما و كرامت‌هاى آن را بر من پياپى ارزانى دار. دست خالى مرا از عطاياى خويش پر كن و مواهب نيكو و نفيس خويش را به سويم روان ساز، و مرا همسايه‌ى پاكترين اوليا و دوستان خويش در بهشتى كه براى برگزيدگانت زينت كرده و آراسته‌اى جاى ده، و در مقاماتى كه براى محبان و دوستانت فراهم شده مرا با عطاياى هر چه نيكوتر خويش در پوشان.

(129) و در نزد خويش براى من جايگاهى قرار ده كه با آرامش خاطر و دلى آرام در آن پناه گيرم و آرام يابم و منزلى كه در آن جاى گيرم و ديده را بدان روشن كنم. و مرا با گناهان بزرگم در نظر مگير و در آن روزى كه پرده از روى ماهيت افراد و كارهايشان برداشته مى‌شود مرا هلاك مفرما و هر شك و شبهه‌اى را از من بزداى. و از هر رحمتى براى من راهى به سوى حق باز فرما و بهره‌هاى مرا از بخشش‌هايت بيش‌تر كن و نصيب‌هاى مرا از احسان خويش به فضل خودت فراوان ساز.

(130) و دل مرا به آنچه پيش توست واثق و مطمئن كن و هم و همتم را به تمامى متوجه كار خود گردان و مرا به كارى وادار كه بندگان خالص خودت را به آن وامى‌دارى و به هنگام غفلت عقل‌ها و خردها قلبم را به آب طاعت خويش سيراب فرما. و توانگرى و پاكدامنى و راحتى و سلامتى و تندرستى و گشايش و آرامش دل و عافيت را برايم به يك جا فراهم فرما.

(131) و حسنات و خوبيهايم را به وسيله معصيت و گناهى كه با آن مخلوط مى‌شود و خلوت‌هايم را به وسيله خطاهايى كه در فتنه‌هاى و آزمايشات تو بدان‌ها گرفتار مى‌شوم، تباه مساز. و آبروى مرا نگاه دار تا چيزى را از احدى از جهانيان نخواهم و مرا از التماس كردن از آنچه نزد فاسقان مى‌باشد بازم دار.

(132) و مرا پشتيبان ظالمان قرار مده و مرا از همدستى و دستيارى ايشان در از بين بردن كتابت حفظ كن. و از آنجا كه خود ندانم به طورى در حيطه عنايتت قرارم ده كه بدان نگاهم دارى و درهاى توبه و رحمت و مهرورزى و روزى فراوان و وسيع خويش را به روى من باز فرما كه من از رغبت كنندگان به سوى تو هستم و نعمت دادن خويش را بر من تمام فرما كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) و باقيمانده‌ى عمرم را براى كسب رضا و خشنودى خودت در انجام دادن حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانيان! و درود خدا بر محمد و آل پاك و پاكيزه‌ى او، و سلام بر او و ايشان باد هميشه و جاودانه.