دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) سپاس خدايى را كه پروردگار جهانيانست.

(2) خدايا سپاس ترا اى پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين، اى صاحب بزرگى و اعزاز، اى مالك مالكان، و اى معبود هر معبود، و اى آفريننده‌ى هر مخلوق، و اى ميراث هر چيز. تويى آن خدايى كه چيزى به او نمى‌ماند، و علم چيزى از او پوشيده نمى‌ماند، و او به هر چيز محيط و همه چيز را نگهدار است.

(3) تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه يكتاى بى‌همتاى فرد بيمانندى،

(4) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه كريم به منتهاى كرم و عظيم در نهايت عظمت و بزرگ در كمال بزرگى هستى.

(5) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه بلندمرتبه و در منتهاى بلندى مقام و شديدالانتقامى.

(6) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه بخشنده و مهربان و دانا و بر حقيقت اشياء واقفى.

(7) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه شنوا و بينا و قديم و آگاه بر اسرارى‌

(8) و تويى خداى كه نيست معبودى جز تو كه كريمى، و در كرم از همه افزونى، و دائم و جاويدى.

(9) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه پيش از هر چيز آغازى و پس از هر شمار انجامى.

(10) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه در اوج بلندى خود نزديك، و در نزديكى خود بلندى.

(11) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه صاحب جمال و بزرگى و كبريا و ستايشى.

(12) و تويى خدايى كه نيست معبودى جز تو كه همه چيز را بدون اصل و مايه‌اى، پديد آورده‌اى و صورتها را بدون اصل و مايه‌اى، پديد آورده‌اى و صورتها را بدون انگاره نقش بسته‌اى، و ساخته‌ها را بدون اقتباس ساخته‌اى.

(13) تويى كه هر چيز را به مقياس حكمت اندازه گرفته‌اى، و هر چيز را براى انجام وظيفه‌اى روبراه كرده‌اى، و «ماسوا» را سامان بخشيده‌اى.

(14) تويى كه در آفرينشت شريكى تو را كمك نداده، در فرمانرواييت وزيرى برايت وزارت نكرده، و ناظر و نظيرى براى تو نبوده.

(15) تويى كه اراده كرده‌اى، پس اراده‌ات لازم گشته، و داورى كرده‌اى، پس داوريت بر آئين عدل بوده، و حكم كرده‌اى پس حكمت بر اساس انصاف بنياد شده.

(16) تويى كه مكانى تو را فرانمى‌گيرد، و در برابر سلطنتت سلطانى بپانخاسته و برهان و بيانى تو را عاجز نساخته است.

(17) تويى كه همه چيز را يكايك به شمار آورده‌اى، و براى هر چيز مدتى قرار داده‌اى، و هر چيز را به مقياس حكمت اندازه گرفته‌اى.

(18) تويى كه پرواز شاهباز و هم به اوج ذاتت نرسيده، و دست فهم از دامن كيفيتت كوتاه مانده، و مكانى ندارى كه به چشم ما درك شود.

(19) تويى كه پايان ندارى، تا محدود گردى و به چيزى مانند نشده‌اى تا به قياس تمثيل به ادراك درآى، و فرزندى نياورده‌اى تا زائيده شده باشى.

(20) و توئى كه ضدى با تو نيست تا با تو منازعه كند و همتايى برايت نيست تا بر تو پيروز شود، و كسى در گوهر با تو شريك نيست تا با تو برابرى كند

(21) تويى كه آغاز كرده‌اى و اختراع نموده‌اى، و از نو پديد آورده‌اى، و نقش تازه به كار بسته‌اى، و ساختمان هر چه را ساخته‌اى محكم نهاده‌اى.

(22) منزهى تو! چه بزرگست شان تو! و چه بلند است در همه جا منزلت تو! و چه آشكار ساخته است حق را فرقان تو!

(23) منزهى تو! اى صاحب لطفى كه چه بسيار است لطفت! و اى مهربانى كه بسيار است مهربانيت، و اى حكيمى كه چه بسيار است شناسائيت!

(24) منزهى تو! اى پادشاهى كه چه عزيز و نيرومند است سلطنتت! و اى صاحب جودى كه چه عظيم است توانگريت! و اى بلند پايه‌اى كه چه بلند است پايگاه رفعتت! تو صاحب جمال و بزرگى و كبرياء و ستايشى.

(25) منزهى تو! دست خود را به خيرات گشوده‌اى، و هدايت از جانب تو شناخته شده است پس هر كه تو را براى دين يا دنيا طلب كند تو را خواهد يافت.

(26) منزهى تو! هر كه در عالم علمت گذشته در پيشگاهت خضوع كرده، و هر چه زير عرش توست در برابر عظمتت به زانوى خشوع درآمده و همگى آفريدگانت براى تو رشته‌ى تسليم به گردن نهاده‌اند.

(27) منزهى تو! با هيچ يك از حواس برون و درونى احساس نمى‌گردى، و با دست سودن و تماس جسم درك نمى‌شوى، و كسى را نيروى حيله‌گرى با تو، و دور ساختن تو، و نزاع با تو، و غلبه‌ى بر تو، و جدال با تو، و فريب دادن تو، و مكر كردن با تو نيست.

(28) منزهى تو! راه تو كوبيده و هموار است، و كار و گفتار تو حق و صواب است و زنده‌ى جاويد و مرجع حاجتها تو اى‌

(29) منزهى تو! گفتارت حكمت، و فرمانت لازم، و اراده‌ات جازم است.

(30) منزهى تو! مشيت را رد كننده‌اى‌

(31) و، آيات درخشان، و اى نقشبند دستگاه آسمان، و اى آفريننده‌ى روان انسان.

(32) سپاس تو را، سپاسى كه به دوام تو دائم ماند.

(33) و سپاس تو را، سپاسى كه به نعمت تو جاويد بپايد.

(34) و سپاس تو را، سپاسى كه با كردار و احسانت برابر باشد،

(35) و سپاس تو را سپاسى كه بر خشنوديت بيافزايد.

(36) و سپاس و شكر تو را، سپاسى كه با سپاس هر سپاسگذارى توام باشد، و شكرى كه شكر هر شاكرى از آن فروماند

(37) سپاسى كه سزاوار غير تو نشود

(38) سپاسى كه موجب دوام سپاس اول گردد، و به وسيله‌ى آن دوام سپاس آخر درخواست شود

(39) سپاسى كه بر گردش زمانها مضاعف گردد، و به افزايشهاى پياپى فزونى گيرد:

(40) سپاسى كه حسابداران از شمردنش فرومانند، و از آنچه نويسندگان در نامه‌ات نوشته‌اند افزون شود:

(41) سپاسى كه با عرش بزرگت همسنگى كند، و با كرسى بلندپايه‌ات برابر نمايد:

(42) سپاسى كه ثوابش از جانب تو كامل شود، و مزدش همه‌ى مزدها را فراگيرد

(43) سپاسى كه برونش با درون و درونش با صدق نيت موافق باشد

(44) سپاسى كه هيچ آفريده بمانند آن تو را سپاس نكرده باشد، و جز تو هيچ كس فضل آن را نشناسد:

(45) سپاسى كه هر كس در انجامش كوشش كند از جانب تو يارى شود و هر كه كمانش را بكشد از نيروى تو تاييد گردد.

(46) سپاسى كه هر چه سپاس آفريده‌اى جمع كند، و هر چه را بعد از اين بيافرينى در رشته‌ى انتظام كشد:

(47) سپاسى كه هيچ سپاس از آن به سخن تو نزديكتر و هيچ كس از آن كس كه اينگونه سپاس گويد سپاسگزارتر نباشد.

(48) سپاسى كه به كرمت به سبب فراوانيش موجب افزونى نعمتها شود، و تو خود به آيين تفضل آن را پياپى با افزونى پيوسته سازى،

(49) سپاسى كه زيبنده‌ى ذات كريم تو باشد، و با عز جلالت برابريى كند.

(50) پروردگارا، بر محمد و آل محمد- كه برگزيده و پسنديده و گرامى و مقربند- بهترين رحمتهاى خود را بفرست، و او را به كاملترين بركاتت، بركت ده، و با كامبخشترين مهربانيهايت درباره‌اش مهربانى كن.

(51) پروردگارا بر محمد و آلش رحمت فرست، چنان رحمت پاكيزه‌اى كه پاكيزه‌تر از آن، رحمتى نباشد و رحمت فرست بر او، رحمت فزاينده‌اى كه فزاينده‌تر از آن، رحمتى صورت نبندد، و رحمت فرست بر او رحمت خوشنوديى كه رحمتى برتر از آن وجود نداشته باشد.

(52) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست، رحمتى كه او را خشنود سازد، و از خشنوديش افزون گردد، و رحمت فرست بر او رحمتى كه تو را خشنود سازد، و بر خشنوديت از او فزونى گيرد، و رحمت فرست بر او رحمتى كه جز آن را بر او نپسندى، و غير او را سزاوار آن رحمت ندانى.

(53) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست، رحمتى كه از منتهاى خشنوديت درگذرد، و پيوندش به بقاء تو پيوسته گردد، و فانى نشود، همچنان كه كلمات تو فانى نمى‌شوند.

(54) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست، رحمتى كه صلوات فرشتگان و پيغمبران و رسولان و پيروان تو را به رشته‌ى انتظام آورد، و بر صلوات بندگانت از جن و انس و پذيرندگان دعوتت مشتمل باشد، و صلوات هر كه را از انواع خلق خود كه آفريده‌اى و پديد آورده‌اى مجتمع سازد.

(55) پروردگارا، رحمت فرست بر او و آلش، چنان رحمتى كه بر هر رحمت ديرينه و تازه‌اى محيط باشد، و رحمت فرست بر او و آلش، چنان رحمتى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد، و همراه آن رحمتهايى بيافرينى كه هنگام آفريدن آنها رحمتهاى نخستين را دوچندان سازى، و بر گردش روزگار در جريان افزايش گذارى، تا غير تو كسى آن را نتوان شمرد.

(56) پروردگارا، رحمت فرست بر پاكيزه‌تران از اهل بيت او كه ايشان را براى قيام به امر خود برگزيده‌اى، و خزانه‌داران علم، و نگهداران دين، و جانشينان خويش در زمين، و حجتهاى خويش بر بندگان خود قرار داده‌اى، و ايشان را به خواست خود از پليدى و آلودگى يكباره پاك كرده‌اى، و وسيله‌ى توسل به خود و راه بهشت خود ساخته‌اى.

(57) پروردگارا، رحمت فرست بر محمد و آلش، چنان رحمتى كه به وسيله‌ى آن بخشش و اكرامت را درباره‌ى ايشان بزرگ گردانى، و همه چيز را از عطايا و تبرعات خود را درباره‌ى ايشان كامل سازى، و بهره‌ى ايشان را از عوايد و فوايد خود سرشار كنى.

(58) پروردگارا، رحمت فرست بر او برايشان، رحمتى كه آغازش را حدى، و مدتش را فرجامى، و آخرش را پايانى نباشد.

(59) پروردگارا، برايشان رحمت فرست، به وزن عرش خود، و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانهايت، و آنچه بالاى آنهاست، و به شمار زمينهايت، و آنچه در زير آنها ميان آنهاست. چنان رحمتى كه ايشان را به وسيله‌ى آن به كمال قرب خود رسانى، و براى تو و ايشان مايه‌ى خشنودى شود، و جاودانه به نظاير آن رحمتها پيوسته باشد.

(60) خدايا تو در هر زمان دين خود را به وسيله‌ى پيشوايى تاييد فرموده‌اى كه او را براى بندگانت به عنوان علم و در كشورهايت به جاى نورافكن برپا داشته‌اى پس از آنكه پيمان او را به پيمان خود درپيوسته، و او را وسيله‌ى خشنودى خود ساخته‌اى، و طاعتش را واجب كرده‌اى، و از نافرمانيش بيم داده‌اى، و به اطاعت فرمانهايش و بازايستادن دربرابر نهيش و سبقت نجستن بر او و واپس نماندن از او فرمانروائى. پس او نگهدار پناهندگان، و ملجا مومنان، و دستاويز متمسكان، و جمال جهانيان است.

(61) خدايا پس ولى خود را به شكر آنچه بر او انعام فرموده‌اى. ملهم ساز، و ما را همچنان به شكر نعمت وجود او ملهم فرماى، و او را از جانب خود حجتى ظاهر و عزتى غالب و نيروى يارى دهنده عطا فرماى، و درهاى كاميابى و پيروزى را به آسانى بر او بگشاى، و او را به نيرومندترين تكيه‌گاه خود مدد ده، و پشت گرم ساز، و بازويش را نيرو بخش، و به چشم عنايت منظورش دار، و به نگهداريت حمايتش كن، و به فرشتگانت ياريش ده، و او را به پيروزترين سپاهت امداد فرماى،

(62) و كتاب و حدود خود و شريعتها و سنتهاى پيغمبرت را (كه رحمتهايت تو بر او و آل او باد) به وسيله‌ى او بپادار، و آنچه را از نشانه‌هاى دينت كه ستمكاران ميرانده‌اند به وسيله‌ى او زنده ساز، و زنگار جور ظالمان را به مدد او از آئينه‌ى شريعتت بزداى، و سختى و ناهموارى را به وسيله‌ى او از راه خود برطرف كن، و منحرفين از صراط خود را به وسيله‌ى او از ميان بردار، و آنان را كه قصد كج ساختن راه راست تو دارند به وسيله‌ى او هلاك نماى،

(63) و دل ولى خود را درباره‌ى دوستانت نرم كن، و دستش را بر دشمنانت گشوده ساز، و مهربانى و رحمت و عطوفت و شفقتش را به ما ارزانى دار، و چنان كن كه ما از شنوندگان و مطيعان او شويم، و در راه رضايش پوينده، و در نصرت او و دفاع از او يارى كننده باشيم، و به اين وسيله به سوى تو و پيغمبرت- كه رحمتهايت اى بار خداى بر او و آلش باد- تقرب جوييم.

(64) خدايا و رحمت فرست بر دوستان ايشان كه معترف به مقام، و تابع راه روشن، و پيرو آثار، و چنگ زننده‌ى به دستاويز، و متمسك به دوستى، و مقتدى به امت، و گردن نهنده‌ى فرمان، و كوشنده‌ى در طاعت، و منتظر ايام دولت، و چشم دوخته‌ى برايشانند رحمتها با بركت و پاكيزه و فزاينده‌اى كه بامدادان و شامگاهان دررسند.

(65) و درود فرست بر ايشان و بر جانهاشان، و كارشان را براساس تقوى فراهم ساز و احوالشان را به صلاح آور، و توبه‌ى ايشان را بپذير زيرا كه تويى توبه پذير مهربان، و بهترين آمرزندگان. و ما را به رحمت خود در دارالسلام بهشت با ايشان قرار ده. اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) خدايا اين روز عرفه روزى است كه آن را تشرف بخشيده‌اى، و گرامى داشته‌اى، و عظمت داده‌اى رحمتت را در آن گسترده‌اى، و عفوت را در آن انعام فرموده‌اى، و عطايت را در آن فراوان كرده‌اى، و به وسيله‌ى آن بر بندگانت تفضل فرموده‌اى.

(67) خدايا و من آن بنده‌ى توام كه پيش از آفريدنش و پس از خلقتش بر او انعام كرده‌اى، پس او را از كسانى قرار داده‌اى كه به دين خود رهبرى نموده‌اى و بر انجام حق خود توفيق داده‌اى و او را با رشته‌ى ولايت و دين خود نگاهداشته‌اى، و در حزب خود وارد كرده‌اى، و به دوستارى دوستانت و دشمنى دشمنانت ارشاد فرموده‌اى.

(68) با اين همه او را فرمان داده‌اى پس فرمان نبرده، و منع كرده‌اى پس باز نايستاده، و از نافرمانى خود نهى كرده‌اى، پس از طريق امر تو، به نهيت شتافته، نه از روى عناد با تو، و نه از جهت گردن كشى بر تو، بلكه هواى نفسش او را به آنچه تو از آنش رانده و ترسانده‌اى فراخوانده، و دشمن تو و دشمن او وى را بر آن يارى كرده، تا در حال معرفت به تهديد و اميدوارى به عفو و وثوق به گذشت تو بر آن كار اقدام كرده، در صورتى كه او- با وجود آن همه انعامى كه درباره‌اش فرموده‌اى- سزاوارترين بندگان تو بود كه به آن كار اقدام نكند.

(69) و اينك منم در پيشگاهت كه خوار و ذليل و خاضع و خاشع و ترسان، و به گناه عظيمى كه بر دوش كشيده‌ام و به خطاهاى بزرگى كه مرتكب شده‌ام معترفم، و از عفو تو پناه خواه، و به رحمت تو ملتجى‌ام. و يقين دارم كه امان دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد، و بازدارنده‌اى مرا از تو باز نمى‌دارد.

(70) پس در برابر اين اعتراف و عقيده، ستر و پوششى را كه بر گناهكار مى‌پوشى بر من بپوش، و عفوى را كه به تسليم شونده‌ى خود مى‌بخشى به من ببخش، و آمرزشى را كه چون به شخص اميدوار عطا كنى در نظرت بزرگ نمى‌نمايد، بر من انعام نماى،

(71) و در اين روز مرا بهره‌اى قرار ده كه به وسيله‌ى آن به نصيبى از خشنودى تو برسم. و مرا از چيزى كه بندگان كوشا در عبادتت به ارمغان آوردند تهيدست برمگردان.

(72) و من اگر چه اعمال شايسته‌اى را كه ايشان پيش فرستاده‌اند نفرستاده‌ام، ولى توحيد تو را و نفى اضداد و امثال و اشباه از تو را پيش فرستاده‌ام، و از آن درها كه تو خود فرمان داده‌اى تا از آن به سوى تو آيند، آمده‌ام، و به آنچه كسى جز با تقرب به آن به قرب تو نرسد، تقرب جسته‌ام.

(73) آنگاه بازگشت به سوى تو، و خوارى و زارى در پيشگاه تو، و نيكبينى نسبت به تو، و اعتماد به رحمت تو را بدرقه‌ى آن كرده‌ام. و اميد به تو را، كه كم وقتى اميدوار از آن نوميد مى‌شود، ضميمه آن ساخته‌ام.

(74) و مانند مسئلت شخص حقير، خوار، نيازمند، فقير، ترسنده‌ى امان خواهنده‌ى از تو مسئلت كرده‌ام. و با اين احوال مسئلتم از روى ترس و زارى و پناهخواهى و ملجا طلبى است، نه از روى گردنكشى كبرآميز متكبران، و نه از روى بلندپروازى جسورانه و ناشى از جرات و خاطرجمعى طاعتكاران، و نه از روى ترفع و اعتماد به شفاعت شفيعان.

(75) و من گذشته از اين اعتراف، كمترين كمتران، و خوارترين خوارتران، و مانند ذره‌اى يا كمتر از آنم. پس اى كسى كه در مواخذه بدكاران شتاب نكرده‌اى، و اسرافكاران را نميرانى، و اى كسى كه به آيين انعام از لغزندگان درمى‌گذرى، و از راه تفضل خطاكاران را مهلت مى‌دهى،

(76) منم آن بدكار معترف خطاكار لغزنده.

(77) منم كه از روى تجرى در برابر تو قدم فرانهاده‌ام.

(78) منم كه از روى عمد تو را نافرمانى كرده‌ام.

(79) منم كه از بندگان تو پرده‌پوشى كرده، و با تو آشكارا به مخالفت برخاسته‌ام.

(80) منم كه از بندگان تو ترسيده و از تو ايمن شده‌ام.

(81) منم كه از هيبت تو نهراسيده و از خشم تو نترسيده‌ام.

(82) من آن جنايتكار درباره‌ى خويشم.

(83) من آنم كه در گرو بلاى خويشتنم.

(84) من آن كم آزرمم‌

(85) من آن گرفتار رنج طولانيم.

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق آنكه او را از خلق خود برگزيده‌اى، و او را براى خود پسنديده‌اى، به حق آنكه او را از آفريدگانت اختيار كرده‌اى، و براى انجام كار خود گزيده‌ى خويش ساخته‌اى، به حق آنكه طاعتش را به طاعت خود پيوسته‌اى، و نافرمانيش را مانند نافرمانى خود كرده‌اى، به حق آنكه دوستيش را به دوستى خود مقرون و دشمنيش را به دشمنى خود منضم ساخته‌اى، مرا در اين روز چنان جامه‌ى عفوى بپوشان كه بر كسى مى‌پوشانى، و در حال توبه به طلب آمرزشت پناه آورد،

(87) و مرا به آنگونه كه اهل طاعت و قرب و منزلت خود را سرپرستى مى‌كنى سرپرستى كن،

(88) و مرا اختصاص ده به آنچه اختصاص مى‌دهى كسى را كه به عهد تو وفا كرد، و جانش را در راه تو به رنج انداخت، و براى خشنوديت خسته كرد.

(89) و مرا به كوتاهى در حق تو، و تجاوز از حد خويش در محرمات تو، و گذشتن از مرز احكامت مواخذه مفرماى.

(90) و به وسيله‌ى مهلت دادن به من، خام و غافلگيرم مساز مانند غافلگير كردن كسى كه خير خود از من بازگرفت و چنان پنداشت كه بهره‌ى من تنها به دست اوست، و حتى تو را هم در انعام بر من شريك و سهيم نشناخت.

(91) و مرا از خواب بيخبران، و خواب‌آلودگى اسرافكاران، و چرت زدن مخذولان، بيدار ساز،

(92) و دلم را به راهى ببر كه طاعتكاران را به آن گماشته‌اى، و كوشش‌كنندگان در عبادتت را در آن مسخر ساخته‌اى، و مسامحه كاران را به وسيله‌ى آن رهانيده‌اى.

(93) و مرا پناه ده از آنچه موجب دوريم از تو شود، و ميان من و بهره‌ام از تو حائل گردد، و از مقصود خويشم باز دارد.

(94) و پوييدن راه خيرات را به سوى خود، و سبقت جستن به آنها را از آنجا كه خود فرموده‌اى، و منازعه در انجام و اعمال خير را، بر آن گونه كه تو خواسته‌اى، برايم آسان كن،

(95) و در زمره‌ى سهل‌انكاران به تهديد و وعيد خود، تباهم مساز،

(96) و در جمله‌ى كسانى كه در معرض دشمنيت درآمده‌اند هلاكم مكن.

(97) و مرا در عداد منحرفين از راه خود درهم مشكن،

(98) و از گردابهاى فتنه رهايى ده، و از گلوگاه بلاها خلاص كن، و از غافلگير شدن در امان دار،

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم كند، و آرزويى كه هلاكم سازد، و عيبى كه مرا فراگيرد حائل شو.

(100) بر آنگونه كه از كسانى رومى‌گردانى كه پس از خشم از ايشان خشنود نمى‌شوى، از من رو مگردان،

(101) و از اميدوارى به عطاى خود نوميدم مكن، كه ياس از رحمت بر من غالب شود.

(102) و چندان هم نعمت مبخش كه طاقت آن را نداشته باشم، و از فزونى محبتى كه بر من تحميل مى‌كنى گرانبار گردم و از پا درآيم،

(103) و مرا از دست فرومگذار مثل فروگذاشتن كسى كه خيرى در او نباشد و تو با او كارى نداشته باشى و بازگشتى برايش نباشد.

(104) و مرا به دور ميفكن مانند دورانداختن كسى كه از چشم رعايت تو افتاده باشد، و از جانب تو رسوائى او را فراگرفته باشد. بلكه از درافتادن افتادگان و وحشت گمراهان و لغزش فريب خوردگان و از ورطه‌ى هلاك شدگان دستگيريم كن،

(105) و از گرفتاريى كه طبقات غلامان و كنيزانت را به آن دچار كرده‌اى سلامت بخش، و به درجات كسى برسان كه با او عنايت دارى، و بر او انعام فرموده‌اى، و از او خشنود شده‌اى، و او را ستوده زنده داشته‌اى، و نيكبخت ميرانده‌اى.

(106) و خوددارى از موجبات بطلان حسنات و بركات را طوق گردنم ساز،

(107) و دلم را به جامه‌ى امتناع از زشتيهاى سيئات، و رسواييهاى گناهان بزرگ بپوشان،

(108) و مرا به چيزى كه جز به مدد تو آن را درنمى‌يابم مشغول مساز، و از كارى كه غير آن تو را از من خشنود نمى‌سازد باز مدار،

(109) و محبت دنياى پست را از دلم بركن، كه از توجه به سعادتهاى ابدى اى كه نزد توست باز مى‌دارد، و از طلبيدن وسيله‌ى به سوى تو منع مى‌كند، و از تقرب به تو غافل مى‌سازد،

(110) و تنها بسر بردن با راز و نياز را در شب و روز در نظرم بياراى،

(111) و مرا عصمتى بخش كه به ترس تو نزديكم كند، و از ارتكاب محرماتت جدايم سازد، و از اسيرى گناهان بزرگم برهاند

(112) و مرا از لوث نافرمانى بزداى و آلودگى به خطاها را از من ببر و پيراهن عافيت خود را بر من بپوشان، و رداى سلامت را در برم كن، و به خلعت نعمتهاى كامل و رساى خود مزينم ساز، و نعمتها و عطاياى خود را بر من پياپى فرما

(113) و به توفيق و ارشاد خود تاييدم نما، و به نيت شايسته و سخن پسنديده و كار نيك ياريم ده، و به جاى قوت و قدرت خودت به قوت و قدرت خودم وامگذار،

(114) و در آن روز كه براى لقاى خويشم برانگيزى شرمنده‌ام مكن، و در برابر دوستانت رسوايم مساز، و ياد خود را از خاطرم مبر، شركت را از من سلب مكن. بلكه آن را، در حالات سهو و در مواقع غفلت جاهلان به نعمتهايت، با من ملازم ساز، و مرا ملهم كن كه بر آنچه به من عطا فرموده‌اى ثنا گويم، و بر آنچه به سويم فرستاده‌اى اعتراف كنم.

(115) و توجهم را به سوى خود فوق توجه متوجهان، و ستايشم را درباره‌ات فوق ستايش ستايشگران قرار ده،

(116) و مرا در هنگام احتياجم فرومگذار، و به وسيله اعمالى كه به سويت فرستاده‌ام هلاك منما، و به آنچه معاندينت را با آن تلقى مى‌كنى استقبال مكن. زيرا كه من منقاد توام و مى‌دانم كه حجت تو راست، و تويى شايسته‌تر به تفضل، و خو كرده‌تر به احسان و تو اهل تقوى و شايسته‌ى آمرزشى، و تو به بخشيدن سزاوارتر از عقاب كردنى، و به پرده‌پوشى از پرده‌درى نزديكترى.

(117) پس مرا به زندگى پاكيزه‌اى زنده بدار كه به دلخواهم انتظام پذيرد، و به آنچه دوست دارم برسد منتهى شود از رهگذرى كه ناپسند تو را در آن بجا نياورم، و آنچه را كه تو از آن نهى كرده‌اى مرتكب نشوم. و بميران نحوه مردن كسى كه نورش در پيش رويش و از سمت راستش روان گردد،

(118) و مرا در پيشگاه خود خوار و در نزد آفريدگانت عزيز گردان، و چون با تو خلوت كنم خاضع و متواضعم ساز، و در ميان بندگانت سرفرازم گردان، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم كن، و بر فقر و فاقه‌ام نسبت به خودت بيفزاى،

(119) و از شادى دشمنان و حلول بلا و ذلت و رنج پناهم ده،: و درباره‌ى گناهانى كه از من دانسته‌اى مرا مانند كسى بپوشان كه اگر حلمش نمى‌بود انتقام مى‌كشيد، و اگر مدارايش نمى‌بود بر گناه مواخذه مى‌كرد،

(120) و چون درباره‌ى قومى فتنه‌اى يا بدى‌اى بخواهى پس مرا از جهت پناه جستن به تو از آن نجات ده، و چون مرا در دنياى خود در موقف رسوايى بپا نداشتى پس همچنين در آخرتت در چنان موقفى بپامدارد،

(121) و اوائل نعمتهايت را درباره من با اواخر آن، و فوايد ديرينه‌ى خود را با تازه‌هاى آن توام ساز، و چندان مهلتم مده كه در اثر آن قساوت قلب پيدا كنم، و به مصيبتى كوبنده دچارم مكن كه در اثر آن رونق و بهجتم برود. حقارتى بر من وارد مساز كه قدر و منزلتم بر اثر آن كوچك و پست شود، و مرا گرفتار عيبى مكن كه به علت آن مقامم مجهول ماند،

(122) و مرا چنان مترسان كه در اثر آن نوميد شوم، و آنگونه بيم مده كه در برابر آن هراسان گردم. شكوهيدنم را در وعيد و تهديد خود منحصر ساز، و پرهيزم را از مهال و انذار خود، و حال خوف و خشوعم را هنگام تلاوت آيات خود براى عبادت تو،

(123) و خلوت گزيدن به شب زنده‌دارى براى تو، و تجرد به انس با تو، و گشودن بار حاجت بر در خانه‌ى تو، و سوال مكرر از تو براى رهايى دادن از آتش، و زنهار دادن از عذاب اهل جهنمت،

(124) و مرا تا هنگام مرگ در طغيانم سرگردان، و در گرداب نادانيم بيخبر مگذار، و مايه‌ى پند پندپذيران و وسيله‌ى عبرت عبرتگيران قرار مده، و براى ناظرين موجب گمراهى مساز، و در زمره‌ى گرفتاران مكر خود مگذارد، و هنگام انعام ديگرى را به جاى من مگزين، و نامم را از دفتر نيكبختان تغيير مده، و جسمم را در اثر بلاى دنيا و عذاب آخرت دستخوش تغيير مساز، و مرا مضحكه‌ى خلق و مسخره‌ى خويش منماى، و جز پيرو رضاى خو مگردان، و جز به انتقام گرفتن از دشمنان براى خودت به زحمت مينداز،

(125) و از لذت عفو و شيرينى رحمتت و روح و ريحان و بهشت نعيمت كامياب گردان، و طعم دل پرداختن براى آنچه تو دوست دارى، و كوشش در كارى را كه موجب تقرب نزد تو است به من بچشان، و تحفه‌اى از تحفه‌هايت را به سويم بفرست،

(126) و تجارتم را در سفر زندگى سودمند و بازگشتم را از اين سفر بى‌ضرر گردان، و مرا از مقام عظمت خود بترسان، و لقاى خود مشتاق ساز، و به توبه‌اى خالص موفق دار كه گناهان خرد و كلان و آشكار و نهان را با آن باقى نگذارى،

(127) و كينه‌ى مومنان را از دلم بركن، و قلبم را بر فروتنان مهربان كن، و با من چنان باش كه با صالحان هستى، و به زيور پرهيزكارانم بياراى، و براى من ذكر خيرى در آيندگان و آوازه‌ى روزافزونى در پسينيان قرار ده، و به روز رستاخيز، در عرصه‌ى مومنين و مهاجرين اولينم درآور،

(128) و وسعت نعمتت را بر من كامل كن، و كرامتهايش را نزد من پياپى ساز و هر دو دستم را از عطاياى خود بياگن و نفايس مواهبت را به سوى من سوق ده و در بوستانهاى بهشت كه براى گزيدگانت آراسته‌اى با پاكيزه‌ترين دوستانت همسايه‌ام ساز، و در مقاماتى كه براى دوستانت فراهم شده خلعت عطاياى بزرگت را بر من بپوشان،

(129) و براى من در كنف خود جاى آسايشى قرار ده كه با آرامش در آن بيارامم، و منزلى كه در آن مسكن گزينم، و ديده را با آن روشن سازم و عقوبت مرا با گناهان بزرگم مسنج، و در آن روز كه اسرار آشكار شود هلاكم مساز. و هر شك و شبهه‌اى را از دلم بزداى، و از هر رحمتى برايم راهى به حق بگشاى، و بهره‌هاى مواهبم را از عطاى خود سرشار كن، و نصيبهاى احسان را از انعام خود بر من فراوان ساز،

(130) و دلم را به آنچه نزد توست مطمئن كن، و همتم را يكسره به كار خودت مبذول دار، و مرا به كارى بگمار كه خاصان خود را بر آن مى‌گمارى، و هنگام غفلت خردها از تشخيص ارزشها طاعتت را در دلم بياميز، و توانگرى و پاكدامنى و آسايش و بى‌نيازى از خلق و تندرستى و وسعت زندگى و آرامش دل و عافيت را برايم فراهم ساز،

(131) و كارهاى نيكم را به وسيله‌ى معصيتى از معاصى تو كه در آن بياميزد، و لذت خلوتهايم را به نعمت و محنتى از جانب تو كه براى امتحان من به آن راه يابد، تباه مساز، و آبرويم را از رو زدن به كسى از جهانيان نگاهدار، و از طلبيدن آنچه نزد اهل فسق و فجور است بازم دارد،

(132) و پشتيبان ستمكارانم مكن و در محو كتاب تو دست و دستيار ايشانم مساز، و از آنجا كه خود نمى‌دانم، چنانم نگهبانى كن كه با آن از همه‌ى شرور محفوظم دارى. درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى وسيعت را بر من بگشاى، زيرا كه من از روآورندگان به توام. و انعامت را درباره‌ام كامل ساز، زيرا كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) و بازمانده‌ى عمر مرا براى طلب خوشنودى خودت در حج و عمره قرار داده‌اى، پروردگار جهانيان. وخداى رحمت فرستد بر محمد و آل او كه پاكيزدگان و پاكانند، و جاودانه سلام بر او و بر ايشان باد.