دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) ستايش خداى را كه پروردگار جهانيان است.

(2) خدايا! تو را سپاس، اى پديدآورنده‌ى آسمانها و زمين، صاحب جلال و اكرام (اعزاز و كرم و احسان)، پروردگار پروردگاران، و خداى هر معبود، و آفريننده‌ى هر مخلوق، و وارث همه چيز. هيچ چيز، شبيه او نيست، و علم هيچ چيز از وى پوشيده نخواهد بود، و او به هر چيز، احاطه دارد، و بر همه چيز، مراقب است.

(3) توئى خدا! معبودى نيست جز تو، يكتاى بى‌همتا، فرد بى‌مانند.

(4) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، كريم به منتهاى كرم، عظيم در نهايت عظمت، بزرگ در كمال بزرگى.

(5) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، بلندمرتبه در منتهاى بلندى مقام و شدت انتقام.

(6) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، بخشنده‌ى مهربان، داناى درست كردار.

(7) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، شنواى بينا، قديم آگاه بر اسرار.

(8) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، كريمى كه از همه، كريمتر، (و) جاودانى كه، دوامش ذاتى و پابرجا است.

(9) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، پيش از هر كس، ابتدا تو بوده‌اى، و پس از هر عدد (و هر فرد)، انتها تو خواهى بود.

(10) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، كه در اوج اعتلاء و برترى خويش، نزديك هستى، و در كمال نزديك بودنت، بلندمرتبه‌اى.

(11) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، كه صاحب جمال (و باارزش)، و شوكت (و عظمت)، و كبريا (و بزرگى) و (شايسته‌ى) ستايشى.

(12) و توئى خدا! معبودى نيست جز تو، كه همه چيز را بدون اصل و مايه، پديد آوردى، و به هر چه صورت هستى بخشيدى، بى‌مانند و بى‌نمونه، مصور گرداندى، و ساخته‌ها را بدون اقتباس، ساختى.

(13) توئى كه اندازه‌ى هر چيز را با ميزان دانش، تعيين فرمودى، و همه را براى انجام وظيفه‌اى روبراه نمودى، و ماسواى خود را سر و سامان دادى.

(14) توئى كه در آفرينش، شريكى كمكت نكرده، و در فرمانروائى‌ات هيچ وزير، يارى‌ات ننموده، و ناظر و نظيرى برايت نبوده است.

(15) توئى كه اراده فرمودى، پس اراده‌ات حتمى گشت، و داورى نمودى، پس داورى‌ات بر آئين عدل بود، و حكم راندى پس حكمت، بر اساس انصاف، بنياد گرديد.

(16) توئى كه مكانى تو را فرانمى‌گيرد (و نگرفته)، و در مقابله با سلطنتت، سلطه و سلطانى به پا نخاسته، و برهان و بيانى عاجزت نساخته است.

(17) توئى كه همه چيز را يكايك، به شمار آوردى، و براى هر چيز، مدتى قرار دادى، و اندازه‌ى هر چيز را به مقياس حكمت، معين فرمودى.

(18) توئى كه پرواز شاهباز وهم، به اوج ذاتت نرسيده، و دست فهم، از دامن كيفيتت كوتاه مانده، و برق چشمها به ساحت جايگاهت راه نيافته است.

(19) توئى كه نهايت ندارى تا محدود و معرفى گردى، و به چيزى مانند، نيستى تا به قياس تمثيل، يافت شوى، و فرزندى نياورده‌اى تا خود نيز (از كسى) زائيده شده باشى.

(20) توئى كه ضدى (جفت يا مخالف) همراه تو نيست تا با تو دشمنى ورزد، و نه همتايى براى تو است تا با سرافرازى بر تو (فزونى طلبد و) خود را چيره سازد، و نه كسى در گوهر، شريك تو است تا با تو (همسرى و رقابت كند و) به معارضه پردازد.

(21) توئى كه آغاز فرمودى و اختراع نمودى، و از نو پديد آوردى و نقش تازه به كار بستى، و ساختمان هر چه را كه ساختى نيكو و محكم نهادى.

(22) منزهى تو! چه بزرگ است شانت! و چه والا است در همه جا مكان و منزلتت! و چه آشكار ساخته است حق را فرقانت (كلام يا قرآنت)!.

(23) منزهى تو! اى صاحب لطف كه چه فراوان است لطفت! و اى مهربان كه بسيار است مهربانى‌ات! و اى حكيم كه وافر است آگاهى‌ات!.

(24) منزهى تو! اى پادشاه كه چه شكوهمند است مقام منيعت! و بخشنده‌اى كه چه گسترده است سفره‌ى توانگرى‌ات! و بلندپايه‌اى كه چه برتر است پايگاه رفيعت! تو صاحب جمال و مجد (و شكوه و جلال)، و بزرگى، و سزاوار ستايشى.

(25) منزهى تو! دست قدرتت به خيرات گشوده، و هدايت از جانب تو معروف بوده است، پس هر كه تو را براى دين يا دنيا طلب كند، خواهدت يافت.

(26) منزهى تو! هر كه در قلمرو علمت گذشته، در پيشگاهت خاضع شده، و هر چه در زير عرشت قرار گرفته، در برابر عظمتت به زانوى خشوع درآمده، و همگى آفريدگانت، براى تو، رشته‌ى تسليم، به گردن نهاده‌اند.

(27) منزهى تو! با هيچ يك از حواس برونى و درونى، احساس نمى‌گردى، و با دست سودن و تماس جسم درك نمى‌شوى، و كسى را نيروى حيله‌گرى با تو، و دور ساختن تو، و نزاع با تو، و غلبه بر تو، و جدال با تو، و فريب دادن تو، و مكر با تو نيست.

(28) منزهى تو! راه تو استوار و هموار، و كار و دستورت حق و صواب است، و تو زنده (و پايدار) و حقيقتى نفوذناپذير و بى‌نياز و مرجع حاجاتى.

(29) منزهى تو! گفتارت حكمت، و فرمانت حتمى، و اراده‌ات قطعى است.

(30) منزهى تو! آنچه را كه تو بخواهى، مانعى رد نمى‌كند، و كلماتت را چيزى تغيير نمى‌دهد.

(31) منزهى تو! اى صاحب آيات درخشان، اى صورتگر پرده‌ى آسمان، اى آفريننده‌ى گوهرهاى جان.

(32) ستايش تو را ستايشى كه به دوام تو دائم ماند،

(33) و ستايش تو را ستايشى كه به نعمتت جاويد پايد.

(34) و ستايش تو را ستايشى كه با كردار نيكت برابرى كند،

(35) و ستايش تو را ستايشى كه بر خوشنودى‌ات بيفزايد.

(36) و ستايش تو را ستايشى، همراه با ستودن هر كه تو را بستايد، و ستايش و سپاسى كه شكر هر سپاسگزار، از آن فروماند.

(37) ستايشى كه جز براى تو سزاوار نباشد، و جز به پيشگاهت وسيله‌ى تقرب، قرار نگيرد.

(38) ستايشى كه موجب تداوم ستايش نخستين باشد، و به وسيله‌ى آن، دوام ستايش آخرين، درخواست شود.

(39) ستايشى كه با گذشت زمان، مضاعف گردد، و به افزايشهاى پياپى، فزونى گيرد.

(40) ستايشى كه حسابداران، از شمردنش فرومانند، و از آنچه نويسندگان، در كتاب تو نوشته‌اند بيشتر شود.

(41) ستايشى كه با عرش صاحب مجدت همسنگى كند، و با تخت بلندپايه‌ات برابرى نمايد.

(42) ستايشى كه ثوابش از جانب تو كامل گردد، و مزدش همه مزدها را فراگيرد.

(43) ستايشى كه برونش با درون، موافق باشد، و درونش با نيت صادقانه، مطابقت نمايد.

(44) ستايشى كه هيچ مخلوقى، به مانند آن، تو را ستايش نكرده باشد، و جز تو كسى فضيلت آن را نشناسد.

(45) ستايشى كه هر كس در تكميل شماره و تعدادش كوشد يارى شود، و هر كه در انجام كاملش سعى نمايد تاييد گردد.

(46) ستايشى كه جامع همه ستايشها كه خلق فرموده‌اى باشد، و هر چه را كه پس از اين، به وجود آورى، در رشته‌ى انتظام كشد و در بر گيرد.

(47) ستايشى كه هيچ ستايش، از آن به سخنت نزديكتر نباشد. و از كسى كه اينگونه تو را بستايد، كسى بهتر ستايش و حمد نكند.

(48) حمدى كه وفور آن در سايه‌ى كرمت موجب افزايش (افزايش ثواب و نعمتها) شود، و تو خود، آن را به دست احسانت پياپى، با افزونى، پيوسته سازى.

(49) حمدى كه لازم و شايسته‌ى ذات كريم تو باشد، و با عز جلال تو برابرى كند.

(50) پروردگارا! بر محمد و آل محمد كه انتخاب شده، پسنديده، گرامى، (و) مقرب است، بهترين درودها و رحمتت را بفرست، و او را به كاملترين بركاتت بركت ده، و با كام‌بخشترين الطافت، مشمول لطف ساز.

(51) پروردگارا! بر محمد و آل او رحمت فرست، رحمت پاكيزه‌اى كه رحمتى پاكيزه‌تر از آن نباشد، و بر او رحمت فرست رحمتى فزاينده كه رحمتى فزاينده‌تر از آن، صورت نبندد، و بر او رحمت فرست رحمتى همراه با خشنودى كه رحمتى برتر از آن، يافت نشود.

(52) پروردگارا! بر محمد و آل او رحمت فرست، رحمتى كه او را خرسند سازد و از حد رضايت وى فراتر رود. و بر او رحمت فرست رحمتى كه تو را خوشنود نمايد و افزون بر خوشنودى تو از وى باشد. و بر او رحمت فرست رحمتى كه جز آن را براى وى نپسندى، و غير او را شايسته‌ى آن ندانى.

(53) پروردگارا! بر محمد و آل او رحمت فرست، رحمتى كه از رضاى تو بگذرد، و رشته‌ى پيوندش به بقاى تو پيوسته گردد، و همانگونه كه كلمات تو فانى نمى‌شوند، فانى نشود.

(54) پروردگارا! بر محمد و آل او صلوات و رحمت فرست، رحمت و درودى كه صلوات و درود فرشتگان و پيامبران و رسولان و اهل طاعتت را فراهم آورد، و بر صلوات و درود بندگانت از جن و انس و پذيرندگان دعوتت مشتمل باشد، و صلوات هر كه را از انواع خلق حضرتت كه آفريده و پديد آورده‌اى فراگيرد.

(55) پروردگارا! بر او و آل او رحمت فرست، رحمتى كه هر رحمت ديرينه و تازه‌اى را احاطه كند. و بر او و آل او رحمت فرست، رحمتى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد، و همراه آن، رحمتهائى بيافرينى كه در اين هنگام، رحمتهاى نخستين را با آن، مضاعف بدارى، و آن را با گذشت روزگاران، در جريان افزايش گذارى، كه هيچ كس جز تو نتواند آن را بشمرد (نتواند رقم آن را تمامى، احصاء نمايد).

(56) پروردگارا! رحمت فرست بر پاكيزه‌تران از خاندان او كه ايشان را براى اجراى فرمانت انتخاب فرمودى، و آنان را خزانه‌داران علمت، و نگهداران دينت، و جانشينانت در زمينت، و حجتهايت بر بندگانت قرار دادى، و آنان را به خوبى، از پليدى و آلودگى، پاك گرداندى چنان كه خواستى، و وسيله‌ى توسل به ذاتت، و راه بهشتت ساختى.

(57) پروردگارا! رحمت فرست بر محمد و آل او، چنان رحمتى كه به سبب آن، بخششهايت ( تحفه‌هايت) و اكرامت را درباره‌ى ايشان زياد گردانى، و همه چيز (و بهترين) از عطايا و تبرعاتت را در حقشان كامل سازى، و بهره‌ى آنان را از عوائد و فوائدت سرشار فرمايى.

(58) پروردگارا! بر او و بر آنان رحمت فرست رحمتى كه آغازش را مرزى، و مدتش را فرجامى، و آخرش را نهايتى نباشد.

(59) پروردگارا! بر آنان رحمت فرست هموزن عرشت و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانهايت و هر چه بالاى آنها است، و به تعداد زمينهايت و آنچه زير آنها و ميان آنها است، چنان رحمتى كه وسيله‌ى كمال تقرب ايشان به ذات اقدست شود، و مايه‌ى خوشنودى تو و آنان گردد، و جاودانه، به نظائر آن رحمتها پيوسته باشد.

(60) خدايا! تو در هر زمان، دينت را به وسيله‌ى پيشوايى، تاييد فرمودى كه او را (به عنوان) مقام رهبرى براى بندگانت، و نورافكنى درخشان در شهرهايت به پا داشتى، پس از آنكه ريسمان پيمان او را به پيمانت پيوستى، و او را وسيله‌ى دستيابى به خرسندى‌ات ساختى، و اطاعتش را واجب فرمودى، و از نافرمانى‌اش برحذر داشتى، و به پيروى از اوامرش، و خوددارى در برابر نهيش، و اينكه كسى بر او سبقت نگيرد، و هيچ كس، از وى باز پس نماند، فرمان دادى، پس او حافظ و نگه‌دار پناهندگان، و قلعه‌ى متين و ملجاء مومنان، و وسيله‌ى تمسك متمسكان، (و زيبايى و ارزش) و جمال جهانيان است.

(61) خدايا! پس به ولى خود، سپاس نعمتهايى را كه به او لطف نمودى الهام فرما، و ما را نيز همچنان به شكر نعمت وجود وى، ملهم و متوجه ساز، و او را از پيشگاهت سلطنتى ظفرمند و مددرسان، عطا فرماى، و درهاى پيروزى و كاميابى را به آسانى بر او بگشاى، و او را به نيرومندترين تكيه‌گاهت مدد ده، و قدرتش را كامل فرما، و بازويش را توانمند گردان، و به چشم عنايتت منظورش دار، و با نگهدارى‌ات حمايتش كن، و به دست فرشتگانت يارى‌اش نما، و او را به پيروزترين سپاهت امداد فرما،

(62) و كتاب خود و حدود و شرايعت و سنتهاى پيامبرت- صلوات الله عليه و آله- را به وسيله‌ى وى به پا دار، و آنچه از نشانه‌هاى دينت كه ستمكاران، نابود ساخته‌اند، به بركت او احياء كن، و زنگار جور (و بيداد ستمكاران) را به مددش، از طريقه‌ات پاك فرما، و به يمنش سختى و مشقت را (كه دشمنان و نااهلان، ايجاد كرده‌اند) از راه حضرتت برطرف گردان، و منحرفين از صراطت را به وسيله‌ى او از ميان بردار، و به توسطش آنان را كه مى‌خواهند راه تو را كج نشان دهند هلاك نما،

(63) و دلش را نسبت به دوستانت نرم، و دستش را بر دشمنانت گشوده و مسلط ساز، و مهربانى و رحمت و عطوفت و شفقتش را به ما، هبه كن، و توفيق ده كه شنونده و مطيع او شويم، و در راه خرسندى‌اش پوينده و ساعى، و در نصرت و دفاع از وى مددكار باشيم، و به سوى تو و پيامبرت- صلوات الله عليه و آله- بدين وسيله، تقرب جوييم.

(64) خدايا! و رحمت و درود فرست بر دوستانشان كه به (رتبه‌ى والا و عظمت) مقام ايشان اعتراف مى‌ورزند، آنان كه تابع راه روشنشان هستند، (و) پيرو آثارشان مى‌باشند، (و) به وسائل نجاتشان توسل مى‌جويند، (و) به (دوستى و رهبرى و) ولايتشان تمسك دارند، (و) به امامتشان اقتدا مى‌نمايند، (و) در برابر امرشان سر تسليم فرود مى‌آرند، (و) در اطاعتشان مى‌كوشند، (و) چشم به راه و منتظر حكومتشانند، (و) ديده‌ى اميد به آنان دوخته‌اند، (بر اين اولياء و دوستان، رحمت فرست) رحمتهاى بابركت، پاكيزه، فزاينده، كه بامدادان و شامگاهان برسد.

(65) و درود فرست بر آنان و بر ارواحشان، و كارشان را بر اساس تقوا فراهم ساز، و احوالشان را به صلاح آور، و توبه‌ى ايشان را بپذير، زيرا توئى توبه‌پذير مهربان، و بهترين آمرزندگان. و ما را به رحمتت در دارالسلام بهشت، با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان.

(66) خدايا! اين، روز عرفه است، روزى كه آن را شرافت و كرامت و عظمت بخشيدى، رحمتت را در آن گستردى، و با عفوت منت نهادى، و عطايت را فراوان ساختى، و به وسيله‌ى آن، بر بندگانت تفضل فرمودى.

(67) خدايا! و من، آن بنده‌ى تو هستم كه پيش از آفريدنش و پس از خلقتش وى را مشمول نعمت و لطف فرمودى، آنگاه، او را در زمره‌ى كسانى بردى كه به آئينت رهبرى نمودى، و بر اداى حقت توفيق دادى، و وى را با رشته‌ى تعلقت نگاه داشتى، و در حزبت درآوردى، و به دوستدارى دوستانت، و دشمنى دشمنانت ارشاد فرمودى،

(68) سپس (با اين همه عنايت)، او را (به امورى) فرمان دادى اما او فرمان نبرد، و نهى نمودى ولى وى خوددارى نكرد، و از معصيتت برحذر داشتى و او، از امر تو روگردان و نهيت را مرتكب شد، نه از سر دشمنى با تو، و نه از جهت گردنكشى در برابرت، بلكه هواى نفسش او را به آنچه تواش از آن راندى و ترساندى فراخواند، و دشمن تو و دشمن او، وى را بر اين كار، يارى كرد، تا در عين معرفت به وعيدت، و اميد به عفوت، و وثوق به گذشتت اقدام بر آن معصيت نمود، در صورتى كه او با آن همه الطاف كه درباره‌اش داشتى، سزاوارترين بندگانت بود كه چنين نكند.

(69) و اينك منم در پيشگاهت، سرافكنده، خوار، با خضوع، با خشوع، هراسان، كه به گناهان عظيمى كه بر دوش كشيده‌ام، و خطاهاى بزرگى كه مرتكب گشته‌ام اعتراف مى‌نمايم، در حالى كه در سايه‌ى عفوت ايمنى مى‌طلبم، و به رحمتت پناهنده مى‌شوم، با يقين به اينكه هيچ پناه‌دهنده و حمايت‌كننده‌اى، در برابر سلطه‌ات پناهم نمى‌دهد و به حمايتم نمى‌پردازد، و مانعى، از (خشم) تو نگاهم نمى‌دارد و ايمن نمى‌سازد،

(70) پس ستر و پوششى را كه بر گناهكار مى‌پوشانى، بر من از مهر، دوباره بپوشان، و عفوت را كه به تسليم شونده‌ى حضرتت مى‌بخشى، به من ببخش، و به آمرزشت كه چون بر شخص اميدوار، منت‌بگذارى، در نظرت بزرگ نمى‌نمايد، بر من منت بنه،

(71) و براى من در اين روز، نصيبى قرار ده كه به وسيله‌ى آن به بهره‌اى از خوشنودى‌ات برسم، و مرا از ارمغان و پاداشى كه بندگان كوشا در عبادتت، با آن، (شادمان و با دست پر) برمى‌گردند، تهيدست، برمگردان (و رد مفرما).

(72) و من گرچه اعمال شايسته‌اى كه ايشان تقديم داشته‌اند ندارم، اما اعتقاد به يگانگى تو، و نفى هر گونه ضد و مثل و شبيه از ساحتت را، تقديم نموده، و از همان «درها» كه تو خود، فرمان داده‌اى كه از آن به سوى تو آيند، آمده‌ام، و به آنچه كه هيچ كس جز با تقرب به آن، به تو نزديك نمى‌گردد تقرب جسته‌ام،

(73) آنگاه بازگشت به سويت، و خوارى و زارى، و درماندگى در برابرت، و خوش‌بينى نسبت به ذات اقدست، و اعتماد و دلگرمى را به آنچه در پيشگاه تو است، همه را بدرقه‌ى آن ساخته‌ام، و اميد به تو را كه شخص اميدوار، با داشتن آن، كمتر وقتى، نااميد مى‌شود، ضميمه‌ى آن گردانده‌ام،

(74) و همانند خواهش شخص حقير خوار بى‌نواى فقير ترسان پناهنده، از تو درخواست نموده‌ام، و با اين احوال، درخواستم از روى ترس و زارى و امان‌خواهى و پناه‌طلبى است، كه نه مانند تكبر متكبران، غرور و گردنكشى دارم، و نه با ناز و خاطرجمعى مطيعان، با بلند پروازى، به طاعت خويشتن تكيه مى‌گذارم، و نه با گردن‌فرازى، به شفاعت شفيعان، دل مى‌سپارم.

(75) و من، گذشته از اين، كمترين، كمتران، و خوارترين خوارتران، و مانند ذره‌اى يا كوچكتر از آنم. پس اى كسى كه در مواخذه‌ى بدكاران، شتاب نمى‌كنى، و اسرافكاران خوشگذران را از حريمت نمى‌رانى، و اى كه به آيين لطفت، از مبتلايان به لغزش، درمى‌گذرى، و به رسم تفضل، خطاكاران را مهلت مى‌دهى،

(76) منم آن بدكار معترف خطاكار كه دچار لغزش شدم،

(77) منم كه با جرات و جسارت، در برابر تو قدم فرانهادم،

(78) منم كه از روى عمد، تو را نافرمانى كردم،

(79) منم كه از ديده‌ى بندگانت به پرده‌ى خفا رفته و با تو آشكارا به مخالفت برخاستم،

(80) منم كه از بندگانت ترسيده و (بى‌پروا) از تو ايمن گشتم،

(81) منم كه از هيبتت نهراسيده، و از خشم و سختگيرى‌ات نترسيدم،

(82) من آن جنايتكار درباره‌ى خويشتنم،

(83) منم كه در گرو بلاى خود مى‌باشم،

(84) منم كه آزرمم كم،

(85) و رنجم (بسيار و) طولانى است،

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق آن كس كه او را از (انبوه) خلق خويشتنت برگزيدى، و وى را براى ذات اقدست پسنديدى... به حق آن كه او را از (تمامى) آفريدگانت اختيار فرمودى، و براى شان حضرتت انتخاب نمودى... به حق كسى كه طاعتش را به طاعتت متصل گرداندى، و كسى كه نافرمانى‌اش را مانند نافرمانى‌ات قرار دادى، به حق آن كه دوستى‌اش را به دوستى‌ات مقرون و توام، و آن كه دشمنى‌اش را به دشمنى‌ات منضم ساختى، مرا در اين روزم چنان خلعت عفو و رحمتى بپوشان كه بر كسى مى‌پوشانى كه با بيزارى از گناه، نزد تو زارى كند، و در حال توبه، به آمرزشت پناه آورد،

(87) و مرا به آن گونه كه اهل طاعت و قرب و منزلتت را حمايت مى‌كنى، به سايه‌ى حمايت و ولايتت درآور،

(88) و مرا اختصاص ده به آنچه اختصاص مى‌دهى كسى را كه به عهدت وفا كرده، و خود را در راه توبه رنج افكنده، و خويشتن را با سعى براى رسيدن به خوشنودى‌ات خسته نموده است،

(89) و مرا به كوتاهى‌ام در حقت، و تعدى‌ام از حد خويش در محرماتت، و تجاوز از مرز احكامت مواخذه مفرما،

(90) و با مهلت دادنت به من، تدريجا خام و غافلگيرم مساز مانند كسى كه خيرش را از من بازگرفته، و در رسيدن نعمتش به من، شريك تو نبوده و نيست.

(91) و مرا از خواب بى‌خبران، و خواب‌آلودگى اسرافكاران، و چرت زدن مخذولان و خوارشدگان، بيدار و هوشيار ساز.

(92) و دلم را به راهى ببر كه فرمانبران را به آن، گماشته‌اى، و كوشش‌كنندگان در عبادت را در آن، مسخر داشته‌اى، و مسامحه‌كاران را به وسيله‌ى آن، نجات بخشيده‌اى.

(93) و مرا از آنچه موجب دورى‌ام از تو شود، و ميان من و بهره‌ام از تو حائل گردد، و از مقصودى كه نزد تو مى‌جويم بازم‌دارد حفظ فرما.

(94) و پوئيدن راه خيرات به سويت، و سبقت جستن به آنها از آن جا كه خود فرموده‌اى، و رقابت و حرص در انجامشان را بر آنگونه كه خواسته‌اى، برايم آسان كن،

(95) و در زمره‌ى سهل‌انگاران به تهديد و وعيدت كه تباهشان مى‌سازى، تباهم مساز،

(96) و در جمله‌ى كسانى كه در معرض دشمنى‌ات برآمده‌اند و به هلاكتشان مى‌اندازى، هلاكم مفرما،

(97) و در شمار منحرفين از راههايت، درهم مشكن و نابود مگردان،

(98) و از گردابهاى فتنه، رهائى‌ام ده، و از گلوگاه بلاها نجاتم بخش، و از غافلگير شدنم، در امان دار،

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم كند، و آرزويى كه هلاكم سازد، و عيبى كه در برم گيرد و نابود گرداند حائل شو،

(100) و روى از من برمگردان همچون رو گرداندن از كسى كه پس از خشمت، از وى خوشنود نمى‌گردى.

(101) و از اميد به حضرتت نااميدم مفرما، وگرنه، ياس از رحمتت بر من غالب شود.

(102) و چندان نعمت مبخش كه طاقتش را نداشته باشم تا از زيادى بار محبتى كه بر من مى‌نهى، گرانبارم سازى كه از پا درآيم.

(103) و مرا مانند كسى كه خيرى در او نباشد، و تو را با وى كارى نيست، و راه بازگشت ندارد،

(104) از دست لطفت فرومگذار، و نظير كسى كه از چشم التفاتت افتاده، و كسى كه رسوايى در پيشگاهت وجودش را فراگرفته، از نظر مينداز، بلكه از (مانند) سقوط تباه‌گشتگان، و وحشت گمراهان، و لغزش مغروران و فريب‌خوردگان، و پرتگاه هلاك‌شدگان، دستگيرى‌ام كن،

(105) و از هر گرفتاريى كه طبقات بندگان و كنيزانت را به آن، دچار ساخته‌اى سلامتم بخش، و به درجات كسى برسان كه به او عنايت فرمودى، و به وى نعمت دادى، و از او خوشنود شدى، و وى را ستوده، زنده داشتى، و سعادتمند، از دنيا بردى.

(106) و خوددارى از آنچه را كه موجب بطلان حسنات، و مايه‌ى زوال بركات است (زينت و) طوق گردنم ساز،

(107) و دلم را به جامه‌ى امتناع از گناهان زشت، و معاصى رسواكننده (و به بيزارى از آنها) بپوشان،

(108) و مرا از چيزى كه غير آن، تو را از من، خرسند نمى‌گرداند، (منصرف مگردان و) به آنچه كه جز به مدد و عنايتت، بدان دست نمى‌يابم مشغول و سرگرم مساز،

(109) و محبت دنياى پست را از دلم بركن كه از توجه به آنچه نزد تو است بازمى‌دارد، و از طلبيدن وسيله به سويت، منع مى‌كند، و از تقرب به تو، غافل مى‌سازد.

(110) و به تنهايى به سر بردن به راز و نياز با تو در شب و روز را در نظرم بياراى،

(111) و نيروى عصمتى به من هبه فرماى كه به مقام ترس از تو نزديكم كند، و از ارتكاب محرماتت بازم دارد، و از اسارت گناهان بزرگم برهاند.

(112) و مرا از لوث معصيت به پيراى، و آلودگى خطاها را از من بزداى، و پيراهن عافيتت را بر من بپوشان، و رداى سلامتى و كاميابى را كه به دست لطف تو است، در برم كن، و به خلعت نعمتهاى رسا و كاملت مزينم فرما، و لطف و احسانت را بر من، پياپى گردان،

(113) و به توفيق، و پشتيبانى و ارشادت تاييدم نما، و به نيت شايسته، و سخن پسنديده، و كار نيك، يارى‌ام ده، و به جاى قدرت و قوت حضرتت، به قدرت و قوت خودم وامگذار،

(114) و مرا در آن روز كه براى ملاقاتت برمى‌انگيزى، خوار و شرمنده مكن، و در برابر دوستانت رسوا منما، و يادت را از خاطرم مبر، و در برابر (مهر بى‌پايان و) لطفت ناسپاسم قرار مده، بلكه شكر و سپاس را در حالاتى كه منكران نعمتت غافلانه از ياد مى‌برند، با من، ملازم ساز، و مرا ملهم نما و توفيق ده كه براى آنچه به من لطف فرموده‌اى ثنا و شكر گويم، و به نعمتى كه عطا نموده‌اى اعتراف نمايم.

(115) و رغبتم را به سويت، فوق رغبت راغبان، و ستايشم را درباره‌ات، برتر از ستايش ستايشگران قرار ده.

(116) و مرا هنگامى كه به حضرتت نيازمندم، وامگذار، و به سزاى آنچه به حضورت فرستاده‌ام هلاكم مگردان، و با من بر آنگونه كه با دشمنانت برخورد مى‌نمايى، برخورد منما، چرا كه من منقاد و تسليم توام، مى‌دانم كه حجت تو را است، و تو، به تفضل، لايق‌تر، و عادتت به احسان، بيشتر، و درخور تقوا، و شايسته‌اى كه بيامرزى، و (مى‌دانم كه) اگر ببخشى سزاوارترى تا عقوبت نمايى، و به پرده‌پوشى، از پرده‌درى نزديكترى،

(117) پس زنده‌ام بدار به زندگى پاكيزه‌اى كه به دلخواهم انتظام پذيرد، و آنچه را دوست مى‌دارم فراهم سازد، از راهى كه ناپسند تو را به جا نياورم، و آنچه نهى فرموده‌اى، مرتكب نشوم، و بميران مانند مردن كسى كه نور او در پيش رويش و از سمت راستش بتابد و بدرخشد.

(118) و مرا در برابرت خوار گردان، و نزد آفريدگانت عزيز دار، و چون در خلوت با تو بنشينم فروتنم ساز، و در ميان بندگانت سرافرازم فرماى، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم كن، و بر فقر و احتياجى كه به تو دارم بيفزاى،

(119) و از سرزنش و زخم زبان دشمنان، و از رسيدن بلا، و از ذلت و رنج، پناهم ده. آن گناهان كه از من اطلاع دارى، بر من مستور دار مانند شخص مقتدرى كه اگر بردبارى نداشت، انتقام مى‌كشيد و سخت مى‌گرفت، و اگر مدارايش نمى‌بود، بر گناه، مواخذه مى‌كرد.

(120) و هرگاه درباره‌ى گروهى، فتنه يا بدى بخواهى، مرا به رسم پناهندگى به حضرتت، از آن بلا نجات ده، و چون مرا در دنيايت در موقف رسوايى، به پا نداشتى پس در آخرتت نيز در چنان موقفى به پا مدار،

(121) و اوائل نعمتهايت را درباره‌ام، به اواخر آن، مقرون ساز (و پيوسته و مستمر گردان)، و فوائد ديرينه‌ات را با تازه‌هاى آن، توام فرما، و آن قدر مهلتم مده كه سنگدل شوم، و به مصيبتى كوبنده، دچار مساز كه آبرويم برود، (و بى‌ارزش گردم)، و به حقارتى گرفتار مكن كه قدرم از اين رهگذر، كاسته شود، و نه به عيبى كه به سببش منزلتم مجهول ماند،

(122) و آن چنانم مترسان كه بر اثرش نااميد گردم، و آنگونه بيمم مده كه در پى‌اش به هراس افتم. ترسم را به بيم از تهديدت منحصر دار، و پرهيز و دهشتم را از امهال و انذارت برقرار ساز، و خوف و نگرانى‌ام را به هنگام تلاوت آياتت قرار ده،

(123) و شبم را آباد گردان به اين كه بيدارم سازى به خاطر عبادتت، و خلوت گزيدنم جهت شب زنده‌دارى برايت، و تنها ماندنم به منظور انس گرفتن با حضرتت، و گشودن بار حاجتم بر در خانه‌ات، و درخواست مكرر از پيشگاهت به قصد رهائى‌ام از آتشت، و تا پناهم دهى از عذابت كه اهلش گرفتار آنند.

(124) و مرا تا لحظه‌ى معين (مرگ يا قيامت. مترجم)، در طغيانم سرگردان، و در گرداب نادانى‌ام بى‌خبر مگذار، و چنانم مدار كه (بر اثر بديهايم) مايه‌ى پند باشم براى كسى كه پند پذيرد، و نه عاقبت زشت و عبرت براى كسى كه عبرت گيرد، و نه فتنه (و مايه‌ى امتحان) براى آن كس كه به من بنگرد. و با من در زمره‌ى آنان كه گرفتار مكرت شده‌اند مكر مكن، و ديگرى را به جاى من انتخاب مفرما، و نامم را (از دفتر نيكبختان)، تغيير مده، (كه بهشتى، دوزخى گردد)، و جسمم را دستخوش تغير منما (كه به بيمارى و بلا، در دنيا، و به عذاب در آخرت، دگرگون شود). و مرا مستحق تمسخر خلق، و مورد استهزاء ذات مقدست مگردان و جز پيرو خوشنودى‌ات مساز، و جز براى انتقام گرفتن از دشمنانت به زحمتم مينداز.

(125) و از لذت عفوت، و شيرينى رحمتت و «روح و ريحانت» و بهشت پر نعمتت كاميابم فرما، و به بركت توانگرى گسترده‌ات شيرينى توجه و آمادگى براى انجام آنچه را دوست مى‌دارى، و كوشش در هر چه را مايه‌ى تقرب در پيشگاه و نزد تو است به من بچشان، و به تحفه‌اى از تحفه‌هايت امتيازم ده،

(126) و تجارتم را (در سفر زندگى) سودمند، و بازگشتم را (از اين سفر) بى‌زيان گردان، و مرا از مقام عظمتت بترسان، و به ملاقاتت مشتاق فرما، و به توبه‌اى خالص، موفق دار، (و) با اين توبه، هيچ يك از گناهان را- كوچك باشد يا بزرگ- باقى مگذار، و به بركتش هيچ خطاى آشكار و پنهان را بر جاى منه.

(127) و كينه‌ى مومنان را از دلم بركن، و قلبم را بر فروتنان، مهربان كن، و با من چنان باش كه با صالحان هستى، و به زيور پرهيزكارانم بياراى، و برايم ذكر خيرى در ميان بازماندگان، و ياد نيك روزافزون در آيندگان قرار ده، و مرا در جايگاه آنان كه بر همه مقدم‌اند درآور.

(128) و گسترش نعمتت را بر من كامل فرما، و بركات آنها را برايم پياپى گردان، (هر دو) دستم را از عطايايت بياگن، و موهبتهاى نفيست را به سويم روان كن، و با پاكيزه‌ترين اولياءت در بوستانهاى بهشت كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى همسايه‌ام ساز، و در مقاماتى كه براى دوستانت فراهم شده، خلعت عطاياى گران قدرت را بر من بپوشان،

(129) و براى من نزدت جاى آسايشى قرار ده كه در آن با اطمينان، بار اقامت اندازم، و منزلى كه در آن، بيارامم و ديده را روشن سازم. و مرا با گناهان بزرگ، در معرض سنجش مياور، و در آن روز كه اسرار، آشكار گردد هلاكم مگردان، و هر شك و شبهه‌اى را از دلم بزداى، و از هر رحمتى برايم راهى به حق بگشاى، و بهره‌هاى مواهبم را از عطايت سرشار فرماى، و نصيبهاى احسان را از لطفت بر من فراوان ساز،

(130) و دلم را به آنچه نزد تو است مطمئن كن، و همتم را يكسره در آنچه براى تو است مصروف دار، و مرا به كارى كه خاصان خود را بر آن مى‌گمارى بگمار، و هنگام غفلت خردها (از تشخيص ارزشها) فرمانبرى‌ات را در دلم بياميز، و توانگرى، و پاكدامنى، و آسايش، و شمول عافيت و راحت، و تندرستى و سلامت، و توسعه در زندگى، و آرامش دل، و بركنارى از هر مكروه را برايم فراهم نما،

(131) و كارهاى نيكم را به وسيله‌ى معصيتت كه آنها را آلوده مى‌كند، از ميان مبر، و لذت تنهائيهايم را، به آنچه از جانبت براى امتحانم مى‌رسد تباه مساز. و آبرويم را از اين كه خواهشى از كسى كنم حفظ فرما، و از درخواست آنچه نزد فاسقان است بازم دار.

(132) و پشتيبان ستمكارانم مگردان، و براى آنان در محو كتاب حضرتت دست و دستيارم منما، و از آن جا كه خود نمى‌دانم، چنانم مراقبت كن كه نگاهم دارى. و درهاى توبه‌ات و رحمتت و مهربانى‌ات و روزى وسيعت (و رفاه) را بر من بگشاى، زيرا من، از رو آورندگان به درگاه تو هستم، و نعمتت را درباره‌ام كامل فرماى، زيرا تو بهترين نعمت‌دهندگان مى‌باشى.

(133) و بازمانده‌ى عمرم را براى كسب خوشنودى‌ات، در حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانيان!. و خداوند، رحمت و درود فرستد بر محمد و آل او كه پاكيزگان و پاكانند، و بر او و بر آنان، سلام جاودانه باد.