دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) سپاس خداى را سزاست كه پروردگار جهانيان است،

(2) بار خدايا تنها براى توست اى پرورنده‌ى آسمانها و زمين، اى داراى بى‌نيازى و احسان كامل، اى مالك و دارنده‌ى دارندگان، و اى خدا و پرستيده شده‌ى هر پرستيده‌اى، و اى آفريننده‌ى هر آفريده‌اى، و اى ميراث برنده‌ى هر چيز، چيزى مانند او نيست، و علم چيزى از او پنهان نمى‌باشد، و او به هر چيز احاطه دارد، و او بر هر چيز نگهبان است.

(3) توئى خدائى كه پرستش شده‌اى جز تو نيست، يكتاى تنهاى يگانه‌ى بى‌مانندى،

(4) و توئى خدائى كه جز تو خدائى نيست، كريم و بخشنده در منتهاى كرم و بخشندگى، عظيم و بزرگ كه در عظمت و بزرگى بى‌مانندى، بزرگوارى كه همه را نسبت به ذات مقدس خود كوچك و پست مى‌بينى،

(5) و توئى خدائى كه جز تو خدائى نيست، بلندمرتبه در منتهاى بلندى كه انتقام و به كيفر رساندنت سخت است،

(6) و توئى خدائى كه جز تو پرستش شده‌اى نيست، بخشنده‌ى مهربان داناى درست كردارى.

(7) و توئى خدائى كه جز تو معبودى نيست، شنوا بينا قديم و ديرينه و آگاهى،

(8) و توئى خدائى كه جز تو معبودى نيست، كريم و بخشنده‌اى كه بخشندگى‌ات بسيار است، دائم و هميشگى در نهايت جاودانگى،

(9) و توئى خدائى كه جز تو معبودى نيست، پيش از هر اول و آغازى و پس از هر شمرده شده،

(10) و توئى خدائى كه جز تو پرستش شده‌اى نيست، با بلندى خويش نزديك و با نزديك بودن بلند است.

(11) و توئى خدائى كه جز تو معبودى نيست، داراى عظمت و بزرگى و بزرگوارى و حمد و سپاس،

(12) و توئى خدائى كه جز تو معبودى نيست، خدائى كه اشياء را بدون اصل و مايه آفريده‌اى، و صورتها و پيكرها را بى‌نمونه و مانند صورتگرى كردى، و اشياء جديد را بدون همانندى پديد آوردى.

(13) توئى آنكه هر چيز را به مقدار معلوم ايجاد نموده‌اى، و هر چيز را براى آنچه از آن خواسته مى‌شود آماده ساخته‌اى، و آنچه جز تو مى‌باشد را نظم داده و آراسته‌اى،

(14) توئى آنكه در آفريدنت شريكى ياريت نكرده، و در كارت وزير و معاونى تو را يارى ننموده، و بيننده و مانندى براى تو نبوده است.

(15) توئى آنچه را كه اراده كرده و خواسته‌اى، اراده‌ات واجب و لازم گشته، و آنچه حكم كرده‌اى حكم تو عدل، و آنچه فرمان داده‌اى فرمانت انصاف و دادگرى بوده،

(16) توئى آنكه مكانى تو را فرانمى‌گيرد، و در برابر تسلط و غلبه‌ى تو تسلط و غلبه‌اى توانائى ندارد، و برهان و دليل و سخن فصيح و نيكو تو را عاجز نساخته است.

(17) توئى آنكه هر چيز را يكايك شمرده‌اى، و براى هر چيز غايت و پايانى قرار داده‌اى، و هر چيز را به مقدار معلوم ايجاد نموده‌اى،

(18) توئى آنكه وهمها و انديشه‌ها از ادراك كنه و حقيقت ذاتت درمانده‌اند، و فهمها و دانشها از كيفيت و چگونگى تو ناتوانند، و ديده‌ها مكانت را درنيافتند.

(19) توئى آنكه پايانى برايت نيست تا محدود گردى، و مصور نشده‌اى تا موجود و دريافته شوى، و پدر نبوده و فرزندى نياورده‌اى تا مولود و زائيده شده باشى،

(20) توئى آنكه ضد و نزاع‌كننده‌اى كه در توانائى با تو يكسان باشد نيست تا با تو معانده و ستيزگى نمايد، و مانندى برايت نمى‌باشد تا بر تو غلبه و سرفرازى كند، و همتائى برايت نيست تا با تو برابرى نمايد،

(21) توئى آنكه آفريد چنان آفريده‌اى كه پيش از آن مانندش را آفريننده‌اى نيافريده، و پديد آورده‌اى را پديد آورد كه از روى نمونه نبود، و آفريد و آفريدگارى پيش از او نبوده، و به وجود آورد بى‌آنكه آلت و ابزارى به كار برده يا در جائى باشد، و آفرينش آنچه را آفريد نيكو و محكم و استوار گردانيد. منزه و پاكى!

(22) چه بزرگ است صفات و افعال تو، و چه بلند است در همه جا قدر و منزلت تو، و چه آشكار گردانيده جدا ساختن تو حق را،

(23) منزه و پاكى اى نيكى‌كننده به بندگان چه بسيار است نيكى تو، و اى مهربان چه بسيار است مهربانى تو، و اى حكيم و آگاه به اشياء و ايجاد آنها چه بسيار است شناسائى تو،

(24) منزه و پاكى، اى پادشاه چه بسيار است توانائى تو، و اى بخشنده چه بسيار است توانگرى تو، و اى بلندمرتبه چه بلند است قدر و منزلت تو، دارنده‌ى عظمت و بزرگى و بزرگوارى و حمد و سپاسى.

(25) منزه و پاكى! دست خود را به نيكيها گشوده‌اى، و هدايت و راهنمائى از جانب تو شناخته شده، پس هر كه تو را براى دين يا دنيا بطلبد تو را دريابد،

(26) منزه پاكى! هر كه در علم تو گذشته در برابرت متواضع، و آنچه زير عرش توست براى عظمت و بزرگى تو فروتن است، و همه‌ى آفريدگانت براى اطاعت از تو ذليل و خوار و فرمانبرند.

(27) منزه و پاكى! با هيچ يك از حواس درك نمى‌گردى، و با لمس و اتصال جسم شناخته نمى‌شوى، و كسى نمى‌تواند با تو مكر نمايد و تو را دور سازد، و با تو به نزاع و دشمنى برخيزد، و بر تو غلبه نموده چيره گردد، و با تو جدال ورزد و زد و خورد نمايد، و با تو خدعه كرده فريب دهد.

(28) منزه و پاكى! راهت راست و هموار، و امر و فرمانت هدايت و راهنمائى، و توئى زنده و باقى و مقصود در حوائج و خواسته‌ها،

(29) منزه و پاكى! گفتارت حكمت و دانائى، و فرمانت واجب و لازم است، و اراده و خواستنت همان قصد است،

(30) منزه و پاكى! مشيت و خواست تو را بازگرداننده‌اى نيست، و كلمات تو را تغييردهنده‌اى نمى‌باشد،

(31) منزه و پاكى! اى خدائى كه نشانه‌هاى تو غلبه دارد، اى پديد آورنده آسمانها بى‌آنكه از روى نمونه‌اى باشد، اى آفريننده‌ى جانها.

(32) سپاس تو را سزاست سپاسى به جاودانگى‌ات،

(33) سپاس تو را سزاست سپاسى كه به جاويد بودن نعمت و بخششت جاويد بماند،

(34) و سپاس تو را سزاست سپاسى كه برابر احسان و نيكيت باشد،

(35) و سپاس تو را سزاست سپاسى كه به رضا و خشنوديت بيفزايد،

(36) و سپاس تو را سزاست سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى باشد، و سپاسى كه سپاس هر سپاسگزارى از آن بازماند.

(37) سپاسى كه جز تو كسى سزاوار آن نباشد، و جز به سوى تو وسيله‌ى تقرب نشود،

(38) سپاسى كه به وسيله آن نعمتهاى گذشته تداوم يابد و نعمتهاى جديدى را ايجاد كند،

(39) سپاسى كه با گردش زمانها بسيار و بيشمار گردد، و به افزايشهاى پياپى بيفزايد،

(40) سپاسى كه نگهبانان از شمردن آن درمانده شوند، و بر آنچه نويسندگان در كتابت ضبط نموده‌اند فزونى گيرد،

(41) سپاسى كه با عرش بزرگ برابر باشد.

(42) سپاسى كه پاداشش نزد تو كامل بوده و ثوابش همه‌ى اجرها را فراگيرد،

(43) سپاسى كه آشكار آن با نهانش مطابق و نهان آن با آهنگ راستى يكجور باشد،

(44) سپاسى كه آفريده شده‌اى مانند آن تو را سپاس نگزارده باشد، و كسى جز تو فضل و برترى آن را نشناسد،

(45) سپاسى كه هر كه در بسيارى آن كوشش نمايد يارى گردد، و هر كه در كامل بجاى آوردن آن كوتاهى ننمود تاييد و كمك شود.

(46) سپاسى كه هر سپاسى را كه آفريده‌اى جمع نمايد، و هر سپاسى را كه پس از اين بيافرينى به يك رشته درآورد،

(47) سپاسى كه سپاسى از آن به سخن تو نزديكتر و سپاسگزارنده‌ترى از كسانى كه تو را به آن سپاس مى‌گزارند نباشد،

(48) سپاسى كه بر اثر بسياريش به وسيله‌ى كرم و بخششت موجب فراوانى گردد، و تو آن را از روى فضل و احسانت به افزونى پى‌درپى پيوسته نمائى‌

(49) سپاسى كه حق و شايسته‌ى بزرگى ذاتت و با غلبه‌ى عظمتت برابر باشد.

(50) پروردگارا! بر محمد و خاندانش، كه برگزيده، پسنديده، گرامى و مقرب درگاه تواند، بهترين درودهاى خود را بفرست، و كاملترين نيكيهايت را بر او افزون گردان، و سودمندترين مهربانيهايت را به او ببخش.

(51) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست، درود بسيارى كه درودى بيشتر از آن نباشد، و بر او درود فرست درود افزون‌كننده‌اى كه درودى افزون‌كننده‌تر از آن نباشد، و بر او درود فرست درود خشنودى كه درودى بالاتر از آن نباشد.

(52) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه او را خشنود سازد و بر خشنوديش بيفزايد، و بر او درود فرست درودى كه جز آن را براى آن بزرگوار نپسندى و جز او را سزاوار آن نبينى.

(53) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه از خشنودى تو تجاوز كرده درگذرد، و پيوستگى آن به بقاء هستى تو پيوسته شود، و فانى و نيست نگردد، همچنانكه كلماتت فانى نمى‌شود.

(54) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه درودهاى فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و پيروان تو را جمع نمايد، و بر درودهاى بندگان از جن و انس تو و پذيرفتگان دعوت تو احاطه داشته باشد، و درود هر كه را از انواع آفريدگانت كه پديد آورده‌اى گرد آورد.

(55) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه هر درود گذشته و تازه‌اى را در بر داشته باشد، و بر او و خاندان او درود فرست، درودى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد، درودى كه با آنچه گفته شد

(56) درودهائى بيافرينى كه هنگام آفريدنشان با آنها آن درودها را چندين برابر سازى، بر گردش روزگار آنها را بيفزائى، افزودن با چندين برابرى كه جز تو نتواند آنها را بشمارد.

(57) پروردگارا! درود فرست بر پاكيزه‌تران خويشان آن بزرگوار كه آنان را براى امر و فرمان خود برگزيدى، و خزانه‌داران علمت، و نگهداران دينت، و جانشينان خود در زمينت، و حجتهاى خويش بر بندگانت قرار دادى، و آنها را به خواست خود از پليدى و ناپاكى پاك ساختى، و ايشان را دست‌آويز به سوى خود و راه به بهشت خويش گردانيدى.

(58) پروردگارا بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه به وسيله آن بخشش و گرامى داشتنت را براى ايشان فراوان گردانى، و همه چيز را از بخششهايت براى آنان كامل نمائى، و نصيب و بهره از عطاها و سودهايت را بر آنها بسيار كنى.

(59) پروردگارا! بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه اولش را حدى و مدت و آخرش را پايانى نباشد،

(60) پروردگارا بر ايشان درود فرست، هم‌وزن عرش خود و آنچه زير عرش است، و مقدار آنچه آسمانهايت و آنچه در بالاى آنهاست را پرگرداند، و مقدار شماره‌ى زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميان آنهاست، درودى كه آنان را به كمال قرب تو رساند و براى تو و ايشان خشنودى حاصل كند، و اين امر همواره جاودان ماند.

(61) خدايا! در هر روزگارى دينت را به وسيله امام و پيشوائى كه او را براى بندگانت علامت و در شهرهايت نشانه برپا داشته‌اى، تاييد و كمك كرده‌اى، پس از آنكه پيمان آن امام را به پيمان خود پيوسته و او را سبب خشنودى خويش گردانيدى، و اطاعت از او را واجب نموده، و از فرمان نبردن از او ترسانيده‌اى، و به فرمانبرى فرمانهايش، و اجتناب از منهياتش، و به اينكه كسى از او سبقت نگيرد و از او عقب نماند، فرمان داده‌اى، پس اوست نگهدار پناهندگان و پناه اهل ايمان و دستاويز چنگ زدگان و جمال و نيكوئى جهانيان.

(62) خدايا! پس به ولى امر خود، شكر و سپاس آنچه بر او نعمت داده‌اى را الهام كن، و مانند آن شكر و سپاس را به سبب آن حضرت به ما الهام نما، و او را از جانب خود سلطنت و توانائى كه يارى‌دهنده است را عطا فرما، و براى او همه چيز را بگشاى گشايشى آسان، و او را به تواناترين تكيه‌گاه خود يارى ده، و توانائيش را محكم و استوار گردان، و بازويش را توانائى بخش، و به ديده‌ى خود حفظش كن، و به نگهداريت نگهدارش، و به فرشتگانت ياريش نما، و به لشگر و سپاه غلبه‌كننده‌ات كمكش فرما.

(63) (خدايا!) و كتاب خود و احكام و راههايت و روشهاى پيامبران را- كه درود بر او و خاندانش باد- به وسيله‌ى او بپا دار، و آنچه از نشانه‌هاى دينت را كه ستمكاران ميرانده‌اند، به سبب او زنده گردان، و به او زنگار ستم را از طريقه و راهت بزداى، و به وسيله‌ى او سختى را از راهت دور ساز، و به سبب او عدول‌كنندگان از راه خود را از ميان بردار، و به او كسانى كه براى راه راست تو اعوجاج و كجى مى‌طلبند را نيست و نابود گردان.

(64) و قلب ولى خود را براى دوستانت نرم گردان، و دستش را بر دشمنانت بگشا، و رحمت و مهربانى و عطوفت و شفقت او را به ما ببخش، و ما را براى او شنوندگان فرمانبرندگان، و در رضا و خشنوديش كوشش‌كنندگان، و در يارى نمودن و دفاع و پشتيبانى از او يارى‌كنندگان، و به وسيله‌ى آنچه درخواست شد به سوى تو و پيامبرت- كه درودهاى تو بر او و خاندانش باد- تقرب‌جويان نما.

(65) خدايا! درود فرست بر دوستان ايشان كه به مقام و مرتبه آنان اقرار دارند، راه روشنشان را پيروى مى‌نمايند، دنبال آثار و نشانه‌هايشان مى‌روند، به دستاويزشان چنگ مى‌زنند، به دوستيشان تمسك مى‌جويند، به امامت و پيشوائى‌شان اقتدا مى‌نمايند، براى امر و فرمانشان تسليم و فرمانبرانند، در طاعت و پيرويشان مى‌كوشند، ايام روزگار ايشان را انتظار دارند، و چشمهاشان را به سوى آنان دوخته‌اند، درودهاى با بركت و نيكى و پاكيزه و فزاينده، هنگام بامدادان و شبانگاهان،

(66) و بر ايشان و بر جانهاشان درود فرست. و كارشان را بر تقوى و پرهيزگارى فراهم نما، و احوالشان را اصلاح فرما، و توبه‌ى آنان را بپذير، زيرا تو بسيار توبه‌پذير و مهربان و بهترين آمرزندگانى، و ما را به سبب رحمت و مهربانيت در سراى سلامت و بى‌گزند با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان.

(67) خدايا! اين روز عرفه روزى است كه آن را شريف و گرامى و بزرگ داشته‌اى، و رحمتت را در آن گسترده، و عفوت را انعام نموده، و عطايت را در آن بسيار كرده، و به سبب آن بر بندگانت تفضل و احسان فرموده‌اى.

(68) خدايا! و من آن بنده‌ى تو هستم كه پيش از آفرينش و پس از آفرينشت او را نعمت دادى، پس او را از كسانى قرار دادى كه به دين خود راهنمائى نمودى، و براى انجام حق خويش توفيق دادى، و او را به ريسمان خود نگاه داشتى، و در حزب و گروه خويشتن درآوردى، و به دوستدارى دوستانت و دشمنى با دشمنانت رهبرى فرمودى.

(69) سپس او را فرمان دادى اما امتثال نكرد، و منع نمودى پس بازنايستاد، و از معصيت و نافرمانى نهى فرمودى، پس خلاف فرمانت نموده و نهيت را مرتكب گشته، نه از روى دشمنى با تو، و نه از روى گردنكشى بر تو، بلكه هوا و خواهش او را به آنچه جدا ساخته‌اى و به آنچه ترسانده‌اى خواند، و دشمن تو و دشمن او را بر آن يارى كرد، پس با شناسائى به ترسانيدن تو و اميدوارى به عفو تو و اعتماد به گذشت تو بر نافرمانيت اقدام نمود، در حاليكه با آن نعمتهائى كه به او بخشيده‌اى سزاوارترين بندگان تو بود كه به نافرمانيت اقدام ننمايد.

(70) و اينك من هم در پيشگاه تو، پست، خوار، فروتن، زارى‌كنان و ترسان، كه به گناهان بزرگ كه زير بار آن رفته‌ام، و به خطاها و نادرستكاريهاى سترگ كه آن را بجا آورده‌ام اقراركننده‌ام، به عفو و گذشت تو متوسل، و به رحمتت پناهنده‌ام، باور دارم كه امان‌دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد، و بازدارنده‌اى مرا از تو بازنمى‌دارد.

(71) پس به من عطا كن ستر و پوششى را از جانب خود كه به گناهكار عطا مى‌كنى، و به من ببخش عفوت را كه به كسى كه خود را تسليم تو مى‌نمايد مى‌بخشى، و به من انعام فرما آمرزشت را كه در دستگاهت بزرگ نمى‌نمايد كه آن را بر كسى كه به تو اميدوار است انعام نمائى.

(72) و در اين روز براى من بهره‌اى قرار ده كه به سبب آن به بهره‌اى از خشنودى تو برسم، و مرا از آنچه كوشش‌كنندگان در پرستش تو با آن بازمى‌گردند، تهيدست برمگردان.

(73) و من اگر چه كردارهاى شايسته‌اى كه كوشش‌كنندگان در عبادتت پيش فرستاده‌اند را نفرستاده‌ام، ليكن يگانه دانستن تو و اينكه اضداد و امثال و مانندهائى براى تو نيست را پيش فرستاده‌ام، و از درهائى كه امر فرموده‌اى از آنها به سوى تو آيند به درگاهت آمده‌ام، و به آنچه كسى جز با درخواست قرب و نزديك شدن به آن به تو نزديك نشود طلب قرب و نزديك شدن به درگاه تو را نموده‌ام،

(74) سپس توبه و بازگشت به سوى تو و خوارى و زارى در درگاهت و گمان نيك به تو و اعتماد به آنچه نزد تو است را در پى طلب قرب به تو قرار داده‌ام، و اميد به تو را كه هيچگاه اميدوار به تو از آن نوميد نمى‌گردد همراه آن نموده‌ام.

(75) و از تو درخواست مى‌نمايم همچون درخواست شخص پست، خوار، نيازمند، بى‌چيز، ترسان، و با اين احوال درخواستم از روى ترس و زارى و پناه‌خواهى است، نه از روى بلندپروازى به گردنكشى گردنكشان و نه از روى علو و بلندى‌خواهى به جرات و اعتماد اطاعت‌كنندگان، و نه از روى تكبر به شفاعت و ميانجيگرى شفاعت‌كنندگان،

(76) و من پس از اين اعتراف كمترين كمتران و خوارترين آنان و مانند ذره بلكه كمتر از آنم. پس اى آنكه در كيفر بدكاران شتاب نكرده و كسانى كه در نعمت فرورفته و آنها را بيجا به كار مى‌برند را بازنمى‌دارد، و اى آنكه لغزندگان را از روى انعام عفو مى‌نمايد و از آنان درمى‌گذرد، و خطاكاران را از روى احسان مهلت مى‌دهد.

(77) منم بدكار اقراركننده‌ى خطاكار لغزنده،

(78) منم آنكه از روى جرات در برابر تو اقدام نمود،

(79) منم آنكه از روى قصد معصيت و نافرمانى تو را كرد،

(80) منم آنكه از بندگانت پنهان نموده و در برابر تو آشكار ساخته،

(81) منم آنكه از بندگانت ترسيده و از تو ايمن و آسوده گشته،

(82) منم آنكه از قهر و غلبه تو نهراسيده و از عذاب و سختگيريت نترسيده،

(83) منم گناهكار درباره‌ى خود،

(84) منم آنكه در گرو بلا و گرفتارى خويش است،

(85) منم بى‌حيا و شرم،

(86) منم گرفتار رنج دراز.

(87) تو را سوگند مى‌دهم به حق كسى كه او را از آفريدگانت برگزيده‌اى، و به حق كسى كه او را براى خود پسنديده‌اى، و به حق كسى كه او را از آنچه آفريده‌اى اختيار كرده‌اى، و كسى كه او را براى كار خود انتخاب نموده‌اى، و به حق كسى كه طاعت و فرمانبرى از او را به اطاعت از خود پيوسته‌اى، و كسى كه نافرمانى از او را مانند نافرمانى از خود گردانيده‌اى، و به حق كسى كه دوستى او را به دوستى خود مقرون نموده‌اى، و كسى كه دشمنيش را به دشمنى با خويش جمع كرده‌اى. مرا در اين روز بپوشان به آنچه مى‌پوشانى به آن كسى را كه با حال بيزارى از گناه به سوى تو زارى نمايد، و با توبه و بازگشت از نافرمانى به درخواست آمرزش از تو پناه آورد،

(88) و مرا سرپرستى فرما به آنچه به آن سرپرستى مى‌فرمائى كسانى را كه تو را فرمانبرى نمود، و نزد تو داراى قرب و منزلتند،

(89) و تو خود به تنهائى به من احسان و نيكى كن به آنچه به آن احسان نمودى بر كسى كه به عهد و پيمان تو وفا كرده و خود را درباره‌ى تو به رنج انداخته، و در به دست آوردن خشنوديت خويشتن را بيشتر از توانائى كوشا گردانيده.

(90) مرا به تقصير و كوتاهى در حق تو و تجاوز از حد و مرز خويش در آنچه حرام نموده‌اى و تجاوز از احكام و فرمانهايت به كيفر مرسان،

(91) و به وسيله‌ى مهلت دادن خود به من تدريجا سزاوار عقابم مفرما، مانند تدريجا سزاوار كيفر شدن كسى كه مرا از خير و نيكى آنچه نزد اوست بازداشته و بى‌بهره گردانيده، و حال آنكه در رسيدن نعمت او به من شريك تو نبوده است.

(92) و مرا از خواب بيخبران و از خواب‌آلودگى دورى‌كنندگان از حد اعتدال در كارهاشان، و از چرت زدن خوارشدگان بيدار نما،

(93) و دلم را متوجه گردان به آنچه اطاعت‌كنندگان را به آن واداشته‌اى، و كوشش‌كنندگان در عبادت را به آن بندگان فرمانبر قرار داده‌اى، و به وسيله آن سهل‌انگاران را نجات داده‌اى.

(94) و مرا پناه ده از آنچه از تو دورم مى‌گرداند، و ميان من و بهره‌ام از جانب تو مانع شود، و از آنچه نزد تو قصد مى‌نمايم بازم دارد،

(95) و راه نيكيهاى به سويت و پيشى گرفتن به آنها را از آنجا كه تو امر كرده‌اى، و حرص در آنها را به آنچه تو خواسته‌اى برايم آسان گردان.

(96) و مرا با كسانى كه هلاك مى‌نمائى و آنان آنچه را كه به آنها تهديد نموده‌اى را سبك شمارند و اهتمام ندارند هلاك مساز،

(97) و با كسانى كه تباه مى‌سازى و ايشان دشمنى تو را مى‌طلبند تباه مگردان،

(98) و با كسانى كه درهم مى‌شكنى و آنها از راههاى تو بيرون روند، در هم مشكن،

(99) و از گردابها و سختيهاى بلا و از كامها و تنگناهاى گرفتارى رهائى و از مواخذه مهلت دادن پناهم ده،

(100) و ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد، و خواهش نفس كه هلاكم گرداند، و خسران و زيانى كه مرا فراگيرد، مانع شو.

(101) و از من رو مگردان، روگرداندن از كسى كه پس از خشم خود از او خشنود نمى‌شوى،

(102) و از اميد به خود نااميدم مگردان كه نااميدى از رحمتت بر من غالب شود،

(103) به من نبخش آنچه توانائى آن را ندارم، كه از جهت فزونى محبت و دوستيم به تو كه بر من تكليف مى‌نمائى گرانبارم سازى.

(104) و مرا از پيش خود رها مكن، رها كردن كسى كه در او خير و نيكى نيست، و تو را به طاعت او حاجت و نيازى نبوده و براى او توبه‌اى نباشد،

(105) و به دورم مينداز دور انداختن كسى كه از چشم حفظ و نگهداريت افتاده، و كسى كه از جانب تو خوارى و رسوائى او را فراگرفته، بلكه از افتادن افتادگان و ترس گمراهان و لغزش فريب داده‌شدگان و تباه شدن تباه‌شدگان دستم را بگير.

(106) و از آنچه غلامان و كنيزان خود را دچار كرده‌اى سلامتى و رهائى ده، و به نهايت درجات كسى مرا برسان كه به او عنايت داشته نگهداريش نموده‌اى، و بر او انعام و بخشش كرده‌اى، و از او خشنود شده، و به سبب آن او را ستوده شده زنده داشته و نيكبخت گرديده ميرانده‌اى،

(107) و خوددارى از آنچه حسنات و افعال پسنديده را باطل مى‌گرداند، و خيرات و نيكيها را از ميان مى‌برد همواره ملازم من قرار ده.

(108) و دلم را به بازايستادن از زشتيهاى امور ناپسنديده و رسوائيهاى گناهان بپوشان،

(109) و مرا از آنچه تو را از من جز آن خشنود نمى‌گرداند به چيزى كه آن را جز به تو درنمى‌يابم مشغول مساز،

(110) و دوستى دنياى پست كه از آنچه نزد توست منع مى‌نمايد، و از طلبيدن وسيله و دستاويز به سوى تو بازمى‌دارد، و از نزديك شدن به تو غافل مى‌گرداند، را از دلم بركن،

(111) و تنها به سر بردن به مناجات و راز و نياز با تو را در شب و روز براى من آراسته گردان،

(112) و به من عصمتى ببخش كه به ترس از تو نزديكم گرداند، و از بجاى آوردن آنچه حرام و ناروا ساخته‌اى بازم دارد، و از گرفتار شدن به گناهان بزرگ رهايم نمايد.

(113) و از چركى معصيت پاكيزه‌ام گردان و آلودگى به گناهان را از من بزداى، و پيراهن سلامتى را از جانب خود بر من بپوشان، و پوشش تندرستى را از نزد خويش در برم نما، و به نعمتهاى پهناورت مرا پوشيده دار، و احسان و بخششت را پياپى بر من برسان،

(114) و به توفيق و تاييد خود مرا مويد فرما، بر قصد شايسته و گفتار پسنديده و كردار نيكو ياريم كن. و به قدرت و توانائى‌ات مرا به قدرت و توانائيم وامگذار،

(115) و روزى كه مرا براى ديدارت برمى‌انگيزى خوار و شرمنده‌ام مكن، و در جلوى دوستانت رسوايم مگردان، و ياد خود را از ياد من مبر، و شكر و سپاس خود را از من زايل مكن، بلكه آن را در حالات فراموشى هنگام فراموشيهاى نادانان به نعمتهايت هميشه با من قرار ده، و به من الهام كن كه بر آنچه مرا عطا كرده‌اى ستايش نمايم، و به آنچه به من نيكوئى نموده‌اى اقرار كنم.

(116) و تضرع و زارى و توجه و روى آوردنم را به سوى خود بالاتر از روى آوردن روى آورندگان، و سپاسگزاريم را درباره‌ى خود بالاتر از سپاس سپاسگزاران گردان،

(117) و هنگام نيازمنديم به سوى تو خوارم مساز، و به وسيله‌ى آنچه در درگاهت نيكوئى كرده‌ام هلاكم مكن، و به آنچه به وسيله‌ى آن دست رد بر پيشانى ستيزه جويان با خود زده‌اى دست رد بر پيشانى من مزن. زيرا من فرمانبرنده‌ى تو هستم، مى‌دانم كه حجت و دليل براى توست، و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به احسان و نيكى كردن سودرساننده‌تر، و شايسته‌اى كه از تو بترسند، و سزاوارى كه بيامرزى، و به عفو نمودن شايسته‌ترى كه عقاب نمائى، و به پوشاندن از آشكار سازى نزديكترى.

(118) پس مرا زنده بدار به زندگى پاكيزه‌اى كه به آنچه مى‌خواهم پيوسته شود، و به آنچه دوست دارم پايان يابد، در صورتيكه آنچه را كه نمى‌پسندى بجاى نياورم، و آنچه نهى كرده‌اى را مرتكب نشوم، و مرا بميران مردن كسى كه نور و روشنائيش در پيش رويش و از سمت راستش حركت مى‌كند،

(119) و مرا در درگاهت خوار و در نزد آفريدگانت عزيز و ارجمند گردان، و چون با تو خلوت كرده تنها به سر برم فروتن، و در ميان بندگانت بلندمرتبه و سرفرازم نما، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم ساز، و بر فقر و نيازمنديم به درگاهت بيفزا.

(120) و از شماتت و شادى دشمنان و پيشامد اندوهناك، و ذلت و خوارى، و رنج و گرفتارى، پناهم ده، مرا در آنچه بر آن آگاهى بپوشان، و به آنچه مى‌پوشاند كسى كه اگر بردباريش نبود توانائى گرفتن از روى اجبار را داشت، و اگر شتاب نكردنش نبود قدرت بر عقاب داشت.

(121) و هر گاه براى گروهى تباهى يا بدى و گرفتارى بخواهى مرا در حاليكه پناهنده به تو هستم از آن رهائى ده، و چون مرا در دنياى خود در جاى رسوائى قرار ندادى، در آخرت در جايگاهى همانند آن بپا مدار،

(122) و اوائل نعمتهايت را با اواخر آنها و سودهاى ديرينه‌ات را با تازه‌هاى آنها براى من توام گردان. و چندان مرا مهلت مده و عمرم را طولانى مساز كه با آن دلم را قساوت فراگيرد، و بر من مصيبت و سختى مفرست كه بر اثر آن نيكوئى و خوشى و بزرگيم برود، و مرا به مرتبه‌اى از پستى كه بر اثر آن منزلت و گرامى داشتم كوچك و خوار گردد ، و عيبى كه به جهت آن مقام و ارزشم دانسته نشود، گرفتار مساز.

(123) و چنان مترسانم كه به وسيله‌ى آن نااميد گردم، و چنان بيمناكم مگردان كه در آن هنگام ترس در دل افكنم، ترسم را در تهديدت، و بيمم را در مهلت دادنت و ترساندنت، و هراسم را در هنگام خواندن كتابت قرار ده،

(124) و شبم را به بيدار نمودنت براى بندگى خود آباد گردان، و تنها بودنم را با شب برخاستن براى تو، و چشم پوشيم از جز به انس گرفتنم با تو، و درخواست نمودن خواسته‌هايم به درگاهت، و پياپى درخواست نمودنم از تو در آزاد ساختنم از آتشت، و زنهار دادنم از كيفرت كه شايستگان عذابت درآنند قرار ده.

(125) و مرا تا مدت و پاره‌اى از زمان در سركشيم سرگردان، و در گرداب نادانيم غافل و بيخبر وامگذار، و مرا پند براى كسى كه پند پذيرد، و عبرت براى كسى كه عبرت گيرد، و سبب گمراهى براى كسى كه نظر افكند قرار مده، و با من مكر مكن در ميان كسانى كه با آنان مكر مى‌كنى، و ديگرى را به جاى من مگزين، و نامم را تغيير مده، و بدنم را تبديل مفرما، و مرا سبب خنده‌ى آفريدگانت و مسخره‌ى خود قرار مده، و جز پيرو خشنوديت و به كيفر رساندن براى تو خدمتگزار مگردان.

(126) و از لذت و خوشى گذشتت، و شيرينى مهربانى و آسودگى، و روزيت و بهشت پر نعمتت كامياب ساز، و به وسيله‌ى توانگرى از توانگريت مزه‌ى فراغت و عمل به آنچه تو دوست دارى، و كوشش در آنچه مرا نزد تو نزديك مى‌گرداند، را به من بچشان. و تحفه و ارمغانى از تحفه‌هايت را به سويم بفرست،

(127) و تجارتم را سودمند، و بازگشتنم را بى‌زيان گردان، و مرا از مقامت بترسان، و براى ديدارت مشتاق ساز، و به توبه‌ى خالص و پاكيزه‌اى كه گناهان كوچك و بزرگ را با آن باقى مگذارى، و گناهان آشكار و نهان را با آن وامگذارى، توفيقم ده.

(128) و از دلم كينه‌ى به مومنين را بركن، و دلم را با فروتنان مهربان گردان، و با من چنان باش كه با شايستگان مى‌باشى، و به زيور پرهيزكاران بياراى، و براى من نام نيكوئى در آيندگان و آوازه‌ى بلندى در گذشتگان قرار ده، و مرا در ميان سراى گذشتگان درآور،

(129) و فراخى نعمتت را بر من تمام كن، و كرامتهاى آن را نزد من پياپى ساز. و دستم را از سودهاى خود پرگردان، و بخششهاى گراميت را به سويم روان گردان، و در باغهائى كه آنها را براى برگزيدگانت آراسته‌اى با پاكيزه‌ترين دوستانت همسايه‌ام گردان، و در مكانهائى كه براى دوستانت آماده شده مرا به عطاهاى بزرگت بپوشان.

(130) و براى من نزد خود مكانهاى آرامشى كه در آن آرامش گيرم، و جايگاهى كه در آن جاى گيرم و چشمم را روشن سازم قرار ده، و مرا با گناهان بزرگ سنجش مفرما، و در روزى كه پنهانيها آشكار مى‌شود عذابم مكن، و هر شك و دودلى و آنچه بحق مى‌ماند را از من دور ساز، و در حق و درستى راهى به هر رحمتى برايم قرار ده، و بهره‌هاى بخششهائى از عطايت را برايم بسيار، و نصيبهاى احسان و نيكى از بخشيدنت را بر من فراوان گردان.

(131) و دلم را به آنچه نزد تو مطمئن است، و قصدم را تنها براى آنچه براى توست قرار ده، و مرا به چيزى وادار كه نزديكانت را به آن وامى‌دارى، و هنگام غفلت و بى‌خبرى عقلها طاعتت را در دلم آميخته ساز و بى‌نيازى و پاكدامنى و آسايش و بى‌گزندى و تندرستى و فراخى و آرامش و آسودگى و نداشتن گرفتارى و بدى را برايم فراهم كن،

(132) و كارهاى نيك مرا به سبب معصيت و نافرمانى كه با آنها آميخته مى‌شود، و تنهائيم را با تبهكاريهائى كه از راه آزمايش تو براى من روى مى‌دهد، تباه مساز. و آبرويم را از درخواست و طلب از موجودات حفظ فرما، و از طلبيدن آنچه نزد كسانى است كه به احكام شرع اقرار دارند و آنها را بجاى نمى‌آورند بازم دار.

(133) و مرا پشتيبان ستمگران و بر نابود كردن كتابت يار و كمك آنان قرار مده، و از جائى كه نمى‌دانم نگهبانيم كن، به گونه‌اى كه به آن نگهداريم نمائى، و درهاى توبه و آمرزش و مهربانى و روزى فراخت را بر من بگشاى، زيرا من از روى آورندگان به درگاهت هستم، و نعمت دادنت را درباره‌ى من كامل نما، زيرا تو بهترين نعمت دهندگانى.