دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه عباس عزيزی

(1) سپاس مخصوص خداى را سزاست كه پروردگار جهانيان است.

(2) بار خدايا، سپاس تنها براى توست، اى پديد آورنده‌ى آسمان‌ها و زمين و اى ذوالجلال و صاحب كرم، اى دارنده‌ى دارندگان و اى خدا و معبود هر پرستنده و اى آفريننده‌ى هر آفريده و اى ميراث برنده‌ى هر چيز، چيزى مانند تو نيست و علم چيزى از تو پنهان نمى‌باشد و علم تو بر هر چيز احاطه دارد و خود بر هر چيز ناظرى.

(3) تو آن خدايى كه خدايى جز تو نيست. يكتاى تنها و يگانه‌ى بى مانندى.

(4) و تو آن خدايى كه خدايى جز تو نيست. بخشنده‌اى در منتهاى كرم و در بزرگى بى مانندى و بزرگوارى كه همه چيز نسبت به تو پست است و كبير متكبرى.

(5) و تو آن خدايى كه خدايى جز تو نيست. بلند مرتبه‌اى در منتهاى بلندى و سخت انتقام گيرنده‌اى.

(6) و تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، بخشنده‌ى مهربان و داناى درست كردارى.

(7) و تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، شنوا، بينا، قديم (ازلى) و آگاهى.

(8) و تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست كريم و بخشنده‌ترى و هميشه جاودانى.

(9) و تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، پيش از هر اول و آغازى و پس از همه كس و همه چيز كه در شمار آيد خواهى بود.

(10) و تو آن خدايى كه خدايى جز تو نيست در عين علو بر همگان، نزديك و در عين نزديكى بلند و متعالى هستى.

(11) و تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه صاحب بها و مجد و بزرگى و سزاوار سپاسى.

(12) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، همه چيز را بدون اصل به وجود آوردى و صورت‌ها و پيكرها را بى نمونه و ماننند نگاشته‌اى و تو پيدا شده‌ها را بدون پيروى از ديگران پديد آورده‌اى.

(13) تويى كه هر چيز را به مقدار معلوم (بر وفق حكمت) ايجاد نموده‌اى و هر چيز را به جا و نيكو آماده ساخته‌اى و آنچه را جز توست (همه‌ى موجودات) نظم داده و آراسته‌اى.

(14) خداوندا، تويى كه در آفريدگارى‌ات شريك و انبازى يارى‌ات نكرده و در كار آفرينش، وزير و دستيارى تو را يارى ننموده و در آن شاهد و ناظرى براى تو نبوده است.

(15) تو آنچه اراده كرده و خواسته‌اى اراده‌ات واجب و لازم گشته و آنچه حكم كرده‌اى حكم تو از روى عدل و آنچه درباره‌ى بندگانت فرمان داده‌اى از روى انصاف و دادگرى بوده است.

(16) تويى كه جايى تو را فرانمى‌گيرد و در برابر تسلط و غلبه‌ى تو سلطه‌ى كسى توانايى برابرى ندارد و برهان و دليل تو در برابر برهان و دليل كسى سست نشود.

(17) خدايا، تويى كه هر چيز را يكايك شمرده‌اى و براى هر چيز غايت و پايانى قرار داده‌اى و هر چيز را به مقدار معلوم ايجاد نموده‌اى.

(18) تويى كه وهم‌ها و انديشه‌ها در ادراك كنه و حقيقت ذات تو مانده‌اند، فهم‌ها و دانش‌ها (عقل‌ها) از درك چگونگى تو ناتوانند و ديده‌ها جاى تو را در نيابند (چون جسم نيستى).

(19) تويى كه پايانى براى تو نيست تا به آن جا محدود و منتهى گردى و (در عقول و اوهام) مصور نشده‌اى و فرزندى نياورده‌اى كه (در آن صورت خود) مولود خواهى بود.

(20) تويى كه ضد و منازعى ندارى تا بتواند با تو ستيز نمايد و مانندى براى تو نمى‌باشد تا بر تو غلبه و سرفرازى كند و همتايى برايت نيست تا با تو برابرى نمايد.

(21) تويى كه آفريدى و (بدون سابقه) ايجاد كردى و پديد آوردى و بدون ابزار آفريدى و آنچه را ساختى نيكو و محكم و استوار ساختى.

(22) منزه و پاكى اى خدا، چه بزرگ است شأن تو و چه بلند است در همه جا قدر و منزلت تو و چه خوب حق را از باطل بازشناسانده‌اى.

(23) منزه و پاكى خداوندا، اى صاحب لطفى كه چه بسيار است لطف تو و چه بسيار است نيكى تو و اى مهربان چه بسيار است مهربانى تو و اى حكيم چه خوب (خلق را) مى‌شناسى.

(24) پاكى تو اى پادشاهى كه پادشاهى تو چه شكوهمند است و اى بخشنده چه وسيع است توانگرى تو و اى بلند مرتبه چه بسيار بلند است قدر تو عظيم و بزرگى و سزاوار حمد و سپاسى.

(25) منزه و پاكى الها، دست عطاى خود را به نيكى‌ها گشوده‌اى و هدايت و راهنمايى از جانب تو شناخته شده است، پس هر كه تو را براى به دست آوردن دين يا دنيا بطلبد (احسان) تو را دريابد.

(26) منزه و پاكى خالقا، هر كه (و هر چه) در علم تو گذشته در برابر تو متواضع و فروتن و آنچه مادون (زير) عرش توست براى بزرگى تو خاشع است و همه‌ى آفريدگانت از تو فرمانبرند.

(27) منزه و پاكى اى خدا، درك تو با هيچ يك از حواس ممكن نباشد و با لمس دست حس نمى‌شوى و كسى نمى‌تواند با تو مكر نمايد و تو را كنار بزند و با تو نزاع كند و بر تو چيره گردد و با تو جدال ورزد و با تو خدعه كرده، فريبت دهد.

(28) منزه و پاكى اى خدا، راه تو راست و هموار است و امر و فرمانت هدايت است و تو زنده و باقى و بى نيازى.

(29) منزه و پاكى خداوندا، گفتارت حكمت و فرمانت واجب و لازم است و چون بخواهى و اراده كنى همان شود.

(30) منزه و پاكى اى خدا، خواست تو را بازگرداننده‌اى نيست و كلمات تو را تغيير دهنده‌اى نمى‌باشد.

(31) منزه و پاكى اى خدايى كه نشانه‌هاى تو درخشان و روشن است، و اى پديد آورنده‌ى آسمان‌ها و اى آفريننده‌ى جان‌ها.

(32) سپاس شايسته‌ى توست؛ سپاسى كه به هميشگى تو دائم ماند.

(33) تو را سپاس، سپاسى كه به نعمتت هميشه بپايد.

(34) و سپاسى كه همسنگ احسان و نيكى‌ات باشد.

(35) و سپاسى كه بر رضا و خشنودى‌ات بيفزايد.

(36) و سپاس تو را، سپاسى كه با سپاسس هر سپاسگزارى باشد و شكرى كه هر شكرگزارى از آن بازماند.

(37) سپاسى كه جز تو را سزاوار نباشد و وسيله‌ى تقرب به تو شود.

(38) سپاسى كه وسيله‌ى دوام نعمت اول شده، نعمت‌هاى آخر (جديد) را پياپى گرداند.

(39) سپاسى كه با گردش زمان‌ها بسيار و بى شمار گردد و پيوسته زيادت گيرد.

(40) سپاسى كه فرشتگان حسابرس از شمردن آن درمانده شوند و بر آنچه نويسندگان (اعمال بندگان) در كتاب تو (لوح محفوظ) ضبط نموده‌اند فزونى گيرد.

(41) سپاسى كه (در سنجيدن) همسنگ عرش بزرگ تو باشد و برابر كرسى بلند پايه‌ات باشد.

(42) سپاسى كه پاداش و ثواب آن نزد تو كامل باشد و پاداشش همه‌ى پاداش‌ها را فراگيرد،

(43) سپاسى كه آشكار آن با نهانش مطابق و نهان آن با آهنگ راستى موافق باشد.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌اى مانند آن تو را سپاس نگزارده باشد و كسى جز تو فضل و برترى آن را نشناسد.

(45) سپاسى كه هر كه در شمارش آن كوشش نمايد، نيازمند يارى تو گردد و هر كه بخواهد آن را كامل به جا آورد محتاج تأييد تو باشد.

(46) سپاسى كه هر سپاسى را كه آفريده‌اى در خود جمع نمايد و هر سپاسى را كه پس از اين بيافرينى به يك رشته درآورد.

(47) سپاسى كه سپاسى از آن، به سخن تو نزديك‌تر نباشد و سپاسگزارتر از كسانى كه تو را به آن (زبان) سپاس مى‌گزارند نباشد.

(48) سپاسى كه به وسيله‌ى كرم و بخشش تو باعث فراوانى نعمت‌ها گردد و تو آن را از فضل و احسانت با فزونى پى‌درپى پيوسته نمايى.

(49) سپاسى كه شايسته‌ى بزرگى ذات تو و با جلال و عظمت تو برابر باشد.

(50) پروردگارا، درود فرست بر محمد و آل محمد، كه برگزيده‌ى پسنديده‌ى مكرم و مقرب درگاه توست، بهترين درودهاى خود و او را به كامل‌ترين بركاتت بركت عنايت كن و پربهره‌ترين رحمتت را نصيب او فرما.

(51) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست؛ درود بسيارى كه درودى بيشتر از آن نباشد و بر او درود فرست، درودى فزاينده كه درودى فزاينده‌تر از آن نباشد و بر او درود فرست درودى خشنود كننده كه درودى خشنود كننده‌تر از آن نباشد.

(52) خداوندا، بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه او را خشنود كند و بر خشنودى او بيفزايد، و بر او درود فرست؛ كه تو را خشنود كند و خشنودى تو را براى آن حضرت بيفزايد و بر او درود فرست كه جز آن را براى آن بزرگوار نپسندى و جز او را سزاوار آن درود نبينى.

(53) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست درودى كه فراتر از خشنودى تو باشد و پيوستگى آن به بقاى تو پيوسته شود و فانى و نيست نگردد، همچنان كه كلمات (علم و حكمت) تو فانى نمى‌شود.

(54) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست؛ درودى كه برابر درودهاى فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و پيروان تو باشد و شامل درودهاى بندگان (مؤمن) از جن و انس تو و پذيرندگان تو گردد و درود هر كه را از انواع مخلوقات خود كه آفريده‌اى و پديد آورده‌اى در برگيرد.

(55) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست؛ درودى كه بر هر درود گذشته و تازه احاطه داشته باشد و درود فرست بر او و بر آل او، درودى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد، و درودى كه با آنچه گفته شد، درودهايى بيافرينى (كه هنگام آفريدنشان) با آنها درودها را چندين برابر سازى و با گردش روزگار آنها را بيافرينى و با چندين برابرى كه جز تو نتواند آنها را بشمارد افزون نمايى.

(56) پروردگارا، درود فرست بر پاكيزه‌ترين خويشان آن بزرگوار (حضرت فاطمه و ائمه اثنى عشر) كه آنان را براى امر خود برگزيدى و ايشان را خازنان علمت و حافظان دينت و جانشينان خود در زمينت و حجت‌هاى خويش بر بندگانت قرار دادى، و به اراده‌ى خود از پليدى و ناپاكى (معاصى و گناهان) پاكشان ساختى، و ايشان را وسيله‌ى به سوى خود و راه بهشت خويش گردانيدى.

(57) پروردگارا، درود فرست بر محمد و آل او؛ درودى كه به وسيله‌ى آن بخشش و بزرگوارى‌ات را در حق ايشان بزرگ گردانى و بخشش‌هايت را از هر جهت براى آنان كامل نمايى و نصيب و بهره‌ى آنان را از عطاهايت بسيار گردانى.

(58) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست؛ درودى كه اولش را حد و مدتش را پايان، و آخرش را نهايتى نباشد.

(59) پروردگارا، درود فرست بر ايشان، هموزن عرش خود و آنچه زير عرش است و به اندازه‌ى آنچه كه آسمان‌هايت را و آنچه بر فراز آنهاست پر گرداند و به مقدار و شماره‌ى زمين‌هايت و آنچه در زير آنها و ميان آنهاست، درودى كه ايشان را به كمال قرب تو رساند، و موجب خشنودى تو و ايشان شود و پيوسته باشد و هميشه با مانند آن درودها متصل گردد.

(60) بار خدايا، تو دين خود (اسلام) را در هر زمان و روزگارى به وسيله‌ى امام و پيشوايى (از امامان معصوم) تأييد فرمودى تا نشانه هدايت بندگان در زمين‌ها و چراغ فروزنده راه حق باشد و پيمان دوستى آن امام را به پيمان دوستى خود پيوسته و آن را سبب دستيابى به خشنودى خويش گردانيده‌اى و اطاعت او را واجب نموده و خلق را از مخالفت با آنان برحذر داشتى و به اطاعت از اوامر او و بازايستادن از نهى او فرمان دادى و از پيشى گرفتن از او و عقب ماندن از او منع كردى. پس او مأمن پناهندگان و پناه اهل ايمان و دستاويز چنگ زدگان و زيبايى و نيكويى اهل جهان است.

(61) بار خدايا، شكر و سپاس نعمتى را كه به ولى خود (كه امام عصر) ارزانى داشته‌اى به ما نيز مانند آن شكر و سپاس به سبب وجود آن حضرت الهام كن و او را از جانب خود توانايى عطا فرما و راه فتح و پيروزى را فراروى او بگشاى، و او را به تواناترين تكيه‌گاه خود يارى ده. و پشت او را محكم و استوار گردان، و بازويش را نيرومند فرما و مراقب و نگاهبان او باشد و در پناه حفظ خود محافظتش نما خدايا، به وسيله‌ى فرشتگانت يارى‌اش فرما و به لشگر و سپاهت كه غالب‌ترين (لشكر)ند كمكش كن.

(62) و به وسيله‌ى او كتاب خود را و احكام شريعتت و سنت پيغمبرت را- كه درودهاى تو بار خدايا بر او و آل او باد- به پا دار و به سبب او زنده گردان آنچه از معالم دينت را كه ستمكاران ميرانده‌اند (و به آن عمل نمى‌كنند)، و زنگ ستم و تباهكارى نسبت به ستمكاران دينت را به وسيله‌ى او بزداى، و به وسيله‌ى او سختى را از راهت دور ساز، و به سبب او آنان را كه از راه تو جدا شده و به كج راهه رفته‌اند از ميان بردار و آنان را كه براى راه راست تو كجى مى‌طلبند نيست و نابود گردان.

(63) خداوندا، دل ولى خود (امام عصر) را براى دوستانت نرم گردان، و دستش را بر دشمنانت بگشا، و ما را از رأفت و رحمت و مهربانى و عطوفت و شفقت او بهره‌مند فرما، و او را درباره‌ى ما مهربان ساز، و ما را براى او شنوندگان و فرمانبرداران و از كوشندگان در جلب خشنودى‌اش و از ياران و حاميان و مدافعان او قرار ده تا بدان وسيله از مقربان به تو و پيامبرت كه درودهاى تو بر او و آلش باشد- باشيم.

(64) بار خدايا، و بر دوستان ايشان كه به مقام و رتبه‌ى آنان اقرار دارند، و راه روشنشان را پيروى مى‌نمايند، گام بر جاى گام آنان مى‌نهند، به ريسمان محكم آنان چنگ مى‌زنند، به دوستى‌شان تمسك مى‌جويند، به امامت و پيشوايى‌شان اقتدا مى‌نمايند،براى امر و فرمان آنان تسليم‌اند، در طاعت و پيروى‌شان مى‌كوشند، روزگار ايشان (حضرت مهدى «عج») را انتظار دارند و ديده به ظهور ايشان دوخته‌اند درود فرست، درودهاى با بركت و پاكيزه و فزاينده در هر بامدادان و شامگاهان.

(65) بارالها، بر روان آنان درود فرست و كارشان را با تقوا و پرهيزگارى همراه گردان و احوالشان را اصلاح فرما و توبه‌ى آنان را بپذير، زيرا كه تو بسيار توبه پذير و مهربان و بهترين آمرزندگانى و ما را به رحمت و مهربانى‌ات در سراى سلامت و بى گزند (بهشت) با ايشان قرار ده. اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) بار خدايا، اين روز عرفه روزى است كه آن را شريف و گرامى و بزرگ داشته‌اى و رحمتت را در آن گسترده و عفوت را ارزانى داشته و عطايت را در آن بسيار كرده و به سبب آن بر بندگانت تفضل و احسان كرده‌اى.

(67) بار خدايا، و من آن بنده‌ى تو هستم كه پيش از آن كه او را بيافرينى و پس از آن كه او را آفريدى، او را نعمت عطا فرموده، پس او را از كسانى قرار دادى كه راهنمايى كردى به دين خود، و براى انجام حق خويش توفيقش دادى، و او را به ريسمان استوار خود نگاهداشتى، و در حزب خويشتن درآوردى و به دوستدارى دوستانت (پيروان راه حق) و دشمنى دشمنانت رهبرى فرمودى.

(68) سپس او را فرمان دادى، اما از فرمان سر برتافت، منع نمودى، اما باز نايستاد و از معصيت و نافرمانى نهى فرمودى، پس خلاف فرمانت نموده و نهيت را مرتكب شده، اما نه از روى دشمنى با تو و نه از روى گردنكشى بر تو، بلكه هوا (ى نفسانى) او را به سوى آنچه بازش داشته‌اى و ترساندى خواند و دشمن تو و دشمن او (شيطان) او را بر آن نافرمانى يارى كرد. او نيز بر نافرمانى‌ات اقدام نمود، با آگاهى از بيم دادن‌هاى تو و اميدوارى به عفو تو و اعتماد به گذشت تو، در حالى كه سزاوارترين بندگان تو بود كه بايد به پاس نعمت‌هايى كه به او داده‌اى، نافرمانى تو نكند.

(69) و اينك اين منم كه در پيشگاه تو پست، خوار، فروتن، زارى كنان و ترسانم، و به گناهان بزرگ كه زير بار آن گرفتارم معترفم، و به خطاها و بدكارى‌هاى سترگ كه آن را مرتكب شده‌ام اقرار دارم، به عفو و گذشتت از تو امان مى‌جويم و به رحمتت پناهنده‌ام و يقين دارم كه امان دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد و بازدارنده‌اى مرا از (كيفر) تو بازنمى‌دارد.

(70) پس از سوى خود حجابى كه بر گناهكار مى‌پوشانى به من ده و از بخششت كه به تسليم شوندگان به حضرتت عطا مى‌كنى بر من ببخش و آمرزش خود را به من عنايت كن، آن گونه كه به اميدواران به آمرزشت عنايت مى‌كنى و در نظرت بزرگ نمى‌آيد.

(71) و براى من در اين روز بهره‌اى قرار ده كه به سبب آن به خشنودى تو نايل شوم و مرا از ثوابى كه كوشش كنندگان در پرستش تو از آن بهره‌مند مى‌شوند محروم مگردان.

(72) و من اگر چه كردارهاى شايسته‌اى را كه كوشش كنندگان در عبادتت پيش فرستاده‌اند نفرستاده‌ام، ليكن اقرار به يكتايى تو و اين كه اضداد و امثال و مانندى براى تو نيست پيش فرستادم و از درهايى كه امر فرموده‌اى از آنها بسوى رحمت تو آيند به درگاهت آمده‌ام و به آنچه (ولايت حضرت على «ع» و ائمه‌ى معصومين «ع») كه كسى جز با رسيدن به وسيله‌ى آن به تو نزديك نمى‌شود، طلب به درگاه تو نزديك شده‌ام.

(73) سپس توبه و بازگشت به سوى تو و خضوع و زارى در درگاه تو و گمان نيك به تو و اعتماد به آنچه را كه نزد توست، وسيله‌ى طلب قرب به تو قرار داده‌ام و اميد به تو را كه هيچ گاه اميدوار به آن نوميد نمى‌گردد، به شفاعت آورده‌ام.

(74) خداوندا، چونان موجودى ذليل ناچيز مستمند ترسيده‌ى امان خواه، دست نياز به درگاهت دراز كرده‌ام و با اين احوال درخواستم از روى ترس و زارى و امان طلبى و پناه خواهى است كه از روى گردنكشى گردنكشان و برترى خواهى به گونه‌اى كه عبادت كننده را جرأت و جسارت دهد و نه به جهت پشت گرمى به شفاعت شفاعت كنندگان.

(75) بارالها، من كمترين كمتران و خوارترين خوارتران و مانند ذره، بلكه كمتر از آنم پس اى كسى كه در كيفر بدكاران شتاب نكرده و خوشى مترفين را به ناگهان نمى‌گيرى، و اى كه از لغزش لغزندگان درمى‌گذرى و از سر عنايت خود به خطاكاران مهلت مى‌دهى.

(76) منم بدكار اقرار كننده به بدكردارى و خطاكار لغزنده.

(77) منم آن كه جرأت كرده، در برابر تو، به گناه اقدام نمايد.

(78) منم آن كه از روى قصد تو را نافرمانى كرده.

(79) منم آن كه زشتى‌هاى خود را از بندگانت پنهان نموده و در برابر تو آشكار ساخته.

(80) منم آن كه از بندگانت ترسيده و از تو ايمن گشته.

(81) منم آن كه از قهر و غلبه‌ى تو نهراسيده، و از عذاب و سخت گيرى‌ات نترسيده.

(82) منم كه بر خود ستم كرده و جنايت روا داشته.

(83) منم كه گرو بلا و گرفتارى خويش شده.

(84) منم كه از شرم بهره‌اى نبرده.

(85) و منم گرفتار رنج دراز و پرسابقه.

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق كسى كه از آفريدگانت برگزيده‌اى (خاتم پيامبران) و به حق كسى كه او را براى خود گزيده‌اى و به حق كسى كه او را از ميان خلق اختيار كرده‌اى و براى امر خود برگزيده‌اى و به حق كسى كه طاعت و فرمانبردارى از او را به طاعت از خود پيوند زده‌اى و نافرمانى از او را مانند نافرمانى از خود گردانيده‌اى و به حق كسى كه دوستى او را به دوستى خود مقرون نموده‌اى و دشمنى‌اش را دشمنى خويش خوانده‌اى، مرا در اين روزم جامه‌اى بپوشان آن گونه كه گريزان از گناه كه به سوى تو آمده و زارى نموده و با توبه و بازگشت از نافرمانى، از تو پناه و آمرزش خواسته‌اند، مى‌پوشانى.

(87) خدايا، آن گونه كه مطيعانت و مقربان درگاهت را سرپرستى مى‌كنى مرا سرپرستى كن و همانند نصيب آنان مرا عطا كن.

(88) و مرا همچون وفا كنندگان به پيمان تو، خاص خود گردان، همان‌هايى كه وجود خود را در راه اطاعت از تو به رنج انداخته و در به دست آوردن رضايت تو بيشتر از توانايى كوشيده‌اند.

(89) خدايا، مرا به تقصير و كوتاهى در گزاردن حق (طاعت) تو و تجاوز از حدودت در آنچه حرام نموده‌اى و ناديده گرفتن احكام و فرمان‌هايت به كيفر مرسان.

(90) و به وسيله‌ى مهلت دادنت مرا كم‌كم سزاوار مجازت مفرما؛ همانند كيفر كسى كه مرا از خيراتى كه نزدش است و تو به او داده‌اى بازداشته و مى‌پندارد آنچه دارد خود به دست آورده و تو در رسيدن نعمت به او شريك نبوده‌اى.

(91) خدايا، مرا از خواب بى خبران و از خواب آلودگى اسراف كنندگان (بر خويش) و از چرت زدن خوارشدگان بيدار نما.

(92) و دلم را به آنچه كه اطاعت كنندگان را و كوشش كنندگان در عبادت را به آن واداشته و بندگان را بدان مطيع خود قرار داده‌اى و به وسيله‌ى آن، سهل‌انگاران را نجات داده‌اى، توجه ده و مايل گردان.

(93) خدايا، از آنچه از تو دورم مى‌گرداند و ميان من و بهره‌ام از جانب تو حايل شود و از آنچه نزد توست قصد مى‌نمايم بازم دارد پناهم ده.

(94) و هموار كن راه خيرى را كه به تو مى‌انجامد و هدايت مى‌كند، و سبقت گرفتن در آنچه بدان فرمان داده‌اى برايم آسان گردان، و سعى براى نيل به آنچه خواسته‌اى به من عطا كن.

(95) و مرا هلاك مساز با كسانى كه وعده‌ى كيفر تو را سبك مى‌شمارند.

(96) و مرا در زمره كسانى كه با آنان دشمنى و هلاكشان مى‌نمايى، هلاك مكن.

(97) و مرا با كسانى كه از راه‌هاى تو بيرون رفته‌اند تباه مگردان.

(98) و مرا از گرداب‌هاى فتنه و سختى‌هاى بلا رهايى و نجاتم بخش و از مهلتى كه غفلت در پى داشته باشد، امانم ده.

(99) خدايا، ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد و خواهش نفس كه هلاكم گرداند و خسران و زيانى كه مرا فراگيرد حايل شو.

(100) و از من چونان كسى كه از او روى گردانده‌اى روى مگردان و همچون كسى كه بر او خشم گرفته‌اى بر من خشم مگير.

(101) و از اميد آمرزش در درگاهت نوميدم مگردان، چنان كه نوميدى از رحمتت بر من غالب شود.

(102) خدايا، آنچه توانايى‌اش را ندارم به من مده كه از جهت فزونى محبت و دوستى‌ات به من گرانبارم سازى.

(103) و مرا رها مكن آن سان كه افراد بى خير را رها مى‌كنى و تو را به طاعت او حاجت و نيازى نيست و راهى براى بازگشتن ندارد.

(104) و مرا چونان كسى كه از نظر عنايتت افتاده و آن كه همه‌ى وجودش را گرفتار رسوايى كرده‌اى، دور مينداز، بلكه از افتادن در عذاب و ترس گمراهان به هنگام حساب و لغزش فريب خوردگان و از گرداب هلاك شدگان (بر اثر گناهان) دستم را بگير.

(105) و ايمنم گردان از آنچه به آن دچار كرده‌اى بندگان و كنيزان خود را، و به منتهى درجات كسى برسانم كه به او عنايت داشته، نگهدارى‌اش نموده و بر او انعام كرده، و از او خشنود شده‌اى و در نتيجه او را ستوده شده زنده نگاه داشته و سعادتمند ميرانده‌اى.

(106) خداوندا، در برابر آنچه حسنات و افعال پسنديده را باطل مى‌گرداند و خيرات و نيكى‌ها را از ميان مى‌برد، طوق بر (گردن) من نه.

(107) و دلم را با پرهيز از زشتى‌ها ناپسنديده‌ها و رسوايى‌ها آشنا گردان.

(108) و تنها به چيزى مشغولم دار كه تو را خشنود مى‌كند تا (بدين وسيله) از غير آن بازمانم.

(109) خداوندا، دوستى دنياى پست را كه از آنچه (سعادتمندى) كه نزد توست بازمى‌دارد و از طلبيدن وسيله براى رسيدن به تو منع مى‌نمايد و از تقرب و نزديك شدن به تو غافل و بى خبر مى‌گرداند از نهان خانه‌ى دلم برگير.

(110) خداوندا، تنها به سر بردن و مناجات و راز و نياز با تو را در شب و روز براى من آراسته گردان.

(111) و مرا عصمت و نگهدارى ببخش كه به ترس از عذاب تو نزديكم گرداند، از مرتكب شدن آنچه حرام ساخته‌اى بازم دار و از گرفتار شدن به گناهان بزرگ رهايم نمايد.

(112) خدايا، پاكيزه‌ام بدار از چركى و كثافت معصيت و نافرمانى، و از آلودگى به گناهان دورم ساز، و بر من بپوشان. از جانب خود تن پوش سلامتى را، و رداى تندرستى بر اندامم بيفكن و مرا به نعمت‌هاى گسترده‌ات گرامى دار، احسان و بخششت را پى‌درپى بر من برسان.

(113) و به توفيق و ارشادت تأييدم فرما، و بر قصد و نيت شايسته و گفتار پسنديده و كردار نيكو يارى‌ام نما و از قدرت و حول خودت محرومم مگردان و به حول و قوه‌ى خويشم وامگذار.

(114) خدايا، در روزى كه مرا براى ديدار خود برانگيزى خوارم مگردان، و در برابر دوستانت (انبيا و اوليا و صلحا) رسوايم مكن و ذكر خود را از يادم مبر و (نعمت) شكر و سپاس خود را از من مگير، بلكه آن را در حالات فراموشى، آن هنگام كه نادانان به نعمت‌هاى تو آن را فراموش مى‌كنند، با من قرار ده و توفيق ثنا و سپاس عطايت و اقرار به احسانت را به من مرحمت كن.

(115) خدايا، رغبت و اشتياقم را به سوى خود بالاتر (فزون‌تر) از رغبت راغبان و سپاسگزارى‌ام را از حضرتت فراتر از سپاس سپاسگزاران گردان.

(116) خدايا، آن هنگامى كه دست نياز به سوى تو آورم خوارم مساز و به وسيله‌ى فريفتگى به كارهاى نيك هلاكم مكن و آن گونه كه دست رد بر پيشانى ستيزه كنندگان با خود زده‌اى بر پيشانى من مزن، زيرا من فرمانبر توام. مى‌دانم كه حجت و دليلى در هر حكمى از آن توست و تو به فضل و بخشش سزاوارتر و در احسان، سود رساننده‌ترى، پس شايسته‌اى كه از تو بترسند و تو سزاوارى كه گناهان مرا بيامرزى و همانا تو به عفو نمودن شايسته‌ترى تا آن كه كيفر نمايى و به پوشاندن گناه نزديك‌ترى تا آن كه آن را آشكار كنى.

(117) پس مرا زنده دار به زندگى پاكيزه‌اى كه سامان گيرد آن سان كه مى‌خواهم، و به آنچه دوست دارم پايان يابد و در اين زندگى آنچه را مكروه دارى به جا نياورم و آنچه را نهى كرده‌اى مرتكب نشوم و مرا چونان كسى بميران كه نورش در پيش روى و از سمت راستش (تا بهشت) او را همراه است.

(118) و مرا خوار در پيشگاه خود و عزيز و ارجمند در نزد خلق خود قرار ده، و چنانم قرار ده كه چون با تو خلوت كرده و تنها باشم، فروتن و در ميان بندگان بلند مرتبه و سرفرازم نما. خدايا، از كسى كه از من بى نياز است بى نيازم ساز و بر فقر و نيازم به درگاهت بيفزا.

(119) و از شماتت و شادى دشمنان و از گرفتار غم و اندوه و بلا شدن و از ذلت و خوارى نزد مردم و رنج و گرفتارى در كارها پناهم ده. خدايا مرا در آنچه بر آن از من آگاهى بپوشان، آن سان كه توانايى مى‌تواند سخت بگيرد، اگر بردبارى او نباشد و در كيفر دادن گناهكار تواناست، اگر صبرش نباشد.

(120) خدايا، چون براى گروهى (به كيفر گناه) بد بخواهى، مرا كه پناهنده‌ى به تو هستم از آن رهايى ده و چون مرا در دنياى خود در جاى رسوايى به پا نداشتى (رسوا نكردى)، به همان صورت در سراى آخرت خود رسوا مگردان.

(121) و نعمت‌هاى آغازين خود را با نعمت‌هاى روز واپسين و سودهاى قديم را با تازه‌هاى آنها برايم قرين گردان و چندان مرا مهلت مده و عمرم را دراز مكن كه با آن دلم سخت شود. خدايا، بر من سختى مفرست كه بر اثر آن آبرويم بر باد شود و مرا به پستى‌اى كه بر اثر آن مقام و ارزشم بى قدر شود، گرفتار مساز و به عيبى كه باعث گمنامى‌ام شود، دچارم مساز.

(122) و از عذاب چنان مترسانم كه از عفوت نوميد گردم و چنان بيمناكم مگردان كه ترس در دل افكنم. و ترسم را در تهديدت از عذاب روز رستاخيز و پرهيزم را از اتمام حجت و هشدارت و ترسم را هنگام خواندن جملات (قرآن) خود قرار ده.

(123) خدايا، شبم را با شب زنده‌دارى من براى عبادتت آباد كن و تنهايى‌ام در دل شب را براى تهجد و مناجات با تو و مجرد ماندنم را براى انس گرفتن با خودت و درخواست نيازهايم به درگاه تو و طلب آزادى‌ام از آتش دوزخ را از خودت و پناه دادنم از كيفرى كه دوزخيان گرفتار آن هستند (به وسيله‌ى خودت) قرار ده.

(124) خداوندا، روزگارى مرا در ورطه‌ى سركشى سرگردان مگذار و در گرداب نادانى و بى خبرى رها مكن و مرا (بر اثر گناه)، مايه‌ى پند پند پذيران و مايه‌ى عبرت عبرت آموزان و گمراهى كسى كه به من نظر افكند قرار مده و آن سان كه با ديگران مكر مى‌كنى با من مكن. و ديگرى را به جاى من مگزين (كه از او راضى باشى) و نامم را (از طومار سعادتمندان) برنگيرى و بدنم را آماج تير بلا مگردان و مرا (خوار و) سبب خنده‌ى آفريدگانت و مسخره‌ى خود (پست در درگاهت) مساز و مرا پيرو رضاى خودت كن و مرا در انتقام گرفتن از دشمنانت به كار گمار.

(125) و خنكاى عفوت و شيرينى مهربانى و آسودگى و بهشت پر نعمتت را در كام من ريز، خدايا طعم دل مشغولى به آنچه كه به آن علاقه دارى به سبب غناى بى پايانت و انجام آنچه تو دوست دارى و كوشش در آنچه كه به تو نزديك مى‌گرداند به من بچشان و تحفه و ارمغانى از تحفه‌هايت به من عنايت فرما.

(126) و تجارت و بازرگانى‌ام را سودمند، و بازگشتم را بى زيان گردان. و مرا بترسان از مقام (بازپرسى) خود، و براى ديدارت مشتاق ساز و به توبه‌ى خالص و پاكيزه‌اى توفيقم ده كه به وسيله‌ى آن، گناهان كوچك و بزرگ را باقى نگذارى و گناهان آشكار و نهان را وامگذارى.

(127) كينه‌ى اهل ايمان را از سينه‌ام بركن و دلم را با فروتنان مهربان گردان و با من چنان باش كه با شايستگان هستى و مرا به زيور پرهيزگاران بياراى و از من ذكر و ياد نيكى در ميان ماندگان و آوازه‌ى رو به فزونى در پيشينيان قرار ده. و مرا به ميان سراى پيشينيان برسان.

(128) و فراخى نعمت را بر من تمامى بخش و كرامت‌هاى آن را نزد من پى‌درپى ساز دست خالى مرا از سودهاى خود پرساز و مواهب سخاوتمندانه‌ات را به سويم روان گردان. خداوندا، در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى با پاكيزه‌ترين دوستانت همسايه‌ام نما و در جايگاهى كه براى دوستانت آماده شده مرا به عطاهاى بزرگت شرافت ده.

(129) و براى من نزد خود آرامشگاهى كه در آن آرامش گيرم و جايگاهى كه در آن جاى گزينم و چشمم را روشن سازم قرار ده. و كيفر مرا با گناهان بزرگ مسنج و هلاكم مگردان در روزى كه رازها آشكار مى‌شود. و هر شك و دو دلى را از من دور كن و برايم در (راه) حق و درستى از هر رحمتى راهى بگشا، و بهره‌ى مرا از بخششت سرشار فرما و بهره‌هاى مرا از احسان و انعام خويش فراوان گردان.

(130) خدايا، دلم را به پاداشى كه نزد توست مطمئن و آرام و همت و قصدم را يكسره براى آنچه براى توست بگردان و مرا به چيزى (كردار نيكى) وادار كه خواص و نزديكانت را وامى‌دارى و هنگام غفلت و بى خبرى خردها و پريشانى، آن را با دلم آميخته كن و بى نيازى از خلق و پاكدامنى از نارواهان و آسايش در زندگى و تندرستى و فراخى در روزى و آرامش و آسودگى و عافيت را برايم مهيا كن.

(131) كارهاى نيك مرا به سبب معصيت و نافرمانى كه با آن آميخته مى‌شود و تنهايى‌هايم را با فساد و نفاقى كه بدان (مرا) مى‌آزمايى تباه مساز و با نبردن دست نياز به سوى بندگان، آبروى مرا حفظ فرما. خدايا، از طلبيدن آنچه (از كالاى دنيا) كه پيش از فاسقان و منحرفان است بازم دار.

(132) و مرا پشتيبان ستمگران و بر نابود كردن احكام كتاب خود (قرآن) ياور و همدست ايشان قرار مده و از جايى كه نمى‌دانم حافظ من باش تا به وسيله‌ى آن از هر شرى مرا حفظ نمايى. خدايا، درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى فراخت را بر من بگشاى، زيرا من از روى آورندگان به درگاه توام و انعامت را درباره‌ى من كامل نما، زيرا تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) خداوندا، آنچه از عمرم مانده در حج و عمره قرار ده تا (بدين وسيله) خشنودى تو را به دست آورم، اى پروردگار جهانيان. خداوندا بر محمد «ص» و آل او كه از گناه پاك و از آلودگى پاكيزه‌اند رحمت فرست و هميشه بر او و بر ايشان درود باد.