دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) سپاس خداى را سزاست كه پروردگار جهانيان است،

(2) بار خدايا سپاس تنها براى تست اى پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين، اى داراى بى‌نيازى و احسان كامل، اى مالك و دارنده‌ى دارندگان، و اى خدا و معبود هر پرستيده‌اى، و اى آفريننده‌ى هر آفريده‌اى، و اى ميراث برنده‌ى هر چيز، چيزى مانند او نيست، و علم چيزى از او پنهان نمى‌باشد، و او به (اطراف) هر چيز احاطه دارد، و او بر هر چيز نگهبان است،

(3) توئى خدائى كه پرستش شده‌اى جز تو نيست، يكتاى تنهاى يگانه‌ى بى‌مانندى،

(4) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست كريم و بخشنده‌ى در منتهاى كرم، عظيم و بزرگ كه‌در عظمت بى‌مانندى، و بزرگوارى كه همه‌ى نسبت به تو پست است

(5) توئى خدائى كه معبود به حقى نيست جز تو، بلند مرتبه‌ى در منتهاى بلندى، كه سخت انتقام گيرنده است‌

(6) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، بخشنده‌ى مهربان، داناى درست كردارى‌

(7) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، شنوا بينا، قديم (ازلى) و آگاهى‌

(8) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، كريم و بخشنده‌ترى هميشه‌اى در نهايت هميشگى‌

(9) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، پيش از هر يك اول و آغازى، و پس از هر شمرده شده آخر و مرجعى‌

(10) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، با بلندى خويش نزديك (به هر چيز) و با نزديك بودن بلند است‌

(11) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، داراى عظمت و بزرگوارى، و داراى بزرگى و سپاس‌

(12) و توئى خدائى كه جز تو معبود به حقى نيست، خدائى كه چيزها را بى‌اصل و مايه آفريده‌اى و صورتها و پيكرها را بى‌نمونه و مانند نگاشته‌اى، و نو پيدا شده‌ها را بدون پيروى (از ديگرى) پديد آورده‌اى،

(13) توئى آنكه هر چيز را به مقدار معلوم (بر وفق حكمت) ايجاد نموده‌اى، و هر چيز را براى آنچه از آن خواسته مى‌شود آماده ساخته‌اى، و آنچه را جز تو است (همه‌ى موجودات) نظم داده آراسته گردانيده‌اى،

(14) توئى آنكه در آفريدنت شريك و انبازى ياريت نكرده، و در كار (آفرينش) وزير و معاونى تو را يارى ننموده، و بيننده و مانندى براى تو نبوده است،

(15) توئى آنچه اراده كرده و خواسته‌اى اراده‌ات واجب و لازم گشته، و آنچه حكم كرده‌اى حكم تو (از روى) عدل (و نظام) و (درباره‌ى بندگانت) آنچه فرمان داده‌اى (فرمانت) از روى انصاف و دادگرى بوده،

(16) توئى آنكه جائى تو را فرا نمى‌گيرد، و در برابر تسلط و غلبه‌ى تو توانائى ندارد (نمى‌تواند ايستادگى كند) و دليل و برهان (بر كسى) و سخن فصيح و نيكو تو را عاجز نساخته است،

(17) توئى آنكه هر چيز را يكايك شمرده‌اى، و براى هر چيز غايت و پايانى قرار داده‌اى، و هر چيز را به مقدار معلوم ايجاد نموده‌اى،

(18) توئى آنكه وهمها و انديشه‌ها از ادراك كنه و حقيقت ذات تو مانده‌اند، و فهمها و دانشها (يا عقلها) از چگونگى تو ناتوانند، و ديده‌ها جاى كجائى تو را درنيافتند (چون جسم نيستى)

(19) توئى آنكه پايانى براى تو نيست تا (به آنجا) محدود و منتهى گردى، و (در عقول و اوهام) مصور نشده‌اى تا موجود و دريافته شوى، و والد نبوده و فرزندى نياورده‌اى تا مولود باشى،

(20) توئى آنكه ضد و نزاع‌كننده‌اى نيست كه بتواند با تو ستيزگى نمايد، و مانندى براى تو نمى‌باشد تا بر تو غلبه و سرفرازى كند، و همتائى برايت نيست تا با تو برابرى نمايد،

(21) توئى آنكه آفريد و (بدون سابقه) ايجاد كرد، و پديد آورد و بدون ابزار آفريد، و آفرينش آنچه را آفريد نيكو و محكم و استوار گردانيد

(22) منزه و پاكى، چه بزرگ است صفات و افعال تو، و چه بلند است در همه جا قدر و منزلت تو، و چه آشكار گردانيده جدا ساختن تو حق را (از باطل)،

(23) منزه و پاكى، اى نيكى‌كننده به بندگان چه بسيار است نيكى تو، و اى مهربان چه بسيار است مهربانى تو، و اى حكيم چه بسيار است شناسائى تو،

(24) منزه و پاكى! اى پادشاه (قادر و توانا) چه بسيار است توانائى تو، و اى بخشنده چه بسيار است توانگرى تو، و اى بلندمرتبه چه بسيار بلند است قدر تو دارنده‌ى عظمت و بزرگى و بزرگوارى و حمد و سپاسى،

(25) منزه و پاكى! دست (عطاى) خود را به نيكيها گشوده‌اى، و هدايت و راهنمائى از جانب تو شناخته شده، پس هر كه تو را براى (به دست آوردن) دين يا دنيا بطلبد (احسان) تو را دريابد،

(26) منزه و پاكى! هر كه در علم تو گذشته در برابر تو متواضع و فروتن، و آنچه زير عرش تو است براى بزرگى تو خاشع است و همه‌ى آفريدگانت براى فرمانبردارى از تو فرمانبرند،

(27) منزه و پاكى! با هيچ يك از حواس درك نمى‌گردى و با دست ماليدن و تماس جسم شناخته نمى‌شوى و كسى نمى‌تواند با تو مكر نمايد و ترا دور سازد و با تو نزاع كند و بر تو چيره گردد و با تو جدال و زد و خورد نمايد و با تو خدعه كرده فريب دهد،

(28) منزه و پاكى! راه تو راست و هموار است و امر و فرمانت هدايت است، و توئى زنده و باقى و بى‌نيازى،

(29) منزه و پاكى! گفتارت حكمت و دانائى، و فرمانت واجب و لازم است، و اراده و خواستنت همان قصد است،

(30) منزه و پاكى! خواست تو را باز گرداننده‌اى نيست، و كلمات تو را تغيير دهنده‌اى نمى‌باشد،

(31) منزه و پاكى! اى خدائى كه نشانه‌هاى تو (بر كافران) غلبه دارد، اى پديدآورنده‌ى آسمانها، اى آفريننده‌ى جانها،

(32) تو را است سپاس سپاسى كه به هميشگى تو (پاداش آن) هميشه است،

(33) و تو را است سپاس سپاسى كه به جاويد بودن نعمت تو جاويد بماند،

(34) و تو را است سپاس سپاسى كه برابر احسان و نيكيت باشد،

(35) و تو را است سپاس سپاسى كه بر رضا و خوشنوديت بيافزايد،

(36) و تو را است سپاس سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى باشد، و شكرى كه ستايش هر شكرگزارى از آن باز ماند،

(37) سپاسى كه جز تو را سزاوار نباشد، و جز به سوى تو وسيله‌ى تقرب نشود،

(38) سپاسى كه به وسيله‌ى آن دوام اول (نعمت) و هميشگى آخر (نعمت تازه) درخواست گردد،

(39) سپاسى كه با گردش زمانها بسيار و بيشمار گردد، و به افزايشهاى پى در پى بيافزايد،

(40) سپاسى كه نگهبانان از شمردن آن درمانده شوند، و بر آنچه نويسندگان (اعمال بندگان) در كتاب تو (لوح محفوظ) ضبط نموده‌اند افزونى گيرد،

(41) سپاسى كه عرش بزرگ تو را (در سنجيدن) همسنگ و كرسى بلند پايه‌ات را برابر باشد،

(42) سپاسى كه نزد تو مزدش كامل باشد، و پاداشش همه‌ى پاداشها را فرا گيرد،

(43) سپاسى كه آشكار آن با نهانش مطابق، و نهان آن با آهنگ راستى موافق باشد،

(44) سپاسى كه آفريده شده‌اى مانند آن تو را سپاس نگزارده باشد، و كسى جز تو فضل و برترى آن را نشناسد،

(45) سپاسى كه هر كه در بسيارى آن كوشش نمايد (از جانب تو) يارى گردد، و هر كه در كامل بجا آوردن آن كوتاهى ننمود تاييد شود،

(46) سپاسى كه هر سپاسى را كه آفريده‌اى جمع نمايد، و هر سپاسى را كه پس از اين بيافرينى به يك رشته درآورد،

(47) سپاسى كه سپاسى از آن به سخن تو نزديك‌تر نباشد، و سپاسگزارنده‌ترى از كسانيكه تو را به آن سپاس مى‌گزارند نباشد،

(48) سپاسى كه بر اثر بسياريش به وسيله‌ى كرم و بخشش تو باعث فراوانى (نعمتها) گردد، و تو آن را از روى فضل و احسانت با فزونى پى در پى پيوسته نمائى،

(49) سپاسى كه حق و شايسته‌ى بزرگى ذات تو، و غلبه‌ى عظمت تو را برابر باشد،

(50) پروردگارا بر محمد و آل محمد درود فرست كه برگزيده پسنديده گرامى و مقرب (درگاه تو) است، بهترين درودهاى خود را بفرست، و كاملترين نيكيهايت را بر او افزونى ده، و سودمندترين مهربانيت را به او ببخش،

(51) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درود بسيارى كه درودى بيشتر از آن نباشد، و بر او درود فرست، درود افزون‌كننده‌اى كه درودى افزون‌كننده‌تر از آن نباشد، و بر او درود فرست درود خوشنودى كه درودى بالاتر از آن نباشد،

(52) پروردگارا درود فرست بر محمد و آل او درودى كه او را خوشنود گرداند و بر خوشنودى او بيافزايد، و بر او درود فرست درودى كه تو را خوشنود نمايد و بر خوشنودى تو براى آن حضرت بيافزايد، و بر او درود فرست درودى كه جز آن را براى آن بزرگوار نپسندى، و جز او را سزاوار آن درود نبينى،

(53) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه از خوشنودى تو تجاوز كرده درگذرد، و پيوستگى آن به بقاء و هستى تو پيوسته شود، و فانى و نيست نگردد همچنانكه كلمات (علم و حكمت) تو فانى نمى‌شود،

(54) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه درودهاى فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و پيروان تو را جمع نمايد، و بر درودهاى بندگان (مومنين) از جن و انس تو و پذيرندگان دعوت (به سوى) تو احاطه داشته باشد، و درود هر كه را از انواع آفريدگانت كه پديد آورده‌اى گرد آورد،

(55) پروردگارا بر او و آل او درود فرست، درودى كه هر درود گذشته و تازه‌اى را در بر داشته باشد،و بر او و بر آل او درود فرست،درودى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد، درودى كه با آنچه گفته شد درودهائى بيافرينى كه هنگام آفريدنشان با آنها آن درودها را چندين برابر سازى، و بر گردش روزگار آنها را بيافزائى افزودن با چندين برابرى كه جز تو نتواند آنها را بشمارد،

(56) پروردگارا درود فرست بر پاكيزه‌تران خويشان آن بزرگوار (حضرت فاطمه (ع) و ائمه‌ى اثنى عشر (ع)) كه آنان را براى فرمان خود برگزيدى (و آنها را) خزانه‌داران علمت، و نگهداران دينت، و جانشينان خود در زمينست، و حجتهاى خويش بر بندگانت قرار دادى، و آنها را بخواست خود از پليدى و ناپاكى (معاصى و گناهان) پاك ساختى، و ايشان را دستاويز به سوى خود و راه به بهشت خويش گردانيدى،

(57) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست درودى كه به وسيله‌ى آن بخشش و گرامى داشتنت براى ايشان فراوان گردانى، و همه چيز را از بخششهايت براى آنان كامل نمائى، و نصيب و بهره‌ى از عطاها و سودهايت را بر آنها بسيار گردانى،

(58) پروردگارا بر آن حضرت و بر آل او درود فرست درودى كه اولش را حدى، و مدت و آخرش را پايانى نباشد،

(59) پروردگارا بر ايشان درود فرست هموزن عرش خود و آنچه زير عرش است و مقدار آنچه آسمانهايت و آنچه در بالاى آنها است را پر گرداند، و مقدار شماره‌ى زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميان آنها است، درودى كه ايشان را به كمال قرب به تو رساند، و براى تو و ايشان خوشنودى، و هميشه به مانندهاى آن درودها پيوسته باشد،

(60) بار خدايا تو دين خود (اسلام) را در هر زمان و روزگارى به وسيله‌ى امام و پيشوائى (يكى از ائمه معصومين (ع)) كه او را براى بندگانت علامت (راهنما)، و در شهرها نشانه‌ى (راه حق) برپا داشته‌اى تاييد كرده‌اى پس از آنكه پيمان (دوستى) آن امام را به پيمان (دوستى) خود پيوسته و او را سبب خوشنودى خويش گردانيده‌اى و طاعت از او را واجب نموده و از مخالفتشان برحذر داشتى، و به فرمانبرى فرمانهايش، و باز ايستادن از نهى و بازداشتنش، و به اينكه كسى از او پيشى نگيرد، و از او واپس نماند فرمان داده‌اى پس او است نگهدار پناهندگان، و پناه اهل ايمان، و دستاويز چنگ‌زدگان (از كيفرها) و جمال و نيكوئى جهانيان،

(61) بار خدايا پس به ولى خود (كه امام عصر (ع) است) شكر و سپاس آنچه را بر او نعمت داده‌اى الهام نما، و مانند آن شكر و سپاس را به سبب آن حضرت به ما الهام كن، و او را از جانب خود توانائى كه يارى دهنده است عطا فرما، و براى او (هر مشكل را) بگشاى گشودن آسانى، و او را به تواناترين تكيه‌گاه خود يارى ده، و توانائيش را محكم و استوار گردان، و بازويش را نيرومند فرما و به ديده‌ى (مراقبت) خود رعايت كن، و به نگهداريت حمايتش نما، و به فرشتگانت ياريش فرما و به لشگر و سپاهست كه غالبترين (لشگر)اند كمكش كن،

(62) و كتاب خود و احكام و راههايت و روشهاى پيغمبرت را- درودهاى تو بار خدايا بر او و آل او باد- به وسيله‌ى او بپا دار (آشكار ساز) و آنچه از نشانهاى دينت را كه ستمكاران ميرانده‌اند (و به آن عمل نمى‌كنند) به سبب او زنده گردان، و زنگ ستم (و تباهكارى) ستمكاران را از راهت به وسيله‌ى او بزداى، و سختى را از راهت به (هدايت) او دور ساز، و به سبب او عدول‌كنندگان از راه خود را از ميان بردار، و به او آنان را كه براى راه راست تو كجى مى‌طلبند نيست و نابود گردان،

(63) و ولى خود (امام عصر (ع)) را براى دوستانت ملايم گردان، و دستش را بر دشمنانت بگشا، و رحمت و مهربانى و عطوفت و شفقت او را به ما ببخش (او را درباره‌ى ما مهربان ساز) و ما را براى او شنوندگان و فرمانبرندگان و در خوشنوديش كوشش‌كنندگان، و در يارى نمودن و دفاع و پشتيبانى از او يارى‌كنندگان، و به وسيله‌ى آنچه درخواست شد به سوى تو و پيغمبرت- درودهاى تو بار خدايا بر او و آل باد تقرب جويان نما،

(64) بار خدايا درود فرست بر دوستان ايشان كه به مقام و مرتبه‌ى آنان اقرار دارند، راه روشنشان را پيروى مى‌نمايند، دنبال آثار و نشانه‌هاشان مى‌روند، به دستاويزشان چنگ مى‌زنند، به دوستيشان تمسك مى‌جويند به امامت و پيشوائيشان اقتدا مى‌نمايند، و براى امر و فرمانشان تسليم‌اند، در طاعت و پيرويشان مى‌كوشند، ايام روزگار (دولت و ظهور خلافت) ايشان (ايام حضرت مهدى عليه‌السلام) را انتظار دارند، و چشمهاشان را به سوى آنان دوخته‌اند (هميشه چشم به راه ظهور دولت ايشانند) درودهاى با بركت و نيكى و پاكيزه و فزاينده هنگام بامدادان و شامگاهان،

(65) و بر ايشان و بر روانشان درود فرست، و كارشان را بر تقوى و پرهيزكارى فراهم نما، و احوالشان را اصلاح فرما، و توبه‌ى آنان را بپذير، زيرا تو بسيار توبه‌پذير و مهربان، و بهترين آمرزندگانى، و ما را به سبب رحمت و مهربانيت در سراى سلامت و بى‌گزند (بهشت) با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان،

(66) بار خدايا اين روز عرفه روزى است كه آن را شريف و گرامى و بزرگ داشته‌اى، و رحمتت را در آن گسترده، و عفوت را انعام نموده، و عطايت را در آن بسيار كرده، و به سبب آن بر بندگانت تفضل و احسان كرده‌اى،

(67) بار خدايا و من آن بنده‌ى تو هستم كه پيش از آفرينش و پس از آفرينشت او را نعمت عطا فرمودى، پس او را از كسانى قرار دادى كه به دين خود راهنمائى نمودى، و براى انجام حق خويش توفيقش دادى، و او را به ريسمان (استوار) خود نگاه داشتى، و در حزب و گروه خويشتن درآوردى و به دوستدارى دوستانت (پيروان راه حق) و دشمنى دشمنانت رهبرى فرمودى،

(68) سپس او را فرمان دادى پس فرمان نبرد، و منع نمودى پس باز نايستاد، و از معصيت و نافرمانى نهى فرمودى پس خلاف فرمانت نموده و نهيت را مرتكب شده، نه از روى دشمنى با تو، و نه از روى گردنكشى بر تو، بلكه هواى (نفسانى) او را به آنچه جدا ساخته‌اى (نهى كرده‌اى) و به آنچه از آن برحذر داشتى خواند، و دشمن تو و دشمن او (شيطان) او را بر آن يارى كرد پس با شناسائى بترسانيدن تو، و اميدوارى به عفو تو، و اعتماد به گذشت تو بر نافرمانيت اقدام نمود، در حاليكه با آن نعمتهائى كه به او بخشيده‌اى سزاوارتر بندگان تو بود كه به نافرمانيت اقدام ننمايد،

(69) و اينك منم در پيش تو پست، خوار، فروتن زارى‌كنان، ترسان و اقراركننده‌ام به گناهان بزرگ كه زير بار آن رفته‌ام، و به خطاها و نادرستكاريهاى سترگ كه آن را مرتكب شده‌ام، به عفو و گذشتت زنهار جو و به رحمتت پناهنده‌ام، يقين دارم كه امان دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد، و بازدارنده‌اى مرا از تو باز نمى‌دارد،

(70) پس به من عطا كن ستر و پوششى را از جانب خود كه به گناهكار عطا مى‌كنى، و به من ببخش عفوت را كه به كسى كه خود را تسليم تو مى‌نمايد مى‌بخشى، و به من انعام فرما آمرزشت را كه در دستگاهت بزرگ نمى‌نمايد كه آن را بر كسى كه به تو اميدوار است انعام فرمائى،

(71) و در اين روز براى من بهره‌اى قرار ده كه به سبب آن به بهره‌اى از خوشنودى تو برسم، و مرا از (درگاهت) از آنچه (ثواب كه) كوشش‌كنندگان در پرستش تو با آن باز مى‌گردند تهى‌دست بر مگردان‌

(72) و من اگر چه كردارهاى شايسته‌اى را كه كوشش‌كنندگان در عبادتت پيش فرستاده‌اند نفرستاده‌ام (بجا نياورده‌ام) ليكن يگانه دانستن تو و اينكه اضداد و امثال و مانندهائى براى تو نيست را پيش فرستادم (به آن ايمان آورده‌ام) و از درهائى كه امر فرموده‌اى از آنها به سوى (رحمت) تو آيند به درگاهت آمده‌ام، و به آنچه (ولايت حضرت على و ائمه معصومين عليهم‌السلام كه) كسى جز با درخواست قرب به آن به تو نزديك نشود طلب نزديك شدن به درگاه تو نموده‌ام،

(73) سپس توبه و بازگشت به سوى تو، و خوارى و زارى در درگاه تو، و گمان نيك به تو و اعتماد به آنچه نزد تو است، در پى طلب قرب به تو قرار داده‌ام، و اميد به تو را كه هيچگاه اميدوار به تو از آن نوميد نمى‌گردد همراه آن نموده‌ام،

(74) و از تو درخواست مى‌نمايم همچون درخواست پست خوار نيازمند بى‌چيز ترسنده زنهار خواه، و با اين احوال درخواستم از روى ترس و زارى و پناه خواهى است، نه از روى بلند پروازى به گردنكشى گردنكشان، و نه از روى علو و بلندى خواه به جرات و اعتماد اطاعت‌كنندگان، و نه از روى تكبر به شفاعت و ميانجيگرى شفاعت‌كنندگان،

(75) و من پس از اين اعتراف كمترين كمتران، و خوارترين خوارتران، و مانند ذره بلكه كمتر از آنم پس اى آنكه در كيفر بدكاران شتاب نكرده و آنان را كه در ناز و نعمت فرو رفته و آنها را بيجا به كار مى‌برند بازنمى‌دارد، و اى آنكه لغزندگان را از روى انعام عفو مى‌نمايد، و خطاكاران را از روى احسان مهلت مى‌دهد

(76) منم بدكار اقراركننده (به بدكردارى) خطاكار لغزنده،

(77) منم آنكه از روى جرات در برابر تو (به گناه) اقدام نمود،

(78) منم آنكه از روى قصد تو را نافرمانى كرد،

(79) منم آنكه (زشتيهاى خود را) از بندگانت پنهان نموده‌

(80) و در برابر تو آشكارا ساخته، منم آنكه از بندگانت ترسيده و از تو ايمن گشته،

(81) منم آنكه از قهر و غلبه‌ى تو نهراسيده، و از عذاب و سختگيريت نترسيده،

(82) منم گنهكار درباره‌ى خود

(83) منم در گرو بلا و گرفتارى خويش،

(84) منم بى‌حيا و بى‌شرم،

(85) منم گرفتار رنج دراز

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق (به مقام و منزلت) كسى (خاتم پيامبران (ص)) كه او را از آفريدگانت برگزيده‌اى و به حق كسى كه او را براى خود پسنديده‌اى و به حق كسى كه او را از آنچه آفريده‌اى اختيار كرده‌اى و به حق كسى كه او را براى كار خود انتخاب نموده‌اى به حق كسى كه طاعت و فرمانبردارى از او را به طاعت از خود پيوسته‌اى و كسى كه نافرمانى از او را مانند، نافرمانى از خود گردانيده‌اى، به حق كسى كه دوستى او را به دوستى خود مقرون نموده‌اى و كسى كه دشمنيش را به دشمنى خويش جمع كرده‌اى، مرا در اين روزم بپوشان به آنچه (عفو خود كه) مى‌پوشانى به آن كسى را كه با حال بيزارى از گناه به سوى تو زارى نمايد، و با توبه و بازگشت از نافرمانى به درخواست آمرزش از تو پناه آورد،

(87) و مرا سرپرستى فرما به آنچه كه به آن سرپرستى مى‌فرمائى كسانى را كه تو را طاعت و فرمانبرى نموده و نزد تو داراى قرب و منزلت هستند،

(88) و تو خود به تنهائى به من احسان و نيكى كن به آنچه به آن احسان نمودى كسى را كه به عهد و پيمان تو وفا كرده، و خود را درباره‌ى (طاعت از) تو به رنج انداخته، و در به دست آوردن رضايت تو بيشتر از توانائى كوشا گردانيده،

(89) و مرا به تقصير و كوتاهى در حق تو (بندگيت) و تجاوز از حد و مرز خويش در آنچه حرام نموده‌اى، و تجاوز از احكام و فرمانهايت به كيفر مرسان،

(90) و به وسيله‌ى مهلت دادن خود به من تدريجا و كم كم سزاوار عقابم مفرما مانند تدريجا سزاوار كيفر شدن كسى (ثروتمندى) كه مرا از خير و نيكى آنچه نزد او است بازداشته‌اى و حال آنكه در رسيدن نعمت او به من شريك تو نبوده،

(91) و مرا از خواب بى‌خبران و از خواب آلودگى اسراف‌كنندگان، و از چرت زدن خوارشدگان بيدار نما،

(92) و دلم را متوجه گردان به آنچه اطاعت‌كنندگان را به آن واداشته‌اى، و كوشش كنندگان در عبادت را به آن بندگان مطيع قرار داده‌اى، و به وسيله‌ى آن سهل‌انگاران را نجات دادى،

(93) و مرا پناه ده از آنچه از تو دورم مى‌گرداند و ميان من و بهره‌ام از جانب تو جلوگير شود، و از آنچه نزد تو قصد مى‌نمايم بازم دارد،

(94) و راه نيكوئيها به سويت (بندگيت) و پيشى و سبقت گرفتن به آنها را از آنجا كه تو امر كرده‌اى، و حرص و آز در آنها را به آنچه تو خواسته‌اى برايم آسان گردان،

(95) و مرا با كسانى كه هلاك مى‌نمائى و آنان سبك شمارند و اهتمام ندارند آنچه را كه تهديد نموده‌اى هلاك مساز

(96) و با كسانى كه تباه مى‌سازى و ايشان دشمنى تو را مى‌طلبند تباه مگردان،

(97) و با كسانى كه درهم مى‌شكنى و آنها از راههاى تو بيرون روند درهم مشكن،

(98) و از گردابها و سختى‌هاى بلا و از كامها و گلوگيريهائى گرفتارى رهائى ده، و از مواخذه‌ى مهلت دادن پناهم ده،

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد، و خواهش نفس كه هلاكم گرداند، و خسران و زيانى كه مرا فرا گيرد حايل و جلوگير شو،

(100) و از من رو مگردان رو برگرداندن از كسى كه پس از خشم خود از او راضى نمى‌شوى،

(101) و از اميد (آمرزش) در درگاه تو نوميدم مگردان كه نوميدى از رحمتت بر من غالب شود،

(102) و به من عطا مكن آنچه توانائى آن را ندارم كه از جهت فزونى محبت و دوستيم تو را كه بر من تكليف مى‌نمائى گرانبارم سازى،

(103) و مرا از پيش خود رها مكن رها كردن كسى كه در او خير و نيكى نيست، و تو را به (طاعت) او حاجت و نيازى و براى او توبه‌ى نباشد،

(104) و به دور ميانداز مرا دور انداختن كسى كه از چشم حفظ و نگهداريت افتاده، و كسى كه از جانب تو خوارى و رسوائى او را فراگرفته، بلكه از افتادن افتادگان (در عذاب) و ترس گمراهان (هنگام حساب و بازپرسى) و لغزش فريب داده شدگان، و از گرداب هلاك‌شدگان (بر اثر گناهان) دستم بگير،

(105) و از آنچه (بلاهائى كه) اصناف غلامان و كنيزان خود را دچار كرده‌اى عافيت ده، و به منتهى درجات كسى برسانم كه با او عنايت داشته نگهداريش نموده‌اى و بر او انعام كرده‌اى، و از او خوشنود شده‌اى پس (در نتيجه) او را ستوده شده زنده داشته و سعادتمند مى‌رانده‌اى،

(106) و خوددارى از آنچه حسنات و افعال پسنديده را باطل مى‌گرداند و خيرات و نيكيها را از ميان مى‌برد طوق و گردن‌بند گردنم ساز،

(107) و دلم را به باز ايستادن از زشتيهاى ناپسنديده‌ها و رسوائيهاى گناهان بپوشان (هميشه متوجه آن گردان)

(108) و مرا از آنچه تو را از من جز آن خوشنود نمى‌گرداند به چيزى كه آن را جز به تو درنمى‌يابم مشغول مساز،

(109) و دوستى دنياى پست را كه از آنچه (سعادتمندى كه) نزد تو است بازمى‌دارد، و از طلبيدن وسيله به سوى تو منع مى‌نمايد، و از تقرب و نزديك شدن به تو غافل و بى‌خبر مى‌گرداند از دلم بركن،

(110) و تنها به سر بردن به مناجات و راز و نياز با تو را در شب و روز براى من آراسته گردان،

(111) و مرا عصمت و نگهدارى ببخش كه بترس (از عذاب) تو نزديكم گردان، و از مرتكب شدن آنچه حرام ساخته‌اى بازم دارد، و از گرفتار شدن به گناهان بزرگ رهايم نمايد،

(112) و از چركى و كثافت معصيت و نافرمانى پاكيزه‌ام گردان، و آلودگى به گناهان را از من ببر، و پيراهن سلامتى از جانب خود را بر من بپوشان، و رداى صحت و عافيت از نزد خويش را در برم قرار ده، و به نعمتهاى پهناور خود بپوشانم، و احسان و بخششت را پى در پى بر من برسان،

(113) و به جور شدن اسباب كار و راهنمائيت به راه حق تاييدم فرما، و بر قصد و آهنگ شايسته و گفتار پسنديده، و كردار نيكو ياريم نما، و به قدرت و توانائيم بى‌قدرت و توانائيت وامگذارم،

(114) و روزى كه مرا براى ديدار خود برانگيزى خوارم مگردان و در جلو دوستانت (انبياء و اولياء و صلحاء) رسوايم مكن، و ذكر خود را از يادم مبر، و شكر و سپاس خود را از من زايل نگردان، بلكه آن را در حالات فراموشى هنگام فراموشيهاى نادانان به نعمتهايت هميشه با من قرار ده، و به من الهام كن كه بر آنچه مرا عطا كرده‌اى ستايش نمايم و به آنچه به من نيكوئى نموده‌اى اقرار كنم،

(115) و توجه و روآوردنم را به سوى خود بالاتر (فزونتر) از رو آوردن روآورندگان، و سپاسگزاريم را درباره‌ى تو بالاتر از سپاس سپاسگزاران گردان،

(116) و هنگام نيازمنديم به سوى تو خوارم مساز، و هلاكم مكن به (عجب و خودپسندى به) آنچه در درگاهت نيكوئى كرده‌ام، و دست رد بر پيشانيم مزن به آنچه به آن دست رد بر پيشانى ستيزه‌كنندگان با خود زده‌اى زيرا من فرمانبرنده‌ى توام، مى‌دانم كه حجت و دليل (در هر حكمى) تو را است، و تو به فضل و بخشش سزاوارتر، و به احسان سود رساننده‌تر و شايسته‌اى كه از تو بترسند، و سزاوارى (گناهان را) بيامرزى، و به عفو نمودن شايسته‌ترى كه عقاب نمائى، و بپوشاندن (گناه) نزديكترى كه آشكار سازى،

(117) پس مرا زنده دار به زندگى پاكيزه‌اى كه به آنچه مى‌خواهم پيوسته شود، و به آنچه دوست دارم پايان يابد در صورتى كه آنچه را مكروه دارى بجا نياورم و آنچه را نهى كرده‌اى مرتكب نشوم، و مرا بميران مردن كسى كه نور و روشنائيش در پيشرويش و از سمت راستش مى‌رود (تا بهشت)

(118) و مرا در پيشگاه خود خوار و در نزد آفريدگانت عزيز و ارجمند گردان، و چون با تو خلوت كرده و تنها باشم فروتن و در ميان بندگان بلندمرتبه و سرفرازم نما، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم ساز، و بر فقر و نيازمنديم به درگاهت بيافزا،

(119) و از شماتت و شادى دشمنان، و از پيشامد غم و اندوه و بلا و ذلت و خوارى (نزد مردم) و رنج و گرفتارى (در كارها) پناهم ده، مرا در آنچه بر آن از من آگاهى بپوشان به آنچه (گناهى كه) مى‌پوشاند (مى‌آمرزد) تواناى گرفتن از روى عنف و سختى اگر حلمش نبود، و عقاب‌كننده‌ى بر گناه اگر تاملش نبود،

(120) و هرگاه به گروهى بر اثر (گناه) فتنه و تباهى يا بدى و گرفتارى بخواهى مرا در حالى كه پناهنده به تو هستم از آن رهائى ده، و چون مرا در دنياى خود در جاى رسوائى بپا نداشتى (رسوا نكردى) در سراى آخرت خود مانند آن بپا مدار (رسوا مگردان)

(121) و اوائل نعمتهايت را با اواخر آنها، و سودهاى قديم را با تازه‌هاى آنها برايم جفت و توام گردان، و چندان مرا مهلت مده و عمرم را طولانى و دراز مكن كه با آن دلم سخت شود، و بر من سختى مفرست كه بر اثر آن خوشى و بزرگيم برود، و مرا به پستى‌اى كه بر اثر آن قدر و منزلتم (در نظر مردم) كوچك گردد، و كمى و زشتى كه با آن مقام و ارزش من مجهول شود گرفتار مساز

(122) و (از عذابت) چنان مترسانم كه به آن (از عفوت) نوميد گردم، و چنان بيمناكم مگردان كه ترس در دل افكنم، ترسم را در تهديدت (از عذاب روز رستاخيز) و بيمم را از مهلت دادنت، و انذار و ترساندت، و هراسم را هنگام خواندن جملات (قرآن) خود قرار ده،

(123) و شبم را آباد گردان به بيدار نمودنت مرا در آن براى بندگيت، و تنها بودنم به شب برخاستن براى (مناجات با) تو و چشم پوشيم از جز تو به انس و خو گرفتنم با تو، و درخواست نمودن نيازمنديهايم به درگاه تو، و پى در پى درخواست نمودنم از تو در آزاد ساختنم از آتشت، و زنهار دادنم از كيفرت كه در آنست اهل و سزاوار آن،

(124) و مرا تا مدت و پاره‌اى از زمان در طغيان و سركشيم سرگردان، و در گرداب نادانيم غافل و بى‌خبر مگذار، و مرا (بر اثر گناه) پند براى كسى كه پند پذيرد، و عبرت براى كسى كه عبرت گيرد، و سبب فتنه و گمراهى براى كسى كه (به من) نظر افكند قرار مده، و با من مكر مكن در ميان كسانى كه با آنها مكر مى‌كنى، و ديگرى را به جاى من مگزين (كه از او راضى باشى) و نامم را تغيير مده، و بدنم را (به آفت) تبديل مفرما، و مرا مضحكه و سبب خنده‌ى آفريدگانت (از جهت خوارى) و مسخره‌ى خود (پست در درگاهت) و جز پيرو رضايت، و جز به كيفر رساندن (دشمنانت) براى تو خدمتگزار مگردان‌

(125) و كامياب ساز مرا از لذت و خوشى عفوت، و شيرينى مهربانى و آسودگى و روزيت و بهشت پر نعمتت پيروز نما، و به وسيله‌ى توانگرى از توانگريت مزه‌ى فراغت و انجام دادن براى آنچه تو دوست دارى، و كوشش در آنچه را كه نزد تو نزديك مى‌گرداند به من بچشان و تحفه و ارمغانى از تحفه‌هايت به سويم بفرست (به من عطا فرما)

(126) و تجارت و بازرگانيم را سودمند و بازگشتنم را بى‌زيان گردان، و مرا از مقام (بازپرسى) خود بترسان و براى ديدارت مشتاق ساز و به توبه‌ى خالص و پاكيزه‌اى (از روى دل) كه گناهان كوچك و بزرگ را با آن باقى نگذارى، و گناهان آشكار و نهان را با آن وامگذارى توفيقم ده،

(127) و كينه داشتن براى اهل ايمان را از سينه‌ام بركن، و دلم را با فروتنان مهربان گردان و با من چنان باش كه با شايستگان مى‌باشى، و به زيور پرهيزگاران بيارايم، و براى من و نيكوئى در آيندگان، و آوازه‌ى بلندى در پسينيان قرار ده، و مرا در ميان سراى پيشينيان درآور،

(128) و فراخى نعمتت را بر من تمام كن، و گرامى‌هاى آن را نزد من پى در پى ساز، و دستم را از سودهاى خود پر ساز، و بخششهاى گراميت را به سويم روان گردان، و در باغهائى كه آنها را براى برگزيدگانت آراسته‌اى با پاكيزه‌ترين دوستانت (در بهشت) همسايه‌ام نما، و در جاهائى كه براى دوستانت آماده شد مرا به عطاهاى بزرگت بپوشان،

(129) و براى من نزد خود آرامشگاهى كه در آن آرامش گيرم، و جايگاهى كه در آن جاى گزينم، و چشم را روشن سازم قرار ده، و (كيفر) مرا با گناهان بزرگ مسنج، و در روزى كه پنهانيها آشكار مى‌شود عذابم مكن، و هر شك و دودلى را از من دور كن، و در حق و درستى راهى به هر رحمتى برايم قرار ده، و بهره‌هاى بخششهاى از عطايت را براى من بسيار و نصيبهاى احسان و نيكى از بخشيدنت را بر من فراوان گردان،

(130) و دلم را به آنچه (پاداشى كه) نزد تو است مطمئن و آرام و همت و قصدم را يكسره براى آنچه براى تست بگردان و مرا به چيزى (كردار نيكى) وادار كه خواص و نزديكانت را وامى‌دارى، و هنگام غفلت و بى‌خبرى عقلها طاعتت را در دلم مخلوط و آميخته ساز، و بى‌نيازى (از خلق) و پاكدامنى (از نارواها) و آسايش (در زندگى) و تندرستى و فراخى (در روزى) و آرامش و آسودگى و نداشتن گرفتارى را برايم فراهم كن،

(131) و كارهاى نيك مرا به سبب معصيت و نافرمانى كه با آن آميخته مى‌شود، و تنهائيهايم را (با مناجات) به تباهكاريهائى كه از راه آزمايش تو براى من پيش آيد تباه مساز، و آبرويم را از درخواست به سوى كسى از جهانيان (لئام خلق) حفظ فرما، و از طلبيدن آنچه (از كالاى دنيا) كه پيش فاسقان (و منحرفان) است بازم دار،

(132) و مرا پشتيبان ستمگران، و بر نابود كردن (احكام) كتاب خود (قرآن) يار و همدست ايشان قرار مده، و از جائى كه نمى‌دانم نگهبانيم كن كه به آن (از هر شرى) نگهداريم نمائى، و درهاى توبه و آمرزش و مهربانى و روزى فراخت را بر من بگشاى، زيرا من از روى آورندگان به درگاه توام و انعامت را درباره‌ى من كامل نما، زيرا تو بهترين نعمت‌دهندگانى،

(133) و بازمانده‌ى زندگيم را در حج (و زيارت بيت الله الحرام) و عمره براى درخواست خوشنوديت قرار مده اى پروردگار جهانيان، و خدا بر محمد (ص) و آل او كه (از گناه) پاك و (از آلوده‌گى) پاكيزه‌اند رحمت فرستد، و هميشه بر او و بر ايشان درود باد