دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) ستايش خداى را كه مالك تمام جهانيان است.

(2) بار خدايا، ستودن تنها تو را سزد كه پديد آورد آسمان‌ها و زمينى، و دارنده شكوه و جلالى، مالك تمام مالكانى، خداى هر معبود و آفريننده هر مخلوق و وارث هر موجود؛ خدايى كه چيزى همتايش نباشد، و چيزى از حيطه علمش پنهان نشايد. بر همه چيز چيره است و بر همه چيز گواه و بصير.

(3) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى؛ يكتايى كه به نهايت يكتايى؛ بى‌مانندى به منتهاى بى‌مانندى.

(4) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى بخشنده‌اى دراوج بخشايندگى و والايى به كمال والايى و بزرگى در نهايت بزرگى و كبريايى.

(5) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، بلند مرتبه‌اى در نهايت بالايى و سخت انتقامى با شدت بسيارى.

(6) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، بخشاينده و مهربانى، دانا و حكيمى.

(7) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، شنوا و بينايى، ازلى و بسيار آگاهى.

(8) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، بخشنده و بخشنده‌ترينى، ابدى و جاويدانى.

(9) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، قبل از هر چيز تو اولى، و بعد از هر چيز تو آخرى.

(10) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، نزديكى در عين والايى، و والايى در عين نزديكى.

(11) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، صاحب جمال و شرافتى، داراى كبر و ستايشى.

(12) تويى خداى يگانه كه بى‌همتايى، خدايا، تويى كه موجودات را بدون ماده و مايه بيافريدى، و بى‌همانند، آنان را صورت بخشيدى. تويى كه پديده‌ها را بى اقتباس پديد آوردى.

(13) تويى كه همه چيز را به اندازه مقدر كرده‌اى، و همه چيز را مهيا و آماده ساخته‌اى، و در جهان آفرينش را به نيكى سامان داده‌اى.

(14) تويى كه در آفرينش همتايى تو را يارى نكرده و در پادشاهى‌ات وزيرى دستى نبرده و هرگز برايت گواه و همتايى نبوده.

(15) تويى كه اگر اراده كنى مرادت تحقق يابد و هر گاه حكمى رانى بى‌گمان از روى داد باشد و اگر داورى كنى از سر انصاف بود.

(16) تويى كه هيچ مكانى تو را گنجايش نباشد، و سلطانى در قبال عظمت سلطنتت پايا نشايد، و دليل و گفتارى تو را عاجز نسازد.

(17) خداى من، تويى كه شمار هر چيز را دانى، و برايش پايانى قرار دهى و آن را اندازه خاصى در نظر گرفته‌اى.

(18) بار خدايا، تو همانى كه عقل‌ها از فهم ذاتت فرومانده‌اند، و ذهن‌ها از درك خصوصياتت درمانده‌اند و چشم‌ها از ديدن مكانت ناتوانند.

(19) خدايا، تو حدى ندارد تا محدود گردى و به انديشه درنيابى تا مشابهى داشته باشى، و نزاده‌اى تا زاده شده باشى.

(20) خدايا، تويى كه ضدى ندارد تا دشمنى‌ات ورزد، و همتايى ندارى تا بر تو پيشى جويد، و شريكى ندارى تا به ستيزه‌ات برخيزد.

(21) خدايا، تويى كه پديد آوردى، ايجاد كردى، بيافريدى و اختراع نمودى، هر چه آفريدى پس نيكو آفريدى.

(22) شگفتا! كه چقدر شأنت والا، و همه جاى منزلتت بالا بود، و در بيان حق چقدر تميز حق و باطلت آشكار باشد.

(23) پاكا خدايا، اى مهربانى كه چه بسيار است مهربانى‌ات، و اى رؤوفى كه بى‌شمارست رأفتت، و اى حكيمى كه چه شگفت است حكمتت.

(24) پاكى و منزهى اى خدا، اى سلطانى كه چه بسيار است اقتدارت، و اى بخشنده‌اى كه بى شمار است ثروتت، و اى والا مقامى كه چه بلند است منزلتت. خدايا، تويى كه دارنده جمال و شرافتى و والايى و ستايشى.

(25) خدايا، منزه و پاكى، دست كرمت به خيرات گشاده بود، از درگاهت هدايت دانسته شود، پس هر كه تو را براى دنيا يا آخرت خواهد تو را يابد.

(26) منزه و پاكى اى خداى، هر چه در علم تو باشد سر خضوع به درگهت سايد، و هر چه زير عرش قدرتت باشد قامت خشوع در پيشگاهت فروآرد و هر كه آفريده تو باشد مطيع و تسليم تو باشد.

(27) پاكى اى خداى، كه به حس و به دست درنيايى، لمس نگردى و حيلت نخورى، نه پنهان از تو مى‌توان داشت و نه به ستيزه و منازعه مى‌شود پرداخت نه جدال مى‌توان كرد و نه فريب و مكر مى‌شود ورزيد.

(28) پاكا خدايا، راه بندگى‌ات هموار و فرمانت مايه رشد و نيك‌بختى و تو همى پاينده و بسى بى‌نيازى.

(29) منزهى اى خداى، گفتارت حكمت و تقديرت حتمى و اراده‌ات قطعى باشد.

(30) پاكى اى خداى، مشيت بازدارنده‌اى نباشد و احكامت كس توان تغيير ندارد.

(31) پاكا اى خداى اى كه نشانه‌هايت آشكار، اى آفريننده آسمان‌ها و اى پديد آورنده جان‌ها.

(32) ستايش تنها تو را باد.

(33) ستايشى كه تا باشى باشد و تا نعمتت باقى است ماند.

(34) ستودن تنها تو را سزد، ستايشى كه برابرى با احسانت كند.

(35) بر خشنودى‌ات بسى افزايد.

(36) و همگام با ستودن هر ستايش‌گرى باشد و سپاسى كه سپاس سپاس گزاران هرگز به آن نرسد.

(37) ستايشى كه شايسته غير تو نباشد و مايه تقرب تنها به درگهت باشد.

(38) ستايشى كه ستودن پيشين را دوام دهد و ستايش پسين را جاودانگى بخشد.

(39) ستايشى كه با گردش روزگار بى‌شمار گردد و پى‌درپى فزونى يابد.

(40) ستايشى كه فرشتگان حسابگر از شمارش درمانند و بر آنچه كاتبان اعمال نگاشته‌اند بيشتر آيد.

(41) ستايشى كه هم سنگ عرش آسمانى‌ات باشد، و هم سان كرسى والا فرازت بود.

(42) ستايشى كه مزدش نزد تو تام و تمام باشد و پاداشش بر تمام پاداش‌ها فائق آيد.

(43) ستايشى كه ظاهرش با باطنش مطابق، باطنش با صدق نيت همراه و موافق باشد.

(44) ستايشى كه هيچ كس به مانندش ستايشت نكرده و احدى جز تو ارزشش نداند.

(45) ستايش كه هر كس در فزونى‌اش تلاش ورزد يارى شود و هر كه در اكمالش جهد كند تأييد گردد.

(46) ستايشى كه هر ستايشى كه آفريده‌اى در خود دارد و هر چه پس از اين آفرينى در پى خود كشد.

(47) ستايش كه نه ستايشى از آن به سخنت نزديك‌تر باشد و نه ستايش‌گرى به مرتبت آن سراينده ستايش بود.

(48) ستايشى كه كرمت بر فراوانى نعمت‌ها بيفزايد و آن را به فضل و احسانت از درگهت پياپى دارد.

(49) ستايشى كه شايسته ذات گرامى‌ات باشد و با بزرگى جلال و شكوهت برابرى كند.

(50) پروردگارا، بر محمد كه برگزيده پسنديده، گرامى و مقرب درگاه توست و بر خاندانش برترين درودهاى خود را فرست، و به او سرشارترين بركاتت را عطا فرماى و كام بخش‌ترين مهرورزى‌ات عنايت نماى.

(51) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست، درود پاكى كه پاك‌تر از آن نباشد، بر او درود فرست درودى كه فزاينده‌تر از آن نباشد، بر او درود فرست درودى كه خرسندش نمايد و برتر از آن درودى نباشد.

(52) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه ايشان را خشنود سازد و بر خشنوديش نيز افزايد. بر او درود فرست درودى كه تو را خشنود كند و بر خشنودى‌ات از وى بيفزايد، بر او درود فرست درودى جز آن برايش نپسندى، و غير آن را شايسته‌اش ندانى.

(53) پروردگارا بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه از منتهاى رضاى تو فرارود، و دوامش به بقايت پيوند خورد، و آن سان كه نشانه‌هايت پايانى ندارد پايان نيابد.

(54) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، آن چنان كه درود فرشتگان و پيامبران و انبيا و بندگانت را در پى خود آورده و تمامى درودهاى بندگانت جن و انس و مومنان درگاهت دربرگيرد، و درود همه انواع و گونه‌هاى مختلف آفريده‌هايت را كه پديد آورده‌اى در خود دارد.

(55) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه جامع تمام درودهاى گذشته و آينده باشد. بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه مايه خشنودى تو و ديگران گردد، و با آن درودهايى بيافرينى كه آن درودها را دو چندان نمايد، و با گردش روزگار آنها را بى‌شمار گردانى آن سان كه جز تو ياراى شمارش نباشد.

(56) پروردگارا، بر خاندان پاكش درود فرست، آنان كه براى اجراى فرمانت برگزيده‌اى و ايشان را گنجوران دانشت، حافظان دينت، و جانشينان خود در زمينت و حجت‌هاى خويش بر بندگانت گردانيده‌اى و ايشان را به مشيتت از هر گونه پليدى و آلودگى پاك و پيراسته داشته‌اى و آنان را وسيله توسل به درگهت و راهى به سوى بهشت ساخته‌اى.

(57) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه ارمغان و پيشكش‌هايت بر آنان بى‌شمار گردانى، و دهش و بخشش‌هايت بر ايشان تام و تمام دارى، و بهره آن را از خيرات و بركات بسى فراوان سازى.

(58) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست درودى كه نه اولش را آغازى و نه مدتش را پايانى، نه آخرش را كرانى باشد.

(59) خداوندا، بر آنان درود فرست همسنگ عرش كبريايت و آنچه فرود از آن است، به پهناى آسمان‌ها و آنچه فراز از آن است، به شمار زمين‌هايت و آنچه زير و ميان آنهاست. درودى كه ايشان را بيش از اين مقرب سازد و مايه خرسندى تو و آنان گردد و همواره با ستايش‌هاى ديگر پيوند خورده و پيوسته باشد.

(60) بار خدايا، تو در هر زمانى دينت را با امام و پيشوايى تاييد و تقويت كرده‌اى و او را نشانه هدايت بندگانت و مناره شناخت راهت در زمين ساخته‌اى، بعد از آن كه ولايتش به رشته ولايت خود پيوند داده‌اى و او را به رسيدن به منتهاى خشنودى‌ات گردانيده‌اى و بر ما اطاعتش واجب كرده و بر نافرمانى‌اش بسى ترساننده‌اى و به اطاعت از فرمانش و پذيرش نهى‌اش فرمان داده‌اى، و به پيشى نجستن از وى و وانماندن از او تكليف كرده‌اى. پس او نگاهبان پناه خواهان و مأواى مؤمنان و حلقه نجات تمسك جويان، و روشنايى بخش حيات جهانيان است.

(61) پروردگارا، شكر نعمت‌هايى كه به ولى‌ات داده‌اى به او الهام نمودى، و ما را نيز به شكرگزارى نعمت وجودش موفق فرماى، و از نزد خويش عزتى شايان به او بننماى، و درهاى كاميابى را به روى او بگشاى. با برترى اركان قدرتت ياريش ده، نيرويش استوار ساز، و بازوانش نيرو بخش و با ديده‌ات مراقبش باش و در پناه خود حمايتش رسان، و با خيل فرشتگانت پيروزش گردان با لشكر هميشه پيروزت مددش رسان.

(62) و به دست او قرآن و احكام و قوانين دينت و سنت پيامبرت را كه درود تو بر او و خاندانش باد به پا دار. و از نشانه‌هاى دين، هر چه ستمگران ميرانده‌اند حياتى دوباره بخش. با او زنگاره‌هاى ستم را از آيينت بزداى و سختى‌هاى راه بندگى‌ات را بدو بر طرف نماى، به دست او آنان كه از راهت منحرف شده و بيراهه رفته‌اند از ميان بردار و كسانى كه در آهنگ ايجاد انحراف در دينت دارند نابود فرماى.

(63) دلش براى دوستانت نرم گردان و قدرتش بر هلاك دشمنان فراوان ساز، و رأفت و مهربانى و عطوفت و محبتش نصيبمان فرماى. ما را براى فرمان برداريش استوار و مطيع نماى و در جلب رضايتش كوشا دار، و در راه يارى و دفاع از وى به كار گمار، و بدين وسيله ما را به خود و پيامبرت كه درودت بر او و خاندانش باد مقرب ساز.

(64) خدايا، بر دوستان آنان درود فرست، آنان كه به مقام و منزلتشان ايمان دارند و راهشان را دنبال مى‌كنند و پيرو آثارشان هستند، و به رشته امامانشان دست آويخته و به حلقه ولايتشان تمسك جسته‌اند و به پيشوايى‌شان اقتدا مى‌كنند، و بنده فرمان آن بزرگوارانند، و در راه طاعتشان مى‌كوشند، و انتظار دولتشان مى‌كشد و چشمان را به سوى آنان همى دوخته‌اند. بر آنان درودهاى پربركت و پاك و فزاينده و به هنگام بامدادان و شامگاهان فرست.

(65) خدايا، بر آنان و ارواحشان سلام رسان، همه اعمالشان بر مدار تقوا گذر، اموالشان اصلاح فرماى و توبه‌شان قبول نماى. كه بى گمان تويى كه توبه را مى‌پذيرى، مهربانى و بهترين آمرزنده‌اى. ما را به رحمتت با آنان در سلامت سراى آخرت گردآور، اى از همه مهربان‌تر.

(66) بار خدايا، امروز، روز عرفه است، روزى كه شرافت و كرامت و عظمتش بخشيدى رحمتت در آن گسترانده‌اى، و با عفوت بر بندگان منت نهاده‌اى، و هداياى بى شمارشان داده‌اى و با آن بر بندگانت احسان نموده‌اى.

(67) بار خدايا، من همان بنده توام كه پيش از آفرينشش و پس از آن به او نعمت‌ها دادى، و به دين خود هدايتش نمودى، و به اداى حق خود توفيقش دادى، و به رشته خود او را نگه داشتى و او را در حزب خود قرار دادى و به دوستى دوستان و دشمنى خود ارشادش كردى.

(68) ولى پس از آن فرمانش دادى و نپذيرفت؛ منعش كردى و باز نايستاد؛ از نافرمانى‌ات برحذر داشتى و او روى برتافت و به ارتكاب ناشايست آلوده شد. اما خدايا اين نه از روى ستيزه با تو بود و نه از سر گردن‌كشى؛ بلكه هواى نفس به آنچه از آن دورش كردى و ترسانده‌اى فراخواند و دشمن غدار تو و او در اين كار دستش گرفت و ياريش داد او در عين آگاهى از تهديدت مرتكب گناه شد و با اميد به عفوت و دلگرمى به گذشتت دست به گناه آلود. خدايا، با آن همه احسان كه در حق او كردى از ديگر بندگانت سزاوارتر بود كه هرگز نكند آنچه به جاى آورده.

(69) اينك منم كه در پيشگاهت به خوارى ايستاده‌ام و فروتن و خاشع و ترسان در آستان توام. به گناهان گران كه بر دوش دارم معترفم و به خطاهاى كلان كه به جا آورده‌ام اقرار دارم. به عفوت پناه جسته‌ام و به رحمتت روى آورده‌ام و يقين دارم ايمنى بخش مرا از عذاب تو امان ندهد و هيچ بازدارنده‌اى از ماجراى عقوبتت بازندارد.

(70) پس آن سان كه به رحمتت پرده پنهانى بر گناهكارى مى‌افكنى بر من نيز بينداز، و آن گونه كه بر پناهنده خويش عفو روا مى‌دارى بر من نيز عفوت روا دار. آمرزشى كه به اميدواران غفرانت عنايت مى‌كنى و بزرگش نيز نمى‌پندارى به من نيز مرحمت فرماى.

(71) خدايا، امروز برايم بهره‌اى برگزين كه به رضوان تو دست يابم. مرا از بارگاهت از آن هدايايى كه عابدان كوشايت بهره‌مند مى‌شوند بى نصيب بازمگردان.

(72) خدايا، من هر چند مانند آنان كه اعمال شايسته‌اى پيش فرستاده‌اند، پيش نفرستادم، ولى ايمان به يكتايى‌ات و نفى ضد و مانند را برايت از هم اكنون پيش داشته‌ام. از آن درى كه تو فرمان آمدن از آن داده‌اى آمده‌ام، و به چيزى كه جز به آن كسى هرگز به قرب تو نتوان رسد تقرب جسته‌ام.

(73) سپس توبه و بازگشت به درگاهت و فروتنى و زارى به پيشگاهت و خوش گمانى به كرمت و اتكا به رحمتت در پى آن آورده‌ام و اميد به تو را كه هرگز اميدوارانت نوميد نمى‌شوند نيز به آن ضميمه كرده‌ام.

(74) خدايا، از تو مى‌خواهم به سان خواستن ضعيفى خوار، نيازمندى بينوا، و ترسانى به دنبال پناه. تو را با اين حالم مى‌خوانم و از سر ترس و زارى در پى امان و پناهى هستم. نه به سان گردن‌كشان تكبرى دارم و نه مانند فرمانبران به منزلت خويش مى‌بالم، و نه به شفاعت شافعان اتكايى دارم.

(75) خدايا، پس از اين سخنان، من كمتر از هر كه كمتر و خوارترم از هر خوارم و مانند ذره و حتى كوچكتر از آنم پس اى كه در كيفر گناهكاران شتاب روا نمى‌دارى و بزهكاران شهوتران را توقيف نمى‌كنى اى كه لغزندگان را به بخشايش خود منت نمى‌نهى و خطاكاران را به كرمت مهلت مى‌دهى.

(76) خدايا، منم آن كه بدكار زبان به اعتراف گشوده، و آن خطا پيشه زمين خورده.

(77) منم كه در پيشگاهت گستاخى كردم.

(78) و به عمد فرمانت نبردم.

(79) منم كه از همه گناهم پوشاندم و پيش تو هويدا ساختم.

(80) منم كه از بندگانت هراس دارم و از تو بيمى در دل ندارم.

(81) منم كه از هيبت نهراسيدم و از غضبت نترسيدم.

(82) منم كه به خود جنايت كرده.

(83) و خود را سخت گرفتار بلا ساختم.

(84) منم كه شرمم كم است.

(85) و رنج‌هايم بى‌شمار.

(86) خدايا، به حق آن كه از ميان خلقت برگزيده‌اى و به قرب خويش ممتازش كرده‌اى؛ به حق آن كه از بين آفريدگان پسنديده‌اى و براى خود انتخابش نموده‌اى به حق آن كه طاعتش به طاعت خود مقرون ساخته‌اى، و نافرمانى‌اش نافرمانى خود قلمداد كرده‌اى؛ به حق آن دوستى‌اش را با دوستى خود و دشمنى‌اش با دشمنى خود پيوند زده‌اى، مرا امروز غرق عفو خود نما عفوى كه به كسى دهى كه با بيزارى از گناه به سويت عذر آورد و با استغفار و توبه از تو پناه جويد.

(87) مرا حمايت نما آن سان كه مطيعان فرمانت و مقربان درگاهت و ارجمندان بارگاهت را حمايت كرده‌اى.

(88) مرا تنها تو خود درياب چنان كه به پيمانت وفادار ماندند و در راهت، خويش را به رنج افكندند و در جلب رضاى تو بسيار كوشيدند دريافتى.

(89) مرا به كوتاهى در حقت و تجاوز از قوانينت و تخلف از احكامت مؤاخذه منماى.

(90) چنان مكن كه مرا مهلت دهى تا به تدريج گرفتار عذاب تو گردم چونان كسى كه خيرش از من دريغ داشت و چنان پنداشت كه ولى نعمت من است و نه حتى تو را شريك خود انگاشت.

(91) مرا از خواب بى خبران و ناهشيارى اسراف كاران و خواب‌آلودگى شوربختان بيدار نما.

(92) قلبم را به راهى بر كه خاشعان درگاهت را بدان بردى، و عابدان كوشايت را به آن گماشتى و كاهلان را به گزاردن آن از خواب غفلت بيدار نمودى.

(93) خدايا مرا آنچه مايه دورى‌ام از آستانت و سبب بى‌بهرگى‌ام از درگاهت مى‌شود و مانع دستيابى به مقصودم در پيشگاهت مى‌گردد پناه ده.

(94) خدايا، راه نيكوكارى كه به سوى توست برايم هموار نماى، و پيشى جستن به آنچه فرمانش داده‌اى و شور و شوق به انجام دادن آنچه خواسته‌اى نصيبم فرماى.

(95) مرا چون سبك شماران تهديدت كه تباهشان ساختى تباه مساز.

(96) و با آنان كه به دشمنى‌ات برخاستند و نابودشان كردى هلاك مساز.

(97) مرا در شمار منحرفان كه خردشان كردى خرد مگردان.

(98) و از گرداب فتنه و بلا به ساحل نجات رسان و از گلوى بلاها وارهان، و غافلگير كردنم به پناهى رسان.

(99) بين من و دشمنى كه به گمراهى‌ام افكند و هوسى كه نابودم سازد، و عيبى كه از پايم اندازد جدايى افكن.

(100) و از من همانند آنانى كه بعد از غضبت از ايشان راضى نمى‌شوى و روى برمى‌تابى روى برمگردان.

(101) از برآوردن آرزو مأيوسم منما تا يأس از رحمتت بر من چيره نشود.

(102) و به حدى كه توان تحملش را ندارم نعمتم مبخش تا مبادا فراوانى محبتت را نتوانم به دوش كشم و از پاى درآيم.

(103) مرا رها مكن به سان كسى كه در او ديگر خيرى نباشد و تو را با او كارى نيست و ديگر بازگشتى برايش نشايد.

(104) مرا دور مينداز همچون كسى كه از نظرت افتاده و رسوايى و خواريت او را فراگرفته، بلكه خدايا دستم بگير تا چون افتادگان نيفتم و بسان گم‌گشتگان نهراسم و مانند فريب‌خوردگان نلغزم، و همانند نابودشدگان تباه نگردم.

(105) مرا از شدايدى كه غلامان و كنيزانت را بدان مبتلا كرده‌اى معاف دار، به درجات كسى رسانم كه به او عنايت داشته و بسى نعمت داده‌اى، از او خشنود بوده و به او با ستودنش حيات بخشيده‌اى و با سعادتش مى‌رانده‌اى.

(106) به گردنم طوق دورى از امور گذار كه حسناتم را تباه مى‌سازد و بركاتت از من مى‌ستاند.

(107) قلبم را به پرهيز از پليدى گناهان و رسوايى معاصى آگاه ساز.

(108) و به هر چيزى كه جز به يارى‌ات به آن دست نمى‌يابم مشغول مساز تا در كف آوردن موجبات خشنودى‌ات بازمانم.

(109) از دلم دلباختگى به اين دنياى فرومايه بركن تا مبادا مرا از الطافت محروم كند و از توسل به عوامل جلب رحمتت بازدارد و از تقرب به درگهت غافل سازد.

(110) خدايا، در نظرم خلوت مناجات شب و روز بياراى.

(111) و مرا عصمتى عطا نماى كه به مقام خشيت و ترس از بارگاهت نزديك سازد و از ارتكاب معاصى جدايم گرداند و از اسارت گناهان كلان برهاند.

(112) خدايا، مرا از لوث گناهان پاك فرماى، زنگاره‌هاى معاصى از جانم بزداى، و جامه عافيت و سلامت بر قامتم بپوشان، و رداى كاميابى بر دوش من بينداز و نعمت‌هاى بى‌شمارت را ارزانيم دار. فضل و احسانت بر من پيوسته نماى.

(113) و مرا با توفيق و يارى‌ات حمايت فرماى. به داشتن نيت شايسته و گفتن سخن پسنديده و گزاردن عمل بايسته يارى نماى. خدايا مرا به قوت و قدرتم بى‌همراهى قوت و قدرتت وامگذار.

(114) و در روز رستاخيز لقايت مرا شرمنده مساز. و در پيش روى دوستانت رسوايم منماى و يادت از قلبم هرگز نزداى. بلكه در وقت بى خبرى و غفلت، آنگاه كه بى‌خبران از شكر تو غافلند، شكرگزارى نعماتت همراهم ساز، و ثنا گفتن بر آنچه عطايم كرده‌اى و اعتراف به آنچه ارزانيم داشته‌اى در دلم انداز.

(115) خداى من، چنان كن كه رغبتم برتر از رغبت همه دلباختگانت باشد و ستايشم بيش از ستودن همه ستايشگرانت بود.

(116) مرا به گاه نياز وامگذار و با كرده‌هايم تباهم مساز دست رد به پيشانى‌ام مزن چنان كه بر سينه دشمنانت زدى؛ كه من مطيع توام و مى‌دانم حجت از آن توست و فضل و كرم شايسته توست و تو به احسان نمودن خو گرفته‌اى و مناسب توست كه ترسيده شوى و تو اهليت بخشش دارى. مى‌دانم كه بى گمان به آمرزيدن سزاوارترى تا عقاب كردن، و به پرده‌پوشى نزديك‌ترى تا پرده دريدن.

(117) به من زندگى شيرين عطا نما چنان كه هر چه خواهم فراهم آورد و به هر چه دوست مى‌دارم برساند، آن سان كه آنچه ناپسند مى‌شمارى به جا نياورم و محرماتت را مرتكب نشوم. خدايا، مرا به سان كسانى بميران كه نورى پيش روى دارند و جانب راستشان نيز نورى تابان است.

(118) مرا در درگاه خود خوار، و نزد مردمان عزيزم دار، در خلوتت سرافكنده و در بين بندگانت سرفرازم ساز، مرا از هر كه به من نيازى ندارد بى‌نياز نما. و بر فقر و نيازم به درگاهت بيفزا.

(119) از طعنه دشمنان و از وقوع بلا و خوارى و رنج در پناه خود دار، و گناهانم كه تو به آن آگاهى ناديده انگار؛ همانند كسى كه اگر بردبارى‌اش نبود به انتقام توانا مى‌بود، و اگر شكيبايى‌اش نبود بشدت بر گناه مؤاخذه مى‌فرمود.

(120) خدايا، هر گاه به قومى بلايى يا عذابى فرستى به تو پناه مى‌آورم كه نجاتم دهى. همان گونه كه در دنيا در جايگاه رسوايان قرارم ندادى در آخرت نيز در چنين جايى قرارم مده.

(121) نعمت‌هاى آغازينت را با نعمت‌هاى پسين، و عطاياى ديرينه را با نو پديدش برايم توأم ساز. مرا چنان مهلت مده كه قلبم قساوت يابد و به بلايى پرآوازه دچارم مكن كه آبرويم رود. به حقارتى فرومايه درميفكن‌ام كه منزلتم كوچك گردد، و به عيبى گرفتارم مساز كه بدان مايه و پايه‌ام مجهول ماند.

(122) در دلم چنان ترسى مينداز كه نااميد شوم، و آن سان بيمم مده كه هراسان گردم؛ بلكه چنان كن كه ترسم تنها از عذاب تو باشد و وحشتم از اتمام حجت و هشدارت بود، و رخوت و بيمم به هنگام تلاوت آياتت باشد.

(123) بار خدايا، شبم را با بيدارى براى عبادتت و خلوتم را با شب زنده‌دارى و نيايش آباد ساز، و تنهايى‌ام را با انس به خودت و عرضه حاجاتم به درگهت آباد دار، اصرارم به آستانت را مايه نجات از آتش قهرت و امان از عذاب اهل جهنمت ساز.

(124) مرا تا دم مرگ در ورطه طغيان سرگردان مخواه، و در گرداب غفلت و بى‌خبرى وامگذار، مرا مايه پند پندآموزان و وسيله عبرت عبرت‌گيران منماى و فتنه‌اى براى گمراهى بينندگان مدار. مرا در زمره گرفتاران دام مكرت مگذار و ديگرى به جاى من براى خود برمگزين، نامم از ديوان خوبان برمدار و جسمم دستخوش دگرگونى مساز، مرا مضحكه مردم و مسخره درگاه خويش مفرماى مرا تنها پيرو كسب رضاى خود ساز، و در راه انتقام از دشمنانت كوشا دار.

(125) خدايا، از خنكاى عفوت و شيرينى رحمتت و آسايش و روزى و بهشت پربارت كاميابم گردان. با ثروت بيكرانت براى به جا آوردن آنچه دوست دارى طعم آسايش به من بچشان، و كام مرا با مزه تلاش در كارى كه ما به تقرب به درگهت باشد شيرين گردان ارمغانى از ارمغان‌هاى درگاهت عطايم نماى.

(126) تجارتم در بازار زندگى سودآور فرماى و مرگم بى‌زيان نماى. مرا از مقام خويش بترسان و به لقايت مشتاق گردان توبه مرا بپذير و با آن هيچ خرد و كلانى از گناهانم باقى مگير. گناهان پيدا و پنهانم بپيراى.

(127) و از سينه‌ام كينه مؤمنانت بزداى، و قلبم براى سرسپردگان درگاهت مهربان نماى. با من چنان كن كه با شايستگان مى‌كنى، و مرا بيارا به آنچه پارسايان بدان بيارايى ذكر خيرم بر زبان آيندگان جارى ساز و آوازه‌ى مرا در ميان ديگران بلند دار. جايم در زمره پيشينيان در ايمان گذار.

(128) فراخى احسانت بر من به نهايت رسان، و برايم نعمت‌هاى گرامت را پيوسته گردان. دستم پر از نعمت‌هايت نماى، و هداياى كريمانه‌ات به سويم جارى فرماى. در بهشتت كه براى برگزيدگانت آذين بسته‌اى با اولياى پاكت همسايه‌ام ساز، و در جاهايى كه براى دوستدارانت مهيا نموده‌اى با هداياى گران‌بهايت گرامى دار.

(129) چنان كن كه براى خود نزد تو جاى آسايشى يابم، تا با آرامش در آن بيارامم و در آن مسكن گزينم و ديدگان به آن روشن سازم خدايا، مرا با گناهان بزرگم عقوبت منماى، و در روز آشكار شدن اسرار تباهم منماى، از دلم هر شك و شبهه‌اى بزداى، و از هر راه محبتت درى به سوى حق بر من بگشاى. بهره‌ام از عطاى گنج كرمت بى‌شمار نماى و نصيبم از احسان درگاهت فراوان فرماى.

(130) چنانم كن كه قلبم به رحمتت گيرد و همتم يكسره در كارى بندگى‌ات بود. مرا به كارى گمار كه خالصان درگاهت بدان مى‌گمارى، و آن گاه كه همه خردها را بى‌خبرى فراگيرد دلم به طاعتت سيراب فرماى، مرا بى‌نيازى، پاكدامنى آسايش، رفاه، سلامت، توانگرى، آرامش و عافيت عطا نماى.

(131) نيكويى‌هايم به آلودگى گناه و خلوت عبادتم با هجوم فتنه‌ها تباه مساز. آبرويم از دست دراز كردن در برابر ديگران حفظ فرماى و از خواهش كردن از بدكاران بازم دار.

(132) ستم پيشگان را بر من چيره مساز، و براى زدودن احكام قرآنت همكار و ياور آنانم مساز. مرا از جايى كه خود نمى‌دانم از هر شرى نگاه دار و درهاى توبه و رحمت و رأفت و رزق فراوانت يكى پس از ديگرى بر من بگشاى. كه من از مشتاق و دلدادگان درگهت هستم احسانت بر من تمام نماى كه تو برترين بخشنده‌اى.

(133) باقى عمرم در گزاردن حج و عمره در راه كسب خشنودى خود گذار. اى پروردگار جهانيان، و بر محمد و خاندان پاك و پاك نهادش درود فرست، كه تا ابد بر او و آنان سلام تو باد.