دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) خداى را سپاس كه پرودگار جهانيان است.

(2) بارالها! تو را سپاس اى پديد آورنده‌ى آسمان‌ها، و اى دارنده‌ى جلالت و كرامت؛ پرورش دهنده‌ى پرورش يافتگان! معبود هر پرستنده! آفريننده‌ى آفريدگان!،وارث تمامى موجودات! هيچ چيزى (درعالم آفرينش) همانند تو نيست، و هيچ دانش و آگاهى از تو پنهان نه، (تويى كه) بر تمامى موجودات احاطه دارى و بر هر چيزى نگهبان.

(3) تو آن خدايى كه معبودى جز او نيست، خداوندى يكتا و پروردگارى بى‌همتا؛

(4) و تو آن خدايى كه معبودى جز او نيست، كريم و در نهايت كرامت‌مندى، بزرگى و در عظمت بى‌همانند، و حد كبرياى تو را اندازه‌اى نه.

(5) تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، بلند مرتبه و درنهايت برترى و والايى، و كيفر او بى نهايت شديد؛

(6) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، بخشنده‌ى مهربان، دانا و حكيم (على الاطلاق)؛

(7) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، شنوا و بينا، با قدمت وجودى ([همراه) با آگاهى؛

(8) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، كريم و كريم‌ترين، و كرمش بى‌پايان و هميشگى؛

(9) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، بود تو پيش از همه كس (و تويى آغازگر هستى) و تويى كه پس از همه خواهى بود؛

(10) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، با همه‌ى عظمت و بزرگى بسيار نزديكى، و بسيار نزديكى به همه‌ى بزرگى و عظمت ذاتى؛

(11) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، داراى شكوه و شوكت و كبرياى و سزاوار حمد و سپاس؛

(12) و تو آن خداوندى كه معبودى جز او نيست، خدايى كه تمامى اشيا را بدون نمونه (قبلى) آفريد و به آنها شكل داد بدون آن كه از پيش همانندى داشته باشند، و پديده‌هاى نو و تازه را پديد آورد بى آن كه از پديده‌اى الگو گرفته باشد.

(13) تو آن خداوندى كه هر چيزى را به اندازه مقدر كرده، و هر يك از آن ها را به آسانى آماده‌ى كارى ساخته است. و هر چه غير از او تدبيرش با اوست.

(14) تو آن خداوندى كه در امر آفرينش از كسى جز خود كمك نگرفته است، و در اين امر (مهم) به مشورت و تدبير كسى نيازمند نبوده است و به هنگام آفرينش، كسى ناظراو نبوده و همانند او نيز كس نه.

(15) تو آن خداوندى كه هر چه اراده فرمود انجام شده، و آن چه هم كرده است بر اساس انصاف بوده و عدالت.

(16) تو آن خداوندى كه هيچ مكانى او را فرا نگيرد و در برابر سلطان و استيلاى او هيچ قدرتمندى قد علم نكند، و در برابر هيچ برهان و بيانى در نمى‌ماند.

(17) تو آن خداوندى كه شماره‌ى تمامى اشيا را مى‌داند و براى هر يك زمان و پايانى مقرر كرده است و از هر چيزى به‌اندزه‌ى معلوم (و به‌اندازه‌ى نياز به مقتضاى حكمت خود) آفريده است.

(18) تو آن خداوندى كه اوهام از درك كنه ذات او در مى‌مانند و فهم و درك (بشرى) از ادراك چگونگى او ناتوانند، و هيچ چشمى را ياراى يافتن جايگاه او نيست تا فرزند كسى باشد.

(19) تو آن خداوندى كه او را حد و مرزى نيست تا به آن محدود گردد، و به جسم در نمى‌آيد كه او را احساس كنند، و او را فرزندى نيست تا فرزند كسى باشد.

(20) تو آن خداوندى كه مخالفى ندارد تا ياراى دشمنى با او را داشته باشد و او را همتايى نيست كه با او (لاف) همسرى تواند زد، و نيز همانندى ندارد كه با او برابرى تواند كرد.

(21) تو آن خداوندى كه اساس آفرينش را بنيان نهادى و جهان هستى را اساسى تازه و نو درانداختى و (به راستى) كه چه نيكو آفريده‌اى آن چه را كه خلق كرده‌اى.

(22) (بارالها!) چه قدر منزه و پاكى! و چه اندازه برتر و والا است شأن و مقام تو! و شگفتا چه بلند است مكان و منزلت تو! و چه روشن و آشكار است جدايى راه حق از باطل.

(23) شگفتا! چه قدر منزه و پاكى (اى خداى بزرگ!) و چه چاره ساز و مهربانى (در حق آفريدگان خويش اى مهربان‌ترين!) و چه بسيار است دلسوزى تو (اى دلسوزترين كس به حال بندگان!)، و چه حكيم (بى‌مانندى) كه (حد) هر چيز را (به نيكى) مى‌شناسى!

(24) شگفتا! چه قدر منزه و پاكى! چه بسيار است فر و شكوه تو اى پادشاه (توانا!)، و چه افزون است ميزان توانگرى تو اى خداى بخشنده و كريم! و چه بلند است پايه‌ى قدر و منزلت تو اى پروردگار بلند پايه! و اى دارنده‌ى مجد و كبريايى و روشنايى كه سپاس از آن توست.

(25) چه قدر منزه و پاكى اى خداوند بزرگ! كه دست به احسان و نيكى‌ها گشودى، و (درميان آفريدگان خويش به صفت) راهنمايى معروفى، (اى خدايى كه) هر كس براى دين و يا دنيا به دامان تو چنگ زد، مقصود خويش را دريافت.

(26) چه قدر منزه و پاكى كه هر چه در حيطه‌ى علم توست (در برابر عظمت) تو فروتن و هر چه در زير عرش توست در پيشگاه بزرگى تو خاكسار است، و هر آفريده‌اى فرمان تو را فرمانبردار.

(27) چه قدر منزه و پاكى به هيچ حس در نمى‌آيى و تو را لمس نتوان كرد، كسى را ياراى نيرنگ با تو نيست (چرا كه نيرنگ او در تو بى‌تأثير است)، و نمى‌توان تو را (از خود) دور ساخت و با تو از در نزاع در آمد (چرا كه) غلبه‌ى بر تو امكان ندارد، و تو را فريب نمى‌توان داد و نيرنگ با تو نمى‌توان باخت.

(28) چه قدر منزه و پاكى (اى خداى مهربان!) كه راه تو هموار، و فرمان تو هر ماه با رشد و هدايت است، و تويى كه زنده و بى‌نيازى.

(29) چه قدر منزه و پاكى تو كه گفتارت حكمت است و آگاهى، و فرمانت انجام شدنى و اراده‌ات محكم و استوار.

(30) چه قدر منزه و پاكى! كه مشيت تو را كسى نتواند تغيير دهد و كلمات تو را دگرگون سازد.

(31) چه قدر منزه و پاكى! اى خدايى كه نشانه‌هاى خداوندى تو آشكار است و (تويى كه) پديد آورنده‌ى آسمان‌ها و آفريننده‌ى جاندارانى.

(32) (الهى!) تو را سپاس، سپاسى كه با دوام (الوهيت) تو ادامه پيدا مى‌كند؛

(33) و تو را حمد و سپاس سپاسى كه با جاودانگى نعمت تو، جاودانه و برقرار بماند؛

(34) و تو را شكر و سپاس، سپاسى كه با آفرينش تو همراه (بوده و) خواهد بود؛

(35) و تو را سپاس، سپاسى كه با احسان (بى‌منتهاى) تو برابرى تواند كرد؛

(36) و تو را سپاس، سپاسى كه مقرون به سپاس هر سپاسگزارى است، و (تو را شكر،) شكرى كه از شكر شاكران فراتر باشد؛

(37) سپاسى كه جز تو سزاوار آن نباشد و يا آن جز به درگاه تو تقرب نتوان جست.

(38) سپاسى كه اولين لطف و نعمت را استمرار بخشد و در اثر آن ادامه‌ى نعمت‌هاى ديگر ميسر گردد.

(39) سپاسى كه با مرور زمان فزونى يابد و افزايش پى در پى را چند برابر كند.

(40) سپاسى كه (فرشتگان) نگهبان (و مأموران نيت اعمال بندگان) از شمارش آن درمانند؛ و از آن چه در لوح محفوظ ثبت كنند فزونى گيرد.

(41) سپاسى كه (از لحاظ ارزش) هم سنگ عرش عظيم و همانند كرسى رفيع تو باشد.

(42) سپاسى كه ثواب آن در پيشگاه تو كامل و پاداش آن از تمامى پاداشها افزون باشد.

(43) سپاسى كه ظاهر آن مطابق باطنش، و باطنش با نيت صادق همراه است.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌اى همانند آن (تو را) سپاس نگفته باشد و فضيلت آن را غير از تو هيچ كس نداند.

(45) سپاسى كه اگر كسى در بسيارى آن كوشد مورد مدد (تو) قرار مى‌گيرد، و آن كه در كمال اداى آن كوتاهى نورزد مورد تأييد (تو) است.

(46) سپاسى كه جام تمامى حمدهاى (گذشته) باشد و سپاس‌هاى آينده را نيز سامان دهد.

(47) سپاسى كه هيچ حمدى به گفتار تو نزديك‌تر از آن نباشد، و كسى بالاتر از آن تو را سپاس نگفته باشد.

(48) سپاسى كه به كرمت افزونى آن موجب افزونى نعمت گردد و تو از روز احسان سبب افزونى پى در پى آن باشى.

(49) سپاسى كه شايسته‌ى عظمت ذاتى و در خور شكوه و جلال تو باشد.

(50) پرودرگارا! بر محمد و آل و او درود فرست (همان پيامبرى كه) برگزيده و گرامى و مقرب درگاه توست، درودى كه برترى درودها باشد، و كامل‌ترين بركات و سودمندترى رحمت‌هاى خود را به او كرامت فرما.

(51) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى كه پاك‌تر از آن نباشد، و بر او درود زاينده‌اى فرست درود كه زاينده‌تر از آن (در تصور) نيايد، وبر او درودى فرست كه از جهت رضامندى درودى برتر از آن نباشد.

(52) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه او را خرسند سازد و بر خشنودى او بيفزايد، و بر او درود فرست درودى كه تو را خرسند كند و از خشنودى رضامندى تو از او افزون باشد، بر او درود فرست، درودى كه جز به آن خشنود نمى‌شوى و جز آن را شايسته‌ى او نمى‌دانى.

(53) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه از رضامندى تو افزون باشد، (درودى كه) با بقاى (سلطنت) تو پيوند خورد و همانند كلمات تو فناناپذير و بى پايان باشد.

(54) پرودردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى كه درود فرشتگان و پيامبران و رسولان و بندگان مطيع و فرمانبر و تو را در بر گيرد، و درود بندگان تو را- از جن و انس- و درود كسانى را كه به دعوت تو لبيك گفته‌اند و نيز درودى كه تمامى انواع آفريدگان تو را شامل شود.

(55) پروردگارا! بر او و آل او درود فرست، درودى كه بر درودهاى گذشته و آينده احاطه داشته باشد، و بر او و آل او درود فرست، درودى كه مورد پسند تو و غير تو باشد و نيز درودهاى ديگرى را سبب گردد كه (در نهايت) چند برابر و روز افزون شود به حدى كه كسى نتواند آن را شماره كند و عدد آن را بداند.

(56) بارالها! بر پاكان خاندان محمد درود فرست، و همه آنان كه براى اجراى فرمان خود (از ميان مردم) برگزيدى آنان را خزانه‌داران علم خود در روى زمين و حجت خويش بر بندگانت قرار دادى، به اراده‌ى خويش از آلودگى و ناپاكى پاكشان ساختى، و آنان را وسيله‌اى براى رسيدن به خود و راهى به جانب بهشت خويش برگزيدى.

(57) پروردگارا! بر محمد و آل او دورد فرست، درودى كه كرامت‌ها و عطاياى خويش را در حق آنان افزون كنى، و انواع نعمت‌ها و هداياى خود را براى آنان كامل فرمايى، و نصيبشان را از انعامات خود بسيار گردانى.

(58) پرودرگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه آغاز آن را حد (زمانى) و پايان آن را نهايتى نباشد.

(59) پروردگارا!بر آنان درود فرست (درودى) كه هم سنگ عرش تو و هر چه مادون آن است، (درودى كه) آسمان‌ها و ما فوق آن را پر كند، (درودى) به شماره زمين‌ها و آن چه در زير آن است و هر چه در ميان طبقات آسمان و زمين قرار دارد، درودى كه آنان را (به درگاه قرب خويش) نزديك كنى (به‌ اندازه‌اى كه) تو و آنان را خشنود سازد، (درودى) كه به درودهاى همانند خود (همانند حلقه‌هاى زنجير) به پيوندد.

(60) بارالها! تو دين خود را در هر زمانى به (وجود) امامى تأييد كردى و او را همانند پرچم (فراراه) بندگان خويش بر افراشتى (تا گمراه نگردند) و چون مناره‌اى (نورافكن) در شهرهاى خود به پا داشتى (البته) پس از آن كه رشته‌ى او را به ريسمان خود پيوند دادى، و او را راه (كسب) رضامندى خويش (در ميان امت اسلامى) قرار دادى و طاعتش را (بر مردم) واجب و از نافرمانيش بر حذر ساختى، و به فرمانبرى از اوامر او فرمان دادى، و دورى از نواهى او را گوشزد كردى، تا آن كه مبادا كسى از او پيشى گيرد و يا (از پيروى او) (باز پس افتد، (و نيز) او را پناه پناه آورندگان و سنگر دينداران و دستاويز رهايى طلبان و روشنى بخش جهان قرار دادى.

(61) بارالها! شكر (اين همه) نعمت را بر ولى خويش الهام كن و ما را نيز به سپاس نعمت وجود او ملهم فرما، و ياريش كن تا (بساط) سلطنت (خود) را (در گستره‌ى جهان آفرينش) بگستراند و (گره دشوارى) كار او را بگشاى و اين كار را بر او آسان ساز، و پايه‌هاى قدرت و تواناى او را استوار بگردان؛

(62) و كتاب (آسمانى قرآن) و احكام و قوانين و سنت‌هاى رسول خدا را- كه درودهاى تو بر او و آل او باد!- به وسيله‌ى او بر پاى دار و ستمگران آن چه از آثار دين تو را نابود كردند (دوباره) توسط او زنده كن، و به (بركت وجود) او آثار (تباهى و) ستم را از راه خويش بردار، و با (بازوانت تواناى) او دشوارى‌هايى را كه در مسير دين تو قرار داده‌اند، از بين ببر، و منحرفان (بد آيين) رابه (دست) او نابود كن و كسانى را كه مى‌خواهند راه (مستقيم) تو را به بيراهه بكشند توسط او از ميان بردار؛

(63) و قلب ولى خود را بر دوستان خود مهربان كن، و دست او را در پيروزى بر دشمنان خود گشاده دار، و ما را از رأفت و رحمت و عطوفت و شفقت او بهره‌مند فرما، و ما را فرمانبردار (اوامر) او گردان تا در رضامندى خاطراو بكوشيم و براى يارى و دفاع از او (در برابر دشمنان) نصرتمان فرما، كه از اين راه به تو و پيامبر تو- كه درودهاى تو اى خدا نصيب انان باد!- تقرب توان جست؛

(64) بارالها! و بر دوستان (واقعى) ائمه (اطهار) درود فرست و كه ماتم آنان را دريافتند و به راه آنان شتافتند، و (هم آنان كه) از آثارشان پيروى كردند وبه ريسمان آنان چنگ زدند و ولايت و دوستى امامان را دستاويز خود ساختند و امامت آنان را پذيرفتند و در برابر اوامرشان تسليم شدند، و فرمانشان را گردن مى‌نهادند، و در اطاعت (از اوامرشان) كوشانيد، و چشم انتظار (فرا رسيدن) دوران دولت و حكومت آنان و چشم اميد خود را به جانب آنان دوختند، (بارالها! بر آنان درود فرست) درودهاى مبارك و پاك و زاينده و فزاينده در بامدادان و شبانگاهان؛

(65) و بر آنان و ارواحشان درود فرست، و امور آنان را با تقوى همراه كن، و احوالشان را اصلاح فرما و توبه‌ى آنان را بپذير چرا كه توبه پذير و مهربان و بهترين آمرزندگانى، و ما را با آنان در سراى امن و سلامت جاى ده كه (چشم انتظار) رحمت توايم اى مهربان‌ترين مهربانان!

(66) بارالها! امروز، روز عرفه است، همان روزى كه به آن شرافت و كرامت و عظمت بخشيدى و رحمت خود را در آن پراكندى و با عفو خود (بر بندگان) منت نهادى، و عطاى خويش را در اين روز افزون كردى، و به خاطر آن بر بندگان خويش رحمت آوردى.

(67) بارالها! و من بنده‌ى توام، (همان بنده‌اى) كه پيش از آفرينش و پى از آن نعمتم عطا كردى و در زمره‌ى كسانى قرار دادى كه به راه دين تو هدايت شدند، و به اداء حق خود توفيقم دادى و به ريسمان محكم خود پيوندم زدى، و ما از حزب و گروه خود شمردى و در راه دوستى با دوستان و دشمنى ب دشمنان هدايتم كردى!

(68) (ولى با اين همه محبت و بزرگوارى) فرمان دادى ولى من فرمان نبردم! و پرهيزم دادى ولى من پرهيز نكردم! و از آلوده شدن به گناه و نافرمانى بر حذرم داشتى ولى من ازفرمان تو سرپيچى كردم! (و اين همه تمرد و سركشى) نه از سر دشمنى و گردن‌كشى بلكه اين خواهش دل و هواى نفسانى بود كه مرا به راهى واداشت كه تو پرهيزم داده بودى، و (شيطان) اين دشمن مشترك من و تو، مرا به اين نافرمانى فرمان داد، و با آن كه به ارعاب تو آگاهى داشتم و به عفو تو اميدوار بودم و گذشت تو را باور داشتم ولى باز به مخالفت با تو برخاستم در حالى كه (در ميان بندگان تو) شايسته‌ترين بنده‌اى بودم كه در برابر اين همه نعمت نبايستى دل به نافرمانى تو مى‌دادم (و به گناه آلوده مى‌شدم).

(69) (بارالها!) اينك اين منم كه در محضر تو ايستاده‌ام در حالى كه (به خاطر گذشته‌ى خويش) سرافكنده، زار و خوار و بيمناكم و به گناه بزرگى كه بر دوش كشيده‌ام و خطاى عظيمى كه مرتكب شده‌ام اعتراف دارم، و (اينك در نهايت روسياهى و نااميدى) به پيشگاه عفو تو پناه آورده‌ام و از (درگاه) رحمت تو امان مى‌طلبم و اين در حالى است كه يقين دارم هيچ كسى نمى‌تواند قهر تو را از من باز دارد و مانع عذاب تو گردد.

(70) پى (اى خداوند رحيم و غفار!) همان گونه كه بنده‌ى گناهكار را به رحمت خود در مى‌يابى مرا نيز درياب، و همان سان كه به پناه آورندگان خود امان مى‌دهى به من نيز پناه ده، و همانند گذشتى كه نسبت به آمرزش خواهان درگاه خويش دارى، بر من نيز منت بگذار و از من بگذر؛

(71) و براى من در اين روز بهره‌اى از رضامندى خويش قرار ده، و مرا با دست خالى از پيشگاه (لطف و كرم) خويش- كه بندگان ساعى تو در امر عبادت به سرشارى از آن برخوردارند، باز مگردان؛

(72) و من اگرچه همانند بندگان عبادت كار تو- كه اعمال شايسته‌اى پيش (از مرگ خود) فرستاده‌اند- كردار در خورى نداشته‌ام، اما تو را به يگانگى شناخته و شريك و همانندى براى تو قائل نبوده‌ام و از همان درهايى كه فرمان داده بودى به درگاهت روى آورند، در آمده‌ام و با اعمالى به پيشگاه تو تقرب‌ جستم كه طالبان قرب تو به همان اعمال دست مى‌يازند؛

(73) به دنباله‌ى آن با توبه و انابه به سوى تو آمدم، و در پيشگاه (عظمت) تو به زارى و خاكسارى نشستم، و با حسن ظنى (كه به عفو تو داشتن) و به (خزاين) رحمت تو دل بستم و باا ميد به سوى تو اميدم، اميدى كه دارنده‌ى آن (از عفو و رحمت تو) نااميد نمى‌گردد؛

(74) و ملتمسانه همراه ب فروتنى و زارى و بميناك (از عذاب و عقاب، بخشش خود را) از پيشگاه تو تقاضا مى‌كنم، تقاضايى كه از سر هراس و زارى و پناه‌جويى است نه از روى نافرمانى همانند كبرورزان و نه از راه گستاخى چون كسانى كه به عبادت خود مى‌نازند و مى‌بالند، و نه از روى خودخواهى و جسارت به خاطر شفاعت و شفاعت گران؛

(75) و من هنوز خود را از هر (بنده‌ى) پستى كمتر و از هر خوارى ذليل‌تر مى‌دانم همانند مورى (ضعيف) بلكه (به مراتب) كمتر از آن. پس اى آن كه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌ورزى، و (گريبان) فرورفتگان در (گرداب) لذت‌ها را ناگهان نمى‌گيرى (بلكه به آنان مهلت مى‌دهى تا اشتباه خود را جبران كنند)، و با دستگيرى از لغزندگان و گذشت از لغزش آنان به گردن‌شان منت مى‌گذارى،و در حق خطاكاران تفضل مى‌كنى و مهلتشان مى‌دهى.

(76) هان اين منم همان (بنده‌ى) گنهكاراى كه به خطاى خود اعتراف مى‌كند و بر لغزش خود گواه.

(77) اين منم كه در پيشگاه (كبريايى) تو جسارت ورزيد.

(78) اين منم كه به عمد، راه نافرمانى تو را در پيش گرفت.

(79) اين منم كه زشتى كردار خود را (رياكارانه) از (چشم) بندگان تو پنهان ساختم ولى (در نهايت گستاخى) پلشتى اعمال خود را در پيشگاه (كبريايى تو آن هم بدون كوچك‌ترين هراس) هويدا ساختم!

(80) اين منم كه از بندگان تو مى‌هراسيد ولى از (خشم) تو هراسى نداشت!

(81) اين منم كه از قهر تو بيمى به دل راه نداد و از كيفر تو نهراسيد.

(82) (آرى) اين منم كه در حق خويش ستم كرده‌ام؛

(83) و در بد بلاى خويش گرفتارم.

(84) (آرى) اين منم، (بنده‌اى) گستاخ و بى‌شرم و آزرم؛

(85) و گرفتار آلام بسيار.

(86) (الهى! تو را قسم) به حق آن كه از ميان آفريدگانش برگزيدى و او را به قرب خويش سرافراز و مباهى ساختى، و براى اجراى فرامين خويش سزاوار و شايسته‌اش ديدى و اطاعت از او را با اطاعت از خود يكى دانستى و نافرمانى از (اوامر) او را (در حكم) نافرمانى (از دستورات خود) قرار دادى (تو را سوگند) به حق آن كه دوستى با او را دوستى خود، و دشمنى با او را با دشمنى خود برابر گرفتى، رحمت (بى نهايت) خود را نصيب ما گردان همانند كسانى كه به بيزارى و نفرت از گناهى كه مرتكب شده‌اند از تو پناه مى‌جويند، و با ندامتت و به اميد بخشش تو به درگاه (بى‌نيازت) روى مى‌آورند.

(87) (بارالها!) مرا در پناه خودگير و با من همان رفتار را داشته باش كه با اهل طاعت و خاصان درگاهت- كه در پى تو آبرويى دارند و منزلتى- رفتار مى‌كنى و آنان را در كنف لطف خويش پناه مى‌دهى.

(88) (بارالها!) و تو خود به تنهايى در حق من نيكى واحسان كن همانند كسانى كه به عهد (خود با) تو وفادار بودند و در راه وفاى به عهدى كه با تو بسته بودند رنجها كشيدند و در طلب رضامندى تو بسى كوشيدند؛

(89) و مرا به جرم كوتاهى در بندگى تو و به گناه اين كه پاى از حريم بندگى خويش فراتر نهاده و نافرمانى تو را كردم، به كيفر مرسان؛

(90) و با مهلت دادن به من، تدريجاً موجبات كيفرم را آماده مساز همانند كسى كه‌ (با مهلت خود) آن قدر به نعمت خويش سرگرميش ساختى كه از تو غافل ماند و خير و احسانش را از من مضايقه كرد در حالى كه او در نعمت‌هايى كه به من داده بودى سهيم و شريك نبود؛

(91) و مرا از خواب (غفلتى) كه گريبانگير بى‌خبران و گناهكاران و اهل ذلت مى‌گردد، بيدار كن (و به آن دچار مساز.)

(92) و دل مرا به كارى ترغيب كن كه اهل طاعت و عبادت را به آن واداشتى، (همان كارى كه) عبادت‌كنندگان را به وسيله‌ى آن رام و فرمانبر خويش و سهل‌انگاران را به خاطر آن از كيفر رهانيدى;

(93) و مرا از امورى كه موجب دورى و مايه‌ى محروميت و بى‌نصيبى من از تو مى‌شود بازدار، همان امورى كه مرا از تو دور مى‌سازد و اميد مرا به (لطف و رحمت تو) به نااميدى مى‌كشاند.

(94) و راه امور خير را برايم هموار و (عبور مرا از آن) آسان كن تا همان گونه كه فرمان داده‌اى در انجام آن‌ها بشتابم و همان سان كه اراده فرموده‌اى نسبت به آن‌ها مشتاق باشم;

(95) و مرا به همراه كسانى كه عذاب تو را آسان مى‌شمارند (به كيفر مرسان و) نابود مساز.

(96) و همانند كسانى كه مورد قهر و خشم تواند مرا هلاك مكن.

(97) و همانند كسانى كه از راه (مستقيم) تو، به بيراهه افتاده‌اند (با خطر هماغوشم مكن و با كيفر خود) مرا مشكن.

(98) و از گرداب‌هاى فتنه و گلوگاه‌هاى بلا نجاتم ده و از پيامدهاى مهلت خود در امانم دار;

(99) و در ميانه‌ى من و دشمنى كه به گمراهيم مى‌كوشد، جدايى افكن، و از آرزوى كه مايه‌ى نابودى من مى‌شود، دورم دار، و از زيانى كه سد راه من شود، بازدار؛

(100) و همانند كسانى كه در (چنگال) خشم تو گرفتار آمدند و هرگز از آنان خشنود نمى‌گردى، از من روى مگردان (و فراموشم مكن)؛

(101) و از اميدى كه به (رحمت) تو بسته‌ام نااميدم مفرما تا يأس از رحمت تو بر من غالب نيايد؛

(102) و افزون‌تر از ظرفيت من به من عطا مكن و به آن مرا ميازماى تا به خاطر سنگين بارى خود از فيض محبت تو محروم نشوم؛

(103) و مرا به حال خود وامگذار همانند كسى كه (اميد) خيرى در او نيست و كارى از دست او بر نمى‌آيد و (در اثر توبه) به سوى تو باز نمى‌گردد؛

(104) و مرا از درگاه (لطف و رحمت) خود دور مساز همانند كسى از چشم عنايت ت و افتاده و خوارى و رسوايى گريبان او را گرفته است، زير بال مرا بگير تا از در افتادن به پرتگاه اهل عذاب و گرفتار شدن به هراس گمراهان و دچار آمدن به لغزش فريب‌كاران و فريب‌خوردگان و تباهى تباه‌شدگان رهايى يابم؛

(105) و مرا از انواع بلاهايى كه گروه زنان و مردان را به آن گرفتار ساخته‌اى به دور دار، و مقام و منزلت كسانى را به من ببخش كه مورد عنايت تواند و از نعمت‌هاى تو برخوردار بوده و اسباب رضامندى تو را فراهم ساخته آن و تو نيز زندگانى را به كام آنان شيرين ساختى و مرگ آنان را با سعادت و (و عاقبت به خيرى) قرين كردى؛

(106) و (از تقوى و خداباورى و خداترسى) طوقى از گردن من بياويز (تا هميشه مد نظرم باشد) و از امورى كه حسنات را نابود و بركات را از ميان بر مى‌دارد، دورى جويم؛

(107) و قلب را به آن مرتبه از آگاهى برسان كه از زشتى گناهان و رسوايى نافرمانى بيزار گردد؛

(108) و به امورى كه جز با عنايت تو نمى‌توان رسيد (و دور از دسترس آدمى است) سرگرمم مساز تا از امورى كه خشنودى تو را به دنبال دارد، باز نمانم؛

(109) و علاقه و محبت دنياى پست را از دل من بيرون كن تا مرا از بركاتى كه نزد توست محروم نسازد، و از توسل و روى آوردن به تو بازم ندارد، و از تقرب جستن به درگاه (لطف و رحمتت) غافلم نگرداند؛

(110) و خلوت تنهايى مرا به (نور) مناجات خويش در شب و روز مزين فرما.

(111) و توفيقى به من كرامت كن كه از (قهر و عذاب) تو بهراسم و از محرماتم باز دارد، و از گناهان بزرگ مرا برهاند؛

(112) و از پلشتى گناه پاكم كن و آلايش معصيت ترا از وجود من دور ساز، و جامه‌ى عافيت بر (اندام) من بپوشان و تن مرا به خلعت صحت و سلامت آراسته فرما، و با نعمت‌هاى فراگير و دامنه‌دار، مرا درياب و (باران) فضل و احسان بى‌حساب خود را بر من فرو بار؛

(113) و به توفيق و قدرت خويش تأييدم فرما و در نيت شايسته و گفتار پسنديده كردار بايسته ياريم كن، به نيروى (ناچيز خودم) وامگذار و قدرت خويش را از من دريغ مدار؛

(114) و (در روز قيامت) كه مرا براى ديدار خويش (از خاك) بر مى‌انگيزى، رسوايم مخواه و نزد دوستان خود زار و خوارم مساز، و (نام و) ياد و سپاس خود را از ياد من مبر و در هنگامى كه نادانان از (شكر) نعمتت در غفلت‌اند،مرا به سپاس نعمت خود موفق دار و شيوه‌ى ثناى خود را بر آن چه ارزانى من داشته‌اى به من الهام كن تا تو را در ازاى هر عطايى ثناگو باشم به هر نعمتى كه به من عطا كرده‌اى اقرار كنم؛

(115) و ميل و رغبت مرا به خود، از اشتياق ديگران افزون‌تر كين و سپاس مرا برتر از سپاس ديگران قرار ده؛

(116) به هنگام نيازمندى خوارم مخواه، و به خاطر كوتاهى‌هايى كه در انجام اوامر تو داشته‌ام هلاكم مپسند، و همانند دشمنان، دست رد بر سينه‌ى من مگذار، كه پا در دايره‌ى تسليم دارم و مى‌دانم كه حجت از آن توست، كه در فضل و بخشش سزاوارت و در نيك و احسان از ديگران سودمندترى و اهل تقوى و آمرزش و گذشتى (به حدى) كه به عفو تا انتقام شايق‌ترى و به پوشاندن گناه تا بر ملايى آن اولى.

(117) (الهى) مرا زنده بدار به زندگى پاك و آراسته‌اى كه با خواسته‌هاى (مشروع) من همسو و به آنچه دوست دارم پايان پذيرد، زندگى پاكى كه به آن چه نمى‌پسندى روى نياورم و از آن چه بازم داشته‌اى آسوده باشم، و مرا بميران همانند آن (سعادتمندى) كه فروغ (هدايت و معنويت) از فرا روى و جانب راست او حركت مى‌كند (و او را به سمت بهشت رهنمون مى‌شود)؛

(118) و مرا در پيشگاه (كبرياى) خود به فروتنى و خاكسارى توفيق ده (ولى) در ميان بندگان خويش سرافرازم گردان و از كسى كه نيازى به من ندارد بى‌نيازم ساز و بى‌برگ و نوايى مرا در درگاه خود افزون فرما.

(119) (بارالها!) دشمن شادم مخواه و از آسيب رنج و بلا و سختى در امانم دار و هر خطايى كه از من ديده‌اى و به آن آگاهى دارى (از چشم خلق) مستورش ساز همانند كسى كه صفت بردباريش او را از انتقام باز مى‌دارد، و مدارا كردن او از مؤاخذه‌ى گناه ديگرانش منصرف مى‌سازد؛

(120) و به هنگام آزمايش و يا فرود آوردن عذاب بر گروهى (از مردم)، مرا- كه پناهنده‌ى درگاه توام- از آن معاف دار و همان گونه كه در دنيا رسوايم نخواستى، در آخرت نيز آبروى مرا مريز؛

(121) و در حق من نعمت‌هاى پيشين خود را به نعمت‌هاى آخرين پيوند زن و فوايد ديرينه‌ات را به منافع جديد متصل ساز، و چندان عمر مرا به درازا مكشان كه‌ دلم را شقاوت گيرد و به بلايى مبتلايم مكن كه (در انظار) خوار گردم، و به عيبى گرفتارم مپسند كه منزلت مرا پنهان سازد؛

(122) و هراسى در دل من ميفكن كه از درگاه تو نااميد گردم و چنان بيمناكم مكن كه دچار اضطراب و وحشت گردم، بلكه توفيقى كرم كن كه از كيفر تو بينديشم و از انذار و هشدار و اتمام حجت‌هاب تو بهراسم و به هنگام تلاوت آيات (كتاب محكم) تو (قرآن)، بيمناك شوم؛

(123) و شب (هاى) مر در اثر بيدارى من (پربار و) آباد گردان تا در خلوت تنهايى به عبادت تو سرگرم شوم و با (ياد) تو آرامش خاطر يابم، و (فقط) از (درگاه بى‌نياز) تو طلب حاجت كنم و از تو خواهم كه از آتش خشم تو رهاييم بخشى و از عذاب اهل دوزخ نجاتم دهى؛

(124) و لحظه‌اى مرا به خود وامگذار تا سركشى آغازم و در (وادى) بى‌خبرى به سر برم، و سرنوشت مرا عبرت‌آموز ديگران و يا سبب گمراهى اين و آن قرار مده، و همانند كسانى كه فريب (نعمت) تو را خوردند، در دام فريبم ميفكن، و ديگرى را به جاى من مگزين و (نام) مرا از (صورت اسامى) بندگانت بيرون مكن و (شاكله‌ى كالبد) مرا (در اثر آفت) دگرگون مساز و مورد ريشخند خود و خلقم قرار مده، و مرا به انجام كارى وامدار مگر آن كه خشنودى تو در آن باشد و دچار محنت و رنجم مساز مگر آن كه در راه انتقام كيفر دشمنان تو باشد؛

(125) و زلال سرد (و گواراى) عفو و شيرينى رحمت خود را به من بچشان و رايحه‌ى جان فزاى خود و بهشت پر از نعمت خويش را نصيبم فرما، و از لذت آسودگى خيال بهره‌ورم ساز تا با فراغ بال به آن چه دوست دارى سرگرم شوم و به انجام عملى كه مرا به تو نزديك مى‌سازد بپردازم، و هديه‌اى از هديه‌هاى خود را براى من بفرست؛

(126) و سوداى مرا (در بازار عمل) پر سود گردان و در بازگشت من (از اين بازار) زيانى قرار مده، و هيبت و خشيت خود را در دل من بيفكن و آرزومند ديدار خويشم گردان، از راه لطف و عنايت به جانب من بنگر، و توبه مرا بپذير، توبه‌اى راستين كه در اثر آن ديگر در هيچ گناهى- اعم از صغيره و كبيره- در (نامه اعمال من) نباشد، و از خطاهاى پنهان و آشكارى چيزى در آن باقى نماند؛

(127) و كينه‌ى مردم با ايمان را از دل من بيرون كن، و دل مرا با فروتنان عطوف و فروتن گردان، و با من چنان رفتار كن كه با بندگان صالح و شايسته‌ى خود مبذول مى‌دارى، و به زيور خدا ترسان و خدا باوران آراسته‌ام كن، و نام مرا در ميان رفتگان با نيكى و احسان همراه كن و در ميان آيندگان پرآوازه‌ام ساز، و نام مرا در زمره‌ى رفتگان (نيكو نام) به شمار آر؛

(128) و گشايش‌هاى نعمت خود را در حق من تمام كن، و ارزش اين نعت‌ها را پى در پى برايم آشكار فرما، و دست (خالى) مرا از عطاى (وافر) خويش پر كن و بخشش‌هاى ارزشمند خود را به سويم روانه ساز، و مرا در بهشت همسايه‌ى پاكان و ياران خويش كن كه آن را براى برگزيدگان خويش آراسته‌اى، و در جايگاهى كه براى دوستداران خود آماده ساخته‌اى خلعت شرافتم بپوشان؛

(129) و پناهگاهى در جوار خويش روزيم ساز كه با آرامش خاطر در آنجا اقامت گزينم، و مأمنى برايم آماده ساز كه در آن مأوا كرده و چشم خود را (به ديدن آن) روشن سازم، و به كيفر گناهان بزرگم كيفر مفرما، و در آن روزى كه هر چه پنهان است آشكار مى‌گردد، نابودم مساز و (دست) هر ترديدى را از (دامن باور) من دور كن، و راه‌هاى رحمت (بى‌منتهاى) خود را در مسير حقيقت فرا رويم بگشا، و نصيب مرا از بخشش‌هاى خويش زياده گردان، و بهره‌ى مرا از احسان خود افزون كن؛

(130) و دل مرا به (رحمت فراوانى) كه دارى، مطمئن ساز، و اراده‌ى مرا در انجام امورى كه از آن توست مصمم فرما، و مرا به امورى سرگرم كن كه خاصان (درگاه خود) را به آن مشغول مى‌دارى، و هنگامى كه‌انديشه‌ها از تو غفلت مى‌ورزند، دل مرا (از زلال گواراى نام و ياد خود) سيراب كن و بى‌نيازى و پاكدامنى، و آسايش و تندرستى و گشايش و سلامتى را يك جا به من ارزانى دار؛

(131) و اعمال نيكو و پسنديده‌ى مرا به خاطر آلايش معصيت- كه با آن در آميخته است- تباه مساز و (آرامش خاطر مرا در) خلوتهايى كه با تو دارم، به هجوم فتنه بر مياشوب (و تباهى‌هاى ناشى از امتحان مرا در مناجاتم دخيل مساز)، و مگذار كه دست نياز به سوى بنده‌اى از بندگانت دراز كنم و آبروى خود را بريزم، و از عرض نياز در نزد فاسقان بازم دار؛

(132) و مرا از حمايت ستمگرانى كه قصد نابودى احكام كتاب (آسمانى تو، قرآن) را دارند دور دار، و يار و ياور آنانم قرار مده، و مرا از راهى كه حتى تصور آن را ندارم مراقبت كن، به گونه‌اى كه از خطاها بازم دارى و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى فراوان خود را فراروى من بگشاى كه از آرزومندان اين درگاهم، و اكرام خود را در حق من تمام كن كه تو بهترين نعمت دهندگانى؛

(133) و آن چه از عمر من باقى مانده است، در انجام (مناسك) حج و عمره و در راه طلب خشنودى خود قرار ده، اى پرودرگار جهانيان! و بر محمد و خاندان پاك او درود فرست، و هماره بر او و خاندان او درود باد!