دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه تقدسی نيا

(1) حمد و سپاس مخصوص پروردگار جهانيان است.

(2) بار خدايا! حمد و سپاس مخصوص تو است اى پديدآورنده‌ى آسمانها و زمين، و صاحب جلال و اكرام، و پروردگار همه‌ى اربابان و مالكان، و معبود هر معبود، و خالق هر مخلوق، و وارث همه چيز، هيچ چيز شبيه او نيست، و علم هيچ چيز از او پوشيده نخواهد بود، و او به هر چيز احاطه دارد، و بر همه چيز مراقب است.

(3) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، يگانه و يكتايى، فرد و بى‌مانندى.

(4) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، كريم و بخشنده در منتهاى كرم و بخشندگى، عظيم در نهايت عظمت، كبير و بزرگ در نهايت بزرگى.

(5) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، بلند مرتبه در نهايت بلندى مقام و شدت انتقام و مجازات.

(6) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، بخشنده‌ى مهربان، داناى حكيم و درست كردارى.

(7) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، شنوا و بينا، قديم و آگاه بر تمام اسرارى.

(8) تو آن خدايى هستى كه معبودى جز تو نيست، كريمى كه از همه كريم‌تر، سرمدى و از همه جاودانه‌تر.

(9) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، پيش از هر كس اول و آغازى، و پس از هر عدد آخرين هستى.

(10) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، در عين اعتلاء و بلندى مقام نزديك، و در عين قرب و نزديكى‌ات بلند مرتبه‌اى.

(11) تو آن خدائى هستى كه مبعودى جز تو نيست، تو صاحب ارزش و بهاء، مجد و كبريا و حمد و سپاس هستى.

(12) تو آن خدائى هستى كه معبودى جز تو نيست، همه چيز را بدون هيچ مايه و اصلى پديد آوردى، و صورتها و اشكال را بدون نمونه و مانندى به تصوير كشيدى، و موجودات جديد را بدون اقتباس و پيروى از ديگرى پديد آوردى.

(13) تو آن خدائى هستى كه هر چيز را به مقدار معلوم اندازه‌گيرى و ايجاد نموده‌اى، و هر چيز را آنچنان كه شايسته است براى انجام وظيفه مهيا ساخته‌اى، و به ماسواى خود تدبير و نظم داده‌اى.

(14) تو آن خدائى هستى كه در آفرينش هيچ شريكى ياريت نكرده، و در كارت (آفرينش و سامان دادن آن) هيچ وزير و معاونى تو را يارى ننموده، و ناظر و نظيرى براى تو (هنگام آفرينش) نبوده است.

(15) تو آن خدائى هستى كه آنچه را اراده فرمودى اراده‌ات حتمى گشت، و به آنچه قضاوت نموده‌اى بر آئين عدل و عدالت بوده، و به آنچه حكم فرمودى بر اساس انصاف بوده است.

(16) تو آن خدائى هستى كه هيچ مكانى تو را فرا نمى‌گيرد، و هيچ سلطانى در مقابل سلطنت و حكومت تو به پا نخاسته است، و هيچ برهان و بيانى عاجزت نساخته است.

(17) تو آن خدائى هستى كه همه چيز را يكايك به شمار آوردى، و براى هر چيزى غايت و مدتى قرار دادى، و اندازه‌ى هر چيز را به مقياس حكمت معين فرمودى.

(18) تو آن خدائى هستى كه اوهام و انديشه‌ها از ادراك كنه و حقيقت ذات تو مانده‌اند، و فهم‌ها و دانشها از كيفيت و چگونگى تو عاجز و ناتوانند، و بينائى و ديده‌ها مكان و موضع تو را نيافتند.

(19) تو آن خدائى هستى كه داراى هيچ گونه حدى نيستى تا محدود گردى، و مثل و مانندى ندارى تا كلمه «موجود» بر تو صدق كند، و زايئده نشده‌اى تا خود نيز از كسى زائيده نشده باشى.

(20) تو آن خدائى هستى كه ضدى و مخالفى همراه تو نيست، تا با تو دشمنى ورزد، و همتايى براى تو نيست تا بر تو غلبه و سرفرازى كند، و شريكى برايت نيست تا با تو معارضه كند.

(21) تو آن خدائى هستى كه آغاز فرموده، اختراع نموده، از نو پديد آورده، و نقش تازه به كار بسته، و ساختمان هر چه را كه ساخته نيكو و محكم نهاده است.

(22) منزه و پاكى! چه بزرگ است شأنت، و چه والاست در همه جا مكان و منزلتت، و چه آشكار ساخته است حق را فرقانت.

(23) منزه و پاكى! اى صاحب لطف كه چه بسيار است لطفت، و اى مهربان كه چه بسيار است مهربانيت، و اى حكيم كه چه بسيار است شناخت تو.

(24) منزه و پاكى! اى صاحب ملك و قدرت كه چه شكوهمند است مقام منيعت، و اى بخشنده كه چه گسترده است بخشندگى و سخاوت‌منديت، و اى بلند مرتبه كه چه بلند است قدر و منزلتت، و تو اى صاحب جمال و مجد و بزرگى و سزاوار حمد و ستايش.

(25) منزه و پاكى كه دست عطا و بخشش خود را به نيكى دعا گشوده‌اى، و هدايت از جانب تو شناخته شده، پس هر كه تو را براى دين يا دنيا طلب كند تو را خواهد يافت.

(26) منزه و پاكى! هر كس در قلمرو علمت قرار گرفته در پيشگاهت خاضع شده، و آنچه زير عرش تو است براى عظمت و بزرگى تو خاشع و فروتن است، و همه‌ى آفريدگانت براى اطاعت از تو تسليم و فرمانبرند.

(27) منزه و پاكى! با هيچ يك از حواس درك نمى‌شوى، و با تجسس و تفحص و تماس جسمى شناخته نمى‌شوى، و كسى نمى‌تواند با تو مكر نمايد، و تو را دور سازد و با تو نزاع و دشمنى كند، و بر تو غلبه و چيره گردد، و با تو جدال ورزد، و با تو خدعه نمايد، و مكر و حيله در برابر تو به كار برد.

(28) منزه و پاكى! راه تو استوار و هموار است، و امر و فرمانت هدايت و راهنمايى است، و توئى حى و بى‌نياز.

(29) منزه و پاكى! گفتارت حكمت، فرمانت حتمى، و اراده‌ات عزم قطعى است.

(30) منزه و پاكى! هيچ مانعى براى مشيت و خواست تو وجود ندارد، و تغيير دهنده‌اى براى كلمات تو نمى‌باشد.

(31) منزه و پاكى! اى صاحب آيات درخشان، و اى خالق آسمانها، و اى آفريننده‌ى انسانها.

(32) حمد و سپاس مخصوص تو است سپاسى كه با جاودانگى تو جاودانه باشد.

(33) حمد و سپاس مخصوص تو است سپاسى كه با جاودانگى نعمتت خالد و پاينده باشد.

(34) حمد و سپاس مخصوص تو است سپاسى كه با كردار نيكت برابرى كند.

(35) حمد و سپاس مخصوص تو است سپاسى كه بر رضا و خشنوديت بيفزايد.

(36) حمد و سپاس مخصوص تو است سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى همراه باشد، سپاسى كه با شكر و سپاس هر سپاسگزارى از آن قاصر و باز ماند.

(37) سپاسى كه جز براى تو سزاوار كسى نباشد، و به وسيله‌ى آن جز به تو تقرب نتوان جست.

(38) سپاسى كه موجب تداوم ستايش اول باشد، و باعث درخواست دوام آخر گردد.

(39) سپاسى كه با گردش زمان مضاعف گردد، و پياپى چندين برابر افزايش يابد.

(40) سپاسى كه نگهبانان (فرشتگان حسابدار) از شمارش آن عاجز و درمانده شوند، و بر آنچه نويسندگان در كتاب تو (لوح محفوظ) نوشته‌اند افزونتر گردد.

(41) سپاسى كه هم وزن عرش بزرگت و معادل كرسى بلند پايه‌ات باشد.

(42) سپاسى كه ثوابش نزد تو كامل باشد، و پاداشش همه پاداشها را فرا گيرد.

(43) سپاسى كه ظاهر آن با باطنش موافق، و باطنش موافق با صدق نيت باشد.

(44) سپاسى كه هيچ مخلوقى مانند آن تو را ستايش نكرده، و كسى جز تو فضل و برترى آن نشناسد.

(45) سپاسى كه هر كس در بسيارى و تعدادش كوشش كند از جانب تو كمك و يارى شود، و هر كس در تكميلش سعى نمايد مورد تأييد تو واقع گردد.

(46) سپاسى كه جامع همه‌ى ستايشهايى باشد كه خلق فرموده‌اى، و آنچه را كه پس از اين خواهى آفريد به نظم كشد.

(47) سپاسى كه هيچ ستايشى، از آن به سخنت نزديكتر نباشد، و هيچ يك از ستايشگران تو ستايشگرتر از آن ستايش نباشند.

(48) سپاسى كه به خاطر زياديش به وسيله‌ى كرم و بخشش تو موجب فراوانى نعمت‌ها گردد، و از روى تفضل تو با فزونى پيايى آن را پيوسته سازى.

(49) سپاسى كه شايسته و سزاوار ذات كريم تو باشد، و با عز جلالت برابرى كند.

(50) پروردگارا! بر محمد و آل محمد كه برگزيده، پسنديده گرامى و مقرب درگاهت است بهترين درودهاى خود را بفرست و او را با كامل‌ترين بركاتت بركت ده، و با بهترين رحمتهايت مورد ترحم و لطف خود قرار ده.

(51) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى پاكيزه كه درودى پاكيزه‌تر از آن نباشد، و بر او درود فرست درودى فزاينده، كه درودى فزاينده‌تر از آن نباشد، و بر او درود فرست درودى خشنود كننده كه هيچ درودى بالاتر از آن نباشد.

(52) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه او را خشنود سازد و بر خشنوديش بيفزايد، و بر او درود فرست درودى كه تو را خشنود نمايد و خشنوديت را بر آن حضرت بيفزايد، و بر او درود فرست درودى كه جز آن را بر آن حضرت نپسندى، و غير آن حضرت را شايسته آن ندانى.

(53) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى كه از رضاى تو بگذرد، و رشته‌ى پيوندش به بقاى تو متصل گردد، و همانند كلمات تو كه پايان‌پذير نيستند، پايان نگيرد.

(54) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه صلوات و درود فرشتگان و انبياء و رسولان و اهل طاعتت را جمع نمايد، و شامل همه‌ى درودهاى بندگانت از جن و انس و پذيرندگان دعوتت گردد، و جامع درود همه نوع از آفريدگانت باشد.

(55) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه همه‌ى درودهاى گذشته و آينده را احاطه كند، و بر او و آل او درود فرست، درودى كه نزد تو و غير تو پسنديده باشد، و همراه آن درودهائى بيافرينى كه در اين هنگام درودهاى سابق را چندين برابر سازى، درودى كه با گردش روزگار همچنان آن را در افزايش قرار دهى كه جز تو كسى نتواند آنها را بشمارد.

(56) پروردگارا! بر پاكيزه‌تران از اهل بيت او درود فرست، كه آنان را براى قيام به امرت برگزيده‌اى، و آنان را خزانه‌داران علمت، و حافظان و نگهبانان امنيت، و جانشيان خود در زمينت، و محبتهاى خويش بر بندگانت قرار داده‌اى، و آنان را به اراده‌ى خود از هر نوع آلودگى و پليدى پاك كرده‌اى، و وسيله‌ى توسل به ذاتت و راه به سوى بهشت خويش قرار داده‌اى.

(57) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه به وسيله‌ى آن بخششها و كرامتهايت را درباره‌ى ايشان زياد گردانى، و همه‌ى عطايا و بخششهايت را براى آنها كامل سازى، و نصيب و بهره‌ى آنها را از عوائد و فوائدت سرشار گردانى.

(58) پروردگارا! بر محمد و آل او درود فرست درودى كه آغازش را حد و مرزى، و مدتش را فرجامى و آخرتش را پايانى نباشد.

(59) پروردگارا! بر آنان هم وزن عرشت و آنچه زير عرشت و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانهايت و آنچه بالاى آنهاست، و به تعداد زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميان آنهاست درود فرست، درودى كه موجب آنان به تو گردد، و مايه‌ى خشنودى تو آنها شود، و نظائر اين درودها تا ابد متصل و پى در پى آيد.

(60) بار خدايا! تو در هر زمان امنيت را به وسيله‌ى امام و پيشوايى تأييد فرموده‌اى، و او را به عنوان علم و نشانه براى بندگانت و چراغ راهنما در شهرهايت بپا داشته‌اى بعد از آن كه ريسمان پيمان او را به پيمان پيوستى و او را وسيله‌ى رسيدن به خشنودى خود قرار داده‌اى، و اطاعتش را واجب فرموده‌اى، و از نافرمانى‌اش بر حذر داشته‌اى، و به امتثال اوامرش، و خوددارى در برابر نهيش و اين كه كسى بر او سبقت و پيشى نگيرد، و احدى از او بازپس نماند فرمان داده‌اى، پس او نگهدار پناهندگان، و ملجأ مؤمنان، و وسيله‌ى تمسك و متمسكان، و جمال و زيبايى جهانيان است.

(61) بار خدايا! پس شكر نعمتها را كه به وليت انعام نموده‌اى الهام فرما، و به ما نيز در مورد نعمت وجودش مثل آن شكر و سپاس الهام كن، و از پيشگاه خود به او سلطنت و حكومتى كه يارى دهنده است عطا فرما، و درهاى فتح و پيروزى را به آسانى به رويش بگشا، و با تكيه‌گاه نيرومند خود او را يارى ده، قدرت و توانائيش را محكم و استوار گردان، بازويش را قوى و توانمند گردان، و با ديده‌ى عنايت خود رعايت و حفظش كن، و با حمايت خود نگهداريش كن، و به دست فرشتگانت ياريش فرما، و با پيروزترين سپاهت او را امداد فرما.

(62) و به وسيله‌ى او كتابت و حدود و احكامت و شرايعت و سنت‌هاى پيامبرت - درود تو بار خدايا بر او و آلش باد - برپادار، و به بركت او آنچه از نشانه‌هاى امنيت را كه ستمكاران نابود ساخته‌اند احيا فرما و زنگار جور و ستم را به مددش از دامن شريعتمدارى بزداى، و به وسيله‌ى او سختى‌ها و مشكلات را برطرف ساز، و به سبب او منحرفان از راه خود را از ميان بردار، و به توسط او آنان را كه مى‌خواهند راه تو را كج و اعوجاج نشان دهند هلاك فرما.

(63) قلب و دلش را براى دوستانت نرم گردان، و دستش را بر سر دشمنانت گشوده و مسلط ساز، و مهربانى و عطوفت و شفقت او را بر ما ارزانى دار، و ما را در برابر دستوراتش شنونده و مطيع، و در راه رضا و خشنوديش تلاشگر، و در نصرت و دفاع از او يارى كننده، و در پيشگاه تو و پيامبرت كه درود تو بار خدايا بر او و خاندانش باد از مقربان قرار ده.

(64) بار خدايا! بر اولياء و دوستانشان درود فرست كه به مقام ايشان اعتراف دارند، تابع و پيرو راهشان هستند، پيرو آثارشان مى‌باشند، به وسيله‌ى محكم آنان توسل مى‌جويند، به ولايتشان تمسك دارند، به امامتشان اقتدا مى‌نمايند، و در برابر فرمانشان سر تسليم فرود مى‌آورند، در اطاعتشان مى‌كوشند، انتظار حكومتشان را مى‌كشند، و چشمشان را به سوى آنان دوخته‌اند، (بر اين اولياء و دوستان درود فرست) درودى كه با بركت، پاكيزه، فزاينده، بامدادان و شامگاهان باشد.

(65) و بر آنان و بر ارواحشان سلام و درود فرست، و كارشان را براساس تقوى فراهم ساز، و شئون زندگى‌شان را اصلاح فرما، و توبه‌ى آنان را بپذير، زيرا تو بسيار توبه‌پذير و مهربان و بهترين آمرزندگانى و ما را به سبب رحمت و مهربانيت در دارالسلام با آنان قرار ده اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) بار خدايا! اين روز، روز عرفه است روزى كه آن را شريف و گرامى و بزرگ داشته‌اى، و رحمتت را در آن گسترده‌اى، و عفوت را بر ما منت نهاده‌اى، و عطايت را بسيار فراوان ساخته‌اى، و به وسيله‌ى آن بر بندگانت تفضل كرده‌اى.

(67) بار خدايا! من بنده‌ى تو هستم همان بنده‌اى كه قبل از آفرينش و بعد از آفرينش او را مورد نعمت خود قرار داده‌اى، و از كسانى قرار داده‌اى كه به دين خود راهنمايى نموده‌اى، و بر انجام حق خود موفقش داشته‌اى، و با ريسمان خود حفظ نموده‌اى، و در حزب و گروه خود درآورده‌اى، و به دوستدارى دوستانت و دشمنى دشمنانت ارشاد و راهنمايى فرموده‌اى.

(68) سپس (با اين همه عنايت) به او فرمان داده‌اى اما او فرمان نبرده، از كارهاى بد نهى نموده‌اى ولى خوددارى نكرد، و از انجام معصيت نهى كرده‌اى ولى از فرمانت مخالفت كرده و نهيت را مرتكب شده، (اما) نه از روى دشمنى با تو و نه از روى گردنكشى در برابر تو، بلكه هواى نفسش او را به آنچه كه تو او را از آن دور داشته‌اى و از آن برحذرش داشته‌اى فرا خوانده، و دشمن تو و دشمن او (شيطان) وى را در اين راه يارى كرده است، پس در عين اين كه به تهديدهاى تو عارف و آشنا، و به عفو تو اميدوار و به گذشت تو مطمئن بوده است به نافرمانيت اقدام نموده، در حالى كه او با همه‌ى اين نعمتها سزاوارترين بندگان تو بود كه به نافرمانيت اقدام نكند.

(69) و اينك اين منم كه در پيشگاهت ايستاده‌ام، كوچك، خوا و ذليل، خاضع، خاشع، خائف و معترف به گناهان بزرگى كه بر دوش كشيده‌ام، و به خطاهاى بزرگى كه مرتكب شده‌ام اعتراف دارم، در حالى كه به عفو و گذشت و به رحمتت پناهنده مى‌شوم، و يقين دارم به اين كه هيچ پناه دهنده‌اى در برابر تو به من پناه نمى‌دهد، و مانع و باز دارنده‌اى مرا از خشم و غضب تو باز نمى‌دارد.

(70) پس پوششى را كه از جانب خود به گناهكار مى‌پوشانى به من عطا فرما، و عفو و بخششت را به همان مقدار به من عطا فرما كه آن را بر كسى كه تسليم پيشگاه تو است مى‌بخشى، و مغفرت و آمرزشت را بر من منت گذار به همان مقدار كه به شخص آرزومند در پيشگاهت مى‌بخشى و در نظرت بزرگ نمى‌نمايد.

(71) و در اين روز براى من نصيب و بهره‌اى قرار ده كه به وسيله‌ى آن به بهره‌اى از رضوان و خشنوديت نائل آيم، و مرا از پاداشى كه بندگان تلاش‌گر در عبادتت به ارمغان مى‌آورند تهى دست برمگردان.

(72) و من گرچه اعمال شايسته‌اى را كه آنها از پيش فرستاده‌اند قبلا نفرستاده‌ام اما اعتقاد به يگانگى تو، و اين كه ضد و مثل و شبيه براى تو نيست را پيشاپيش تقديم داشته‌ام، و من از همان درهايى كه امر فرموده‌اى كه از آن به سوى تو آيند به درگاهت آمده‌ام، و با وسيله‌اى به تو تقرب جسته‌ام كه احدى جز به آن نمى‌تواند به تو تقرب جويد.

(73) سپس بازگشت و توبه به سويت، و خوارى و زارى به درگاهت، و حسن ظن نسبت به تو، و اطمينان و اعتماد به آنچه در پيشگاهت است را در پى طلب قرب به تو قرار داده‌ام، آنگاه اميد به تو را كه هيچگاه شخص اميدوار به تو از آن نااميد نمى‌شود را همراه آن نمودام.

(74) و از تو همانند شخص حقير، خوار، نيازمند فقير، ترسان و پناه‌خواه درخواست مى‌نمايم، و با اين احوال درخواستم از روى ترس و زارى و پناه‌خواهى است، نه از روى تكبر متكبران، و نه از روى جرأت و خاطر جمعى مطيعان، و نه از روى اعتماد به شفاعت شافعان.

(75) و من پس از اين اقرار و اعتراف كمترين كمتران، و ذليل‌ترين ذليلان، و مانند ذره بلكه كمتر از آنم، پس اى كسى كه در مؤاخذه بدكاران شتاب و عجله نكرده‌اى، مترفان خوش گذران را از درگاهت نمى‌رانى، و اى كسى كه از خطاى لغزش كاران از روى انعام درمى‌گذرد، و به خطاكاران از روى احسان مهلت مى‌دهد.

(76) منم همان گناهكار معترف و همان خطاكار لغزشكار.

(77) منم آن كسى كه با جرأت در برابر تو اقدام به گناه نموده.

(78) منم آن كه از روى عمد و قصد تو را نافرمانى كرده.

(79) منم آن كه خود را (به هنگام گناه) از بندگانت مخفى نموده ولى در برابر تو آشكارا به مخالفت برخاسته.

(80) منم آن كسى كه از بندگانت ترسيده و به تو پناه برده.

(81) منم آن كسى كه ازقهر و غلبه‌ى تو نهراسيده، و از عذاب و سختگيرت نترسيده.

(82) منم همان جنايتكار درباره‌ى خويشتن.

(83) منم در گرو بلا و گرفتارى خويش.

(84) منم همان بى‌حياء و بى‌شرم.

(85) منم گرفتار رنجهاى طولانى.

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق كسى كه از ميان بندگانت برگزيده‌اى، و به حق كسى كه او را براى خود پسنديده‌اى، و به حق كسى كه از ميان آفريدگانت اختيار فرموده‌اى، و به حق كسى كه طاعتش را به طاعتت متصل گردانيده‌اى، و به حق كسى كه نافرمانى‌اش را مانند نافرمانيت قرار داده‌اى، و به حق كسى كه دوستى او را به دوستى خود مقرون نموده‌اى، و به حق كسى كه دشمنى‌اش را با دشمنى خويش منضم ساخته‌اى، در همين امروز چنان خلعت عفو و بخشش را بر من بپوشان كه همان را بر كسى كه با بيزارى از گناه نزد تو زارى مى‌كند و در حال استغفار و توبه به آمرزشت پناه مى‌آورد مى‌پوشانى.

(87) و مرا به آن گونه كه اهل طاعت و قرب و منزلت را سرپرستى مى‌كنى سرپرستى فرما.

(88) و مرا اختصاص ده به آنچه اختصاص مى‌دهى كسى را كه به عهدت وفا كرده، و خودش را در راه تو به رنج و زحمت انداخته و خود را در به دست آوردن خشنوديت خسته نموده است.

(89) و مرا به تقصير و كوتاهى در حق تو (در بندگيت) و تعدى از حدودت و تجاوز از احكامت مؤاخذه مفرما.

(90) و با مهلت دادن به من تدريجا غافلگيرم مساز مانند كسى كه تدريجا خيرش را از من بازگرفته و در رسيدن نعمتش به من شريك تو نبوده.

(91) و مرا از خواب بى‌خبران و غافلان، و خواب آلودگى مسرفان، و چرت زدن مخذولان بيدار و هوشيار فرما.

(92) و قلب و دلم را به راهى كه اطاعت كنندگان را به آن راه واداشته‌اى، و عبادت كنندگان را به آن متعهد ساخته‌اى، و مسامحه كاران را به وسيله‌ى آن رهائى بخشيده‌اى متوجه گردان.

(93) و مرا از آنچه موجب دوريم از تو مى‌شود، و از آنچه ميان من و بهره‌ام از تو جلوگيرى مى‌كند، و از مقصودى كه نزد تو مى‌جوييم باز مى‌دارد حفظ فرما.

(94) و پوئيدن راه خيرات به سويت، و پيشى گرفتن به آنها از آنجا كه خود امر فرموده‌اى، و حرص و آز در انجام آن طور كه تو اراده كرده‌اى را برايم سهل و آسان فرما.

(95) و مرا با كسانى كه نسبت به تهديد و وعيدت استخفاف ورزيده‌اند و به همين خاطر تباهشان مى‌سازى هلاك مگردان.

(96) و مرا همراه كسانى كه در معرض خشم و غضب تو قرار گرفته‌اند و هلاكشان مى‌كنى به هلاكت مرسان.

(97) و مرا با كسانى كه از راه تو منحرف شده‌اند و به سخت‌ترين كيفر گرفتار مى‌سازى نابود مساز.

(98) و مرا از گردابهاى فتنه نجات ده، و از گلوگاههاى بلا خلاص فرما، و از غافلگير شدن به خاطر مهلتى كه به من مى‌دهى پناهم ده.

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم مى‌كند، و هوا و هوسى كه هلاكم مى‌سازد، و نقص و عيبى كه مرا فرا مى‌گيرد حائل شو.

(100) و از من اعراض مفرما همانند اعراض از كسى كه بعد از خشم و غضب هرگز از وى راضى نمى‌شوى.

(101) و مرا از اميد (به رحمتت) مأيوس مگردان به گونه‌اى كه يأس از رحمتت بر من غالب شود.

(102) و آنقدر نعمت به من مبخش كه طاقت و توانايى آن را نداشته باشم تا از جهت فزونى محبت و دوستى كه بر من تكليف مى‌نمايى گرانبارم سازى.

(103) و مرا از پيش خود رها مساز مانند ساختن كسى كه در او هيچ خير و نيكى نيست، و هيچ نيازى به او ندارى، و هيچ بازگشتى برايش وجود ندارد.

(104) و مرا از نظرت دور مينداز مانند دور انداختن كسى كه از چشم تو ساقط شده است و كسى كه رسوائى از جانب تو او را فرا گرفته است، بلكه از سقوط تباه گشتگان، و وحشت گمراهان و لغزش مغروران و فريب خوردگان و پرتگاه هلاك شدگان دستم را بگير و نجاتم ده.

(105) و مرا از گرفتارى‌هايى كه طبقات و اصناف بندگان و كنيزانت را به آن دچار ساخته‌اى معاف دار، و مرا به درجات كسى برسان كه به او عنايت (ويژه) دارى، و به او نعمت بخشيده‌اى، و از او راضى هستى، و به او زندگى ستوده بخشيده‌اى و سعادتمند از دنيا بردى.

(106) و خوددارى از آنچه را كه موجب حبط حسنات و نيكى‌ها است و مايه‌ى زوال بركات است طوق گردنم بيفكن.

(107) و جامه‌ى امتناع از اعمال قبيح و گناهان رسوا كننده را بر دلم بپوشان.

(108) و مرا از كارى كه (از عبادتى كه) تو را از من جز آن خشنود نمى‌گرداند به چيزى كه (طلب دنيا) آن را جز به كمك تو به آن دسترسى پيدا نمى‌كنم مشغول مدار.

(109) و محبت دنياى پست كه انسان را از توجه به آنچه در نزد تو است باز مى‌دارد، و از طلبيدن وسيله به سوى تو منع مى‌نمايد، و از تقرب به سوى تو غافل مى‌سازد را از دلم بر كن.

(110) و تنهايى براى مناجات و راز و نياز با خودت را در شب و روز براى من آراسته گردان.

(111) و نيروى عصمتى به من ارزانى كن كه مرا به مقام خشيت و ترس از تو نزديك سازد، و از ارتكاب محرماتت باز دارد، و از اسارت گناهان بزرگ آزادم سازد.

(112) و طهارت از آلودگى گناه را به من ببخش، و آلودگى گناهان را از من بزداى، و جامه‌ى عافيتت را بر من بپوشان، و رداى سلامتى و كاميابى را به من باز گردان، و به خلعت نعمتهاى كاملت مزينم فرما، و فضل و نعمتت را بر من ظاهر و آشكار گردان.

(113) و با توفيق و راهنمايى خود به راه حق تأييدم فرما، و بر نيت شايسته، و سخن پسنديده، و كار نيك ياريم ده، و به جاى قدرت و قوت خودت به قدرت و قوت خودم وامگذار.

(114) و مرا در روزى كه براى ملاقات خود بر مى‌انگيزى خوار و شرمنده مكن، و در برابر اولياء و دوستانت مفتضح و رسوا مساز، و يادت را از خاطرم مبر، و تشكر و سپاس خود را از من زايل مكن، بلكه همواره شكر و سپاس را در حالاتى كه سهو و غفلت براى جاهلان نسبت به نعمت‌هايت پيش مى‌آيد با من قرار ده، و به من الهام فرما كه نسبت به آنچه به من عطا فرموده‌اى ستايش نمايم، و به آنچه برايم فرستاده‌اى اعتراف نمايم.

(115) و رغبت و توجه مرا به سويت فوق رغبت راغبان، و حمد و ستايشم نسبت به خود را برتر از ستايش ستايشگران قرار ده.

(116) و هنگام نيازمنديم به تو خوارم مساز، و به خاطر اعمال بدى كه به حضورت فرستاده‌ام هلاكم مگردان، و با من آن گونه كه با دشمنانت برخورد مى‌نمايى، برخورد منما، زيرا من منقاد و تسليم توام، و مى‌دانم كه حجت و دليل (در هر حكمى) براى تو است، و تو به فضل و بخشش سزاوارترى، و عادتت به احسان از همه بيشتر است، و اهل تقوى، و اهل مغفرتى، و (مى دانم كه) تو در عفو كردن سزاوارترى از عقاب و كيفر نمودن، و به پرده پوشى نزديكترى تا پرده‌درى نمايى.

(117) پس (اكنون كه اين گونه مهربانى) مرا با حيات طيب و پاكيزه زنده بدار آن چنانكه طبق اراده‌ى من انتظام پذيرد، و به حدى برسد كه آنچه را دوست مى‌دارم فراهم سازد در صورتى كه آنچه را نمى‌پسندى بجا نياورم، و آنچه را نهى فرموده‌اى مرتكب نشوم، و مرا بميران مانند مردن كسى كه نورش در پيش رويش و سمت راستش بتابد.

(118) و مرا در پيشگاهت خوار و ذليل گردان، و در نزد بندگانت عزيز و ارجمند فرما، و هنگامى كه با تو خلوت كنم مرا حقير و پست ساز، و در ميان بندگانت بلند مرتبه و سرفرازم نما، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم فرما، و بر فقر و نيازمنديم در پيشگاهت بيفزا.

(119) و مرا از شماتت دشمنان، و از نزول بلاء، و از ذلت و رنج پناهم ده، و گناهانى كه از من اطلاع دارى بپوشان مانند شخص قادرى كه اگر بردبارى و صبر نداشت انتقام مى‌كشيد، و اگر مدارائيش نبود بر گناه مؤاخذه مى‌كرد.

(120) و هر گاه اراده‌ى فتنه يا بدى نسبت به گروهى نمودى با پذيرش پناهندگيم مرا از آن فتنه نجات ده، و چون مرا در دنيايت در مقام فضاحت و رسوايى قرار ندادى در آخرتت نيز مرا در چنين موضعى قرار مده.

(121) و اوائل نعمتهايت را نسبت به من با اواخر آن، و فوائد ديرينه‌ات را با تازه‌هاى آن برايم توأم فرما، و آنقدر مهلتم مده كه سنگدل شوم، و به مصيبتى سخت دچارم مساز كه آبرو و ارزشم برود، و مرا به حقارت و پستى گرفتار مكن كه از منزلت و قدرم كاسته شود، و عيب و نقصى در من قرار مده كه مقام و ارزشم مجهول ماند.

(122) و مرا آنچنان مترسان كه در اثر آن نوميد گردم، و آنچنان بيمناكم مگردان كه هراسان گردم، هيبتم را در ترس از تهديدات، و بيمم را از امهال و انذارت و هراسم را به هنگام تلاوت آياتت قرار ده.

(123) و شبم را با بيدار ساختنم براى عبادتت، و تنهائيم را براى تهجد و شب زنده داريت، و تجردم را براى انس و آرامش به سويت، و درخواست حوائجم در نزدت، و درخواست مكرر از پيشگاهت براى رهائيم از آتشت، و پناه دادنم براى نجات از عذاب اهل جهنمت آباد ساز.

(124) و مرا تا زمانى معين (زمان مرگ) در طغيانم سرگردان، و در گرداب نادانيم بى‌خبر مگذار و مرا مايه‌ى پند، پند پذيران قرار مده، و وسيله‌ى عبرت پذيران مگردان، و مايه‌ى آزمايش و فتنه براى ناظران قرار مده، و با من مثل كسانى كه با آنها مكر و خدعه مى‌كنى مكر مكن، و ديگرى را به جاى من (در انجام اعمال نيك) انتخاب مفرما، و نامم را (از دفتر سعادتمندان) تغيير مده، و جسمم را تبديل و دگرگون مساز (يعنى در دنيا به بيمارى و بلا و در آخرت به عذاب و كيفر دگرگون مساز)، و مرا مضحكه خلق و مورد تمسخر خود قرار مده، و مرا جز براى تبعيت از رضاى خودت، و جز براى انتقام گرفتن از دشمنانت خدمتگزار مگردان.

(125) و مرا از لذت عفوت، و شيرينى رحمتت و روح و ريحانت، و بهشت پر نعمتت كاميابم فرما، و به بركت توانگرى گسترده‌ات شيرينى فراغ و آمادگى انجام دادن آنچه را دوست دارى، و كوشش در آنچه مايه‌ى تقرب در پيشگاهت قرار مى‌گيرد به من بچشان، و تحفه‌اى از تحفه‌هايت را به من عنايت فرما.

(126) و تجارتم را سودمند، و بازگشتم را بى‌زيان گردان، و مرا از مقام خود بترسان، و به ملاقاتت مشتاق فرما، و به توبه‌اى خالص مرا موفق دار توبه‌اى كه با آن هيچ گناهى اعم از كوچك و بزرگ باقى نگذارى، و همچنين هيچ خطاى آشكار و پنهانى را وامگذارى.

(127) و كينه‌ى مؤمنان را از دلم بركنم، و قلبم را بر خاشعان مهربان گردان، و با من چنان باش كه با صالحان هستى، و مرا به زيور پرهيزكاران بياراى، و براى من زبان صدقى در ميان بازماندگان و ذكر خير روزافزونى در ميان آيندگان قرار ده، و جايگاه اولين را برايم كامل ساز.

(128) وسعت نعمتت را بر من تمام فرما، و كرامت‌هاى نعمت را نزد من ظاهر ساز، و دستم را از عطاياى خود پر ساز، و بهترين مواهبت را به سويم روان گردان، و با پاك‌ترين اولياء و دوستانت در بوستانهاى بهشت كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى همسايه‌ام قرار ده، و در مقاماتى كه براى دوستانت فراهم شده خلعت عطاياى گرانقدر را بر من بپوشان.

(129) و براى من نزد خود جايگاهى قرار ده كه با آرامش و اطمينان در آن قرار گيرم و منزلى كه در آن بيارامم و ديده را روشن سازم، و مرا با گناهان بزرگ در معرض سنجش قرار مده، و در روزى كه تمام اسرار آشكار مى‌گردد هلاكم مگردان، و هر گونه شك و شبهه‌اى را از من بزداى، و از هر رحمتى راهى به سوى حق برايم بگشا، و بهره‌هاى مواهب را از عطايت سرشار فرما، و بهره‌هاى احسان را از لطفت بر من فراوان گردان.

(130) و قلبم را به آنچه نزد تو است مطمئن ساز، و تمام همتم را در راهى كه مربوط به تو است مصروف دار، و مرا به كارى وادار كه خالصان درگاهت را به آن مى گمارى، و قلبم را هنگام غفلت عقلها از تشخيص از آب طاعتت سيراب ساز، و بى‌نيازى، عفت و پاكدامنى، آسايش، معافات و بى‌گزندى، تندرستى، وسعت روزى، آرامش و عافيت را براى من جمع فرما.

(131) و حسنات و اعمال نيكم را به وسيله‌ى معصيت و گناهانى كه به آنها مخلوط مى گردد حبط و نابود مفرما، و لذت تنهائى‌هايم را به آنچه از جانبت براى امتحان و آزمايش من مى‌رسد تباه مساز، و آبرويم را از اين كه خواهشى از كسى كنم حفظ فرما، و از درخواست آنچه نزد فاسقان است بازم دار.

(132) و مرا پشتيبان ستمگران و ظالمان قرار مده، و در محو كتاب خود يار و كمك آنان مگردان، و از جايى كه خبر ندارم چنان مراقبتم كن كه از همه چيز محفوظ مانم، و درهاى توبه، رحمت، رأفت و روزى وسيعت را بر من بگشاى، زيرا من از راغبان به سوى توام، و نعمتت را بر من كامل فرما، زيرا تو بهترين بخشندگان نعمتى.

(133) و باقيمانده‌ى عمرم را براى كسب خشنوديت، در حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانيان، و خدا بر محمد و آل او كه پاكيزگانند درود فرستد، و بر او و بر آنان سلام جاودانه باد.