دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) سپاس ويژه‌ى خدايى است كه پروردگار جهانيان است.

(2) بار خدايا! تو را سپاس باد، اى نو آفرين آسمانها و زمين! اى بزرگوار و گرامى، و پروردگار پروردگارهاى دروغين و معبود هر معبود و اى آفريننده‌ى هر مخلوق و اى ميراث بر هر چيز. هيچ چيز مانند او نيست و از وى چيزى پوشيده نمى‌ماند و او به هر چيزى محيط و بر هر چيزى نگهبان است.

(3) تويى الله كه خدايى جز تو نيست، تويى يكتا، تويى بى‌مانند و يگانه و تويى الله كه خدايى جز تو نيست،

(4) تويى دهشمند، صاحب كرامت، بزرگ، سترك، كبير و متكبر و تويى آن خدايى كه جز تو نيست، بلند مرتبه، متعال و شديد كيفر و

(5) توسى الله كه خدايى جز تو نيست،

(6) رحمان و رحيم و دانا و فرزانه‌اى!

(7) و تويى الله كه خدايى جز تو نيست، شنوا و بينايى و ديرينه‌ى آگاه‌

(8) و تويى آن الله كه خدايى جز تو نيست، بزرگوارى و بزرگوارتر، ماندگارى و ماندگارتر

(9) و تويى الله كه خدايى جز تو نيست، تويى آن نخستين پيش از هر كس و پايان بخش بعد از هر عدد

(10) و تويى الله كه خدايى جز تو نيست، تويى نزديك در ستيغ بلندى و بلندى در كمال نزديكى‌

(11) و تويى الله كه خدايى جز تو نيست، تويى واجد زيبايى و شكوه و كبرياء و در خور سپاس‌

(12) و تويى الله كه خدايى جز تو نيست، همان كسى كه اشياء را بدون هيچ الگو پديدار كردى و آنچه را نقش بندى كرده‌اى بى‌هيچ انگاره (و مدل) رقم زدى و نو ساخته‌هايت را بى‌هيچگونه اقتباسى نوسازى نمودى‌

(13) و تو همانى كه هر چيز را به همان اندازه كه درخور آن بوده اندازه‌گيرى كردى و هر چيزى را به آسانى رو به راه ساختى و به سامان دادن ما سوا با كمال تدبير پرداختى!

(14) تويى كه در آفرينش شريكى تو را يارى نداد و در كارها تو را به وزيرى نياز نيفتاد و نيز تو را گواه و ناظرى نبوده است،

(15) توئى كه چون اراده كنى حتمى است و آنچه تقدير كنى بر وفق داد است و آنچه داورى كنى از روى انصاف است.

(16) تويى كه در مكان نمى‌گنجى و با سلطنت تو سلطنتى را تاب ايستادگى نيست. نه برهانى ترا ناتوان كند و نه از گفتار فرو مانى.

(17) تويى كه هر چيز را در شمار آورده و براى هر چيز مدت تعيين كرده و هر چيز را به اندازه‌ى معلوم پديد آورده‌اى!

(18) تويى كه اوهام از ادراك ذاتت فرو مانند و افهام از چگونگى تو درمانده شوند و كجايى تو را درنيابند.

(19) تويى كه حد پذير نيستى تا محدودت خوانند و به چيزى مانند نشده‌اى تا به صورت تمثيل در ادراك آيى و فرزندى نياورده‌اى تا زاييده شده گويندت،

(20) و تويى كه ضدى با تو نيست تا با تو از در منازعت در آيند و همتايى ندارى تا بر تو پيروز آيند و همانندى ندارى كه با تو برابرى نمايند.

(21) تويى آن كه ابتدا و اختراع كردى و از نو پديد آوردى و نقش تازه زدى و آنچه را ساختى نيك ساختى.

(22) پاكا كه تويى! چه بزرگ است شان تو و چه بلندست، در همه جا، منزلت تو و چه آشكار ساز حق است «فرقان» تو!

(23) پاكا كه تويى! چه لطيفى در لطف و چه مهرجويى در مهر و چه حكيمى در شناسايى!

(24) پاكا كه تويى، چه عزتمند و نيرومند است پادشاهى تو! چه دهشمندى در جود و بلند پايه‌اى در رفعت و صاحب جمال و شكوه و كبريايى و در خور سپاس!

(25) پاكا كه تويى! دستت به نيكيها گشاده و هدايت از جانب تو شناخته شده است و هر كس چيزى از دين يا دنيا خواستار باشد در پيش تو يابد.

(26) پاكا كه تويى! هر كه مجراى دانش توست تو را فروتن است و هر چه فرود عرش توست در برابر بزرگى تو خاشع است و همه آفريدگانت در برابر تو سر تسليم فرو نهاده‌اند.

(27) پاكا كه تويى! نه در دايره حس افتى و نه در حواس باطن گنجى، نه ملموس گردى، نه در بند ترفند افتى و نه تو را دور توانند كرد، نه كس را با تو توان نزاع است، و غلبه و جدال و خدعه سازى و مكر انگيزى در كار تو نيست،

(28) پاكا كه تويى! راهت را هموار و فرمانت طريق رشد نماست، تويى زنده‌ى صمد!

(29) پاكا كه تويى! سخنت حكمت‌آميز و تقديرت محتوم و اراده‌ات انجام پذيرست!

(30) پاكا كه تويى! مشيت تو را باز گرداننده و كلماتت دگرگون پذير نيست!

(31) پاكا كه تويى! نشانه‌هايت آشكار، و پديداركننده‌ى آسمانها و آفريننده‌ى جانهايى.

(32) تو را سپاس همگام با دوام تو،

(33) تو را سپاس، سپاسى كه تا نعمتت پايدارست، پايدار ماند.

(34) تو را سپاس، سپاسى در برابر احسانت،

(35) سپاسى كه خشنود افزاى تو باد!

(36) سپاس تو را با هر سپاس گوى ديگر و شكرانه تو را باد، آنسان شكرى كه شكرگزاران از اداى آن فرو مانند. سپاس تو را باد

(37) سپاسى كه تنها تو را سزد و بدان جز به تو نمى‌توان تقرب حاصل كرد.

(38) سپاسى كه تداوم نعمت پيشينه را سبب گردد و نعمتهاى تازه را دوام بخشد.

(39) سپاسى كه با گذشت زمان دو چندان شود و باز هر دم روى در فزونى نهد.

(40) سپاسى كه فرشتگان آمار سنج از شمار آن عاجز آيند و بر آنچه فرشتگان نويسند و در لوح محفوظ درج كنند، فزونى يابد.

(41) سپاسى كه همسنگ عرش مجيد در معادل كرسى بلند پايه‌ى تو باشد.

(42) سپاسى كه ثوابش در پيشگاه تو راه كمال پويد و پاداش آن هر پاداشى را در خود مستغرق گرداند.

(43) سپاسى كه آشكار آن عين نهان آن و كنه آن با صدق نيست مقرون باشد.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌اى مانند آن را ستودن نيارد و برترى آن را جز تو كس نشناسد،

(45) سپاسى كه تلاش شمارگران را حاجت به يارى افتد و هر كه در استيفاى آن در كوشد مويد گردد.

(46) حمدى كه هر سپاس ديگر را كه آفريده‌اى در خود گرد آورد و هر سپاس ديگرى را كه از اين پس بيافرينى در سلك انتظام كشد.

(47) سپاسى كه هيچ سپاسى به سخن تو از آن نزديكتر نباشد و كسى سپاسگزارتر از مدحت گوى تو نباشد!

(48) سپاسى كه بانگيزه‌ى دهشت بر نعمتها بيفزايد و تو به پاس احسانت هر دم بر آن بيفزايى.

(49) سپاسى كه در خور بزرگى ذات تو باشد و با شكوه جلالت كوس برابرى زند.

(50) پروردگارا! درود بر محمد و خاندان محمد، آن بزرگوار برگزيده‌ى گرامى مقرب، همراه با بهترين درودها بر وى، و او را با سرشارترين بركاتت، بركت بخش و او را غريق رحمت خود فرماى با مهرآئين‌ترين رحمتهايت!

(51) پروردگارا! درود بر محمد و خاندانش، درودى چنان پاك كه درودى پاكيزه‌تر از آن صورت نبندد و درود فرست بر وى، درودى كه هيچ درودى از آن فزاينده‌تر نباشد و درودى نثار او كن كه در خشنودكنندگى از آن درودى برتر نباشد.

(52) پروردگارا! درود بر محمد و خاندانش، درودى كه وى را خشنود سازد و بر رضاى وى بيفزايد و درود فرست بر او، درودى كه تو را خشنود كند و بر خشنوديت از وى بيفزايد. و او را درودى فرست آنگونه كه جز آن را بر وى نپسندى و جز او را در خور آن ندانى.

(53) پروردگارا! درود بر محمد و خاندان وى، آنچنان درودى كه از مرز خشنودى تو پا فراتر نهد و با بقاى تو پيوند حاصل كند و همانگونه كه كلمات تو را پايانى نيست پايان‌پذير نباشد.

(54) پروردگارا! درود بر محمد و خاندان وى، آنچنان درودى كه تحيات فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و اهل طاعت تو را به يك رشته در پيوندد و شامل درودهاى بندگانت از جن و انس و دعوت پذيران تو گردد و هر آنچه را كه آفريده‌اى و همه‌ى اصناف خلقت را به يكباره گرد آورد!

(55) پروردگارا! درود بر او و خاندانش، چنان درودى كه از هر درود و تحيتى كه از اين پيشتر بوده يا در آينده خواهد بود فراگيرتر باشد، و بر او و خاندانش درود، چنان درودى كه پيش تو و غير تو پسنديده آيد و همراه با آن درودهايى بيافرينى كه آنچه پيش از اين درود فرستاده‌ايم چند برابر گردد و باز به مرور ايام بر آن چنان افزايى كه جز تو آن جمله را در شمار نتواند آورد.

(56) پروردگارا! درود بر پاكان خاندان او، همانهايى كه آنان را بر قيام به امر خود برگزيده‌اى و خزانه‌داران دانشت و نگهبانان آيينت و جانشينانت در زمين و حجتهاى تو بر بندگانت، همانهايى را كه از هر ناپاكى پاك ساخته و طريق وصول به مقام قرب و بهشت خود گردانيده‌اى.

(57) پروردگارا! درود بر محمد و خاندان وى، درودى كه به وسيله‌ى آن دهشت را در حق ايشان فراوان گردانى و عطاياى خويش را در مورد ايشان به كمال رسانى و عوايد و فوايد بسيار بهره‌ى آنان گردانى.

(58) پروردگارا! درود بر محمد و خاندان وى، چنان درودى كه نه آغازش را حدى و نه مدت آن را نهايت و پايانى باشد.

(59) پروردگارا! درود باد بر ايشان، درودى همسنگ عرش عظيم و هر چه در ذيل عرش جاى دارد و به انبوهى آسمانها و فوق آنها و به عدد زمينها و هر چه در زير و هر چه در ميان آنهاست. درودى كه ايشان را هر چه بيشتر آنان را به خود نزديك گردانى و مايه‌ى خشنودى تو و ايشان گردد و تا ابد به همانند آنها پيوسته گردد.

(60) بار خدايا! تو در هر زمان دين خود را به پيشوايى يارى بخشيده‌اى، و او را بر پاى داشته‌اى تا رايت آسا راهنماى بندگانت شود و در ديارت چراغ فروغ بخش هدايت باشد و رشته‌ى پيمان وى به رشته‌ى پيمان خويش پيوسته‌اى و او را وسيله‌ى خشنودى خويش گردانيده و اطاعت وى را واجب ساخته و مردمان را از سركشى در برابرش بر حذر داشته و مقرر فرموده‌اى كه به هر چه فرمان مى‌دهد اطاعت نمايند و از هر چه باز مى‌دارد خوددارى ورزند و هيچ كس بر وى پيشى نجويد و كسى از وى واپس نماند و او همانا نگهدار آنهايى است كه بدو پناه مى‌جويند و او همانا حافظ پناه جويان و مامن گروندگان و دستاويز متمسكان و زيور جهانيان است.

(61) بار الها! به ولى خويش، به شكرانه‌ى نعمتى كه بدو ارزانى داشته‌اى، الهام فرماى كه به شكر نعمت تو پردازد و ما را نيز الهام بخش كه شكر نعمت وى به جاى آوريم و او را از پيش خود سلطنتى يارى بخش عطا فرماى و به آسانى راه پيروزى بر وى بگشاى و به نيرومندترين اركان قدرت خود يارى ده و پشت وى را استوار و بازويش را نيرومند ساز و زير نظر خود قرار ده و در سايه‌ى نگهدارى خود حفظش فرما و به وسيله‌ى فرشتگانت او را يارى ده و با سپاه نيرومندتر خود وى را نصرت بخش‌

(62) و به وسيله‌ى وى كتاب و حدود و سنن پيامبر خود را به پاى دار ! بار خدايا! درود تو بر وى و خاندانش و هر چه را ستمگران از معالم دينى تو مى‌رانيده‌اند به وسيله‌ى وى زنده‌ساز و زنگ جور ظالمان را بدو از طريقتت بزداى و به وسيله‌ى وى دشواريها را از راهت دور ساز و منحرفان را به وسيله‌ى او از ميانبردار و كسانى را كه آهنگ كژ ساختن راه راست تو را دارند نابود فرما

(63) و دل او را براى دوستانت نرم كن و دستش را بر دشمنان گشوده گردان، و مهربانى و رحمت و نازدلى و مهرش را به ما ارزانى فرما و چنان كن كه ما از شنوندگان و فرمان بران وى باشيم و در خشنودى وى در كوشيم و به ياريش شتابيم و در دفاع از وى در برابر خصمانش تلاش كنيم و بدينوسيله به تو و پيامبرت، كه بار خدايا درودت بر وى و خاندانش باد، تقرب حاصل كنيم.

(64) بار الها! و درود بر دوستان ايشان كه به مقام آنها معترف و پيرو طريق آنان و اقتضاءكننده به آثار و چنگ در زننده به دستگيره‌ى آنها و متمسك به دوستى و اقتداكننده به محبت و گردن نهنده به پيشوايى و تسليم شونده به فرمان و كوشنده در طاعت و چشم به راه ايام دولت ايشانند،

(65) درودى پاك بر ايشان و بر ارواح آنان نثار كن و كار آنها را بر اساس پرهيزگارى جمعيت بخش و حال ايشان را به سامان آر و توبه‌ى آنان را در پذير، چرا كه تو خود توبه‌پذير مهربانى و بهترين آمرزندگانى و ما را در دارالسلام بهشت با ايشان همراه فرما، اى مهربانترين مهربانان!

(66) بار خدايا! امروز روز عرفه، يعنى همان روزى است كه آن را شرافت بخشيده‌اى و گرامى داشته و عظمتش بخشيده و رحمت خويش را در آن گسترده‌اى و با عفو خود در آن بر ما منت نهاده‌اى و عطاى خويش را در آن فراوان فرموده و به وسيله‌ى آن بر بندگان خود تفضل نموده‌اى.

(67) بار خدايا! منم آن بنده‌اى كه پيش از خلقتم و پس از آفرينشم وى را مشمول نعمتهاى خود قرار داده‌اى و سپس او را در زمره‌ى آنهايى نهاده‌اى كه به دين خويش رهبرى كرده و به گزاردن حق خود توفيق عنايت و با ريسمان خود او را استوار نگاه داشته و وى را در حزب خود داخل كرده‌اى و وى را به راه آورده‌اى به گونه‌اى كه با دوستانت دوستى ورزد و با دشمنانت دشمنى نمايد،

(68) آنگاه فرمانش دادى و او اطاعت نكرد، منعش فرمودى و او به منع تو وقعى ننمود. از معصيت خود بازش داشتى، خلاف فرمان تو كرد و به ارتكاب همان اعمال برخاست كه از آنها منعش داشته بودى، اما نه بر سبيل عناد و گردنكشى، بلكه هواى نفس وى را به اعمالى فرا خواند كه تو مى‌خواستى خود را از آن بر كنار دارد و وى را از آتش ترسانده بودى. دشمن تو و دشمن او- شيطان- وى را اغوا كرد تا با همه‌ى آگاهى از عذابت، به ارتكاب معاصى برخاست. اينك به گذشت تو دل خوش كرده و به بخشايشت مطمئن گرديده است. با آنهمه دهش كه تو درباره‌اش فرموده بودى از ديگر بندگانت سزاوارتر بود كه چنان كه عمل كرده بود نكند.

(69) بار الها! اين منم كه در حال خوارى، خاضع و فروتن و ترسنده و مقر به گناهان بزرگى كه بر دوش مى‌كشم و خطاهاى سترگى كه مرتكب شده‌ام در پيش تو ايستاده‌ام و در سايه‌ى عفو تو و جوار رحمت تو پناه جسته‌ام و يقينا آگاهم كه مرا هيچ كس از تو زنهار ندهد و از كيفر تو امان نخواهد بخشيد.

(70) بار الها! اكنون كه روى به درگاه تو آورده‌ام، تو نيز آن پرده كه بر روى گناهكاران فرو مى‌كشى بر روى من نيز بكش و مرا ببخش، آن گونه كه به آن كس مى‌بخشى كه با تو از در تسليم درمى‌آيد و بر من دهش فرماى چون كسى كه تمناى آمرزش تو را دارد، چرا كه دهش تو هر چند كلان باشد در ديده‌ى تو به چيزى نسنجد.

(71) بار الها! درين روز مرا بهره‌اى مقرر فرما كه از آن به خشنودى‌ تو نائل گردم و مرا از ثوابى كه پرستندگانت را از آن نصيب است، تهى دست باز مگردان،

(72) چرا كه با آنكه نتوانسته‌ام از اعمال نيكو بسان ديگران چيزى شايسته تقديم دارم ولى اعتقاد به يگانگى و نفى اضداد و امثال را از تو تقديم كرده و از درهايى به نزد تو درآمدم كه تو خود فرموده‌اى كه از آن درها به جانب تو درآيند و به پيشگاه تو به چيزى نزديكى طلب كرده‌ام كه تا بدان تقرب نجويند به تو نزديك نيارند شد.

(73) آنگاه از پى آن تقرب به درگاه تو طلب توبه كرده با خاكسارى و خضوع و نيك گمانى به تو و اعتماد به رحمتت اميد به تو را كه اميدواران از آن نوميد نشوند شفيع خود گردانيده‌ام‌

(74) و در خواست من از تو چون سئوال شخص ناچيز خوار و ترسان بينواى زنهار خواهى است كه با بيم و زارى و پناه‌جويى، نه از سر گردنكشى و متكبرانه و اعتلا جويانه، بلكه از روى دلالت فرمان بران، و نه رفعت طلبى، به اتكاء پايمردى شفيعان به نزد تو آمده باشد.

(75) و از اين گذشته من كمترين كمتران و خوارترين خوارترانم، چونان ذره‌اى يا ناچيزتر از آن! پس اى كسى كه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌ورزى، و ناز پروردگان را زمان مى‌دهى و گنهكاران و لغزش پيشگان را مشمول گذشت خود مى‌كنى، و خطاكاران را مهلت عطا مى‌كنى،

(76) منم آن بدكار معترف و خطا پيشه‌ى لغزنده‌

(77) و منم كه دليرانه از حد خود پا فراتر نهاده‌ام،

(78) و منم كه عامدا نسبت به تو سركشى ورزيده‌ام،

(79) و من همانم كه كردارهاى بد خود را از بندگانت مستور داشته و در پيش تو آشكار ساخته‌ام.

(80) من همانم كه از بندگانت بيمناك بوده ولى خود را در سايه‌ى تو ايمن ديده‌ام.

(81) منم كه از شكوه تو نترسيده و از خشمت نهراسيده‌ام.

(82) من بر خويشتن جنايت كرده‌ام.

(83) منم كه در گرو بلاى شخص خويشم،

(84) من همان كم آزرمم‌

(85) كه گرفتار رنجى طولانيم.

(86) تو را سوگند به حق آن كس كه وى را از ميان خلق خود برگزيده‌اى و او را پسنديده‌اى و وى را از ميان آفريدگانت اختيار و براى انجام كار خود گزيده‌ى خويش ساخته و طاعتش را به طاعت خود در پيوسته و نافرمانيش را چون نافرمانى نسبت به خود قلمداد كرده‌اى.

(87) به حق آن كس كه دوستى او را به دوستى خود مقرون و دشمنيش را با دشمنى با خودت همسان دانسته‌اى، در اين روز مرا مانند كسانى كه از گناه بيزارى جسته و به سوى تو پناه آورده و توبه كرده و به آمرزش تو پيوسته‌اند، تشريف عفو در پوش‌

(88) و از هر چه پرستندگان و نزديكان خود را بهره‌مند مى‌فرمايى مرا نيز نصيب بخش، بدان گونه كه وفاكنندگان به پيمانت و آنهايى را كه در نيايش تو تن به رنج درمى‌دهند و در خشنوديت كوشا مى‌باشند و آنان را خاص خود مى‌گردانى،

(89) مرا نيز به علت كوتاهى در بندگى يا پا فراتر نهادن از حد خويش و مرز احكامت، مواخذه مفرماى.

(90) و مرا خرد خرد و غافلگيرانه گريبان مگير مانند استدراج كسى كه خير خود از من باز گرفت و حتى تو را هم در نعمت بخشى او به من سهيم نشمرد.

(91) و مرا از خواب سنگين غافلان و خواب سبك اسراف ورزان و خمارى اهل خذلان بيدار ساز

(92) و دلم را به كارى بر گمار كه فرمان پذيران را بدان گماشته‌اى و نيايشگران را بدان واداشته‌اى و آسان‌گيران را بدان رهانيده‌اى‌

(93) و مرا پناه ده از آنچه مايه‌ى دوريم از تو مى‌شود و ميان من و ميان بهره‌ى من از تو فاصله ايجاد مى‌كند و از مقصود من كه پيش توست باز مى‌دارد

(94) و راه نيكوكاريها را به سوى خودت و پيشى جستن در مورد آنها را آنگونه كه خود فرمان داده‌اى و سر و همسرى در انجام آنها را، همانگونه كه تو خود خواسته‌اى، براى من آسان فرماى‌

(95) و مرا در جرگه‌ى سهل‌انگاران به وعيدت تباه مگردان‌

(96) و مرا در زمره‌ى كسانى كه هدف كيفرت شده‌اند، هلاك مفرما

(97) و مرا در شمار منحرفان از راه خويش خرد و شكسته مگردان.

(98) و از گردابهاى فتنه رهايى بخش و از غافلگير شدن و از تنگناهاى بلايا در امانم بدار

(99) و ميان من و دشمنى كه سر گمراهيم دارد و آرزويى كه مايه‌ى هلاكت من است و زيانى كه مرا فرو گيرد حائل شو!

(100) از من چونان كسى كه پس از خشمت بر وى از او خشنود نگشته‌اى رخ بر متاب‌

(101) و از اميدوارى به خود نوميد مفرماى، آنگونه كه ياس از رحمتت بر من چيره شود

(102) و چندان هم مرا سرشار از نعمت مفرماى كه ديگر تاب آن را نداشته باشم كه در زير بار محبت تو گرانبار گردم،

(103) و مرا از دست فرو مگذار مانند فروگذاشتن كسى كه در وى خيرى متصور و تو را با وى كارى و بازگشت وى با سودى همراه نباشد،

(104) و مرا مانند كسى كه از ديده‌ى عنايت تو افتاده باشد و دچار شوربختى شده ميفكن، بلكه دستم را بگير تا از فرو افتادن اهل ترديد و دهشت هراسندگان و لغزش مغروران و از ورطه‌ى هلاك شدگان رهايى يابم‌

(105) و از آن گرفتارى كه طبقات بردگان و كنيزانت را بدان دچار مى‌كنى، مرا معاف فرما و بدرجات كسى رسان كه بدو عنايت مى‌ورزى و مشمول نعمتهاى خود مى‌دارى و از وى خشنود گشته‌اى و وى را عمر خوش داده و نيك ميرانده‌اى،

(106) و خوددارى از بى‌ارج شدن اعمال نيك و از ميان رفتن بركات را طوق گردنم گردان‌

(107) و شعار انزجار از زشتيهاى گناهان و رسواييهاى معاصى بر قلبم درپوشان‌

(108) و مرا به چيزى كه آن را جز به مدد تو درنمى‌يابم مشغول مدار

(109) و مهر دنياى پست را از قلبم ريشه كن فرماى، (همان علاقه‌اى) كه مرا از آنچه پيش توست و از طلب وسيله به سوى تو و از تقرب به سوى تو باز مى‌دارد،

(110) و راز و نياز در تنهايى و مناجات شبانگاهان و روزانه را براى من بياراى‌

(111) و مرا آن گونه خوددارى بخش كه در نتيجه ترس مرا به تو نزديك سازد و از ارتكاب محارم دور دارد و از اسيرى گناهان بزرگ برهاند.

(112) و مرا از چركى عصيان پاك فرما و از من پلشتى خطاها را بزداى و بر من پيراهن عافيت خود را در پوشان و رداى عافيت خويش را در برم كن و با تشريف نعمتهاى خويشم بياراى و نعمتها و دهشهاى خود را بر من پياپى فرما

(113) و با توفيق خويشم مويد ساز و به نيت پاك و سخن پسنديده ياريم بخش و به جاى نيرو و توان خود، مرا به قوت و توان خويش وامگذار

(114) و آن روز كه براى ديدار خويشم برمى‌انگيزى مرا در پيش دوستانت رسوا مگردان و يادت را از خاطرم مبر و شكرت را از من سلب مكن، بلكه در حالات سهو و هنگامى كه نادانان دستخوش غفلت مى‌شوند سپاس خود را ملازم جانم فرما و الهامم بخش كه در برابر آنچه عطايم داده‌اى ثنايت گويم و بر آنچه به سويم فرستاده‌اى از در اقرار درآيم‌

(115) و رغبتم را به سوى تو فراتر از رغبت هر رغبت‌كننده‌اى قرار ده و سپاسم را فراتر از سپاس هر سپاس‌كننده گذار،

(116) و در وقت بينوايى چون به سوى تو نالم مرا فرو مگذار و به حكم اعمالى كه به سوى تو فرستاده‌ام مرا هلاك مگردان و آنگونه كه با معاندان خود برخورد مى‌كنى با من برخورد مكن، چرا كه من تسليم توام، ولى مى‌دانم كه حجت تو راست و تو به فضل و دهش سزاوارترى و به احسان خوگرى و شايسته‌ى تقوى و مغفرتى و همانا تو به عفو كردن سزاوارترى تا كيفر دادن و به پرده‌پوشى نزديكترى تا پرده درى!

(117) پس مرا به حياتى نيكو زنده‌بدار كه طبق دلخواهم صورت پذيرد و تا به آنچه دوست دارم نائل آيم ولى به كارى دست نيازم كه تو آن را خوش نمى‌دارى، يا مرتكب چيزى نگردم كه تو از آن نهى فرموده‌اى و مرا بميران چون آن كس كه روشنائى او پيشاپيش او از دست راستش حركت مى‌كند.

(118) مرا در برابر خود ذليل گردان و پيش بندگان خود عزيزدار و چون با تو خلوت كنم مرا فروتن ساز و در ميان بندگان خود سرفراز دار و از هر كسى كه نيازى به من ندارد بى‌نياز فرما و هر چه بيشتر نيازمند درگاه خويش گردان.

(119) مرا از نكوهش دشمنان و نزول آفت و خوارى و دردسر در پناه خود دار. از آن عيوب و كمبودهاى من كه خود به خوبى از آنها واقفى چشم‌پوشى فرما، همانند آن كس كه اگر بردبارى جلوگير او نمى‌شد كيفر مى‌كشيد و اگر راه مدارا نمى‌سپرد گناه را كيفر مى‌داد.

(120) و هر گاه خواهى كه بر قومى فتنه يا بلايى فرود آورى مرا كه به سوى تو پناه جسته‌ام، در اين ميانه، رهايى بخش و همانگونه كه در اين جهانم در موضع مردم رسوا بر پاى نداشته‌اى در آن سراى نيز در جايگاه مردم رسوا بر پا مدار

(121) و درباره‌ى من نعم اين جهانى را با دهش‌هاى آن جهانى و فوايد كهن را با عوايد تازه همبود ساز و زندگانى مرا آن اندازه طولانى مكن كه به سخت‌دلى من انجامد، و بر سرم حادثه‌اى دردآور و سخت فرود مياور كه سطوت و رونق مرا زايل كند و مرا به مقامى دون كه قدر و منزلت مرا ناچيز سازد يا به نقيصه‌اى كه بر اثر آن حيثيت خود را از دست بدهم گرفتار مكن.

(122) و مرا چنان بيم‌زده مفرما كه هراس من به ياس منتهى شود و مرا چنان مترسان كه دهشت بر قلبم مستولى گردد. چنان فرما كه بيم من تنها از عذاب تو باشد و دهشتم از بيم دادن و هشدار تو و هراسم هنگام تلاوت آيات كتاب تو باشد

(123) و شبم را به شب زنده دارى در نيايشت و خلوت گزينى و تجرد براى تو و گشودن بار نيازم بر در خانه‌ات و پافشارى در طلب براى رهائيم از دوزخ و زنهار يافتنم از عذابى كه خطاكاران در آن گرفتارند صرف فرما.

(124) مرا در وادى عصيان سرگشته رها مفرما و تا زنده‌ام در ورطه‌ى سهو و ناآگاهيم وا منه و مرا در حالتى ميانداز كه ديگران از من پند يابند يا موجب عبرت همگان گردم و براى بينندگان مايه‌ى گمراهى مكن و در حلقه‌ى گرفتاران مكر خود دچار مكر مساز و هنگام انعام به جاى من كس ديگر را بر مگزين و نامم را تغيير و تنم را دگرگون مفرما و مرا مايه‌ى ريشخند مردم و سخره‌ى خود مگردان و جز پيرو خشنودى خود و در پى‌تلاش براى انتقام از خصمانت بكار مينداز.

(125) خنكى عفو، شيرينى رحمت، روح و ريحان و نعيم بهشتيت را به من ارزانى دار و طعم آن فراغت بالى را كه مايه‌ى دوستى توست و كوششى را كه موجب نزديكى به تو مى‌گردد به من بچشان و ارمغانى از ميان ارمغانهايت به من ارزانى دار

(126) و سودايم را پر سود فرما و بازگشتم را بى‌زيان گردان، و مرا از مقام قرب خود بيمناك و به شوق ديدارت مشتاق گردان و توفيق توبه‌ى نابم نصيب كن، به گونه‌اى كه گناهان خرد و كلان را با آن بر جاى نگذارى و خطاياى آشكار و نهان را باقى ننهى.

(127) كينه‌ام را نسبت به مردم مومن از سينه‌ام بركن و دلم را با فروتنان مهربان فرما و با من چنان معامله كن كه با نيكوكاران مى‌كنى و زيور پرهيزگارانم در پوش و نام نيك روز افزون مرا بر زبان آيندگان روان گردان و مايه‌ى ذكر خير پسينيان قرار ده و در زمره‌ى پيشينيان (مومنان صدر اسلام) بر انگيز.

(128) و گسترش دهشت را بر من تمام كن و فراخ نعمتى را به حد كمال و با كرامتهاى پياپى بر من ارزانى دار. دستهاى مرا از عطاياى خود بيا كن و مواهب نيكوى خود را به سوى من روان گردان. مرا در بهشتى كه براى برگزيدگان خود آراسته‌اى در همسايگى هر چه نيكوتران از دوستانت جاى ده و در مقاماتى كه براى دوستدارانت تدارك ديده شده مرا تشريف‌هائى هر چه نيكوتر در پوشان و

(129) در نزد خويش براى من آسايشگاهى مطمئن كه در آن بيارامم و ديده را بدان روشن گردانم در نظر گير و كيفر مرا با گناهان بزرگم مسنج و در آن روز كه پرده از روى كارها بر داشته مى‌شود هلاكم مكن و هر گونه دودلى و شبهه از لوح دلم بزداى و از هر رحمتى راهى به سوى حق براى من باز فرما و سهم مرا از مواهب نعمتهاى خويش بيفزاى و نصيبم را از احسان خود به فضل خويش فراوان فرماى،

(130) و دلم را به آنچه پيش توست مطمئن ساز و همتم را يكسره متوجه كار خود ساز و مرا به كارى گمار كه خاصان درگاه خود را بدان مى‌گمارى و چون خردها دستخوش غفلت شوند، دلم را به آب طاعت خود سيراب ساز و توانگرى و پاكدامنى و آسايش و بى‌نيازى و تندرستى و گشايش و آرامش دل و عافيت را برايم به يك جا گرد آور !

(131) حسناتم را با گناهى كه بدان آميخته شود تباه مگردان. خلوتهايم را با واردات بلا انگيزى كه عارض مى‌گردد ضايع مكن. آبروى مرا نگاه دار تا چيزى از مردم روزگار در خواست نكنم و مرا از خواهش از آنچه فاسقان دارند بازدار

(132) و مرا پشتيبان ستمگران مساز و مرا از همدستى و هميارى در محو كتاب خود در امان دار و از آنجا كه خود ندانم با نگهبانى خودت، كه مايه‌ى نگهبانى من از هر گناه باشد، نگاهبانى فرماى. درهاى توبه و رحمت و مهرورزى بسيار خود را بر رويم گشاده ساز كه من از رغبت كنندگان به درگاه توام. نعمت خود را بر من تمام فرما كه تو خود بهترين نعمت دهندگانى.

(133) باقيمانده‌ى زندگانى مرا براى جلب خشنودى خود در حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانيان! و درود بر محمد و خاندان طيب و پاكش و جاودانه سلام بر ايشان باد!