دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) سپاس خدائى را كه پروردگار جهانيان است‌

(2) بار الها، سپاس تو را اى پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين اى صاحب بزرگى و اغراز اى پروردگار پروردگاران، و اى معبود هر معبود، و اى آفريننده‌ى هر موجود، و اى وارث هر چيز، (تو اى آن خدائى كه) چيزى به او نمى‌ماند، و علم چيزى از او پوشيده نمى‌ماند و او به هر چيز محيط و همه چيز را نگهدار است‌

(3) تو اى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه يكتاى بى‌همتاى فرد بى‌مانندى‌

(4) و تو اى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه كريم به منتهاى كرم و عظيم در نهايت عظمت و بزرگ در كمال بزرگى هستى،

(5) و تو اى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه بلند مرتبه و در منتهاى بلندى مقام و شديد الانتقامى‌

(6) و توئى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه بخشنده و مهربان و دانا و بر حقيقت اشياء واقفى،

(7) و تو اى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه شنوا و بينا و قديم و آگاه بر اسرارى.

(8) و توئى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه كريمى و در كرم از همه افزونى و دائم و جاويدى.

(9) و توئى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه پيش از هر چيز آغازى و پس از هر شمار انجامى،

(10) و توئى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه در اوج بلندى خود نزديك و در نزديكى خود بلندى-

(11) و توئى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه صاحب جمال و بزرگى و كبريا و ستايشى،

(12) و تو اى خدائى كه نيست معبودى جز تو كه همه چيز را بدون اصل (و مايه‌اى)، پديدآورده‌اى و صورتها را بدون انگاره نقش بسته‌اى و ساخته‌ها را بدون اقتباس ساخته‌اى،

(13) توئى كه هر چيز را به مقياس حكمت اندازه گرفته‌اى و هر چيز را براى انجام وظيفه‌اى روبراه كرده‌اى و ماسوا را سامان بخشيده‌اى.

(14) توئى كه در آفرينشت شريكى تو را كمك نداده و در فرمانرواييت وزيرى برايت وزارت نكرده و ناظر و نظيرى براى تو نبوده‌

(15) توئى كه اراده كرده‌اى، پس اراده‌ات لازم گشته، و داورى كرده‌اى پس داوريت (بر آئين) عدل بوده و حكم كرده‌اى پس حكمت (بر اساس) انصاف بوده.

(16) توئى كه مكانى تو را فرانمى‌گيرد و در برابر سلطت (سلطانيت) سلطانى بپا نخواسته و برهان و بيانى تو را عاجز نساخته است،

(17) تواى كه همه چيز را يكايك به شمار آورده‌اى و براى هر چيز مدتى قرار داده‌اى و هر چيز را (به مقياس حكمت) اندازه گرفته‌اى،

(18) تويى كه مرغ وهم به اوج ذاتت نرسيده و دست فهم از دامن كيفيتت كوتاه مانده و مكانى ندارى كه به چشمها درك شود.

(19) توئى كه پايان ندارى تا محدود كردى، و در خاطرى مصور نشده‌اى تا درك شوى. و فرزندى نياورده‌اى تا زائيده شده باشى،

(20) و توئى كه ضدى با تو نيست تا با تو معارضه كند و همتائى برايت نيست، تا بر تو غلبه كند و كسى در گوهر با تو شريك نيست تا با تو برابرى كند.

(21) توئى كه آغاز كرده‌اى و اختراع نموده‌اى و حادث كرده‌اى و پديد آورده‌اى و ساختمان هر چه را ساخته‌اى محكم نهاده‌اى.

(22) منزهى تو! چه بزرگ است شان تو! و چه بلند است در همه جا منزلت تو! و چه آشكار ساخته است حق را فرقان تو!

(23) منزهى تو! اى صاحب لطفى كه چه بسيار است لطفت! و اى مهربانى كه چه بسيار است مهربانيت! و اى حكيمى كه چه بسيار است شناسائيت!

(24) منزهى تو اى پادشاهى كه چه عزيز و نيرومند است سلطنتت! و اى صاحب جودى كه چه عظيم است توانگريت! و اى بلند پايه‌اى كه چه بلند است پايگاه رفعتت! توئى صاحب جمال و بزرگى و كبرياء و ستايش،

(25) منزهى تو! دست خود را به خوبيها گشوده‌اى و هدايت از جانب تو شناخته شده، پس هر كه تو را براى دين يا دنيا طلب كند تو را خواهد يافت.

(26) منزهى تو! هر كه در عالم علمت گذشته در پيشگاهت خاضع و هر چه زير عرش توست در برابر عظمتت خاشع است و همه‌ى آفريدگانت براى تو رشته‌ى تسليم به گردن نهاده‌اند.

(27) منزهى تو! با هيچيك از حواس برونى و درونى احساس نمى‌گردى و با دست سودن و تماس جسم درك نمى‌شوى و كسى را نيروى حيله‌گرى با تو و دور ساختن تو و نزاع با تو و غلبه‌ى بر تو و جدال با تو و فريب دادن تو و مكر كردن با تو نيست.

(28) منزهى تو! راه تو كوبيده و هموار است، و كار تو حق و صواب است، و زنده‌ى جاويد مرجع حاجتها توئى.

(29) منزهى تو! گفتارت حكمت و فرمانت لازم و اراده‌ات جازم است.

(30) منزهى تو! مشيتت را ردكننده‌اى و كلماتت را تغييردهنده‌اى نيست.

(31) منزهى تو، اى خدائى كه فروغ آياتت غالب است و پديدآورنده‌ى آسمانها و آفريننده‌ى جانهائى.

(32) سپاس تو را، سپاسى كه به دوام تو دائم ماند.

(33) و سپاس تو را، سپاسى كه به نعمت تو جاويد بپايد.

(34) و سپاس تو را سپاسى كه با كردار و احسانت برابر باشد،

(35) و سپاس تو را سپاسى كه بر خشنوديت بيفزايد،

(36) و سپاس و و شكرى تو را كه با سپاس هر سپاسگزارى توام باشد و شكر هر شاكرى از آن فروماند،

(37) سپاسى كه سزاوار غير تو نباشد و وسيله‌ى تقرب به غير تو نشود،

(38) سپاسى كه موجب دوام سپاس اول گردد و به وسيله‌ى آن، دوام سپاس آخر درخواست شود:

(39) سپاسى كه برگردنش زمانها مضاعف گردد و به افزايشهاى پياپى فزونى گيرد:

(40) سپاسى كه حسابداران از شمردنش فرومانند، و آنچه نويسندگان در نامه‌ات نوشته‌اند افزون شود:

(41) سپاسى كه با عرش بزرگت همسنگى كند و با كرسى بلند پايه‌ات برابرى نمايد،

(42) سپاسى كه ثوابش از جانب تو كامل شود. و مزدش همه‌ى مزدها را فراگيرد:

(43) سپاسى كه برونش با درون و درونش با صدق نيت موافق باشد:

(44) سپاسى كه هيچ آفريده به مانند آن تو را سپاس نكرده باشد و جز تو هيچكس فضل آن را نشناسد،

(45) سپاسى كه هر كس در انجامش كوشش كند (از جانب تو) يارى شود و هر كه كمانش را بكشد (از نيروى تو) تاييد گردد،

(46) سپاسى كه هر چه سپاس آفريده‌اى جمع كند و هر چه را بعد از اين بيافرينى در رشته‌ى انتظام كشد،

(47) سپاسى كه هيچ سپاس از آن سخن تو نزديكتر و هيچ كس از آن كس كه اينگونه سپاس گويد سپاسگزارتر نباشد.

(48) سپاسى كه به كرمت به سبب فراوانيش موجب افزونى نعمتها شود، و تو خود به آئين تفضل آن را پياپى با افزونى پيوسته سازى-

(49) سپاسى كه زيبنده‌ى ذات كريم تو باشد و با عز جلالت برابرى كند.

(50) پروردگارا بر محمد و آل محمد- كه برگزيده و پسنديده و گرامى و مقربست- بهترين رحمتهاى خود را بفرست و او را به كاملترين بركاتت بركت ده و با كام‌بخشترين مهربانيت درباره‌اش مهربانى كن‌

(51) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست. چنان رحمت پاكيزه‌اى كه پاكيزه‌تر از آن رحمتى نباشد، و رحمت فرست بر او، رحمت فزاينده‌اى كه فزاينده‌تر از آن رحمتى صورت نبندد و رحمت فرست بر او رحمت خوشنودئى كه رحمتى برتر از آن نباشد.

(52) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست، رحمتى كه او را خشنود سازد و بر خشنوديش بيفزايد. و رحمت فرست بر او رحمتى كه تو را خشنود سازد و بر خشنوديت از او بيفزايد. و رحمت فرست بر او رحمتى كه جز آن را بر او نپسندى و غير او را سزاوار آن رحمت ندانى.

(53) پروردگارا، بر محمد و آلش رحمت فرست رحمتى كه از منتهاى خشنوديت درگذرد و پيوندش به بقاء تو پيوسته گردد و فانى نشود همچنانكه كلمات تو فانى نمى‌شوند.

(54) پروردگارا بر محمد (ص) و آلش رحمت فرست، رحمتى كه صلوات فرشتگان و پيغمبران و رسولان و پيروان تو را به رشته‌ى انتظام آورد و بر صلوات بندگانت از جن و انس و پذيرندگان دعوتت مشتمل باشد و صلوات هر كه را از انواع خلق خود كه آفريده‌اى و پديد آورده‌اى مجتمع سازد.

(55) پروردگارا، رحمت فرست بر او و آلش چنان رحمتى كه بر هر رحمت ديرينه و تازه‌اى محيط باشد. و رحمت فرست بر او و آلش چنان رحمتى كه نزد تو و غير تو پسنديده باشد، و همراه آن رحمتهائى بيافرينى كه هنگام آفريدن آنها رحمتهاى نخستين را دوچندان سازى و بر گردش روزگار در جريان افزايش گذارى تا غير تو كسى نتواند آن را شمرد.

(56) پروردگارا، رحمت فرست بر پاكيزه‌تران از اهل بيت او كه ايشان را براى (قيام به) امر خود برگزيده‌اى. و خزانه‌داران علم و نگهداران دين و جانشينان خويش در زمين و حجتهاى خويش بر بندگان خود قرار داده‌اى- و ايشان را به خواست خود از پليدى و آلودگى يكباره پاك كرده‌اى، و وسيله‌ى توسل به خود و راه بهشت خود ساخته‌اى.

(57) پروردگارا رحمت فرست، بر محمد و آلش- چنان رحمتى كه به وسيله آن بخشش و اكرامت را درباره‌ى ايشان بزرگ گردانى و همه چيز را از عطايا و تبرعات خود را درباره‌ى ايشان كامل سازى و بهره‌ى ايشان را از عوائد و فوائد خود سرشار كنى.

(58) پروردگارا، رحمت فرست بر او و بر ايشان، رحمتى كه آغازش را حدى و مدتش را فرجامى و آخرش را پايانى نباشد.

(59) پروردگارا، بر ايشان رحمت فرست، به وزن عرش خود و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانهايت و آنچه بالاى آنها است، و به شماره‌ى زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميان آنها است، چنان رحمتى كه ايشان را به وسيله‌ى آن به كمال قرب خود رسانى و براى تو و ايشان (مايه‌ى) خشنودى باشد، و جاودانه به نظائر آن رحمتها پيوسته باشد.

(60) بار الها، تو در هر زمان دين خود را به وسيله‌ى پيشوائى تاييد فرموده‌اى كه او را براى بندگانت به عنوان علم و در كشورهايت به جاى منار (هدايت) برپا داشته‌اى، پس از آنكه پيمان او را به پيمان خود پيوسته و او را وسيله‌ى خشنودى خود ساخته‌اى و طاعتش را واجب كرده و از نافرمانيش بيم داده‌اى او به اطاعت فرمانهايش و به باز ايستادن در برابر نهيش و سبقت نجستن بر او و واپس نماندن از او، فرمان دادى. پس او نگهدار پناهندگان و ملجا مومنان و دستاويز متمسكان و جمال جهانيان است.

(61) بار الها، پس ولى خود را به شكر آنچه بر او انعام فرموده‌اى، ملهم ساز، و ما را همچنان به شكر نعمت وجود او ملهم فرماى و او را از جانب خود سلطنتى يارى‌دهنده عطا فرماى و درهاى كاميابى و پيروزى را به آسانى بر او بگشاى، و او را به نيرومندترين تكيه‌گاه خود مدد ده، و پشت گرم ساز، و بازويش را نيرو بخش و به چشم عنايت منظورش دار و به نگهداريت حمايتش كن و به فرشتگانت ياريش ده، و او را به پيروزترين سپاهت امداد فرماى،

(62) و كتاب و حدود خود و شريعتها و سنتهاى پيغمبرت را (كه رحمتهايت بر او و آل او باد) به وسيله‌ى او بپا دار و آنچه را از نشانهاى دينت كه ستمكاران مى‌رانده‌اند به او زنده ساز، و زنگ جور ظالمان را به او از شريعت بزداى، و سختى و ناهموارى را به وسيله‌ى او از راه خود برطرف كن، و منحرفين از صراط خود را به وسيله‌ى او از ميان بردار و آنان را كه قصد كج ساختن راه راست تو دارند، هلاك نماى،

(63) و دل ولى خود را درباره‌ى دوستانت نرم كن، و دستش را بر دشمنانت گشوده ساز، و مهربانى و رحمت و عطوفت و شفقتش را به ما ارزانى دار. و چنان كن كه ما از شنوندگان و مطيعان او شويم، و در راه رضايش پوينده و در نصرت او و دفاع از او يارى‌كننده باشيم. و به اين وسيله به سوى تو و پيغمبرت كه رحمتهايت اى بار خداى بر او و آلش باد تقرب جوئيم.

(64) بار الها، و رحمت فرست بر دوستان ايشان كه معترف به مقام و تابع راه روشن و پيرو آثار و چنگ زننده به دستاويز و متمسك به دوستى و مقتدى به امامت و گردن نهنده‌ى فرمان و كوشنده‌ى در طاعت و منتظر ايام (دولت) و چشم دوخته‌ى بر ايشانند، رحمتهاى بابركت و پاكيزه و فزاينده‌اى كه بامدادان و شامگاهان، در رسند،

(65) و درود فرست بر ايشان و بر جانهاشان و كارشان را بر (اساس) تقوى فراهم ساز و احوالشان را به صلاح آر و توبه‌ى ايشان را بپذير زيرا كه توئى توبه‌پذير مهربان و بهترين آمرزندگان، و ما را به رحمت خود در دارالسلام (بهشت) با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان،

(66) بار الها، اين روز عرفه روزى است كه آن را تشريف بخشيده‌اى و گرامى داشته‌اى و عظمت داده‌اى، رحمتت را در آن گسترده‌اى و عفوت را در آن انعام فرموده‌اى و عطايت را در آن فراوان كرده‌اى و به وسيله‌ى آن بر بندگانت تفضل فرموده‌اى.

(67) بار الها، و من آن بنده‌ى توام كه پيش از آفريدنش و پس از خلقتش بر او انعام كرده‌اى پس او را از كسانى قرار داده‌اى كه به دين خود رهبرى نموده‌اى و بر انجام حق خود توفيق داده‌اى، و او را با رشته‌ى (ولايت و دين) خود نگاهداشته‌اى، و در حزب خود وارد كرده‌اى و به دوستارى دوستانت و دشمنى دشمنانت ارشاد فرموده‌اى‌

(68) با اين همه او را فرمان داده‌اى پس فرمان نبرده‌اى و منع كرده‌اى، پس باز نايستاده و از نافرمانى خود نهى كرده‌اى، پس از امر تو به نهيت شتافته، نه از روى عناد با تو و نه از جهت گردنكشى بر تو، بلكه هواى نفسش او را به آنچه از آنش رانده و ترسانده‌اى خوانده و دشمن تو و دشمن او و برابر آن يارى كرده تا در حال معرفت به تهديد و اميدوارى به عفو و وثوق به گذشت تو بر آن كار اقدام كرده در صورتى كه او- با وجود آن همه انعامى كه درباره‌اش فرموده‌اى سزاوارترين بندگان تو بود كه (به آن كار اقدام) نكند،

(69) و اينك منم در پيشگاهت كه خوار و ذليل و خاضع و خاشع و ترسان و به گناه عظيمى كه بر دوش كشيده‌ام و به خطاهاى بزرگى كه مرتكب شده‌ام معترفم و از عفو تو پناه خواه و به رحمت تو ملتجيم و يقين دارم كه امان‌دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد و بازدارنده‌اى مرا از تو باز نمى‌دارد.

(70) پس (در برابر اين اعتراف و عقيده) ستر و پوششى را كه بر گناهكار مى‌پوشى بر من بپوش و عفوى را كه به تسليم شونده‌ى خود مى‌بخشى به من ببخش و آمرزشى را كه چون به شخص اميدوار عطا كنى در نظرت بزرگ نمى‌ماند بر من انعام نماى.

(71) و در اين روز مرا بهره‌اى قرار ده كه به وسيله‌ى آن نصيبى از خشنودى تو برسم. و مرا از چيزى كه بندگان كوشا در عبادتت، به ارمغان مى‌آورند تهيدست برمگردان،

(72) و من اگر چه اعمال شايسته‌اى را كه ايشان پيش فرستاده‌اند، نفرستاده‌ام: ولى بيگانه‌پرستى تو را و نفى اضداد و امثال و اشباه از تو را پيش فرستاده‌ام، و از آن درها كه فرمان داده‌اى به سوى تو آمده‌ام و به آنچه كسى جز با تقرب به آن به قرب تو نرسد تقرب جسته‌ام.

(73) آنگاه، بازگشت به سوى تو و خوارى و زارى در پيشگاه تو و نيك‌بينى نسبت به تو و اعتماد به رحمتت تو را بدرقه‌ى آن كرده‌ام. و اميد به تو را، كه كم وقتى اميدوار از آن نوميد مى‌شود ضميمه‌ى آن ساخته‌ام‌

(74) و مانند مسئلت (شخص) حقير خوار نيازمند فقير ترسنده‌ى امان خواهنده از تو مسئلت مى‌كنم. و با اين احوال مسئلتم از روى ترس و زارى و پناه‌خواهى و ملجاطلبى است، نه از روى گردنكشى در اثر تكبر متكبران، و نه از روى بلندپروازى از روى جرات و خاطرجمعى طاعتكاران، و نه از روى ترفع به اعتماد شفاعت شفيعان،

(75) و من گذشته از اين (اعتراف) كمترين كمتران و خوارترين خوارتران و مانند ذره‌اى يا كمتر از آنم پس اى كسى كه در مواخذه‌ى بدكاران شتاب نكرده‌اى و اسراف‌كاران را نمى‌رانى و اى كسى كه به آئين انعام از لغزندگان درمى‌گذرى و از راه تفضل خطاكاران را مهلت مى‌دهى،

(76) منم آن بدكار معترف، خطاكار لغزنده‌

(77) منم كه از روى تجرى در برابر تو قدم فرانهاده‌ام.

(78) منم كه از روى عمد تو را نافرمانى كرده‌ام.

(79) منم كه از بندگان تو پرده‌پوشى كرده و با تو آشكارا به مخالفت برخاسته‌ام.

(80) منم كه از بندگان تو ترسيده و از تو ايمن شده‌ام،

(81) منم كه از هيبت تو نهراسيده و از خشمت نترسيده‌ام.

(82) من آن جنايتكار درباره‌ى خويشم‌

(83) من آنم كه در گرو بلاى خويشتنم،

(84) من آن كم آزرمم،

(85) من آن گرفتار به رنج طولانيم‌

(86) (تو را قسم مى‌دهم) به حق آنكه او را از خلق خود برگزيده‌اى و او را براى خود پسنديده‌اى به حق آنكه او را از آفريدگانت اختيار كرده‌اى و براى كار خود گزيده‌ى خويش ساخته‌اى، به حق آنكه طاعتش را به طاعت خود پيوسته‌اى و نافرمانيش را مانند نافرمانى خود كرده‌اى، به حق آنكه دوستيش را به دوستى خود مقرون و دشمنيش را به دشمنى خود پيوسته‌اى، مرا در اين روز چنان جامه‌ى (عفوى) بپوشان كه بر آن كس مى‌پوشانى، كه با حال بيزارى از گناه نزد تو زارى كند و در حال توبه به طلب آمرزشت پناه آورد

(87) و مرا به آن گونه كه اهل طاعت و قرب و منزلت خود را سرپرستى مى‌كنى سرپرستى كن‌

(88) و مرا اختصاص ده به آنچه اختصاص مى‌دهى كسى را كه به عهد تو وفا كرد و جانش را در راه تو به رنج انداخت و براى خشنوديت خسته كرد.

(89) و مرا به كوتاهى در حق تو و تجاوز از حد خويش در محرمات تو و تجاوز از (مرز) احكامت مواخذه مفرماى،

(90) و به وسيله‌ى مهلت دادن به من خام و غافلگير مساز مانند غافلگير ساختن كسى كه خير خود را از من باز گيرد و چنان پندارد كه بهره‌ى من تنها به دست اوست و حتى تو را هم در انعام بر من شريك و سهيم نداند،

(91) و مرا از خواب بى‌خبران و خواب‌آلودگى اسرافكاران و چرت مخذولان بيدار ساز

(92) و دلم را به راهى ببر كه طاعتكاران را به آن گماشته‌اى و كوشش‌كنندگان در عبادتت را در آن مسخر ساخته‌اى و مسامحه‌كاران را به وسيله‌ى آن رهانيده‌اى،

(93) و مرا پناه ده از آنچه موجب دوريم از تو شود، و ميان من و بهره‌ام از تو حائل گردد و از مقصود خود باز دارد.

(94) و پوئيدن راه خيرات را به سوى خود و سبقت جستن به آنها را از آنچه كه خود فرموده‌اى و منازعه در انجام و اعمال خير را، بر آنگونه كه تو خواسته‌اى، برايم آسان كن-

(95) و در زمره‌ى سهل‌انگاران به تهديد و وعيد خود، تباه مساز،

(96) و در جمله‌ى كسانى كه در معرض دشمنيت درآمده‌اند هلاك مكن،

(97) و در عداد منحرفين از راه خود درهم مشكن‌

(98) و از گردابهاى فتنه رهائى ده و از گلوگاه بلاها خلاص كن و از غافلگير شدن در امان دار

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم كند، و آرزوئى كه هلاكم سازد و عيبى كه مرا فراگيرد؟ حائل شو

(100) و آن گونه كه از كسانى رومى‌گردانى كه پس از خشم از ايشان خشنود نمى‌شوى، از من رو مگردان.

(101) و از اميد به عطاى خود نوميدم مكن كه ياس از رحمت بر من غالب شود.

(102) و چندان (هم نعمت) مبخش كه طاقت آن را نداشته باشم، و از فزونى محبتى كه بر من تحميل مى‌كنى گرانبارم ساخته باشى‌

(103) و مرا از دست فرو مگذار مثل فرو گذاشتن كسى كه خيرى در او نباشد و تو با او كارى نداشته باشى و بازگشتن برايش نباشد،

(104) و مرا به دور ميفكن مانند دور انداختن كسى كه از چشم رعايت تو افتاده، و از جانب تو رسوائى او را فرا گرفته باشد. بلكه از درافتادن افتادگان و وحشت گمراهان و لغزش فريب‌خوردگان و از ورطه‌ى هلاك‌شدگان دستگيريم كن‌

(105) و از آنچه طبقات بندگان و كنيزانت را به آن دچار كرده‌اى سلامت بخش و به درجات كسى برسان كه با او عنايت دارى و بر او انعام فرموده‌اى و از او خشنود شده‌اى و او را ستوده زنده داشتى و نيكبخت مى‌رانده‌اى.

(106) و خوددارى از موجبات بطلان حسنات و بركات را طوق گردنم ساز

(107) و دلم را به جامه‌ى امتناع از زشتيهاى سيئات و رسوائى‌هاى گناهان بزرگ بپوشان‌

(108) و مرا به چيزى كه جز به مدد تو آن را درنمى‌يابم مشغول مساز و از كارى كه غير آن تو را از من خشنود نمى‌سازد باز مدار

(109) و محبت دنياى پست را از دلم بركن كه از توجه به سعادتهاى ابدى كه نزد توست بازمى‌دارد، و از طلبيدن وسيله‌اى به سوى تو منع مى‌كند و از تقرب به تو غافل مى‌سازد

(110) و تنها بسر بردن با راز و نياز را در شب و روز در نظرم بياراى‌

(111) و مرا عصمتى بخش كه به ترس تو نزديكم كند و از ارتكاب محرماتت جدايم سازد و از اسيرى گناهان بزرگم رها سازد

(112) و مرا از چرك نافرمانى پاك كن و آلودگى به خطاها را از من ببر و پيراهن عافيت خود را بر من بپوشان و رداى سلامت را در برم كن و به خلعت نعمتهاى كامل و رساى خود مزينم ساز، و نعمتها و عطاياى خود را بر من پياپى فرما

(113) و به توفيق و ارشاد خود تاييدم نما و بر نيت شايسته و سخن پسنديده و كار نيك ياريم بده و به جاى قوت و قدرت خودت به قوت و قدرت خودم وامگذار،

(114) و در آن روز كه مرا براى لقاى خود برانگيزى، شرمنده مكن و در برابر دوستانت رسوا مساز، و ياد خود را از خاطرم مبر و شكر تو را از من سلب مكن بلكه آن را، در حالات سهو و در مواقع غفلت جاهلان به نعمتهايت با من ملازم ساز و مرا ملهم كن كه بر آنچه به من عطا فرموده‌اى ثناگويم و بر آنچه به سويم فرستاده‌اى اعتراف كنم.

(115) و توجهم را به سوى خود، فوق توجه متوجهان و ستايشم را درباره‌ات فوق ستايش ستايشگران، قرار ده،

(116) و مرا در هنگام احتياجم به تو خوار مساز- و به وسيله‌ى اعمالى كه به سويت- فرستاده‌ام هلاك منما و به آنچه معاندينت را با آن تلقى مى‌كنى استقبال مكن. زيرا كه من منقاد تو و مى‌دانم كه حجت تو را است و تو اولى به تفضل و خو كرده‌تر به احسان و سزاوارتر به تقوى و شايسته‌ى آمرزش و به بخشيدن سزاوارتر از عقاب كردنى- و به پرده‌پوشى از پرده‌درى نزديكترى،

(117) پس مرا زنده دار به زندگى پاكيزه‌اى، بدون آنكه ناپسندت را به جا آورم و منهياتت را مرتكب شوم به زندگى كه به دلخواه من انتظام گيرد، و به آنچه دوستدارم منتهى شود و بميران نحوه‌ى مردن كسى كه نورش در پيش رويش و از سمت راستش روان گردد،

(118) و مرا در پيشگاه خود خوار و در نزد آفريدگانت عزيز گردان، و چون با تو خلوت كنم خاشعم ساز و در ميان بندگانت سرافرازم گردان و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم كن و بر فقر و فاقه‌ام نسبت به خودت بيفزاى‌

(119) و از شادى دشمنان و حلول بلا و ذلت و رنج پناهم ده، و درباره‌ى گناهانى كه از من دانسته‌اى مرا مانند كسى بپوشان كه اگر حلمش نمى‌بود انتقام مى‌كشيد و اگر مدارايش نمى‌بود بر گناه مواخذه مى‌كرد

(120) و چون درباره‌ى قومى فتنه‌اى يا بدئى بخواهى پس مرا از جهت پناه جستن به تو از آن نجات ده و چون مرا در دنياى خود در موقف رسوائى بپا نداشتى پس همچنين در آخرتت در چنان موقفى بپا مدار،

(121) و اوائل نعمتهايت را درباره‌ى من به اواخر آن، و فوائد ديرينه‌ى خود را با تازه‌هاى آن توام ساز. و چندان مهلتم مده كه در اثر آن قسوت قلب پيدا كنم. و مصيبتى بر من مفرست كه در اثر آن (رونق) و بهجتم برود، و پستى‌اى بر من وارد مساز كه قدر و منزلتم بر اثر آن كوچك شود. و مرا گرفتار عيبى مكن كه به علت آن مقامم مجهول ماند.

(122) و مرا چنان مترسان كه در اثر آن نوميد شوم و آنگونه بيم مده كه در برابر آن هراسناك گردم ترسم را به بيم از تهديد خود منحصر ساز و پرهيزم از امهال و انذار خود و حال خوف و خشوعم را هنگام تلاوت آيات خود قرار ده‌

(123) و شبم را آباد ساز به بيدار ساختن براى عبادت تو و خلوت گزيدن به شب زنده‌دارى براى تو و تجرد به انس با تو و گشودن بار حاجت بر در خانه‌ى تو و سوال مكرر از تو براى رهائى دادن از آتش و زنهار دادن از عذاب اهل جهنمت‌

(124) و مرا تا مدت زمانى در طغيانم سرگردان و در گرداب نادانيم بى‌خبر مگذار. و مايه‌ى پندپذيران و وسيله‌ى عبرت عبرت‌گيران قرار مده و براى ناظرين (موجب) گمراهى مساز، و در زمره‌ى گرفتاران مكر خود مگذار، و (هنگام انعام) ديگرى را به جاى من مگزين و نامم را (از دفتر نيكبختان) تغيير مده و جسمم را در اثر بلاى دنيا و عذاب آخرت) متغير منماى و مرا مضحكه‌ى خلق و مسخره‌ى خويش مساز. و جز پيرو خشنودى خود مگردان. و خبر به انتقام گرفتن براى خودت به زحمت مينداز

(125) و از لذت عفو و شيرينى رحمت و روح و ريحان و بهشت نعيمت كامياب گردان و طعم دل پرداختن را براى آنچه تو دوست دارى، و كوشش در كارى را كه موجب تقرب نزد توست، به من بچشان، و تحفه‌اى از تحفه‌هايت به سويم بفرست‌

(126) و تجارتم را سودمند و بازگشتنم را بى‌ضرر گردان، و مرا از مقام خودت بترسان و به لقاى خودت مشتاق ساز و به توبه‌اى خالص موفق دار كه گناهان خورد و كلان و آشكار و نهان را با آن باقى نگذارى‌

(127) و كينه‌ى مومنان را از دلم بركن و قلبم را بر فروتنان مهربان كن، و با من چنان باش كه با صالحان هستى، و به زيور پرهيزگارانم بياراى. و براى من ذكر خيرى در آيندگان و آوازه‌ى روزافزونى در پسينيان قرار ده و (در محشر) در عرصه‌ى (مهاجرين) اولينم درآور

(128) و سعه‌ى نعمتت را بر من تمام كن و كرامتهايش را نزد من پياپى ساز. دستم را از فوائد خود بياكن و موهبتهاى نفيست را به جانبم سوق ده و در بوستانهاى بهشت كه براى گزيدگانت آراسته‌اى با پاكيزه‌ترين دوستانت همسايه‌ام ساز و در مقاماتى كه براى دوستانت فراهم شده خلعت عطاياى بزرگتر را بر من بپوشان‌

(129) و براى من در كنف خود خوابگاهى قرار ده كه با آرامش در آن بيارامم. و منزلى كه در آن مسكن گزينم، و ديده را به آن روشن سازم و (عقوبت) مرا با گناهان بزرگ مسنج. و در آن روز كه اسرار آشكار شود هلاكم مساز. و هر شك و شبهه‌اى را از دلم بزداى، و از هر رحمتى برايم راهى به حق بگشاى و بهره‌هاى مواهبم را، از عطاى خود سرشار كن، و نصيبهاى احسان را، از انعام خود بر من فراوان ساز،

(130) و دلم را به آنچه نزد توست مطمئن كن و همتم را يكسره به كار خود مبذول دار، و مرا به كارى بگمار كه خاصان خود را بر آن مى‌گمارى و هنگام غفلت عقلها، طاعتت را در دلم بياميز و توانگرى و پاكدامنى و آسايش و بى‌نيازى از خلق و تندرستى و وسعت زندگى و آرامش دل و عافيت را برايم فراهم ساز،

(131) و كارهاى نيك مرا به وسيله‌ى معصيتى كه با آن مى‌آميزد، و خلوتهايم را به مفاسدى كه از (رهگذر) امتحان پيش آمده تباه مساز، و آبرويم را از رو زدن به هر يك از جهانيان نگاه دار، و از طلبيدن آنچه نزد فاسقان است بازم دار،

(132) و پشتيبان ستمكاران، و در محو كتاب تو دست و دستيار ايشانم مساز، و از آنجا كه خود نمى‌دانم، چنانم نگهبانى كن كه با آن از همه‌ى شرور محفوظم دارى. و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى وسيعت را بر من بگشاى، زيرا كه من از روآورندگان به توام، و انعامت را درباره‌ام كامل ساز، زيرا كه تو بهترين نعمت‌دهندگانى،

(133) و بازمانده‌ى عمر مرا براى طلب خشنودى خود، در حج و عمره قرار ده- اى پروردگار جهانيان- و خداى رحمت فرستد بر محمد (ص) و آل او كه پاكيزگان و پاكانند و جاودانه سلام بر او و بر ايشان باد.