دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) حمد خداوندى را كه پروردگار جهانيان است.

(2) بار خدايا، حمد باد تو را، اى پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين، اى صاحب جلالت و عظمت، اى مهتر مهتران، اى معبود هر معبود، اى آفريننده‌ى هر موجود، اى خداوندى كه چون همگان از ميان بروند تو باقى هستى، خدايى كه هيچ چيز همانندش نيست و هيچ چيز از حيطه‌ى علم او بيرون نيست و او بر هر چيز احاطه دارد و هر چيز را نگهبان است.

(3) بار خدايا، تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند يكتاى تنهاى بى‌همانند و يگانه.

(4) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند كريم و بخشنده و در كرم و بخشندگى به حد نهايت، خداوند عظيم و در عظمت بى‌مانند، كبير و صاحب كبريا.

(5) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند متعال و در نهايت تعالى و سخت انتقام گيرنده.

(6) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند بخشاينده‌ى مهربان داناى حكيم.

(7) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند شنواى بيناى بى‌آغاز و آگاه.

(8) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند كريم در كرم از همه‌افزون بر دوام و هميشه جاويدان.

(9) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوندى كه پيش از همه بوده و پس از همه خواهد بود.

(10) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوندى كه در عين اعتلا بر همه، نزديك است و در عين نزديكى متعالى.

(11) تويى آن خداى يكتا، كه هيچ خدايى جز تو نيست: خداوند شكوهمند بزرگ بزرگوار و شايان ستايش.

(12) تويى خداوندى كه هر چه آفريده‌اى نه از هيچ اصل و مايه آفريده‌اى، و هر چه را نقش بسته‌اى بى‌هيچ نمونه‌اى نقش بسته‌اى، و هر چه پديد آورده‌اى بى‌هيچ تقليدى پديد آورده‌اى.

(13) تويى كه هر چه به عرصه‌ى وجود آورده‌اى به ميزان معين آورده‌اى و هر چيز آماده كرده‌اى و كارهاى عالم نيك سامان داده‌اى.

(14) تويى كه در آفرينش شريكى ياريت نكرده و در كارها به وزيريت نياز نيفتاده و در كار تو را شاهد و ناظرى نبوده است.

(15) تويى كه چون اراده كنى حتمى است و هر چه تقدير كنى بر مقتضاى عدل است و هر چه حكم كنى از روى انصاف است.

(16) تويى كه در مكان نگنجى و سلطه‌ى كس با سلطه‌ى تو برنيايد، نه برهانت ناتوان كند و نه از گفتن وامانى.

(17) تويى كه هر چيز را شمار كرده‌اى و براى هر چيز مدت و زمانى معين قرار داده‌اى و هر چيز را به مقدار معلوم پديد آورده‌اى.

(18) تويى كه اوهام از درك ذات تو در مانند و افهام از چگونگى تو عاجز آيند و ديدگان جاى تو درنيابند.

(19) تويى كه به حدى محدود نيستى و به صورتى تجسم نيافته‌اى و فرزندى نياورده‌اى كه خود از ديگرى زاده شده باشى.

(20) تويى كه تو را ضدى نيست كه به دشمنيت برخيزد و همتايى نيست تا برتو پيشى جويد و همانندى نه كه با تو دم برابرى زند.

(21) تويى كه آفرينش آغاز كردى و موجودات بيافريدى و احداث كردى و ابداع كردى و هر چه ساختى نيكو ساختى.

(22) بار خدايا، منزهى تو. شگفتا چه بزرگ است شان و منزلت تو، چه بلند است مكانت و مقام تو و چه نيكو حق و باطل از يكديگر جدا ساخته‌اى.

(23) منزهى تو، اى خداوند مهربان، چه فراوان است مهربانى تو، اى خداوند رئوف، چه عظيم است رافت تو، اى خداوند حكيم، چه شگفت است دانايى تو.

(24) منزهى تو، اى پادشاه، چه بسيار است قدرت تو، اى بخشنده، چه بى‌اندازه است توانگرى تو، اى رفيع‌پايه، چه والاست رفعت تو. تويى دارنده‌ى شكوهمندى، تويى دارنده‌ى بزرگوارى، تويى در خور سپاس و ستايش.

(25) منزهى تو، اى خداوندى كه دستت به نيكيها گشاده است. اگر هدايتى هست، از جانب توست. هر كس از متاع اين جهانى يا ثواب آن جهانى چيزى از تو خواهد، بيابد.

(26) منزهى تو، اى خداوندى كه هر چه در عرصه‌ى پهناور علم تو جاى دارد در برابرت خاضع است و هر چه فرود عرش توست در برابر عظمتت خاشع است و همه‌ى آفريدگانت در برابرت سر تسليم فرودارند.

(27) منزهى تو، نه به حواس ما درآيى، نه به دست پسودن و لمس احساس شوى، نه كس بر تو مكرى تواند كرد، نه كس از تو چيزى پنهان تواند داشت، نه كس تواند با تو راه خلاف پويد يا با تو منازعه كند يا بر تو چيره گردد يا با تو جدال كند يا بفريبدت يا بر تو كيدى انديشد.

(28) منزهى تو اى خداوند، راه تو راهى هموار است و فرمان تو طريق نيكبختى است. تو زنده‌اى و همه را به تو نياز است.

(29) منزهى تو اى خداوند، سخنت همه حكمت است و تقديرت حتم. چون اراده كنى، به اجرا درآيد.

(30) منزهى تو اى خداوند، كس نيست كه مشيت تو را بازگرداند و كلمات تو دگرگونى نپذيرد.

(31) منزهى تو اى خداوند، آثار قدرتت آشكار است. آفريننده‌ى آسمانهايى و خالق جانهايى.

(32) حمد باد تو را، حمدى كه به دوام تو بر دوام ماند.

(33) حمد باد تو را، حمدى كه تا نعمتت جاودانه است جاودانه ماند.

(34) حمد باد تو را، حمدى در برابر احسانت،

(35) حمدى كه به خشنوديت بيفزايد.

(36) حمد باد تو را، با هر حمدگوى ديگر، و شكر باد تو را، شكرى كه شكرگزاران از اداى آن بازمانند.

(37) حمد باد تو را، حمدى كه تنها تو را سزد و بدان جز به تو تقرب نتوان جست.

(38) حمدى كه دوام نعمت پيشين را سبب شود و نعمتهاى تازه را دوام بخشد.

(39) حمدى كه با گذشت روزگاران مضاعف گردد و همواره و پى در پى روى در فزونى نهد.

(40) حمدى كه فرشتگان حسابگر از شمار آن درمانند و بر آنچه فرشتگان كاتب در لوح محفوظ ثبت كرده‌اند فزونى گيرد.

(41) حمدى كه همتراز عرش مجيد تو بود و با كرسى رفيع تو همسنگ باشد.

(42) حمدى كه ثوابش در نزد تو به كمال باشد و جزاى آن، هر جزاى ديگر را مستغرق خود سازد.

(43) حمدى كه آشكارش عين نهانش بود و نهانش با صدق نيت همراه.

(44) حمدى كه هيچ مخلوقى همانند آن تو را نستوده باشد و كس جز تو ارج آن را نشناسد.

(45) حمدى كه جهد شمارگرانش را نياز به يارى افتد و هر كس آهنگ آن كند كه حق اداى آن به جاى آرد، به تاييد تواش حاجت باشد.

(46) حمدى كه هر حمد ديگر را كه آفريده‌اى در خود گرد آورد و هر حمدى را كه زين پس بيافرينى در رشته‌ى انتظام كشد.

(47) حمدى كه هيچ حمدى به سخن تو نزديكتر از او نباشد و از سراينده‌ى آن، حمد گوينده‌ترى نبود.

(48) حمدى كه به پاس كرم تو بر نعمتها بيفزايد و تو به پاس احسانت پى در پى بر آن بيفزايى.

(49) حمدى كه شايان عظمت ذات تو باشد و با عزت و جلال تو برابر شود.

(50) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر محمد و خاندان محمد، آن پيامبر برگزيده‌ى پسنديده‌ى گرامى مقرب درگاهت، برترين تحيات و درودهاى خود را، و او را بركت ده سرشارترين بركات خود، و رحمت خود بر او فرست ممتع‌ترين رحمتهايت را.

(51) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر محمد و خاندان او، تحيت و درودى پاك كه هيچ تحيت و درودى پاكتر از آن نباشد، تحيت و درودى فزاينده كه هيچ تحيت و درودى فزاينده‌تر از آن نبود، تحيت و درودى خشنودكننده كه برتر از آن تحيت و درودى صورت نبندد.

(52) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر محمد و خاندان او تحيت و درودى كه خشنودش گرداند و بر خشنوديش بيفزايد تحيت و درودى كه تو را خشنود گرداند و خشنوديت از او فزونى گيرد، تحيت و درودى آن چنان كه جز آن را بر او نپسندى و جز او را شايان آن ندانى.

(53) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر محمد و خاندان او تحيت و درودى كه از غايت رضاى تو فراتر رود و به بقاى تو باقى ماند و آنسان كه كلمات تو را پايانى نيست پايان نپذيرد.

(54) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر محمد و خاندان او، تحيتى كه تحيات ملائكه‌ى تو را و پيامبران تو و رسولان تو را و اهل طاعت تو را در يك رشته گرد آورد و درودهاى بندگان تو را از جن و انس و آنان كه دعوت تو را اجابت كرده‌اند، در بر گيرد و تحيت و درود همه‌ى اصناف آفريدگانت را در خود گرد آورد.

(55) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر او و خاندانش، تحيت و درودى كه بر هر درود و تحيتى كه زين پيش بوده يا ازين پس خواهد بود احاطه يابد. و بر او و خاندانش تحيت و درود بفرست، تحيت و درودى كه در نزد تو و در نزد غير تو پسنديده آيد و با آن، تحيات و درودهايى بيافرينى كه آنچه پيش از اين درود و تحيت فرستاده‌ايم مضاعف گردد و با گذشت روزگاران بر آن بيفزايى و بيفزايى تا آنجا كه كس جز تو آنها را احصا نتواند كرد.

(56) اى پروردگار من، بر اهل‌بيت طيبين او كه آنان را براى قيام به امر خود برگزيده‌اى و خازنان علم خود و حافظان دين خود و خلفاى خود بر روى زمين و حجتهاى خود بر بندگان قرار داده‌اى و آنان را به خواست خود از هر ناپاك پاك گردانيده‌اى و طريق رسيدن به مقام قرب خود و وصول به بهشت ساخته‌اى، تحيت و درود بفرست.

(57) اى پروردگار من، بر محمد و خاندان او تحيت و درود بفرست، تحيت و درودى كه بدان بخشش و انعامت را در حق آنان فراوان گردانى و هرگونه عطاياى خود به ايشان به كمال رسانى و عوايد و فوايد فراوان نصيبشان سازى.

(58) اى پروردگار من، بر محمد و خاندان او تحيت و درودى بفرست كه نه آغازش را حدى باشد، نه مدتش را پايانى و نهايتى.

(59) اى پروردگار من، تحيت و درود بفرست بر ايشان، تحيت و درودى همسنگ عرش عظيم خود و هر چه در فرود عرش جاى دارد، لبالب آسمانها و هر چه فراتر از آنهاست و به شمار زمينها و هر چه در زير آنهاست و هر چه بين آنهاست. تحيت و درودى كه تقرب تو را در پى داشته باشد و تو را و ايشان را خشنود گرداند. همواره و همانند اينها تا ابد.

(60) بار خدايا، در هر زمان دين خويش به امامى يارى بخشيده‌اى كه او را برپاى داشته‌اى تا علم راهنماى بندگانت شود و در بلاد تو چراغ فروزان هدايت گردد و رشته‌ى پيمان او به رشته‌ى پيمان خود پيوسته‌اى و او را وسيله‌ى خشنودى خود ساخته‌اى و اطاعت او فريضه گردانيده‌اى و مردم را از سركشى در برابر او برحذر داشته‌اى و فرمان داده‌اى كه به هر چه امر مى‌كند اطاعت كنند و از هر چه نهى مى‌كند بازايستند و كس بر او پيشى نگيرد و كس از او واپس نماند و او نگهدار كسانى است كه بدو پناه مى‌برند و كهف امان مومنان است و حلقه‌ى اعتصام ايشان است و جلال و جلوه‌ى جهانيان است.

(61) بار خدايا، به ولى خود الهام نماى كه شكر نعمتى را كه به او ارزانى داشته‌اى به جاى آرد و ما را نيز الهام ده كه شكر نعمت هدايت او به جاى آريم و او را از جانب خود سلطه و توانايى ده و به آسانى راه پيروزى بر او بگشاى و به نيرومندترين اركان قدرت خود يارى‌اش فرماى و پشتش محكم و بازوانش توانا گردان و زير نظر مراقبت خويش قرار ده و در سايه‌ى حفظ خود حفظش نماى و به ملائكه‌ى خود يارى‌اش ده و به لشكر پيروزمند خود مددش رسان.

(62) اى خداوند، كتاب خود، حدود و شرايع خود و سنتهاى پيامبر خود را- صلواتك اللهم عليه و آله- بدو برپاى دار و هر چه را ظالمان از معالم دينت ميرانيده‌اند بدو زنده دار و بدو زنگ ستم ستمكاران از آيين خويش بزداى و بدو دشواريها از راه خود دور گردان و به نيروى او كسانى را كه از راه تو منحرف شده‌اند از ميان بردار و آن كسان را كه صراط مستقيم تو را راه كج جلوه مى‌دهند نابود نماى.

(63) اى خداوند، ولى و امام خود را براى دوستانت قلبى مهربان و نرم عطا كن و دست قدرت او بر دشمنانت گشوده گردان و رافت و رحمت و عطوفت و محبتش را نصيب ما گردان و ما را از نيوشندگان و فرمانبرداران امر او قرار ده و چنان كن كه در راه رضاى او سعى كنيم و يارى‌اش نماييم و مدافع او در برابر دشمنش باشيم و اين سبب تقرب ما به تو و رسول تو- صلواتك عليه و آله- گردد.

(64) بار خدايا، تحيت و درود بفرست دوستان ايشان را: آن اعتراف‌كنندگان به مقام و منزلت ايشان، آن پيروى‌كنندگان راه ايشان، آن پاى نهندگان به جاى پاى ايشان، آن چنگ‌زنندگان به رشته‌ى آيين ايشان، آن تمسك جويان به دوستى ايشان، آن پذيرندگان پيشوايى ايشان، آن تسليم شوندگان به فرمان ايشان، آن كوشندگان در طاعت ايشان، آن منتظران دولت ايشان و آن چشم به راهان ظهور ايشان. تحيت و درودى مبارك، پاكيزه، فزاينده، در هر بامداد و هر شبانگاه.

(65) اى خداوند، بر ايشان سلام كن و بر ارواحشان. اعمالشان با تقوى توام نماى و احوالشان به صلاح آور و توبه‌شان بپذير، كه تو، توبه‌پذيرنده و مهربانى. تو بهترين آمرزندگانى. ما را به رحمت خود با آنان در دارالسلام بهشت جاى ده، اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) بار خدايا، امروز روز عرفه است. روزى است كه آن را شريف و گرامى داشته‌اى و تعظيم و تجليل كرده‌اى. در اين روز رحمت خود پراكنده‌اى و بر مردمان به عفو خود منت نهاده‌اى و عطاى خود در حق ايشان افزوده‌اى و بر بندگانت تفضل فرموده‌اى.

(67) اى خداوند، من آن بنده‌ى توام كه هم پيش از آفريدن او، او را از نعمت خود برخوردار ساختى و هم پس از آن. او را در زمره كسانى آورده‌اى كه آنان را به دين خود راه نموده‌اى و به گزاردن حق خويش توفيق داده‌اى و اكنون چنگ در ريسمان استوار دوستى تو زده و تواش در حزب خود داخل كرده‌اى و راهش نموده‌اى كه با دوستانت دوستى ورزد و با دشمنانت دشمنى كند.

(68) سپس فرمانش دادى و او فرمان نبرد منعش كردى و به منع تو وقعى ننهاد، از معصيت خود نهيش كردى فرمان تو خلاف كرد و مرتكب همان اعمالى شد كه از آن نهيش كرده بودى، اما نه از روى عناد و گردنكشى، بلكه هواى نفسش او را به اعمالى فراخواند كه تو از آن دورش خواسته بودى و از آنش ترسانده بودى. دشمن تو و دشمن او- شيطان- بفريفتش تا در عين آگاهى از عذاب تو، مرتكب معاصى شد. اكنون به عفو تو اميد بسته و به بخشايش تو مطمئن گشته است. با آن همه احسان كه تو در حق او كرده بودى از ديگر بندگانت سزاوارتر بود كه چنان نكند كه كرده بود.

(69) اى خداوند، اين منم كه در برابر تو ايستاده‌ام، خوار و ذليل و خاضع و خاشع و خائف و معترف به گناهان بزرگى كه بارش را بر دوش مى‌كشم و خطاهاى عظيمى كه مرتكب شده‌ام. در سايه‌ى عفو تو خزيده‌ام و به جوار رحمت تو پناه جسته‌ام و به يقين مى‌دانم كه كسى مرا از تو زنهار نخواهد داد و كس مرا از كيفر تو در امان نخواهد داشت.

(70) بار خدايا، اكنون كه به درگاهت روى نهاده‌ام، تو نيز آن پرده كه بر گنهكاران مى‌كشى بر من نيز بكش و بر من ببخشاى آن بخشايش خود را كه به كسى ارزانى مى‌دارى كه خود را تسليم تو مى‌كند. بر من احسان كن، آنسان كه در حق كسى كه آرزوى آمرزش تو دارد، كه احسان تو هر چند سترگ بود در نظرت به چيزى نسنجد.

(71) بار خدايا، براى من در اين روز نصيبى قرار ده كه از آن به خشنودى تو رسم و مرا از ثوابى كه پرستندگانت از آن بهره‌ور مى‌شوند، تهيدست بازمگردان،

(72) كه هر چند نتوانسته‌ام از اعمال نيك چيزى تقديم دارم، آنسان كه ديگران تقديم داشته‌اند، ولى توحيد تو و نفى اضداد و امثال از تو را تقديم داشته‌ام و از درهايى به نزد تو آمده‌ام كه تو خود فرموده‌اى كه از آن درها به سوى تو آيند و به درگاه تو به چيزى تقرب جسته‌ام كه تا به آن تقرب نجويند، به تو تقرب نتوانند يافت.

(73) آنگاه از پى آن تقرب به درگاه تو توبه كرده‌ام، در عين خوارى و فروتنى و حسن‌ظن به تو و اعتماد به رحمت تو، و اميد به تو را كه اميدواران از آن نوميد نمى‌شوند شفيع خود گردانيده‌ام.

(74) اى خداوند، دست سئوال پيش تو دراز كرده‌ام، همانند موجود حقير ذليل بينواى فقير ترسانى، زنهار خواه، همراه با ترس و تضرع و پناه آوردن به تو و التجا به ذيل جلال تو، نه از سر گردنكشى و چون متكبران به تكبر، نه از روى اعتلا آنسان كه عبادت‌كننده را دلير سازد و نه از روى اتكا به شفاعت شافعان.

(75) اى خداوند، من كمترين كمترانم و خوارترين خوارترانم، همانند ذره‌اى يا حتى كمتر از آن. و اينك اى خداوندى كه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌كنى و فرورفتگان در ناز و نعمت را مهلت مى‌دهى و گنهكاران را به انعام خود عفو مى‌كنى و به فضل خويش از خطاكاران مهلت بازنمى‌گيرى،

(76) من بدكارى هستم معترف و خطاكارى هستم لغزيده و به سر درآمده.

(77) دليرانه در برابر تو مرتكب گناه شده‌

(78) و به عمد معصيت تو كرده‌ام.

(79) من همانم كه اعمال ناپسند خود را از بندگان تو مستور داشته و در نزد تو آشكار ساخته‌ام.

(80) من همانم كه از بندگانت ترسان بوده ولى خود را از تو در امان ديده‌ام.

(81) من همانم كه از سطوت تو بيمناك نشده‌ام و از خشم تو ترسى به دل راه نداده‌ام.

(82) من بر خود جنايت كرده‌ام،

(83) من گروگان بلاى خويشتنم،

(84) من از شرم و حيا بهره‌اى چندان نبرده‌ام‌

(85) و من گرفتار رنجى ديرينه‌ام.

(86) بار خدايا، تو را سوگند مى‌دهم به آن كه از ميان خلق او را برگزيده‌اى، به آن كه او را براى خود پسنديده‌اى، به آن كه از ميان آفريدگانت او را اختيار كرده‌اى، به آن كه او را براى خود برگزيده‌اى، به آن كه طاعت او را به طاعت خود پيوسته‌اى و معصيت او را معصيت خود دانسته‌اى و دوستى‌اش به دوستى خود قرين ساخته‌اى و دشمنى‌اش را دشمنى خود شمرده‌اى، در اين روز مرا چونان كسانى كه از گناه بيزارى جسته‌اند و به تو پناه آورده‌اند و توبه كرده و به آمرزش تو پيوسته‌اند خلعت عفو و رحمت خود بپوشان.

(87) بار خدايا، از هر چه پرستندگان و مقربان خود را نصيب مى‌دهى، مرا نيز نصيب ده.

(88) مرا خاص خود گردان، بدان گونه كه وفاكنندگان به عهد خود را و آنان را كه در عبادت تو خويشتن به رنج افكنده و در خشنودى تو كوشيده‌اند خاص خود مى‌گردانى.

(89) مرا به سبب قصور در بندگى‌ات يا تجاوز از حد خويش و احكام تو، مواخذت مفرماى.

(90) بار خدايا، چنان مباد كه مرا مهلت دهى تا به تدريج سزاوار كيفر شوم، چونان كسى كه نعمت از من بازگرفت و چنان پنداشت كه هر خير و نيكى كه هست از جانب اوست، تا آنجا كه تو را هم در نعمتى كه نصيب من شده بود شريك نساخت.

(91) اى خداوند، مرا از خواب غافلان و ناهشيارى اسرافكاران و خواب‌آلودگى خذلان رسيدگان بيدار و آگاه ساز.

(92) دلم را به كارى برگمار كه اطاعت كنندگان را بدان گماشته‌اى و متعبدان را بدان واداشته‌اى و بندگان سهل‌انگار را بدان از عذاب رهايى بخشيده‌اى.

(93) بار خدايا، مرا از هر چه از درگاه تو دور مى‌دارد، يا ميان من و فيضى كه از سوى تو به من مى‌رسد حايل مى‌گردد، يا از هر قصد كه نزد تو كنم بازمى‌دارد، در پناه خود دار.

(94) اى خداوند، آن راه خير را كه به سوى تو رهنمون است پيش پاى من هموار نماى. در رسيدن به نيكيها از آن راه كه خود فرموده‌اى، سبقت را بر من آسان كن و تلاش براى دست يافتن به آنها را، بدان گونه كه خود خواسته‌اى، نصيب من فرما.

(95) مرا همراه كسانى كه وعده‌ى عذاب تو را سهل مى‌انگارند تباه مكن‌

(96) و با آنان كه آماج انتقام تو هستند هلاك منماى‌

(97) و با آن گروه كه از طريق تو منحرف مى‌شوند خرد و شكسته مكن.

(98) مرا از گردابهاى فتنه رهايى بخش و از تنگناهاى بلا وارهان و آنسان مهلتم مده كه به غفلت گرفتار آيم.

(99) اى خداوند، ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد و هواى نفسى كه هلاكم گرداند و زيانى كه مرا فروگيرد، حايل شو.

(100) از من همانند آن كس كه بر او خشم گرفته‌اى و از او خشنود نگرديده‌اى، رويگردان مشو.

(101) مرا از خود مايوس مساز، آنسان كه نوميدى از رحمتت بر من غلبه يابد.

(102) اى خداوند، بدان حد به من مبخش كه تاب و توان آن را نداشته باشم كه در زير بار محبت فراوان تو گرانبار شوم.

(103) و مرا از دست مهل چونان كسى كه ديگر در او اميد خيرى نبود و تو را با او كارى نباشد و بازگشتنش را فايدتى صورت نبندد.

(104) و مرا ميفكن چونان كسى كه از چشم عنايت تو افتاده است و خوارى و شوربختى‌اش فراگرفته، بل دستم را بگير تا چون افتادگان نيفتم و چون گمگشتگان نهراسم و چون فريب خوردگان نلغزم و در گرداب هلاك شوندگان سرنگون نشوم.

(105) بار خدايا، مرا سلامت عطا كن و از آن بلا كه غلامان و كنيزان خود بدان مبتلا مى‌سازى رهايى بخش و به مقام كسى رسان كه مورد عنايت توست و نعمتش داده‌اى و از او خشنود بوده‌اى و عمرش داده‌اى و ستوده داشته‌اى و ميرانده‌اى و خوشبخت ساخته‌اى.

(106) بار خدايا، طوق گردن من ساز دل بركندن مرا از هر چه حسناتم را بى‌ارج مى‌سازد و بركاتم را از ميان مى‌برد.

(107) بار خدايا، شعار قلب من ساز انزجار از زشتيهاى گناهان و رسواييهاى معاصى را. مرا از كارهاى اخروى كه تو را خشنود مى‌گرداند

(108) به كارهاى دنيوى كه جز به مدد تو بدان دست نمى‌يابم مشغول منماى.

(109) خداوندا، بركن از دل من محبت اين جهان سفله را كه راه مرا از دست يافتن به خيراتى كه در نزد توست مى‌بندد و چون خواهم كه به سوى تو آيم سد راه من مى‌شود و از تقرب به درگاه تو غافل مى‌گرداند.

(110) اى خداوند، در دل من بياراى تنهايى در شبها و روزها را و مناجات با تو را.

(111) مرا عصمتى بخش كه به خشيت تو نزديك گرداند و از ارتكاب محارم دور دارد و از اسارت در چنگال گناهان بزرگ آزاد ساز.

(112) بار خدايا، مرا از آلودگى معصيت و شوخگنى گناهان پاكيزه ساز و جامه‌ى عافيت و تندرستى بر من افكن و در حله‌اى از نعم گسترده‌ى خود بپوشان و احسان و بخشش خود پى در پى نصيب من گردان‌

(113) و به توفيق و رهنمايى خويشم يارى نماى و چون آهنگ كارى شايسته كنم يا سخنى شايسته گويم يا عملى نيكو انجام دهم، يارى‌ام ده و مرا به نيرو و قوت خود وامگذار بى‌آنكه تو خود قوت و نيرويم بخشيده باشى.

(114) بار خدايا، آن روز كه مرا براى ديدار خود از گور برمى‌انگيزى، خوارم مگردان و در نزد اولياى خود رسوايم مساز و ذكر خود از ياد من مبر و زبان شكر و سپاس خويش از من مگير، بلكه در حالات سهو و بى‌خبرى، آن هنگام كه جاهلان از سپاس نعمتهايت غافلند همواره شكر و سپاس خويش بر زبان من جارى فرماى و مرا الهام كن كه در برابر نعمتى كه مرا داده‌اى سپاست گويم و به آن خيرات كه مرا فرستاده‌اى معترف آيم.

(115) بار خدايا، رغبت مرا به خود، فراتر از رغبت هر رغبت‌كننده‌اى قرار ده و سپاس مرا فراتر از سپاس هر سپاس گوينده‌اى.

(116) به هنگام فقر كه دست نياز به سوى تو دراز مى‌كنم مرا وامگذار و بدان اعمال كه به جاى آورده‌ام و نه در خور مقام جلال تو بوده تباهم مكن و چون دشمنانت دست رد به روى من مزن، كه من در برابر تو تسليمم و مى‌دانم كه حجت تو راست و تو به فضل و بخشايش سزاوارترى و در مقام احسان سود رساننده‌تر. تو سزاوارترى كه از تو بترسند. تو سزاوارترى كه از تو آمرزش خواهند. تو به عفو شايسته‌ترى تا به عقوبت كردن. تو به پوشيدن گناه نزديكترى تا به افشا كردن.

(117) اى خداوند، مرا به حياتى خوش و پاكيزه زنده بدار كه به هر چه خواهم برسد و به آنچه دوست مى‌دارم پايان يابد چندان كه دست به كارى نزنم كه تواش خوش نداشته باشى يا مرتكب كارى نشوم كه تو از آن نهى فرموده‌اى. از تو خواهم كه بميرانى مرا همانند آن كسان كه روشنايى‌شان در برابرشان و در سمت راستشان حركت مى‌كند.

(118) بار خدايا، مرا در برابر خود ذليل گردان و در نزد بندگانت عزيز دار. چون با تو خلوت كنم، فروتنيم بخش و در ميان بندگان خود سرفراز دار و از هر كس كه به منش نيازى نيست بى‌نياز گردان و هر چه بيشترم فقير و نيازمند درگاه خود ساز.

(119) اى خداوند، مرا از شماتت دشمنان و نزول بلا و ذلت و رنج در پناه خود دار.از عيبها و خطاهاى من كه خود از آن آگاهى اغماض كن، همانند كسى كه اگر حلمش مانع نمى‌آمد انتقام مى‌گرفت و اگر طريق مدارا نمى‌پيمود گناه را كيفر مى‌داد.

(120) بار خدايا، هرگاه در اين جهان خواهى كه بر قومى فتنه‌اى يا ناسزايى وارد آورى، مرا كه به تو پناه جسته‌ام از آن ميان رهايى ده و همچنان كه در اين جهانم در جايگاه رسوايان برپاى نداشته‌اى در آن جهان نيز در جايگاه رسوايانم برپاى مدار

(121) و در حق من نعمتهاى اين جهانى با نعمتهاى آن جهانى و فوايد ديرينه با فوايد تازه توام گردان و عمر مرا آن قدر دراز مكن كه به قساوت قلبم انجامد و بر سر من حادثه‌اى دردناك و سخت مفرست كه شكوه و آب و رنگ من از ميان ببرد و مرا به مقامى فرومايه كه قدر و منزلت من حقير گرداند يا به نقيصه‌اى كه بدان مقام و مرتبت خويش از كف بدهم گرفتار منماى.

(122) اى خداوند، مرا چنان مترسان كه ترسم به نوميدى كشد و چنان مرا بيم مده كه وحشت بر سراسر قلبم چيره شود. چنان كن كه ترسم تنها از عذاب تو باشد و وحشتم از انذار و هشدار تو و دهشتم به هنگام تلاوت آيات كتاب تو.

(123) بار خدايا، شبم را آباد دار: به بيدار ماندنم براى عبادت تو و شب زنده‌داريم در تنهايى براى تو و بريدن از همگان و آرامش يافتن تنها به تو و آوردن حوايج به درگاه تو و اصرار در طلب براى رهاييم از آتش جهنم و زنهار دادنم از عذابى كه گنهكاران در آن گرفتارند.

(124) اى خداوند، مرا در وادى عصيان سرگشته رها مكن و تا زنده‌ام در ورطه سهو و بى‌خبريم وامگذار و مرا به حالى ميفكن كه ديگران از من پند گيرند يا سبب عبرت همگان شوم يا كسى در من بنگرد و گمراه شود. و در زمره‌ى كسانى كه با آنان مكر ميكنى، با من مكر مكن و ديگرى را به جاى من مگزين و نامم را به طومار گنهكاران مبر و تنم را در كشاكش گرفتاريهاى اين جهانى و عذابهاى آن جهانى ديگرگون منماى و مرا مضحكه‌ى مردم قرار مده و مسخره‌ى درگاه خود مساز. چنان كن كه پيوسته در جست و جوى خشنودى تو باشم و در تلاش براى انتقام‌جويى از دشمنان تو.

(125) بار خدايا، خنكى عفوت را، حلاوت رحمتت را، روح و ريحان و بهشت پرنعمتت را ارزانى من دار و از فضل خويش به من بچشان طعم فراغت را در گزاردن آنچه تو دوست مى‌دارى و طعم مجاهدت را در آنچه موجب تقرب به درگاه توست و مرا تحفه‌اى كرامند عطا كن.

(126) بار خدايا، چنان كن كه در تجارتم سود برم و بى‌هيچ زيان باز گردم و خوف ايستادن و پاسخ گفتن در روز باز جست را در دل من افكن و به ديدار خود مشتاق فرماى و به توبه‌اى بى‌بازگشت كه پس از آن نه گناه خردم باقى ماند نه گناه بزرگ، نه گناه آشكار و نه گناه پنهان، توفيق ده.

(127) بيخ كينه‌ى مومنان از سينه‌ى من بركن. قلبم را با مردمان فروتن مهربان گردان. با من چنان باش كه با صالحان هستى. به زيور پرهيزگارانم بياراى. نام نيك من بر زبان آيندگان جارى گردان آوازه‌ى من در ميان معاصران به نيكى بلند نماى و در روز رستاخيز مرا در زمره‌ى آنان كه با پيامبر تو مهاجرت كردند در آور.

(128) بار خدايا، مرا فراخى نعمت ده به حد كمال و كرامتهاى آن از پى يكديگر به من ارزانى دار. دستان من از عطاى خود پركن و مواهب كرامند خويش به سوى من روان دار. مرا در بهشتى كه براى برگزيدگان خويش آراسته‌اى، در جوار اولياى پاك خود جاى ده. تشريف عطاى خويش بر من بپوشان و در منازلى كه براى دوستانت مهيا ساخته‌اى مكان ده.

(129) براى من مكانى مطمئن كه در آن آرام گيرم و جايى كه در آن مسكن گزينم و دلم شاد شود برگزين. اى خداوند، كيفر مرا با گناهان بزرگى كه مرتكب شده‌ام برابر منماى و در آن روز كه اسرار آشكار مى‌شود هلاكم مكن. هر شك و شبهتى از دلم بزداى. از دروازه‌هاى رحمت راه من به حق بگشاى. سهم مرا از مواهب نعم خود افزون فرماى و از سر افضال خويش نصيبم را از احسان و بخشش خود فراوان گردان.

(130) بار خدايا، دلم را به آنچه در نزد توست آرام و مطمئن نماى و همه‌ى قصد مرا ويژه‌ى اعمالى ساز كه رضاى تو در آن باشد و مرا به كارى برگمار كه خاصان درگاهت را بر آن مى‌گمارى. چون خردها به غفلت افتند، تو دل مرا به آب طاعت خويش سيراب فرماى و توانگرى و عفت و آسايش و بى‌گزندى و تندرستى و فراخى در روزى و آرامش و عافيت را همه يكجا نصيب من گردان.

(131) حسنات مرا با معصيتى كه به آن آميخته گردد تباه منماى. خلوتهايم را به خيالات ناپسندى كه براى آزمايش بر دل من مى‌فرستى بر هم مزن. آبروى مرا حفظ كن كه چيزى از مردم زمانه نخواهم و مرا از خواهش فاسقان باز دار.

(132) پشتيبان ستمگرانم قرار مده و مرا از همدلى و همدستى با آنان در محو كتاب خود در امان دار. محافظتم كن، آنسان كه خود ندانم و از هر بد در امان باشم. درهاى توبه و رحمت و رافت و رزق فراوان خود به رويم بگشاى، كه من از روى آورندگان به درگاه توام. بار خدايا، نعمتت را بر من تمام كن، كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) براى خشنودى خود، باقى عمر مرا در حج و عمره سپرى ساز، اى پروردگار جهانيان. و صلى الله على محمد و آله الطيبين الطاهرين، و السلام عليه و عليهم ابد الابدين.