دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) شكر از آن خداوند است كه پروردگار عالميان است.

(2) خدايا سپاس تو راست اى پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين، اى صاحب جلالت و اكرام، اى پروردگار پرورندگان و اى معبود همه‌ى معبودهاى ديگر و اى خالق همه‌ى مخلوقات و اى وارث همه‌ى اشياء كه هرگز چيزى شبيه تو نيست و علم به هيچ شيئى از تو مخفى نمى‌باشد و تو بر هر چيز محيط هستى و بر همه چيز نگهبانى.

(3) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، يكتايى، تنهايى، يگانه‌اى، بى‌مانندى.

(4) و تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، كريمى، بزرگوارى، عظيم و بزرگى، نهايت كبريايى از آن توست.

(5) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، عالى و بلند مرتبه‌اى، انتقام و عذابت بسيار سخت و شديد است.

(6) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، رحمانى، رحيمى، داناى حكيمى.

(7) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، شنواى بينايى، قديم و آگاهى.

(8) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، كريمترين كريمانى، دائمى و پايدارى.

(9) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، و تو قبل از هر چيز، اولى و پس از همه‌ى اعداد، آخر تويى‌

(10) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، در عين حال كه بلند مرتبه‌اى به همه نزديكى و در عين حال كه به همه نزديك هستى، رفيع و بلند مرتبه‌اى.

(11) تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، داراى شوكت و عظمتى و كبرياء و سپاس از آن توست.

(12) و تويى آن خدايى كه جز تو معبودى نيست، تو اشياء را بدون الگو و نمونه‌اى ايجاد كردى، و مخلوقات را بدون شبيه، تصوير كردى و پديده‌هاى نو را بدون الگوگيرى، وجود بخشيدى.

(13) تويى كه براى هر چيزى اندازه‌اى مقدر ساختى و هر امر ممكنى را ميسر نمودى و امور موجودات و مخلوقات را تدبير كردى.

(14) تويى كه در آفرينش هيچ شريكى تو را يارى ننمود و هيچ وزيرى تو را معاضدت نكرد و هيچ كس شاهد بر كار تو و نظير تو نبود.

(15) تويى كه اراده كردى و بلافاصله آنچه اراده نمودى محقق شد و تويى كه به قضاوت نشستى و آنچه تو بدان قضاوت كردى عين عدل بود و حكم نمودى و حكمت بر اساس انصاف بود.

(16) تويى كه هرگز مكان تو را فرا نمى‌گيرد. و در برابر سلطنت تو هيچ سلطنتى تاب مقاومت ندارد و هيچ برهان و بيانى تو را عاجز نمى‌كند.

(17) تويى كه عدد همه‌ى اشياء را شمارش كرده‌اى و براى هر چيزى پايانى قرار داده‌اى و هر چيزى را به اندازه‌اش خلق كرده‌اى.

(18) تويى كه انديشه‌ها و اوهام از درك ذات تو قاصرند و فهمها از رسيدن به كيفيت تو عاجزند و چشمها نمى‌توانند موضع و جايگاه تو را دريابند.

(19) تويى كه حد و مرز ندارى تا محدودى شوى و متمثل نمى‌شوى تا كنه تو وجدان شود و زاييده نمى‌شوى تا مولود محسوب گردى.

(20) تويى كه هرگز چيزى با تو ضد نيست تا تو را دشمنى كند و همانندى ندارى تا در رقابت با تو افزونى نشان دهد و نظيرى برايت نيست كه با تو به معارضه برخيزد.

(21) تويى كه به آفرينش ابتدا كردى و اختراع و ابداع و نوآورى در موجودات از آن توست و چه نيكو آفريده‌اى.

(22) خدايا منزهى تو! چه والاست شان تو و چه بلند است منزلت تو و چه آشكار است حق بودن قرآن تو!

(23) پاك و منزهى تو اى صاحب لطف، چقدر اهل احسان و لطفى. و اى مهربان، چقدر مهربانى و اى دانا، چه بسيار است دانش تو!

(24) پاك و منزهى تو! اى پادشاهى كه چه بلند است مقام تو. و اى بخشنده‌اى كه چه وسيع است بخششهاى تو و اى بلندمرتبه‌اى كه چه رفيع است جايگاه تو! اى كه ارزش و مجد و كبرياء و ستايش از آن توست.

(25) خدايا پاك و منزهى تو! دست خود را در خيرات باز كرده‌اى و مسير هدايت از سوى تو شناخته مى‌شود، پس هر كه براى وصول به دين يا دنيا تو را طلب كند، تو را مى‌يابد!

(26) پاك و منزهى تو، هر چه كه معلوم توست، در برابر تو خاضع است و آنچه فروتر از جايگاه والاى توست، در برابرت خاشع است و همه‌ى مخلوقات در برابر تو تسليم و منقادند!

(27) پاك و منزهى تو! به حس در نمى‌آيى و مورد تماس جسمانى واقع نمى‌شوى و كيد و مكر در تو بى‌اثر است و دور نمى‌شوى و با تو نزاع نتوان كرد و غلبه بر تو ناممكن است و جدال و خدعه و فريب در مورد تو امكان ناپذير است!

(28) پاك و منزهى تو! راه تو مستقيم و هموار است و اوامر تو در راستاى رشد و هدايت است و تو زنده‌ى استوار و محكمى!

(29) پاك و پيراسته‌اى تو! سخن تو حكم و قانون است و قضاوت تو قطعى و اراده‌ى تو استوار است.

(30) پاك و منزهى تو! رد كننده‌اى براى مشيت تو نيست و كسى نمى‌تواند كلمات تو را تبديل كند.

(31) پاك و منزهى تو! اى كه آيات و نشانه‌هايت آشكار است، اى كه خالق آسمانها و آفريننده‌ى جانهايى!

(32) حمد و سپاس مخصوص توست، حمدى كه دائم به دوام تو مى‌باشد

(33) و از براى توست حمدى كه جاويد است به جاودانگى نعمتهايت.

(34) و از آن توست حمدى كه موازى با آفرينش توست‌

(35) و از توست حمدى كه افزون بر رضايت تو مى‌باشد

(36) و براى توست سپاسى كه همراه با سپاس هر سپاسگزار است و شكرى كه شكر هر شكرگزارى از آن كمتر است.

(37) سپاسى كه شايسته‌ى غير تو نيست و با آن جز به سوى تو تقرب نتوان جست.

(38) سپاسى كه با آن لطف اول دوام يابد و استمرار الطاف در آينده درخواست شود

(39) حمدى كه با گذشت زمانها افزايش يابد و پى در پى بيشتر و بيشتر گردد.

(40) حمدى كه حافظان و نگاهبانان از شمارش آن عاجز شوند و از آنچه كه نويسندگان وحى در كتاب قرآن شمرده‌اند، بيشتر باشد.

(41) سپاسى كه برابر با عرش عظيم تو و همسنگ جايگاه بلند تو باشد.

(42) سپاسى كه ثوابش در نزد تو كامل باشد و پاداش آن همه‌ى پاداشها را شامل گردد.

(43) حمدى كه ظاهرش با باطنش موافق باشد و باطن آن همراه با صدق در نيت باشد.

(44) حمدى كه هيچ يك از مخلوقاتت مثل آن را بجاى نياورده باشد و كسى جز تو به فضيلت آن عالم نباشد.

(45) سپاسى كه هر كس در افزايش آن بكوشد از جانب خداوند يارى مى‌شود و هر كس در اداء كامل آن شوق بسيار داشته باشد مورد تاييد قرار مى‌گيرد.

(46) حمدى كه جامع همه‌ى حمدهاى مخلوق باشد و حمدهاى پس از اين را نيز منتظم سازد.

(47) حمدى كه هيچ حمد ديگرى نزديكتر از آن به قول تو نباشد و سپاسگزارى، سپاسگزارتر از آنكه بدان تو را سپاس مى‌گويد، موجود نباشد.

(48) حمدى كه با افزونيش موجب شود كه از راه كرم تو نعمتها افزونتر شود و تو آن را با افزايش پى در پى به عطا و بخشش متصل فرمايى.

(49) حمدى كه به خاطر كرم تو واجب گردد و برابر با بزرگى جلال تو باشد.

(50) پروردگارا بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست، او كه برگزيده و پسنديده و مكرم و مقرب درگاه توست. درودى كه برترين درودها باشد و كاملترين بركاتت را بر او نازل و پربارترين رحمتهايت را به او عطا فرما.

(51) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درودى پاك كه هيچ درودى پاكتر از آن نباشد و درودى كه فزاينده‌تر از آن موجود نباشد و درودى همراه با خشنودى كه درودى بالاتر از آن نباشد.

(52) پروردگارا بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست، درودى كه رضايت او و بالاتر از آن را تامين كند، و بر او درودى بفرست كه تو را راضى گرداند و از رضايت تو نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله افزونتر باشد. و بر او درودى فرست كه براى او جز به آن خشنود نمى‌گردى و جز او را شايسته‌ى آن نمى‌دانى.

(53) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه از رضوان تو بگذرد و استمرار آن همراه با بقاء تو باشد و همانگونه كه كلمات تو پايان ندارد، بى‌پايان باشد.

(54) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه همه‌ى درودهاى فرشتگان و انبياء و رسولان و بندگان فرمانبردارت را هماهنگ سازد و مشتمل بر درودهاى بندگانت از جن و انس و اشخاص پذيراى دعوت تو باشد و جامع درودهاى همه‌ى انواع مخلوقاتت باشد كه آنها را خلق كرده‌اى.

(55) پروردگارا بر پيامبر و عترت او درود بفرست. درودى كه بر همه‌ى درودهاى گذشته و تازه احاطه داشته باشد و بر او و آل او درود فرست، درودى كه مورد خشنودى تو و غير تو باشد و منشا درودهاى ديگرى شود كه مجموع آنها چند برابر گردد و موجب شود كه در طول ايام اين درودها به قدرى زياد شود كه جز تو كسى نتواند آنها را بشمارد.

(56) پروردگارا بر پاكان از اهل‌بيت پيامبر درود فرست، همانها كه براى امر خودت انتخابشان كردى و آنها را خزانه‌ى علم و نگاهبانان دين خود قرار دادى و به عنوان جانشينان خود در زمين و حجتهاى خود بر بندگانت برگزيدى و با اراده‌ى خود آنان را از پليدى و ناپاكى، پاك ساختى و آنان را به عنوان وسيله‌اى به سوى خود و راهى به سوى بهشتت برگزيدى.

(57) پروردگارا بر محمد صلى الله عليه و آله و آل او درود فرست، درودى كه با آن بخششها و تكريمهايت را در حق آنان افزون گردانى و همه چيز را با عطايا و هدايايت براى آنان كامل نمايى و بهره‌ى آنان را از سودها و منفعتهايت فراوان گردانى.

(58) پروردگارا بر او و آل او درود فرست، درودى كه آغازش را حدى و پايان و سرانجامش را نهايتى نباشد.

(59) اى پروردگار من، بر پيغمبر و آلش درود فرست به ميزان عرش و مادون عرشت، و به مقدار آنچه آسمانها و فوق آسمانهايت را پر كرده است، و به اندازه‌ى زمينها و آنچه در زير آنها و در بين آنهاست، درودى كه آنان را به تو نزديك سازد و موجب رضايت تو و آنها شود و به درودهاى ديگر هميشه متصل باشد.

(60) خدايا تو در هر زمانى، دينت را بوسيله‌ى امامى تاييد كردى و او را نشانه‌اى براى بندگانت و علامتى در سرزمينهايت قرار دادى، پس از آنكه رشته‌ى او را به ريسمان خود وصل كردى و او را طريقى براى رضوان خود قرار دادى و طاعتش را واجب و معصيت‌اش را ممنوع ساختى و امر كردى كه اوامر او را امتثال كنيم و نواهى او را مرتكب نشويم و هيچكس بر او پيشى نگيرد و از او عقب نيفتد كه او پناه پناه آورندگان و جايگاه مومنان و مستمسك چنگ‌زنندگان و چشم‌روشنى عالميان است.

(61) خداوندا به وليت توفيق شكر نعمتهايى را كه به او داده‌اى الهام كن و به ما نيز توفيق سپاس چنين ولى اى را عنايت فرما و او را از جانب خود يارى كن تا بر همگان سلطنت يابد و به آسانى اسباب پيروزى را برايش فراهم گردان و با استوانه‌هاى محكم خود او را يارى كن و كمر او را محكم ببند و بازوانش را قوى گردان و او را به ديده‌ى خود مورد عنايت قرار ده و در كنف حفاظت خود او را حمايت و با فرشتگانت او را يارى كن و با سربازان فراوان و پيروزمندت او را امداد فرما.

(62) و بوسيله‌ى او كتاب و قوانين و شرايع و سنتهاى رسولت- كه درودت بر او و آل او باد- را برپا دار و بواسطه‌ى او آنچه را از نشانه‌هاى دينت كه ستمكاران آنها را نابود كرده‌اند، دوباره احيا كن و بوسيله‌ى او تعرض ستم‌پيشگان نسبت به راهت را از ميان بردار و سختى و مشقت طريقت را توسط او برطرف ساز و آنها را كه با پيمان شكنى از راه تو منحرف شدند از ميان بردار و آنها را كه درصدد ايجاد انحراف در مقصد تو هستند، نابود ساز.

(63) و او را نسبت به دوستانت نرم گردان و نسبت به دشمنانت دست قدرت او را بگشاى و مهربانى و رحمت و عطوفت و بخشش او را در حق ما به ما عنايت كن و ما را نسبت به او شنوا و مطيع و نسبت به جلب رضايتش كوشا گردان و ما را در يارى و دفاع از او حمايت فرما و از كسانى قرار ده كه از اين طريق به تو و به رسولت- كه درودت بر او و آل او باد- تقرب مى‌جويند.

(64) خداوندا و درود فرست بر دوستان امامان كه معترف به مقام والاى آنهايند و راه آنها را مى‌پيمايند و در پى آثار آنها مى‌روند و به ريسمان محكم آنان چنگ مى‌زنند و دست بر رشته‌ى ولايت آنان دارند و امامت آنها را پذيرفته‌اند و تسليم اوامر آنها هستند و در طاعت آنها مى‌كوشند و در انتظار روز حكومت آنها هستند و چشم اميد به سوى آنان دارند، درودهائى مبارك و پاك و فزاينده در بامداد و شامگاه.

(65) و بر آنها و بر ارواحشان درود فرست و امور آنها را بر تقوى قرار ده و شئونشان را اصلاح كن و توبه‌ى آنها را بپذير، همانا تو بسيار تو به پذير و مهربانى و بهترين آمرزندگانى. و ما را در بهشت در زمره‌ى آنان قرار ده به رحمتت اى مهربانترين مهربانان.

(66) خدايا امروز، روز عرفه است، روزى كه به آن شرافت و كرامت و عظمت بخشيده‌اى، و در آن رحمت خودت را منتشر ساخته‌اى و با عفوت در اين روز، بر بندگان خود منت گذاشته‌اى و عطيه‌ات در اين روز را نيكو قرار داده‌اى و بواسطه‌ى اين روز بر بندگانت تفضل فرموده‌اى.

(67) و خدايا من بنده‌اى از بندگان توام كه قبل از خلقت و پس از آفريدنم به من نعمت عطا كرده‌اى و مرا از كسانى قرار داده‌اى كه به سوى دينت هدايتشان كردى و مرا نسبت به اداء حق خودت توفيق داده‌اى و با ريسمان محكم خودت مرا حفظ نموده‌اى و در حزب خود داخلم نموده‌اى و در جهت دوستى با دوستان و دشمنى با دشمنانت ارشادم كرده‌اى.

(68) خدايا من كسى هستم كه فرمانم دادى اما اطاعت نكردم، نهى‌ام نمودى اما اجتناب نكردم، از معصيت خود برحذرم داشتى اما امرت را زير پا گذاشتم و نهى‌ات را مرتكب شدم، اما اين مخالفتها از باب دشمنى با تو و به عنوان گردنكشى در برابر تو نبوده است، بلكه هواى نفس مرا به سوى آنچه تو كنار زده‌اى و نهى فرموده‌اى كشانيد و اين شيطان يعنى دشمن تو و دشمن من بود كه مرا بر مخالفت يارى داد و با آنكه عالم به وعيدهاى تو بودم و اميد به عفو تو داشتم و اطمينان به گذشت تو داشتم بر مخالفت اقدام نمودم با اينكه سزاوارتر از همه‌ى بندگانت من بودم كه با اين همه نعمت و لطف، نافرمانى تو را نكنم.

(69) و اينك من در محضر تو هستم در حاليكه كوچك و خوار و خاضع و خاشع و ترسانم و به گناهان بزرگى كه مرتكب شده‌ام و اشتباهات عظيمى كه انجام داده‌ام، اعتراف دارم و به درگاه عفو تو و آستان رحمت تو پناه آورده‌ام، در حاليكه يقين دارم هيچكس نمى‌تواند مرا از قهر تو امان دهد و هيچ مانعى نمى‌تواند تو را از من باز بدارد.

(70) پس بسوى من توجه كن، همانگونه كه بدست آورندگان عفوت را مورد توجه قرار مى‌دهى و بر من ببخش چونان بخششى كه در حق گدايان آستان گذشتت دارى و بر من منت بگذار با الطافى كه براى تو بزرگ نيست كه آنها را بر شخص اميدوار به غفرانت كرم نمايى.

(71) و براى من در اين روز نصيبى قرار ده كه با آن به بهره‌اى از رضوان تو نائل گردم و دست مرا از آنچه بندگان متعبدت بدان رو مى‌كنند خالى برمگردان.

(72) و من گرچه مانند آنان اعمال صالح پيش نفرستاده‌ام، ولى اعتقاد به يگانگى و نفى اضداد و همتا و شبيه براى تو را تقديم نموده‌ام و از درهايى وارد شده‌ام كه تو امر به ورود از آنها كرده‌اى و به وسائطى بسوى تو تقرب جسته‌ام كه جز با آنها كسى نمى‌تواند به تو نزديك گردد.

(73) سپس به دنبال اين امور به سوى تو توبه نمودم و خود را خوار و ذليل درگاه تو نمودم و به تو حسن ظن دارم و به آنچه نزد توست مطمئنم و در كنار آن اميد به تو دارم، اميدى كه هر كس آن را دارا باشد، كمتر مايوس گردد.

(74) و از تو مسالت دارم چونان مسئلت انسانى خوار و ذليل و نيازمند و گدا و ترسان و جوياى پناهندگى. و اين درخواست از روى ترس و زارى و پناه‌طلبى است نه از روى گردنكشى همچون متكبران و نه از باب بلندپروازى نازكنندگان از اهل طاعت و نه از روى گردن فرازى به جهت شفاعت شافعان.

(75) و من هنوز هم كمترين كمتران و ذليلترين ذليلانم، و همچون ذره‌اى بلكه كمتر از آنم. پس اى كسى كه در عقوبت گناهكاران شتاب نمى‌كنى و آزادى مرفهين اهل ناز و نعمت را از آنان نمى‌گيرى و اى كسى كه با گذشت از لغزش لغزشكاران بر آنان منت دارى و با مهلت دادن به خطاكاران بر آنان تفضل مى‌كنى.

(76) اينك اين منم آن گنهكار معترف خطاكار لغزشكار

(77) منم آن كسى كه در برابر تو جسارت ورزيد.

(78) منم آن كسى كه عمدا تو را نافرمانى كرد

(79) منم آن كسى كه خطا را از بندگانت مخفى كرد ولى در برابر تو آشكارا مخالفت ورزيد.

(80) منم آنكه از بندگانت ترسيد و از تو در امان بود.

(81) آرى منم آنكه از قدرت تو هراسى نداشت و از عذاب و كيفر تو خوفى بدل راه نداد.

(82) منم كه بر خود جنايت كرده‌ام‌

(83) منم كه به بلاى خويش گرفتارم‌

(84) منم كه كم حياء و كم شرمم‌

(85) منم كه به رنجى دراز مبتلايم.

(86) تو را قسم مى‌دهم به حق برگزيدگان از ميان خلقت و به حق كسانى كه آنان را براى خود برگزيده‌اى، به حق كسى كه او را از ميان نيكانت گزينش كرده‌اى، و كسى كه او را مناسب با شان و كار خود انتخاب فرموده‌اى و به حق كسى كه اطاعت از او را با اطاعت از خودت پيوند زده‌اى و كسى كه نافرمانى او را همچون نافرمانى خودت شمرده‌اى، به حق كسى كه دوستى با او را كنار دوستى خودت قرار دادى و كسى كه دشمنى با او را منوط به دشمنى با خودت نموده‌اى، در اين روز مرا تحت پوشش قرار بده با آنچه كه پوشش مى‌دهى آنان را كه در حال نفرت از گناه به سوى تو پناه مى‌آورند و در حالى كه از گناه نادم و پشيمان‌اند با استغفار به آستان تو پناهنده مى‌شوند.

(87) و سرپرستى مرا به عهده بگير همانطور كه به عهده مى‌گيرى سرپرستى كسانى را كه اهل طاعت هستند و در نزد تو قرب و منزلتى دارند.

(88) و مرا اهل توحيد كن همانگونه كه در حق وفاداران به عهدت آنها كه جانشان را در راه تو به سختى مى‌اندازند و در مسير رضايت تو جهاد با نفس مى‌كنند، چنين كرده‌اى.

(89) و مرا در كوتاهى نسبت به حقوقت و تجاوز از حدودت و نافرمانى از احكامت مواخذه مكن.

(90) و از طريق فرصت دادن به من، تدريجا گرفتار عقابم مساز همانند عقاب كردن كسى كه مرا از خيرى كه در نزدش بود منع كرد و حال آنكه در رسيدن نعمتش به من، شريك و همكار تو نبوده و نيست.

(91) و مرا از خواب اهل غفلت و چرت اسرافكاران و خواب‌آلودگى اهل ذلت بيدار كن.

(92) و قلب مرا علاقمند كن به آنچه كه اهل طاعت را بدان واداشته‌اى و بندگان عابد را بوسيله‌ى آن فرمانبر خويش ساخته‌اى و مسامحه كاران را از طريق آن به ساحل نجات رسانده‌اى.

(93) و مرا حفظ كن از كارهائى كه از تو دورم مى‌كند و مانع بهره‌گيرى من از تو مى‌شود و از آنچه نزد تو قصد مى‌كنم بازم مى‌دارد.

(94) و راه كارهاى خير در جهت رضاى خودت را برايم آسان فرما تا در آنها آنگونه كه امر فرموده‌اى سبقت گيرم و همانطور كه تو مى‌خواهى نسبت به انجام آنها حريص باشم.

(95) و مرا در زمره‌ى آنها كه وعده‌ى عذاب تو را سبك مى‌شمارند، هلاك مساز

(96) و همراه آنها كه در معرض خشم و عذاب تو هستند نابودم مكن.

(97) و مرا در ميان منحرفينى كه از راه تو بيرون رفته‌اند، درهم مشكن.

(98) و مرا از گرداب فتنه‌ها نجات ده و از گردنه‌هاى بلاها دور كن و از خطر فرصت دادن براى عذاب ناگهانى رهاييم ده.

(99) و تو خود بين من و بين دشمن كه مى‌خواهد مرا فريب دهد و خواهش نفسى كه مرا هلاك مى‌گرداند و زيانى كه همه‌ى وجودم را مى‌گيرد، مانع باش.

(100) و از من رو برمگردان آنچنانكه روى مى‌گردانى از كسانى كه پس از غضب خود هرگز از آنان راضى نمى‌شوى.

(101) و مرا در آرزومندى به آستانت نااميد مساز كه ياس از رحمتت بر من غالب گردد

(102) و بخششهايى را كه من طاقت ندارم به من عطا مكن كه بخاطر آنچه از افزونى رحمتت بر دوشم مى‌گذارى بارم گران شود.

(103) و مرا از دست خود رها مكن همچون رها كردن كسى كه خيرى در او نيست و نيازى به او ندارى و راه بازگشتى برايش نيست.

(104) و مرا از خود دور مكن، چونان كسى كه از چشم تو افتاده و مهر پستى و خوارى از جانب تو بر او خورده است. بلكه دست مرا بگير كه گرفتار سقوط افتادگان در عذاب و هراس منحرفان و لغزش فريب خوردگان و گرداب هلاك شدگان نگردم.

(105) و مرا سلامت بدار از بلاهائى كه اصناف زنان و مردان را بدان مبتلا ساخته‌اى و مرا به درجات كسانى برسان كه به آنها عنايت نموده‌اى و نعمت در اختيارشان قرار داده‌اى و از آنها رضايت دارى و حيات شايسته به آنان عطا فرموده‌اى و مرگشان را قرين سعادت ساخته‌اى.

(106) و اين نكته را طوق گردنم ساز كه خودم را از كارهايى كه موجب حبط و نابودى حسنات و بر باد دادن بركات مى‌شود جدا سازم.

(107) و در قلب من چنان شعورى قرار ده كه از زشتيهاى گناهان و رسوائيهاى معاصى نفرت پيدا كنم.

(108) و مرا به امورى كه جز با كمك تو به آنها نمى‌رسم (امور دنيا) مشغول مساز كه از آنچه جز آنها تو را راضى نمى‌كند (امور آخرت) بازبمانم.

(109) و محبت دنياى پست را از دل من بكن، دنيائى كه مرا از آنچه نزد توست باز مى‌دارد و از توسل بسوى تو مرا منع مى‌كند و از تقرب جستن به درگاهت غافلم مى‌سازد.

(110) و مناجات با خودت را در تنهائى و به هنگام شب و روز در نظرم زيبا جلوه‌گر ساز.

(111) و به من عصمت و تقوايى ببخش كه مرا به مقام ترس از خشمت نزديك نمايد و از ارتكاب محرمات تو بدور دارد و از ابتلا به گناهان بزرگ رهايم سازد.

(112) و به من توفيق پاك شدن از ناپاكى گناه را عطا فرما و آلودگى خطا را از من دور كن و پيراهن سلامت و عافيت را بر من بپوشان و رداى صحتت را بر تن من بينداز و مرا با نعمتهاى فراوانت در بر بگير و فضل و بخششت را يكى پس از ديگرى بر من نازل فرما.

(113) و با توفيق و پشتيبانى خود مرا تاييد فرما و مرا در نيت شايسته و گفتار مورد رضايت و رفتار نيكو يارى كن و مرا بجاى قدرت و توان خودت، به قدرت و توان خودم وامگذار.

(114) و روزى كه مرا براى ملاقات با خودت مبعوث مى‌كنى، خوارم مساز و در نزد دوستانت رسوايم مكن و ذكر خودت را از يادم مبر و شكرت را از من مگير، بلكه در آن هنگام كه جاهلان، نسبت به نعمتهايت در غفلت‌اند، مرا در حالات فراموشى، به شكر و سپاس خود ملتزم بدار و به من الهام كن كه بر آنچه به من در آنها ولايت داده‌اى ثناى تو را بگويم و به نيكى‌هايى كه ابتدا در حق من انجام داده‌اى اعتراف كنم.

(115) و رغبت من بسوى خودت را بالاتر از رغبت ديگران و شكر مرا نسبت به خودت، برتر از شكر ديگران قرار بده‌

(116) و آن هنگام كه به تو نيازمندم، مرا خوار مساز و بخاطر اهمالهائى كه در حق تو انجام داده‌ام هلاكم مگردان و با من آنگونه كه با دشمنانت برخورد مى‌كنى برخورد مكن، كه همانا من در برابر تو تسليمم و مى‌دانم كه حجت و دليل از آن توست و تو در فضل، شايسته‌تر و در احسان، سودبخش‌تر از ديگرانى. و تو اهل تقوى و آمرزش هستى و به اينكه عفو كنى شايسته‌ترى تا به اينكه عقاب نمايى، و به اينكه گناهان ما را بپوشانى نزديكترى تا به اينكه آنها را برملا كنى.

(117) پس مرا زنده بدار با حياتى پاك كه هماهنگ با خواسته‌هاى من باشد و به آنچه دوست مى‌دارم منتهى گردد، بگونه‌اى كه آنچه تو نمى‌پسندى انجام ندهم و آنچه را نهى كرده‌اى مرتكب نشوم و مرا همچون كسانى بميران كه نور و فروغ آنها از پيش رو و از جانب راست، اطرافشان را نورانى ساخته است.

(118) و مرا در نزد خود كوچك كن و در نزد مخلوقاتت بزرگ بنما و آن هنگام كه با تو خلوت مى‌كنم پستم كن و در بين بندگانت بالايم ببر و مرا بى‌نياز كن از كسى كه از من بى‌نياز است و فقر و گدائى مرا نسبت به خودت افزون فرما

(119) و مرا از سرزنش دشمنان و از نزول بلا و از ذلت و سختى محفوظ بدار و مرا در آنچه از گناهان كه بدانها مطلعى تحت پوشش عفوت قرار بده، آنسان كه مى‌پوشاند كسى كه اگر بردباريش مانع نباشد بر انتقام سخت قادر است و اگر درنگ و تاملش نباشد بر مواخذه‌ى بر گناه توانايى دارد.

(120) و اگر خواستى قومى را گرفتار فتنه يا امر ناگوارى بسازى، مرا بخاطر آنكه به تو پناه آورده‌ام، از آن نجات ده و چون مرا در دنيا به ورطه‌ى فضيحت و رسوايى نينداخته‌اى در آخرت نيز مرا در آن مينداز.

(121) و در حق من نعمتهاى پيشينت را به نعمتهاى پسين و سودهاى قديمت را به منافع جديد متصل گردان و عمر مرا چندان طولانى مساز كه قلبم قساوت گيرد و در سختيها چنان مرا مكوبان كه بخاطر آن ارزش من از دست برود و مرا به امر پستى كه منزلت من در آن كوچك شود و نقيصه‌اى كه بخاطر آن جايگاه و مرتبت من مجهول بماند، گرفتار مساز

(122) و مرا چنان مترسان كه نااميد شوم و آنسان بيمناكم مساز كه وحشت در دل داشته باشم و ترس مرا در تهديدهايت از عذاب و پرهيز مرا در اتمام حجتها و انذارهاى خود و هراس مرا در هنگام تلاوت آيات خودت قرار ده.

(123) شب مرا طولانى گردان با بيدار كردنم براى عبادت و اينكه تنها، به مناجات با تو بپردازم و از ديگران دل بريده و تنها با تو آرامش يابم و نيازهايم را بدرگاه تو آورم و دائما از تو بخواهم كه مرا از آتش خشمت آزاد سازى و مرا از عذابى كه اهل دوزخ در آن گرفتارند نجات دهى.

(124) و مرا لحظه‌اى بخود وامگذار كه در طغيان و سركشى متحير و در گرداب جهل و نادانى، غافل باشم، و سرنوشت مرا پندى براى پندپذيرها و سرانجامى شوم براى عبرت پذيران و آزمايشى براى اهل نظر قرار مده و مرا در ميان آنانكه با آنها مكر مى‌كنى، مورد مكر قرار نده و بجاى من ديگرى را بر مگزين و اسم مرا در زمره‌ى بندگانت تغيير مده و جسم مرا مبدل مساز و مرا وسيله‌ى استهزاء بندگانت و مورد تمسخر در آستانت قرار مده و چنانم كن كه تنها به دنبال رضايت تو و در انتقام از دشمنانت، تنها در خدمت تو باشم.

(125) و مرا از لذت عفوت و شيرينى رحمتت و آسودگى و رزق خويش و از بهشت نعمتهايت برخوردار ساز و با گشايشى از درياى بى‌كرانت مزه‌ى فارغ شدن از انجام طاعاتى كه تو دوست مى‌دارى و تلاش در آنچه ما را به تو نزديك مى‌سازد را در كام من بچشان و با تحفه‌اى از تحفه‌هايت مرا بهره‌مند فرما.

(126) و تجارت مرا سودمند و بازگشتم بسوى خودت را بدون زيان قرار بده و مرا از مقام خود بترسان و شوق مرا براى ديدار با خودت افزون كن و بسوى من عنايت كن تا من نيز به سوى تو توبه كنم، توبه‌اى حقيقى كه در پرتو آن، هيچ گناه كوچك و بزرگ و هيچ خطاى آشكار و پنهانى را باقى نگذارى.

(127) و هرگونه كينه‌اى نسبت به مومنين را از دلم بركن و قلبم را نسبت به خاشعين عطوف گردان و آنسان كه با صالحان هستى، با من باش و بر من زيور اهل تقوا بپوشان و براى من سخنى صادق در ميان گذشتگان و يادى والا در بين آيندگان قرار ده و مرا به جايگاه پيشينيان برسان.

(128) و كمال نعمتت را بر من تمام كن و ارزشمنديهاى اين نعمتها را برايم آشكار ساز، دستم را از عطايايت پر كن و از بخششهاى گرامى‌ات بسوى من روان كن و مرا در بهشت كه براى برگزيدگانت زينت كرده‌اى، در كنار پاكترين دوستانت جاى ده و در مقاماتى كه براى محبان خويش آماده ساخته‌اى مرا با شريفترين عطاياى خويش بپوشان.

(129) و براى من در جوار خودت مامنى قرار ده كه با آرامش خاطر در آن پناه گيرم و جايگاهى كه در آن ماوا گزينم و چشمم را بدان روشن كنم و مرا با گناهان بزرگم مورد ارزيابى قرار مده و در آن روز كه سريره‌ها آشكار مى‌گردد، هلاكم مساز و از من هرگونه شك و شبهه‌اى را برطرف فرما و در راستاى حق، از هر رحمتى برايم راهى قرار ده و بهره‌هاى من از بخششهايت را فراوان كن و بهره‌منديم از احسان و فضلت را زياد گردان.

(130) و قلب مرا نسبت به آنچه نزد توست مطمئن گردان و عزمم را فقط نسبت به آنچه از آن توست متوجه كن و مرا به كارهائى وادار كن كه خواص را به آنها وادار مى‌كنى و آن هنگام كه عقل از بندگى تو غفلت مى‌كند، قلبم را از يادت پر كن و در من و براى من بى‌نيازى، عفت، آرامش، عافيت، صحت، گشايش، اطمينان و سلامتى را جمع گردان.

(131) و كارهاى پسنديده‌ى مرا با گناهانى كه در آنها مخلوط است نابود مكن و خلوتهاى رازآلود مرا بخاطر خطاهائى كه در آزمايشهايت بدان مبتلا مى‌شوم، از من مگير و آبروى مرا از اينكه دست طلب بسوى فردى از بندگانت دراز كنم مصون بدار و از التماس كردن براى آنچه نزد فاسقان است، حفظم كن.

(132) و مرا پشتيبان ستمكاران و دستيار و ياور آنان در از بين بردن قرآنت قرار مده و از جائى كه من نمى‌دانم مرا در حيطه‌ى عنايت خود قرار ده، آنسان كه مرا از خطاها حفظ كنى و بر من درهاى توبه و رحمت و رافت و روزى فراوانت را بگشاى، كه من از علاقمندان آستان توام و بر من بخششت را تمام كن كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) و باقيمانده‌ى عمر مرا در انجام حج و عمره براى رضاى خودت قرار ده، اى پروردگار عالميان، و بر محمد صلى الله عليه و آله و آل پاك و مطهر آن حضرت درود فرست و براى هميشه بر او و بر آنان سلام و درود باد.