دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) ستايش سزاوار شد بر خدا كه بر هر دو گيتيست فرمانروا

(2) ترا شكر مى‌زيبد اى بى‌قرين چو كردى پديد آسمان و زمين تو پروردگارى و صاحب جلال چو اندر بزرگى ندارى مثال به پروردگانى تو پروردگار عبادتگرانت بود بيشمار توئى آفريننده كائنات نه چيزى ترا هست همتاى ذات ز دانائيت نيست چيزى نهان محيط است علمت بهر دو جهان به چشمت نهانها بود آشكار تو معبودى اى پاك پروردگار

(3) به يكتائيت نيست چيزى قرين كه بى‌مثل و مانندى اى برترين

(4) كريمى و بخشنده و الا بجاه بزرگى و بر كل هستى پناه

(5) خدائى و بيتا و والامقام عظيمى و معبود و سخت انتقام

(6) نباشد به غير از تو ديگر خدا كه دانا، حكيمى و صاحب عطا

(7) به غير از تو معبود در كار نيست كسى چون تو بينا و بيدار نيست

(8) كريمى و افزونى اندر كرم نه آغاز دارى، نه انجام هم

(9) كريمى و افزونى اندر كرم نه آغاز دارى، نه انجام هم

(10) به دورى تو نزديك و از ديد دور در اوجى و دارى بهر جا حضور

(11) خدائى دگر نيست غير از خدا كه معبود و زيباست با كبريا

(12) نباشد به غير از تو ديگر خدا كه هستى پديد آورى از فنا تو صورتگرى كرده‌اى بى‌قياس بود نقش‌هاى تو بى‌اقتباس

(13) همه نقش‌ها بسته‌اى بيمثال دقيق است كار تو اى ذوالجلال همه چيز را كرده‌اى روبراه قيامت دقيق است بى‌اشتباه به سامان رسانيده‌ى ما سوى به خلقت شريكى نباشد ترا

(14) به سامان رسانيده‌ى ما سوى به خلقت شريكى نباشد ترا به فرمانروائى ندارى وزير نه دارى تو ناظر، نه دارى نظير

(15) اراده چو كردى رقم شد وجود پديدار شد بودها از نبود ترا داورى‌ها بود عين داد بهر كار حكم تو انصاف داد

(16) توئى آنكه بالاترى از مكان تو شاهنشهى بر تمام جهان نه در سلطه‌ات كس كند ادعا تو شاهى و شاهان به نزدت گدا نه برهان بكاهد ترا، نى بيان كه والاترى از تمام جهان

(17) همه بودنى‌ها ترا آشكار به پايان هر چيز دارى قرار

(18) نه، پندار بر كنه ذاتت رسد به دركت بود راه انديشه سد بود ديده از ديدنت نااميد ندارى حريمى كه گردد پديد

(19) بود ديده از ديدنت نااميد ندارى حريمى كه گردد پديد نه، گنجى به خاطر نه، دارى حدود كه بالاترى ز آنچه دارد وجود نه، زائى نه ديگر بزايد ترا از آنى به كون و مكان مهترا

(20) تو آنى كه ضدى نباشد ترا كه داند تعارض به ذاتت روا نه دارى تو همتا و همسان به كار كه باشد برابر به پروردگار

(21) توئى مخترع، خالق، آغازگر پديدار كردى جهان سر بسر ز صنعت نمودى تو محكم بنا بزرگست شانت بلندست جا

(22) ز صنعت نمودى تو محكم بنا بزرگست شانت بلندست جا همه فر و جاهت بود آشكار ز حكمت چنين است حق استوار

(23) بزرگست لطفت توئى مهربان فزونست مهرت به نزديك جان شناسائيت ژرف و حكمت روان منزه توئى، پادشاه جهان

(24) شناسائيت ژرف و حكمت روان منزه توئى، پادشاه جهان تو والا مقامى، توانگر، كريم تو صاحب جلالى، منزه، عظيم

(25) به نيكى گشودى خدايا تو دست هدايت شود هر كه دل بر تو بست به دنيا و دين هر كه سويت شتافت همان را، خدايا به نزد تو يافت

(26) جهانيست بر درگهت با خشوع بود ويژه بر پيشگاهت خضوع همه رشته بر گردن استاده‌اند به تسليم امر تو سر داده‌اند

(27) منزه توئى زانكه كس با حواس ز دركت بود عاجزاى بى‌قياس نه، لمست كند دست و پندارها به دركت نباشند هرگز سزا نه با حيله و مكر يا كشمكش ندارد كسى در نزاعت كشش

(28) منزه توئى زنده‌ى جاودان توئى مرجع حاجت بندگان

(29) بود حكم و فرمانت اى كردگار ازل تا ابد جاودان استوار

(30) مشيت چو فرمودى اى كردگار نگردد به تغيير هرگز دچار

(31) منزه توئى هست روشن نشان كه از تست پيرايش آسمان

(32) به حكم تو شد زنده اين جان ما سپاست بود دين و ايمان ما

(33) سپاسى كه دائم بود با دوام بپايد بدان، نعمتت مستدام

(34) سپاسى به كردار پروردگار برابر، بود دائم و ماندگار

(35) سپاسى كه خشنود سازد ترا بيافزايد آن را تو باشى رضا

(36) سپاسى كه هر دم شود بى‌قياس فزون گردد از شكر اهل سپاس

(37) سپاسى كه باشد سزا بر خدا نباشد سزاوار غير ترا

(38) سپاسى فزاينده در هر زمان پديدار گردد فزونى در آن

(39) سپاسى فزاينده در هر زمان پديدار گردد فزونى در آن

(40) سپاسى كه گردد فزون از حساب فزون گردد از آنچه باشد كتاب

(41) سپاسى برابر به عرش برين ثوابش شود كامل و دلنشين

(42) سپاسى برابر به عرش برين ثوابش شود كامل و دلنشين

(43) سپاسى كه با صدق نيت قرين بود، بر تو گوئيم اى برترين

(44) سپاسى كه هيچ آفريده چنان نگفتست تا حال اى مهربان سپاسى كه فضلش نداند بجا به دنيا درون هيچكس جز خدا

(45) سپاسى كه يارى شود هر زمان سپاسى كه دارد بسى پشتوان

(46) سپاسى كه در او بود هر سپاس كه گفتست، هر زنده‌ى حق‌شناس

(47) سپاسى كه هرگز نگفتست كس ندارد كسش بيش در دسترس

(48) سپاسى برابر ترا با جلال بيافزائيش خود، رسد بر كمال

(49) سپاسى برابر ترا با جلال بيافزائيش خود، رسد بر كمال

(50) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو كاملترين رحمتش كن عطا خدايا بدو مهربانى نما

(51) درودى فزاينده و تابناك روان ساز بر احمد و آل پاك

(52) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود درودى كه خشنود گردد، بدو درودى پسنديده و مهرجو درودى كه باشد بجانش سزا درودى كه، راضى نمايد ترا درودى كه، جز او نگردى رضا درودى كه، شد بر محمد (ص) سزا

(53) درودى فراگيرتر از رضا كه پيوند گيرد، لقاى ترا

(54) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود درودى كه گويند افرشتگان بود، خاص بر پاك پيغمبران درودى كه گويند آن بندگان پذيرند آن را به جان انس و جان درودى كه خود آفريننده را ببر گيرد آسان به ارض و سما

(55) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود درودى، پسنديده پر محتوا كه افزون كنى خويشتن اى خدا درودى كه غير از خداوندگار حسابش نداند به وزن و شمار

(56) دگر نيز بر عترتش سر بسر درودى تو بفرست اى مهرور كه خود برگزيدستى آن دودمان عزيزان و پاكان روشنروان تو گنجورشان كردى اندر جهان نگهدار از علم و از بندگان گزيدى هم اينان پى حفظ دين تو فرمودى ايشان به خود جانشين تو فرمودى اينان ز هر رجس پاك كه گشتند چون گوهران تابناك سپردى به ايشان تو دستور كار وسيله توسل به پروردگار كه هستند خود حجتت در زمين نگهدار دانش، نگهدار دين جدا كردى اينان ز هر كار زشت كه گشتند بر خلق راه بهشت

(57) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود بفرما ز جودت بر اينان عطا تو در حقشان نيك بخشش نما تو سرشار كن سودشان در شمار بر اين جمع خود بخششى ويژه دار

(58) تو سرشار كن سودشان در شمار بر اين جمع خود بخششى ويژه دار برابر به عزمت بود آن درود به ميزان و پهناى ملك وجود

(59) تو نزديكشان ساز بر خويشتن كه خشنود گردند آن انجمن

(60) خدايا تو در هر زمان ز ابتدا به دينت فرستاده‌اى پيشوا همان را چو مشعل به پاداشتى چراغى به راهت فرا داشتى بدانسان كه شد مرشد بندگان چو پيمان حق گشت پيمان آن چو شد طاعتش فرض بر بندگان رضاى تو آمد به فرمان آن اطاعات از او گشت واجب بجان كه باشند در خدمتش بندگان نگردند از حكم او سرگران پذيرند فرمان وى را بجان

(61) تو الهام فرما بدان نور راه كه شكرش بجاى آورد اى اله به نيروى خود بر ولى باش يار كه گردد در آن رهبرى كامكار برويش در مرحمت باز دار تو پشت و پناهش شو اى كردگار به چشم عنايت در او كن نظر فرشته بدو ساز امدادگر فزون ساز خود نيرويش بى قياس كه گويد به درگاه يزدان سپاس

(62) بپادار دينت از او آشكار رها ساز از بدعت نابكار حدود و شرايع بدو زنده ساز كه راهت كند بر همه خلق باز ز دينت بپرداز زنگ ستم ستمگر ندارد شريعت دژم ره دين خود بر ولى باز دار كند كجروان را ز ره بر كنار

(63) دل دوستانت بدو نرم دار به دشمن شود چيره در كارزار ولى تو گردد به ما مهربان به ما رحمتش را بفرما روان اطاعت كنيمش ز جان بيريا بدانسان كه گردد رسولت رضا بمانيم در يارى‌اش استوار رضاى تو جوئيم اى كردگار درودت بر او باد و بر خاندان دگر نيز بر اوليا همچنان

(64) درودت به پيغمبر و دوستان بود نيز بر خاندان جاودان همان دوستانى كز آل رسول روشها نمودند با جان قبول كه اقرار دارند بر خاندان بدامان ايشان بود چنگشان به فرمانشان گشته كوشا بجان تمسك بجان جسته بر خاندان نشستند در پيروى استوار به راه امامند چشم انتظار درودى فزاينده و مستدام تو بفرستشان بامدادان و شام

(65) روان ساز بر جان ايشان درود درودى كه بسيار شايسته بود تو احوالشان نيز نيكو بدار كه باشند در كار پرهيزكار دگر آنكه باشند خود توبه كار بگيرند در قرب رحمت قرار همان توبه بپذير اى كردگار رحيمى، و بر خلق آمرزگار در آن قرب رحمت بده جايشان در آنجا تو ما را به ايشان رسان

(66) به روز عرفه تو دادى شرف گشودى در آن رحمت از هر طرف به عفوت هم امروز منت گذار عطايت بيافزاى اى كردگار

(67) من آن بنده‌ات هستم اى كردگار كه انعام كردى مرا بيشمار پس از آفرينش دگر پيش از آن بمن كرده‌اى رحم اى مهربان به دستم سپردى همان ريسمان كه باشم به دينت بتوفيق آن مرا داده‌اى در كسانى قرار كه هستند در حزب پروردگار

(68) كه بر دوستانت شوم دوستدار شوم دشمن خصم پروردگار بسم كرده‌اى لطف اى مهربان و ليكن نبودم چو فرمانبران خدايا به امرت شدم سرگران به نهيت شتابنده گشتم بجان نبودم، به طغيان و گردنكشى مرا نفس افكند در بيهشى تو دادى مرا، بيم از آتشت نگردم ز دستور گردنكشت ولى دشمنم، خصمت اى كردگار براه هوى گشت بر بنده يار مرا ياورى كرد بر ناروا مرا كرد او با گنه آشنا چو بودم به عفو تو اميدوار نبايد ز فرمان شوم بر كنار

(69) كنونم در آن پيشگه خوار و زار ذليلم بدرگاهت اى كردگار به دوشم بود سخت بار گناه به اقرار، بردم به عفوت پناه كنون برده بر درگهت التجا خدايا به عفوت امان ده مرا امانم، چه كس مى‌دهد جز خدا كجا از تو كس باز دارد مرا

(70) خدايا همان جامه پوشان مرا كه بر هر گنهكار دانى روا و عفوى كه بخشى بهر توبه كار مرا بخش اى پاك پروردگار به من بخش آمرزشى رستگار كه بخشى بهر شخص اميدوار نباشد گران نزدت اى كردگار بر اين بنده با عفو منت گذار

(71) كرم كن مرا بهره‌اى از عطا كه خشنود گردى ز من اى خدا به خيرى كه بخشى به فرمانبران تهيدست مگذارم اى مهربان

(72) چو آنان نكردم عبادت گرت ولى بنده‌اى بوده‌ام بر درت ندانسته‌ام خود شريكى ترا نكردم همى درگهت را رها از آن در به سوى تو گشتم روان كه بر بنده دادى تو فرمان آن به سويت روان گشته‌ام توبه كار كنونم در اين پيشگه خوار و زار

(73) به سويت روان گشته‌ام توبه كار كنونم در اين پيشگه خوار و زار وثوقم بود بر تو وان اعتماد كه گردد پياپى به عفوت زياد كنون بر درت ايستادم بپا امان خواهم از درگهت اى خدا

(74) چو خواران نه مانند مستكبران ز عفوت بجويم خدايا امان

(75) بر آن در چو يكذره ناچيز و خوار ترا خوانم اى پاك پروردگار توئى آنكه هرگز نسازى شتاب به كيفر گنهكار را در عذاب نميرانى از خويشتن بى‌گمان تو مى‌بخشى از عفو لغزندگان تو مهلت دهى بر خطاكارگان منم در خطا غوطه‌ور بى گمان

(76) تو مهلت دهى بر خطاكارگان منم در خطا غوطه‌ور بى گمان

(77) نبودم به حكم تو فرمانگزار خطا كرده‌ام بر درت آشكار

(78) نبودم به حكم تو فرمانگزار خطا كرده‌ام بر درت آشكار

(79) گنه كردم از بندگانت نهان نترسيدم از داور مهربان

(80) گنه كردم از بندگانت نهان نترسيدم از داور مهربان

(81) نترسيدم از خشمت اى كردگار جنايت بخود كرده‌ام بيشمار

(82) نترسيدم از خشمت اى كردگار جنايت بخود كرده‌ام بيشمار

(83) گرفتاريم بيش و آزرم كم بود، اى خداوند صاحب كرم

(84) گرفتاريم بيش و آزرم كم بود، اى خداوند صاحب كرم

(85) گرفتاريم بيش و آزرم كم بود، اى خداوند صاحب كرم

(86) بدانكس قسم مى‌دهم مر ترا كه خود برگزيديش از بين ما تو بخشيديش بر جهان مهترى تو او را گزيدى به پيغمبرى سپردى بدو كارت اى كردگار پسنديدى او را به انجام كار تو گفتى كه از او اطاعت بجان بود فرض بر توده‌ى بندگان بفرمان او هر كه شد سرگران نبردست فرمانت اى مهربان تو گفتى كه هر كس ترا داشت دوست همه جسم و جانش بفرمان اوست بود دشمنش نيز خصم خدا بدو نيك او هست يكسر ترا بپوشان مرا جامه‌ى آنچنان كه بر توبه‌كاران بپوشى همان

(87) چنان سرپرستى كن اى كردگار كه گردم به آمرزشت رستگار

(88) چو آنان كه در راهت اى مهربان بحكم وفا كردى از ويژگان

(89) مفرماى بر كرده‌هاى خطا مجازات اين بنده را اى خدا

(90) مده مهلتم بر ره ناصواب چو اسرافكاران مگيرم بخواب

(91) مده مهلتم بر ره ناصواب چو اسرافكاران مگيرم بخواب

(92) بر آن راه فرما مرا رهبرى كه بردى عزيزان به طاعتگرى بدان ره كه بردى عبادتگران هدايت بفرمايم اى مهربان

(93) از آنى كه سازد مرا از تو دور بر اين بنده بربند راه عبور بر اين بنده بگشاى آن رهگذر كه راهم رسد بر تو اى دادگر

(94) مرا سوى خيرات كن راه باز به بى‌طاعتيها تباهم مساز

(95) مرا سوى خيرات كن راه باز به بى‌طاعتيها تباهم مساز

(96) مرا سوى خيرات كن راه باز به بى‌طاعتيها تباهم مساز

(97) تو مگذارم اندر طريق خلاف بگردانم از جانب انحراف

(98) حلالم كن از تنگناى بلا رها سازم از لجه فتنه‌ها

(99) ميان من و دشمن خيره سر تو حائل شو اى مهربان دادگر

(100) مگردان تو از سوى اين بنده چشم رضا باش تو دور گردم ز خشم

(101) مفرماى از رحمتت نااميد ببخشم بخشنودى خود نويد

(102) عطا كن بدانسان كه دارم توان مبادا شود بخششت بيش از آن

(103) تو هرگز مفرما به خويشم رها ز چشمت ميانداز اين بنده را

(104) تو هرگز مفرما به خويشم رها ز چشمت ميانداز اين بنده را چو آنان كه غرقند اندر گناه به رسوائى افتاده در پرتگاه تو دستم بگير اى خداوندگار ممانم به گرداب لغزش دچار

(105) بفرما بمن با عنايت نظر سلامت بدارم به دور از خطر

(106) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(107) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(108) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(109) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(110) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(111) ترجمه‌اى براى فرازهاى 111-110-109-108-107-106وجود ندارد.

(112) بپوشان مرا خلعتى پر بها كه باشد فراگير سر تا به پا

(113) تو با فضل و نعمت مرا شاد كن سزاوار بر كار ارشاد كن پسنديده گفتار و كردار دار خدايا مرا نيك پندار دار

(114) برانگيزيم چون بروز شمار مكن پيش ياران مرا شرمسار مكن آنكه شكرت شود از نظر بتوفيق طاعت مرا راه بر خدايا چنانم بده پرورش كه جانم به سوى تو يابد كشش

(115) بده قوتم بيش از ديگران كه برتر شوم از ستايشگران

(116) مكن خوارم اندر مقام نياز به انجام منكر هلاكم مساز مرانم ز در همچنان دشمنان چنين سر سپرده، از آن در مران به احسان و بخشش توئى مستدام بود بخششت بيش از انتقام چو حجت بود از تو اى دادگر كه خود پرده‌پوشى، نئى پرده در

(117) مرا پاك و پاكيزه كن روزگار كه از منهياتت شوم بر كنار بميرانم، آنسان كه تا بيكران ز رخساره‌ام نور گردد روان

(118) چو در پيشگاهت شدم خوار و زار تو بر بندگانت عزيزم بدار مرا بى‌نيازى ده، اى چاره ساز از آنى، كه باشد ز من بى نياز چنان كن كه، مانم گدايت به در مكن دشمنم شاد، اى دادگر

(119) چنان كن كه، مانم گدايت به در مكن دشمنم شاد، اى دادگر پناهم ده از درد و رنج و بلا بپوشان ز حلمت گناه مرا تو آن كن كه قادر كند در كرم مدارا نمايد بجاى ستم

(120) به تقدير چون فتنه آيد ز راه خدايا بده با نجاتم پناه به دنيا نكردى چو رسوا مرا به فردا چنين كن مدارم بپا

(121) تو نعمت فرستاديم در جهان چنين ساز با آخرت توامان مده مهلتم تا شوم سنگدل مكن چهره‌ام در مصيبت خجل ز قدرم مكاه و مده كاستى مترسان كه برگردم از راستى

(122) ز قدرم مكاه و مده كاستى مترسان كه برگردم از راستى بده بيم تا من عبادت كنم چنان كن كه قرآن تلاوت كنم

(123) بخلوت شوم شاد و شب زنده‌دار شبم را بدينگونه آباد دار ترا انس گيرم بخلوت نكو بيارم ترا بار حاجت فرو برآرم به سوى تو دست نياز كه باشى بر آن آتشت چاره‌ساز پناهم ده اى پاك پروردگار از آنى، كه بر دوزخى شد دچار

(124) به گرداب نادانيم مبتلا مگردان، به طغيان مسازم رها مگردان مرا عبرت ديگران نگردند گمره ز من اين و آن خدايا مسازم به مكرت دچار مده ديگرى را به جايم قرار مكن نامم از نيكبختان جدا تنم را مگردان دچار بلا نسازم بجان سخره‌ى آن و اين بخشنودى خويش دارم قرين به زحمت ميانداز خود را تمام كه گيرى از اين بينوا انتقام

(125) ز عفوت ببخشاى بر من چنان كه در خلد گردم بجان كامران پسندى اگر چيزى اى مهربان خودت طعم آن چيز بر من چشان شود تحفه هايت به سويم روان بده سود و دورم بدار از زيان

(126) شود تحفه هايت به سويم روان بده سود و دورم بدار از زيان بده بيم اين بنده را زان مقام به ديدار خود بخش شوقم تمام شوم از گناهان خود توبه كار اگر بود پنهان و گر آشكار گناهان كوچك، گناه كلان تو مگذار بر دوشم اى مهربان

(127) بمن باش پروردگارا چنان كه هستى به جمعيت صالحان به پرهيزكارى گمارم، چنان كه يادم شود خوش بر آيندگان بيارايم آنگونه پرهيزكار كه ماند ز من در جهان يادگار قرارم بده در صف پيشتاز به تكميل نعمت مرا چاره ساز

(128) قرارم بده در صف پيشتاز به تكميل نعمت مرا چاره ساز كرم كن پياپى بر اين بنده‌ات به سويم روان كن گران موهبت مرا ساز همسايه با دوستان به شادى تو در مينوى جاودان بپوشان مرا خلعتى پر بها كه بر دوستانت شناسى روا

(129) عطا كن مرا خوابگاهى چنان كه در قرب رحمت بود جاودان شود ديده‌ام روشن از آن مقام به آرامش آنجا شوم مستدام مسنجم، تو با آن گناه كلان كه ناچار باشد هلاكم در آن دلم را بپرداز از شبه‌ها سوى رحمت خويش راهم گشا تو سرشار كن بهره‌ام از عطا نصيبم ز احسان فراوان نما

(130) خدايا به كارى مرا برگمار كه خاصان بدان كرده‌اى رستگار خرد چونكه گردد به غفلت دچار خدايا دلم را به طاعت گمار توانگر شوم، پاكدامن بجان سلامت نصيبم كن اى مهربان

(131) ثوابم مياميز اندر گناه به خلوت مساز از مفاسد تباه نگهدار خود آبرويم چنان كه چيزى نخواهم از اين و از آن مرا نيز از فاسقان باز دار بخواهش مسازم به آنان دچار

(132) مكن بر ستمكاره‌ام دستيار به محو كتابت موفق مدار چنانم نگهبان شو اى مهربان كه خود دانى اى پاك پاكيزه جان در توبه با رحمتت باز كن تو بر نيك رزقم سرافراز كن به انعام و احسان شوم روبرو بد آنها كه شد از درت آرزو

(133) بخشنوديت عمرم اى كردگار به حج و به عمره شود برگزار خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود بر آن پاك جانان با احترام بود تا ابد جاودانى سلام