دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) تو را اى خداى دو عالم سپاس تو را هم درود و تو را هم سپاس

(2) پديد از تو شد آسمان و زمين مبادا ز من جز تو را آفرين تو را بى‌نيازى و بخشش جهان كه هرگز فراتر نيايد از آن خداوندگارى سزاوار تست چنين آفريدن همه كار تست تويى آفريننده هر بنده را نهد بنده، مر آفريننده را نه هفت آسمان و نه بالى ز مور نباشد داناييت هيچ دور ز تو نيست پنهان نه چيز و نه كس بود بر جهان جمله‌ات دسترس همانا نگهبان هر چيز تو چو آرى، نگهدار آن نيز تو

(3) پرستش چو تنها سزاوار تست نباشد به هستيت همتا درست

(4) خدا و خدايى بود بس تو را كه همتا نباشد دگر كس تو را بدانسان بزرگى و بخشنده‌اى كه گفتن نيارد چو من بنده‌اى

(5) تو يكتا خداوند بالا و پست بلنديت از انديشه بالاتر است

(6) خطا را ببندى تو ره ليك دير كه هم مهربانى و هم سخت گير همانا خداوند يكتا تويى به يكتايى خويش دانا تويى مهين مهربان اى خداى حكيم خداى عليم و خداى رحيم

(7) ببينى تو بگذشته و حال را شناسى تو آمال و آجال را

(8) خداوند بخشنده‌ى جاودان بر اين خلق انبوه روزى رسان

(9) ز هر چيز پيش و به هر چيز پس به جز تو نباشد دگر هيچ كس

(10) تو نزديكى اما به والاييت به والاييت نيز داناييت

(11) بزرگى و بر تو سپاس و درود مرا نيز شايد بدينسان سرود

(12) تو آوردى آنگه كه چيزى نبود نه هرگز كست نقش و طرحى نمود

(13) چو هر چيز كردى، به مقدار بود به مقدار از بهر يك كار بود بر اين ماسوى الله تقدير بود كه تقدير تو عين تدبير بود

(14) در اين آفرينش تو را يار نيست وزيرت به انجام هر كار نيست نه ناظر نه مانند باشد تو را خدايى خدايى خدايى خدا

(15) شود در جهان آنچه تو خواستى بود دور از حكمتت كاستى تو را حكم و فرمان به عدل است و داد قضايت بدين گونه بنيان نهاد

(16) نگنجى خدايا تو اندر مكان نه جز حكم تو حكم ديگر روان چو حكم تو اين نظم را برنشاند فراحكم تو هيچ برهان نماند

(17) شمردى و سختى همه چيز را به اندازه و حد همه چيزها

(18) به كنه تو انديشه را راه نيست ز چون و چراييت آگاه نيست نبيند تو را ديده، باشى كجا چو كو شد بدين در بود نابجا

(19) نه مرزت كه گوييم پايان تو نه صورت كه گوييم چون آن تو نه زادى كه گوييم مولود تو نه سودا كه سود من و سود تو

(20) كه، بر تو، كه خيزد به جنگ و ستيز كه، چون تو، كه جويد فزونيت نيز

(21) تو خود آفريدى جهان و بشر نبودست چون آن از اين پيشتر

(22) بزرگى و پاكى خدايا بزرگ صفاتت بلند و مقامت سترگ خدايا تو را آفرين باد نيز كه حق را ز باطل نهادى تميز

(23) خدايا منزه، مقدس تويى به نيكى مرا از جهان بس تويى رحيمى و با بندگان مهربان حكيمى و داناى راز نهان

(24) ز اندازه بيرون تواناييت بلند است و والاست والاييت بزرگى و مجد و ستايش تو راست مرا قدرت وصف آنها كجاست

(25) همانا به بخشش گشادى تو دست ز سوى توأم معرفت آمدست ز تو هر كه خواهد چه دنيا چه دين نيفتد به حرمان بر او آفرين

(26) چو از علم تو جست هر كس خبر در افتاد و بر تو فرو كرد سر به پيش تو خلقى به ذلت درند به تسليم افتاده فرمانبرند

(27) به ديدن، به سودن، شنيدن تو را نشايد در اين ره رسيدن تو را ز كس مكر و حيلت نيايد تو را از اين در نهادن نشايد تو را

(28) تو را راه هموار و فرمان، روان تويى بى‌نياز و تويى جاودان

(29) تو را قول حكمت تو را امر حق تو را عزم و آهنگ از يك نسق

(30) چو خواهى، خدايا كه گرداندش؟ چه گويى، كه خواهد دگر خواندنش؟

(31) نشانت فراتر ز كل وجود پديدار كردى و طرحى نبود

(32) كنون مى‌فرستم ز جانت سپاس تو اى جاودان، جاودانت سپاس

(33) خدايا ز عالم سپاست رساد سپاسى چو لطف تو جاويد باد

(34) سپاست خدايا، سپاسى درست سپاسى كه همسنگ احسان تست

(35) خدايا سپاسى چنان بايدت كه خشنودى از آن بيفزايدت

(36) خدايا سپاسى تو را بى‌قياس فراتر ز هر آفرين و سپاس

(37) سپاسى نه جز تو سزاوار كس سپاسى كه يابم تو را زان و بس

(38) از آن نعمت اولم مستدام وزان نعمت آخرم بر دوام

(39) فزون گردد از گردش ماه و سال بيفزايدش در همه وضع و حال

(40) ملك در نوشتن بماند ز كار كه نتواند آوردنش در شمار

(41) سپاسى كه گر در نظر آريش تو با عرش همسنگ پنداريش

(42) سپاسى كه پاداش آن در اثر فراتر ز پاداشهاى دگر

(43) كه پنهان آن نيز چون آشكار ز رنگ و ريا يابمش بر كنار

(44) سپاسى چنانت كه خلق دگر نگرديده باشند از آن بهره‌ور

(45) نداند كسى جز تو مقدار آن ز احصاى آن جملگى ناتوان

(46) هر آن كس كه دنبال آن بوده است هم او گوى توفيق بربوده است بر آن هر كسى را كه تقصير نيست دگر حاجت هيچ تدبير نيست

(47) سپاسى كه گرديده باشد گزين سپاس همه واپسين و پسين سپاسى به قول تو نزديك‌تر سپاسى همه نيك و اين نيك‌تر

(48) سپاسى كه نعمت فزايد به خلق در لطف تو برگشايد به خلق

(49) خدايا سپاسى سزاوار تو كه شايد گذاريم در كار تو

(50) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان تو را برگزيده تو را منتخب مقرب تو را و تو را منتجب درودى كه باشد تو را برترين ز تو باد بر او بسى آفرين بر آن روح قدسى ز تو مرحمت كه او بود بر عالمى رحمتت

(51) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى نباشد از آن پاكتر نه بالنده‌تر زان درودى دگر در آن باد خشنوديت جلوه‌گر فراتر درودى، درودى دگر

(52) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه خشنود سازد ورا فزايد به خشنوديش اين نوا درودى فرستش كه جز آن درود درود دگر در خور او نبود نه جز او سزاوار يابى بر آن بدينسان عظيم و بدينسان گران

(53) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى فراتر ز رضوان تو نيابد فنا همچو قرآن تو

(54) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه شد جمع از اينان درود فرشته، نبى، وانكه‌ات خاص بود تو را هر كه دعوت پذيرفته است درودى از اينسان بدو گفته است چه جن و چه انسان چه نوع دگر كه در ملك هستى شده جلوه‌گر

(55) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه بوده، از اين پيشتر در آينده و روزگار دگر همه جمع باشند در اين درود كه آن، در خور احمد و آل بود درودى پسنديده نزديك تو به نزديك هر بنده‌ى نيك تو درودى كه آنگه كه آورد سر فزايد، بزايد درود دگر فزايد بر آن گردش روزگار نيايد ز كس جز تو كردن شمار

(56) درودت بر آن خاندان گزين بر آنها كه هستند خود بهترين گزيدى تو آنها پى امر خويش ز دانش سپردى بر آن جمله بيش نگهبان دين، جانشين تواند تو را جانشين در زمين تواند عباد تو را بر تو برهان همه جهان جسم و آن جملگى جان همه به سوى تو و جنتت اى خدا شود راه آنها ز دوزخ جدا

(57) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه از حرمت نام تو بر آنها بيفزايد اكرام تو فزايد عطاى تو را هم كمال كه رحمت بر آنها شود مال مال

(58) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى كه آغاز و پايان آن چو جويى نيابيش هرگز نشان

(59) درودى كه هم سنگ و عرش خداست فراتر از آنجا كه از آن جداست درودى كه سرشار گردد از آن هم اين آسمان هم فرا آسمان درودى به مقدار بيش از زمين وز آنها كه گشته بر آن جاگزين درودى كه روشن كند راه تو بگيرد رساند به درگاه تو

(60) تو اسلام را هيچ، نگذاشتى به آنان تو آن را بپاداشتى كه باشند راه تو را رهنما نمايند بر مردمان راه را به پيمان خود بسته پيمانشان چو فرمان خود خوانده فرمانشان كه گر نهى كردند رو در پذير وگر امر از آن نباشد گزير چنان كن كه گفتند بى‌بيش و كم از آنها فراتر نبايد قدم پناهند آنگه كه جويى پناه نمايند ره تا نيفتى به چاه تو را دستگيرند يازى چو دست جمالند بر عالم و هر چه هست

(61) خدايا در انداز در دل ورا كه او نيز آگاه سازد مرا توان بخش او را كه يارى دهد به راه اندرش استوارى دهد به او ياورى كن تو از آسمان ز خيل ملك ياورانش رسان

(62) بدو خود بپادار احكام خويش كتاب خود و نيز اسلام خويش درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بدو بازآور اگر برده‌اند بدو زنده فرما اگر مرده‌اند بدو سختى از راه خود دور كن فرا راه امت همه نور كن نرفتند آنها كه از راه راست ندانسته پايان اين ره كجاست كجى تا نزايند در دين تو به سستى نخواهند آيين تو ز لوح جهان نام آنها بران همه شربت نيستى در چشان

(63) به ما مهربان كن امام زمان گشادست او را تو بر دشمنان چنان كن كه باشيم در راه او نيوشندگان هواخواه او به خشنودى او ز كوشندگان به هنگام دعوت نيوشندگان به پيكار ياران همه جان به كف در افتاده اندر طريق شرف درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان

(64) درود تو بر دوستارانشان كه جستند از اين مرتبتها نشان به دنبال آنان سپردند راه به سوى هدايت ببردند راه برفتند دائم به راه امام ببردند فرمان از آنها مدام ببردند ايام در انتظار كه روشن شود ديده از روى يار به نيكى و پاكيزگى صبح و شام بر آنها درود و بر آنها سلام

(65) بر آنها ز تو بار ديگر درود به پرهيز و تقوايشان ده فرود به اصلاح نزديك كن كارشان سبك ساز از توبه‌اى بارشان كه بسيار توبه‌پذيرنده‌اى بهين يار و بخشنده‌ى بنده‌اى بده جايشان جملگى در جنان تو اى مهربانتر ز هر مهربان

(66) مر اين روز را مكرمت داده‌اى تو خود عرفه‌اش نام بنهاده‌اى در اين روز گسترده شد رحمتت فزون كرده‌اى لطف از مرحمت بدان لطف بر بنده افزوده‌اى تفضل بدين روز فرموده‌اى

(67) خداوندگارا من آن بنده‌ام كه تا آفريدى و تا زنده‌ام زنعمت مرا كرده‌اى بهره‌ور ز هنگام زادن و زان پيشتر نمودى مرا ره سوى دين خويش فزودى به حرمت ز آيين خويش تو توفيق دادى كه سازم ادا حقوقى كه دارى به من اى خدا مرا ريسمانت نگهدار شد به حزبت به نيكى همه كار شد به اين دوستى خود نمودى رهم وزان دشمنى كرده‌اى آگهم

(68) خدايا تو گفتى و فرمان نبرد تو گفتى مرو باز هم ره سپرد خدايا تو گفتى مكن باز كرد از اينها ز گردنكشى نيست درد نبودست اينها خود از دشمنى كه دشمن در اين ره كند رهزنى ز احسان و لطفت چون آگاه بود در افتاده مسكين در اين راه بود سزد؟ داشت بر لطف تو چون اميد ره ناروا را به خود مى‌بريد

(69) من اينك به پيش تو استاده‌ام به راه خطا عمر را داده‌ام سرافكنده و خوار و پست و زبون به زارى در افتاده و واژگون به ضعف و زبونيم اقرارها كه باشد به لطف توام كارها

(70) بپوشان خدايا خطاى مرا بدانسان كه پوشى ز هر بينوا ببخشاى بر من نگر بيم من خدايا نظر كن به تسليم من بيامرز بر من به انعام خويش اميدم به تو باشد از كرده بيش

(71) تو امروز در ده مرا اى حبيب ز خشنودى و لطف و غفران نصيب از آنها كه بخشى به كوشندگان مرا نيز كن قسمتى رايگان

(72) به پيشت تهى دست اگر آمدم ز توحيد تو بهره ور آمدم شناسم بسى در به درگاه تو كه از آن نهم پاى در راه تو بر آنم كه نزديك سازم سرى به آن در كه جز آن نباشد درى

(73) نهادم پس توبه و بازگشت ز خوارى و زارى بسى سرگذشت پس از آن به اميد نزديكيت بسى بستم اميد بر نيكيت به همراهش اميد احسان كنم چنين دورش از رنج حرمان كنم

(74) ز تو خواهم و دست سازم دراز چو مسكين فقيرى سراپا نياز در اين حال از بيم جويم پناه نه از روى گردنكشى اى اله نه جرأت كه بر طاعتم اعتماد نه كبر شفاعت بر اين ره نهاد

(75) شناسم كه از ذره هم كمترم بزرگى تو و من كهين كهترم خطاكار را اى كه بهر عقاب نهادى و هرگز نكردى شتاب ز خوانى كه گسترده‌اى بر زمين نبستى درى را تو بر مترفين تو اى مهربان بر همه بندگان كه بگذشتى از جرم لغزندگان

(76) نهادى كسى را كه غرق گناه بگردد مگر تا بيايد به راه

(77) به گستاخى اين راه پيموده‌ام چنين مجرمى رو سيه بوده‌ام

(78) فتادم به چاهى كه عصيان تست به آگاهى و نيز عزم درست

(79) گنه كرده پوشيده از بنده‌اى نهان نيست از آفريننده‌اى

(80) ز اعمال لرزد دل آهنى رسيده ز سوى توام ايمنى

(81) منم آن كه از تو نكردم هراس بماندم خطا پيشه و ناسپاس

(82) ستم كرده‌ام ليك بر خويشتن چه گويم خدايا مگر واى من

(83) منم بسته‌ى خسته در دام خويش ندانم چه بايد نهم نام خويش

(84) منم آن كه هرگز نكردم حيا نرفتم به راهى مگر ناروا

(85) گرفتار مانده به رنج دراز خدايا ببنين حال و كارم بساز

(86) خدايا به آن كس كه كردى گزين به او كردى از جملگى آفرين نهاديش از جمله هستى به پيش ورا برگزيدى پى كار خويش به آن كس كه فرمانش فرمان تست كه عصيان او نيز عصيان تست به آن كس كه هر كس ورا داشت دوست تو را نيز اندر جهان دوست اوست هر آن كس كه با او كند دشمنى سزد گر بر او مهر دشمن زنى چو آن كس كه گرديده غرق گناه بيايد به درگاه تو عذر خواه بپوشى گناه و نرانى ز در ز رحمت مرا نيز كن بهره‌ور

(87) چو آنان كه مقبول و فرمانبرند به عزت فرا خوانده بر اين درند مرا سايه‌ى خويش بر سر فكن ببخش عزتى همچو آنان به من

(88) چو آن كس كه پيمان تو پاس داشت به طاعت تن خود به سختى گذاشت به خشنوديت ديد بسيار رنج كه تا يافت از رنج اين طرفه گنج سزد گر به من نيز احسان كنى به آنان چه كردى به من آن كنى

(89) خداوندگارا به گاه حساب اگر جرم كرده مفرما عقاب

(90) مده فرصتم تا كه در پيچ وتاب به غفلت در افتم ز دام عقاب نه چون آن كه در دام مال و منال در افتاده و گشته بهرش وبال نباشد مرا بهره از مال او و ليكن به دوزخ به دنبال او

(91) خدايا ز غفلت مرا دور كن سياهى بگير و همه نور كن ببخشاى از اين خواب بيداريم شود كاروان دور، نگذاريم

(92) به راهى كه رفتند فرمانبران به راهى كه خود داشتى شان بر آن چو كوشندگان راهى آن شدند تو را بنده در راه فرمان شدند برفتند از آن غافلان حيات فتادند از آن به راه نجات به راهى چنين راه ما را بتاب كه باشد در آن جمله خير و ثواب

(93) خداوندگارا مرا ده پناه ز دست خطا و ز جور گناه گناهى كه دورم ز احسان كند ره رستگاريم پنهان كند چو سدى بيايد فرا راه باز ميان من و آنچه باشد نياز نخواهد كه يابم به سوى تو راه ببندد مرا ره به سوى اله

(94) به آسانيم نيز بگشا درى كه در بندگى باز يابم سرى بدان كار نيكو كه فرمان تست فراتر ز ياران نهم پاى چست

(95) به همراه آنان كه در اين مغاك نكوشيده رفتند سوى هلاك مبادا در افتم به رنج عقاب به غفلت درافتم ز روز حساب

(96) مبادا چو آن دشمن رو سياه مرا نيز سازى به دوزخ تباه

(97) چو آنان كه از راه تابيده‌اند به كج رفته از راست پيچيده‌اند مبادا خدايا مرا بشكنى نمانيم در درگهت ايمنى

(98) خدايا ز گردابهاى حساب در افتادن و خوردن پيچ و تاب ببخشاى فرصت پناهم بده بدان ساحل امن راهم بده

(99) خدايا ميان من و دشمنم كه گمراه سازد شود رهزنم ميان من و نفس بيدادگر كه خواهد كه نگذارد از من اثر گناهى كه بر هستيم جنگ اوست وجودم همه كشته‌ى جنگ اوست به احسان بيا و بنه حائلى بر آن دشمنى‌ها منه حاصلى

(100) خداوندگارا ز من رو متاب چو زان كس كه بايد مر او را عقاب

(101) خدايا اميد من از من مگير به نوميدى از خود مسازم اسير

(102) فزونتر ز طاقت مكن آزمون كه بار محبت كشم تا جنون

(103) چو آن كس كه نبود به خيرش اميد مرا باز مگذار و كن رو سفيد

(104) چو آن كس كه از چشمت افتاده است به رسوايى و ننگ تن داده است ميفكن به دورم ز درگاه خود كرم كرده بنما به من راه خود خداوندگارا تو دستم بگير به گمراهى و ننگ منما اسير

(105) خدايا مرا خود تو كن بى‌گزند از آنها كه هرگز نبودت پسند از آنها كه بر بندگان مرد و زن فرستاده‌اى از بلا و محن رسانم به آنها كه بر خوان خويش نشاندى به اكرام و احسان خويش به خشنوديت ساختى نيكبخت نه اندوه دشوار و نه رنج سخت ز بام جهان مرغ روحش پريد به دنيا سعيد و به عقبى سعيد

(106) مبادا چنانم تو در دل كنى كز آن سعى من جمله باطل كنى چنان طوق سازيش بر گردنم كه نتوانم از كار خود دم زنم

(107) ببخشاى بر قلب من روشنى كه بخشد ز هر زشتى‌ام ايمنى

(108) مبادا كه با آنچه دلخواه بود كه تنها ز تو سوى آن راه بود بمانم ز كارى كه مقبول تست پسند تو از آن برآيد درست

(109) خداوندگارا بران از دلم همانها كه سازد چنين غافلم بران از دلم مهر دنياى دون كه حق را نمايد به من واژگون نخواهد كه نزديك سازم به تو دلم را و آنگه ببازم به تو نخواهد كه يابم به آن چيز دست كه اميد را بر دلم نقش بست

(110) خدايا بياراى شبهاى من به بانگ نياز من و واى من

(111) خدايا ببخش آن قداست مرا كه سازد ز هر ناروايى رها بيندازدم از تو بيمى به دل كه تا سازد از هر گناهى خجل

(112) مرا پاك فرما ز شوخ گناه ز آلودگيها بدارم نگاه بپوشان قباى سلامت مرا به نعمت بپوشان مرا جامه‌ها رسان نعمتم از پى نعمتى ببخشاى اندر طلب همتى

(113) خدايا به توفيق ياريم ده به كويت سر جانسپاريم ده به قدرت چنين ناتوانم منه توان از تو باشد توانم بده

(114) در آن روز، آن روز ديدار تو كه بايد نهم بر زمين بار تو در آن روز كز هر طرف كرده سر نبى و وصى نيز قوم دگر خدايا ميفكن به رسواييم فراموشيم، ناشكيباييم ز يادم مبر شكر انعام خويش كه سرشار سازم از آن جام خويش به هنگام غفلت كه هر جاهلى برد نعمت از ياد از غافلى فكن در دلم تا نيايش كنم تو و نعمتت را ستايش كنم به من آنچه بخشيده‌اى از كرم به پيش همه بر زبان آورم

(115) خدايا چنان كن كه زارى من به درگاه تو حق گزارى من ز لطفت دهد مرتبت آنچنان فراتر از اين خيل رو آوران

(116) چو آيم به هنگام عرض نياز خداوندگارا تو خوارم مساز مبادا خدايا كه اعمال من ببندد به درگاه تو بال من بدان كارهايى كز اين پيشتر كه هر يك زند بر دلم نيشتر براندى كسانى ز درگاه خويش ندادى اجازت كه آيند پيش مرانم ز درگاه خود اى خدا به من مى‌نما راه خود اى خدا كه در درگهت كمترين بنده‌ام در افتاده فرمان پذيرنده‌ام همه لطف و بخشش سزاوار تست به جز خير و احسان چه در كار تست سزد گر بيامرزى اى كردگار بپوشى نسازى به كس آشكار

(117) مرا زندگى ده به پاكيزگى كه پاكيزه نيكو بود زندگى چنان كن كه گر گشت دلخواه من نباشد به جز راه تو راه من نخواهم كنم آنچه گويى مكن بخشكانم از نهى تو بيخ و بن بميرم چنان مردن مؤمنين كه تابد مرا نور تو از يمين

(118) مرا ساز فرمانبر درگهت كه راهى نجويم به غير از رهت به نزديك اهل جهان ارجمند به خلوت تو را كارها بر پسند بيفزاى بر خود نياز مرا برآور ز دل سوز و ساز مرا

(119) خدايا پناه و خدايا پناه تنم را تو از طعن دشمن مكاه نكردى به عنف و نهادى عقاب كه بودت شكيب و نبودت شتاب

(120) به جمعى كه گم كرده باشند راه همه در تباهى همه رو سياه مرا وارهان در پناه توام گنه كردى و عذر خواه توام به دنيا خريدى مرا آبرو به عقبى به تو آورم باز رو

(121) چو نعمت فرستى به دنبال من بپيوند آينده و حال من مبادا كه امروز را در سرور بمانيم فردا ز انعام دور ببخشاى سود و نه اندازه‌ام عجين ساز ديرينم و تازه‌ام ممان آن چنانم كه مانم به راه كه دل سخت گردد چو سنگ سياه مصيب مياور مرا آنچنان كه تا خلق بيند مرا ناتوان مرا در سراشيب پستى مدار كه در چشم اين خلق سازيم خوار مسازم گرفتار آن عار و ننگ كه حسنم نبينند چشمان تنگ

(122) مترسان خدايا مرا زان وعيد كه در دل نماند نشان اميد دهى بيم اگر از عقابم بده هراس از شكوه حسابم بده

(123) شبم را ببخشاى تا بندگى به بيدارى و جلوه‌ى بندگى كه برخيزم از بستر آيم فراز بيايم به سويت به عرض نياز نبينم به گيتى مگر روى تو به خواهش نيايم مگر سوى تو بسى خواهم از تو كه روز حساب نخواهى وجود مرا در عقاب ببخشى ز دوزخ امانم دهى كه جمعى در آنند از گمرهى

(124) بدينسان كه نادانم و غافلم درافتاده در قعر غفلت دلم گرفتار طغيانم و سركشى سزد گر مرا دست بر سر كشى به خود واگذارى گرم اين زمان درافتم به دوزخ نيابم امان گران است اين بر دل من گران شوم موجب عبرت ديگران مكن مكر با من ز من درگذر چو آنها كه بودند در اين خطر بجايم مكن ديگرى جاگزين منه نام ديگر مرا غير از اين

(125) خدايا دلم را به راهى بدار كه باشى تو خشنود و من رستگار خدايا مرا رستگارى ببخش ز لطف خود اميدوارى ببخش دلم را به سوى سعادت بران مرا ساز از بخششت كامران توان بخش تا پا نهم در رهت چشم طعم توفيق در درگهت به سويم فرست ارمغانى نكو كه گردد مرا مايه‌ى آبرو

(126) مرا خود به سودا بيفزاى سود اميدم در آن جمله اندر تو بود مرا بيم ده از مقام حساب به دل بهر ديدار مگذار تاب بنه توبه‌اى بهر من در مسير كه باقى نماند صغير و كبير منه از گنه آشكار و نهان به توفيق جان مرا وارهان

(127) منه كينه‌ى مؤمنان بر دلم چنان كن كه اين كينه را واهلم به آنان كه هستند بس خاكسار دلم را به آنان همه گرم دار چو نيكان مرا آور اندر حساب بيارا به پرهيز و جانم بتاب چنان كن كه در هر دو سوى زمان نيايد به جز نيكيم بر زبان مگردان از اين رشته‌ى حق مرا به پيشينيان ساز ملحق مرا

(128) فراخى نعمت مرا كن تمام عطا كن كرامت مرا خود مدام ز نعمت مرا دست سرشار كن ز رحمت مرا عمر پربار كن مقامى كه بر دوستان ساختى به لطف و به نيكى بپرداختى

(129) مرا ساز از آن عطا بهره‌مند در آن ز احسان به رويم مبند بده جاى در سايه‌ى رحمتت روا كن مرا كام از مرحمت مرا با گناهان مكن آزمون كه دانى در اين راه هر چند و چون مياور در آن روز بر من عذاب ز ترديد روى مرا باز تاب

(130) مرا ساز از رحمتت بهره‌مند عذابم اگر در گشايد ببند دلم را خدايا ز خود كام ده به آنها كه با تست آرام ده به آهنگ من ده به سويت شتاب ز هر ره كه جز تست رويم بتاب خدايا مرا خود به كارى بدار كه آيد ز دستان هر دوستار در آن دم كه هر عقل افتد به خواب بنوشان دلم را ز نعم الشراب بده بى‌نيازى و آسايشم به پاكى بيفزاى آرايشم فراخى، سلامت، كه تا بى‌گزند سپارم رهى را كه باشد پسند

(131) ميالاى نيكى به بدكاريم سزد گر به اين رنج نگذاريم مبادا كه اين لحظه پر اميد برآشوبد از نقطه‌هاى پليد بدين آزمونم تباهى مخواه تو اى آفريننده‌ى مهر و ماه مبادا مرا دست گردد دراز رود آبرو بهر عرض نياز به آنان كه در خط باطل روند و ليكن به ظاهر به دين بگروند مبادا كه افتد سر و كار من فرستند چيزى به بازار من

(132) مبادا كه يار ستمگر شوم و يا ياور قوم كافر شوم نهم پاى در دشمنى با كتاب بدينسان به دوزخ نمايم شتاب از آنجا كه نبود مرا آشكار خداوندگارا نگاهم بدار در توبه و رحمتت باز كن گشودن در رزق آغاز كن من از دوستانم نه از دشمنان به احسان بيفزاى و از خود مران خدايا از آنان كه نعمت دهند بلندى تو را ديگران كوتهند

(133) مرا آنچه ماندست از زندگى به عمره به حج ده برا زندگى به خشنوديت روزگارم گذار بدين گونه باد اى خداوندگار درود تو بر احمد و خاندان كز آلودگى پاك دارند جان درودى چنين جاودان بادشان هم از خاك هم زآسمان بادشان