دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمود صلواتی

(1) سپاس خداى را پروردگار جهانيان.

(2) بار خدايا، سپاست باد، اى آفريدگار آسمانها و زمين، اى شكوهمند و بزرگوار، پروردگار پرورندگان، معبود پرستندگان، آفريدگار آفريدگان، ميراث‌بر همه چيز كه هيچ چيز همانندت نيست، و هيچ چيز از دايره‌ى دانشت بيرون نيست، اى آنكه همه چيز را در حيطه خود دارى، و بر هر چيز نظر دارى.

(3) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، يكتاى يگانه بى همانند فرا رتبه.

(4) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست بخشنده‌ى پربخشش، بزرگ بى آلايش، بزرگوار بزرگمنش.

(5) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، والاى بلند رتبه، سخت گير انتقام گيرنده.

(6) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، مهربان بخشنده، داناى فرزانه.

(7) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، شنواى بينا، بى آغاز دانا.

(8) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، گشاده دست بزرگوار، جاويد هميشه ماندگار.

(9) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، آغاز پيش از پيدايش، و آخر پس از شمارش.

(10) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، در نهايت فرازمندى نزديك و در عين نزديك فرازمند.

(11) تو آن خدايى كه جز تو خدايى نيست، شكوهمند ارجمند، بزرگوار ستايشمند.

(12) تو آن خدايى كه جز تو خداى نيست، آفريدگان را بى هيچ سابقه آفريدى، هر چه را نقش بستى، بى هيچ نمونه نقش بستى و هر چه را پديد آوردى بى هيچ تقليد پديد آوردى.

(13) تو آن خدايى كه هر چيز را به اندازه مقدر كردى، همه چيز را به حساب آمده ساختى، و كار آفريدگان را به نيك سامان دادى.

(14) تو آن خدايى كه شريكى ياريت نداده، در كار به وزيرى نيازت نيفتاده، و بر كارت گواه و ناظرى نظر نيفكنده.

(15) تو آن خدايى كه هر چه را خواسته‌اى ضرورت يافته، آنچه حكم كرده‌اى به مقتضاى دادگريت بوده، و آنچه فرمان داده‌اى به انصاف ره برده.

(16) تو آن خدايى كه در مكان نمى‌گنجى، در سلطنتت نيست هماوردى، و از برهان وبيان در نمى‌مانى.

(17) تو آن خدايى كه همه چيز را به شمار در آورده‌اى، براى هر چيز پايانى نهاده‌اى، و هر چيز را به اندازه مقدر نموده‌اى.

(18) تو آن خدايى كه از درك ذاتت اوهام فرو مانند، فهم‌ها از دريافت چگونگى‌ات ناتوانند، و ديدگان جايت را در نمى‌يابند.

(19) تو آن خدايى كه پايانت نيست كه محدود به حدى گردى، نمونه‌ات نيست كه موجود به نظر آيى، و فرزندى نياورده‌اى تا زاده شده باشى.

(20) تو آن خدايى كه ضدت نيست تا با تو بستيزد، همانندت نيست تا بر تو سر برافرازد، و همتايت نيست تا با تو برابرى جويد.

(21) تو آن خدايى كه آغاز كردى، ايجاد فرمودى، پديدار ساختى، بيافريدى، و هر چه ساختى زيبا و استوار نگاشتى.

(22) بار خدايا، تو منزهى! چه بر فراز است مقامت! چه بلند است منزلت و جايگاهت! چه حقيقت نماست معيار جدا سازى حق از باطلت!

(23) تو منزهى! اى لطيف، چه بسيار است لطفت! اى مهربان، چه بسيار است مهرت! اى حكيم، چه بسيار است دانايى‌ات!

(24) تو منزهى! اى پادشاه، چه بسيار است قدرتت. اى بخشنده، چه گسترده است توانگريت. اى بلند مرتبه، چه والاست رتبه‌ات. تو شكوهمند، بلند مرتبه، بزرگوار و شايان سپاس و ستايشى.

(25) تو منزهى! دستت را به نيك گشوده‌اى، به هدايت شناخته شده‌اى، و براى رفع نياز دين و دنياى خواهندگان آماده‌اى.

(26) تو منزهى! هر چه در دانشت گذرد در برابرت فروتن است، آنچه فرودين عرش توست در برابرت خاشع است، و همه‌ى آفريدگانت در برابرت تسليم‌اند.

(27) تو منزهى! نه به حواس در آيى، نه با احساس جسته، نه با تماس شناخته شوى، نه كس بر تو مكرى دارد، نه كس از تو چيزى پنهان تواند، نه كس با تو منازعه تواند، نه كس بر تو چيره شود، نه كس با تو جدال كند، نه كس تو را بفريد، نه كس بر تو كيدى انديشد.

(28) تو منزهى! راهت راهى هموار، فرمانت از هدايت سرشار، و خود هموار زنده‌اى و از نياز بر كنار.

(29) تو منزهى! سخنت حكمت آموز است، فرمانت دهان دوز و اراده‌ات سبب سوز.

(30) تو منزهى! خواستت را كس باز نگرداند، و كلماتت دگرگونى نمى‌يابد.

(31) تو منزهى! اى نشانه‌هايت همه جا آشكار، و اى آسمانها و جانها را آفريدگار.

(32) سپاس تو را، سپاسى كه با جاودانگيت جاودان ماند.

(33) سپاس تو را، سپاسى كه به نعمتت پايدار گردد.

(34) سپاس تو را، سپاسى كه همسنگ آفرينشت باشد.

(35) سپاس تو را سپاسى كه بر خشنوديت بيفزايد.

(36) سپاس تو را سپاسى كه با سپاس ديگر سپاسگزاران همراه شود، و شكرى كه شكر ديگر شكرگزاران از آن فرو ماند.

(37) سپاسى كه تنها تو را سزد، و تنها وسيله‌ى تقربت به سوى تو گردد.

(38) سپاسى كه دوام نعمت پيشين را سبب شود، و نعمت تازه را تداوم بخشد.

(39) سپاسى كه با گذشت روزگاران علاوه شود، و پى در پى فزونى يابد.

(40) سپاسى كه فرشتگان شمارگر از شمار آن فرو مانند، و بدانچه فرشتگان نگارنده در لوح محفوظ نگاشته‌اند فزونى گيرد.

(41) سپاسى كه با عرش مجيدت همسنگ و با كرسى رفيعت برابرباشد.

(42) سپاسى كه ثوابش در پيشگاهت به كمال باشد، و پاداشش همه‌ى پاداشها را فرا گيرد،

(43) سپاسى كه آشكارش همانند نهانش باشد و نهانش با نيت راستيش قرين باشد.

(44) سپاسى كه هيچ آفريده‌اى همانند آن تو را نستوده باشد، و كس جز تو ارج آن نشناسد.

(45) سپاسى كه شمارشگرانش را در شمارش يارى دهند، و كامل كنندگانش را نصرت بخشند.

(46) سپاسى كه سپاسهاى ديگر را كه آفريده‌اى در خود گرد آرد، و سپاسهايى را كه زين پس مى‌آفرينى به رشته كشد.

(47) سپاسى كه هيچ سپاسى به سخنت نزديك‌تر از آن نباشد، و از آنكه تو را بدان سپاس گويد، سپاسگزارترى نباشد.

(48) سپاسى كه به پاس كرمت بر نعمتها بيفزايد، و به پاس احسانت سپاسى پس از سپاسى بدان بپيوندد.

(49) سپاسى كه شايان عظمت ذاتت باشد، و با عز و جلالت برابر گردد.

(50) پروردگارا، بر محمد و خاندان محمد دورد فرست- آن پيامبر برگزيده‌ى پسنديده، گرامى و مقرب درگاهت بهترين درودهايت را، و به وى بركت ده عالى‌ترين بركاتت را، و از رحمتت بر وى ببخشاى سودمندترينش را.

(51) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى پاكيزه، كه هيچ درودى به پاكيزگيش نباشد، و بر وى درود فرست درودى فزاينده، كه هيچ درودى فزاينده‌تر از آن نبود، و بر وى درود فرست درودى خشنود كننده، كه فراتر از آن درودى صورت نبندد.

(52) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه خشنودش گرداند، و بر خشنوديش بيفزايد، بر وى درود فرست، درودى كه تو را خشنود گرداند، و به خشنوديت بيفزايد، بر وى درود فرست درودى كه جز آن را بر وى نپسندى، و جز او را لايق نبينى كه سزاوار آن باشد.

(53) پروردگارا، برمحمد وخاندانش درود فرست، درودى كه از خشنودى‌ات درگذرد، و به جاودانگى‌ات جاودان ماند، و آن سان كه كلمات را پايانى نيست پايان نپذيرد.

(54) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست، درودى كه درود فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و اهل اطاعتت را گرد آرد و درودهاى بندگانت از جن و انس و آنان كه دعوتت را اجابت كرده‌اند در برگيرد، و درود همه‌ى اصناف آفريدگانت را همراه خود سازد.

(55) پروردگارا، بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه هر درود گذشته و نوپديد را در برگيرد، بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه نزد تو و نزد غير تو پسنديده باشد و بدان، درودهايى بيافرينى كه آنچه پيش از اين درود فرستاده‌ايم چندين برابر گردد، و با گذشت روزگاران بر آن پى در پى بيفزايى تا آنجا كه كسى جز تو نتواند آنها را بشمار آرد.

(56) پروردگارا، بر خاندان پاكيزه‌ى او درود فرست، كسانى كه آنان را براى قيام به فرمانت، خزانه دارى دانشت، نگاهبانى دينت، جانشينان خود در زمينت و حجت‌هاى خويش بر بندگانت، برگزيده‌اى، و آنان را به اراده‌ات از هر پليدى و پلشتى پاك گردانده، و دستاويز رسيدن به مقام قربت، و دستيابى به بهشت برينت ساخته‌اى.

(57) پروردگارا، بر محمد وخاندانش درود فرست، درودى كه بخشش و احسانت را بر آنان گسترده گرداندى، و عطايا و هدايايت را بر ايشان به كمال رسانى، و از عوايد و فوايدش بهره‌ى فراوان نصيبشان سازى.

(58) پروردگارا، بر او و خاندانش درود فرست دروديى كه نه آغازش را آغازى باشد، نه پايانش به پايان رسد، و نه نهايتش را سرآمدى باشد.

(59) پروردگارا بر آنان درود فرست، درودى همسنگ عرش خود و آنچه در فرودين آن جا گرفته است، و به گستره‌ى آسمانهايت و هر چه فراتر از آنهاست. و به شمار زمينهايت و آنچه در زيرين آنهاست، درودى كه آنان را به مقام قربت رساند، و خرسندى تو و آنان را به ارمغان آرد، و در كنار ديگر درودها جاودان ماند.

(60) بار خدايا، در هر زمان دينت را به امامى يارى رسانده‌اى، تا پرچم راهنماى بندگانت باشد، و در شهرها چراغى فروزان گردد، و اين پس از آن است كه: رشته‌اش را به ر شته‌ات پيوسته‌اى، و او را دستاويز خشنوديت ساخته‌اى، و اطاعتش را واجب گردانده‌اى، و از نافرمانيش باز داشته‌اى، و فرمان داده‌اى كه فرمانش برند، و از نهى‌اش باز ايستند، و كسى بر وى پيشى نگيرد، و كسى از وى واپس نماند، او نگهدار پناهندگان، پناه ايمان باوران، دستاويز متمسكان و جلوه و جلال جهانيان است.

(61) بار خدايا، به ولى خود امام زمان شكر نعمتى را كه به وى ارزانى داشته‌اى الهام نما، و به ما نيز شكر نعمت هدايت ولى را الهام فرما، وى را از سوى خود سلطه و توانايى ده، پرچم پيروزى را در كف دستش نه، دولتش را به نيرومندترين اركان قدرتت پايدار بدار، پشتش را استوار، بازوانش را توانا، و او را همواره در برابر ديده‌ات ميدار، به حفظ خويش نگهدارش، به فرشتگانت ياريش بخش، و با سپاه پيروزت مؤيدش دار.

(62) بار خدايا، كتابت، حدود و شرايعت، و سنتهاى پيامبرت را- كه درودت اى خداوند بر او و خاندانش باد- بدو بر پاى دار، و آنچه را ستمگران از معالم دينت ميرانده‌اند بدو زنده بدار، زنگار ستمگران را بدو از راهت بزداى، و دشوارى‌ها را بدو از راهت دور دار، و منحرف شدگان از راهت را بدو از ميان بردار، و به نيروى او كسانى كه راه راستت را كج جلوه مى‌دهند ريشه كن فرما.

(63) بار خدايا، ولى خود امام زمان را، نسبت به دوستانت دلى مهربان عطا فرما، دستش را بر دشمنانت بگشا، و از رأفتت و مهر و عطوفت و محبتش بهره‌مند كن ما را، چنان كن كه ما از شنوندگان و فرمانبرداران او باشيم، و در جلب خشنوديش كوشيم، و ياريش دهيم، و در برابر دشمنانش مدافع او باشيم، و اين مايه‌ى تقرب ما به تو و پيامبرت- كه درود خدا برا و و خاندانش باد- گردد.

(64) بار خدايا، بر دوستان ايشان درود فرست، آنان كه: مرتبت شان را پذيرايند، راه روشنشان را همى پويند، به جاى پايشان گام مى‌نهند، به رشته‌ى آنان چنگ مى‌زنند، به ولايتشان تمسك مى‌جويند، پيشوايى‌شان را پى مى‌گيرند، تسليم فرمان آنانند، در اطاعتشان همى كوشند، منتظران دولت آنانند، چشم به راه ظهور ايشانند، تحيت و درودى مبارك و پاكيزه و فزاينده، هر بامداد و شامگاه بر آنان باد.

(65) بار خدايا، برايشان و بر روانشان سلام و درود فرست و كارشان را بر پرهيزگارى گرد آور، و امورشان را به صلاح بر، و توبه‌شان بپذير، كه تو توبه پذيرى مهربان و بهترى آمرزگارانى، ما را دربهشت برين جاى ده با اينان اى مهربانترى مهر گستران.

(66) بار خدايا، امروز روز عرفه است، روزى كه آن را شريف و گرامى داشته‌اى، و آن را بزرگ شمرده‌اى، و رحمتت را در آن گسترده‌اى، و به عفوت بر مردمان منت نهاده‌اى، و عطايت را در آن افزوده‌اى، و بدان بر بندگانت تفضل فرموده‌اى.

(67) بار خدايا، و من آن بنده‌ى توأم كه پيش از آفريدن و پس از آفريدنش وى را نعمت عطا كردى و او را در زمره‌ى كسانى قرار دادى كه به دينت ره نموده‌اى و به گزاردن حقت موفق داشته‌اى، و به ريسمان استوارت نگاهداشته‌اى، و در حزبت درآوردى، و به دوستى دوستان و دشمنى دشمنانت ارشاد كرده‌اى.

(68) آنگاه فرمانش دادى و او فرمان نبرد، منعش نمودى و باز نايستاد، از نافرمانيت بازش داشتى و او با فرمانت مخالفت ورزيد، و مرتكب نافرمانيت گرديد، اما نه از روى دشمنى با تو و يا گردنكشى بر تو بلكه هواى نفسش وى را بدانچه از آن دورش خواسته بودى، و از آن بر حذرش داشته بودى، فراخواند، و دشمن تو و دشمن وى- شيطان- فريبش داد، و او در عين آگاهى از عذابت مرتكب گناهان شد، با آن كه اميدوارى به عفوت و اعتماد به گذشتت داشت، و با آنهمه نعمت كه به وى بخشيده بودى، سزاوارترين بندگانت بود كه خود را به گناه نيالايد.

(69) بار خدايا، و اكنون اين منم بر درگاهت ايستاده، ذليل و خوار، خاضع و خاشع، ترسان ومعترف به گناهان بزرگى كه بر دوش مى‌كشم، و خطاهاى عظيمى كه مرتكب شده‌ام، در سايه‌ى عفوت آرميده‌ام، و به رحمتت پناه جسته‌ام، و مى‌دانم كه كسى مرا از تو زنهار نخواهد داد، و كسى مرا از كيفرت در امان نخواهد داشت.

(70) خداوندا، اكنون كه به درگاهت رو نهاده‌ام، با آن پرده كه بر گنهكاران مى‌كشى بپوشانم، و آن گونه كه تسليم شدگان درگاهت را مى‌بخشى ببخشايم، و آن سان كه آرزومندان آمرزشت در احسان مى‌كنى بنوازم، كه آمرزش و بخشايشت هر چند بزرگ بود در پيشگاهت بزرگ ننمايد.

(71) بار خدايا، امروز برايم بهره‌اى قرار ده كه بدان به بهره‌اى از خشنوديت رسم، و از آن ثوابى كه پرستندگانت بدان دست مى‌يابند، تهيدست باز مگردانم.

(72) كه من هر چند از اعمال نيك آنان چيزى تقديم نداشته‌ام، اما اقرار به يكتاييت و نفى ضد و همانند و همتا برايت را تقديم داشته‌ام. و از درهايى به سويت آمده‌ام كه خود فرمودى از آنها به سويت آيند و به درگاهت به چيزى تقرب جسته‌ام كه تا بدان تقرب نجويند تقرب به تو را نتوانند.

(73) آنگاه خوارى و فروتنى و خوش گمانى و اطمينان به رحمتت، را با آن بدرقه كرده‌ام، و اميد به تو را- كه اميدواران از آن نوميد نمى‌گردند- به همراه آن شفيع گرداندم.

(74) بار خدايا، از تو درخواست مى‌كنم، همانند موجودى حقير، ذليل، نيازمند، بى‌نوا، ترسان، زنهار خواه، همراه با ترس و تضرع و پناه جويى و پناه خواهى به درگاهت، نه از روى گردنكشى چون متبكران كه تكبر ورزند، و نه از روى خود بزرگ بينى آنگونه كه اطاعت كنندگان را دلير مى‌سازد، و نه از روى غرور كه دلخوش به شفاعت شفاعت كنندگان باشم.

(75) بار خدايا، من اكنون كمترين كمترانم، خوارترين خوارانم، چونان ذره‌اى يا از آن كمتر، پس، اى آنكه در كيفر بدكاران شتاب نمى‌كنى، و به ناز و نعمت فرورفتگان را مهلت مى‌دهى، و اى آنكه لغزشكارن را مى‌بخشى، و به خطاكاران از روى احسان فرصت مى‌دهى.

(76) اينك من آن بنده‌ى گنهكارم كه اعتراف به گناه خود دارم، خطا كارى كه فرو لغزيده‌ام.

(77) من آن بنده‌ام كه دليرانه در برابرت گناه كرده‌ام.

(78) منم آنكه از روى قصد معصيت كردم.

(79) منم آنكه زشتى‌هايم را بر تو آشكار و از بندگانت نهان داشتم.

(80) منم آنكه از بندگانت ترسيده و خود را از تو در امان ديدم.

(81) منم آنكه از خشمت نهراسيده و از عذابت نترسيدم.

(82) منم آنكه بر خود ستم كردم.

(83) منم آنكه گروگان گرفتاريهاى خويشم.

(84) منم آنكه از شرم و حيا بهره‌اى نبرده‌ام.

(85) منم آنكه گرفتار رنجى ديرينم.

(86) بار خدايا، تو را سوگند مى‌دهم، به حق آنكه وى را از ميان آفريدگانت برگزيده‌اى، به آنكه وى را براى خويش پسنديده‌اى، به حق آنكه از ميان بندگانت اختيار كرده‌اى، و به آنكه وى را براى انجام فرمانت ممتاز ساخته‌اى، به حق كسى كه فرمانبرداريش را به فرمانبرداريت پيوسته‌اى، و به آنكه نافرمانيش را مانند نافرمانيت دانسته‌اى، به حق كسى كه دوستى‌اش را قرين دوستيت ساخته‌اى، و آن كه دشمنى‌اش را دشمنيت بر شمرده‌اى، بر من امروز خلعت عافيت پوشان چونان كسانى كه از بار گناه رها شده‌اند و با توجه به آمرزشت راه جسته‌اند.

(87) بار خدايا، از آنچه پرستندگان و مقربان و منزلت دارانت را نصيب مى‌دهى نصيبم ده.

(88) و مرا از خواص خود گردان، آنگونه كه وفا كنندگان به عهدت، رنج كشندگان در راهت، و تلاش كنندگان براى كسب خشنوديت را به جايگاه خواص خويش برآورى.

(89) و مرا بخاطر كوتاهى در بندگيت، يا تجاوز از حريم و احكامت، باز خواست مفرما.

(90) بار خدايا، مهلتم مده تا به تدريج سزاوار كيفرت گردم چونان كسى كه نعمتت را از من باز مى‌گرفت و تو را هم در نعمتى كه نصيب من مى‌شد شريك نمى‌دانست.

(91) بار خدايا، از خواب سنگين بى خبران، خواب آلودگى اسرافكاران، سرگردانى خوارشدگان، بيدارم كن.

(92) دلم را با كارى بپيوند ده كه اطاعت كنندگان را بدان گماشته، عبادت كنندگان را بدان واداشته، و سهل انگاران را بدان از عذابت دور داشته‌اى.

(93) بار خدايا، از آنچه مرا از درگاهت دور مى‌دارد، و ميان من و بهره‌ام از فيضت فاصله مى‌اندازد، و مرا از تصميم براى حضور در پيشگاهت باز مى‌دارد، پناهم ده.

(94) بار خدايا، رااه نيكوكارى براى رضايت پايم نه، و راه پيشتازى بر انجام آن را از آن راه كه خود فرموده‌اى نشانم ده، و تلاش براى رسيدن بدان را، آنگونه كه خود خواسته‌اى نصيبم ساز.

(95) بار خدايا، مرا با كسانى كه وعده‌ى عذابت را سبك انگارند.

(96) و با آنان كه آماج انتقامت هستند تباه مكن.

(97) و با منحرفان از راهت درهم مشكن.

(98) از گردابهاى فتنه و طوفان بلايا رهايم ساز، و مهلتم مده كه به غفلت در افتم باز.

(99) بار خدايا، ميان من و دشمنى كه به گمراهيم در اندازد، و هواى نفسم را هلاكم سازد، و زيانى كه فرويم گيرد خود حايل باش.

(100) و از من همانند كسى كه پس از خشمت، از او خشنود نگشته‌اى روى مگردان.

(101) مرا از خويش مأيوس مساز كه نوميدى از رحمتت با من شود دمساز.

(102) بار خدايا، چندانم مبخش كه فراتر از توانم باشد، و زير بار محببت فرومانم.

(103) رهايم مساز چونان كسى كه در او خير نيست، و تو را به او نيازى نيست، و براى وى راه بازگشتى نيست.

(104) بدورم مينداز، چونان كسى كه از چشم نگهداريت افتاده، و وى را شوربختى و خوارى فرا گرفته، بلكه دستم را بگير تا همانند افتادگان نيافتم، چون گم گشتگان نهراسم، چون فريب خوردگان نلغزم، و در گرداب هلاك شوندگان سرنگون نشوم.

(105) بار خدايا، از بلايايى كه اصناف غلامان و كنيزانت را بدان مبتلا كرده‌اى سلامتى‌ام ده، و به مقام كسى رسان كه مورد عنايت توست همواره، كسى كه نعمتش داده‌اى، از وى خشنود بوده‌اى، شرافتمندانه زندگيش بخشيده‌اى، و سعادتمندانه جانش را گرفته‌اى.

(106) بار خدايا، دل بركندن از آنچه حسناتم را بى‌ارج مى‌سازد و بركاتم را از بين مى‌برد، گردنبند گردنم گردان.

(107) بار خدايا، بيزارى از زشتى گناهان، و رسوايى معاصى را شعار قلبم ساز.

(108) و مرا از كارهايى كه از من جز بدان خشنود نمى‌گردى، به كارهايى كه جز با ياريت به دست نمى‌آيد، سرگرم مساز.

(109) بار خدايا، دوستى اين دنياى سفله را كه مار از آنچه نزد توست باز مى‌دارد، و براى آمدن به سويت سد راه مى‌گردد، و از تقرب به درگاهت غافلم مى‌سازد، از دلم بر كن.

(110) بار خدايا، به راز و نياز و مناجات تنهايى در شب و روز بيارايم.

(111) و مرا عصمتى بخش كه به مقام خوف از تو نزديكم سازد، و از ارتكاب حرام بازم دارد، و از چنگال گناهان بزرگ رهاييم بخشد.

(112) بار خدايا، از كثافت گناهان بپالايم، به آلودكى خطاها ميالايم، جامه‌ى تندرستى بپوشانم، به رداى عافيت بيارايم، به نعمت‌هاى فراوانت بنوازم، احسان و بخششت را پى در پى به من بنما.

(113) به توفيق و راهنماييت ياريم فرما، به نيت شايسته، گفتار پسنديده و كردار بايسته موفقم دار، و مرا به نيرو و قوتم بدون نيرو و قوتت فرو مگذار.

(114) بار خدايا، آن روز كه براى ديدارت از گورم برمى‌انگيزى به خوارى‌ام مكشان، و برابر دوستانت بى مقدارم مكن، يادت را از يادم مبر، زبان سپاسگزاريت را از من مگير، بلكه در حالات بى خبرى، آنگاه كه نادانان از سپاس نعمت‌هايت بى‌خبرند، شكر و سپاست را بر زبانم روان گردان، و به من الهام كن كه بدانچه عطايم كرده‌اى، سپاست گويم، بدان خوبى‌ها كه مرا بخشيده‌اى معترف گردم.

(115) بار خدايا، علاقه‌ام را به خود فراتر از علاقه علاقه‌مندان گردان، و سپاسم را به سپاسى فراتر از سپاس سپاسگزاران رسان.

(116) به هنگام نيازمنديم به تو خوارم، و بدان اعمال كه- از روى خود پسندى- به درگاهت آورده‌ام تباهم مكن و مرا چونان دشمنانت از درگهت مران، كه من در برابرت تسليمم، حجت را از آن تو مى‌دانم، تو به بخشايش سزاوارترى، به نيكى عادت دارى، پرهيزگارى را سزاوارى و همواره آموزگارى، تو به بخشايش سزاوارترى تا به عقوبت كردن، توبه پوشاندن نزديكترى تا به افشا ساختن.

(117) بار خدايا، مرا به زندگى پاكيزه زنده بدار تا زندگانيم بدانچه مى‌خواهم بپيوندد، و بدانچه دوست مى‌دارم پايان يابد، چندان كه آنچه را ناخوشايند توست انجام ندهم، و آنچه را مورد نهى توست مرتكب نشوم، از تو مى‌خواهم مرا همانند كسانى كه نورشان در برابرشان و در سمت راستشان در حركت است بميرانى.

(118) و مرا در برابر خود خوار و نزد بندگانت عزيز گردانى، و مرا چون با تو تنها باشم فروتن، نزد بندگانت سرافراز، و از كسى كه از من بى نياز است بى نياز فرمايى. بار خدايا، بر فقر و نيازم به درگاهت بيفزا.

(119) و از شماتت دشمنان و پيشامد اندوهبار و خوارى و رنج، در پناهت دار، و از آنچه از من آگاهى چشم فرو پوش، چونان كسى كه اگر بردباريش نبود بر انتقام توانا بود، و به سختى كيفر مى‌داد در صورتى كه راه مدارا نمى‌پيمود.

(120) بار خدايا، هرگاه بخواهى بر مردمى فتنه يا بلايى فرود آرى، مرا كه به تو پناه جسته‌ام از آن وارهان، و همچنان كه در اين دنيا بر جايگاه رسوايان برپايم نداشتى، در آن دنيا نيز به جايگاه رسوايان فرايم مخوان.

(121) و نعمت‌هاى اين جهان را با نعمت‌هاى آن جهان و بهره‌هاى ديرين را با بهره‌هاى نوين تو امان گردان. عمرم را چندان دراز مكن كه دلم سختى يابد، و بر من حادثه‌اى سنگين فرو مفرست كه بزرگيم فرو ريزد، مرا به مذلتى مكشان كه منزلتم كوچك شود، يا نقيصه‌اى كه مرتبتم ناشناخته فرو ماند.

(122) بار خدايا، چندان مترسانم كه ترسم نااميدم سازد، و چنان بيمم مده كه وحشت بر دلم چيرگى يابد، چنان كن كه ترسم از عذابت، وحشتم از مهلت دادن و انذارت، و دهشتم به هنگام تلاوت آيه‌هايت باشد.

(123) بار خدايا، شبم را با بيدارى براى عبادتت، تنهايى‌ام را با شب زنده‌دارى و مناجاتت، بريدن از ديگران‌ام را با انس به درگاهت، آبادان دار، و با آوردن حوايج به پيشگاهت و درخواست مداوم براى رهايى از آتشت از دوزخى كه گنهكاران در آنند بر كنارم دار.

(124) بار خدايا، مرا سرگردان در سركشيم فرو مگذار، و تا زنده‌ام در گرداب بى خبرى غرقه‌ام مدار، هرگز مباد كه پند آموزان از زندگى‌ام پند آموزند، و عبرت گيران از سرنوشتم عبرت گيرند نگرندگان با الگو قرار دادنم به گمراهى روند. بار خدايا، در زمره‌ى كسانى كه نيرنگشان مى‌زنى نيرنگم مزن، ديگرى را به جايم مگزين، نامم را ناخوشايند مساز، تنم را به باژگويى مينداز، مضحكه‌ى آفريدگانت مگردانم، و به سخرگيم از درگاهت مرانم، چنان كن كه همواره در جستجوى خشنوديت باشم، و تنها به كيفر رساندن دشمنانت را پى گيرم.

(125) بار خدايا، گوارايى عفوت، شيرينى رحمتت و روح و ريحانت و بهشت نعيمت را ارزانيم دار، و مزه‌ى فارغ ساختن وقت براى آنچه دوست دارى را در كامم گذار، و طعم تلاش در راهت و آنچه موجب تقرب به توست را در دهانم خوش دار، و به تحفه‌اى از تحفه‌هايت سرافرازم دار.

(126) بار خدايا، سودايم را سودمند و بازگشتم را غير زيانمندساز و بيم مقام و شوق ديدارت را در دلم انداز، و مرا به توبه‌اى بى بازگشت كه پس از آن، نه گناه كوچك بر جا ماند نه گناه بزرگ، نه گناه آشكار نه نهان، موفق دار.

(127) خداوندا، كينه‌ى مؤمنان را از سينه‌ام بر كن، مهر فروتنان را در دلم افكن، چون ديگر شايستگان دانم، و به زيور پرهيزگاران بيارايم، نام نيكم را بر زبان آيندگان انداز، و در ميان معاصران بگردانم بلند آواز، و بر آورم در عرصه پيشتازان در پرواز.

(128) بار خدايا، نعمت‌هايت را بر من فرو بار، و كرامتهايت را پى در پى ارزانيم دار، دستانم را از مواهبت پرساز، و مرا با عطاياى كرامت‌مندت نما دمساز، در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى، در كنار پاكيزه‌ترين دوستانت جايم ده، و با لباسهاى كرامت كه بر تنم پوشانده‌اى در منازلى كه براى اوليائت آماده ساخته‌اى مكانم ده.

(129) و نزد خود در جايگاهى مطمئن كه در آن آرامش يابم، و مكانى كه در آن مسكن گزينم و چشم روشنى يابم، جايگاهم ده. خداوندا، مجازاتم را با گناهان بزرگى كه مرتكب شده‌ام يكسان مساز، و روزى كه نهان‌ها آشكار مى‌شود به هلاكتم مينداز، هرگونه ترديد و شبهه را از دلم بزداى، و از دروازه‌هاى رحمتت راهى به حق برايم بگشاى، از مواهب نعمت‌هايت نصيبم رابيفزا، و به فضلت بهره‌ام را از احسانت فراوان فرما.

(130) بار خدايا، دلم را بدانچه نزد توست مطمئن گردان، و قصدم را بدان سو كه خشنوديت در آن است بران، و مرا به كارى كه نزديكانت را بدان مى‌گمارى برانگيزان. بار خدايا، آنگاه كه خردها در بى‌خبرى فرو مى‌مانند، دلم را از پرستشت سيراب نما، و بى نيازى، و پاكدامنى، آسايش، بى گزندى، تندرستى، روزى فراخى و آرامش و عافيت را نصيبم فرما.

(131) نيكى‌هايم را بخاطر آميختگى با معصيت‌ها و مناجاتهاى نهانم را با خيالات ناپسندى كه بر دلم مى‌فرستى، تباه مساز. بار خدايا، آبرويم را نگهدار كه چيزى از مردم زمانه نخواهم، و بازم دار كه دست نياز سوى تبهكاران آرم.

(132) پشتيبان ستمگران نگردانم، و بازم دار كه با آنان در نابودى كتابت همدستى يا همدلى كنم، از آن سو كه نمى‌دانم و از هر گزندى نگهدارم، و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى فراخت را به رويم بگشاى، كه من از آنانم كه به درگاهت مشتاق‌اند، و نعمتت را بر من به كمال رسان، كه تو بهترين كسانى كه نعمت بخشند.

(133) و آنچه از عمرم به جا مانده، براى كسب خشنوديت در حج و عمره سپرى گردان، اى پروردگار جهانيان. درود خدا بر محمد و خاندانش باد كه پاكيزگان و پاكانند، و سلام او براى هميشه بر او و بر ايشان باد.