دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) سپاس و ستايش خداى راست كه پروردگار جهانيان است.

(2) خدايا، سپاس و ستايش تو راست، اى پديد آرنده آسمان‌ها و زمين، شكوهمند بزرگوار و كرم بخش، رب اربابان، و خداى خدايان، و آفريدگار آفريدگان، و وارث هر چيز، «چيزى مانند تو نيست»، و چيزى از علم تو نهان نيست، و تو به همه چيز احاطه دارى، و بر هر چيز مراقب و نگاهبانى.

(3) تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، يگانه يكتا و فرد بى همتا.

(4) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، بزرگوار كرم بخش، عظيم عظمت فروش، بزرگ بزرگى فروش.

(5) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، والاى برتر از والا، و سخت كيفر بى همال.

(6) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، بخشنده مهربان، داناى مصلحت دان و استواركار.

(7) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، شنواى بينا، و قديم آگاه.

(8) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، كريم بزرگوار، و دائم پايدار.

(9) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، نخستين كس پيش از هر نفر، و آخرين كس پس از هر شمار.

(10) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، در عين بلندى نزديك، و در عين نزديكى بلند.

(11) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، داراى شكوه و ارجمندى، و لايق بزرگى و ستايشگرى.

(12) و تويى خداى بى همتا كه معبودى جز تو نيست، كه اشيا را بدون هيچ اصلى آفريدى، و صورت‌ها را بدون داشتن نمونه نگاشتى، و آفريده‌ها را بدون وجود الگو پديد آوردى.

(13) تويى كه هر چيز را اندازه زدى، و هر چيز را در راه هدفش آماده ساختى، و ماسواى خود را تدبير و اداره نمودى.

(14) تويى كه در آفرينش شريكى ياريت نداد، و در كار خود وزيرى بارى از دوشت برنداشت، و تو را ناظر و نظيرى نبود.

(15) تويى كه چون اراده كردى خواسته‌ات حتمى شد، و چون داورى نمودى داوريت عين عدل بود، و چون حكم فرمودى حكمت عين انصاف بود.

(16) تويى كه مكانى تو را در بر نگرفته، و قدرت و حجتى در برابر قدرت و حجتت پايدار نبوده، و بيان و برهانى تو را عاجز ننموده است.

(17) تويى كه هر چيز را يك يك به شمار آورده‌اى، و براى هر چيز پايانى نهاده‌اى، و هر چيز را اندازه زده‌اى.

(18) تويى كه خردها از شناخت حقيقت ذاتت قاصر، و فهم‌ها از دانستن چگونگى‌ات عاجز است، و ديدگان جا و مكان تو را در نيافته است (زيرا جا و مكان ندارى).

(19) تويى كه حدى برايت نيست تا محدود باشى، و به شكل و شمايل در نيايى تا در آن شكل موجود باشى (يا تو را در شكل و صورتى يابند)، و فرزند نياورده‌اى تا خودت هم فرزند كسى باشى.

(20) تويى كه ضد ندارى تا با تو مخالفت ورزد، و همتا ندارى تا با تو در دارايى بيشتر رقابت كند، و مانند ندارى تا با تو به معارضه پردازد.

(21) تويى كه بى مثل آفريدى و نو آوردى، و پديد كردى و تازه آفريدى، و آنچه ساختى نيك بساختى.

(22) پاك خدايا! چه والاست شأن تو، و چه بلند است در مكان‌ها مكان تو (كه ميان حق و باطل فرق مى‌نهد)!

(23) پاك خدايا! خداى لطيفى كه چقدر لطيفى، و رئوفى كه چقدر رئوفى، و حكيمى كه چقدر آگاهى!

(24) پاك خدايا! اى پادشاهى كه چه شكست ناپذيرى، و بخشنده‌اى كه چه دارايى، و بلند مرتبه‌اى كه چه والايى! تويى داراى شكوه و ارجمندى، و لايق بزرگى و ستايشگرى.

(25) پاك خدايا! دستت را به نيكى‌ها گشوده‌اى، و هدايت از نزد تو شناخته مى‌شود، پس هر كه براى دين يا دنيا جوياى تو باشد تو را خواهد يافت.

(26) پاك خدايا! هر كه مشمول دانايى توست در برابرت فروتن است، و هر چه زير عرش توست در برابرت سر به زير دارد، و همه آفريدگان براى تسليم در برابر تو سر به فرمانند.

(27) پاك خدايا! نه حس مى‌شوى، نه لمس و مس مى‌گردى، نه نيرنگ مى‌خورى، نه از مقامت بركنارى مى‌شوى، نه نزاع و كشمكش و بگو مگو را برمى‌تابى، نه فريب مى‌خورى و نه مكرى در تو اثر مى‌نهد.

(28) پاك خدايا! راهت استوار و غير لغزنده، و كارت هدايتگرى است، و تو خود زنده بى نيازى.

(29) پاك خدايا! گفتارت حكمت‌آميز، فرمانت حتم، و اراده‌ات جزم است.

(30) پاك خدايا! خواستت را رد كننده‌اى نيست، و كلماتت (سنت هايت) را دگرگون كننده‌اى نباشد.

(31) پاك خدايا! اى كه نشانه‌هايت روشن است، آفريدگار آسمان‌ها، و پديد آورنده جانداران.

(32) تو را حمد و سپاس، حمدى كه تا ابد با تو بپايد.

(33) و تو را حمد و سپاس، حمدى كه همراه نعمتت جاودان باشد.

(34) و تو را حمد و سپاس، حمدى كه با لطف و احسانت برابرى كند.

(35) و تو را حمد و سپاس، حمدى بيش از آن اندازه كه تو را راضى سازد.

(36) و تو را حمد و سپاس، حمدى كه همدوش حمد هر ستايشگر باشد، و شكرى كه شكر هيچ شاكرى به آن نرسد.

(37) حمدى كه سزاوار جز تو نباشد، و بدان سبب جز به تو تقرب نتوان جست.

(38) حمدى كه نخستين حمد به آن دوام يابد، و دوام آخرين حمد نيز به سبب آن جسته شود.

(39) حمدى كه بر مرور زمان‌ها چند برابر شود، و پياپى بر حجم آن بيفزايد.

(40) حمدى كه حافظان اعمال از شمارش آن عاجز مانند، و بر آنچه كاتبان اعمال در نامه‌هاى عمل به شمار آورده‌اند افزون آيد.

(41) حمدى كه عرش مجيدت هموزن باشد، و با كرسى بلند پايه‌ات برابرى كند.

(42) حمدى كه پاداشش نزد تو كامل باشد، و جزايش همه جزاها را شامل گردد.

(43) حمدى كه ظاهرش با باطنش بخواند، و باطنش با نيت صادقانه همرا ه باشد.

(44) حمدى كه هيچ آفريده‌اى تو را آن گونه نستوده باشد، و احدى جز تو فضيلت آن را نداند.

(45) حمدى كه هر كس در تكثير آن كوشد يارى شود، و هر كه نهايت تلاش خود را در تكميل آن به كار برد تأييد يابد.

(46) حمدى كه جامع همه حمدهايى كه آفريده‌اى باشد، و حمدهايى را كه از اين پس خواهى آفريد در بر گيرد.

(47) حمدى كه هيچ حمدى نزديك‌تر از آن به حمدى كه منظور توست نباشد، و هيچ ستايشگرى ستايشگرتر از كسى كه تو را بدان مى‌ستايد نباشد.

(48) حمدى كه با فراوانى خود، به كرمت موجب مزيد نعمت باشد، و تو از روى احسان خويش آن را بر روى هم بيفزايى.

(49) حمدى كه سزاوار ذات گرامى تو، و شايسته عز جلال تو باشد.

(50) پروردگارا، بر محمد و آل محمد، آن پيامبر برگزيده اختيار شده و گرامى و مقرب داشته شده، برترين درودهايت را فرست، و كامل‌ترين بركاتت را بر او فروريز، و پربارترين رحمت‌هايت را بر او روا دار.

(51) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست، درودى پاك و پيراسته كه درودى پاك و پيراسته از آن نباشد، و بر او درود فرست درودى فزاينده كه درودى فزاينده‌تر از آن نباشد.

(52) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه او را خشنود كند و بيش از خشنودى او باشد، و بر او درود فرست درودى كه تو را خشنود كند و بيش از اندازه‌اى باشد كه براى او مى‌پسنديدى، و بر او درود فرست درودى كه جز آن را براى او نپسندى، و جز او را شايسته آن نبينى.

(53) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست درودى كه از مرز خشنودى تو بگذرد، و اتصالش با بقاى تو پيوند خورد، و پايان نيابد چنان كه كلمات (آفريده‌هاى) تو پايان نمى‌يابد.

(54) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست درودى كه درودهاى فرشتگان و پيامبران و رسولان و فرمانبرانت را هم فراگيرد، و شامل درودهاى بندگان تو از جن و انس و اجابت كنندگان دعوت تو، و جامع درود هر كه آفريده و ايجاد نموده‌اى از اصناف آفريدگانت باشد.

(55) پروردگارا، بر او و آل او درود فرست درودى كه همه درودهاى گذشته و حال و آينده را فراگيرد، و بر او و آل او درود فرست درودى كه مورد پسند تو و غير تو باشد، و با آن درودهاى ديگرى پديد آورى كه درودهاى گذشته را با وجود آنها چند برابر سازى، و در گذر ايام چندان بر آن بيفزايى كه آن را جز تو نتواند شمرد.

(56) پروردگارا، بر پاكيزگان از خاندان او درود فرست، كسانى كه براى امر (دين و دنياى) خود برگزيدى، و آنان را خزانه‌داران علمت، و نگهبانان دينت، و جانشينان خود در زمينت، و حجت‌هاى خود بر بندگانت قرار دادى، و به خواست خويش آنان را از هر گونه پليدى و آلودگى به كلى پاك ساختى، و وسيله به سوى خود و راه به سوى بهشت خويش قرار دادى.

(57) پروردگارا، بر محمد و آل او درود فرست، درودى كه بدان سبب بخشش‌ها و كرامت‌هاى خود را بر آنان بسيار سازى، و عطاها و بخشش‌هاى افزون خود را بر آنان كامل نمايى، و بهره آنان را از نعمت‌ها و فوايدى كه نصيب‌شان مى‌سازى فراوان كنى.

(58) پروردگارا، بر او و آنان درود فرست، درودى كه اولش نامعلوم، و زمانش بى پايان، و آخرش بى نهايت باشد.

(59) پروردگارا، بر آنان درود فرست به وزن عرش خود و آنچه در زير آن است، و به گنجايش آسمان‌هايت و آنچه بالاى آنهاست، و به تعداد زمين‌هايت و آنچه در زير آنها و ميان آنهاست، درودى كه آنان را هر چه بيشتر به تو نزديك سازد، و مايه خشنودى تو و آنان گردد، و تا ابد به درودهاى ديگرى مانند خود متصل باشد.

(60) خدايا، تو دين خود را در هر زمانى به امامى تأييد كرده‌اى كه او را به عنوان نشانه هدايت براى بندگانت، و مشعلگاه در شهرهايت برپا داشتى، پس از آن كه ريسمان او را به ريسمان خويش پيوستى، و او را وسيله رسيدن به خشنوديت قرار دادى، و اطاعت او را واجب شمردى، و از نافرمانى او بر حذر داشتى، و فرمان دادى كه به امرهاى او گردن نهند، و از نهى‌هاى او بازايستند، و هيچ كس بر او پيشى نگيرد، و احدى از او بازنماند، پس او نگاهدار پناهناگان، و پناه مؤمنان، و دستاويز چنگ زنندگان، و مايه عزت و ارجمندى جهانيان است.

(61) خدايا، پس شكر نعمت‌هايى را كه به ولى خودت داده‌اى به او الهام كن، و مانند همان شكر را درباره نعمت وجود او به ما الهام نما، و او را نزد خويش قدرتى پيروزمند عنايت فرما، و برايش پيروزى آسان فراهم آر، و او را به ستون (قدرت) خلل ناپذير خود يارى رسان، و پشتش را محكم ساز، و بازويش را قوت بخش، و او را تحت نظر خود پاسدارى كن، و در سايه حفظ خويش حفظ فرما، و با فرشتگانت يارى ده، و با سپاس چيره‌تر خود كمك رسان.

(62) و به سبب او كتاب و احكام و قوانين و سنت‌هاى رسول خود را- كه درود تو اى خدا بر او و آل او باد- برپا دار، و به سبب او آنچه را كه ستمگران از نشانه‌هاى دين تو كشتند (محو كردند) زنده بدار (آشكار ساز)، و زنگار ستم را از سر راهت پاك كن، و خطرها را از سر راهت بردار، و كجروان را از جاده‌ات بيرون ران، و كسانى را كه مى‌خواهند راه راست تو را كج نمايند نابود ساز.

(63) و خوى او را با دوستانت نرم ساز، و دست او را بر سر دشمنانت دراز كن، و مهر و رحمت و عطوفت و دلسوزيش را در حق ما روا دار، و ما را شنوا و فرمانبر او، و كوشاى در راه رضاى او، و ياورانى شتابان به سوى يارى و دفاع از او، و بدين سبب جوياى قرب و نزديكى به خود و رسول خود- كه درود تو اى خدا بر او و آل او باد- قرار ده.

(64) خدايا، و بر دوستان آنان كه معترف به مقامشان، و پيرو راهشان، و رهرو آثارشان، و چنگ زنندگان به دستاويزشان، و آويختگان به رشته ولايتشان، و اقتدا كنندگان به امامتشان، و تسليم شوندگان فرمانشان، و سخت كوشان در اطاعتشان، و منتظران روزگار دولتشان، و چشم دوختگان به آنانند، درودهاى مبارك و پاك و فزاينده در هر صبح و شام فرست.

(65) و بر آنان و ارواحشان سلام فرست، و كارشان را بر اساس تقوا سامان ده، و شئون آنان را اصلاح كن، و توبه آنان را بپذير، كه تويى توبه پذير و مهربان، و بهترين آمرزندگان، و ما را در سراى سلامتى (بهشت) در كنار آنان قرار ده، به رحمت خودت اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) خدايا، امروز روز عرفه است، روزى كه آن را شرافت و كرامت و عظمت بخشيده‌اى، رحمت خود را در آن منتشر نموده، و عفو خود را در آن ارزانى داشته، و بخشش خود را در آن فراوان ساخته، و بدان سبب بر بندگانت تفضل نموده‌اى.

(67) خدايا، و من همان بنده تو هستم كه پيش از آن كه او را بيافرينى و پس از آفرينشش لطف خود را در حق او تمام كردى، و او را از كسانى قرار دادى كه به دين خود ره نموده‌اى، و به اداى حق خويش توفيق داده‌اى، و به ريسمان خويش نگاه داشته‌اى، و در حزب خود درآورده‌اى، و به دوستى با دوستانت و دشمنى با دشمنانت ارشاد نموده‌اى.

(68) سپس او را فرمان دادى ولى فرمان نپذيرفت، و او را بازداشتى اما بازنايستاد، و از نافرمانى خود نهى فرموده بودى اما به جاى فرمانبرى به كارى كه نهى فرموده بودى پرداخت، اما نه از روى عناد با تو، و نه از روى گردنكشى در برابر تو، بلكه هواى نفسش او را به سوى آنچه تو او را از آن بر كنار داشتى و بر حذر نمودى فراخواند، و دشمن تو و دشمن خودش (شيطان) او را بر آن كار ياد داد، پس به آن كار اقدام كرد در حالى كه تهديدهاى تو را مى‌دانست و به عفو تو اميدوار و به گذشت تو مطمئن بود، با آن كه او با توجه به عنايت‌هايى كه به او داشتى سزاوارترين بندگان تو بود كه چنان نكند.

(69) و اينك اين منم كه خوار و ذليل و فروتن و دلشكسته و ترسان و معترف به گناهان بزرگى كه بر دوش گرفته و خطاهاى سترگى كه مرتكب شده‌ام، و پناهنده به گذشت و چشم‌پوشى تو، و پناهنده به رحمت تو، و باورمند به اين كه هيچ پناه دهنده‌اى نمى تواند مرا از (عذاب) تو پناه دهد، و هيچ بازدارنده‌اى نمى‌تواند سپر بلايم از تو باشد، در برابرت قرار دارم.

(70) پس به چشم عنايت به من بنگر همان گونه كه بر كسى كه موجبات آمرزشت را فراهم آورده مى‌نگرى، و همان چيزى را به من ببخش كه به كسى كه به خاطر عفو و گذشتت تسليم تو گرديده است مى‌بخشى، و همان نعمتى را به من ارزانى دار كه بر تو گران نيايد كه آن را به كسى ارزانى دارى كه آمرزش تو را آرزو دارد.

(71) و برايم در اين روز نصيبى قرار ده كه بدان سبب به بهره‌اى از خشنوديت دست يابم، و مرا تهيدست از آنچه بندگان پرستشگرت با دستى پر از آن از بارگاهت بازمى‌گردند باز مگردان.

(72) و من گرچه كارهاى شايسته‌اى را كه آنان پيش فرستاده‌اند پيش نفرستاده‌ام، اما اعتقاد به يكتايى و بى شريك بودن و همتا و نظير نداشتن تو را پيش فرستاده‌ام، و از همان درهايى كه فرموده‌اى از آن درها نزد تو آيند نزد تو آمده‌ام، و به همان چيزى كه احدى جز به وسيله آن به درگاهت نزديك نمى‌گردد به درگاهت تقرب جسته‌ام.

(73) سپس به دنبال آن توبه و انابه به درگاهت، و اظهار خوارى و شكستگى به بارگاهت، و خوش گمانى به خودت، و اعتماد به آنچه را كه نزد توست آورده‌ام، و آن را با اميد به تو جفت نموده‌ام، اميدى كه با وجود آن، اميدوار تو كمتر نوميد مى‌گردد.

(74) و از تو چونان گداى خوار ذليل تهيدست نيازمند ترسان پناهنده درخواست نموده‌ام، و ترس و زارى و پناهندگى و امان خواهى را همراه آن ساخته‌ام، نه آن كه چون متكبران گردنفرازى كنم، و چون فرمانبران طلبكارانه خود را بزرگ بشمارم، و به پشتيبانى شفاعت شفاعت كنندگان گردنفرازى نمايم.

(75) و با اين همه من كمترين كمتران، و خوارترين فرومايگان، و چون مور يا كمتر از آنم. پس اى كه در عذاب گنهكاران شتاب نمى‌كنى، و ناز پروردگاران را با نهيب زدن از خود نمى‌رانى، و اى كه به لطف خود از لغزش لغزندگان چشم مى‌پوشى، و به فضل خود خطاكاران را مهلت مى‌دهى.

(76) منم آن گنهكار معترف خطاكار لغزشكار.

(77) منم كه گستاخانه با تو مخالفت كردم.

(78) منم كه از روى عمد نافرمانى تو نمودم.

(79) منم كه گناهم را از بندگانت پوشاندم ولى با تو آشكارا به ستيز برخاستم.

(80) منم كه از بندگان تو ترسيدم و خود را از تو در امان دانستم.

(81) منم كه از خشم و كيفرت نترسيدم و از عذابت باك نداشتم.

(82) منم كه بر خود جنايت كرده‌ام.

(83) منم كه در گرو بلا و گرفتارى خويشم.

(84) منم آن كم حياى بى شرم.

(85) منم آن گرفتار دراز رنج.

(86) به حق آن كه از ميان خلق خود برگزيده‌اى و آن كه براى خودت انتخاب نموده‌اى، به حق آن كه از ميان آفريدگانت اختيار كرده و آن كه براى كار خويش برگزيده‌اى، به حق آن كه اطاعت از او را به اطاعت از خود متصل كرده‌اى و آن كه نافرمانى او را چون نافرمانى خود شمرده‌اى، به حق آن كه دوستى او را با دوستى خود قرين ساخته‌اى و دشمنى او را با دشمنى خود گره زده‌اى، امروز مرا فراپوشان با همان چيزى كه فرامى‌پوشانى با آن كسى را كه براى فرار از گناه به درگاه تو ناليده، و با حال تو به پناه به آمرزش تو آورده است.

(87) و مرا تحت سرپرستى خود گير همان گونه كه فرمانبران و نزديكان و گراميان درگاهت را سرپرستى مى‌كنى.

(88) و شخصا خودت مرا مشمول فضل و عنايت گردان همان گونه كه شخصا مشمول عنايت مى‌كنى كسى را كه به عهد تو وفا كرده، و خود را به خاطر تو به تعب افكنده، و در راه رضاى تو به رنج و زحمت انداخته است.

(89) و مرا به خاطر كوتاهى در اداى حقوقت، و تجاوز از حد خود در مورد حد و مرزهايت، و گذر از مرز احكامت مؤاخذه مكن.

(90) و مرا با مهلت دادنت غافلگير مساز چون غافلگير ساختن كسى كه خير خود را از من دريغ داشته، و با تو در نعمت بخشيدن به من شركت نداشته است.

(91) و مرا از خواب غافلان، و چرت مسرفان، و خواب آلودگى به خود واگذاشته شدگان بيدار ساز.

(92) و دلم را به سوى آنچه فرمانبران فروتن را به آن به كار گرفته‌اى، و پرستشگران را به پرستش واداشته‌اى، و سهل انگاران را به بركت آن رهايى بخشيده‌اى متوجه ساز.

(93) و مرا از آنچه از تو دورم مى‌سازد، و ميان من و بهره‌گيرى از تو فاصله مى‌اندازد، و از آنچه در نزد تو مى‌جويم بازمى‌دارد، پناه ده.

(94) و راه خيرات به سوى خود، و مسابقه به سوى آنها را آن گونه كه فرمان داده‌اى، و رقابت در آنها را آن گونه كه خود خواسته‌اى برايم هموار ساز

(95) و مرا در زمره كسانى كه تهديدهاى تو را سبك مى‌انگارند و آنان را نابود مى‌كنى نابود مكن.

(96) و مرا همراه كسانى كه خود را در معرض خشم و دشمنى تو قرار مى‌دهند و آنان را هلاك مى‌سازى هلاك مساز.

(97) و مرا در شمار كسانى كه از راه‌هاى تو منحرف شده‌اند و آنان را ريشه كن مى‌كنى مكن.

(98) و مرا از گرداب‌هاى فتنه نجات ده، و از كام‌هاى بلا رها ساز، و از غافلگير كردن به سبب مهلتى كه مى‌دهى، پناه ده.

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم مى‌كند، و دلخواهى كه هلاكم مى‌سازد، و نقصى كه گرفتارم مى‌كند جدايى انداز.

(100) و آن گونه كه روى مى‌گردانى از كسى كه پس از خشم گرفتن بر او هرگز از او راضى نمى‌شوى، از من روى مگردان.

(101) و مرا از اميد و آرزويى كه به تو دارم نوميد مكن تا يأس از رحمت تو بر من چيره شود.

(102) و چيزى را به من عنايت مكن كه تاب تحملش را ندارم تا پشتم را از بار گران محبت سرشارى كه بر دوشم نهاده‌اى بشكنى.

(103) و مرا از دست خود رها مساز مانند رها ساختن كسى كه خيرى در او نيست، و كارى با او ندارى، و حال انابه و بازگشت به درگاهت ندارد.

(104) و مرا از دور ميفكن مانند دور افكندن كسى كه او را از ديده رعايتت ساقط كرده‌اى و كسى كه خوارى و رسوايى از سوى تو شامل حال او شده است، بلكه دست مرا بگير و از سقوط در افتادگان، و وحشت بيراهه رفتگان، و لغزش فريب خوردگان، و گرداب هلاك شوندگان نگاه دار.

(105) و مرا از آنچه طبقات مختلف غلامان و كنيزان خود را (يعنى مردان و زنان) بدان مبتلا ساخته‌اى سلامت بدار، و مرا به درجات كسانى رسان كه به آنان عنايت داشتى، و به آنان نعمت بخشيدى، و از آنان خشنود گشتى، پس آنان را ستوده و خوشنام زنده داشتى، و سعادتمندانه قبض روح نمودى.

(106) و طوق دل كندن از آنچه نيكى‌ها را نابود مى‌كند و بركات را از بين مى‌برد، بر گردنم آويز.

(107) و فكر خوددارى از گناهان زشت و نافرمانى‌هاى رسوا كننده را بر دلم انداز.

(108) و مرا به چيزى كه جز از راه تو به آن نتوانم رسيد (امور دنيا) سرگرم مساز تا از چيزى كه جز آن تو را از من خشنود نمى‌سازد (امور آخرت) بازمانم.

(109) و دوستى دنياى دون را كه مانع رسيدن به آن چيزى است كه نزد توست، و از جستن وسيله به درگاهت بازمى‌دارد، و از نزديكى جستن به تو غافل مى‌سازد، از دلم بكن.

(110) و خلوت و تنهايى براى مناجات با خودت را در شب و روز، در نظرم بياراى.

(111) و به من عصمتى ببخش كه مرا به بيم از تو نزديك مى‌سازد، و رابطه مرا با ارتكاب حرام‌هايت قطع مى‌كند، و مرا از بند گناهان بزرگ مى‌رهاند.

(112) و مرا پاكى از آلودگى گناه ببخش، و چرك گناهان را از من ببر، و جامه عافيت بر اندامم بپوشان، و رداى عفو و بخشش بر دوشم بنه، و مرا در نعمت‌هاى فراوانت فراپوش، و فضل و بخشش خود را پى در پى بر من فروريز.

(113) و مرا به توفيق و پشتيبانيت تأييد كن، و بر داشتن نيت صالح و سخن پسنديده و رفتار نيكو يارى ده، و به جاى قدرت و توان خودت به قدرت و توان خودم وامگذار.

(114) و مرا در روزى كه براى ديدارت برمى‌انگيزى سرافكنده مساز، و در برابر دوستانت رسوا مكن، و ياد خودم را از خاطرم مبر، و شكر خود را از من مگير، بلكه ياد خود را در حالات غفلت آن گاه كه حق ناشناسان نعمتت در غفلت به سر مى‌برند همراه من گردان، و مرا الهام كن كه تو را بر نعمت‌هايى كه به من داده‌اى ثنا گويم، و به آنچه به من ارزانى داشته‌اى اعتراف نمايم.

(115) و شوق و رغبت مرا به خودت بالاتر از رغبت همه راغبان، و حمد و ستايش مرا در حق خودت بالاتر از حمد و ستايشگران قرار ده.

(116) و مرا به هنگامى كه سخت به تو نيازمندم به خودم وامگذار، و مرا به جهت كارهاى به ظاهر نيكو (و از حقيقت تهى) كه به پيشگاهت عرضه مى‌دارم هلاك مكن، و همان گونه كه دست رد بر سينه معاندان خود زدى بر سينه من مزن، زيرا من تسليم فرمان توام، مى‌دانم كه حجت از آن توست، و تو به بخشش شايسته‌ترى، و در احسان سود بخش‌ترى، و تو شايسته آنى كه از تو پروا كنند، و اهل آمرزشى، و تو به عفو كردن شايسته‌ترى تا كيفر دادن، و به پوشاندن گناهان نزديك‌ترى تا آشكار كردن.

(117) پس مرا زندگانى پاك و دلپسندى بخش كه آنچه بخواهم برايم فراهم كند، و به آنچه خواهم منتهى گردد، از جايى كه آنچه تو نمى‌پسندى نكنم، و آنچه نهى فرموده‌اى مرتكب نگردم، و مرا چون كسى بميران كه نورش پيشاپيش او و از جانب راستش در حركت است.

(118) و مرا در برابر خود ذليل كن، و نزد آفريدگانت عزيز دار، و هنگام خلوت با خودت پستم بدار، و ميان بندگانت سربلندم گردان، و مرا از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نياز كن، و بر فقر و نيازم به خودت بيفزا.

(119) و مرا از سرزنش دشمنان، و فرود آمدن بلا، و از خوارى و رنج پناه ده، و مرا در آنچه از من مى‌دانى غرق رحمت خويش ساز آن گونه كه شخص قدرتمند زير دستش را غرق رحمت خويش مى‌كند در حالى كه اگر بردباريش نبود او را سركوب مى‌نمود، و مانند رحم كيفر دهنده بر جرم كه اگر تأمل و درنگش نبود كيفر مى‌داد.

(120) و هر گاه خواستى قومى را به فتنه يا آسيبى دچار سازى مرا كه به تو پناه آورده‌ام از آن فتنه نجات ده، و حال كه در دنيايت مرا در مقام رسوايى به پا نداشته‌اى در آخرتت نيز مرا در آن مقام به پا مدار.

(121) و نعمت‌هاى اولى خود را به نعمت‌هاى آخرين خويش، و عنايت‌هاى ديرين خود را به الطاف تازه خويش متصل گردان، و مرا عمر چندانى مده كه دلم سخت شود، و چنانم سركوب مكن كه ارج و آبرويم برود، و به صفت پستى دچارم مساز كه قدر و قيمتم ناچيز گردد، و به عيب و نقصى گرفتارم مكن كه بدان خاطر منزلتم مجهول بماند.

(122) و مرا چنان وحشت مده كه نوميد گردم، و چنان مترسان كه هميشه هراسان باشم، بلكه هول و هراس مرا از تهديدهايت، و بيم و حذر مرا از اتمام حجت‌ها و هشدارهايت، و ترس مرا به هنگام تلاوت آيات خود قرار ده.

(123) و شبم را با بيدار كردنم براى عبادتت، و تنها به شب زنده‌دارى براى تو پرداختن، و از همه دل بريدن و به تو آرام گرفتن، و آوردن حاجت‌هايم به درگاه تو، و درخواست‌هاى مكررم براى آزاد كردن خود از آتش تو، و پناه بردن به تو از عذابى كه دوزخيان در آن به سر مى برند آباد ساز.

(124) و مرا در سركشى‌ام كور، و در فرورفتن در گناهم تا مدتى غافل و بى‌خبر رها مكن، و مرا مايه پندگيران و درس عبرت پذيران و آزمايش بينندگان قرار مده، و در ميان كسانى كه با آنان مكر مى‌كنى با من مكر مكن، و كسى را جايگزين من مساز، و نامم را تغيير مده (از ديوان نيكان پاك مكن)، و جسمم را دگرگون مساز (به آتش دوزخ مسوزان) و مرا مسخره خود و آفريدگانت مساز، و پيرو چيزى جز خشنوديت قرار مده، و جز براى گرفتن انتقام تو به خدمت مگير.

(125) و لذت عفو و شيرينى رحمت و خوشى و آسايش و بهشت پر نعمتت را به كامم ريز، و طعم فراغت براى پرداختن به آنچه خود دوست مى‌دارى با گشايشى كه خود فراهم مى‌آورى، و طعم كوشش را در راه آنچه موجب قرب به تو و به درگاه توست به من بچشان، و تحفه‌اى از تحفه‌هاى خويش را به من ارزانى دار.

(126) و تجارت اخرويم را سودآور، و بازگشت به قيامتم را بى زيان قرار ده، و مرا از مقام و موقعيت خود بترسان، و به ديدار خويش مشتاق ساز، و مرا به توبه پاك و خالصى موفق دار كه با وجود آن، گناهان كوچك و بزرگى را باقى ننهى، و گناه آشكار و نهانى را بر جاى نگذارى.

(127) و غل و غش با مومنان را از دلم بركن، و دلم را با فروتنان درگاهت مهربان ساز، و با من چنان باش كه با شايستگان هستى، و مرا به زيور پرهيزگاران بياراى، و برايم نام نيكى در ميان آيندگان و يادى روزافزون در ميان پسينيان قرار ده، و مرا به عرصه پيشينيان برسان.

(128) و نعمت‌هاى فراوانت را بر من تمام دار، و بخشش‌هاى كريمانه‌ات را پياپى بر من فروريز. دستم را از عطاهاى خود پر كن، و بخشش‌هاى نيكو و برگزيده‌ات را به سوى من روان ساز، و مرا در بهشت‌هايى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى در جوار پاك‌ترين اولياى خود قرار ده، و خلعت‌هاى شريفت را در جايگاه‌هايى كه براى دوستانت آماده ساخته‌اى بر اندامم بپوشان.

(129) و برايم نزد خود آسايشگاهى قرار ده كه با خاطر آسوده در آن بيارامم، و محل بازگشتى كه در آن جاى گيرم و ديده روشن سازم، و مرا به قدر گناهان بزرگ كيفر مكن، و در روزى كه نهان‌ها آشكار مى‌شود هلاكم مساز، و هر شك و شبهه‌اى را از من بزدا، و برايم در راستاى حق از هر رحمتى راهى بگشا، و سهم مرا از بخشش‌ها به لطف خويش فراوان ساز، و بهره مرا از احسان خود به فضل و بخششت بسيار گردان.

(130) و دلم را به آنچه نزد توست مطمئن ساز، و عزم و اراده‌ام را تنها در آنچه از آن توست قرار ده، و مرا به كارى وادار كه برگزيدگانت را به آن وامى‌دارى، و دلم را به وقت غفلت عقل‌ها از طاعت خود سيراب ساز، و بى نيازى و پاكدامنى و آسايش و سلامتى و تندرستى و گشايش و آرامش دل و عافيت را برايم گرد آور.

(131) و كارهاى نيكم را با درآميختن به نافرمانيت از بين مبر، و خلوت‌هايم را با ورود آزمون‌هاى فسادانگيزت تباه مساز، و آبرويم را از اين كه دست نياز به سوى احدى از جهانيان دراز كنم حفظ كن، و مرا از طلب آنچه در اختيار فاسقان است دور ساز.

(132) و مرا پشتيبان ستمكاران، و دستيار و ياور آنان بر محو كتاب خود قرار مده، و مرا از سويى كه خود نمى‌دانم چنان احاطه كن كه بدان سبب نگاهم دارى، و درهاى توبه و رحمت و رأفت و روزى گسترده‌ات را به رويم بگشا، كه من از مشتاقان توام، و نعمت دادنت را بر من كامل كن، كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) و بازمانده عمرم را در حج و عمره براى طلب رضاى خودت قرار ده اى پروردگار جهانيان. و درود خدا بر محمد و آل پاك و پاكيزه او باد، و سلام بر او و آنان تا هميشه روزگار.