ترجمه نهج البلاغه، ص: 119

و از پرده لطيفی از شكوفه های خوشبو و زيبا كه بر خود پوشيد بود، و از نظم دقيق شكوفه ها و بوته های با طراوت كه چهره آن را می آراست به نشاط و بهجت برخاست، و خداوند آن نباتات و گلها را توشه آدميان و روزی چهارپايان قرار داد.

و نيز راههای فراخ در اطراف زمين باز كرد، و برای روندگان نشانه های نهاد تا به هر جا كه بخواهند آمد و رفتن كنند.

هنگامی كه زمين را برای زندگی آماده كرد، و فرمان خود را جاری ساخت، آدم عليه السلام را از ميان خلق اختيار كرد، و او را اولين نوع از آفرينش انسان قرار داد، و در بهشت خود ساكن كرد، و روزيش را در آنجا فراوان نمود، و او را به آنچه از خوردنش نهی كرده بود يادآور شد، و به او آگاهی داد كه خوردن آنچه از آن نهی شده قرار دادن خويش در معرض معصيت خدا، و به خاطر افكندن قدر و منزلت خود است. اما آدم نسبت به آنچه از آن نهی شده بود اقدام كرد، تا حركتش با علم حق كه از سابق به آن تعلّق گرفته بود موافق شد. خداوند هم او را پس از توبه به زمين آورد تا با نسلش زمين را آباد كند، و به وسيله او حجت را بر بندگان اقامه نمايد. پس از قبض روح آدم حيات بندگان را از حجّت ربوبی و طريق اتّصال بين آنان و معرفت خود خالی نگذاشت، بلكه به وسيله حجّت هايی كه بر زبان برگزيدگان از انبيائش ارسال كرد، و همه آنان به دنبال هم در هر دوره ای ابلاغ كننده پيامهای او بودند با مردم رابطه برقرار نمود، تا به وسيله پيامبر ما محمّد صلی الله عليه و آله حجّتش تمام شد، و جای عذری باقی نماند و تهديدش درباره مجرمان به نهايت رسيد.

رزق و روزیِ مردم را مقدر فرمود، و آن را برای برخی فراوان و برای بعضی ديگر اندك قرار داد، و ارزاق را بر مبنای تنگی و فراخی قسمت نمود، و در اين تقسيم بندی عدالت به خرج داد تا هر كس را بخواهد با فراوانی رزق و كمی آن آزمايش