ترجمه نهج البلاغه، ص: 120

كند، و بدين وسيله ثروتمندان و فقرا را از جهت شكر نعمت و تحمل سختی در مجرای امتحان قرار دهد. آن گاه روزی فراخ را با سختی و پريشانی در هم آميخت، و با تندرستی و سلامت، آفتهای دردناك قرار داد، و شاديهای غم زدا را با غصه و اندوه مقرون نمود. مدت عمرها را معين كرد، بعضی را طولانی و برخی را كوتاه، و بعضی را مقدم و برخی را مؤخّر نمود، و رشته همه عمرها را به مرگ متصل ساخت، و مرگ را در هم پيچنده رشته های زندگی، و عامل گسيختن پيوندهای محكم قرار داد.

خداوند آگاه است، آگاه از اسرار نهان مردم، و از پنهان سخن گفتن رازگويان، و از آنچه در خاطرشان به سبب گمان خطور می كند، و به آنچه بر آن با يقين تصميم می گيرند، و از نگاههای خيانت آلود چشم كه به صورت مخفی انجام می گيرد، و به آنچه در نهان دلهاست و به ناديدنيهای اعماق غيب، و به مطالبی كه گوشها مخفيانه می شنود، و به درون لانه های تابستانی موران، و مراكز زمستانی حشرات، و ناله ماده شتران فرزند از دست داده، و صدای آهسته قدمها، و محل روييدن و رشد ميوه ها كه در غلاف پرده های شكوفه هاست، و به مخفيگاه بيشه های حيوانات وحشی در شكاف كوهها و درّه ها، و به نهانگاه پشه ها در لابلای ساقه های درختان و پوست آنها، و جای روييدن برگها از شاخه ها، و محل فرود آمدن نطفه ها از مسير اصلاب، و به ابرهای برآمده در فضا و محل به هم پيوستن آنها، و ريزش باران از ابرهای انبوه، و به آنچه گردباها با دامنه خود می پاشند، و به آنچه سيل های توليد شده از باران نابود می كنند، و بر فرو رفتن و حركت حشرات در ريگستانها، و به جايگاه پرندگان بر قلّه های بلند كوهها، و نغمه سرايی نغمه سرايان در تاريكی لانه ها، و آنچه در صدفهاست و موج دريا آن را پرورش داده، و به آنچه تاريكی شب آن را پوشانده، يا خورشيد بر آن تابيده، و آنچه را تاريكی ها و روشنايی ها به