ترجمه نهج البلاغه، ص: 154

نعمت هايش حمد می كنيم چنانكه بر بلاهايش سپاس می گزاريم. و از او در برابر اين نفوسی كه در آنچه امر شده كاهلی می كند و بر آنچه نهی شده شتاب می نمايد ياری می خواهيم. و از او برای گناهانی كه علمش به آن احاطه دارد، و كتابش آن را برشمرده آمرزش می طلبيم؛ آن علمی كه قاصر نيست، و كتابی كه چيزی را وانگذاشته. و ايمان می آوريم به او ايمان كسی كه غيب ها را با ديده سر ديده، و به آنچه وعده داده اند آگاه شده، ايمانی كه اخلاصش شك را زدوده، و يقينش شك را از بين برده. و شهادت می دهيم كه معبودی جز اللَّه نيست تنها و بی شريك است، و محمّد صلّی اللَّه عليه وآله بنده و فرستاده اوست، دو شهادتی كه گفتار (نيكو) را اوج می دهند، و عمل (صالح) را بالا می برند. ميزانی كه اين دو شهادت را در آن می نهند سبك نباشد، و ميزانی كه اين دو شهادت را از آن بردارند سنگين نخواهد بود.

ای بندگان خدا، شما را به تقوای الهی سفارش می كنم كه توشه سفر است و پناهگاه: توشه ای است رساننده به مقصود، و پناهگاهی است رهاننده، كه شنواننده ترين دعوت كنندگان به آن دعوت نموده، و بهترين حفظ كننده آن را حفظ كرده، دعوت كننده اش آن را به گوش رساند، و حفظ كننده اش رستگار شد.

بندگان خدا، تقوای الهی اولياء خدا را از دچار شدن به حرامها بازداشت، و دلهايشان را ملازم ترس از خدا كرد، تا جايی كه آنان را به شب زنده داری واداشت، و در گرمای روز موفّق به روزه نمود، پس راحتی فردا را با سختی امروز، و سيراب شدن فردا را با تشنگی امروز به دست آوردند، مرگ را نزديك دانستند پس به انجام عمل شتافتند، و آرزو را تكذيب كردند پس مرگ را در نظر آوردند.

دنيا سرای فنا و رنج و تغيير و جای عبرت است. از اسباب فنايش اين كه كمانش را كشيده، نه تيرش به خطا می رود، و نه زخمهايش علاج می گردد. زنده را هدف