ترجمه نهج البلاغه، ص: 27

حوادث و دربانان درهای بهشتهايند. بعضی قدمهايی ثابت در قعر زمينها، و گردن هايی بالاتر از برترين آسمان، و هيكل هايی از پهندشت هستی گسترده تر، و دوشهايی مناسب پايه های عرش دارند، ديدگانشان در برابر عظمت عرش به زير افتاده، و در زير آن جايگاه در بالهای خود پيچيده اند، بين آنان و موجودات مادونشان حجابهايی از عزت، و پرده هايی از قدرت افكنده شده، در خيال خود برای خداوند صورتی تصوير نسازند، و او را به همانند و اشباه اشاره نكنند.

قسمتی از اين خطبه در وصف آفرينش آدم عليه السلام

سپس خداوند سبحان از قسمت های سخت، و نرم، و شيرين، و شورِ زمين، خاكی را جمع كرد و بر آن آب پاشيد تا پاك و خالص شد، آن گاه آن ماده خالص را با رطوبت آب به صورت گل چسبنده در آورد، سپس از آن گِل، صورتی پديد آورد دارای جوانب گوناگون و پيوستگی ها، و اعضای مختلفه و گسيختگی ها. آن صورت را خشكاند، تا خود را گرفت، و محكم و نرم ساخت تا خشك و سفالين شد، و او را تا زمان معين، و وقت مقرر به حال خود گذاشت. سپس از دَم خود بر آن ماده شكل گرفته دميد، تا به صورت انسانی زنده در آمد، دارای اذهان و افكاری كه در جهت نظام حياتش به كارد بَرَد، و اعضايی كه به خدمت گيرد، و ابزاری كه به وسيله آنها زندگی را بچرخاند، و معرفتش داد تا بين حق و باطل تميز دهد، و مزه ها و بوها و رنگها و جنسهای گوناگون را از هم بازشناسد، در حالی كه اين موجود معجونی بود از طينت رنگهای مختلف، و همسانهايی نظير هم، و اضداد مخالف يكديگر، و اخلاطی متفاوت با هم، از گرمی و سردی و رطوبت و خشكی و ناخوشی و خوشی. از فرشتگان خواست به ادای امانتی كه نزد آنان داشت، و وفا به عهدی كه به آنان سفارش كرده بود در انجام سجده بر آدم و فروتنی برای اكرام به