دعای 44 ( دعا به وقت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) سپاس كسى را ببايد سرود كه خود بر سپاسش مرا ره نمود خود او خواست تا من به احسان او كنم رو كه باشم ثنا خوان او خود او بر سپاسش نوازد مرا به پاداش خود دست يازد مرا

(2) سپاس و ثنا بر خدايى سزاست كه ما را سوى دين خود رهنماست كه ما را خود او ملت خويش كرد ز هر كس به ما لطف خود بيش كرد كه گيريم خشنوديش را به دست به نعمت كز او بر دل ما نشست سپاسى كه گر در پذيرد ز ما چنين نعمتى را نگيرد ز ما

(3) سپاس و ستايش سزاى خداست كه ماه ويت سوى او رهنماست مه روزه و ماه دين و طهور خلوص و قيام و كتاب است و نور فرستاده قرآن در اين ماه شد هدايت از آن بهره‌ى راه شد

(4) به ده ماه و يك ماه آن برترى ورا زيبد و هم بر آنها سرى فضيلت در اين ماه و حرمت در آن ورا برترى آشكار و نهان حلال و حرامش چو ايام سال نباشد كه باشد دگرگونه حال به خوردن به نوشيدنش وقت تنگ بدانسان كه ننمود بايد درنگ

(5) شبى زان گرفت بود در بندگى ببخشيد بر عمر تا بندگى بدين كار گر ماه باشد هزار نباشد چون اين يك شبت در شمار بود نام آن قدر و آيد فرود ملايك به همراه روح ودود به اذن خداوند دانا سلام سلامى همه بركت و عيش و كام كه اين بركت و عيش تا صبحدم زند بهر عالم سلامت رقم

(6) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بياموزمان حرمت و حكم آن به روزه ز دام گنه وارهان به خشنوديت راه بنما مرا مرا گوش از ياوه‌ها كن رها مبادا كه چشمم پى ناصواب به ديدن ز غفلت نمايد شتاب

(7) خدايا چنان كن كه تا دست و پا نياريند ميلى سوى ناروا نيابد درون هيچ غير از حلال نگويد زبان آنچه زايد ملال بگويد همان را كه فرموده‌اى كه خود نيز برهان آن بوده‌اى به جز در رضايت نيابيم رنج كه رنج اندر اين راه گنج است گنج بدانگونه در كار پوييم راه كه دارد هم از كيفر تو نگاه خدايا ريا را ز ما دور كن به پاكيم از شرك مشهور كن تو را خواهم از زندگى تا به زيست به غير از رضاى تو مقصود نيست

(8) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا مرا آشنا كن به راز به هنگام و هنجار و رمز نماز چو آميخت با جان من پنج بار زمان و مكامن را مهيا بدار بدان چيست واجب كدامش حرام همين پنج بس يا كه بايد مدام

(9) مرا ساز از آنها كه اندر نماز شناسند رمز و شكافند راز بدارم همى پاس هنگام آن بدانسان كه آرد نبى بر زبان بده در ركوع و بنه در سجود خشوعى كه والاتر از آن نبود

(10) چنان كن كه همسايه و خويش من ببينند احسان بود كيش من شود مال و دارايى من سره نماند بدان زان كن يكسره برآرم از آن هر چه باشد زكات ز ناپاكها دور سازم حيات بجوييم آن دل كه خسته ز ما گشائيم آن را كه بسته ز ما كسى را كه با ما به بيدار رفت كه ما را غمين كرد و خود شاد رفت به انصاف با او بود داورى به دشمن گشايم ز يارى درى مگر آن كه باشد خدا را عدو از آن كس ببايد بگرداند رو

(11) خدايا ببخشاى توفيق آن كه نزديك سازم به لطف تو جان به كار نكويى كه خيزم به آن به ناپاكها در ستيزم به آن بدان داديم اى خدا خود نگاه دگر ره نيابم به سوى گناه كه تا آن ملك كت نويسنده است كه شاهد به نيك و بد بنده است نخواهد برايم به جز بندگى تقرب به تو راه يابندگى

(12) به اين ماه سوگند و آن كس كه او در اين مه به طاعت همه كرده رو به خيل ملك نيز پيغمبران و يابنده‌اى كز تو دارد نشان

(13) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا هم بيافزاى لطف و كرم چو شايستگان بهره دم از نعم همان را كه بخشى به فرمانبران به ما هم ببخشاى چون ديگران درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا دور فرما تو اى بى‌نياز از اينها كه گويم در اين لحظه باز ز برگشت از راه يكتاييت ز كوتاهى از عرض والاييت ز ترديد در دين تو اى اله ز بايد نبايد كه آيد به راه ز غفلت ز رحمت ز سستى بكار ز شيطان و مكرش نگاهم بدار

(14) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان در اين ماه گر باشدت بنده‌اى كه غفران همچو تو بخشنده‌اى رهاند همى جان او را ز بند كز آن پس نماند برايش گزند مرا نيز در جمع آنان بيار به لطفت بياور هم از اين شمار در اين روز و شبهاى پاك و گزين چنان كن كه باشيم از بهترين

(15) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به روز و شبان چون بكاهد ز ماه چنان كن كه ما را بكاهد گناه چو اين ماه نيكو به پايان رسد مرا نيز پايان حرمان رسد مرا از خطاها ز خرد و كلان بيالاى و جان مرا وارهان

(16) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان اگر بازگردم به راهم بيار به ناحق چو رفتم به حقم بدار چو شيطان به مكرم نمايد اسير براى رهايى مرا دست گير

(17) ز طاعت تو سرشار كن ماه من به طاعت بياراى خود راه من مرا روزها روزه و شب نماز به درگاه تو عرض عجز و نياز كه روز من و شب در آن بارگاه به تقصير و غفلت نباشد گواه

(18) خدايا از آن ره مرا ده گذر كه باشم چنين ماه‌هاى دگر از آنها كه بر تست اميدشان بهشت است ميراث جاويدشان از آنها كه بخشند از مال خويش و ليكن دل از بيم يزدان پريش از آنها كه دارند در ره شتاب به نيكى گذارند پا در ركاب

(19) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان درودى فراتر ز حد و شمار كه بر كس به جز تو نباشد گذار فراتز از آنها وز آنها فزون كه دادى تو بر انبيا تاكنون فزونتر از آن نيز و چندين از آن ز تو باد بر او و آن خاندان كه تو هر چه خواهى برآرنده‌اى فزاينده‌اى آفريننده‌اى