ترجمه نهج البلاغه، ص: 128

دچار شده ام: گوشه داريد ولی كريد، گوياييد امّا لاليد، چشم داريد لكن كوريد؛ نه هنگام جهاد آزادمردان راستين هستيد، نه وقت بلا و گرفتاری برادران مورد اعتماد! دستتان تهی باد ای كسانی كه همچون شتران بدون ساربان هستيد كه هر گاه از جانبی جمعشان كنند از طرف ديگر پراكنده می شوند. به خدا قسم انگار می بينم اگر صحنه كارزار سخت شود، و آتش پيكار شعله ور گردد، فرزند ابوطالب را همچون زنی كه نوزاد خود را وقت زاييدن رها كند رها خواهيد كرد. حركت من بر اساس حجّت روشن از جانب پروردگارم، و راه و روش پيامبر می باشد، من بر مبنای راه حقّی كه آن را از ميان راههای گوناگون يافته ام قرار دارم.

به اهل بيت پيامبرتان نظر كنيد و ملتزم جهت الهی آنان باشيد، راه و روش آنها را پيروی نماييد، كه آنان شما را از راه هدايت بيرون نمی برند، و به گمراهی باز نمی گردانند. اگر از چيزی بازايستادند شما هم بازايستيد، و اگر به جهتی حركت كردند شما هم حركت نماييد، از آنان پيشی مجوييد كه گمراه می گرديد، و عقب نمانيد كه به هلاكت می رسيد.

من ياران محمّد صلّی اللَّه عليه وآله را ديده ام، كسی از شما را مانند آنان نمی بينم، اصحاب آن حضرت ژوليده موی و غبارآلود بودند در حالی كه شب را در سجده و قيام به صبح می رساندند، گاه پيشانی و گاه صورت در پيشگاه حق به زمين می نهادند، از ياد معاد گويا بر روی شعله آتش ايستاده مضطرب و پريشان بودند، پيشانی آنان از طول سجود مانند زانوی بز پينه داشت. چون ياد خدا می شد ديدگانشان چنان اشك می ريخت كه گريبانشان از گريه تر می شد، و همچون درخت كه روز تندباد می لرزد از ترس عذاب و اميد ثواب به خود می لرزيدند.